Luz Wil Een Kind - 3

Geachte lezers,
Oprecht dank aan al wie na 2 lange delen alsnog bereid is om het slotdeel van deze story te komen lezen. Extra dank aan iedereen die de moeite nam om een reactie achter te laten onder de vorige delen, dat motiveert beslist om te blijven schrijven.
Veel leesplezier,
Stanzie

Deel 3

Ondanks de vele kilometers afstand tussen hen, bleven Bram en Luz elkaar vanaf dan regelmatig opzoeken. In een tweewekelijkse beurtrol ging Bram naar Parijs of Luz naar Antwerpen en op de tussenliggende dagen maakten ze er een gewoonte van om elkaar even te bellen.
Na enkele maanden zochten ze elkaar wekelijks op en rond diezelfde tijd werd het telefoneren op de andere dagen zo goed als helemaal vervangen door online beeldbellen of videochatten. Uiteraard was dat goed voor hun telefoonrekening. Dat beeldbellen kon op elk moment van de dag, zowel van thuis uit als van op hun werk, met meestal enkel de bedoeling om elkaar dag te zeggen en de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Op avonden dat ze aan het videochatten gingen, werd het echter een heel ander verhaal. De inhoud van sommige van die chats was zo pikant en heet, dat het een wonder mocht heten dat hun laptops niet in brand vlogen. Een van die avonden zou trouwens voor eeuwig in Brams geheugen gegrift blijven.
Op een dag vroeg Luz hem om ‘s avonds pas na 23 uur in te loggen. Toen hij zich die avond achter zijn laptop zette en zich aanmeldde, heette Luz hem welkom vanuit de grote vergaderzaal van het ziekenhuis. Een ruimte die van alle technische snufjes was voorzien die nodig waren voor een online videoconferentie.
Gekleed in niets anders dan haar witte doktersjas en met haar stethoscoop suggestief rond haar nek gedrapeerd, verraste ze Bram door hem als ‘Dokter Dénudé’ te verwelkomen. Wat ‘dokter bloot’ voor hem in petto had bleek al snel toen ze op de mooi gepolijste, dure tafel kroop en een grote , levensecht uitziende dildo met zuignap uit haar jaszak haalde. Terwijl ze de zuignap goed nat likte, liet ze de witte jas van haar schouders glijden, zodat Bram haar in al haar naakte glorie kon aanschouwen op het moment dat ze de kunstpenis in het midden van de tafel bevestigde. De volgende 20 minuten was hij de bevoorrechte getuige van een bijna acrobatische, opwindende galop waarin zijn droomvrouw, met wapperende haren, zwiepende borsten en bungelende stethoscoop op zoek ging naar haar orgasme. Diverse camera’s, camerastandpunten en microfoons brachten alles met zo’n hoge resolutie en helderheid in beeld dat Bram nergens anders toe kwam dan alleen maar gefascineerd toekijken en genieten van de gloedhete show die ze voor hem opvoerde. Luz vroeg hem die keer niet dat hij haar zou opjutten. Ze zei zelfs helemaal niets. Ook hij hield zijn mond, want het leek hem bijna heiligschennis om haar concentratie en wulpse gedrevenheid te verstoren. Toen ze hem achteraf plagerig vroeg of hij wel van zichzelf had kunnen afblijven, zei Bram lacherig dat hij er zelfs niet toe gekomen was om met de ogen te knipperen.

Acht maanden na hun eerste, spannende nacht samen was het weer aan Bram om de rol van gastheer op zich te nemen. Hij vroeg Luz om deze keer niet naar Antwerpen te komen, maar om de trein te nemen naar Keulen, waar hij haar in het station zou opwachten. Hij beloofde haar een verrassing en dat bleek niet overdreven.
Het werden twee volle dagen en een nacht in een pretpark daar in de buurt van de Domstad, waar ze als grote kinderen schaamteloos genoten van wat zo’n park aan attracties te bieden heeft. Ze maakten dolle ritten in diverse rollercoasters, ervoeren 3D belevenissen in een virtuele wereld, genoten van een Cowboy en Indianenshow en nog zoveel meer. Ze deden zich tegoed aan suikerspinnen, vettige hamburgers, braadworsten en andere soorten junkfood, maar aan het einde van de eerste dag genoten ze evenzeer van het heerlijk diner dat het hotel hen voorschotelde. Nadien pikten ze nog een romantische film mee, waarna ze zich op hun hotelkamer terugtrokken en hartstochtelijk de liefde bedreven.
Allebei naakt, lagen ze wat later in een postcoïtale gelukzaligheid na te genieten. Haar hoofd en arm lagen op zijn borst, terwijl zijn linkerhand afwissend haar rug streelde en speelde met haar blonde haren. Luz sloot haar ogen en ademde diep in. Het muskusachtige aroma van hun gecombineerde geuren was het onomstotelijke bewijs van de heerlijk hete seks die ze net achter zich hadden.
Dus dit is hoe geluk aanvoelt, zei Luz tegen zichzelf. Die gedachte toverde een tevreden glimlach op haar gezicht. Oh jawel, ze was gelukkig geweest met Tom, maar toen hij stierf had ze gedacht dat alle geluk haar voorgoed was ontnomen. Na verloop van tijd was ze zelfs een beetje vergeten hoe het ware geluk aanvoelde, maar nu het haar pad opnieuw kruiste, herkende ze het meteen. Ze besefte dat ze het geluk opnieuw had gevonden bij Bram.

“Dit was een ongelooflijk leuke dag,” zuchtte Luz tevreden. “Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst iets gedaan heb zoals vandaag. Geen zorgen en geen verantwoordelijkheden, net alsof ik weer een kind was. Ik heb echt genoten, Bram. Dank je wel.”
“Precies wat de dokter nodig had, hè?” Hij grijnsde en streelde haar zachte blonde haren opnieuw.
“Precies wat de dokter nodig had, ja… Het probleem was alleen dat de dokter niet wist hoezeer ze dit nodig had. Jij gelukkig wel.”
“Ik heb er ook van genoten hoor,” lachte hij. “Het was bijvoorbeeld een genot om naar je te kijken toen je op die mechanische stier zat.” Zelfs de parkmedewerker die de attractie bediende had vol bewondering in de handen geklapt omdat het Luz lukte om heel erg lang in het zadel te blijven zitten, terwijl de rit alsmaar wilder werd. Bram kon het zich moeiteloos opnieuw voor de geest halen hoe ze met haar hele onderlichaam de balans behield, waarbij zowat elke spier in haar benen en voeten spande en ontspande onder de kracht die ze moest ontwikkelen om het op hol slaande metalen beest de baas te blijven. Voor een man als hij, die gek was op vrouwenbenen, was dat absoluut een mooie vertoning geweest. “Weet je dat jij ongelooflijke sexy benen hebt, lieve Luz?”
“Dank je,” zei ze, lichtjes blozend. “Ik dacht al dat je ervan genoot, want ik heb je wel naar mijn benen zien kijken.” Vervolgens liet ze haar stemgeluid zakken tot fluisterniveau, net alsof ze hem een groot geheim wilde toevertrouwen. “Dat is in de eerste plaats de reden waarom ik op dat ding ben gekropen,” giechelde ze, waarna ze er allebei hartelijk om moesten lachen.

Eenmaal ze uitgelachen waren bleef het een hele tijd stil in de kamer.
“Er is nog iets waar ik je voor wil bedanken, schat,” zei Luz na verloop van tijd met een tevreden, slaperige stem. “Bram, dankjewel voor het redden van mijn leven.”
“Euh… graag gedaan,” slikte hij zijn verwondering weg. “Ik denk dat je mij verwart met mijn broer. Tom was gespecialiseerd in het redden van mensenlevens. Ik niet.”
“Dat is waar,” klonk het zacht, “maar één leven heb jij alvast wel gered… het mijne. Hoog tijd dat ik je daarvoor eens bedank.” Ze draaide haar hoofd en gelijk kon ze de duidelijke verwarring aflezen van het gezicht van haar minnaar. “Zal ik het uitleggen?”
“Alsjeblieft,” antwoordde hij.
“Weet je nog die keer dat ik naar jou toe kwam met de vraag of je bij mij een kind wilde verwekken?”
Bram knikte. Alsof hij dat ooit zou kunnen vergeten!
“Na het diner kwam jij naar mijn kamer en hield je me vast terwijl ik huilde dat horen en zien verging, maar… je hebt nooit geweten waarom ik zo huilde.”
“Ik nam aan dat het om het verlies van Tom was.”
“Dat was zeker ook zo,” knikte ze, “maar het was niet de enige reden. Mijn hart was gebroken en ik wentelde me in een zodanig groot zelfmedelijden, dat ik op het punt stond iets heel stom te doen als ik de volgende dag weer thuis zou zijn.”
“Hoe bedoel je?”
Luz zuchtte en Bram begreep dat ze haar woorden wikte en woog.

“Bram, wat ik nu ga zeggen mag nooit verder gaan dan deze kamer. Nu niet, nooit niet. Als dit aan de verkeerde oren komt, wordt mijn medische licentie wellicht opgeschort, misschien wel permanent ingetrokken. Toch moet ik het je zeggen, willen we elkaar ooit helemaal begrijpen.”
“Je hebt mijn woord,” zei hij prompt.
“De vraag om mij zwanger te maken, was op zich te gek voor woorden, maar ze kwam wel voort uit wanhoop. Als alle hoop weg is, grijp je naar elke stropijl, begrijp je..?”
Bram knikte, al begreep hij toch niet helemaal waar ze naartoe wilde.
“Ach, ontelbare keren heb ik families moeten vertellen dat ze zich moesten voorbereiden op palliatieve zorg, gewoon omdat hun geliefde geen enkele kans meer maakte om te herstellen. Meer dan me lief is heb ik gezien hoe mensen hun heil zochten bij experimentele behandelingen en therapieën, die vooral bewezen hebben dat ze niet werken. Maar door wanhoop gedreven grijpen mensen naar elke strohalm, dat is nu eenmaal zo… en eigenlijk deed ik dat ook. Ik hield van Tom, meer dan ikzelf ooit voor mogelijk had gehouden. De pijn toen hij stierf was ondraaglijk en dat ging maar niet over, integendeel. Toen ik overtuigd geraakte dat die pijn nooit zou stoppen, greep ook ik naar wat mij de laatste strohalm leek, namelijk een baby met het DNA van Tom. Dat was de enige hoop die mij nog restte om ooit van die pijn verlost te geraken. Maar in de weken die vooraf gingen aan mijn vraag aan jou, waren er ook talloze momenten dat ik ervan overtuigd was dat ik het je nooit zou durven vragen en dan gingen mijn gedachten een heel andere kant uit. Beetje bij beetje smokkelde ik diverse soorten medicatie mee naar huis, ruim voldoende voor het samenstellen van een medische cocktail. Niet voor iets als een soort schreeuw om hulp, maar een genadeloze kogel voor de hersenen, maar dan minder bloederig. Het krijgen van een kind was mijn laatste hoop, Bram. Als jij me had afgewezen, dan was er voor mij geen reden meer om de pijn nog langer te verdragen en was ik liever dood…”
Moeilijk slikkend bij de droge snik die ze op haar woorden liet volgen, trok Bram haar strak tegen zich aan en drukte een kus op haar voorhoofd. Hij wilde wel iets opbeurends zeggen, maar vond de juiste woorden niet en dus wachtte hij gespannen op wat ze verder nog zou willen zeggen.

“Die avond in Antwerpen, in de lift onderweg naar mijn hotelkamer, nam ik het besluit om uit het leven te stappen. Ik zou de volgende ochtend naar huis gaan, de reeds geprepareerde cocktail innemen en op de dood wachten… Jij had niet expliciet ‘nee’ gezegd, maar uit je blik en je lichaamstaal meende ik te moeten afleiden dat je zeker niet van plan was om ‘ja’ te zeggen. Ik voelde me een grote idioot die jou net de meest idiote vraag had gesteld die er te bedenken viel. Jij zou me vast wel een stom rund vinden en dat kon ik je niet eens kwalijk nemen. Dat laatste was echt zo, ik nam jou niets kwalijk, maar mezelf des te meer… Toen je toch naar boven kwam en me huilend aantrof, was dat huilen vooral ingegeven door medelijden met mezelf. Tom was mijn enige directe familie, dus zou ik niemand in verdriet achterlaten of kwetsen met mijn wanhoopsdaad. Sommige van mijn vrienden zouden me begrijpen. Anderen zouden zich in de haren krabben en zich vragen stellen over het waarom, maar hoe dan ook zouden ze me in een paar weken of maanden vergeten zijn, alsof ik nooit bestaan had. Tegelijk maakte ik mezelf wijs dat ik ergens, in een soort leven na de dood, terug gelukkig zou zijn met Tom. In ieder geval zou er een einde komen aan mijn pijn, daar was ik van overtuigd… Jij kwam naar boven, je kwam bij me op het bed en hield me stevig vast. Ik trok mijn kleren uit en we hadden seks. Voor mij was dat niet zomaar, maar een bewuste keuze. Minder dan 24 uren voor mijn dood, was ik in ieder geval van plan om uit het leven te stappen met een knaller. Je weet intussen hoe belangrijk seks voor me is. Seks was dan ook het enige genot dat ik niet helemaal had afgezworen sinds Toms stierf… Als jij er niet was geweest, dan was ik waarschijnlijk naar de bar van het hotel gegaan om daar de eerste man die iets in me zag mee naar boven te vragen.”
Tranen stroomden over haar gezicht, maar ze deed niet de moeite om ze weg te vegen. Dat deed Bram dan maar in haar plaats en weldra had ze zichzelf weer onder controle.

“Dankjewel,” zei Luz, “voor nu… maar nog zoveel meer voor wat je die avond deed. De tederheid waarmee je me toen omarmde had ik niet verwacht. De liefdevolle manier waarop je me beminde al evenmin. Het herinnerde me de hele tijd aan de manier waarop Tom en ik de liefde bedreven, en nog niet zo’n klein beetje. Voor het eerst sinds zijn dood voelde ik in de armen van een man weer dezelfde rust en geborgenheid die bij jouw broer zo vanzelfsprekend was. Zoals je weet heb ik na zijn dood wel enkele keren seks gehad, maar bij jou voelde ik voor het eerst weer iets als warmte en liefde. Jij liet me voelen dat ik meer voor je betekende dan… dan een paar borsten en een kut. Eigenlijk geloofde ik al een tijdje niet meer dat ik ooit nog iets zou voelen dat naar liefde neigde, maar jou lukte dat vanzelf. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het een allereerste vleugje hoop op geluk was sinds de dag Tom overleed. Ergens verwachtte ik dat jouw muntje de volgende ochtend zou vallen. Ik was bang dat je me beleefd maar beslist ‘Adieu!’ zou zeggen en dat ik weer terug naar af zou moeten. Eigenlijk verbaasde het me dat jij er nog steeds was toen ik uit de douche kwam, maar je was er. Je raakte me aan en toen ik in je ogen keek, zag ik dat ik jou wel degelijk wat kon schelen. Je zei dat je me wilde terugzien en in je ogen las ik dat je het meende… Ik begreep dat je om me gaf en niet alleen om het seksuele… Je had me graag om wie ik was, dat werd me op dat moment duidelijk. Je had op de stoep voor het hotel afscheid kunnen nemen, maar je liep het hele eind mee tot aan het station. Toen je me op het perron omhelsde en opnieuw zei zei dat je me terug wilde zien, had ik de grootste moeite om mijn tranen te bedwingen. Voor het eerst in zes maanden durfde ik hopen dat er een dag zou komen dat ik weer iemand zou ontmoeten die me liefhad en die ik lief kon hebben. Ik wist niet eens of jij dat zou kunnen zijn, maar wel dat het zomaar zou kunnen dat de pijn op een dag alsnog van me af zou glijden. Die hoop kreeg een eerste verlengstuk toen ik je die middag belde en merkte dat je oprecht blij was om mijn stem te horen. Die avond ben ik in het ziekenhuis blijven slapen, zoals je vast nog wel weet, maar toen ik ’s anderendaags thuis kwam, heb ik direct al die pillen in het toilet gegooid en doorgespoeld. Dat alles is nu bijna dag op dag acht maanden geleden, Bram, maar dan nog ben ik een beetje bang voor datgene wat ik je eigenlijk wil vertellen. Het is absoluut niet mijn bedoeling om je te doen schrikken of je van me weg te jagen, maar… ik hou van je. Wees gerust, ik zal je niet claimen. Ik zal ook niet beginnen praten over trouwen of samenwonen… Ik weet niet eens of jij ook iets voor mij voelt, maar ik ben nu eenmaal van je gaan houden en dat moet ik je gewoon een keer zeggen.”

Met glimlach van oor tot oor trok Bram haar helemaal bovenop hem en nam haar mee in een hartstochtelijke kus. Enkele minuten later lagen ze tegenover elkaar en hij keek haar strak aan. “Wat ben ik blij dat ik dat van jou mag horen,” zei hij, met opluchting in zijn stem. “Ik hou ook van jou, maar omdat ik bang was dat ik alleen stond met die gevoelens, durfde ik je het niet te zeggen. Gelukkig heb jij meer lef dan ik, lieve Luz.”
Ze smolt bijna in zijn armen toen ze elkaar opnieuw kusten, nog feller dan voordien. Bram rolde bovenop haar en met gespreide benen verwelkomde Luz haar minnaar. Moeiteloos gleed hij in haar hete liefdestunnel, waarbij het samensmelten van hun lichamen voor allebei warmer en tederder aanvoelde als ooit tevoren. Zij bracht haar mond naar zijn schouder en terwijl ze hem zachtjes beet, trok ze haar benen hoog op, zodat ze zijn billen kon strelen met haar zachte voeten.
“Mijn hemel, wat voelt dit goed,” bromde Bram tevreden. “Het zou mooi zijn als ik je hier en nu zwanger kon maken, schat.”
“Dat zal helaas niet lukken, liefste,” fluisterde ze.
“Hoe bedoel je?”
“Vier maanden geleden ben ik terug de pil beginnen nemen.”
“Heu..? Jij wilde toch een kind?”
“Ja, nog steeds… Schat, ik zal het je later uitleggen,” zei Luz op sussende toon. “Nu even liever geen gepraat, alsjeblieft. Op dit moment wil ik met je vrijen en je zaad in me voelen, goed?”
“Goed,” zuchtte hij.

Zodra haar minnaar de paringsdans inzette, drukte Luz haar hielen in de matras zodat ze hem tegemoet kon wippen. Nog nooit had Bram zo’n deugddoende warmte rond zijn pik gevoeld. Het was alsof haar schoot in brand stond. Nog nooit was hij zich zo scherp bewust geweest van de binnenkant van een vrouw. Het voelde aan alsof hij elke millimeter van haar vaginale wand kon voelen. Tegelijk zorgde haar rijkelijk aanwezige schedevocht ervoor dat in en uit haar glijden nog nooit zo soepel en aangenaam was, terwijl haar bekkenbodem spieren zijn lid bij elke stoot voorwaarts zachtjes leken te kneden.
Luz van haar kant had het gevoel dat haar vagina de ene stimulans na de andere in de richting van haar hersenen stuurde. Telkens hij in en uit haar bewoog, voelde ze hoe niet alleen de machtige top van zijn pik haar inwendige schubbetjes prikkelde, maar evengoed elke richel en ader van zijn knoertharde schacht. Ze voelde een ongelooflijk diepgaand verlangen naar hem en naar zijn liefde, iets wat ze lange tijd niet meer had ervaren. Hoeveel Tom en zij ook van elkaar hadden gehouden, ze kon zich niet herinneren dat vrijen en neuken ooit zo intens en volmaakt aanvoelde als nu met Bram.
Misschien kwam het wel doordat ze lange tijd geloofde dat de echte liefde voor haar voorgoed verloren was dat het nu zoveel zoeter smaakte… Ze beet op haar onderlip, zo hard dat het een beetje pijn deed, maar het was een van de middeltjes om haar aanstormende hoogtepunt nog wat te kunnen uitstellen. Sneller dan ooit reageerde haar lichaam orgasme bereid, maar als het even kon wilde ze samen met haar geliefde klaarkomen.
Uiteraard hadden ze lang niet voor het eerst geslachtsgemeenschap, dus Luz herkende de signalen die zijn hoogtepunt aankondigden nog voor hij haar verwittigde. Het tempo van zijn wipstoten werd driester, zijn ademhaling zwaar en hijgerig.
“Kom maar, schat,” kreunde ze bij zijn oor. “Kom lekker klaar in de vrouw die van je houdt.”
“Oooh..!” brulde hij luid toen hij voelde hoe de sluizen in zijn scrotum het begaven. “Lucienne Dubois, ik hou zoveel van jou..!”
“En ik van jou, mijn liefste,” pufte ze.
Een eerste wolk van zijn hete sperma spatte uiteen tegen haar baarmoedermond, gevolgd door een tweede, nog krachtigere straal. Op dat moment verloor ook de knappe Française elke controle. Haar onderlijf veerde van het bed op en haar hele lichaam sidderde alsof het ten prooi was aan een reeks elektrische schokken. “Mijn god!” kreunde ze verhit. Wat een ongelooflijke climax was dat! Ze drukte haar lippen op de zijne en terwijl hij haar schoot overspoelde met zijn liefdesvocht, schreeuwde ze haar genot uit in zijn mond.

Het duurde even, maar toen ze langzaamaan weer op adem kwamen, loste Bram beetje bij beetje de houdgreep waarmee hij haar in het opperste moment van extase omklemd had. Hij drukte zich wat op en het volgende moment overlaadde Luz zijn borst met tedere kusjes.
“Jeetje, Bram,” pufte ze, “wat was dat!? Je zou me nog een hartaanval bezorgen.”
“Je mag de goden niet verzoeken, schat,” lachte hij. “Vooral jij kunt maar beter niet over een hartaanval praten. Jij bent hier de dokter, weet je nog wel?”
“Ach, er zijn veel ergere manieren om dood te gaan,” giechelde ze “In ieder geval zou ik sterven met een glimlach op mijn gezicht.”
“Ja… maar op de begrafenis zou ik waarschijnlijk de hele tijd van je vrienden en kennissen moeten horen dat jij er zo ‘natuurlijk’ uit zag,” reageerde Bram met gespeelde ernst. “Ik zou me voortdurend lopen afvragen hoe ze dat kunnen weten…”
Het volgende moment galmde zijn bulderlach door de kamer en zij schaterde vrolijk met hem mee.

“Schat..?” vroeg hij, zodra ze uitgelachen waren. “Wil je me nu vertellen waarom je terug aan de pil ging? Ik dacht dat jij zo graag een baby wilde.”
“Dat wil ik nog steeds,” antwoordde ze. Met haar hoofd op zijn borstkas rustend, kroelde ze met haar vingers door zijn borstharen. “De situatie is nu helemaal anders, liefste. Toen ik je acht maanden geleden die te gekke vraag stelde, vroeg ik je in feite niets meer of minder dan dat jij mijn spermadonor zou zijn, maar toen was ik nog niet verliefd op je. Maanden geleden deed mijn ontluikende liefde voor jou me besluiten dat het geen eenzijdige beslissing van mij mocht zijn. Ik zou dolblij zijn als ik zwanger was van jou, maar alleen als we dat allebei willen... Ik neem aan dat je nu ook wil horen waarom ik je dit niet eerder vertelde.”
Bram knikte.
“Eigenlijk had ik daar drie redenen voor. In de eerste plaats duurt het 12 tot 15 weken vooraleer een anticonceptiepil volledig effectief is. Daarnaast wilde ik de tijd nemen om uit te zoeken of jij hetzelfde voelt voor mij als ik voor jou. Tegelijk wilde ik er honderd procent zeker van zijn dat jij ernaar uitkijkt om de vader te worden van ons kindje.”
“Twijfel je daar nog aan, schat? Natuurlijk wel zeg!” reageerde Bram onmiddellijk. In een flits zag hij hoe haar gezicht straalde op het moment dat hij opnieuw over haar heen kwam. “Alleen…”
“Alleen wat?” wilde Luz weten.
“Alleen hebben we wat mij betreft geen tijd te verliezen. Ik ben al 41, weet je nog?”
“Kom dan maar snel bij je liefhebbende vrouwtje, ouwe vent,” giechelde Luz plagerig. Op het moment dat zijn herwonnen hardheid tussen haar verwelkomende schaamlippen naar binnen gleed, realiseerde ze zich echter wel dat ze zich vooralsnog geen zorgen hoefde te maken over de potentie van de aanstaande vader van hun kind.
De volgende dag in het pretpark verliep even plezierig, al werd de pret wel enigszins getemperd omdat Luz in de latere namiddag alweer op de trein naar Parijs moest zitten omwille van haar wachtdienst in het Pitié-Salpêtrière Hospital. Eigenlijk was de wetenschap dat ze telkens maar voor een korte tijd konden samenzijn altijd lastig en een beetje een domper op het voor de rest feestelijke gevoel. Op langere termijn zouden ze daaraan iets moeten doen, dat besef was er bij allebei.

Bijna vier maanden later, met de zomer alweer in het land, herinnerde Luz hem eraan dat heel binnenkort de eerste verjaardag van hun relatie er zat aan te komen.
“We zouden iets speciaal moeten doen om dat te vieren,” zei ze. “Waar zou je graag eens naartoe willen? Ik trakteer.”
“Jammer, maar ik ben je voor geweest,” zei hij lachend. “Ik heb al een aantal afspraken gemaakt. De verrassing is er nu wel uitgehaald, dus vraag ik je maar meteen wat je zou vinden van een weekend in de Pyreneeën?”
“Ooh… leuk!” giechelde ze. “Je gelooft het misschien niet, maar ik kwam nog nooit in de Pyreneeën. Sommige mensen beweren dat het daar nog mooier is dan in de Alpen, dus dat klinkt veelbelovend. Ik ga mee!”
“Mooi zo… Alles wat jij moet doen is zorgen dat je binnen twee weken het hele weekend vrij bent en een treinticket Parijs / Tarbes kopen. Ik stel voor dat je de vroegst mogelijke trein neemt, dan weet ik gelijk wanneer ik je op vrijdagochtend in station van Tarbes kan opwachten. Zelf vertrek ik namelijk al een dag vroeger om er ter plaatse op toe te zien dat alles in orde is.”
“Nou… dat klinkt in ieder geval gewichtig,” gniffelde ze. “Krijg ik verder nog een tip?”
“Absoluut niet, schat. Je weet nu eigenlijk al teveel,” gniffelde Bram

Lucienne regelde een vrij weekend door te ruilen met een bereidwillige collega en kocht haar ticket voor de TGV. Ze zou wel al vroeg moeten opstaan, maar dat had het voordeel dat het nog ochtend was als ze in Tarbes zou aankomen. Ze zouden die vrijdag al een hele dag samen kunnen zijn en dat maakte het vroege opstaan zeker de moeite waard. Ze had er geen idee van wat Brams plannen waren, maar als hij zelf al een dag vroeger vertrok om wat zaakjes te regelen, dan kon het haast niet anders dan dat het een leuk en spannend weekend zou worden. Diezelfde avond, tijdens hun zo goed als dagelijkse chat gesprek, vertelde ze hem dat de treinreis maar een uur en vijftien minuten zou duren en dat ze al om kwart voor acht in Tarbes zou arriveren. Hij vond het prima geregeld en bevestigde nogmaals dat hij op het perron zou staan en dat zij verder nergens voor hoefde te zorgen. Hij stelde ook voor om samen te ontbijten, iets wat Luz wel zag zitten.
“ Ik ga wel een aantal verrassingen voor je hebben”, plaagde hij haar. “De ene al groter dan de andere, denk ik.”
“Geef me dan op zijn minst een hint,” smeekte ze.
“Nee, sorry… een verrassing moet nu eenmaal een verrassing blijven. Trouwens, als ik je nu al het een en ander zou vertellen, geloofde je me toch niet. Je zou denken dat ik je voor de gek hield.”
“O… oké dan,” reageerde ze lichtjes teleurgesteld. “Zeg me dan tenminste hoe ik me moet kleden.”
“Ach, kom gewoon in je mooiste pakje, schat… in je blootje, bedoel ik dan.”
“Je houdt me voor de gek! Even serieus graag… Voor een vrouw is de juiste kleding belangrijk, Bram!”
“Ja, dat is ook weer waar, maar je hoeft heus niks speciaal aan te trekken, schat. Gewone vrijetijdskleding is al lang goed.”

Die donderdag, voorafgaand aan de dag waarop Luz zou komen, was voor Bram bijna te kort. De dingen die hij zelf in de hand had waren geen probleem. Vooral de nodige vergunningen laten ondertekenen door de bevoegde instanties bleek veel moeilijker dan hij dacht, zelfs al waren die per fax maanden eerder al toegezegd. Zijn oordeel dat de ambtelijke molens in Frankrijk nog trager maalden dan in België zag hij nogmaals bevestigd, maar met een flinke onderhandse contributie her en der, was tegen de avond aan alles toch geregeld. Op vrijdagochtend was hij ruimschoots op tijd in Tarbes, zodat hij nog bijna een kwartier moest wachten op de hogesnelheidstrein vanuit Parijs. Die arriveerde mooi op tijd en toen Luz uitstapte, bekeek hij haar enkele ogenblikken met onverholen bewondering aan. Ze droeg een breedgerande zonnehoed, een nauw aansluitende, lichtblauwe zomerjurk en bijpassende sandalen. Twee seconden later tilde hij haar op en tijdens een innige omhelzing om zijn as draaiend, deed hij haar kirren van plezier.
“Een beetje voorzichtig,” lachte ze toen hij haar neerzette. “Ik was bang dat mijn jurk zou scheuren onder zoveel geweld.”
“En dan?” giechelde hij. “Ik wist niet dat jij zo preuts was.”
“Dat ben ik ook niet, maar ik wil geen problemen met de Sécurité wegens onzedelijk gedrag, als je begrijpt wat ik bedoel.”
“Nee, dat kunnen we niet hebben,” zei Bram, terwijl hij met een grijns op zijn gezicht haar reistas oppakte. “Kom op, we hebben nog een hele weg af te leggen.”
“Mag ik vragen waar we naartoe gaan?” vroeg ze, onderweg naar de autoparking van het station.
“Naar… Nu ga je denken dat ik die plaats met opzet heb uitgezocht, maar dat is puur toeval,” antwoordde hij. “We gaan naar Luz-Saint-Sauveur,”.
“Oh, die Luz,” giechelde ze, maar dan ging haar aandacht uit naar een fonkelende, blauwe Range Rover Sport, waarvan de richtingaanwijzers knipperden op het moment dat Bram ‘iets’ uit zijn broekzak haalde. “Wauw! Gaan wij hiermee op pad?”
“Ja, mevrouw Dubois. Ik heb ook mijn frivole kantje,” grapte hij, “al wil ik er wel meteen aan toevoegen dat ik dit kunststukje van moderne autotechniek vooral leuk vind omdat hij bijzonder geschikt is voor al die terreinwisselingen in deze regio.”
“Is die wagen van jou?”
“Ach… Hou het er maar op dat ik hem mocht lenen van een goede vriend.”
“Oh, oké,” knikte ze. Ze dacht terug aan wat hij haar zei over een aantal verrassingen die hij voor haar zou hebben. Als Bram in deze regio vrienden had die hem zomaar hun peperdure wagen uitleenden, dan beloofde het alvast een interessant weekend te worden.

Hij zette haar tas op de achterbank en hield galant de deur aan de passagierskant voor haar open. Tien minuten en een eerste ‘peage’ later, reden ze via de N21 tot een eindje voor Lourdes, waar ze hun weg zuidwaarts verder zetten via de D821 en D921. De mooie natuur gleed langs hen voorbij, maar echt spectaculaire dingen zag Luz niet. Na een tijdje merkte ze op dat je bij een departementnaam als ‘Hautes Pyrenees’ zou verwachten dat het hoog in de bergen zou liggen. Volgens Bram klopte dat ook wel, maar slechts voor een deel. Hij gaf de Pic du Midi als voorbeeld, met de Col du Tourmalet als meest gekende bergtop.
“De wereld op zijn kop,” grapte Luz. “Eigenlijk zou ik jou wat Franse aardrijkskunde moeten bijbrengen, maar ik heb het idee dat jij als Belg deze regio beter kent dan ik.”
“Ach, ik heb me wat geïnformeerd,” zei hij luchtig. “Op Wikipedia is alles te vinden.”
“Dan kun je me misschien ook al iets meer vertellen over Luz-Saint-Sauveur.”
“Oh Jawel. Naar de normen van de regio is het een middelgrote gemeente met 1077 inwoners. Luz-Saint-Sauveur maakt deel uit van het arrondissement Argelès-Gazost en ligt op 711m hoogte. Nog drie kilometer en we zijn er.”

Ongeveer een uur nadat Luz van de trein stapte, zaten ze op het terras van ‘Hotel De Londres.’ Een prachtig 19e-eeuws hotel in het hart van de gemeente, met een traditioneel restaurant als extra troef. Ze keek wel een beetje raar op toen de ober met dienst Bram begroette als een oude bekende, waarna hij haar ook de hand schudde en haar nogal opvallend en ongegeneerd van top tot teen bekeek. Het ontbijt dat de man hen voorschotelde was echter dik in orde. Bijna overdadig zelfs, maar alles smaakte voortreffelijk.
“Zullen we mijn tas stilaan maar eens uit de wagen halen,” vroeg Luz, alweer een dik uur later. “Ik ben benieuwd naar onze hotelkamer.”
“Schat, we logeren niet hier,” zij Bram met een uitgestreken gezicht. “Het is te zeggen... Als je er tegenop ziet om in een berghut te overnachten, kunnen we hier alsnog een kamer nemen.”
“Nee!” reageerde ze onmiddellijk. “Een berghut is prima. Het lijkt me heel romantisch.”
Bram knikte glimlachend. “Die bergtop ginder,” wees hij haar aan, “daarachter ligt dat romantisch stulpje op ons te wachten.”

Bram rekende af en eenmaal vertrokken, stuurde hij de soepel lopende Range Rover al snel weer zuidwaarts de D921 op. Niet voor lang echter, want al bij het tweede kruispunt sloegen ze rechtsaf. Tot dan toe was het vanuit Tarbes vrijwel voortdurend een golvend parcours geweest, maar vanaf dit punt liep de weg continue naar omhoog. Luz las achtereenvolgens welluidende straatnamen als Avenue de Saint-Sauveur, Rue de Barèges, en Rue Soucastet. Straten die in die volgorde steeds minder huizen telden, smaller en bochtiger werden, en een hogere hellingsgraad kenden. Luz had het zo snel niet verwacht, maar op het einde van de Rue Soucastet was er een behoorlijk groot domein vals plat, met daarop een bedrijventerrein rondom een soort rotonde waarop het verkeer rechtsomkeer kon maken. Maar Bram had terreinkennis zag ze, want tussen twee bedrijfsinritten door stuurde hij de Rover handig een smalle brug over een bergriviertje op en eenmaal daar voorbij schakelde hij de 4x4 functie in. ‘Betreden op eigen risico’ las Luz op een verweerd bord langs de kant en daar kon ze zich bij zo’n ruw en stijl bergpad best iets bij voorstellen. Toch besloot ze om haar onrust niet te tonen, ervan uitgaand dat Bram wist wat hij deed.

Na enkele minuten van gestaag klimmen, kwamen ze bij een splitsing. Vooral het pad links liep stijl omhoog en dus hoopte Luz stilletjes dat hij voor het pad rechts zou kiezen, maar dat deed hij niet. Na de eerste bocht zag ze tot haar schrik dat het pad wat verderop nog eens de helft smaller werd.
“Ben je zeker dat dit de juiste weg is?” vroeg ze met rillerige stem. “Verderop kunnen we toch nooit door.”
“Dat klopt,” zei hij, “en daarom draaien we hier rechtsaf.” Terwijl hij het zei, stuurde hij de wagen achter een rotswand een soort erf op dat seconden voordien niet eens te zien was. Voor een houten gebouw, met metalen platen als dakbedekking, stond nog een Range Rover geparkeerd, al leek het erop dat die zijn beste tijd al enkele jaren achter de rug had. Achter het gebouw zag ze een vrij grote, metalen windmolen, allicht om voor de nodige elektriciteit te zorgen, bedacht Luz.
“Is het hier?” vroeg ze met enige argwaan in haar stem. Het vrij grote en stoer aandoende gebouw strookte niet met haar voorstelling van een berghut.
“Nee, we moeten nog hogerop,” grinnikte Bram. Tegelijk zwaaide hij vrolijk naar de oudere man die vanuit een bijgebouw naar hen toe kwam gelopen. “Ik ben hier gisteren ook gestopt. Dit is de woonst van François en Henriette. Hij is boswachter in dienst van de regionale overheid en de vriendelijkheid zelf, maar dat geldt evengoed voor zijn echtgenote. Stap maar uit, schat. Zonder een babbel en een glaasje wijn laten ze ons heus niet vertrekken.”

De babbel was reuze gezellig en de zelfgemaakte witte wijn van Henriette was een streling voor de smaakpapillen. Toch had Luz, net als eerder in het restaurant met die ober, ook nu de hele tijd sterk het gevoel dat Bram deze mensen al veel langer kende dan hij liet uitschijnen. In ieder geval langer dan van gisteren. Net toen ze ernaar wilde vragen, gaf hij aan dat het moment gekomen was te vertrekken.
“En François,” vroeg Bram, “zijn jouw viervoeters al klaar voor de tocht?”
“Nog niet, maar als je wilt kun je me helpen bij het zadelen,” antwoordde hun Franse gastheer.
“Zadelen?” reageerde Luz verbaasd. “Wil je zeggen dat we te paard verder gaan?”
De beide mannen keken elkaar aan en proestten het uit.
“Nee, schat. Vanaf hier gaan we verder op de rug van een muilezel,” grinnikte Bram.
Luz was zo verrast dat ze niet direct wist hoe te reageren. Toen ze wilde zeggen dat ze er niet aan dacht om in haar strakke zomerjurk op de rug van zo’n muildier te kruipen, waren de mannen echter al op weg naar de stalling. Er bleef haar dus niets anders over dan haar aandacht op Henriette te richten, die haar geamuseerd zat aan te kijken.
“Wat valt er te lachen?” vroeg Luz, vinniger dan ze het bedoelde. Toen viel haar muntje. “Jij weet wat Bram van plan is, nietwaar?”
“Ongeveer wel, ja.”
“Vertel, Henriette!” gebood Luz.
“Sorry, ik heb zwijgplicht.”
“Zwijgplicht? Waarom dan wel?”
“Omdat mannen nu eenmaal graag stoer doen om indruk te maken op een vrouw,” antwoordde Henriette met een glimlach. “Als je Bram graag mag, dan kun je het allemaal maar beter over je heen laten komen, Luz. Ik geloof nooit dat je daar spijt van zult krijgen. Laat dat een geruststelling zijn, meer zeg ik echt niet.”

Allesbehalve gerustgesteld liet Luz zich even later door Bram in het zadel helpen. Niet met haar benen aan weerszijden van de harige ezel zoals hij voorstelde, maar in dwarszit, zoals ze in oudere films de dames van adel wel eens zag paardrijden.
“Waag het niet om te lachen,” snoerde ze Bram de mond. “Dit had je me wel mogen vertellen, dan had ik op zijn minst een jeansbroek aan kunnen trekken,” zei ze snibbig, waarna ze zich tot François wendde. “Kun je me niet wat tips geven hoe je zo’n ezel… euh… bestuurt?”
“Oh jawel,” reageerde de boswachter met een uitgestreken gezicht. “Draai het lint waarmee je de ezel leidt nooit rond je handen, want als het dier ergens van schrikt zal dat pijn doen. Laat de ezel voelen dat jij de baas bent. In het begin zal ze meermaals proberen te stoppen als ze iets eetbaars denkt tegen te komen, maar door haar kop met een forse ruk omhoog te trekken en haar vermanend toe te spreken, zal ze al snel begrijpen dat jij dat niet toestaat. Als ze te snel stapt hou je haar kop met de teugels strak naar omhoog en als het wat te traag gaat, dan helpt een zacht tikje op haar achterwerk. Verder zijn onze ezels vooral auditief getraind, dus is praten de boodschap. ‘Allez’ is vooruit, ‘Ola’ betekent stoppen. ‘Gauche’ en ‘Droite’ begrijpen ze ook.”
“Heb je het begrepen, schat?” vroeg Bram met een uitgestreken gezicht.
“Uhum, dat lijkt me een fluitje van een cent… Allez..!”

“Olaaa!” galmde de basstem van François op het moment dat Luz haar twee handen rond de nek van de muilezel klemde om niet achterover uit het zadel te tuimelen. Het dier stopte direct. “Muilezels hebben geen koppeling die je langzaam loslaat zoals een auto, dat vergat ik nog te zeggen,” zei François met gespeelde ernst. “Ik denk trouwens dat Bram gelijk heeft hoor. Voor je eigen veiligheid is het echt wel nodig dat je schrijlings in het zadel zit.”
“Dat gaat niet met zo’n strakke jurk aan, begrijpen jullie dat dan niet?” Van binnen had ze al lang spijt dat ze naar Bram had geluisterd voor wat haar bagage betrof. In haar reistas die hij, zittend op de andere ezel tussen zijn benen geklemd hield, zaten alleen haar toiletspullen en wat ondergoed. Helaas geen broek of short.
“Jawel,” meende Bram te moeten opmerken. “Trek die mooie jurk toch gewoon uit.”
“Het is niet het moment voor grapjes, Bram Bruynincks!” sprak ze vermanend.
“Ik maak geen grapjes, Lucienne Dubois,” ging hij mee in haar toontje. “Dit is centrum Parijs niet, schat. Hoger op de berg komen we helemaal niemand meer tegen, dus wie stoort het dat jij onder die grote zomerhoed alleen nog je ondergoed draagt? Mij zul je alvast niet horen klagen.”
“Nee, dat zal niet,” schamperde ze, ondertussen kijkend van Bram naar François en weer terug. Ze wilde er zeker van zijn dat de beide mannen geen grap met haar uithaalden. “Denk je misschien dat ik niet durf?” vroeg ze uiteindelijk.
“Ik alvast niet,” grinnikte Bram.
“Jij niet, nee,” gniffelde Luz op haar beurt en tegelijk nam ze een besluit. Het volgende moment trok ze voor de ogen van een verwonderd toekijkende boswachter haar blauwe zomerjurk op tot flink boven haar heupen. Bram zag hoe de ogen van de bergbewoner zich vergaapten aan het met veel kant afgewerkte lichtblauwe slipje van de mooie Parisienne. Nou ja, hij François geen ongelijk, want het kleine broekje deed haar fraaie bips en haar smalle taille alle eer aan.
“Dankjewel voor het toekijken,” zei Luz, naar de boswachter glimlachend. “Hopelijk lig je er vannacht niet wakker van.” Tegelijkertijd zwierde ze haar rechterbeen over de rug van de ezel, zodat ze vanaf dan wel comfortabel in het zadel zat.
“Nou meid, je brengt me anders op ideeën,” reageerde François gevat. “Ik denk dat onze ouwe beddenbak vanavond nog eens op de proef gesteld gaat worden, haha.”

Door haar ervaringen in de Alpen, was Luz niet zo snel bang in de bergen, maar terwijl ze het alsmaar steilere rotspad opklommen werd haar durf toch enkele keren aardig op de proef gesteld. Gelukkig bleken de ezels heel gehoorzaam en daarnaast was het duidelijk dat de dieren dit terrein kenden. Dat en het feit dat Bram de rust uitstraalde van een ervaren gids hielpen haar voorbij de smalste richels, zonder dat ze het echt Spaans benauwd kreeg.
Op weg naar de top werd de begroeiing alsmaar minder, de kale rotswanden talrijker en indrukwekkender. Na ongeveer drie kwartier klimmen verliet Bram het pad dat verder liep in de richting van de bergtop en stuurde zijn muildier rechtsaf een smalle doorgang tussen twee rotspartijen in. Enkele tientallen meters verder liet hij het dier halt houden. Met een handgebaar maakte hij Luz duidelijk dat ze zijn voorbeeld moest volgen.
“We zijn er, schat,” zei hij met grijns van oor tot oor toen ze haar ezel naast de zijne liet stoppen. “Deze vallei is de komende dagen onze privétuin.”
“Wauw!” reageerde Luz, waarna ze met alsmaar toenemende bewondering haar ogen de kost gaf. Het adembenemende panorama dat ze aanschouwde had iets van een reusachtige, vrij ondiepe soepkom. Bijna egaal rond van vorm, met grillig glooiende bergwanden als opstaande rand. Behalve links van hen dan, waar het groen van het imposante dal in het niets leek te verdwijnen. De kant waar ze zich nu bevonden was een oase van groen, in alle denkbare vormen en tinten. De zuidkant tegenover hen was daarentegen één grote, in de volle zon badende rotspartij. Het zonlicht zorgde voor fenomenale, wisselende kleurenschakeringen waar ze maar niet op uitgekeken geraakte. “Wat is dit een ongelooflijk paradijselijk stuk natuur,” sprak ze haar onverholen bewondering uit. “Maar… onze privétuin zeg je… Waar is dan die berghut?”
“Ginder,” wees Bram in oostelijke richting waar de begroeide noordkant van de vallei en de rotsachtige zuidkant samenkwamen. “Als je links van dat groepje naaldbomen kijkt, zie je het.”

“Wauw!” viel Luz in herhaling. “Dat noem jij een berghut?” Het stenen gebouw in de verte was in ieder geval behoorlijk groot. Niet echt extreem, maar toch van een omvang die haar interpretatie van een berghut in ruime mate oversteeg. Naast het gebouw zag ze ook hier een windmolen voor de elektriciteitsvoorziening, maar afgemeten aan het stenen gebouw reikte die aanzienlijk hoger dan het exemplaar bij de woning van François en Henriette. “Mij lijkt het eerder een kasteel,” opperde Luz.
“Ergens heb je wel gelijk,” giechelde Bram. “Het heeft inderdaad wel iets weg van een klein kasteel. Het werd gebouwd in de tweede helft van de 18de eeuw door een adellijke familie uit de Provence. Tot eind 1965 gebruikten de nazaten van die familie het als buitenverblijf. Wat is je eerste indruk van ons vakantiestekje, schat? Vind je het een beetje leuk?”
“En of ik het leuk vind!” stamelde ze. “Dit is onwaarschijnlijk mooi! Alleen…”
Bram nam haar hand in de zijne. “Alleen wat, lieverd?”
“Ach… ik kan maar beter niet vragen hoeveel het je gekost heeft om dit paradijs te huren. Ik help alleen hopen dat je geen fortuin betaalde voor dit ene weekend. Ik bedoel… Ik ben onder de indruk, maar ik zou gek worden als je me zegt dat je tienduizend euro of meer betaalde voor een verblijf van slechts een paar dagen.
“Eigenlijk kost het me zelfs geen eurocent,” zei Bram droogjes. “De eigenaar is een goede vriend. Wat denk je, zullen we het dan toch maar gewoon leuk vinden?”
“In dat geval beslist wel,” zei Luz met een zucht. Ze liet haar ogen nog eens over de wijde omgeving dwalen en daarna richtte ze haar blik op hem. “Hij moet echt wel een heel goede vriend zijn als jij hier zomaar gratis mag verblijven. Iemand met wie je heel close bent… Ik ga er maar van uit dat het een ‘hij’ is, want als je me zou zeggen dat de eigenaar een ‘zij’ is, dan moet ik me zorgen maken,” giechelde ze.
“Het is een hij,” glimlachte Bram, “en verder heb je gelijk. Het gaat inderdaad om iemand met wie ik heel close ben… In feite is die goede vriend zo dichtbij dat hij op dit eigenste moment naast je staat en je hand vasthoudt.”
“Wa… wat?” stamelde Luz. Het volgende moment trok alle kleur weg uit haar gezicht. Ze wendde haar hoofd af en staarde stil voor zich uit.

Het duurde minstens een volle minuut, maar toen ze hem terug aankeek was het ongeloof van haar bijna krijtwitte gelaat af te lezen. “Is… is dit… van jou?”
Bram glimlachte alleen maar.
“Ik begrijp het niet,” zei Luz zacht. “Het kasteel… is dat echt van jou?”
“En de hele vallei,” zei hij met een geamuseerde uitdrukking op zijn gezicht. Toen zij haar hoofd schudde, trok hij haar hand naar zich toe en drukte een kus op haar vingers. “Weet je nog wat mijn broer over mij gezegd heeft? Je zei destijds dat Tom mij een praatjesmaker en een klaploper vond die nog nooit een dag echt gewerkt had. Wel, ik heb wat afgepraat in mijn leven, maar ik geloof nooit dat hij inzag dat je daar ook behoorlijk mee aan de kost kunt komen.”
“Maar hoe... Heb jij de loterij gewonnen of zoiets? Bram, als dit alles hier van jou is, dan ben je beslist een miljonair en ik weet ook wel dat je dat niet wordt door met je luie krent op het strand te liggen.”
“Miljardair zal je bedoelen,” glimlachte hij, “en alles eerlijk verdiend, durf ik zeggen. Als je een paar snelheidsovertredingen en een enkele parkeerboete niet meetelt, heb ik de wet nooit overtreden. Heb je wel eens gehoord van www.laredoute.com?”
“Natuurlijk wel,” snoof ze. “Dat is hetzelfde als vragen of ik weet waar ‘Carrefour’ voor staat!”
“De website en de software voor die populaire webwinkel heb ik ontwikkeld,” zei hij simpelweg. “Nou ja, eigenlijk samen met een paar vrienden, maar het verschil is dat ik in tegenstelling tot mijn vrienden, mijn naam en mijn gezicht altijd uit de schijnwerpers heb weten te houden. Tien jaar geleden, toen de website in meer dan vijftig landen een succesformule werd, heb ik mijn aandelen verkocht. Maar in plaats van te gaan rentenieren in het mondaine Monaco of zo en rond te rijden in peperdure Ferrari’s, koos ik ervoor om mijn geld opnieuw te investeren in een totaal andere branche. Tegenwoordig run ik met succes een internationale handelsfirma die overal in Europa bedrijven in moeilijkheden opkoopt. Vervolgens sluiten we de verlieslatende afdelingen van zo’n firma, waarna we de divisies die wel nog een toekomst hebben sterker maken, om ze nadien met een flinke winst weer te verkopen. Misschien klinkt het als grootspraak, maar het legt me geen windeieren. Tom en ik zijn echter opgegroeid in een gezin met bescheiden middelen en dat zal ik nooit vergeten. Daarom woon ik in een bescheiden appartement, rij ik rond in een bescheiden wagen en pas ik voor al te gekke uitspattingen… Ken je het Lac d’Artouste, hier niet eens zo ver vandaan?”

Luz trok een wenkbrauw op bij deze voor haar vreemde wisseling van onderwerp. “Dat kunstmatig aangelegde bergmeer dat dient om een waterkrachtcentrale draaiend te houden,” zei ze. “ Jawel, al ken ik het wel alleen van wat beelden op tv.”
“Welnu, begin zeventiger jaren kwam deze vallei in handen van de overheid, met de bedoeling om hier een tweede ‘Lac d’Artouste’ te creëren. Alleen kwamen de heren ingenieurs wat laat tot het inzicht dat dit dal te klein was om er een watermassa te vergaren die voldoende groot was om zo’n waterkrachtcentrale het hele jaar door draaiende te houden. Toen zat de Franse overheid met een economisch waardeloos stuk natuur opgescheept, waar ze wat graag weer vanaf wilde. Het Parc National des Pyréneés kreeg de voorkeur, maar hun fondsen waren op dat ogenblik opgegaan aan andere projecten. Om toch wat verspilde belastinggeld te recupereren werd het hele gebied dan maar aangeboden op de private markt. Veel kandidaat kopers waren er niet, zodat ik het uiteindelijk acht jaar geleden kon kopen voor een aanzienlijk lager bedrag dan wat de overheid eraan spendeerde. Sindsdien is deze vallei mijn stukje zelfverwennerij. Het is mijn eigen plekje waar ik kom om te ontspannen, in alle rust, ver weg van alle beslommeringen die het zakenleven nu eenmaal meebrengt.”

“En dat vertel jij me nu pas,” merkte Luz op nadat ze de betekenis van zijn woorden even had laten doordingen.
“Ja. Sorry daarvoor. Ik hoop dat je begrijpt dat ik eerst wilde weten dat je van me hield en niet van mijn geld. De enige manier waarop ik dat kon doen was door je niets van dit plekje in de Pyreneeën te vertellen tot ik daar zeker van was.”
“Ik begrijp het heus wel,” stelde ze hem gerust. “Waarschijnlijk zou ik in jouw plaats net hetzelfde hebben gedaan. Andersom zou ik ongetwijfeld ook willen weten of je van mij hield of van mijn geld en mijn speelgoed. Dus… toen Tom over jouw sprak als klaploper, bedoelde hij…?”
Bram knikte. “Vanuit het oogpunt van mijn broer was ik een slapjanus die het er geregeld van nam door op een of ander zandstrand te liggen niksen, zoals hij dacht. Ook hij wist niets af van mijn eigen paradijsje in de bergen… In vergelijking met Tom heb ik misschien nooit echt fysiek hard gewerkt. Ik heb ook nooit mijn leven geriskeerd voor een ander, zoals hij dat wel deed. Dat is nu eenmaal zo, maar anderzijds heb ik ook nooit die ‘geest in een fles’ gevonden die me op slag welgesteld maakte, zoals Tom wel eens zei. Voor wat het waard is, Luz… Ooit heb ik mijn broer de helft van mijn aandelen aangeboden als hij mee in de zaak zou stappen, maar dat voorstel wimpelde hij af.”
“Ja, zo was Tom nu eenmaal,” knikte Luz. “Nooit zou hij een cent aannemen die hem in zijn ogen niet toekwam.”
“Fijn dat we het daarover eens zijn. Zullen we dan nu ons hutje maar eens van dichtbij gaan bekijken, dokter Dubois?”
“Graag,” meneer Bruynincks,” speelde Luz het spelletje mee, maar dan viel haar oog op iets blauw wat in de richting van het gebouw tegen de oostelijke flank bewoog. “Kijk daar!” wees ze. “De Range Rover van je vriend… of is die ook van jou?”
Bram knikte.

Luz had niet anders verwacht. “Hoe komt die daar..? François?”
“Precies. Hij neemt de ezels weer me terug zodra we er zijn.”
“Dat betekent dat we gewoon met de wagen tot daar hadden kunnen rijden!”
“Ja, schat. Die adellijke familie liet destijds een tunnel hakken, zodat ze met hun koets tot aan hun buitenverblijf konden rijden, dus met een auto kun je daar ook makkelijk doorheen.”
“Nee maar!” foeterde Luz. “Dat wil dus zeggen dat ik al een uur mijn blote billen zit open te schuren op dat harde leder, terwijl dat nergens voor nodig was.” Ze wilde er nog een vraag naar het waarom aan toevoegen maar omdat de woorden van Henriette haar op dat moment te binnen schoten, slok ze die woorden in.
“Schat, ik wilde je graag langs de voordeligste kant kennis laten maken met ons stekje voor dit weekend en daarvoor moest dat offer gebracht worden,” zei hij.
Henriette had gelijk. ‘Mannen doen nu eenmaal graag stoer om indruk te maken op een vrouw,’ had ze gezegd. Luz grinnikte in stilte om de vooruitziende woorden van de boswachtervrouw. Bram interpreteerde haar stilzwijgen echter anders.
“Ben je boos?” vroeg hij?
“Ja!” Eigenlijk was ze helemaal niet kwaad, maar het leek haar leuk om hem even in die waan te laten.
“Wat kan ik doen om het goed te maken?” vroeg hij luchtig en dus helemaal niet onder de indruk.
“Nou… straks een deugddoende bilmassage met een helende lotion lijkt me wel het minste wat je kunt doen.”
“Het zal mij een hemels genoegen wezen om uw billen ter wille te zijn, mevrouw Dubois,” declareerde Bram grinnikend. “Kom, we gaan. François wacht op ons.”

Na een afdaling van een goeie twintig minuten kwamen ze bij het gebouw aan en zodra François met de ezels uit het zicht verdween stond Bram erop dat hij haar eerst een rondleiding zou geven. Al snel werd het Luz duidelijk dat van het oorspronkelijke kasteeltje alleen de buitengevel bewaard was gebleven. Binnenin was het gebouw nog het best te omschrijven als een hedendaagse, ruime villa van twee etages, die na de recente verbouwingen die Bram had laten uitvoeren, van elk denkbaar comfort was voorzien. De meeste vertrekken waren vrij groot, maar niet echt extreem. Behalve dan de masterbedroom op de bovenverdieping, die was al even kolossaal als het enorme kingsize bed in het midden van de kamer. Achter het bed was er een plafondhoge houten wand waarachter een grote inloopdressing verscholen lag. Aan de rechterkant waren twee vakken met Brams kleding, ondergoed en sokken. Links daarvan waren vier vakken gevuld met allerhande jurken, rokken, jassen, pulls, broeken, enzovoorts.
“Nou nou,” schamperde Luz, “meneer is best goed voorzien op de komst van vrouwelijk schoon.”
“Geloof het of niet, mevrouw,” reageerde Bram gevat, “jij bent de eerste dame die ik hiermee naartoe neem. Uitgezonderd Henriette, die eenmaal per week komt schoonmaken, is hier zelfs nog nooit een vrouw over de vloer geweest sinds ik dit stulpje mijn eigendom mag noemen. Die kleren zouden allemaal jouw maat moeten hebben. Hopelijk zit er links en rechts iets tussen wat je leuk vind.”
“Nou en of,” zei ze, terwijl ze de zachte stof van een prachtige zijden blouse door haar vingers liet glijden.

“Heb jij die kleren allemaal zelf voor me uitgezocht?” vroeg ze na een paar minuten rondkijken.
“Ik zou liegen als ik ja zeg,” glimlachte Bram. “Nee dus… Mocht je iemand als dank een kaartje willen sturen, dan mag je dat richten aan Monique Bastin, de receptioniste van ons kantoor in Bordeaux. In ruil voor een dag extra verlof was ze graag bereid om met kennis van zaken in mijn plaats te gaan shoppen.”
“Ja ja, Mevrouw Bastin leverde de kennis van zaken en jij het budget,” grapte Luz nog, maar dan overviel haar een verplettend realiteitsbesef waar ze niet zo snel weg mee wist. “Mijn god, Bram… Zoveel dure spullen,” lispelde ze.
“Zit daar maar niet mee, lieverd. Het is graag gedaan, geloof me.”
“Ik… ik weet echt niet wat zeggen. Jij bent met ruime voorsprong de rijkste persoon die ik ken en al die tijd had ik daar geen flauw idee van. Jij kunt waarachtig alles krijgen wat je wilt!”
“Niet alles,” zuchtte Bram. “Het klopt wel dat ik bijna alles kan kopen wat ik wil, maar sommige dingen absoluut niet. Een gezin en iemand om lief te hebben zijn bijvoorbeeld niet te koop. Geen enkele som geld is groot genoeg om jezelf uit de eenzaamheid te kopen, neem dat maar van me aan. Luz, ik hou zielsveel van jou en ik wil wat graag alles met je delen… Maar zullen we dat onderwerp voor nu even laten rusten, schat? Ik stel voor dat je wat leuks uitzoekt om aan te trekken en dat jij als eerste onder de douche gaat, terwijl ik alvast iets eetbaars op tafel breng, oké?”
“Kan dat eten niet nog even wachten?” vroeg Luz, terwijl ze allebei haar handen op zijn borst legde en hem achterwaarts in de richting van het grote bed begon te duwen. “Eigenlijk heb ik voor nu iets heel anders in gedachten, lieverd.”
“Nou… ik ruik anders wel van boven tot onder naar ezel hoor,” protesteerde Bram zwakjes. Zijn lichaam sprak een heel andere taal. Het sluimerende verlangen om haar te beminnen, wat hem al meteen overviel toen Lucienne in Tarbes van de trein stapte, kreeg plots een ferme opstoot.
“Ik stink vast ook, dus wat maakt het uit? Ik wil je hier en ik wil je nu,” gaf Luz aan dat hij met dat verlangen niet alleen stond.

Bij het bed aangekomen liet Bram zich wat graag achterover duwen. Luz boog over hem heen en allebei voelden ze al heel snel het vertrouwd aanvoelende mysterieuze vuur tussen hen in alle hevigheid oplaaien. Speelse kusjes vol verliefdheid gingen vanzelf over in intens diepe tongzoenen, afgewisseld door zachte, opwindende beetjes op elkanders lippen. Brams handen gleden omlaag tot op haar strakke kontje zodat hij haar lekkere billen kon kneden.
Intussen kronkelden ze hun lichamen steeds wulpser tegen elkaar op. Ondanks de twee lagen stof van zijn jeans en haar jurk bleef het effect van hun malende heupen niet zonder gevolgen. Het doelgerichte geschuifel van haar schoot over zijn onderbuik deed zijn mannelijkheid hard worden als staal. Van de weeromstuit liet de wellustige streling van zijn harde, dikke schacht haar klit tintelen als gek. Toen ze haar genot met een zacht kreuntje liet blijken, begon Bram aan de ritssluiting van haar jurk te friemelen, maar dan bleek Luz iets anders in gedachten te hebben.
“Wacht! Jij eerst,” zei ze terwijl ze zich uit zijn armen losmaakte en tussen zijn benen op de vloer knielde. Ze keek hem onbevangen glimlachend aan op het moment dat ze de knoop van zijn broek losmaakte en de ritssluiting openende. “Blijf jij maar rustig op je rug liggen, want ik ga jou de pijpbeurt van je leven geven”.
“Wow! Daar blijf ik wat graag voor liggen,” grinnikte Bram.
“Weet je nog dat je me destijds tijdens onze eerste keer in Antwerpen zei dat je nog nooit een dokter had geneukt, meneer Bruynincks?”
“Uhum… alsof ik dat ooit zal vergeten, dokter Dubois.”
“Welnu, tot vandaag had ik geen idee van jouw financiële situatie,” zei ze met een ernstig gezicht. “In alle eerlijkheid mag ik dus zeggen dat ik nog nooit bewust een miljardair heb gepijpt. Daar wil ik nu meteen iets aan doen, dus omhoog met die billen en broek uit, meneer Bruynincks!”
“Aai aai, dokter!”

Orale verwennerij maakte al van in het begin een lekker vertrouwd onderdeel uit van hun seksuele liefdesbeleving en dat was nu dus niet anders. ‘Pijpen’ vond Bram trouwens een veel te ordinaire uitdrukking voor de hemelse fellatio die hem telkens weer te beurt viel.
Zonder dat ze het met zoveel woorden zei, wist Bram dat Luz zich, evengoed als hij dat was, buitengewoon opgewonden en geil voelde op het moment dat ze op haar knieën tussen zijn benen plaatsnam. Haar vingernagels trokken vurig aanvoelende krasjes in de huid van zijn knieën en bovenbenen, iets wat bij hem de rillingen over zijn rug deed rollen. Rillingen die nog sterker werden toen haar vingers langs de binnenkant van zijn dijen al strelend opklommen in de richting van zijn kruis. Luz nam ruim de tijd om zijn zaadfabriekje teder en liefdevol onder handen te nemen. Bram keek genietend toe, maar toen ze haar geopende mond tot vlak voor zijn van voorpret trillende roede bracht, sloot hij de ogen, wachtend op wat komen zou.
Luz voelde perfect aan dat Bram zich in het volste vertrouwen aan haar overgaf voor het invullen van zijn hete verlangens. Haar eigen opwinding kreeg daardoor een extra boost en in haar kutje steeg de vochtproductie voelbaar. Ze boog een beetje dieper, tot ze de top van zijn pik op haar lippen voelde.

Eventjes liet ze het puntje van haar tong likkend over zijn spleetje gaan, maar dan sperde ze haar mond wijd open. Iets wat hij als een uitnodiging zag om zijn heupen een beetje van het bed op te drukken. Ze sloot haar warme lippen rond de top van zijn trotse neukstok en zoog hem verder naar binnen.
“Hmm… lekker,” lispelde ze op het moment dat ze de ietwat zilte smaak van zijn voorvocht proefde. Omdat ze haar armen rond zijn kont sloeg en hem zo dicht als ze kon tegen zich aantrok, bleef er vanaf dan geen ruimte om te praten. Ze likte en zoog Brams jongeheer met alle liefde die ze in zich had. Al gauw stootte hij allerlei ondefinieerbare geluidjes uit en met de minuut begon zijn lichaam steeds ondeugender te bewegen.
“Goeie genade… Luz!” pufte hij opgewonden. “Dit trek ik nooit… lang… Ooh!”
Op ‘genade’ hoefde hij niet te rekenen, want zijn woorden zetten de onwaarschijnlijk geile dokteres er juist toe aan om hem met haar mond resoluut naar een hoogtepunt te pompen. In een furieus tempo ging haar hoofd op en neer, waarbij haar sensuele, hete lippen zijn keiharde paal wel leken te melken.
“Ooooh…Hmm!” Verder dan wat diep gegrom kwam hij niet. Manmoedig probeerde Bram nog wel om zijn sluizen gesloten te houden, maar toen bleek dat Luz nog meer ijzers in het vuur had, werd het helemaal een ongelijke strijd. Hij had het niet meer toen ze met een hand zijn ballen bewerkte en met de andere zijn bilspleet bespeelde. Op het punt gekomen waarop ze zijn spieren voelde aanspannen, porde Luz het topje van haar pink in zijn sterretje. Compleet verrast stootte Bram een haast dierlijke oerkreet uit en tegelijk joeg hij een eerste krachtige straal in haar mond.

“Je had helemaal gelijk, lieve schat.” Hij had eventjes tijd nodig gehad maar nu hij weer tot rust gekomen was, trok hij Luz boven op hem in een liefdevolle omarming. “Zo goddelijk ben ik inderdaad nog nooit gepijpt.”
“Als mijn vriendje echt zo tevreden is, dan begrijpt hij vast wel dat het vrouwtje nu ook wat wil,” grapte Luz.
“Natuurlijk, schat. Ga jij nu maar eens op je rug, dan zal ik je…”
“Likken?” onderbrak ze hem. “Nee lieverd, laten we dat voor deze keer maar overslaan. Ik wil je in me voelen… nu.”
Ze keken elkaar diep in de ogen en tegelijk sleepte Luz haar vochtige poesje over zijn langzaam slapper wordende lid. De tintelingen door Brams onderlichaam trokken, zorgden voor de ommekeer die zij voor ogen had. Met een hand achter op haar hoofd en met de andere hand op haar kont klemde hij haar schoot krachtig op zijn snel harder wordende lid. Tegen de tijd dat Luz voorover boog en ze begonnen te zoenen, was zijn lans alweer bijna hard als staal. Op het moment dat haar tong zijn mond binnen kwam, duwde hij de top van zijn pik tussen haar heet aanvoelende schaamlippen. Met hun tongen verstrengeld, kreunden ze allebei onder de begeesterende vanzelfsprekendheid waarmee haar schoot zijn tintelende paal ontving.
Haar warme poesje voelde aan als een fluwelen handschoen die Bram bijna verlamde van puur plezier. Luz op haar beurt genoot intens van de geduldige manier waarop de man die ze met hart en ziel beminde haar schoot oprekte en helemaal vulde. Weldra ging de intensiteit van hun kussen gelijk op met het ritme van de slome schommeling waarmee ze hun lichamen tegen elkaar op bewogen.

Toen Luz een einde maakte aan hun kus en rechtop ging zitten, vonden Brams handen vanzelf de weg naar haar zachte borsten. Zodra zijn vingers haar perfect aanvoelende rondingen begonnen te kneden, zette zij de paringsdans in. Met haar handen op zijn borst steunend, gingen haar heupen in slome, sierlijke golvingen op en neer. Korte en lange heupslagen afwisselend, ging ze langzaam maar zeker op zoek naar haar moment van extase.
Bram was wat graag bereid om haar daarbij te helpen. Met opgetrokken knieën zochten zijn voeten steun in de matras. Zijn handen grepen haar strakke kont stevig vast en vanaf dan wipte hij haar krachtig tegemoet. Netjes meegaand in het golvende ritme van haar dansende heupen en ervoor zorgend dat haar klit zoveel mogelijk aandacht kreeg van de harde schacht van zijn pik.
Brams opwinding was weer helemaal terug en in elkanders ogen konden ze het immense genot dat ze beiden ondervonden moeiteloos aflezen.
“Ooh…” pufte Luz op het moment dat hij haar konthelften wat uit elkaar trok en een vingertop tegen haar poepertje aandrukte. “Ooh…!”
“Hmm!” gromde Bram, waarna hij resoluut de leiding van haar overnam. Met krachtige heupslagen joeg hij zijn kloppende stamper met een rotvaart in en uit haar soppende schede.
“Aah… Ja… Jaha!” gilde Luz, omdat een spervuur van innerlijke vonken haar onderlijf in lichterlaaie zette.
Haar vingernagels klauwden ongenadig hard in de huid van zijn borst op het moment dat haar lichaam oncontroleerbaar begon te sidderen. Seconden later schreeuwde de mooie Française zijn naam uit in haar opperste moment van verrukking. Tegen het zuigende effect van haar verkrampend kutje op zijn pik was Bram niet bestand. Grommend van genot vuurde hij enkele tellen later een eerste salvo tegen haar baarmoedermond aan.

Met hun eerste vrijpartij in de Pyreneeën was de toon voor de rest van de dag en het grootste deel van de avond gezet. Als bedwelmd door hun liefde voor elkaar lieten ze zich wat graag onderdompelen door hun wederkerige gevoelens, verlangens en behoeften. Af en toe werd een kort intermezzo ingelast om wat te eten, te drinken, te douchen of te rusten, maar verder wisselden momenten van stomend hete seks en tedere vrijpartijen elkaar steevast af. Ze bedreven de liefde in elke slaapkamer, onder de douche, op de bank in de woonkamer, op het aanrecht in de keuken, voor het open raam in de veranda en tenslotte onder de sterrenhemel op het grasperk voor het terras.
Toen ze nog later op datzelfde terras naast elkaar in een comfortabele ligstoel lagen bij te komen van een dag vol grenzeloze liefde, voelde Luz zich volmaakt gelukkig. Wat ze na Toms dood beslist niet voor mogelijk hield was waarheid geworden. De tweelingbroer van haar overleden man was niet alleen een geweldige vent. Hij was gewoonweg ook de perfecte minnaar, die haar lichaam en al haar erogene plekjes wist te bespelen alsof hij haar zelf had geschapen. Ergens na haar vijfdede orgasme van de dag was ze de tel kwijtgeraakt en tegelijk realiseerde ze zich voor het eerst ten volle dat ze met een minnaar als Bram niet langer nood had aan verbale vernedering en anaal gedoe om de stressmomenten die haar pad kruisten aan te kunnen.
De gedachte aan haar veel te vroeg gestorven echtgenoot zorgde echter ook voor een kleine domper op de feestvreugde. Was het wel eerlijk om Tom met Bram te vergelijken? Mocht ze überhaupt wel zo denken?

“Een halve euro voor jouw gedachten,” haalde Bram haar uit haar overpeinzing.
“Euh… ik dacht aan Tom,” zei Luz, moeilijk slikkend. “Aan Tom en aan wat hij zou zeggen als hij ons vandaag bezig had gezien.”
“Schat… Ik geloof meer dan ooit dat we Toms zegen hebben.” Bram nam haar hand en drukte er een kusje op. “Waar mijn broer momenteel ook mag zijn, hij weet vast wel dat jij en ik hem voor altijd in ons hart zullen meedragen. We verloochenen Tom niet en we bedriegen hem niet. Dat wij twee uitgerekend bij elkaar de liefde hebben gevonden zou hem waarschijnlijk doen schaterlachen.”
“Ach ja, eigenlijk heb je wel gelijk en moet ik me daarover geen zorgen maken.”
“Dat weet ik wel zeker, lieve Luz… Mag ik dan nu even terugkomen op ons gesprek van deze voormiddag?”
“Hoe bedoel je?”
“Herinner je nog dat ik zei dat ik zielsveel van je hou en wat graag alles met jou zou willen delen?” vroeg Bram.
Luz knikte.
“Dit hier is voor mij de meest kostbare plek van de hele wereld, lieve Luz. Tegelijk ben jij in de voorbije maanden het meest kostbare wezen in mijn leven geworden. Ik heb je dit weekend hier mee naartoe genomen omdat ik me geen mooier decor kon voorstellen om jou te vragen of je mijn vrouw en de moeder van mijn kinderen wil worden. Dus…” Bram glimlachte haar toe, gleed uit zijn luie ligstoel en knielde naast de hare. “Lucienne Dubois, wil je met me trouwen?”
“Ja… Euh…” Luz had moeite om niet te gaan hyperventileren bij het intense gevoel van geluk dat haar overviel. “Absoluut, Bram… Ja!” Ze legde haar handen op zijn schouders. Vervolgens boog ze naar hem toe om zijn gezicht met kussen te overladen.

Een innige omarming en een liefdevolle tongzoen later, keken ze elkaar stralend aan.
“Weet je…” fluisterde Bram, “eigenlijk zou ik je nu uit die stoel willen optillen en je regelrecht naar de slaapkamer dragen om daar onze liefde te bezegelen… maar ik twijfel of ik dat vanavond nog wel aankan.”
“Brr… laat ons dat nog maar even uitstellen, liefste,” antwoordde Luz met een grijns. “Mijn poesje verkrampt al bij het idee zeg, maar… krijg ik nu een ring van je?”
“Zeker wel, schat. Zodra we terug zijn in Parijs zoek jij de mooiste ring uit die er te vinden is en ik koop hem.”
“Nee!” kirde ze. “Jij moet er een uitkiezen voor mij.”
“Oké… maar dan koop ik hem wel in Antwerpen. In de diamantwijk daar weet ik een paar goede juweliers.”
“Wauw..! Djezus, Bram, ik wordt je vrouw, wie had dat een jaar geleden kunnen denken? Mijn verblijf hier kan echt niet meer stuk met al die verrassingen van je, al moet ik bekennen dat ik de laatste met voorsprong het leukste vind.”
“Mijn huwelijksaanzoek bedoel je?”
“Uhum.”
“Dat was de laatste verrassing niet, schat. Morgen volgt er nog één… misschien wel twee.”
“Oh ja? Vertel! Alsjeblieft… nog meer verrassingen kan ik echt niet aan.”

Bram aarzelde een ogenblik maar dan knikte hij instemmend. “Misschien kan ik je inderdaad maar beter op voorhand inlichten. Dat lijkt me ergens ook wel logisch, want eigenlijk ben jij morgen min of meer de eregast.”
“Poeh poeh!” reageerde Luz verbaasd. “De eregast? Waarvan als ik vragen mag?”
“Dat mag je,” glimlachte Bram. “Ik zal het je uitleggen… Ik kon er eerder niets over zeggen omdat nog niet alle vergunningen en documenten in orde waren, maar dank zij de inbreng van een batterij dure advocaten en wat lobbywerk van mezelf kan mijn nieuwste project nu eindelijk van start gaan. Toen we vanaf het dorp hier naartoe reden, namen we de afslag net voorbij een oude houtzagerij, weet je nog?”
“Die oude, vervallen gebouwen op een verder braakliggend terrein bedoel je?”
“Precies. Dat domein is al een tijdje mijn eigendom. Op die plek zal binnenkort een nieuw gebouw verrijzen. De vergunningen voor de nieuwbouw waren al langer in orde, maar de toestemming om te slopen kreeg ik gisteren pas rond. Het wordt een onderzoekscentrum waar de meest vooruitstrevende theorieën rond het samengaan van technologie en biomedische wetenschap ontwikkeld, verfijnd en getest zullen worden. Dat nieuwe onderzoekscentrum zal ‘Centre Tom Bruyninckx, Recherche Biotechnique’ gaan heten en kan dank zij een aantal schenkingen van start gaan met een werkingsbudget van in totaal ruim 100 miljoen euro. Los van de kosten voor de nieuwbouw uiteraard, want die neem ik voor mijn rekening. De ingenieurs zijn vandaag al aan de slag gegaan met het inrichten van de bouwwerf en vanaf maandag worden de oude gebouwen gesloopt.”

Luz sloeg verrast een hand voor haar mond. “Niet te geloven,” stamelde ze.
“Toch wel,” grinnikte Bram, “en het wordt nog mooier… Het zal je niet verbazen dat ikzelf voor het grootste deel van die 100 miljoen insta, maar daarnaast ben ik erin geslaagd om een aantal plaatselijke neringdoeners te vinden die bereid zijn om met een milde schenking het project te ondersteunen. Om mijn erkentelijkheid tegenover die mensen te tonen heb ik voor morgen een bescheiden plechtigheid gereld waarop ook de pers is uitgenodigd. Wat media aandacht bij de opstart van zo’n groot project kan nooit kwaad en het leggen van de symbolische eerste steen is iets waar de pers wel pap van lust. Lieve Luz, mijn verloofde en weduwe van mijn broer… ben je bereid om morgen de eerste steen te leggen van het complex dat de naam van je overleden man zal dragen?”
“Ja, graag,” antwoordde Luz, een traantje wegpinkend. Het volgende moment viel ze Bram rond zijn nek en na een hartstochtelijke zoen droeg hij haar alsnog naar de slaapkamer, echter uitsluitend voor een welgekomen nachtrust in elkanders armen.

De volgende dag werd voor Luz een openbaring. Het organisatietalent van Bram leek geen grenzen te kennen. Hij had werkelijk aan alles gedacht. Alle genodigden waren tijdig aanwezig en zijn speech was verhelderend, humoristisch en to the point.
Luz bloosde van oor tot oor toen hij haar aan het einde van zijn toespraak voorstelde als zijn verloofde. Die blos op haar wangen was er nog steeds toen de toehoorders spontaan in de handen klapten op het moment waarop zij met enkele truweeltikken de marmeren gedenksteen met Toms naam in de cementlaag klopte.
Na de korte plechtigheid op het bedrijfsterrein trok het hele gezelschap naar het restaurant waar Luz en Bram de dag voordien hadden ontbeten. Tijdens een publieke receptie kreeg de pers de kans om bijkomende vragen te stellen, iets waar Bram wel raad mee wist. Een uurtje later schoven een vijftigtal genodigden aan voor de lunch.
Henriette en haar boswachter waren er ook, maar verder kende ze niemand van de aanwezigen. Het werd dus een middag van kennismaken en handjes schudden, waarbij het haar voortdurend opviel dat echt iedereen Bram leek te kennen. De hartelijkheid die hem te beurt viel, gaf aan dat hij al lang als ‘een van hen’ was aanvaard door de plaatselijke bevolking. Aan het begin van de middag voelde Luz zich nog een beetje als de vreemde eend in de bijt, maar de oprechte interesse en vriendelijkheid van zoveel mensen was hartverwarmend. De vanzelfsprekendheid waarmee zij werd geaccepteerd was dat al evenzeer.

Pas laat in de middag waren ze weer terug op ‘hun’ berg, waar ze bij het genot van een glaasje wijn de gebeurtenissen van die dag nog eens bespraken.
“Dankjewel voor alweer een fantastische dag, schat,” zei Luz. “Ik heb heel erg genoten van de warme rust die de mensen hier uitstralen. Wat een contrast met het drukke gedoe in Parijs, zeg.”
“Ik ben blij dat te horen, liefste,” reageerde Bram enthousiast. “Zou je hier willen wonen?”
“Hier?... Willen wel, ja, maar dat zal niet gaan met mijn werk in Parijs. De afstand is te groot.”
Bram zette zijn glas neer en nam haar hand in de zijne. “Lieverd, als we trouwen zullen we toch ergens moeten wonen. Zelf kan ik vanaf eender waar werken. Draadloos internet is mijn poort naar de hele wereld en meer heb ik niet nodig.”
“Dat weet ik,” zei Luz met een zucht, “maar ik voel me nog veel te jong om mijn werk in Pitié-Salpêtrière op te geven en de rest van mijn dagen hier bovenop deze berg te zitten niksen. Dat is echt niets voor mij.”
“Dat besef ik, lieve Luz. Daarom ook stel ik je een nieuwe uitdaging voor. Het ‘Centre Tom Bruyninckx, Recherche Biotechnique’ is op zoek naar een vakbekwame medisch directeur. Iemand die zich met kennis van zaken laat omringen door de beste professionals die er in de wijde omgeving te vinden zijn. Lang geleden zei je me dat jouw professionele voorkeur uitgaat naar onderzoek en het ontwikkelen van nieuwe medische oplossingen. Alsjeblieft Luz, zeg ‘ja’ en die openstaande functie is voor jou.”

Luz antwoordde niet. Ze draaide zelfs haar hoofd van hem weg en hij kon zien hoe ze op haar lip beet.
Hoe langer de stilte duurde, hoe meer Bram zich afvroeg of hij niet te ver was gegaan. Zou Luz misschien vinden dat hij zich teveel met haar leven en haar carrière bemoeide? Toen ze haar hoofd eindelijk terug naar hem toedraaide, biggelden er twee traantjes van haar wangen.
“Als deze dagen een droom zijn, dan wil ik nooit meer wakker worden,” zei ze zacht.
“Betekent dat je het doet?” vroeg hij hoopvol.
“Ja… maar op twee voorwaarden.”
“Oh ja? Zeg ze maar.”
“De eerste is dat je me leert hoe ik met de Range Rover veilig op en af de berg kan rijden.”
“Geen probleem,” zei Bram. “Morgenvroeg beginnen we met de rijles. Wat is de tweede voorwaarde?”
“De tweede is dat je me nu naar bed draagt, zodat we onze zakelijke overeenkomst met een lekkere vrijpartij kunnen bezegelen.”
“Ach,” grinnikte Bram, “het is eens wat anders dan een traditionele handtekening onderaan een vodje papier, maar ik sta helemaal ter uwer beschikking, directeur Dubois.”

Giechelend legde ze haar armen rond de nek van haar toekomstige echtgenoot, waarna ze zich wat graag door zijn sterke armen op liet tillen.
In het schemerlicht dat doorheen de gordijnen de kamer flauwtjes verlichtte, hielpen ze elkaar uit de kleren. Brams hart sloeg een slag over toen Luz vroeg of hij haar vooral liefdevol wilde beminnen. Een compleet overbodige vraag trouwens, want er was niets wat hij op dat moment liever zou willen. Zijn enthousiasme was zo groot dat hij zowat op zijn benen stond te rillen. Wat hij op dat moment voor Luz voelde, had hij nooit eerder bij een andere vrouw ervaren.
Al kussend en strelend liet Luz zich door haar verloofde achterwaarts in de richting van het bed sturen. Wat graag liet ze zich door hem leiden en toen hij haar vroeg om op te schuiven naar het midden, deed ze dat vanzelfsprekend. Zelf klom Bram ook op het bed en knielde achter haar opgetrokken benen. Hij tilde haar voeten op en bracht ze tot bij zijn mond. Voor Luz het goed en wel besefte, likte en kuste hij haar voetzolen. Zodra hij daar geen plekje onaangeroerd had gelaten, begon hij haar tenen te likken, te sabbelen en te knabbelen. Luz zuchtte genotvol bij die heerlijke behandeling en dat bleef ze doen toen zijn vingers en lippen langs de diverse erogene drukpuntjes van haar voeten, onderbenen, kuiten en haar dijen naar omhoog klommen. Ze wist dat hij haar verborgen plekjes lang geleden al had ontdekt en geregistreerd. Ze wist dat hij haar nauwlettend in de gaten hield en geen enkele van haar reacties aan zijn aandacht voorbij ging, maar dat weerhield haar er niet van om sloom kronkelend aan te geven hoezeer ze van zijn liefkozingen genoot. Telkens opnieuw verraste het haar hoe heftig haar lichaam reageerde op de kleine, subtiele handelingen van de buitengewoon attente en bekwame minnaar die Bram was. Zijn voorraad aan vrijpartijtruckjes leek onuitputtelijk.

Luz protesteerde zwakjes grommend toen zijn lippen en vingers in een grote boog rondom haar schoot gingen, maar op het moment dat hij haar borsten begon te strelen en haar tepels beurtelings in zijn mond zoog, kromde ze haar rug. Ze legde een hand in zijn nek, trok zijn hoofd nog was vaster op haar borst en kreunde opnieuw.
Bram liet een strelende hand afdalen in de richting van haar lagere regionen en toen zijn vingers op haar kutje uitkwamen, wipte Luz haar heupen onbeheerst van het bed op. Bram nam haar eerst nog even mee in een lekker intieme tongzoen, maar tegen de tijd dat hij zich een weg naar haar schoot had gekust en gesabbeld, was de Franse schoonheid een toonbeeld van vurige opwinding en zinnelijk verlangen.
Bij het allereerste likje dat hij plaatste, veerde haar hoofd al van het kussen op. Met haar twee handen op zijn achterhoofd drukte ze zijn mond stevig op haar kruis. Bram zette meteen vol in op haar hete knopje en dat liet bij Luz een nieuwe, diepe kreun over haar lippen rollen. Tegelijkertijd begon ze haar bekken alle kanten op te wiebelen, terwijl ze met haar dijen zijn hoofd strak omklemd hield. Bram probeerde het wel om haar harde clit te blijven bewerken met zijn tong, maar dat lukte hem alleen als ze hem dat toestond. Er waren momenten dat haar tollende bekken zo wild tekeer ging dat hij al lang blij was dat hij haar genotknopje af en toe aan kon tikken.
Haar ademhaling werd zwaar en hijgerig. Haar gekreun klonk alsmaar luider, tot een schel kreetje haar ingetogen hoogtepunt aankondigde en ze uitgeteld haar lichtjes sidderend onderlichaam terug op de matras liet zakken.
Verlost van haar billenklem rond zijn hoofd, likte Bram de liefste vrouw ter wereld doorheen haar orgasme, net zo lang tot haar ademhaling weer normaal leek en de extreme hardheid uit haar clitoris verdween.
Luz legde haar handen op zijn wangen en tilde zijn hoofd op uit haat schoot.
“Alsjeblieft, Bram,” pufte ze. “Stop daar even mee, schat. Ik ben daar nu eventjes te gevoelig.”

Met zijn handen links en recht van haar op het bed steunend, schoof hij tussen haar benen wat naar boven en keek haar glimlachend aan. Ook zij keek hem aan, maar dan wel met de zachtste, meest liefdevolle blik die hij ooit had gezien.
“Sorry, schat,” zei ze hees. “Gaan voor mijn eigen genot was niet wat ik voor ogen had toen ik je vroeg dat je me naar bed zou dragen. Het spijt me.”
“Dat geeft toch helemaal niet, lieverd. Ik had trouwens op geen enkel moment het idee dat je er niet van genoot,” grinnikte hij.
“Het was gewoon fantastisch. Maar ja… ik heb dan ook nooit een minnaar gekend als jij. Hoe doe je dat toch?... Zodra je mijn tenen begon te likken had je me al helemaal om en vanaf dan werd het alleen maar erger.”
Bram schoof nog wat hoger en boog zijn hoofd om haar te kussen. Aanvankelijk een slome, tedere kus die vanzelf overging in een langgerekte tongzoen vol hunker en behoefte. Luz kreunde in zijn mond op het moment dat ze haar rechterarm rond zijn nek plooide. Ze spreidde haar benen en meteen voelde ze de hardheid van zijn liefde over haar nog glibberige schaamlipjes glijden. Het was voor Bram een teken om een einde te maken aan hun hete kus. Hij richtte zich wat op en keek haar liefdevol aan.
“Mag ik vragen wat jij dan wel in gedachten had toen ik je naar hier droeg?” vroeg hij.
“Nou… iets zoals dit,” giechelde Luz. Ze duwde haar bekken van het bed op en Bram voelde hoe haar als zacht fluweel aanvoelende schaamlippen zich rond de top van zijn pik sloten. Toen zij haar onderlichaam langzaam terug in de richting van de matras liet zakken, volgden zijn heupen instinctief haar beweging, waarna ze wat volgde allebei ondervonden als de perfecte penetratie.

Al gauw lagen ze heerlijk te wippen. Luz en Bram gingen helemaal in elkaar op. Het grote bed werd met elke wipstoot wat meer wanorde, maar tegelijk golfde het zalig mee in het ritme van hun paringsdans. Het voortdurende geruis van de hemels verende matras werd haast overstemd door hun aan elkaar geregen, soppende tongzoenen. Kreunend stulpten ze hun monden rond hun kronkelende tongen en hun hete adem streelde beurtelings lang hun blozende wangen. Luz trok haar dijen op tot boven zijn heupen en kruiste haar onderbenen achter zijn rug. Haar borsten dansten sierlijke rondjes onder zijn bovenlijf en Bram nam ze in zijn handen. Met zijn geoefende vingers kneedde hij haar warme, zachte rondingen, maar pas toen hij haar tepels weer begon te likken, ontwaakte de wilde furie in Luz pas echt opnieuw. Kreunend kromde ze haar rug en gaf zich helemaal aan hem, terwijl ze haast smeekte dat hij haar hard zou nemen.
Bram richtte zich op en in een wild tempo begon hij haar te berijden, met lange, noeste heupslagen, maar tegelijk evengoed met ingetogen tederheid en respect. Luz legde haar armen naast haar hoofd op het kussen, in een gebaar van totale, ontspannen overgave. Ze voelde de heerlijk sensatie van haar op en neer zwiepende borsten en ging heupwiegend mee in het tempo van zijn wipstoten. Omdat hij steeds dieper in haar lichaam doordrong lag ze weldra onder hem te kronkelen van genot. Wat voelde Bram heerlijk aan! Zo warm, zo zacht, zo soepel, zo stevig, en… Wat kwam hij diep… Oh zo diep!
“Baise-moi,” kreunde ze. “Neuk me, liefste… dieper, oooh ja, dieper…”
Bram gehoorzaamde maar al te graag. Het liefdeszwaard waarmee hij zijn toekomstige bruid doorboorde werd steeds harder. Luz voelde hoe hij haar onderbuik helemaal vulde en nog was het voor haar amper genoeg.
“Dieper, schat!” hitste ze hem ongenadig op. “Dieper! Ja! Ja! Ja!”

Terwijl haar benen onder zijn geweld oncontroleerbaar in het rond zwaaiden, voelde ze zijn scrotum tegen haar schaamlipjes kletsen. Luz maakte een holle rug en ontving… en ontving.
Bram kreunde bij elke lange haal. Hij beukte en stootte tot hij niet meer harder kon. Luz begon van binnen steeds meer te soppen. Ze plooide haar benen opnieuw rond zijn middel en trok hem tegen haar kruis. Haar schaamlippen smakten hoorbaar rondom de harde genotstaaf die haar schoot in vuur en vlam zette. Ze voelde haar lipjes tintelen en binnen in haar werd het alsmaar warmer. Ook Brams temperatuur schoot de hoogte in, maar geen van beiden wilden ze het anders. Het voelde zo zalig om op deze verschrikkelijk lekkere manier één te worden met elkaar.
Hun synchrone paringsdrang steeg zo mogelijk nog naar een hoger level. Het bed kraakte, deinde en veerde onder zoveel wederzijdse stuwkracht. Ook de laatste plooien van de lakens vielen op de vloer, maar omdat Luz tijdens een extatisch kreetje Brams bovenarmen stevig vastgreep, hadden ze daar absoluut geen oog voor. Enkele lange, ongecontroleerde halen volgden… Met alle kracht die hem nog restte, plaatste hij een allerlaatste, krachtige wipstoot, waarna ze allebei hun genot uitschreeuwden. Bram viel in de armen van Luz en hun hete tongzoen sopte gelijk op met het verzengende orgasme waarmee ze samensmolten, terwijl de overvloed aan vermengde liefdessappen zich een kleverige weg baande tussen hun heupen.

Nagenietend in elkanders armen, spraken ze voor het eerst over hoe ze hun trouwdag zagen. Snel bleek dat ze op dezelfde golflengte zaten. Ze waren immers zeker van hun gevoelens voor elkaar, dus had het op hun leeftijd geen zin meer om de huwelijksdatum in een verdere toekomst te plannen. Wanneer precies, dat zou nog moeten bekeken worden met hun respectievelijke agenda’s bij de hand, maar ze waren het erover eens dat ze elkaar hun jawoord zouden geven tegen het einde van de zomer. Allebei wilden ze een bescheiden plechtigheid, niet in Parijs, niet in Antwerpen, maar in Luz-Saint-Sauveur en dat in aanwezigheid van hooguit een twintigtal intimi en dierbaren.
Wat het avondfeest betrof, waren ze er ook snel uit. Het diner, waarop ook wat plaatselijke vrienden van Bram en een aantal bevriende collega’s van Luz uitgenodigd gingen worden, zou bij goed weer plaatsvinden op het terras van Hotel De Londres. Bij minder goed weer konden ze altijd nog naar het restaurant verhuizen.

“En onze buren?” vroeg Luz, terwijl ze haar linkerhand naar zijn borst verplaatste en met haar vingers door zijn borstharen begon te kroelen. “Henriette en François zouden het misschien wel leuk vinden als we hen ook uitnodigen.”
“Dat denk ik ook. Ik wilde het net zelf voorstellen. De boswachter en zijn vrouw hebben de voorbije jaren zoveel voor me betekend en gedaan… Ik ben dus blij dat het voorstel van jou komt, schat.” Om zijn woorden te onderstrepen drukte hij een vluchtig kusje op haar voorhoofd. “Heb je verder nog voorstellen of wensen, mevrouw Dubois?”
“Het is te zeggen, meneer Bruyninckx…” Luz maakte zich los uit zijn arm en in een slome beweging sleepte ze haar borsten tot op zijn borstkas. Haar linkerhand gleed omlaag en het volgende moment kromde ze haar vingers rond zijn in diepe rust verkerende jongeheer. “Mijn grootste wens voor nu is dat ik op onze trouwdag de vrucht van onze liefde al met me mee zou dragen… Wat denk je, schat? Kunnen we nog een keer?”
“Nou… Ik vrees dat je dan wel een beetje zult moeten aandringen, lieverd.”
Aandringen deed Luz, niet met woorden maar met daden. Bram zoog en likte de tepels die ze hem om de beurt aanbood, terwijl zijn handen haar zachte, volle rondingen stevig kneedden. Toch waren het vooral haar zachte, geraffineerde vingers die een echelon lager zijn zaakje in geen tijd weer overeind kregen.

Geen tien minuten later onderging Luz bijna schuimbekkend haar derde orgasme van de avond. Als een amazone te paard, met haar handen steun zoekend op zijn borst danste ze, mee in het ritme van Brams golvende heupslagen. Hoog boven haar minnaar uittorenend, zwiepten haar lange blonde haren sierlijk rondom haar hoofd en haar sidderende billen golfden onophoudelijk mee in de wulpse deining van haar soepele heupen. Onder de goedkeurende blik van haar minnaar haalde ze af en toe haar handen van zijn borst om, hijgend en puffend, haar buik en haar borsten te masseren. Lang hield ze dat echter nooit vol.
In de begeesterende draaikolk van hartstochtelijke liefde en pure passie, glibberden haar soppende, smakkende schaamlippen rond zijn kronkelend liefdeszwaard. Onvermoeibaar en onverzadigbaar bereed Luz haar vurige hengst, die bijna briesend steigerde onder haar luide, niet mis te begrijpen aansporing.
“Dieper!” gilde ze. “Dieper! Harder! Ooooh… Geef het me, schat!... Geef me jouw kind!... Ja!... Jahaa!”
“Ah!” Bram kon niet anders dan gehoorzamen. Hij zou het niet eens anders willen en gaf alles wat hij in zich had. Toegeven aan het op hol geslagen ritme van zijn wipstoten bleef echter niet lang zonder gevolgen en de eerste tintelingen in zijn ballen deden hem definitief alle zelfcontrole verliezen.
“Ah! Aaaah..!” brieste hij, met overslaande stem. “Jaaaaa...!”
Hij graaide naar Luz’ perfecte borsten en begroef zijn vingertoppen diep in haar malse vlees, terwijl hij brullend van genot en straal na straal een nieuwe lading liefdessappen haar hunkerende schoot in joeg.

Moe maar zielsgelukkig lagen ze minutenlang zwijgend in elkaars armen. Allebei te moe om te praten, allebei op en top bevredigd, allebei verliefd als nooit tevoren.
“Nu nog hopen dat het gelukt is en dat jij weldra zwanger bent van ons kindje, schat,” zei Bram uiteindelijk, loom een verdwaalde lok van haar voorhoofd strelend.
“Dat hoop ik ook,” geeuwde Luz. “Ons eerste kindje zou in ieder geval liefdevol verwekt zijn.”
“Zeg dat wel… Is het jouw bedoeling om in de toekomst elke afspraak tussen ons op deze manier te bekrachtigen, mevrouw Dubois?”
“Mevrouw Bruyninckx - Dubois, zul je bedoelen… maar om terug te komen op jouw vraag, als het van mij afhangt wel!”
“Oei oei,” gniffelde Bram,
Het leverde hem een stevige por in zijn zij op, iets wat Luz echter direct weer goed maakte met een liefdevolle kus op zijn mond. Het was hun laatste wapenfeit voor ze allebei als een blok in slaap vielen.

***
Parijs… Kraamafdeling, ‘Pitié-Salpêtrière ’… Negen maanden later .

“Aaaaaggghhhh...! Mmppppfffff…!”
Tussen haar opeen geklemde tanden schreeuwde Luz haar barensnood uit, waarna ze haar opgebolde bovenlichaam uitgeput terug op de verlostafel liet zakken. Bram streelde haar bolle buik en met zijn andere hand veegde hij het zweet van haar voorhoofd met een koel washandje.
“Je doet het prima ,” zei Bram, met een stemgeluid waarin zijn meevoelen verscholen lag. “Nog even volhouden, schat .”
“Dat ben ik alvast met uw man eens. Je doet het inderdaad prima,” zei de gemaskerde verloskundige van tussen haar benen. De man had zich aan Bram voorgesteld als dokter/gynaecoloog Jean Depireux, hoofd van de kraamafdeling van Hospital Pitié-Salpêtrière. Zodra het vaststond dat Lucienne Dubois in Parijs en op zijn afdeling zou bevallen, had hij erop gestaan dat hij zelf de bevalling voor zijn rekening zou nemen. "Weet je, Lucienne… Dit is een primeur voor mij. Ik heb al onnoemelijk veel vrouwen bijgestaan tijdens hun bevalling, maar dit is de eerste keer dat ik de baby van een collega op de wereld mag helpen.”
“Blij dat ik... Aaagggfffff… de eerste… Mmmmpfff… mag zijn,” pufte Luz met een vleugje sarcasme in haar stem. “Al is het tegen… pff...pfff…pffff… tegenwoordig wel… pff...pfff…pffff… ex-collega… pff...pfff…pffff…”
“Ja, nu je het zegt,” zei de verloskundige. “Niemand in dit ziekenhuis schijnt te weten welke richting jouw carrière tegenwoordig uitgaat.”
“Ach dokter,” nam Bram het van zijn vrouw over. “Mijn…”
“Zeg maar Jean, hoor,” zei Depireux gemoedelijk.

“Wel Jean, het ligt niet in Luz’ karakter om op te scheppen,” zei Bram glimlachend. “Mijn mooie vrouw is tegenwoordig directeur van een nieuw biotechnisch onderzoekscentrum. Misschien kunnen we nog snel een persconferentie organiseren waarop zij aankondigt dat ze binnen afzienbare tijd een compleet nieuwe, patiëntvriendelijke methode voor nierdialyse op de wereld los wil laten. Als ze dan ergens halfweg haar betoog onze baby ter wereld brengt, haalt dat de nationale televisie, denk je ook niet?”
“Vast wel!” grinnikte de gynaecoloog. “Eigenlijk is dit dus voor mij een dubbele primeur, want ik heb ook nog nooit een biotechnisch directeur helpen bevallen.”
“Nou, of dat gaat lukken weet ik… pff...pfff…pffff… nog zo zeker niet… pff...pfff…pffff… Ik heb het gevoel dat deze baby er niet uit wil… … pff...pfff…pffff… Aaagggfffff… Mmmmpfff…!”
“Toch wel,” zei Jean bemoedigend, terwijl Bram het bezwete voorhoofd van zijn vrouw nog maar eens verfriste met het washandje. “De ontsluiting is voldoend groot nu, dus bij de volgende wee mag je persen. Nog even en we zijn er, Lucienne.”
“Aaaaaaggggghhhhh!” gilde Luz hartverscheurend. “Aaaaaaggggghhhhh…!”

Twintig seconden later overheerste in de verloskamer het schelle geluid van een paar longetjes die hun eerste adem naar binnen schreeuwden.
“Gefeliciteerd,” zei Jean monter. “Het is een jongen.”
De dokter nodigde Bram uit om de navelstreng door te knippen, waarna hij de pasgeborene doorgaf aan de aanwezige verpleegkundige. Nadat die het kindje eventjes snel schoon had gemaakt, wikkelde ze het kleine mensje in een doek en legde het in de arm van een vermoeide maar o zoveel geluk uitstralende moeder. Ook Bram glom van trots. Trots op zijn kind, trots op zijn vrouw en het intense geluk wat hem overspoelde, probeerde hij zo goed mogelijk in de kus te leggen die hij op haar lippen drukte.
“Hebben jullie al een naam in gedachten?” vroeg Jean.
De kersverse ouders keken elkaar stralend aan en glimlachend knikte Luz haar man toe dat hij de naam van hun kleine spruit kenbaar mocht maken.
“Absoluut wel, Jean,” zei Bram zelfzeker. “Ons zoontje zal Tom heten… Tom Bruyninckx.”

Einde