Nieuwe Teamgenoten - 2

Pien toetert ongeduldig voor de tweede keer, en terwijl ik de deur achter mij dicht gooi hoor ik haar geïrriteerd door het raampje gillen “Jezus Puck, waar moest je vandaan komen, de Noordpool?!”. Ik gooi mijn tas in de achterbak en stap gauw naast haar in, “sorry, sorry, tijd vergeten of zo...” mompel ik terwijl ik mijn haar gauw een beetje wil fatsoeneren in het spiegeltje van het klepje boven mijn hoofd. Pien trekt op en scheurt de straat uit richting de voetbalclub, die ongeveer een klein kwartiertje hier vandaan ligt. “Jij bent serieus altijd te laat”, gromt ze terwijl ze haar ogen strak op de weg houdt. “We hebben nog een half uur, geen zorgen”. Mijn nek haren schieten overeind, en in het spiegeltje zie ik opeens Lou en Anouk zitten op de achterbank. Lou steekt haar hoofd eigenwijs tussen mij en Pien in en glimlacht breed “we redden het wel”.

Blijkbaar heeft Anouk de schrik in mijn gezicht gezien, en steekt haar hand over de bijrijders stoel om mijn schouder vast te knijpen, “Lou zou met mij mee rijden, maar Pien bood aan mij op te pikken, dus we rijden gezellig mee!”. Ik ontspan wat en glimlach, “gezellig”.

Pien scheurt nog steeds over de dreef om zo snel mogelijk onze club te zijn in het naastgelegen dorp, en ik merk aan haar dat ze zenuwachtig is voor het 3-luik vanavond. Pien heeft al sinds ik in het team speel een ding met één van de meiden uit het eerste, en zonder dat ze het toe wil geven weet ik dat ze op meer hoopt. Hierom is ze altijd fanatiek zodra het eerste in de buurt komt tijdens het spelen, Pien wil graag indruk maken.

Bij het veld aangekomen blijken we de laatste te zijn en schieten we direct de kleedkamer in om ons om te kleden.

Na twee wedstrijden gewonnen te hebben gaan we met een feestelijke sfeer terug de kleedkamer in om te douchen. Demi heeft een boks mee waarop we muziek draaien en iedereen staat hard mee te schreeuwen in de douches. Ondanks dat we de hele wedstrijd tegen het eerste gelijk hebben gestaan trokken wij aan het langste eind door 2 minuten voor tijd een vrije trap erin te schieten, en we vieren het alsof we de Champions Legue hebben gewonnen.

Als we klaar zijn bewegen alle drie de teams en supporters zich naar de kantine om wat te drinken. We zitten met alle meiden in de grote hoekbanken, de tafels ervoor zijn gevuld met bladen bier.

Naarmate de avond vordert stappen er steeds meer op om naar huis te gaan, waardoor we op een gegeven moment nog maar met zijn achten zitten. Pien, Sanne, Anouk, Lou en ik van ons team, samen met drie meiden uit het eerste. Sofie, de aanvoerster van het eerste en tevens de scharrel van Pien staat op, waarmee ze de aandacht trekt. “Laten we onze nieuwe clubgenoten eens leren kennen!” brult ze over tafel, waarna ze vragend haar wenkbrauwen optrekt naar Sanne en Lou. Sanne schiet direct overeind, “uitstekend plan!”. Sofie gaat tevreden zitten; “een soort vragen rondje, jullie moeten alles eerlijk beantwoorden. Jij begint!” ze priemt met haar vinger in mijn richting.

Ik schrik, 14 ogen zijn strak op mij gericht. “Ja, euh.. hoe oud zijn jullie?”, mompel ik gauw om de aandacht weer van mij af te leiden. Sanne schiet in de lach en merkt op dat dit wel erg braafjes is, waarna ze vertelt dat ze 24 is. Pien wil mijn beurt al over nemen als Anouk luid demonstreert “Lou moet ook antwoorden!”. Lou glimlacht breed, ze blijkt twee jaar jonger te zijn dan Sanne, maar zeker 10 jaar volwasser, al zegt het zelf.

Eén voor één stellen we een vraag, zo kom ik erachter dat Lou medicijnen studeert en het nichtje is van Claudia, een speelster uit het eerst. Ook vertelt ze dat haar laatste relatie alweer 3 jaar geleden is en ze al een maand droog staat. Dit laatste was een vraag van Pien, die als reactie breed glimlacht, “dat is niet best kind”, merkt ze op met een tikje op Lou’s been.

Als ik terugkom met een nieuw blad bier dat ik zelf moest tappen, omdat de barvrijwilligers al naar huis zijn, hoor ik dat er opgewonden gelachen wordt. “Ja vertel!” giechelt Anouk terwijl ze mijn vers getapte biertjes uitdeelt en mij naast haar op de bank trekt.

Sanne gaat goed zitten: “Van die grote kerels met brede schouders en grote handen” ze slaat een kreun uit, “En dan nog het allerliefste met lange blonde krullen, heerlijk!”. Er wordt gelachen en hier een daar wordt er goedkeurend geknikt en ingestemd. “En jij Lou?” Anouk prikt haar over Sanne heen in haar zij. Lou heeft een rode blos op haar wangen van de alcohol en giechelt wat nerveus, “Ja weet ik veel, wat is knap?”. “Nou”, roept Sofie uit “Hoe ziet jouw droomman eruit, of vrouw natuurlijk”, verbetert ze zichzelf vlug. Lou zucht “Nouja, ik vind blond leuk, en lang. Maar ik vind het veel belangrijker of iemand sportief is en humor heeft, en tegengas kan geven.”. Voldaan over haar antwoord slaat ze haar benen over elkaar en neemt nog een slok bier. “Maar man of vrouw?” ik schrik van mezelf, heb ik dit nu echt gezegd? Maar blijkbaar was ik niet de enige aan tafel die het wilde weten, want iedereen stemt nieuwsgierig in. Lou houdt haar blik stevig op mij gericht, bijna een beetje intimiderend. Ik laat me niet kennen en trek eigenwijs mijn wenkbrauw omhoog. “Ik neem het niet zo nauw”, ze geeft me een speelse knipoog en verplaatst de aandacht naar mij; “Jij wel?”.

Maar voordat ik antwoord kan geven eist Pien mijn antwoord al op, “die en mannen?! Há, dat mocht je willen!”.

Aan het eind van de avond besluiten we taxi’s te bestellen naar huis, omdat Pien niet meer rijden kan. Maar voordat we er erg in hebben is Pien achterop de fiets met Sofie verdwenen. “Ik loop naar Joost” kondigt Anouk aan. Joost en Anouk zijn al samen sinds de basisschool, en hij woont vlak achter de voetbalclub. Ook alle andere meiden zijn al richting huis verdwenen.

“Taxi voor twee dus” concludeer ik. Lou haalt nonchalant haar schouders op, “kan, mijn ouders wonen hier ook vlakbij”. “Oh”, ik voel me even moederziel alleen als ik me bedenk dat ik voor mezelf een taxi moet bestellen, waarom is Pien toch zo’n trut af en toe.

“Ga je mee?”, Lou staat al een eindje van mij af op de kruising, “Ik heb t koud”.

“Euh.. Ja, goed” stamel ik, waarna ik mezelf direct voor m’n hoofd kan slaan, waarom raak ik zo van mijn apropos door dit meisje?!

“Graag of niet hoor” mompelt ze.

“Ik snap wel waarom jij tegengas nodig hebt”.

Ze kijkt me verbaasd aan; “Wat bedoel je daar mee”.

“Je kan nogal direct zijn zullen we maar zeggen”, ik geef er een knipoog een loop verder “Kom je?”.

Lou gaat me voor naar haar ouderlijk huis, en legt haar vinger op haar lippen als ze een klein voortuintje in stapt. Behendig vist ze een sleutel boven de deur vandaan en opent de deur, naar een smal halletje. “Zet je tas en schoenen maar boven neer, je jas kan je hier ophangen”, fluistert ze waarna ze voorzichtig door trippelt naar de trap. Achter haar aan ga ik twee trappen op als ik in een ruime zolderkamer kom. Alles is wit, zelfs de vloer, en op een kleine verhoging onder het raam staat een groot twee persoons bed. Onder het aflopende dak zijn langs de wanden kasten gemaakt met schuifdeuren en aan de andere kant van de kamer staan een sofa en een grote stoel.

“Vroeger waren het twee kamers, van mij en mijn zus”, verteld Lou als ze me rond ziet kijken “nu is het een grote logeerkamer waar we slapen als we bij mijn ouders op bezoek zijn”. Ze wijst naar de sofa, waar ik vervolgens op ga zitten om m’n schoenen uit te trekken. “Mijn broertje en ouders slapen op de verdieping hieronder, dus we moeten wel een beetje stil zijn”, Lou gooit achteloos haar kleding over de stoel naast de sofa en trekt 2 grote shirts uit de kast.

“Hier”, ze reikt me er 1 aan zodat ik me ook kan omkleden.

Als ze daarna in bed stapt en het licht uit knipt, sta ik nog steeds een beetje aarzelend naast de sofa.

“Puck?” hoor ik haar voorzichtig.

“Ja?”.

“Kom liggen, ik heb het nog steeds koud”.

Als ik naast haar in bed stap draait ze zich naar me om, “wil je me vasthouden?”.

Ik sla zonder iets te zeggen mijn armen om haar heen, en voel hoe ze tegen me aan in slaap valt. Ik ben klaarwakker.