Luz Wil Een Kind - 2

Geachte lezer,
Oprecht dank aan al wie na het uitzonderlijk lange 1ste deel opnieuw bereid is om een volgend lang deel van deze story te komen lezen. Extra dank aan ieder die de moeite nam om een reactie achter te laten onder het vorige deel, dat motiveert beslist om te blijven schrijven.
Veel leesplezier,
Stanzie
Deel 2

Op andere dagen gonsde het van de bedrijvigheid als Bram aankwam op het hoofdkantoor van zijn bedrijf in Berchem, maar nu hij recht van het station naar zijn werk reed, was hij er getuige van hoe zijn medewerkers druppelsgewijs hun werkplek opzochten. Alleen in zijn kantoor probeerde hij zich te concentreren, maar telkens opnieuw dwaalden zijn gedachten af naar Lucienne Dubois en naar de heerlijke avond en nacht die hij met zijn schoonzus beleefde. Na anderhalf uur, waarin hij weinig tot niets concreet had afgerond, gaf hij zichzelf de toestemming om zijn werk voor zich uit te schuiven. Tenslotte was hij de baas en hoefde hij niemand rekenschap af te leggen.
Loom leunde hij achterover in zijn bureaustoel, zich met gesloten ogen inbeeldend dat hij op dit eigenste moment naast Luz in de Thalys zat. Hij stelde zich voor hoe hij haar hand vasthield… of beter nog, dat ze in een liefdevolle houding dicht tegen elkaar aanlagen. Ze reisde eerste klasse, dus konden ze de armsteunen allicht omhoog klappen en de rugleuningen comfortabel achterover leggen. Zichzelf even in zijn dagdroom verliezend, stelde hij zich voor hoe ze elkaar hartstochtelijk zoenden en streelden, terwijl de trein tegen 300 kilometer per uur door het landschap raasde. ‘t Ja, zelfs vanochtend had haar warme nabijheid nog altijd fantastisch aangevoeld. Net daar was de reden te zoeken dat hij nu naast haar wilde zitten, zodat hij haar de twee en een half uur dat de reis duurde in zijn armen kon houden.

Het leek veel langer maar toch was het pas twee dagen geleden dat Luz hem belde, hier in ditzelfde kantoor. Hij was blij geweest haar stem te horen, want hoewel ze niet langer de vrouw van zijn broer was, zou ze voor hem altijd bij de familie blijven horen. Ze had gevraagd wanneer het een goed moment zou zijn om naar Antwerpen te komen en of hij met haar wilde dineren. Er was iets waar ze met hem over wilde praten, had ze gezegd, face to face, niet via de telefoon. Ze had niet de minste hint gegeven waarover het ging, maar wat het ook was, het moest iets belangrijks zijn. Als dokter had ze allicht een druk bestaan, dus zou ze anders de moeite van die lange treinreis beslist niet voor lief nemen. Bram had haar verteld dat hij de volgende week het land uit zou zijn voor zaken, maar dat de ze de komende drie dagen beslist welkom was. Haar antwoord was dat ze dan gelijk de volgende dag al zou komen.
Twee dagen…? Zolang was het niet eens. Hij had haar voor het diner ontmoet om 19 uur. Nu was het even over 9 uur in de ochtend… Iets meer dan veertien uur dus. Hoe was het mogelijk dat zo’n korte tijdspanne een mensenleven zo op zijn kop kon zetten?

Bram had nooit veel mazzel gehad met vrouwen. Ach, hij was zeer succesvol en had geluk in het bedrijfsleven, maar het andere geslacht was een heel andere kwestie. Op dat vlak had zijn broer wel alle geluk van de wereld gekend. Toegegeven, Tom was een paar centimeter groter en wellicht ook iets sterker dan hij, maar verder waren ze als tweelingbroers zo goed als identiek. Eigenlijk moest Bram maar weinig voor Tom onderdoen. Voor een man van eenenveertig was hij ook nu nog steeds in een uitstekende conditie en toch was hij op dat specifieke vlak zijn hele leven lang de mindere geweest van zijn broer. Als ze samen naar een feestje gingen, dan leek Tom de vrouwen aan te trekken als een magneet, zelfs nog voor hij zijn mond open deed. Tom was er in geslaagd om Luz voor zich te winnen en als hij niet zo ongelukkig omgekomen was bij die brand, dan zou ze ongetwijfeld nog steeds zijn liefhebbende echtgenote zijn.
Aan de andere kant was Brams verhaal ten opzichte van het andere geslacht er een van vallen en opstaan. Een verhaal van teleurstelling en liefdesverdriet. De vrouwen van wie hij had gehouden zagen hem niet zitten ofwel kozen ze voor hem omwille van zijn geld. Telkens hij een vrouw zijn trouw beloofde had hij zich daar steeds aan gehouden, maar meermaals was ‘de andere kant’ haar belofte niet nagekomen.
Lang geleden had hij zich al neergelegd bij wat voor hem onvermijdelijk leek. Er zou een dag komen dat hij zou sterven in eenzaamheid, omringd door de pracht en praal van het succes. Echter zonder mensen die weenden rondom zijn graf en zonder kinderen die kibbelden over zijn erfenis. Maar nu, plotseling en uit het niets, was er een sprenkeltje hoop dat hij zichzelf dat lot zou kunnen besparen.
Oké, Luz hield niet van hem en hij hield niet van haar, maar het verhaal van ‘liefde op het eerste gezicht’ was een mythe en een droombeeld, toch? Natuurlijk voelde hij iets van verliefdheid voor de mooie Française, maar meer ook niet. Toch had Lucienne Dubois iets ondefinieerbaars over zich, iets wat hij nooit eerder in zijn leven voor een vrouw voelde. Liefde kon hij het niet noemen, hooguit een zaadje van liefde. Een zaadje wat misschien tot liefde kon uitgroeien als het goed gevoed en goed verzorgd werd. Zeker wist hij het niet, maar de bereidheid om dat samen met Luz uit te zoeken, groeide met de minuut. Hij kon enkel hopen dat Luz er ook zo over dacht.

Plots schoot het hem te binnen dat hij haar nooit gevraagd had in welk ziekenhuis ze werkte. Hij opende een browservenster en googlede op ‘Ziekenhuizen Parijs’, maar de lijst was zo verbazend lang, dat hij daar niets mee kon. Ooit had ze eens laten vallen dat haar werk maar twintig minuten stappen van Pairè-Lachaise vandaan was en dus kwam hij op het idee om er het stadsplan van Parijs maar eens bij te nemen. Dat hielp, want op die manier bleef enkel het Pitié-Salpêtrière Hospital in het 13de district over. De website van het betreffende ziekenhuis was snel gevonden en Bram schrok van het oude statige, gebouw dat op de frontpagina stond. Het bleek het oude ziekenhuis te zijn, want het volgende beeld toonde een heel ander plaatje. Een reusachtig, klasseloos en rechthoekig gebouw, met een groot aantal verdiepingen waarvan de bouw was afgerond in 1989, las hij in de begeleidende tekst. Hij las nog wat bijkomende informatie over het aantal bedden, het grote aantal medische specialisaties, enzovoorts, tot zijn aandacht werd getrokken naar een pop-up venstertje, rechts bovenaan de pagina, waar roterende foto’s werden getoond van de praktiserende artsen. Tot dan toe had hij er geen aandacht aan geschonken, maar nu Luz daar verscheen, kon hij niet anders dan op haar mooie gezicht klikken. De personeelspagina die in beeld verscheen toonde een korte biografie van dokter Dubois. Hoewel het maar om een paar alinea’s ging, was Bram behoorlijk onder de indruk.
“Wauw,” zei hij hardop.
Die ‘wauw’ was overigens volkomen terecht, want ondanks haar nog vrij jonge leeftijd waren ‘begaafde nierarts’ en ‘briljant onderzoeker’ termen die er niet om logen. De voorbije jaren had ze deelgenomen aan een aantal prestigieuze stages en enkele keren was ze als gastspreker uitgenodigd op een internationaal medisch congres. Een recensente van een toonaangevend medisch tijdschrift sloot de persoonlijke pagina van Luz af met de wens dat Dokter Dubois op een dag de kans zou krijgen een onderzoeksteam te leiden om haar vooruitstrevende ideeën betreffende nierdialyse in werkelijkheid om te zetten. Iets wat van haar, aldus die recensente, een serieuze kandidate voor de Nobelprijs zou maken.

“Zo..!” Bram leunde achterover en staarde vol ontzag naar zijn computerscherm. Haar grootste kwaliteit waren ze wat hem betrof nog vergeten. Luz was zeer bescheiden gebleven! Als nog maar de helft van die lofbetuigingen klopte, was zijn schoonzuster een absolute topper binnen haar vakgebied, maar dan nog had ze dat op geen enkele manier laten uitschijnen. ‘Gewoon een arts die haar best doet,’ had ze zichzelf tijdens het diner beschreven. Drukdoenerij of opscheppen was haar vreemd en dat sierde haar. Nou ja, ze was absoluut een dokter die zichzelf helemaal gaf. Hij had de pijn en het verdriet op haar gezicht gezien toen ze hem het verhaal vertelde over die bejaarde patiënt, die door een verkeerde inschatting van haar was overleden. Evengoed had hij op datzelfde mooie gezicht de passie zien opfleuren toen ze het had over het echtpaar dat ze later op de dag heel goed of heel slecht nieuws zou moeten brengen.
“God nog aan toe!” zei hij tegen zichzelf. Hij had haar nog wel een ‘seks therapeut' en een ‘vuile hoer’ genoemd! Seconden later kon hij erom grinniken, zeker toen hij bedacht wat hij haar nog allemaal naar het hoofd had geslingerd. Nou ja, ze had hem immers zelf gevraagd om haar zo te behandelen. Het was een spelletje geweest om haar seksuele beleving naar een hoger niveau te tillen, maar dan nog… James Bond gaf je nu eenmaal ook niet zomaar een schop tegen zijn ballen, zelfs niet als hij erom zou vragen.
De rest van de voormiddag besteedde hij eerst nog aan wat surfen op het internet, maar uiteindelijk maakte hij zich toch maar weer nuttig met enkele telefoontjes naar zijn filialen in Londen, Hamburg en Singapore. Net toen hij zijn kantoor wilde verlaten om een hapje te gaan eten, klonk de beltoon van zijn mobiele telefoon.

“Hé lieverd, met mij.”
“Hey Luz!” riep hij, aangenaam verrast. “Ik dacht dat je vanavond pas zou bellen.”
“Dat dacht ik ook, maar de eerste operatie was zo achter de rug, dus heb ik even de tijd. Stoor ik?”
“Jij?... Nooit! Had je een goede trip terug?”
“De reis was oké, denk ik,” giechelde ze. “Ik sliep bijna de hele tijd. Nog een geluk dat de conducteur me wekte om mijn ticket alsnog te controleren. Alhoewel, geluk..? Ik was een beetje pissig op die man omdat hij een einde maakte aan mijn mooie droom over jou en mij.”
“Echt?” grinnikte hij. “Waar waren we in die droom mee bezig?”
“Eigenlijk was het best raar. Jij en ik liepen langs een bergflank. Niemand anders in de buurt, alleen jij en ik. We hadden geen kleren aan en na een tijdje flikflooien en teasen, bedreven we de liefde, rechtopstaand tegen een rotswand. Ik had geen idee waar we waren, maar het was schitterend… tot die ijverige treinbegeleider me wekte, natuurlijk.”
“Hm, dat klinkt interessant,” antwoordde hij, met opzet droogjes.
Luz giechelde als antwoord. “Bram, ik zit hier met mijn laptop op mijn knieën, met mijn digitale agenda voor me, zoals ik beloofde. Dus… wanneer mag ik een afspraak noteren voor meneer Bruyninckx?”
Zo spoedig mogelijk, was de eerste gedachte die in hem opkwam. “Euh, volgende week niet, maar de week daarna wel, als dat voor u kan, dokter.”
“De week daarna... Het lijkt erop dat ik woensdag, donderdag en vrijdag van die week nog een opening heb. Kunnen we een van die dagen iets plannen?”
“Ja, graag. Ik heb uw hulp nodig, dokter. Ik heb last van een steeds weerkerende zwelling, euh… daar beneden, als u begrijpt wat ik bedoel?”
“Nou, ik weet wel zeker dat we u daar vanaf kunnen helpen, meneer Bruyninckx,” speelde Luz het spelletje mee. We hebben een aantal effectieve behandelingen die we kunnen uitproberen. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar de zogenaamde NDD methode. We hebben echter ook al uitstekende resultaten geboekt met de LDD en de ZDP therapieën.”
“En wat moet ik me daarbij voorstellen, dokter?”
“Die letters staan respectievelijk voor ‘Neuk De Dokter’, ‘Lik De Dokter’ en ‘Zuig De Patiënt’. Ik weet niet of u vertrouwd bent met die methoden?”
“Een beetje,” proestte Bram het uit. “Van een veel te korte sessie, hihi. In ieder geval te kort om geneeskrachtig te zijn.”

Eenmaal uitgegiecheld, nam Luz haar speelse dokterstoontje weer op. “Dat begrijp ik, meneer Bruynincks. Uw probleem is niet acuut als je het mij vraagt, maar wel chronisch. Een eventuele behandeling zal in uw geval pas resultaat opleveren als ze op regelmatige basis herhaald wordt. Om die reden stel ik voor dat we voor u een driedaagse afspraak plannen. Lukt dat voor u?”
“Zeker, dokter. Is er misschien iets wat ik mee moet brengen naar de afspraak? Een pyjama bijvoorbeeld?”
“Nee, een pyjama is beslist niet nodig wegens het toch maar in de weg zitten bij de behandeling. U kunt beter zorgen voor een grote doos condooms. Verder is alles wat je mee wilt brengen welkom, maar niet noodzakelijk.”
“Wat dacht u van een 36-stuks doos?” gniffelde Bram.
“Ach,” zuchtte Luz, “ik denk wel dat een 36-stuks doos voldoende zou moeten zijn, maar om zeker niet in de problemen te komen stel ik voor dat je twee dozen meebrengt. Per slot van rekening duurt uw afspraak 3 dagen en die tellen nu eenmaal 72 uur…”
“Oké… Dokter, wat bedoelde u daarnet met ‘alles wat je mee wilt brengen is welkom’?
“Daarmee bedoel ik allerlei leuke hebbedingetjes, zoals lotions, lingerie, zweepjes, handboeien, riempjes, tepelklemmen, enzovoorts. Je weet wel, het soort dingen wat je bij voorkeur meeneemt naar een afspraak met je dokter.” Plots kon ze de poppenkast niet langer volhouden en ze schaterde het uit. “Even serieus nu,” zei ze uiteindelijk. “Bram, je mag meebrengen wat je maar wil. Ik sta open voor bijna alles, maar als je met lege handen komt, dan is dat voor mij ook goed hoor.”
“Hmm… Misschien wat lingerie dan. Je weet al hoe verzot ik ben op nylonkousen, maar dan zal ik wel je maten nodig hebben.”
“Ik zal je die informatie doorsturen via e-mail.” Ze zweeg even, maar zodra ze weer sprak begreep Bram dat hun moment van ‘spielerei’ nu echt voorbij was.

“Bedankt dat je er voor me was, lieverd,” zei ze. “Eventjes ontspannen lachen heeft me goed gedaan, maar nu moet ik gaan. De operatie van vanochtend betrof de man van het echtpaar waar ik het eerder over had. Helaas, we hebben hem niet kunnen helpen… Uitzaaiingen overal, die onder de radar van de medische beeldvorming waren gebleven. Iets wat ik vooraf al vreesde…” Gaandeweg klonk haar stem steeds somberder. “Ook al verandert dat niets meer aan de kern van de zaak, ik wil zijn scans nog eens herbekijken vooraleer ik aan zijn echtgenote - een vrouw van mijn leeftijd - mag gaan uitleggen dat ze tussen nu en twaalf maanden weduwe zal zijn.
“Ja zeg... Dat lijkt me best zwaar,” zei hij zo rustig mogelijk. Hij leefde met Luz mee, voelde weer de passie en de pijn in haar stem, maar tegelijk was Bram wat blij dat hij nooit zo’n boodschappen aan families moest overbrengen. Hij dacht aan haar referenties en vroeg zich af of die vrouw niet nog veel sneller weduwe zou zijn als het Luz niet was die zich om het lot van haar man bekommerde. Zijn gevoel vertelde hem dat hij daarvan mocht uitgaan, maar het leek hem niet gepast om dat haar op dit moment te zeggen.
“Ja. Soms wou ik dat... Ach, laat maar zitten.” Haar stem klonk grimmig. “Mag ik je vanavond nog eens bellen? Het zal wel laat zijn, ergens tussen 10 en 11 uur, denk ik.”
“Ik blijf wel wakker,” beloofde hij, “geen probleem.” En anders word ik wel wakker, dacht hij er achteraan.

Ook de rest van de dag had Bram het moeilijk om zich op zijn werk te concentreren. Haar laatste mededeling bleef door zijn hoofd spoken. De aard van zijn werk bracht mee dat ook hij soms mensen slecht nieuws moest brengen, maar dat ging dan om het feit dat ze hun baan gingen verliezen. Niet dat ze weldra het leven zouden laten, zoals Luz dat moest doen. Dat leek hem nog duizendmaal moeilijker en vooral ingrijpender.
Na het werk ging hij zich in het zweet werken in het fitnesscenter en nadien speelde hij nog een partijtje zaalvoetbal met wat vrienden. Eenmaal thuis keek hij naar het late journaal op tv, tot om 23u30, zijn telefoon ging.
“Hallo?”
“Met mij,” zei ze. “Sorry dat ik wat later ben. Heb ik je wakker gemaakt?”
“Nee,” zei hij eerlijk. “Ben je thuis nu?”
“Ik ben in mijn kantoor in het ziekenhuis. Ik zit hier in het schemerduister, in mijn witte doktersjas.”
“Oh, oké."
“ Je begrijpt het niet,” gniffelde ze een beetje. “Bram, ik draag alleen mijn witte jas... Niets anders."
“Oh..! Zo bedoel je het, hihi… Hoe ging je ontmoeting met die echtgenote?”
“Met dat echtpaar, bedoel je? Op haar verzoek hebben we dat gesprek op zijn kamer gehad, zodat ze het slechte nieuws achteraf niet zelf aan haar man moest vertellen. Eigenlijk ging het beter dan verwacht. Ze hebben wel allebei gehuild, want de operatie was hun laatste hoop. Maar dan zeiden ze dat ze zouden genieten van elke dag samen die hen gegund was. Hun oprechte liefde raakten me tot in mijn ziel.” Op dit punt slikte ze hoorbaar moeilijk. “Bram… Tom en ik hebben nooit afscheid kunnen nemen. Dit echtpaar gaat dat wel kunnen en hoewel ik die mensen dat zeker niet wil misgunnen, knaagt dat ergens diep in mij toch een beetje.”
“Dat begrijp ik,” zei hij zacht, waarna het gesprek voor een tijdje stilviel. Allebei waren ze verzonken in hun eigen gedachten.

“Luz, ik weet dat die man in de best mogelijke handen is,” verbrak Bram de stilte. “Jij bent de beste nierspecialist die hij zich kon wensen, of in ieder geval een van de beste… Ik was nieuwsgierig in wat voor ziekenhuis jij werkte, dus heb ik wat zitten surfen tot ik bij het Pitié-Salpêtrière Hospital uitkwam. Denk alsjeblieft niet dat ik je wil bespioneren, want dat is niet zo. Op de website van het ziekenhuis las ik echter wel jouw referenties en daar heb ik maar één woord voor, ‘Wauw’.
“Ik was al bang dat ik die informatie niet eeuwig voor je verborgen zou kunnen houden,” zei ze met spijt in haar stem.
“Dat begrijp ik niet,” reageerde Bram, lichtjes geschrokken. “Waarom zou je dat voor me moeten verbergen?”
“Omdat ik gewoon je vriendin wil zijn. Ik wil dat we samen leuke dingen doen en dat in de beste verstandhouding. Voor jou wil ik geen superster zijn, of de gewaardeerde dokter die je op een voetstuk plaats, maar wel een vrouw van vlees en bloed die veel om je geeft… Lieve Bram, ik ben al veel langer een vrouw dan dat ik dokter ben. Er moeten in mijn leven momenten en plaatsen zijn waar ik mijn stethoscoop en witte jas kan afleggen en waar ik gewoon de oude Lucienne Dubois kan zijn, begrijp je?”

Hij begreep haar, absoluut. Waarschijnlijk veel beter dan ze op dat moment zou willen geloven. “Mag ik je iets vragen?” vroeg hij.
“Natuurlijk.”
“Vanmiddag, toen je sprak over die ontmoeting met dat echtpaar, zei je op een bepaald moment, ‘Soms wens ik dat…’ Luz, als ik me met mijn eigen zaken moet bemoeien, dan zeg je dat gewoon. Ik zou het je niet eens kwalijk nemen, maar ik ben wel benieuwd naar wat je toen had willen zeggen.”
“Oh dat? Ach, nu je mijn referenties op de website van het ziekenhuis hebt gelezen, zie ik geen reden meer waarom ik het je niet zou vertellen. Het oordeel of het klopt dat ik een ‘briljant onderzoeker’ zou zijn, zoals er op mijn profielpagina staat te lezen, dat laat ik aan anderen over. Wel is het zo dat ik soms zou willen dat ik alleen maar met onderzoek bezig kon zijn. Begrijp me niet verkeerd… Ik houd er heus wel van om met mensen en hun welzijn bezig te zijn. Ik denk te mogen zeggen dat ik daar goed in ben en ik geniet ook wel van het directe contact met de patiënten die ik behandel, maar er zijn ook mindere kanten aan mijn werk waar ik het heel moeilijk mee heb. Zo’n boodschap van slecht nieuws brengen, zoals vanmiddag, dat is er daar een van. Eigenlijk weet ik al sinds mijn studietijd aan de Medische Faculteit dat mijn hart binnen de wereld van het onderzoek ligt. Ik wil niet zomaar gewoon gebruik maken van nieuwe geneesmiddelen of nieuwe technologieën. Ik wil ze ontdekken en mee op punt stellen. Zal ik je een concreet voorbeeld geven uit mijn eigen vakgebied?”
“Ja, graag.”
“Ik koester al heel lang de wens om iets te doen aan de complexe en ingrijpende impact waarmee mensen te maken krijgen als hen het etiket ‘nierdialyse’ opgeplakt wordt. Als je de juiste medische kennis en het noodzakelijk technische vernuft samen zou brengen in een onderzoeksteam, moet het wat mij betreft mogelijk zijn om een alternatieve methode te ontwikkelen die veel minder belastend is voor de patiënt. Een in te planten toestelletje wat voor een nierpatiënt doet wat een pacemaker doet voor mensen met een hartritmestoornis, dat is waar ik van droom… Maar ja, dat zal wel voor altijd een droom blijven, ben ik bang.”
“Sommige dromen zijn er om na te jagen, lieverd”, zei Bram zacht en onder de indruk. “Wie weet wat de toekomst brengt?”
“Ach ja… Wie weet? Ik wil het daar nu liever niet langer over hebben.” zei Luz met een zucht. Toen ze verder sprak, klonk haar stem plotseling veel opgewekter. “Er is iets heel anders waar ik dringend met jou over wil praten.”
“Laat maar horen,” zei hij, benieuwd naar het gespreksthema wat bij Luz voor die overduidelijke stemmingswisseling zorgde.

“Lieverd, ik wil met je praten over het feit dat ik hier in mijn kantoor ondertussen al minutenlang bijna naakt zit… met een gezwollen clitoris waar de top van mijn pink voor moet onderdoen. Ik denk dat ik je hulp nodig heb”
“Ik spring in mijn wagen en kom eraan!” grapte Bram.
“Grapjas,” grinnikte ze. “Alsof ik uren zou kunnen wachten, zeg! Nee, ik heb ‘lange afstandshulp’ nodig. Ik zou willen dat je me vertelt wat je met me zou doen als je nu echt bij me was… Heb je een laptop?”
“Ja.”
“En heeft die een ook webcam ?”
“Ja.”
“Wil je die dan even opstarten voor me? Dan kunnen we elkaar ook zien en dat lijkt me leuk.”
Dat leek hem ook een goed idee en terwijl hij opstartte en de software installeerde die zij hem aanreikte, bleef ze tegen hem praten.
“Ik sprak met André Mallieux vandaag,” zei ze. “Je weet wel, die collega en vriend waar ik het vanmorgen over had. Ik vertelde hem dat ik wil dat we vrienden blijven, maar dat die vriendschap terug zal moeten naar het niveau van toen Tom nog leefde.
“Hmm. Hoe nam hij het op?"
“Goed. Verrassend goed zelfs. Natuurlijk vroeg hij naar het waarom en dus heb ik hem gezegd dat ik een man had ontmoet die mijn hart sneller deed slaan en hoewel die relatie nog heel pril was, het me niet gepast leek om het intieme deel van onze vriendschap verder te zetten. Hij vroeg geen details over jou of over de omstandigheden, maar hij zei wel dat hij blij voor me was. Hij zei het niet zomaar, dat voelde ik aan… Gezien onze vriendschap vond ik het niet gepast om het André langs de telefoon te zeggen. Ik stond oog in oog met hem in zijn kantoortje op radiologie, dus kon ik zijn reactie zien. Die voelde aan als een opluchting. Niet dat ik verwachtte dat hij boos zou zijn of vervelend zou doen, maar ik had er toch niet op gerekend dat hij blij voor me zou zijn.”
“Die dokter Mallieux lijkt me een geschikte kerel,” zei Bram. “Nou ja, als hij een echte vriend is, dan wil hij je uiteraard gelukkig zien, ook als hij daardoor voortaan jouw intimiteiten moet missen. Hij verloor jou, maar niet zijn achting en waardigheid. Dat is klasse.”
“Ja,” zei ze aarzelend.
Luz zat ergens mee verveeld. Dat voelde hij duidelijk aan, dus hield hij verder maar even zijn lippen op elkaar.

“Ik wil helemaal eerlijk zijn tegen jou, al hoop ik wel dat ik daar dadelijk geen spijt van krijg,” zei ze uiteindelijk. “Omdat André het zo sportief opnam, heb ik hem een soort ‘troostprijs’ gegeven. Ik heb hem een laatste keer gepijpt en zijn sperma doorgeslikt… Bram, ben je nu boos op me?”
“Nee,” verzekerde hij haar direct. “Onder deze omstandigheden kan ik begrijpen waarom je het deed. Eerlijk gezegd voel ik aan dat hij een dergelijke afronding van het intieme deel van jullie vriendschap wel verdiende en dat ook levenslang zal waarderen.”
Luz was opgelucht om te horen dat hij niet boos was. “Eigenlijk is de pijpbeurt die ik hem gaf de directe reden waarom ik hier zo goed als naakt zit,” spinde ze.
“Hoe bedoel je?”
“Ik werd er zelf best ook aardig opgewonden van en toen hij in standje 69 met me wilde, kostte het me wel een beetje moeite om hem te zeggen dat ik niet zo ver wilde gaan. Nadat hij klaarkwam ging ik terug naar mijn kantoor, waar ik de lichten dempte en mijn kleren uittrok.”
“Ah zo! Dat… euh… gesprek met André is dus nog niet zo lang geleden?”
“Nee. Ongeveer 20 minuten voor ik je belde... Ik wist vooraf welk effect het op me zou hebben, dus plande ik het op deze manier, zodat jij me kon helpen. Wil je dat voor me doen?”
“Uiteraard!” antwoordde Bram oprecht.
Zijn laptop was klaar voor gebruik en na wat informatie over en weer betreffende het inloggen, verscheen het mooie, lachende gezicht van zijn schoonzus op zijn scherm. Ze zat in een zwartlederen bureaustoel met een hoge rugleuning, met achter haar een goed gevulde boekenkast prominent in beeld. Ze droeg inderdaad een korte, hagelwitte doktersjas, waarvan de knoopjes zo ver open stonden dat haar borsten nauwelijks bedekt waren. Rechts kon hij duidelijk de aanzet van een tepelhof zien, dus het zou wel kloppen dat ze helemaal niets droeg onder die witte jas.

“Welkom in mijn kabinet,” zei Luz.
Ze nam haar laptop van het bureau en stond op. Met de camera van haar weg wijzend, draaide ze een heel langzame pirouette, waardoor Bram een 360 graden beeld opving van haar kantoor. Hij zag de gebruikelijke attributen die men in zo’n ruimte mocht verwachten. Een groot en sierlijke bureau met aan de voorkant twee comfortabel uitziende stoelen voor de patiënten, een plafondhoge boekenkast, posters aan de muren en een inkijkvrij vensterraam. Het enige min of meer ongewone voorwerp in haar spreekkamer was een grote, met leder beklede driezitbank tegen de muur.
“Af en toe is dat mijn bed,” legde ze uit, alsof ze zijn gedachten las. “Soms om tussendoor een uiltje te vangen, soms voor een hele nacht.”
Ze zei hem maar niet dat diezelfde bank de eerste maanden na Toms dood vrijwel haar enige slaapplek was. Zo hard had ze er destijds tegenop gezien om naar huis te moeten gaan om daar eenzaam te liggen woelen in het bed dat voordien van hun twee was geweest.
“Ik zou je de rest van mijn praktijk, zoals de onderzoekskamer en het operatiekwartier ook wel willen laten zien, maar de kans is groot dat ik dan op de schoonmaakploeg bots en omdat ik er nagenoeg naakt bijloop, neem ik dat risico liever niet,” giechelde ze. “Maar ach, ik ga ervan uit dat de bank het belangrijkste onderdeel van de hele ruimte zou zijn als jij nu hier bij me was. Is het niet?”
“Zeker weten!” kroop Bram meteen in zijn rol. “Vooral als mevrouw de dokter daar languit en met de benen wijd voor me zou gaan liggen.”
“Dat komt aardig in de buurt van wat jouw doktertje in gedachten heeft,” zei ze met een knipoog.” Ze zette de laptop op het ene uiteinde van de bank neer en klom daarna op handen en voeten op het andere eind van de bank, met haar benen in de richting van de camera. Haar kutje, met lichtjes gespreide en bloeddoorlopen schaamlippen, leek zijn blik welkom te heten. Bram had een prima zicht op zowel haar poepertje als haar pubis, net als op haar gezwollen clitoris. Haar hele poesje glom van haar vocht. Toen Luz een been van de bank liet glijden en haar voet op de grond plaatste, werd het uitzicht zo mogelijk nog beter.

“Zie je wat zou willen zien?” vroeg ze, over haar schouder met een verleidelijke blik in de richting van de camera kijkend.
“Ik zie een aantal dingen waar ik uren naar kan kijken en dat van op bijna duizend kilometer afstand,” grinnikte hij.
Luz zag hoe hij intens naar zijn scherm zat te staren en hoe zijn hand bijna achteloos over het kruis van zijn broek gleed. Ze stuurde hem een verleidelijke glimlach toe, waarbij ze ook nog eens sensueel met haar tong over haar lippen likte. “Wat zou je ervan denken als je jouw dokter ook eens wat zou laten zien?” vroeg ze.
“Natuurlijk,” klonk het haast verontschuldigend. Bram verdween gedurende een twintigtal seconden uit beeld. Toen hij terug plaatsnam in zijn fauteuil was hij spiernaakt, maar wel met een kanjer van een erectie.
“Blijkbaar laat het jou niet bepaald koud,” zei Luz lacherig.
“Ik geef grif toe dat het me enorm opwind om jou op deze manier in die witte jas te zien, schat.” Terwijl hij het zei gleden zijn vingers langzaam over zijn geslacht. “Tot voor gisterenavond had ik nog nooit een dokter geneukt. Ik moet zeggen, dat smaakt naar meer, hoe dan ook."
“Zoals ik al zei gisteren al zei, hebben artsen ook liefde nodig,” giechelde ze. “Wil je dat ik een volgende keer als we neuken zo’n doktersjas draag?”
“Absoluut, als extra speeltje voor mij… Heb je nog meer speelgoed in de buurt?”
“Eentje, maar wel voor dames hoor!” kirde ze. “Wil je naar me kijken terwijl ik mezelf verwen met dat speeltje?”
Na wat hij haar de avond voordien vroeg was zijn ‘ja’ niet bepaald een verrassing en dus was nu Luz aan de beurt om even uit beeld te verdwijnen.

Even later kwam ze terug met een realistisch uitziende dildo. Ze likte er een paar keer met haar tong overheen en klom dan terug op de bank, in dezelfde houding als voordien.
“Zal ik..?” vroeg ze. Opnieuw keek ze hem over haar schouder aan met die onweerstaanbare, verleidelijke blik, terwijl ze de kunstpik in de richting van haar vagina bewoog.
“ Ja… graag!" verlekkerde Bram zich alvast.
Ze liet de top van de dildo enkele keren op en neer over haar spleetje glijden, waarna ze het speeltje positioneerde en langzaam naar binnen duwde.
“Hmm, ja,” zei ze, zwaar ademend. Ze draaide haar blik weg van de camera en liet haar hoofd op het kussen zakken. “Ik denk dat het er zo moet uitzien als je pik in me glijdt, al zou ik toch liever hebben dat het ook echt jouw pik was… Kun je het goed zien, lieverd?”
“Oh, ja, schat. Het ziet er fantastisch uit.” Meer dan een volle minuut keek hij geconcentreerd en sprakeloos toe. Het enige aan hem wat bewoog was zijn rechterhand die zachtjes zijn harde lid streelde, netjes meegaand in rustige tempo waarmee zijn schoonzus zichzelf neukte.
Enkele jaren geleden, in een lichtjes beschonken toestand, had Tom zijn echtgenote eens ietwat oneerbiedig omschreven als een ‘ongelooflijke, hete doos.’ In het licht van haar opleiding en de verantwoordelijkheden die haar beroep met zich meebrachten, had Bram die uitspraak altijd met een korreltje zout genomen. Na wat hij gisteren met haar beleefde en hoe zij zich nu aan hem presenteerde, kon hij niet anders dan toegeven dat zijn tweelingbroer geen sikkepit had overdreven. De weduwe van zijn broer was niet alleen een ongelooflijk knappe en intelligente vrouw, maar evengoed een onvoorspelbare tijgerin in bed… Nu ja, sinds ze hem gisteren in vertrouwen nam wist hij het waarom, maar net dat maakte van Lucienne Dubois de stiekeme droom van elke man, realiseerde hij zich.

“Dit is lekker,” pufte ze. “Geniet jij ook een beetje?” Met die vraag haalde ze Bram terug naar de realiteit van het moment.
“Kijken is weten,” grapte hij. “Trouwens, ik wilde je net vragen om jezelf om te draaien?”
“Jij hoeft me niets te vragen, Bram. Ik ben de jouwe, weet je nog. Ik heb liever dat je me beveelt om dat te doen.”
“Oh, in dat geval kan ik niet duidelijk genoeg zijn, lijkt mij… Draai je om, Luz, doe het nu! Ga op je rug liggen, met je benen hoog opgetrokken. Het is op zich best prachtig om te zien hoe jij jezelf naar een hoogtepunt toe werkt, maar ik wil tegelijkertijd ook naar je mooie gezicht kunnen kijken.
“Oke.” De dildo glom van haar sappen toen ze hem terugtrok. Luz draaide zich fluks op haar rug en stuurde hem een brede glimlach toe. “Zo goed?” vroeg ze, terwijl ze haar benen spreidde en optrok.
“Bijna… Alleen nog een kussen in je nek, anders zit je gezicht voor tweederde verborgen achter je borsten,” giechelde hij.
Ze gaf meteen gehoor aan zijn verzoek door een kussen van de rugleuning onder haar hoofd te schuiven, waarna ze de dildo met sprekend gemak weer in haar poesje schoof en haar slome neukbewegingen hervatte.
“Nou, nou,” zei ze met een knipoog, “de meeste mannen gaan volgens mij eerst voor de borsten en dan pas voor het aangezicht. Tom behoorde in ieder geval tot die categorie.”
“Ik niet, al wil ik daarmee beslist niet zeggen dat er iets mis zou zijn met jouw verrukkelijke borsten, lieve Luz. Alleen is het absoluut zo dat ik in mijn hele leven nooit iets mooiers zag dan jouw geile, verhitte gezicht op het moment dat je klaarkomt.”
“Ooooh..!” Luz kreunde diep en haar ademhaling werd hijgerig toen ze het tempo van de in en uitgaande dildo fors verhoogde. Bram dacht even dat ze nu al klaar zou komen, maar blijkbaar stond ze zichzelf dat nog niet toe. Vrij snel liet ze het ritme weer zakken tot het eerdere, slome niveau. “Dankjewel,” pufte ze. “Dit moet met voorsprong het meest geile compliment zijn dat ik ooit kreeg.”
Zijn ‘graag gedaan’ werd aan twee kanten gevolgd door een intermezzo van stille, rustig opbouwende zelfverwennerij, waarbij ze allebei een hechte verbondenheid voelden, ondanks de honderden kilometers afstand tussen Parijs en Antwerpen.

“Heerlijk dat jij je ook zo inleeft en geniet, schat,” verbrak Luz met een hijgerig stemmetje het stilzwijgen. Ze zag hoe hij inmiddels zijn vingers rondom zijn op volle wasdom gekomen roede had geplooid. Zijn hand bewoog ritmisch op en neer, vanaf zijn balzak tot aan het toompje onder zijn alsmaar donkerder kleurende, trotse eikel.
“Wat had je gedacht?” pufte Bram opgewonden. “Mijn pik en ik genieten om het meest van al het moois wat jij ons toont.”
“Wat is dat toch met mannen, dat ze hun pik zien als een zelfstandig iets,” giechelde Luz. “Weet je, ik heb mannen gekend die hun plassertje zelfs een naam gaven, haha… Maar genoeg daarover voor nu. Zou het je nog meer opwinden als ik de dildo in mijn kontje zou stoppen?”
“Euh... Nee, dat denk ik niet.”
“Da’s waar ook,” giechelde Luz. “Toen dit item gisteren aan bod kwam, viel het me al op dat jij zeker niet de grootste fan bent van anale seks. Tom aanvankelijk ook niet, maar nadat jouw broer een eerste keer mijn donkere holletje had verkend, was hij er wel voor gewonnen.”
“Ach weet je” meende Bram te moeten opmerken, “waarom via de rommel van de achterdeur gaan als je ook via de rode loper bij de openstaande voordeur naar binnen mag? Voor mij hoeft het echt niet, behalve als ik je daardoor teleurstel.”
“Nee, teleurgesteld zal ik daardoor niet zijn,” zei ze glimlachend. “Het is te zeggen, als je er maar geen probleem mee hebt om af toe de schubbetjes rond mijn sterretje te stimuleren, want dat vind ik best lekker. Ook een vingerkootje dat mijn anus binnendringt ervaar ik als heel opwindend… Zal ik eventjes demonstreren wat ik bedoel, schat?”
“Als je dat zelf wil, dan graag.”

Luz stak haar benen eerst vertikaal in de lucht, om ze daarna naar zich toe te plooien. Toen haar knieën haar tepels bijna raakten, keek Bram recht tegen haar geribbelde, bijna kastanjebruine sterretje aan. Twee seconden later zag hij hoe ze de dildo eventjes uit haar schede terugtrok en verving door de wijsvinger van haar linkerhand. Enkele roterende beweginkjes later trok ze haar kletsnatte vinger weer terug en terwijl de kunstpik opnieuw tussen haar schaamlippen gleed, schoof ze haar linkerhand achter haar bil door.
Hij hoorde haar duidelijk zuchten toen haar natte vinger het schedevocht over haar poepertje uitsmeerde en de gevoelige huid eromheen masseerde. Gebiologeerd keek hij toe hoe ze weldra druk uitoefende op haar sluitspier, net zo lang tot die haar weerstand opgaf en haar vingertop opslokte.
“Djezus, wat is dit lekker,” zei ze, zwaar ademend. “Was het jouw vinger maar, Bram.”
“Leef je in, lieverd!” reageerde hij spontaan. De mooie, Franse weduwe van zijn broer bleef hem verbazen met haar ongeremdheid wat seks betrof. Het was hem overduidelijk dat Luz oprecht was en dat ze intens genoot van de manier waarop haar beide gaatjes nu gestimuleerd werden. “Beeld je in dat het mijn vinger is, schat… mijn vinger en mijn pik!”
“Oooooh… Ja… hmm..!” pufte ze. Op hetzelfde moment begon ze de kunststoffen neukstok pas echt goed op en neer te pompen. “Blijf tegen me praten, Bram. Jut me op, terwijl jij jezelf lekker blijft rukken.”

Wat dat laatste betrof had hij geen aansporing meer nodig. Haar totale overgave had hem daartoe al aangespoord, zich inbeeldend dat het niet zijn hand was rond zijn pik maar wel haar sensuele lippen. Hij vroeg zich enkele ogenblikken af waarmee hij haar nog meer zou kunnen aanvuren, maar dan schoot hem iets te binnen van de avond voordien.
“Lieve Luz van me… Als ik je in deze positie neuk, dan kan ik niet alleen naar je mooie gezicht kijken. Er is nog een groot voordeel aan.”
“Oh ja? Wat is dat dan?”
“Terwijl ik je zo neuk en vinger, kan ik tegelijk ook nog op je schattige tenen zuigen.”
“Ooooh… plaaggeest!” pufte ze verhit.
“Volgens mij vond jij het anders geweldig toen ik je tenen likte en zoog. Is het niet?”
“Oh god, ja! Als ik er zelf niet voor gezorgd had dat je stopte met zuigen, dan zou ik vast en zeker klaargekomen zijn.”
“Ben je ooit klaargekomen terwijl een man niets anders bij je deed dan op je tenen sabbelen en zuigen?”
“Nee,” piepte ze. “Maar ik zou het wel eens graag meemaken.”
“Luz, je gaat het meemaken, de volgende keer dat we elkaar zien!”
“Oooh… Neuk me,” siste ze, de dildo nu woest in haar kut op en neer pompend, terwijl haar vingertop roterende bewegingen maakte in haar anus. “Neuk me hard, Bram! O fuck… Ik ga klaarkomen!”
Op het scherm was te zien hoe haar hoofd ongecontroleerd heen en weer tolde. Hij zag hoe ze met de ene hand de kunstpenis diep in haar kut geperst hield, terwijl de andere hand haar kontje verliet, zodat ze haar tepels flink kon kneden. Het zette Bram ertoe aan dichterbij het scherm te komen om vooral niets te missen. Op zijn knieën voor zijn laptop zittend, ging hij bij zichzelf ook heel wat intensiever te keer, al behield hij nog net genoeg helderheid van geest om snel naar zijn T-shirt te graaien om zijn toetsenbord af te dekken. Haar mond vloog open en terwijl haar lichaam als het ware van de bank werd getild, schreeuwde Luz haar genot uit. Vier of vijf ongecontroleerde spasmen later zakte ze met een diepe zucht terug op de bank, terwijl net op dat moment Bram grommend zijn hete brij over de opwindende vrouw op zijn beeldscherm spoot.
“Wauw…” hijgde ze, naar adem happend.
“Helemaal mee eens!” pufte hij.

Het duurde minstens een volle minuut vooraleer Luz weer helemaal tot rust kwam. Eenmaal haar ademhaling tot het normale niveau teruggekeerd was, haalde ze de dildo uit haar poesje. Achteloos liet ze het speeltje naast de bank op de grond vallen en ging rechtop zitten. Haar witte doktersjas zag er nu wat verfomfaaid uit, maar ze nam niet de moeite om die te sluiten.
“Dit was geweldig, Bram,” zei ze, een verdwaalde haarlok voor haar ogen weg vegend. “Dankjewel.”
“Graag gedaan,” antwoordde hij. “Jij ook bedankt, Luz. “Voor mij was het ook een heel fijne ervaring. Niet zo goed als gisteren toen je bij me was, maar ik heb er ook van genoten”
“Ik zie het,” gniffelde ze. “Het beeld op mijn scherm is behoorlijk troebel nu.”
“Oh…” Met zijn duim haalde hij de klodder sperma weg voor het cameraoog bovenaan zijn scherm en veegde hem vervolgens schoon aan zijn T-shirt. “Beter zo?”
“Zeker wel, hihi… Bram, je hebt over me heen gespoten, is het niet?”
“Euh, ja. Sorry lieverd, ik vrees dat je mijn perverse kantje naar boven haalde. Ben je nu boos?”
“Ja hoor! Zo boos dat ik van je verwacht dat je me volgende week als we weer samen zijn een keer écht helemaal onderspuit met jouw liefdesvocht. Begrepen?”
“Ja dokter,” gniffelde hij. “Ik doe nu eenmaal altijd wat mijn dokter van me verwacht.”

De warme lach die Luz hem toestuurde was er eentje van opperste gelukzaligheid, maar snel daarna werd ze ernstig. “Hoog tijd dat ik je welterusten wens, Bram. Het is al ver na middernacht en ik wil niet dat je morgen door mijn schuld slaap tekort komt.”
“Ja,” lachte hij. “Ik heb mijn schoonheidsslaapje nodig. Wel voorzichtig zijn als je dadelijk naar huis rijdt, hoor. Ik ben al lang thuis, maar jij nog niet.”
“Hmm, zo loom als ik me nu voel, kan ik vannacht beter hier blijven slapen. Maak je om mij maar geen zorgen hoor. Ik trek eerst wel wat kleren aan voor het geval ik nog niet wakker zou zijn als mijn assistente binnenkomt.”
“Een goed idee,” grinnikte Bram. “Misschien kun je jezelf ook maar beter even opfrissen, anders gaat dat brave mens nog te gekke gedachten krijgen over haar baas.”
“Klopt,” geeuwde ze. “O ja, dat vargat ik je nog te zeggen. Mijn secretaresse mag je graag.”
“Hoe bedoel je? Ze heeft me nog nooit gezien.”
“Dat maakt voor Aurore niets uit hoor. Toen ik vanmorgen mijn kantoor binnenkwam, zei ze dat ik kwam binnenzweven in plaats van naar binnen te stappen. Mijn assistente is oud genoeg om mijn moeder te kunnen zijn en ik geloof zelfs dat ze soms denkt dat ze dat ook is. Ze zei dat ze er geen zaken mee had waar ik gisteren was, maar dat het haar verheugde om mij nog eens zo opgewekt te zien, want dat was al veel te lang geleden. ‘Wat er gebeurd is of wie je ontmoet heb, weet ik niet,’ zei ze woordelijk, ‘maar als het man is die verantwoordelijk is voor jouw opgewekt humeur, dan hou ik nu al van hem.’ Het is maar dat je het weet,” giechelde Luz.
“Nou, dat waardeer ik,” lachte hij, “en ik hoor het je graag zeggen dat ik je humeur op kon krikken.”
“Voor het eerst in maanden voel ik me nog eens goed in mijn vel, Bram, en daar zit jij voor heel veel tussen.”
Ze wensten elkaar een goede nacht en spraken af dat ze de volgende avond zouden bellen om verder te praten. Geen van beiden beseften ze op dat ogenblik dat ze die afspraak voortaan bijna dagelijks zouden herhalen.

Een kleine twee weken later was het moment van hun drie daagse afspraak eindelijk daar. Woensdag, even voor 10 uur, stapte Bram in Paris Nord van de Thalys, waar Luz hem op het perron al stond op te wachten. De manier waarop ze zich in elkaars armen stortten was hartverwarmend. De lang uitgesponnen kus die ze uitwisselden was zonder meer hartstochtelijk en passioneel. Ja, op het randje van het goed fatsoen zelfs, maar geen van beiden hadden ze oog voor de verbouwereerde of afkeurende blikken van de toevallige getuigen.
Bram verwachtte dat Luz hem gelijk mee zou nemen naar haar appartement, maar eenmaal buiten het station wenkte ze een taxi en bij het instappen gaf ze aan de chauffeur het adres op van het ziekenhuis.
“Alles op zijn tijd, schat,” zei ze, lachend om de verwondering die van zijn gezicht af te lezen viel. Ze boog naar hem toe, want wat ze hem verder wilde zeggen hoefde de taxibestuurder niet te horen. “Ik ben zo vrij geweest om de komende drie dagen alvast wat in te plannen,” fluisterde ze. “Geloof me, voor intimiteiten zal er de komende dagen ruim voldoende tijd zijn. Ik wil onze honger naar elkaar echter eerst wat aanwakkeren met een bezoekje aan mijn werkplek, een lunch in het favoriete restaurant van Tom en mij, en…euh… Je meende het toch toen je zei dat je het graf van je broer wilde bezoeken, he?”
“Ja, nu ik toch in Parijs ben, wil ik absoluut nog eens naar Pairè-Lachaise. Ik voel me bijna schuldig tegenover Tom omdat ik er al een half jaar niet meer ben geweest.”
“Ik was er gisteren nog, maar vandaag wil ik er heel graag samen met jou naartoe. De begraafplaats is op wandelafstand van het restaurant waar we lunchen. Ik stel voor dat we na de lunch Toms graf bezoeken, goed?”
Bram vond alles goed, zolang hij maar bij haar kon zijn.

De privé rondleiding in het immense Pitié-Salpêtrière Hospital die Luz hem gaf was uitermate boeiend. Met dokter Dubois als gids kwam hij op plaatsen die voor ‘gezonde’ en ‘gewone’ stervelingen niet toegankelijk zijn, zoals het operatiekwartier en de immens grote technische ruimten. Ondertussen schetste ze hem de beknopte geschiedenis van het gerenommeerde ziekenhuis. Het verbaasde hem hoeveel bekende personen er door de jaren behandeld en verpleegd werden. Grootheden als Ronaldo, Prins Rainier van Monaco, Alain Delon en Gérard Depardieu hadden hun vertrouwen in Pitié-Salpêtrière geteld. Zelfs voormalig president Jacques Chirac was hier in 2008 geweest voor zijn pacemaker. Uiteraard waren er ook beroemdheden die hier gestorven waren, zoals zangeres Josephine Baker in 1975.
“Mijn eigen werkterrein heb ik tot laatst bewaard,” zei Luz, terwijl ze deur van haar onderzoekskamer op de vierde etage open duwde. Bram zag de bekende attributen, alles even steriel wit en kraaknet.
“Hier stel jij dus de juiste diagnose,“ merkte Bram op. “Vertel je hen hier ook hun verdikt?”
“Nee. Ik laat mijn patiënten zich eerst op hun gemak weer aankleden en dan ontvang ik hen in mijn kantoor.”
“Aha, jouw kantoor… Waar is dat?” vroeg hij met de wenkbrauwen opgetrokken.
“Hier recht tegenover,” lachte Luz, die de reden van zijn meer dan gewone interesse natuurlijk wel begreep. “Kom maar mee.”
“In het echt ziet het er veel ruimer uit dan door het oog van de camera.” zei hij, haar kantoor rondkijkend. “Zelfs de bank is groter dan ik me had voorgesteld.” Hij liep er naartoe, ging zitten en klopte met zijn hand op de vrije plaats naast hem. “Mag ik u uitnodigen om er bij te komen zitten, dokter Dubois.”
Giechelend liep ze tot bij hem. “Als ik er meneer Bruyninckx op mijn beurt op mag wijzen dat Pitié-Salpêtrière niet bepaald tolerant is als het gaat om stiekeme intimiteiten tussen artsen en patiënten.”
“Stiekeme intimiteiten… Doktertje, wat denkt u wel van mij. Ik zou niet eens durven.” In tegenstelling tot wat zijn woorden lieten uitschijnen, legde hij zijn armen om haar heen en diep in haar ogen kijkend, trok hij Luz zachtjes naar zich toe. “Ik ben hoogstens uit op een zoentje,” fluisterde hij, “liefst van al met instemming van mijn aantrekkelijke dokter.”
Het zoentje werd al gauw een heuse tongzoen. Luz weerde hem niet bepaald af toen hij zijn rechterhand over haar borst liet glijden, maar dan vloog de deur wijd open.

Moeilijk te zeggen wie het meest schrok, het blozende koppel op de bank of de grijzende dame van rond de zestig die als aan de grond genageld in de deuropening bleef staan. De dossiermap die ze bij zich had liet ze net niet uit haar handen vallen en met open mond gaapte ze van Luz naar Bram en weer terug.
“Dokter Dubois… dit… dit kan niet,” stamelde de vrouw. Ze draaide zich om haar as en wilde het kantoor alweer verlaten, maar op dat moment hervond Luz haar tegenwoordigheid van geest.
“Aurore! Wacht!” riep ze. Ze sprong op en na enkele grote passen legde ze haar arm in een teder gebaar rond de schouder van haar assistente. “Inderdaad, wat jij denkt kan niet en dat is ook niet zo. Aurore, dit is Bram, de tweelingbroer van Tom. En Bram, dit is nu Aurore, mijn steun en toeverlaat.”
Bram was ondertussen ook maar opgestaan en stond al naast Luz. “Leuk je te ontmoeten, Aurore,” zei hij, terwijl hij zijn hand naar haar uitstak.
De oudere dame pakte zijn hand vast alsof ze van porselein was. “Goeie genade… “ stamelde ze, hem van kop tot teen bekijkend. “Ik dacht echt dat ik een geest zag. Sorry”
“Excuses zijn niet bepaald nodig hoor,” zei hij vriendelijk. “Toen Tom nog leefde, maakten we wel vaker dat soort vergissing mee.”
“Dus…” Aurore’s ogen zochten nadrukkelijk die van haar overste, maar dan nog geraakte ze niet uit haar woorden. “Is hij… was deze man het die...?”
“Ja Aurore,” lachte Luz. “Bram is verantwoordelijk voor die keer dat ik ‘s ochtends hier binnen kwam zweven, zoals jij dat toen noemde.”
“Goeie genade, dat ik dit nog mag meemaken,” zei de assistente, Brams hand nu plots driftig schuddend. “Beloof me alsjeblieft dat je altijd goed voor Dokter Dubois zult zijn, Bram. Ze is het dubbel en dik waard.”
“Dat weet ik, Aurore…”, antwoordde Bram, lichtjes op zijn hoede omwille van die ‘altijd’. “Dat weet ik.”

Een volgende taxirit bracht hen vanaf de Boulevard de l’Hôpital, via de Pont Charles de Gaulle, de Rue de Lyon en de Place de la Bastille naar de Rue St Sabin in het elfde district. Volgens Luz een buurt met weinig bezienswaardigheden, maar waar er 's avonds en in de weekends een uitgelaten sfeer hing, waardoor het telkens je er kwam bijna feestelijk aanvoelde om onder de hippe Parijsenaars te vertoeven en te genieten van de trendy horeca.
Bij dat ‘trendy’ had Bram zo zijn bedenkingen toen ze uitstapten voor de deur van Café Restaurant De L'industrie. De opvallende, rode gevelbekleding en het al wat dienstjaren vertonend terrasmeubilair hadden voor hem eerder iets krakkemikkig en benepen dan dat het hip zou zijn. Eenmaal binnen moest hij zijn mening echter herzien. Het interieur van dit verrassend grote restaurant oogde charmant en typisch Frans. Een eerste blik op de lunchkaart toonde een brede waaier aan betaalbare gerechten, hoofdzakelijk Franse keuken, maar waar zowat iedereen zijn gading wel in zou vinden. Luz stond erop dat hij zou kiezen en zij zou betalen. Het menu van de dag sprak Bram wel aan en toen hij voorstelde om dat te nemen, was de keuze snel gemaakt.
“Deze zaak is nog niet ontdekt door het gros van de toeristen,” zei Luz, nadat ze van haar wijntje had genipt. “Daardoor heeft het zijn authentieke karakter en zijn gemoedelijke sfeer behouden. Tom en ik kwamen hier heel vaak eten. Altijd was het even lekker, maar toch viel Tom in de eerste plaats voor het levendige karakter en de gezellige, volkse sfeer die er hier altijd hangt.”
“Daar kan ik me iets bij voorstellen,” zei Bram. “Ja, een restaurant als dit was mijn broer op het lijf geschreven, zeker weten.”
Luz had niets overdreven en ze lieten het zich goed smaken. Ondertussen keuvelden ze over allerlei onderwerpen, waarbij ook zijn min of meer genante kennismaking met Aurore nog eens aan bod kwam.

Twee uur later was het moment aangebroken waarop ze Toms graf zouden bezoeken. Via de Rue de la Roquette was het nog geen 10 minuten wandelen tot aan de ingang van Pairè-Lachaise, een grote oase van rust binnen de drukke alledaagsheid van een wereldstad als Parijs. Net als de op dag van de begrafenis van zijn broer viel hem de pronkerigheid van nogal wat oudere graftombes op, maar evengoed de uitgestrektheid van deze enorm grote begraafplaats. De weg vinden was hier zonder plan onbegonnen werk. Destijds had hij de rouwstoet maar hoeven volgen, maar nu prees hij zich gelukkig dat hij in het gezelschap was van Luz. Zij kende de weg en gidste hem rechtstreeks naar Toms laatste rustplaats.
Minstens drie volle minuten stonden ze zwijgend naast elkaar voor de marmeren grafzerk met daarop een gedenkplaat in wit porseleinen, met daarop een troostende tekst en een foto van Tom in brandweeruniform. Elk waren ze bezig met hun eigen nagedachtenis, tot Luz haar hand achter zijn arm haakte. Bram keek haar aan en zag hoe ze een traantje wegpinkte.
“Gaat het een beetje?” vroeg hij bezorgd.
Luz knikte. “Wil je me even vasthouden?”
Vanzelfsprekend omarmde hij haar, waarna ze meteen haar hoofd op zijn schouder legde en zachtjes begon te snikken. Haar verdriet liet ook hem een traantje wegpinken, terwijl hij troostend haar rug en achterhoofd streelde.

“Bram,” fluisterde ze even later bij zijn oor, “wat zou Tom nu denken als hij ons hier zo zag staan?”
“Eerlijk gezegd… Ik denk dat hij het zou goedkeuren en misschien zou hij er zelf blij om zijn, ” fluisterde hij terug.
“Zou hij er ook blij om kunnen zijn als hij wist dat we met elkaar naar bed zijn geweest?”
“Bij leven beslist niet!” zei Bram nadrukkelijk. “In dat geval sloeg hij me meteen een neusbreuk.”
Het voelde goed om te horen hoe ze zachtjes lachte om zijn reactie maar dan werd ze snel weer serieus. “Dat denk ik ook, ja… maar hoe zou hij reageren nu hij er niet meer is?”
“Ach… met zijn pragmatische ingesteldheid zou Tom het waarschijnlijk ‘een mooie oplossing’ noemen, denk je ook niet?”
“Heel waarschijnlijk… Maar hoe staan wij tegenover elkaar, Bram? Zie jij mij ook als een soort van mooie oplossing?”
“Hm,” bromde hij zacht “Mooi in ieder geval… maar ‘een oplossing’ klinkt me wat cru in de oren. Eerlijk Luz, ik mag je heel erg graag, maar of het echt iets kan worden tussen ons, gesteld dat jij dat ook zou willen, is nog maar de vraag. Ik weet niet hoe jij daar tegenover staat, maar ik ben graag bereid om de tijd te nemen om elkaar beter te leren kennen. In dat geval ontdekken we vanzelf wel of
we meer voor elkaar kunnen betekenen dan wat we nu hebben.”
“Bram…” Luz bracht haar gezicht voor het zijne en keek hem diep in de ogen. “Een beter antwoord had je niet kunnen geven. Laat ons inderdaad alle tijd nemen.”
Het volgende moment plooide ze haar armen rond zijn nek en vonden hun lippen elkaar in een lange, tedere kus.
“Had jij nog plannen, of gaan we nu dan toch maar naar huis?” vroeg Luz na een tijdje.
“Naar huis!” grinnikte hij. “Na zo’n lekker kus wil ik niets liever dan de rust van jouw appartement opzoeken.”
“Toevallig ben ik het daar helemaal mee eens,” gniffelde zij op haar beurt.

Op het moment dat ze hand in hand de begraafplaats verlieten was het lot hen gunstig gezind, want er stond net een taxi klaar. Bram hield de deur voor haar open en hielp haar instappen.
“Rue Jeanne d’Arc 55,” gaf Luz haar adres op, terwijl ze opschoof naar de andere kant, zodat hij niet om de auto heen moest lopen. Nauwelijks vertrokken, merkte ze dat hij haar van kop tot teen bekeek. Nou ja, zonder dat ze het uitspraken wisten ze allebei wat er zo meteen zat aan te komen. Ergens had zijn monsterende blik voor Luz dus iets van een vleeskeuring en dus wachtte ze maar tot zijn blik opnieuw op haar gelaat gericht was.
“Ik hoop dat de koopwaar je bevalt,” grapte ze, in de hoop dat hij het als zodanig zou opnemen. Een serieus antwoord zou waarschijnlijk aankomen als een slag in haar gezicht, iets waar ze niet bepaald op zat te wachten.
Bram boog naar haar toe. “Eigenlijk zat ik te bedenken op welke manier ik je eerst zal laten klaarkomen,” fluisterde hij.
Luz slikte. Het was niet meer dan een vruchteloze poging om haar droge keel wat te smeren. Eigenlijk wist ze niet zo goed hoe ze moest reageren en dus keek ze maar uit het raam. Na een poosje moest haar toch een waarheid van het hart. “Bram… dat was met voorsprong het heetste compliment dat ik ooit kreeg.”

De rest van de 20 minuten durende autorit spraken ze weinig. Elkaars hand vasthoudend, probeerden ze ieder voor zich de spanning voor wat komen zou te negeren, al had vooral Luz daarmee een probleem. De leuke, korte telefoongesprekjes in de dagen die aan het bezoek van Bram voorafgingen hadden voor een soort vanzelfsprekende acceptatie gezorgd, maar nu het zo ver was, leek ze lang niet meer zo zeker van zichzelf. Voor het eerst sinds Toms dood zou ze een andere man toelaten in hun appartement, maar deed ze daar wel goed aan? De mooie man naast haar mocht dan gigantisch veel op Tom lijken, tot nader order was hij haar man niet. Dat Bram beslist geen vreemde was en ze in Antwerpen al een keer heerlijke seks hadden, leek er plotseling niet meer toe te doen. Nu het in haar eigen, veilige stulp zou gaan gebeuren, voelde het ongewild een beetje aan alsof ze vreemd ging. Tegelijkertijd sprak haar lichaam echter een heel andere taal. Het zond niet te negeren signalen uit van verlangen en lust. De gedachte dat hij haar lichaam weldra opnieuw zou gebruiken voor zijn plezier en zijn genot, maar evengoed voor het hare, wond haar mateloos op.

De taxi draaide de Rue Jeanne d’Arc in en stopte voor het mooie, gerenoveerde appartementencomplex met huisnummer 55. Bram stond erop dat hij de chauffeur betaalde, waarna hij haar galant hielp uitstappen. Luz liep voor hem uit om de voordeur alvast te openen en even later stapten ze op de vierde verdieping uit de lift. Bij haar appartement aangekomen, tikte ze met lichtjes trillende vinger de toegangscode in.
Bram zette zijn tas neer bij de staande kapstok achter de deur en liet zijn blik door de ruimte dwalen.
Hij was er al eerder geweest toen zijn broer nog leefde en ergens voelde het vertrouwd aan dat de luxueus en smaakvol ingerichte woonkamer er nog precies zo uitzag als in zijn herinnering.
Luz was doorgelopen naar het keukengedeelte van de grote ruimte. Hij zag hoe ze haar handtas achter hetzelfde bovenkastdeurtje wegstopte als toen… Met dezelfde gracieuze beweging, bedacht hij glimlachend.
“Wil je iets drinken?” vroeg ze.
“Nee, dank je.” Drinken was echt wel het laatste waar hij aan dacht. In plaats daarvan maakte hij haar met een simpel handgebaar en door het spreiden van zijn armen duidelijk wat hij wel wilde.
Even leek Luz te aarzelen, maar dan liep ze naar hem toe.

Op het moment dat hun lippen elkaar vonden, viel elke vorm van twijfel van haar af. Zijn lippen voelden vol en zacht, precies zoals ze het zich herinnerde. Met zijn tanden trok hij haar lippen open en Luz kreunde licht toen ze zijn tong gretig in haar mond ontving. Haar handen gleden over zijn lichaam, vanaf zijn borst tot achter zijn nek. Met haar geest gefocust op het gevoel van zijn torso en zijn mond, bereidde haar toch al opgewonden lichaam zich voor op zijn aanval die ongetwijfeld zou komen. Zijn handen bewogen over haar hele lijf. Zijn vingers gleden op en neer over haar armen, haar dijen en haar borsten. Bram maakte een einde aan hun kus en bracht zijn mond naar haar nek, likkend en zuigen op het stukje blote huid net onder haar oor.
De mengeling van zenuwen, spanning en opwinding deed haar ademhaling sneller gaan. Een deel van haar was enigszins bang dat hij zou vinden dat ze overdreven reageerde. Het andere, eigenlijk het overgrote deel, kon dat geen reet schelen. Al helemaal niet toen Bram haar nek liet voor wat die was en haar glimlachend aankeek. Zonder de minste aarzeling pakte hij de schouderbandjes van haar zomerjurk vast en trok het bovenstuk redelijk brutaal naar beneden. Haar armen en borst waren op een sexy uitziende bh na bloot en Luz dankte de hemel in stilte omdat ze het had aangedurfd om haar bijna nieuwe setje van opwindende zwarte kant toch maar aan te trekken.

Bram nam haar opnieuw mee in een opwindende kus en tegelijk begon hij haar met zachte dwang achteruit te duwen. Plots stond ze letterlijk met haar rug tegen de muur en zijn handen vonden de sluiting van haar bh. Een beetje ruimte makend, verdween het half doorzichtige niemendalletje al snel richting vloer, waarna zijn mond zich vastzoog op haar rechtertepel. Luz perste haar achterhoofd tegen de muur aan toen haar andere tepel hetzelfde lot onderging. Zijn tong likte beurtelings de volle omvang van haar borsten, waarna zijn tanden het overnamen om zachtjes op haar speentjes te knabbelen. Scheuten van genot gierden als bliksemschichten doorheen haar hele lijf toen hij een tepel in zijn mond nam en er ongenadig hard op zoog.
“Hou je ook hier van een beetje ruwere aanpak?” vroeg hij voor de zekerheid.
“Hm,” knikte Luz snel.
“Vind je het bijvoorbeeld leuk als ik iets doe zoals dit?” Bram nam beide tepels tussen duimen en wijsvingers. Hij kneep ze niet bepaald zachtaardig en gaf er een rukje aan.
Weer knikte ze.
“Zeg me dat je dit graag hebt,” beval hij.
“God ja…” Ze leunde met haar hoofd tegen de muur. “Hier hou ik van.” En ook van je dominante toontje, voegde ze er voor zichzelf aan toe.

Tijdens een nieuwe intens hete zoen bleef Bram haar tepels onder handen nemen en Luz voelde hoe de vochtigheid in haar slipje toenam. Zijn handen verlieten haar borsten uiteindelijk om haar jurk verder naar beneden te trekken. Toen die op de vloer lag nam hij een beetje afstand, zodat zij eruit kon stappen. Ondertussen streelden zijn zachte handen over haar lichaam, helemaal tot op haar dijen. Plotseling, zonder haar te verwittigen, knielde hij voor haar neer. In een snelle beweging trok hij haar slipje uit, tilde haar rechterbeen over zijn schouder en verborg haar clit onder zijn tong.
“Oh..!” pufte Luz. In een reflex vlogen haar handen naar zijn hoofd. Zachtjes kreunend woelden haar vingers door zijn haren, in een tempo wat gelijk op ging met het schuren van zijn tong over haar klit. Maar even onverwacht als hij begon, stopte hij ook weer.
“Zeg me dat je dit graag hebt,” herhaalde Bram zijn woorden van een paar minuten eerder.
“Ik…” Luz keek naar zijn gezicht, dat rondom zijn mond al glinsterde van haar vocht. “Ik vind dit enorm lekker,” zei ze, geheel naar waarheid.
Een van zijn handen klom op langs de binnenkant van haar dij en streelde haar lies. “Vertel me wat je wilt,” commandeerde hij, zijn warme adem zachtjes over haar lipjes blazend. “Vertel me wat je graag zou willen dat ik doe met dit mooie kleine poesje van je.”
Een nieuwe scheut van heet verlangen ging door Luz heen. Dit was niet het soort ‘dirty talk’ dat ze kende van haar overleden man. Niet het soort gore praatjes waar ze bij Tom steeds op kikte en waar ze Bram in Antwerpen tot op zekere hoogte toe had gedwongen. Bram was haar daarin gevolgd, maar had het voor haar gedaan, begreep ze. De manier waarop hij haar nu behandelde, paste veel beter bij zijn zachte, geduldige karakter. Zijn subtiele aanpak was eerder teder, maar evengoed dominant en zijn verbale dwang om openlijk te spreken over wat ze zelf lekker vond was een openbaring. Het voelde alsof ze een deel van zichzelf nu pas ontdekte, niet in het minst door de manier waarop haar lichaam reageerde.

Luz slikte en sloot de ogen. “Ik hou van je tong op mijn klit,” lispelde ze. “Ik hou ervan als je me daar afwisselend snel en langzaam likt.”
Meer dan tevreden met het antwoord van zijn schoonzus, plaatste Bram zijn tong terug op dat bijzondere plekje en likte haar knopje zoals zij het graag wilde hebben.
“En…?” vroeg hij, terwijl zijn wijsvinger haar natte spleetje binnendrong, “Is dit ook iets wat je graag hebt?”
“Ja.” Ze opende haar ogen, maar naar omlaag kijkend zag ze alleen zijn verwilderde haardos, met daaronder zijn brede schouders. “Pff … Ik vind het heerlijk om je vingers in me te voelen terwijl je me likt. Het doet mijn verlangen naar je pik alleen maar toenemen.”
Brams hoofd ging achteruit en met een guitige blik keek hij naar omhoog. “Wees gerust, schat. Ik neem jouw mooie kutje ook voor mijn plezier onder handen, maar je bent nog niet helemaal klaar om mijn pik te ontvangen.”
Nog voordat ze kon vragen wat hij daarmee bedoelde, flitste zijn tong in een razende vaart over haar tintelende clitoris. Toen hij ook nog eens een tweede vinger bij haar inbracht en haar stilletjes begon te vingeren, was helder denken voor Luz niet langer mogelijk. Zachtjes kreunend gaf ze zich over aan haar genot. Ze leunde zwaar tegen de muur aan en het was maar goed dat ze op hem kon rekenen om haar lichaam te ondersteunen met zijn armen en schouders.
“Mon dieu… Bram,” gromde ze, “mon dieu!” Hij wist de juiste plekjes zodanig te stimuleren dat het in haar aanvoelen leek alsof ze zou opstijgen.
Uiteraard voelde hij perfect aan dat zij heel dicht bij haar hoogtepunt was en dus stak hij nog een tandje bij. Hij zoog haar hele klit in zijn mond en tegelijk vingerneukte hij haar in een razend tempo.
“Oh fuck,” pufte Luz. “Aaah..!” Ze voelde haar hele lichaam gloeien en huiveren onder een oncontroleerbare, hete stuip. De daaropvolgende explosie in haar onderbuik stuurde hete scheuten van immens plezier doorheen haar hele lijf. Luz schreeuwde haar genot uit, toen op het toppunt van haar orgasme die vurige genotgolven allemaal tegelijk samen leken te komen in haar poesje.

Zodra Luz vanuit haar orgastische hemel weer op aarde neerdaalde, voelde ze haar been terug op de vloer komen. Bram kwam weer recht en toen zij haar ogen opende, keek ze in twee heldere kijkers die een vurig verlangen uitstraalden. Zijn glimmende mond kwam de hare tegemoet en een seconde later proefde ze zichzelf op zijn lippen. Dat proeven van haar eigen pittige smaak zorgde ervoor dat haar lichaam overspoeld werd door een nieuwe golf van verlangen, dus likte ze zijn mond schoon met een gretigheid die haar zelf verbaasde. De passionele zoen die erop volgde werd tweemaal onderbroken. Eerst om hem zijn shirt en onderhemd van het lijf te rukken en nadien nog eens om zijn riem los te maken en zijn broeken naar omlaag te sjorren. Zijn liefdeswapen, groter en harder dan Luz zich herinnerde, wees trots in haar richting. Nog meer hartstocht leggend in de manier waarop ze hem terugkuste gaf ze aan dat ze helemaal klaar was om zijn jongeheer te ontvangen.
Het was haar echter ontgaan dat hij in de gauwigheid een condoom uit zijn broekzak had gehaald maar toen ze het scheurende geluidje van de verpakking herkende, had ze plots een hangende kwestie te bespreken.

“Moet dat echt, dat condoom?” vroeg Luz.
“Hoe bedoel je?”
“Nou… Het antwoord op de knotsgekke gunst die ik je toen in Antwerpen kwam vragen, bedoel ik. Ben je er nog niet uit?”
“Ah, op die manier bedoel je. Voor een deel wel,” antwoordde Bram naar waarheid.
“En..? Mag ik weten welk deel?” klonk haar stem nerveus.
“Zeker. Ik wil met alle plezier de vader van jouw kind zijn, Luz, maar…”
“Maar?” drong ze aan toen hij bleef aarzelen.
“Ik weet nog niet in hoeverre ik die vaderrol ook echt kan opnemen. Ik vrees dat ik daar pas een antwoord op heb als we weten of wij samen een toekomst hebben. Het financiële aspect is geen probleem. Mijn bijdrage voor…”
“Sstt…” Met een vinger op zijn lippen legde ze hem het zwijgen op. Met fonkelende ogen keek ze hem aan. “Jouw ‘ja’ is voor mij voorlopig meer dan voldoende, schat. De rest begrijp ik helemaal en daarover praten heeft nu dan ook geen zin. De kans dat ik meteen zwanger geraak is trouwens zo goed als onbestaande, want ik ben niet in mijn vruchtbare periode. Toch stel ik voor dat we het vanaf nu zonder condoom doen en de natuur zijn gang laten gaan. De rest zijn zorgen voor later, goed?”
Verwondering en bewondering vielen af te lezen in zijn blik, maar pas nadat Luz bevestigend antwoordde op zijn vraag of ze het echt meende, liet hij de halfgeopende verpakking op de vloer vallen. Puur natuur, dat zag hij wel zitten…

Nieuwsgierig en tegelijk ook heetgebakerd legde Bram zijn handen onder haar dijen. Voor Luz wist wat er gebeurde had hij haar opgetild en zat ze geklemd tussen haar minnaar en de muur. Onmiddellijk moest ze denken aan die droom van haar, twee weken eerder op de trein van Antwerpen naar Parijs. Een droom waarin ze ergens hoog in de bergen rechtopstaand neukten tegen een rotswand, had ze Bram verteld… Zou hij daar nu ook aan denken? Ze vermoedde van wel, maar het leek haar niet het moment om hem daarnaar te vragen. In plaats daarvan plooide ze haar benen rond zijn rug en haakte haar enkels in elkaar, precies zoals in haar droom.
Terwijl ze elkaar diep in de ogen keken, plaatste hij zijn harde lid voor haar poortje. Haar adem stokte op het moment dat hij langzaam maar vastberaden in haar kwam en in dat moment van intiem samensmelten vielen haar ogen vanzelf dicht.
“Open je ogen, verdomme,” bromde hij. “Lucienne Dubois, ik wil je in de ogen kijken als ik je neuk, begrepen?”
“Begrepen, meneer,” giechelde ze, zijn bevel opvolgend. Brams gezicht daarentegen was een en al ernst terwijl zijn trotse pik helemaal in haar gleed. Eenmaal zover, aarzelde hij geen moment om de eeuwenoude paringsbeweging in te zetten die elke man vanaf de geboorte schijnt mee te krijgen.
Luz slikte moeizaam, geschrokken als ze was door zoveel plotse, kordate stuwkracht.
“Wacht!” smeekte ze. “Gun me een momentje, schat. Mijn grootste opwinding is even weg door dat praten van daarnet, dus heb ik even tijd nodig om aan je te wennen… Je bent ook zo verdomd groot geschapen.”
Nu glimlachte Bram wel en gelijk kuste hij haar liefdevol op de lippen. “Dat is het mooiste compliment dat een man op een moment als dit kan krijgen,” grinnikte hij, de kus eventjes onderbrekend.
“Gaat het?” vroeg hij een minuutje later.
“Ja,” knikte Luz. Ze plooide haar handen rond zijn nek, er tegelijk wel voor zorgend dat ze het oogcontact behield. “Neuk me… Doe het nu.”

Zijn handen zakten wat lager en hielden haar bovenbenen in een stevige omknelling toen hij rustig in haar begon te bewegen. Aanvankelijk langzaam, sloom en sensueel in en uit haar schuivend, net zo lang tot hij voelde dat haar liefdeskanaal zich helemaal had aangepast. Toen pas begon hij haar echt te neuken. Zijn tempo schoot de hoogte in en brutaal ramde hij zijn lichaam tegen het hare op, waarbij haar kontwangen telkens opnieuw behoorlijk hard tegen de muur bonkten. Luz voelde het niet eens, zozeer was haar focus gericht op de heerlijke sensatie diep in haar schoot, waar zijn lekkere stamper geen plekje onaangeroerd liet.
“Oh Luz… Blijf me aankijken,” pufte hij, hijgend van de inspanning “Weet je… jij hebt het natste poesje waar ik ooit in ben geweest.”
“En jij hebt de lekkerste pik die ik ooit ontving,” reageerde zij ad rem. “Ga je lekker, schat?”
“Mijn god ja! En jij?”
“Hemels lekker… O Bram, hmm. Ik voel me zo gevuld… alsof je overal tegelijk bent.”
“En jij voelt zo strak. Net alsof je met beide handen mijn lul kneed. Hoor dat soppen eens, schatje… Hoor eens hoeveel je kutje houdt van mijn pik?”

Hun wederzijdse erotisch getinte commentaar voegde vanzelf een verrassende dimensie toe aan hun vrijpartij. Een surplus die smaakte naar meer. Het zette Luz ertoe aan om een hand achter zijn hoofd weg te halen en twee vingers in haar mond te stoppen. Toen die goed en wel nat waren, schoof ze haar hand tussen hen in naar omlaag, tot net boven de plaats waar hun lichamen samensmolten. De natte vingers die in kleine cirkels over haar klit streelden, brachten haar spontaan aan het kreunen.
Bram vond het een opwindend gezicht en kreunde met haar mee. “Ja schat, doe maar… stimuleer je knopje zo veel als je kunt, zodat je dadelijk ongelofelijk hard klaarkomt op mijn pik.”
Met de ogen constant op haar minnaar gericht, gaf ze gehoor aan zijn verzoek en tegelijk ook aan haar hoge nood. Zodra ze de snelheid van haar vingers nog wat opvoerde, viel haar mond open. Bram zag het gebeuren en perste zijn lippen op de hare, waarna zij zich moeiteloos liet verleiden tot een kort maar heet tongengevecht.
“Baise-moi, mon cher…” pufte ze, voelend hoe de vertrouwde, innerlijke druk zich razendsnel opbouwde. “Ooh… Ik… Oooooh!”
“Kom maar, schat,” hijgde hij, alles gevend wat hij in zich had, terwijl hij zijn zaad al voelde opborrelen in zijn teelballen. “Kom maar lekker klaar op mijn pik, schatje! Ik ben ook bijna zover…”
“Oh fuck,” jammerde Luz, haar klit wrijvend als gek. “Oh fuck, ooh… fuck!” Haar ogen werden glazig en groot, terwijl haar hoofd wild heen en weer tolde.
Opgehitst door de mooie Française, nagelde Bram haar met een uiterst krachtige lendenslag tegen de muur aan. Met zijn pik heel diep in haar hield hij haar lichaam omhoog met het zijne, waardoor hij een hand vrij kon maken om haar blonde haren vast te grijpen en er een flinke ruk aan te geven. Het was een actie die hem werd ingegeven in een opwelling van het moment, maar ze had wel het beoogde effect. Haar hele lijf sidderde en seconden later schreeuwde Luz haar genot uit.
Zodra haar orgasme in intensiteit afnam, liet hij haren los en met haar beide billen in een stevige greep, beukte hij met woeste, lange halen op haar in. Allebei wisten ze dat hij op dat ogenblik alleen aan zichzelf dacht. Luz gunde het hem van harte en gooide haar vaginale spiertjes in de strijd. Enkele wipstoten later voelde ze zijn pik nog in omvang toenemen. Ze zag hoe hij zijn ogen stijf dicht kneep en rond zijn mond verscheen een mooie, sexy grimas die ze nog niet eerder had gezien. Een zware, bijna dierlijke grom rolde over Brams lippen en na een laatste krachtige heupslag pompte hij, kreunend van genot, zijn allereerste lading vruchtbaar zaad haar onbeschermde kinderfabriekje in.

Eenmaal ze allebei hun ademhaling min of meer onder controle hadden, liet Luz haar benen van zijn rug glijden. Ze prees zich gelukkig dat hij haar stevig vast bleef houden, anders zou ze zeker omvallen, want haar benen voelden aan als pudding. Toen ze haar handen over zijn rug liet gaan, voelde ze zijn zweet. Zonder nadenken bracht ze haar vingers naar haar mond en proefde de mengeling van zijn transpiratie en haar eigen vocht. Bram keek even toe hoe ze haar vingers schoonlikte, maar dan nam hij het van haar over door zijn mond rond haar vingers te sluiten. De kus die daarop volgde was loom, teder en respectvol. Meer dan likken was het eigenlijk niet, daarvoor waren ze te moe en te verzadigd.
Na een tijdje gaf hij haar langzaam wat ruimte en toen bleek dat ze weer in staat was om op eigen benen te staan, liet hij haar los. Luz keek naar de vloer en waar hun kleren in een warboel rondom hen lagen. Spontaan begon ze te lachen.
Bram keek haar aan. “Waarom lag je?”
“Oh… niets speciaals,” giechelde ze. “Ik vroeg me gewoon af of ik mijn kleren zal aantrekken of dat ik ze beter maar onder mijn arm mee kan nemen naar de slaapkamer.”
Bram grijnsde. “Laat ze maar hier, schat. Voorlopig ga je geen kleren nodig hebben.”

Daarin had hij absoluut gelijk, bedacht Luz toen ze nog geen vijf minuten later met een zucht van genot haar aangezicht in het hoofdkussen drukte. Met haar knieën gespreid op het bed en haar kontje in de lucht, een houding waarin Bram haar manoeuvreerde, had ze verwacht dat hij haar meteen achterlangs zou penetreren. Maar niets was minder waar. In plaats daarvan was hij op zijn rug tussen haar benen geschoven. Met zijn handen haar billen en dijen knedend, bekommerde hij zich met zijn tong en mond om haar kutje. Bram openbaarde zich opnieuw als dé orale kunstenaar die hij in Antwerpen ook al was. Hij liet haar zodanig genieten dat ze al gauw sterretjes zag. Toch verbaasde het haar dat een man die ervoor terugdeinsde om haar in de kont te neuken, er geen probleem mee had om haar poesje schoon te likken, terwijl het nog lekte van zijn eigen zaad. Hoeveel anders was Bram niet als minnaar, vergeleken met zijn tweelingbroer, haar overleden man? Zoiets zou Tom nooit gedaan hebben, nog niet onder dwang!
In de uren die volgden, uren waarin liefdevolle tederheid met regelmaat afgewisseld werd door hitsige momenten van stomende passie, gingen ze helemaal in elkaar op. Voor Luz voelde het aan alsof ze zichzelf en haar vrouwelijkheid herontdekte in de armen van haar nieuwe minnaar.
Pas tegen middernacht aan, toen ze fris gedoucht in Brams sterke armen lag in te dommelen, realiseerde ze zich dat Tom urenlang geen deel uitmaakte van haar gedachten. Het was de eerste keer sinds zijn dood dat hij haar doen en denken niet beheerste. Ergens bekroop haar het gevoel dat ze zich daarover schuldig moest voelen, maar diep van binnen fluisterde een stemmetje dat zoiets nergens goed voor was.

Donderdagmorgen nam Luz hem mee voor een tweedaagse uitstap naar de Alpen. Bram bewonderde de zelfzekerheid waarmee ze haar zo goed als nieuwe Renault Talisman onder controle hield. Haar rijstijl was niet typisch vrouwelijk te noemen, maar eerder sportief en dat beviel hem wel.
Tegen de middag aan bleek ‘Clubhotel Les Melezes’ de eindbestemming te zijn. In de winter was het een uitgelezen plaats voor skivakanties voor gezinnen met kinderen, wist Luz te vertellen, maar in de zomer vormde het de ideale locatie voor wandelaars en andere natuurliefhebbers. In dit prachtige hotel, met uitzicht op de Mont Blanc zouden ze de komende twee dagen logeren.
Genietend van elkaar brachten ze vanzelfsprekend nogal wat tijd op hun kamer door, waar ze de liefde bedreven in al zijn facetten. Maar evengoed namen ze de tijd om lekker te eten en een paar keer ook om een flinke wandeling te maken. Toen ze op vrijdagnamiddag, na ongeveer 2 uur stappen over kronkelende rotspaden, een vrij vlak liggend grasveldje passeerden vroeg Luz of ze even konden stoppen.

“Ben je moe?” vroeg Bram bezorgd.
“Nee,” antwoordde ze, “al zou ik het niet erg vinden om even te gaan zitten. Ik wil je namelijk iets vertellen… iets opbiechten, zeg maar.”
“Oh ja?” Nieuwsgierig nam hij naast haar plaats in het gras.
“Ja. Toen ik klein was, kwam ik hier twee keer per jaar op vakantie met mijn ouders. Mijn voorliefde voor de bergen werd me als het ware met de paplepel ingegeven. En toch… meer dan 10 jaar lang heb ik geen berg meer gezien, behalve op tv. De keuze om jou hier mee naar toe te nemen was niet zomaar toevallig, moet ik bekennen. Ik wilde uittesten hoe jij in mijn favoriete omgeving zou floreren. Tom en ik zijn hier één keer geweest, maar de Alpen vormden niet bepaald een biotoop waarin hij zich thuis voelde. Genieten van de rust die de natuur hier uitstraalt was er dus toen niet bij, want hij mistte vanaf het eerste uur al de drukte van de grootstad. Eigenlijk wilde Tom hier alweer weg, nog voor zijn koffer uitgepakt was.”
“Mijn broer in een rustige omgeving?” grinnikte Bram. “Nee, dat was inderdaad niks voor hem.”
“Voor jou ligt dat anders, nietwaar?” merkte Luz op. “of… ligt dat aan het gezelschap en sloof jij je uit voor mij?”
“Lieverd,” zei hij, een arm rond haar schouder leggend, “als ik me de voorbije dagen toch eens voor je uitsloofde, dan was dat vooral in een horizontale positie, maar dan nog heb ik dat niet als uitsloven ervaren hoor.”
“Dat heb ik gemerkt, haha.” Luz proestte het uit. Eenmaal uitgelachen, drukte ze hem een kus op zijn wang. “Jij floreert hier anders wel, is het niet?”
“Absoluut! Ik heb zelf mijn eigen… Ach nee, laat maar.”
“Wat?” drong Luz aan.
“Laat maar zitten, schat. Ik wil niet gelijk al mijn mysterie prijsgeven,” zei hij glimlachend. “Op een dag ontdek je vanzelf wel wat ik bedoel.”

Hoe Luz ook aandrong en hoezeer ze hem ook uitmaakte voor plaaggeest, Bram loste verder niets. Overtuigd dat ze hem met woorden niet over de streep zou krijgen, probeerde ze het door hem zwaar te kietelen, maar ook dat werd geen succes. Nou ja, in zeker opzicht dan weer wel, want dat gekietel ging vanzelf over in vrijen. Onder het oog van honderden ongeïnteresseerd verder grazende schapen, bezondigden ze zich voor het eerst aan buitenseks. Op dat idyllische plekje, hoog in de Franse Alpen, maakte Bram een eerder gedane belofte waar, want nauwelijks tien minuten later sproeide hij kwistig zijn warme, witte brij uit over haar borsten en haar buik.

Slotdeel volgt binnen enkele dagen.