Luz Wil Een Kind - 1

Geachte lezer,
Wederom een lang verhaal, helaas niet geschikt voor wie op zoek is naar 'snelle actie', ben ik bang.
Voor wie een langzame opbouw weet te waarderen is dit verhaal hopelijk wel iets wat in de smaak valt.
Veel leesplezier,
Stanzie

Deel 1

In elk ander gezelschap zou Bram wellicht ruimschoots aandacht hebben geschonken aan de prachtige inrichting van het vernieuwde restaurant wat deel uitmaakte van het statige Hilton complex in hartje Antwerpen, maar Lucienne Dubois was nu eenmaal niet zomaar gezelschap. Hij bekeek de schoonheid die al het hele diner tegenover hem aan tafel zat in ‘Brasserie Flo Antwerp’ dan ook met toenemende bewondering. Achtendertig was ze, wist hij, groot van gestalte, met lange elegante ledematen. Verder was de Française natuurlijk blond, had schitterende blauwe ogen, een perfecte huid en een mooie glimlach. Lucienne was ongetwijfeld een van de charmantste vrouwen die ooit zijn pad kruisten. Daarnaast was zij het levende bewijs dat het gangbare cliché over blondines lang niet altijd klopte. Hoewel ze naast de taal van Voltaire best een aardig woordje Engels sprak, was ze beslist geen talenknobbel zoals hij, maar dan nog was ze met voorsprong de slimste vrouw die hij kende. De Franse medische hogescholen en universiteiten stonden er nu eenmaal niet om bekend dat ze zomaar diploma’s uitreikten aan eender wie. Ja, zijn broer was een gelukkig man met een vrouw als Lucienne aan zijn zijde.

‘Was een gelukkig man,’ benadrukte hij voor zichzelf. Hij trok een grimas op het moment dat de laatste herinnering die hij van zijn tweelingbroer had door zijn hoofd flitste. Een gelakte houten kist die op een bitterkoude januarimiddag in de aarde werd neergelaten, omgeven door vrijwel het voltallige brandweerkorps van Parijs. Allemaal met een zwarte band over hun schouder en stokstijf in de houding op het moment dat een trompettist de Marseillaise inzette.

“En, Dokter Dubois?” vroeg Bram in haar moedertaal, terwijl hij een slok van zijn wijn nam. “Wat zou je ervan denken om me zo stilaan maar eens te vertellen wat jou naar Antwerpen brengt? Ik ben reuze benieuwd.”
De glimlach op het gelaat van Lucienne vervaagde langzaam terwijl ze het zilveren bestek fijntjes op haar bord legde, waarna ze het opzij schoof. “Ik ben naar hier gekomen om je een gunst te vragen,” zei ze zacht. “Geen alledaagse gunst, kan ik wel zeggen.”
"Zeg het nu maar," antwoordde Bram onmiddellijk.
“Je hebt niet eens een idee waarover het gaat, Bram.” Lucienne gelaatsuitdrukking hield het midden tussen een lach en een grimas. Ze had nauwelijks iets gegeten van het verrukkelijk diner en dat was Bram niet ontgaan.
“Dat maakt toch niet uit,” zei hij. “Je bent nog steeds een deel van de familie. Tom hield meer van je dan je ooit zult weten. Het feit dat hij stierf zal onze band niet veranderen.”
“Dank je,” fluisterde ze. De oprechtheid klonk door in Bram’s stem. Ze wist dat hij het meende.
“Wat kan ik voor je doen? Zeg het gewoon.”
Lucienne haalde diep adem en in een poging om het beven te doen stoppen, balde ze onder de tafel haar handen tot vuisten. ‘Hier gaan we dan,’ zei ze tegen zichzelf. Het voelde aan als een allerlaatste seconde voordat ze de afgrond in zou springen.
“Ik zou graag willen dat je me zwanger maakt,” zei ze moeilijk slikkend. Tegelijkertijd deed ze haar uiterste best om hem te blijven aankijken. Ergens voelde ze zich iets beter nu het hoge woord er uit was, maar aan de andere kant was er ook die enorme spanning van het wachten op zijn antwoord.

Bram had de grootste moeite om niet te stikken in zijn slok wijn. Toen Lucienne zei dat ze hem een gunst wilde vragen hadden zijn hersenen snel alle denkbare mogelijkheden overlopen. Dit vreemde verzoek kwam echter niet in dat lijstje voor, niet eens in de buurt zelfs.
“Excuseer?” Iets beters als reactie wist hij zo snel niet te bedenken, maar het klonk in ieder geval beter dan een bot klinkend ‘Wat!?’, vond hij zelf.
Lucienne zuchtte diep maar bleef Bram wel aankijken. “Ik weet niet of je broer tegen jou ooit sprak over onze relatie. Neem het me dus alsjeblieft niet kwalijk als ik dingen zeg die je al weet, maar ik zou de reden van mijn ongewoon verzoek graag wat toelichten. Mag ik?”
“Euh… natuurlijk.”
“Toen Tom en ik trouwden, wilden we geen kinderen. Ik was wel al afgestuurd als arts, maar net begonnen aan mijn drie jaar durende specialisatie. Simpel gezegd, ik had geen tijd om zwanger te worden, en al helemaal geen tijd voor een baby. We waren er op dat moment ook niet uit of we ooit kinderen zouden willen. Misschien, misschien ook niet. Tom was toen de dertig al voorbij en vroeg zich af of hij niet te oud was om kinderen te krijgen. Pas enkele maanden voor zijn fatale ongeval begonnen we serieus te praten over kinderen. Uiteindelijk werd het een ja. We zouden gaan voor twee, misschien drie kinderen, afhankelijk van hoe het zou lopen als we er eenmaal aan begonnen waren. Ik weet niet of Tom een soort voorgevoel had over zijn vroegtijdig sterven, maar hij sprak zeer openhartig over de risico’s van zijn werk. Hij verborg het niet voor me dat goede collega’s van hem tijdens een interventie omgekomen waren of voor het leven verminkt. ‘Als men daarboven je koordje trekt, is het op,’ zei hij dikwijls… Hij vroeg me hoe ik me zou voelen als we een kind of twee hadden en er hem iets zou overkomen terwijl de kinderen nog klein waren. Hij wilde weten of ik het aan zou kunnen om hen alleen op te voeden. Mijn antwoord was dat ik de kinderen dan nog meer zou koesteren omdat ze voor altijd een deel van hem zouden zijn… Een deel van hem dat ik voor altijd bij me zou mogen houden. Een paar weken later ben ik gestopt met de anticonceptie en in de maanden daarna probeerden we zwanger te geraken. Het mocht niet zijn, dachten we...”
Bram fronste zijn voorhoofd. "Wat bedoel je precies met… dachten we?"

“Ach ja, ik hield in die periode mijn menstruele cyclus voortdurend in de gaten. De dag voor Tom om het leven kwam was dé dag van die maand, al heb ik hem dat toen niet gezegd. Volledige zekerheid daarover heb je uiteraard nooit. Een dag of twee te laat of te vroeg is niet zo ongewoon, dus wilde ik Tom vooraf ook weer niet teveel hoop geven. De volgende dag stond dat pakhuis in brand.”
Op dit punt stokte haar verhaal even en Bram had het idee dat Lucienne dat vreselijke moment gedurende enkele seconden herbeleefde. Een slokje wijn later had ze zich weer onder controle en ging ze verder.
“Ik was in het ziekenhuis toen ik het nieuws over Tom hoorde. Een donderslag bij heldere hemel. Zoals jij je waarschijnlijk wel kunt voorstellen had ik geen idee hoe ik moest reageren en al helemaal niet hoe ik verder moest. Het uitblijven van mijn menstruatie drong in die dagen niet eens tot me door. Een paar weken later pas, toen ik af en toe weer normaal kon denken, realiseerde ik me pas dat ik al lang ongesteld had moeten zijn. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken, Bram, stress kan het systeem van een vrouw danig overhoop halen… Stress kan voor een vrouw echter evengoed leiden tot een miskraam, zeker tijdens het begin van de zwangerschap. Ik ben mezelf altijd blijven afvragen of die bloeding van ruim twee weken na Tom’s begrafenis een uitgestelde menstruatie was, of toch een miskraam door alles wat er in die periode gaande was. Sindsdien houd ik mezelf voor dat het om de periodieke routine ging, vooral omdat ik niet wilde geloven dat het leven zo wreed kon zijn om eerst mijn grote liefde te laten verongelukken en me daarna ook nog eens de vrucht van zijn liefde af te nemen… Een eenvoudige test zou die twijfel hebben weggenomen. Toch deed ik die test niet, bang als ik was dat het resultaat me zou vertellen dat het leven wel degelijk zo wreed kan zijn.”
Op dit punt brak haar stem en de mooie Française barste in snikken uit. Bram legde een troostende hand op haar arm en gunde haar alle tijd die ze nodig had. Haar verhaal was nog lang niet ten einde, dacht hij. Dat bleek te kloppen toen ze zichzelf weer onder controle had.

“Sindsdien is er geen dag voorbijgegaan, dat ik niet wilde dat ik Tom’s kind droeg. Het is al zes maanden geleden dat hij stierf, maar als ik kijk naar zwangere vrouwen die in hun zesde maand of zo zijn, dan kan ik maar één ding denken… Dat had ik moeten zijn!... Niet normaal, toch?... Een week geleden kwam er een patiënte bij me op consultatie in het ziekenhuis. Geloof me, ik heb haar naar een andere dokter moeten doorverwijzen. De reden waarvoor ze bij mij kwam had niets met haar zwangerschap te maken, maar weet je wat? Ik was zo jaloers op haar dat ik ging twijfelen aan mijn objectiviteit en dus bleef er mij als arts geen andere keuze over dan haar door te verwijzen naar een collega. Bram, ik ben boos. Boos op mezelf omdat we niet vroeger probeerden om voluit voor een kind te gaan. Boos op Tom om dezelfde reden… en al is het niet mooi van me, evengoed boos op Tom omdat hij een fout maakte die hem de dood in joeg. Ik weet niet wat er gebeurde bij die brand, maar het kan niet anders dan dat hij een fatale vergissing maakte. Niet voor niets zei hij me meermaals dat zijn werk nooit echt levensbedreigend was, zolang er maar niemand een foute inschatting maakte… Natuurlijk zei hij dat om mij gerust te stellen, maar er zit echt wel een grond van waarheid in. Niemand weet dat beter dan ik.”

“Hoe bedoel je?” vroeg Bram toen hij zag dat ze aarzelde.
“Heeft Tom je nooit iets gezegd over…?”
Bram had geen idee wat zijn broer hem gezegd zou moeten hebben, dus schudde hij het hoofd.
“Oh… Nou ja, het had gekund,” zei Lucienne met een zucht. Gedurende enkele ogenblikken staarde ze voor zich uit en toen ze hem weer aankeek lag er een doffe droefheid in haar blik die hij nog niet eerder had gezien.
“Bram, een half jaar eerder heb ik een fatale vergissing begaan, waardoor ik de dood van een bejaarde patiënte op mijn geweten heb. Ik had wachtdienst en was al meer dan 24 uur in de weer, maar dan nog is dat geen excuus. Een foute diagnose zeg maar, waardoor ik haar de verkeerde medicatie liet toedienen met een fatale afloop tot gevolg. De dame in kwestie had geen familie en er kwam geen officiële klacht, maar ik werd wel enkele weken geschorst. Weken waarin Tom me door dik en dun gesteund heeft. Zonder zijn hulp en zijn begrip was ik zeker ingestort. Uiteindelijk ben ik voor de ethische commissie moeten verschijnen. Daar hield men rekening met de omstandigheden. Ik kwam weg met een blaam en mocht mijn taak toch weer opnemen, maar dat neemt niet weg dat ik de dood van een mens op mijn geweten blijf hebben. Dus ja… Ik weet dat er fouten worden gemaakt die soms zo ernstig zijn dat er mensen door kunnen sterven… Maakte Tom een fout die zijn eigen dood tot gevolg had? Misschien wel, misschien lag het aan iemand anders, ik weet het niet. Maar wat er die dag ook gebeurd mag zijn, dan nog blijft hij dood! Alles wat mij van hem nog rest zijn foto’s, filmbeelden en herinneringen. Dat is verdomme niet eerlijk!”

De warme hand die Bram op de hare legde, deed Lucienne inzien dat ze zichzelf buitensporig zat op te winden. Dat was nergens goed voor. Het bracht haar alleen maar verder weg van het doel wat ze voor ogen had. Haar gedachten enkele ogenblikken focussen op de reden waarom ze naar Toms broer was gekomen, volstond om haar gemoed weer tot rust te brengen.
“Bram… gaandeweg ging ik me realiseren dat Tom in een bijna unieke situatie verkeerde omdat hij een zo goed als identieke tweelingbroer heeft. Uiteraard zijn er ook verschillen tussen jullie, dat besef ik wel. Zo was Tom bijvoorbeeld de grootste sloddervos als het om zijn spullen en kledij ging, terwijl jij misschien wel de meest op orde en netheid gestelde persoon bent die ik ken. Toch zijn er zo heel veel meer dingen waarin jullie wel helemaal op elkaar lijken. Allebei vriendelijk, knap, liefdevol… allebei een fantastisch gevoel voor humor ook, maar wat er in verband met mijn vraag het meest toe doet, jullie hebben dezelfde genen. Tom en jij waren een eeneiige tweeling, jullie delen hetzelfde DNA.”
“Zou het, dokter Dubois?” vroeg Bram glimlachend. Tegelijk besefte hij dat zijn poging om grappig te zijn niet echt geslaagd was. De voorbije minuten had hij als het ware aan haar lippen gehangen, maar nu zijn schoonzus het gesprek weer in de richting van haar hoogst ongewoon verzoek stuurde, maakte hem dat onzeker.
Van onzekerheid leek Lucienne veel minder last te hebben, maar ja, zij had zich dan ook goed voorbereid op dit gesprek. “Ik besef dat ik hetgeen ik van je vraag eigenlijk niet eens zou mogen vragen. Eigenlijk heb jij nu alle reden om me te zeggen dat ik moet maken dat ik in Antwerpen Centraal ben om de laatste trein naar Parijs te halen en om nooit meer terug te komen. Maar… als Tom mij iets geleerd heeft, dan is het wel dat we heel vaak in het leven dingen niet krijgen omdat we het gewoonweg niet vragen. Bram, ik vraag het je dus wel… Als je nee zegt, dan is het maar zo. Daar kan ik begrip voor opbrengen. Hopelijk kun jij in dat geval ook begrijpen waarom ik het je vroeg en hoe lang ik erover heb gedaan voor ik het je durfde vragen. Hopelijk bekijk je me voortaan niet met afschuw.”
“Lucienne, ik… ik weet niet… ik zal nooit…”

Het gebeurde hoogst zelden dat Bram Bruyninckx niet uit zijn woorden geraakte, maar dit was zo’n moment waarop hij de juiste woorden niet vond. Het deed er ook niet echt toe, want zijn schoonzus bleek nog niet uitgesproken te zijn.
“Ik verwacht op dit moment geen antwoord van je,” zei ze. “Wat ik van je vraag is zo buitenissig voor een normaal denkend mens dat ik je alle tijd wil gunnen om in eer en geweten een beslissing te nemen. Morgenvroeg ga ik met de eerste trein weer naar huis, in de hoop dat jij contact met me opneemt als jouw besluit vaststaat. Je mag me op elk moment bellen, zelfs al is het vier uur ’s nachts. Oké?”
Bram knikte zuinig.
“Mooi zo. Als het een ja wordt, dan ga ik akkoord met al jouw eventuele voorwaarden. Als je liever nooit meer iets te maken wil hebben met het kind, dan huur je op mijn kosten maar een advocaat in om de nodige papieren op te stellen en ik zal ze ondertekenen. Als je toch voor een deel zou willen meewerken aan de opvoeding van het kind is dat ook goed. Ergens hoop ik dat je dat wil doen, maar ook die keuze is aan jou… Wanneer het kind volwassen is en naar zijn of haar vader vraagt , dan geef ik je bij deze mijn woord dat ik het antwoord zal geven wat jij van me verwacht. Ik kan zeggen dat jij de vader bent, maar evengoed kan ik op dat moment zeggen dat Tom sperma liet bewaren voor het geval hem iets zou overkomen.”

Bram schoof wat ongemakkelijk op zijn stoel heen en weer. Zoveel zakelijkheid in haar redenering verraste hem en dan had ze nog met geen woord gerept over hoe ze de eigenlijke conceptie zag. Als man vond hij dat toch ook een niet onbelangrijk detail.
“Euh… als ik ja zeg, hoe moet het dan verder? Ik neem aan dat ik ergens mijn sperma doneer zoals dat bij een spermabank gebruikelijk is en dat een dokter het vanaf dan overneemt.”
“Dat is een manier,” zei Lucienne. “Waarschijnlijk zelfs de beste manier als je getrouwd was of een vriendin had, maar voor zover ik weet is dat niet aan de orde. Ik wil niet grof zijn, Bram, maar ik
krijg er geen warm gevoel bij als ik mezelf in de supermarkt zie rondlopen, zoekend naar een geschikt potje met deksel, waarin jij je kwakje kan deponeren. Uiteraard zou ik in het ziekenhuis daar wel aangeraken, maar evengoed vind ik het dan nog steeds niet bepaald een sexy idee om dat bewuste potje te laten inlijsten om het later op te hangen in de kinderkamer, met als onderschrift ‘PAPA’.”
“Haha…!” Ondanks de ernst van het gespreksonderwerp kon Bram een schaterlach niet onderdrukken. In gedachten zag hij het bewuste kadertje al voor zich. “Haha… Stel je voor dat we ervoor gaan, dan zal ik wel verplicht zijn om mee in te staan voor de opvoeding van het kind. Een moeder die er zulke verdorven ideeën op na houdt, kan wel wat tegengas gebruiken, lijkt mij. Hahaha!”

Zijn plotse vrolijkheid had een aanstekelijk effect op Lucienne. Toch was het niet alleen zijn lach die haar opmonterde. Zijn woorden ‘Stel dat we ervoor gaan’ gaven haar hoop. Bram overwoog wel degelijk om haar aan een kind te helpen en dat maakte hetgeen ze nog wilde zeggen zoveel gemakkelijker.
“Geloof me nou maar,” zei ze, zodra ze uitgelachen waren. “Ik ben er klaar voor om me door jou zwanger te laten maken op dezelfde manier waarop miljarden vrouwen mij dat sinds het ontstaan van de mensheid al hebben voorgedaan. Ik weet dat mijn vraag vreemd is en blijft, maar ik wil er anderzijds wel alles aan doen om ervoor te zorgen dat jij een goed gevoel overhoudt aan dat moment van bevruchten. Ik zou het fijn vinden, mocht je daar later met plezier aan terugdenken. Aan de andere kant weet ik niet hoe jij je voelt bij het idee dat je het bed zou moeten delen met de weduwe van je broer, maar… eerlijk gezegd heeft dat wel mijn voorkeur.”
Bram sprak haar hierin vooralsnog niet tegen, maar ze gaf hem wel weer een extra item om over na te denken.
Allebei pasten ze voor het dessert, waarna de ober de rekening bracht. Bram wilde ze aannemen, maar met de vaardigheid van een professionele zakkenroller griste Lucienne het ticket voor zijn neus weg. “Zet maar op mijn rekening,” gebood ze , waarna ze haar kamernummer op het biljet noteerde en ondertekende.

“Ik weet dat ik je heel wat te overdenken heb gegeven,” zei Lucienne zodra de ober op gehoorafstand was. “Neem de tijd, en bel me als je besluit vaststaat. Maar wat je ook beslist, ik beloof dat ik jouw besluit altijd zal respecteren.” Ondertussen schoof ze langzaam een plastic pasje, bedrukt met het logo van het Hilton, over de tafel in zijn richting. Ze boog naar hem toe en sprak verder op fluistertoon. “Ik logeer hierboven in kamer 327. Morgenvroeg rond zes uur vertrek ik naar het station omdat ik de eerste hogesnelheidstrein naar Parijs moet halen. Tot die tijd ben ik op mijn kamer. Mocht je zin hebben om verder te praten over de consequenties van mijn vraag of mocht je wat herinneringen willen ophalen over je broer, of… als je iets, euh… iets anders in gedachten hebt, dan kom je maar naar boven.”
Bram schudde bedachtzaam het hoofd en stuurde haar een verontschuldigende glimlach toe. “Lucienne, ik weet niet…”
“Sorry,” zei ze zacht, “ik drukte me verkeerd uit, ben ik bang. Jij moet je nu wel afvragen waarom ik er eerst op aandring dat je alle tijd neemt om tot een besluit te komen, waarna ik je meteen daarna probeer te verleiden om naar mijn kamer te komen om er gelijk maar werk van te maken.”
“Dat vroeg ik me inderdaad al af,” gaf Bram eerlijk toe.
“Wel, de waarheid is dat ik je wel degelijk probeer te verleiden maar niet om de reden die jij denkt. Jij gelijkt zo sterk op je broer dat het lijkt alsof mijn hart opnieuw breekt. Ik ga nu naar mijn kamer omdat ik hier niet wil zitten janken. Als ik nog langer blijf gaat dat zeker gebeuren en dat wil ik absoluut niet.”
“Alle begrip daarvoor,” mompelde Bram.
“Dank je, maar ik was nog niet uitgepraat. Mag ik?”
“Natuurlijk.”
“Als je naar boven komt, dan zal ik je vragen om me vast te houden… en vragen of ik op je schouder mag uithuilen. Alles wat er daarna eventueel gebeurt is voor wat mij betreft iets tussen twee instemmende volwassenen, wat buiten ons niemand hoeft te weten. Mocht het zo zijn dat we toch in bed belanden, dan is dat voor mij prima, maar ik zal je vanavond beslist niet verleiden om met me naar bed te gaan om de reden dat ik een kind wil. Jouw besluit moet je in alle rust kunnen nemen en een gemeenschappelijk bed is daarvoor nu eenmaal niet de juiste plaats. Dus mocht er vanavond iets gebeuren, dan reken ik erop dat je een condoom gebruikt. Misschien kan je voor de zekerheid even langs de toiletruimte lopen voor je naar boven komt. Daar hangt een automaat, zag ik… en tegelijk weet je dan zeker dat ik niet met dat condoom heb geknoeid.”
Lucienne schoof haar stoel achteruit en stond op. Toen Bram dat ook deed, liet ze zich wat graag door hem omhelzen. Ze kuste hem op beide wangen, waarna ze haar lippen vlak bij zijn oor bracht.
“Alsjeblieft, laat me niet alleen huilen vanavond,” fluisterde ze. Meteen daarna maakte ze zich los uit zijn armen. Ze draaide zich om en liep rustig in de richting van de lift, hem alleen achterlatend met zijn gedachten.

Nadat ze uit het zicht verdween, staarde Bram enkele ogenblikken naar de sleutelkaart die voor hem op tafel lag en vloekte binnensmonds. De ene na de andere vraag welde in hem op. Lucienne zag in hem de vader van haar kind, maar kon hij dat wel maken, vroeg hij zich af. Kon hij zomaar ja zeggen? Of moest hij de vraag voor zichzelf anders stellen… Kon hij wel nee zeggen? Ze bood hem de kans om zowel de emotionele als de bloedband die hij zijn leven lang met zijn tweelingbroer had te bestendigen in een nakomeling, maar waren haar bedoelingen even oprecht als ze liet uitschijnen?
Op zijn eenenveertigste was hij oud en wijs genoeg om er rekening mee te houden dat de kans bestond dat er ergens een addertje onder het gras verscholen lag. Toch was hij geneigd om haar te geloven op haar woord. Haar vreemde verzoek had oprecht geklonken en daarnaast kende hij haar als een goed mens, met het hart op de juiste plaats.
Dat Tom gedurende de twaalf jaren dat ze samen waren, waarvan de laatste zes als getrouwd paar, altijd een grenzeloos vertrouwen in haar had, sprak in haar voordeel. Zijn tweelingbroer had met hart en ziel van haar gehouden en dat tot zijn laatste adem. Letterlijk… Bram wist immers meer over de laatste levensminuten van zijn broer dan Lucienne. Haar was verteld dat Tom op slag dood was toen die muur instortte. Wat er werkelijke gebeurde in die fatale ogenblikken was te verschrikkelijk voor woorden geweest. Bram had na de begrafenis echter even kunnen praten met twee collega’s die er bij waren toen men Tom van onder het puin haalde. Hij had nog enkele minuten geleefd, maar verbrand als hij was, bijna onherkenbaar zelfs, was er geen enkele kans geweest dat hij het zou overleven. Kermend als gevolg van een ondraaglijke pijn had Tom niet naar morfine of een ander pijnwerend middel gevraagd. Wel om de pasfoto van Lucienne die hij altijd meedroeg in zijn helm op zijn borst te leggen. Een collega die erbij was in zijn laatste minuten verzekerde hem dat Tom nog liefdevol naar de foto van zijn vrouw had gekeken om uiteindelijk te sterven met haar naam op zijn lippen.

Was Lucienne het waard om oprecht genomen te worden met haar hoogst ongewoon verzoek? Tom zou beslist nooit getwijfeld hebben aan haar oprechtheid. Als zijn tweelingbroer er zo over zou denken, moest dat voor hem dan niet voldoende reden zijn om haar te geloven en geen spijkers op laag water te zoeken, vroeg Bram zich af. Ja natuurlijk wel, meer dan voldoende!
Hij pakte de kleine plastic sleutelkaart en draaide ze om en om in zijn handen. Hoe moest het nu verder vanavond? Lucienne had een enorm risico genomen door hem zo openhartig in vertrouwen te nemen en haar deelgenoot te maken van haar intens verdriet. Hij twijfelde er niet aan dat er drie verdiepingen hoger nu wel degelijk tranen vloeiden. De diepe wonde die nauwelijks de kans kreeg om te helen, was vanavond opnieuw opengereten. Hij begreep maar al te goed dat ze weg wilde uit het restaurant, maar wat moest hij aan met haar laatste verzoek, vlak voor ze naar haar kamer vertrok?
Psychologen onder elkaar zouden er beslist uren over kunnen debatteren of een dergelijke vraag verstandig en verantwoord was, maar Bram was geen psycholoog. Voor hem stond het buiten kijf dat Lucienne alle troost verdiende die ze maar kon vinden. Wat hij zich wel afvroeg, dat was of Bram Bruyninckx het wel verdiende om zo’n sterke vrouw te mogen troosten. Eigenlijk verdiende hij dat voorrecht niet, wist hij diep van binnen. Wat ze nu nodig had waren de sterke armen van zijn broer, maar Tom kon dat niet meer doen. Toch niet in dit leven. Op dit moment was hij degene bij wie ze steun zocht en op wie ze haar hoop stelde… Hij zou het moeten doen.
“Wat zit jij hier verdomme nog te zitten?” mompelde hij tegen zijn spiegelbeeld in het vensterglas en plots stond zijn besluit vast. Rechtstaand nam hij een laatste slok wijn en veegde zijn mond schoon met zijn servet. In de lobby, onderweg naar de toiletruimte, haalde hij zijn portefeuille alvast te voorschijn, hopend dat hij voldoende muntstukken bij zich had voor de automaat. Niet dat hij verwachtte een condoom nodig te zullen hebben, maar Lucienne had hem dat nu eenmaal gevraagd.
Met zijn gehoor op scherp, stond Bram enkele minuten later voor de deur van kamer 327. Als vanuit de verte hoorde hij vaag het hartverscheurende geluid van haar snikken. Het treurige geluid van iemand die nog maar pas haar dierbare man en metgezel verloor. Haar leed smolt samen met zijn verdriet om Tom en dat hakte diep in op zijn emotionele systeem. Hij voelde de tranen prikken achter zijn oogleden. Zonder verdere aarzeling stak hij de magneetkaart in het slot en stapte de kamer binnen.

Lucienne lag op haar zij bovenop het bed in een soort foetushouding, met beide armen strak rond een kussen geklemd. Op haar schoenen na was ze nog steeds gekleed. Het geluid van de opengaande deur deed haar in die richting kijken. Haar ogen waren rooddoorlopen van het huilen en haar uitgelopen mascara tekende vage, donkere kringen rond haar ogen. Haar blik leek om hulp te smeken, maar zoals ze naar hem keek, meende hij er ook iets van hoop in te herkennen nu hij er was en op de bedrand ging zitten.
“Bram, ik mis hem zo,” kreunde ze zachtjes.
“Ik weet het. Ik mis Tom ook.” Hij nam het kussen uit haar handen, schoof op zijn zij naast haar en nam haar teder in zijn armen. Lucienne liet het wat graag gebeuren. Ze legde haar gezicht op zijn schouder en hoewel zijn armen toch anders aanvoelden dan die van Tom, voelde ze voor het eerst sinds lange tijd een soort knusheid wat ze al die maanden had gemist. Altijd had het haar een gevoel van veiligheid gegeven als ze in Tom’s armen lag. Voor het eerst sinds haar man was overleden, voelde ze dat vertrouwde gevoel van geborgenheid weer over zich heen komen en vanzelf nestelde ze zich wat strakker tegen hem aan. Ergens registreerde ze dat een deel van haar brein haar waarschuwde dat hij haar man niet was. Het andere deel van haar hersenen gaf dan weer aan dat Bram zo sterk op Tom leek dat ze met gemak kon doen alsof. Ze koesterde zich even zorgeloos in zijn sterke armen, tot in haar geest onverwacht en ongevraagd het idee opdoemde dat er ooit misschien wel een dag zou komen dat ze zich bij Bram net zo veilig en net zo goed zou voelen als bij Tom. Lichtjes geschrokken vroeg ze zich af waar die gedachte vandaan kwam en vanzelf begonnen haar tranen opnieuw te stromen.

Bram hield haar in zijn armen en zonder een woord te zeggen streelde hij zachtjes over haar blonde haren. Het was iets wat Tom zo vaak had gedaan en een nieuwe lading tranen doorweekten zijn hemd. Toch begon ze zich Langzaam beter te voelen en uiteindelijk droogde haar tranen op. Lucienne duwde hem een klein beetje van zich af. Net ver genoeg om naar zijn gezicht te kunnen kijken, maar ze zorgde er wel voor dat zijn armen om haar heen bleven.
“Dankjewel,” fluisterde ze, begeleid door een flauwe glimlach.
“Graag gedaan,” zei hij, ook met een glimlach. "Weet je dat dit is de eerste keer dat ik een dokter in mijn armen heb?”
“Dokters hebben soms ook nood aan liefde, net als iedereen.” Ze giechelde een beetje en drukte een zacht kusje op zijn wang. “Misschien moet je het nog eens proberen als je de volgende keer naar je huisarts gaat. Je weet maar nooit.”
“Mijn huisarts is een al wat oudere man. Ik denk niet dat die daar op zit te wachten.”
“Oh. In dat geval…” Beiden lachten ze even, maar dan ging Lucienne terug de serieuze toer op.
“Bram, het spijt me. Ik zei de hele dag tegen mezelf, zelfs nog toen ik me klaarmaakte voor het diner, dat ik sterk zou zijn en mijn emoties onder controle zou houden. Je lijkt echter zoveel op je broer, veel meer nog dan ik me dat ooit realiseerde. Op een of andere manier voelde het vanavond aan alsof Tom nog leefde en de afgelopen zes maanden alleen maar een vreselijke nachtmerrie zijn geweest. Toen we elkaar daarstraks in het restaurant ontmoeten, wilde ik bijna in je armen springen. Het kan vreemd klinken, maar ik had zin om je met kussen te overladen en je te vertellen hoeveel ik van je hield. Net op tijd herinnerde ik me dat jij Tom niet bent en ik voelde… ik voelde bijna hetzelfde als in het moment dat men me kwam vertellen dat Tom was overleden. Gedurende het hele diner was er in mij een tweestrijd gaande. Mijn hart bleef maar zeggen, ‘Ja, Tom leeft nog!’, maar mijn geest zei dan weer, ‘Nee, dat kan niet! Hij is dood'. Ik weet dat het onnozel klinkt en het heeft verder ook geen betekenis voor me, alleen weet ik niet hoe ik het je beter uit kan leggen. Het was alsof ik aldoor vanuit mijn lichaam twee tegenstrijdige berichten op hetzelfde moment kreeg.”
“Ik begrijp het,” zei Bram op rustige toon. “Dat is niet erg hoor.”
“Je begrijpt het misschien, maar het is wel erg.” Lucienne boog het hoofd een beetje, als wilde zijn blik vermijden. “Tijdens het diner maakte ik in mijn beleving van jou een dubbelganger van je broer en dat is niet eerlijk. Niet naar mezelf toe en zeker niet tegenover jou. Je mag dan nog zo veel op Tom lijken, je bent hem niet. Jij hebt je eigen persoonlijkheid, je eigen leven en je eigen doelstellingen. Het is niet eerlijk van mij om te proberen om van jou een doorslag van je broer te maken. Jij bent wie je bent en verdient het niet om behandeld te worden als een kopie van Tom.”
“Dankjewel.” Bram zuchtte en knikte haar instemmend toe.
Het was duidelijk dat zijn schoonzus vooral nood had aan een luisterend oor. Hij was wat graag bereid om haar dat te bieden, zelfs al zou ze de hele nacht door blijven praten. Toch was er iets waar hij absolute duidelijkheid over wilde.
“Lucienne, die ongewone vraag van je daarstraks in het restaurant… Zal ik die ook maar toeschrijven aan die tijdelijke persoonlijkheidswissel die je net beschreef?”
“Nee, Bram… Alsjeblieft niet zeg!” reageerde ze fel. “Wat ik je vroeg heeft daar niets mee te maken en eigenlijk is dat vreemde verzoek de enige, echte reden dat ik je kwam opzoeken. Jij en je broer zijn dan wel twee aparte individuen, maar zoals ik al zei, jullie DNA is hetzelfde en dat is wat ik nodig heb. Ik besef heus wel hoe bot dat klinkt en misschien is het zelfs een griezelige gedachte, maar ik wil o zo graag een kind dat op Tom lijkt. Niet alleen qua uiterlijk, ook wat betreft karakter en charisma. Ik wil een zoon of een dochter in wie ik het beeld kan zien van mijn knappe, dappere man. Een kind met de intelligentie van Tom, zijn liefdevolle vriendelijkheid, zijn moed, zijn dadendrang en zijn gevoel voor humor.”

Lucienne ademde even diep in en ging dan op rustige, zelfverzekerde toon verder.
“Er zal een dag komen dat ik mijn zoon of dochter alles over Tom zal willen vertellen. Ik zal hem of haar zeggen hoeveel we van elkaar hielden, hoe lief en aardig hij was, hoe moedig en sterk hij was, hoe onweerstaanbaar hij eruit zag in zijn uniform… Als mijn kind met de vraag komt wat er met Tom is gebeurd, dan zal ik antwoorden dat hij het leven liet bij een brand in een oud pakhuis dat al vijftig jaar eerder afgebroken had moeten worden. Ik zal eerlijk zeggen dat er die dag geen levens te redden vielen, maar dat er op andere tijdstippen heel wat mensen van de dood of een ernstig letsel gered werden omdat Tom en zijn collega’s van de brandweer hun leven voor hen op het spel zetten. Ik zal mijn zoon of dochter leren trots te zijn op Tom en op wie hij was… Maar als jij bereid bent, Bram… dan zou ik mijn kind op volwassen leeftijd ook graag vertellen over zijn of haar vader. De biologische vader, bedoel ik. Ik zou haar of hem vertellen over onze kinderwens, hoe Tom stierf nog voor ik zwanger werd en hoe oom Bram het daarna op mijn verzoek loyaal en onbaatzuchtig mogelijk maakte dat ik alsnog in verwachting geraakte. Natuurlijk heb ik er nu nog geen idee van hoe zo’n jonge volwassene op dergelijk nieuws zal reageren, maar ik zal ervoor zorgen dat mijn zoon of dochter weet dat jij aan de basis stond van zijn of haar bestaan. Daarover heb je mijn woord, Bram. Als jij echter liever geen band hebt met het kind, dan zal ik dat evengoed respecteren. Ook daarover geef ik je mijn woord, al hoop ik wel dat je me de kans geeft om het later toch te vertellen.”
“Lucienne, ik weet het niet ...” lispelde hij.
“Ssst… Niet nu, Bram... Genoeg gepraat voor vanavond. Tijd voor wat anders, denk je ook niet?”

Wat dat andere was drong meteen tot hem door toen ze haar gezicht naar hem toe bewoog en haar lippen zachtjes op de zijne drukte. Haar woorden van eerder op de avond flitsten door zijn hoofd. Iets tussen twee instemmende volwassenen wat buiten ons niemand hoeft te weten, had ze gezegd. Wat Bram betrof, hoefde hij geen twee keer gevraagd te worden.
“Lucienne, mijn hemel…” Hij plooide zijn armen wat strakker rond haar middel en kuste hij haar teder terug. Eventjes liet zij begaan maar dan haalde ze haar lippen van de zijne. Bram vreesde al dat hij te hard van stapel liep, maar de sprankelende fonkeling in haar ogen stelde hem min of meer gerust.
“Bram, kunnen we iets afspreken?”
“Zeg maar…”
“Zou je me voortaan Luz willen noemen? Tom deed dat ook altijd, dus als dat voor jou geen bezwaar is dan… ”
Met een vinger op haar lippen legde hij haar het zwijgen op en kopieerde haar eigen woorden. “Genoeg gepraat voor vanavond… Luz!”
Zelfs als ze gevraagd had om haar Lucretitia te noemen, dan nog zou hij op haar verzoek zijn ingegaan, bedacht hij. Tegelijk vond hij de naamsafkorting die zijn broer gebruikte zo gek nog niet. Dat paste eigenlijk veel beter bij haar persoonlijkheid dan het zoveel stijver klinkende Lucienne.
“Luz…” oefende hij alvast een keertje, ondertussen met zijn vinger een verdwaalde, blonde lok van haar wang strelend. Een warme glimlach was zijn beloning en het volgende moment voelde hij een zachte druk op zijn achterhoofd. Meteen daarna vonden hun lippen elkaar voor een nieuwe kus, nog steeds teder, maar evengoed aftastend en verkennend

Nu pas viel Bram de warme zachtheid van haar huid op en tegelijk ook de zinnenprikkelende uitstraling die dat op zijn systeem had. Zijn lippen gleden vanaf haar mond in de richting van haar kin en hij voelde hoe ze lichtjes huiverde toen hij een reeks kusjes in haar hals en op haar keel drukte, terwijl hij haar heerlijke geur opsnoof. Zoals veruit de meeste artsen gebruikte Luz geen parfum. Enkel niet geparfumeerde crèmes en lotions, waardoor haar natuurlijke geur vanzelf de boventoon bleef voeren. Ze rook vaag naar aardbeien met slachtroom, bedacht hij glimlachend.
De lijn van haar kaakbeen volgend, bewogen zijn lippen in de richting van haar oor, waar hij zachtjes op haar oorlel begon te sabbelen. Het deed haar opnieuw huiveren.
“Oh ja,” zuchtte ze, “hmm…”
Ze bracht een arm achter zich, maar toen haar hand in die zijwaartse liggende houding niet voor elkaar kreeg wat ze in gedachten had, volgde er een nieuwe zucht, ditmaal van frustratie. Bram begreep wat ze in gedachten had en schoot haar ter hulp. Hij kon wel bij de ritssluiting aan de achterkant van haar jurk en trok die een klein stukje naar beneden.
“Is dit wat je zocht?” fluisterde hij. “Zal ik..?”
“Ja graag.”
Langzaam trok Bram de rits zo ver als het kon naar beneden waarna hij, als reactie op een duwtje tegen zijn borst, gewillig op zijn rug rolde. Luz kwam meteen over hem heen.

Schrijlings over hem zittend, stuurde ze hem een superverleidelijke glimlach toe terwijl de jurk van haar schouders gleed. Luz droeg geen bh, dus kwamen haar ronde B cup borsten direct in zijn gezichtsveld. Twee gezwollen, roze tepels priemden trots vooruit, net alsof ze hem smeekten om gelikt te worden.
“Ik ben bang dat mijn boezem niet bepaald weelderig te noemen is,” zei ze. “Sorry.”
“Je borsten zijn gewoon perfect,” antwoordde hij meteen, “en je hebt de mooiste tepels die ik ooit heb gezien.”
“Dank je, al geloof ik dat laatste absoluut niet,” zei Luz lachend. Ze leunde voorover om hem te kussen, waarna ze iets opschoof, zodat haar rechter borst bij zijn mond kwam. Gretig nam hij haar tepel tussen zijn lippen en likte en zoog dat het een lieve lust was.
“Oh, ja!" moedigde ze hem aan. “Djezus, Bram… Zalig! Je maakt me helemaal… nat.”
“Ik kan bijna niet wachten om dat uit te zoeken,” zei hij met een grijns op zijn gezicht.
Als antwoord begon Luz haar heupen al voorwaarts te bewegen, maar zijn sterke handen hielden haar tegen.
“Niet zo snel, Luz... Er zijn wel wat dingen die ik eerst nog wil onderzoeken.”
Luz dacht er zelfs niet eens over om te protesteren toen hij zijn hoofd wat draaide en haar linkertepel in zijn gulzige mond verdween. Een diepe, genotvolle zucht rolde over haar lippen en bijna in extase kromde ze haar rug. Het ongedwongen, hartelijke sfeertje en de geduldige manier waarop Bram haar lichaam verkende was precies wat Lucienne Dubois nodig had om zich goed in haar vel te voelen. Afgemeten aan zijn erectie die ze af en toe onder haar billen kon voelen, hoefde ze er niet aan te twijfelen dat Tom’s broer haar begeerlijk vond. Ja, hij wilde haar en zij wilde hem. Tegen de tijd dat Bram klaar was met haar tepel wist Luz zich zeker genoeg om hem zonder de minste schroom te tonen wat er onder de rest van haar jurk verborgen zat. Zodra ze rechtop ging zitten en haar jurk naar boven begon te trekken, wist ze zijn volle aandacht op haar onderlijf gericht. Ergens maakte het haar trots dat ze nog steeds in staat was om met haar lichaam de aandacht van een knappe man als Tom’s broer te vangen. Bram van zijn kant genoot van wat zijn schoonzus hem showde. Een mooi jarretellegordeltje, afgewerkt met fijne kant, hield een paar donkerbeige, dijhoge nylons op hun plaats en een stijlvol lichtblauw damesslipje, passend bij de kleur van haar jurk, hield haar heiligdom voorlopig nog verborgen. Hij grinnikte op het moment dat hij merkte dat ze het slipje over haar jarretelles droeg.
“Wat valt er te lachen?” wilde Luz weten.
“Nou…” Bram had moeite om het niet uit te proesten. “Het is dat jij een dokter bent en geen advocaat, anders…haha.”
“Anders wat?”
“Met voorbedachten rade!” declareerde Bram op een plechtig toontje en wijzend naar haar onderbuik.
“Hihi…Dat bedoel je? Ja, ik beken, edelachtbare!” speelde Luz het spelletje mee, waarna ook zij aan het lachen ging.

Toen ze er even later werk van maakte om Bram uit zijn kleren te helpen was ze weer de rust zelf. Terwijl haar ene hand de knoopjes van zijn hemd losmaakten, liet ze haar andere hand over zijn donzige borstharen glijden. Zodra ze zijn hemd uit had, overlaadde ze zijn torso met kusjes, van bovenaf tot aan zijn middel. Dan maakte ze zijn riem en broek los, waarna ze opstond om die langs zijn benen naar omlaag te trekken. Het volgende moment landde zijn broek naast het bed, bovenop haar jurk. Zijn sokken gingen snel daarna dezelfde weg op, maar toen ze aanstalten maakte om haar nylonkousen van de jarretelles los te maken, kwam Bram verrassend uit de hoek.
“Nee. Niet doen,” zei hij. “Laat je kousen aan, Luz. Alsjeblieft.”
“Goed dan,” antwoordde ze en met een glimlach van oor tot oor klom ze op handen en voeten het bed weer op.
Ze zette haar tanden in de tailleband van zijn onderbroek en terwijl ze op die manier zijn laatste stukje textiel naar beneden trok, sprong zijn trotse pik de vrijheid tegemoet. Hard als staal en bijna net zo dik als haar pols, stelde ze met bewondering vast. Bram leek heel sterk op Tom, op vele gebieden, maar toch was er een essentieel verschil. Brams kruis was compleet geschoren, terwijl ze er bij Tom telkens opnieuw op aan moest dringen om zijn schaamhaar te mogen trimmen. Het zien van Brams haarloze apparatuur maakte haar enthousiast. Ze had er geen probleem mee om een man met een overtuigende fellatio te plezieren. Ontelbare keren had ze Tom op die manier doen kronkelen van genot, maar ze haatte het als ze daarbij ook maar één haartje in haar mond kreeg. Bij Bram zou dat alvast geen probleem zijn.

Luz likte de gehele lengte van zijn pik en bedolf hem helemaal onder de kusjes. Schaamteloos streelde ze zijn warme, harde wapen liefdevol tegen de zachte huid van haar wangen, als was het een net herontdekte schat waarvan ze gevreesd had die voor altijd verloren te zijn. Te oordelen naar de enorme grijns op zijn gezicht lag Bram duidelijk te genieten. Hij onderging haar opeenvolgende handelingen met toenemend plezier, terwijl hij zelf niet verder kwam dan met zijn vingers haar blonde haren te strelen. Toen er een druppel voorvocht over de top vloeide en Luz haar lippen rond zijn eikel sloot, kon Bram zijn toenemende opwinding niet langer voor haar verbergen.
“Oh ja, schat... Zuig mijn pik.”
Dit was de aanmoediging waarop Luz had gewacht. Nog even hield ze haar aandacht op de top van zijn pief gericht. Met wervelende tongbewegingen likte ze zijn glimmende eikel alsof het een ijsje was, maar weldra gleed haar mond dieper en een seconde later zat zijn staaf helemaal tegen de achterkant van haar keel aan. Vanaf dan neukte ze hem als het ware met haar mond, terwijl haar rechterhand zich om inhoud van zijn goed gevulde balzak bekommerde. Alle ervaring die ze met vroegere vriendjes en daarna met Tom had opgedaan gooide ze in de strijd en al gauw bleek dat Bram net dezelfde dingen aangenaam vond als zijn broer. Ze had er dan ook geen moeite mee om hem te laten genieten. Na een vijftal minuten van hongerig zuigen en plagerig likken, veranderde plots zijn ademhaling. Ze wist dat hij weldra zou klaarkomen als ze doorging, maar net dat creëerde voor Luz een dilemma. Oh jawel, ze was meer dan bereid om hem in haar mond te laten klaarkomen en om al zijn zaad door te slikken. Maar, als ze dat deed, zou hij dan nog in staat zijn om haar naar behoren te neuken? Aan de andere kant, als ze het niet deed, dan zou hij misschien maar een minuutje of zo in haar strakke en naar bevrediging smachtende kutje kunnen blijven, vooraleer hij zijn kwakje in een condoom spoot. De keuze was moeilijk, wat moest ze doen? Haar vraag kreeg een antwoord toen Brams handen onder haar schouders gleden en hij haar omhoog duwde.
“Draai op je rug, schat” kreunde hij. “Ik wil je poesje proeven, nu!”
“Ja, meneer!” Glimlachend gaf ze gevolg aan zijn bevel. Haar twijfel was opgelost, en hoe!?

Er waren niet zo heel veel dingen tijdens het minnespel die haar absolute voorkeur wegdroegen, maar een gretige mond die met de nodige deskundigheid haar poesje flink te grazen nam, behoorde daar zeker bij. Zichzelf omdraaien en haar benen spreiden kostte Luz dan ook geen enkele moeite. Ze nam een kussen en schoof het onder haar billen, waardoor haar heupen wat hoger kwamen te liggen.
Bram knielde tussen haar benen en kwam over haar. Eerst nam hij haar nog even mee in een lekkere, vochtige zoen, maar al gauw trok zijn tong een nat spoortje in het midden van haar romp. In een rechte lijn likte hij zich een weg naar beneden, vanaf haar borsten tot op haar gladgeschoren schaamstreek. Hij haakte zijn duimen achter de tailleband van haar slipje. Haar blauwe broekje was zo vochtig dat het eventjes aan haar kruis bleef kleven, maar dan trok hij het kleinood langs haar met nylon bedekte benen naar omlaag. Luz tilde haar enkels een beetje op, zodat hij het met gemak over haar voeten kon schuiven.
Hij begon haar te likken en te kussen vanaf haar enkels naar boven toe en gelijk wist Luz wat haar te wachten stond. Tom had heel vaak precies hetzelfde gedaan en tegen de tijd dat hij bij haar schoot aankwam, had ze dan telkens liggen kronkelen van hitsig ongeduld. Tom was altijd een overtuigde benenliefhebber geweest, zeker als ze in nylon gehuld waren. Toen Bram haar vroeg om haar kousen aan te houden, wist ze dat hij net zo goed verzot was op vrouwenbenen. Als vrouw en als arts wist ze dat daar niets mis mee was. Er waren zelfs medische studies gemaakt rond de seksuele aantrekkingskracht die van een mooi stel benen kon uitgaan, maar voor ze Tom leerde kennen, had ze nooit ervaren wat het met je eigen sensualiteit deed als je benen onder handen werden genomen door een deskundige minnaar. Ook hierin hadden de tweelingbroers iets gemeenschappelijk, vond ze. Tom was dan wel een echte benenman geweest, maar hij had een absolute hekel aan voeten. Volgens hem dienden die alleen om op te lopen en daar had hij ook altijd naar gehandeld, want telkens ze seks hadden, deed Tom altijd min of meer alsof ze er niet waren. Als ze mocht afgaan op het feit dat Bram met zijn tedere verwennerij ook vanaf haar enkels naar omhoog ging, dan was ook hij duidelijk geen voetenfan. Maar Luz vergiste zich, dat zou ze snel ervaren toen Bram alsnog zijn aandacht naar haar rechtervoet verplaatste.

Teder tilde hij haar been op en weldra gleden zijn vingers over haar in nylon verpakte voet, waarbij zijn duimen vakkundig haar voetzool masseerden. Haar wreef met kusjes overladend, kwam hij uit bij haar tenen. Zodra hij die in de mond nam en er zachtjes op begon te knabbelen, graaide Luz naar een kussen en drukte het op haar gezicht om haar kreetjes van verrukking te dempen. In een flits gingen haar gedachten terug in de tijd, naar het laatste jaar van haar middelbare studies. Het gezicht van haar toenmalige vriendje kon ze zich nauwelijks nog voor de geest halen, maar hetgeen die jongen destijds met haar voeten wist te doen kwam aardig in de buurt van wat Bram nu met haar deed. Vaag kon ze zich herinneren dat een erotische voetmassage haar toen al aardig op kon winden, maar wat er nu aan prikkels door haar lijf gierde was toch van een andere orde. Eenmaal over haar eerste verbazing heen, gooide ze het hoofdkussen van zich af. De knipoog die Bram haar toestuurde gaf aan dat hij het waardeerde en er aandacht voor had hoe ze op zijn handelingen reageerde.
“Oooh … lieve hemel!” kirde Luz weldra.
Haar ogen rolden haast uit hun kassen toen Bram op haar tenen begon te zuigen. Afwisselend zoog hij ze diep in zijn mond, zowel individueel als in groep. Bij elke nieuwe wissel voelde het aan alsof een vurige scheut van genot doorheen haar been raasde, regelrecht naar epicentrum van haar vrouwelijkheid.

Bram was nog maar pas begonnen met een gelijkwaardige behandeling van haar linkervoet, toen Luz zich niet langer kon bedwingen. Met één hand begon ze haar blote, gladgeschoren schaamlippen in doelgerichte, ovale cirkels te strelen en met haar andere hand kneedde ze haar borsten beurtelings. Zachtjes kreunend gaf ze uiting aan haar genot. Wat was ze nat, wat was haar klitje gevoelig… en hard!... Zou ze durven…? Het bevestigende knikje en de warme glimlach die Bram haar toestuurde waren een geruststelling en een aanmoediging tegelijk. Met een zucht van tevredenheid stootte Luz eerst één en vervolgens een tweede vingers bij zichzelf naar binnen. Het soppende geluidje wat haar malende beweging begeleide, gaf aan hoe plukrijp en ontvankelijk haar kutje eraan toe was. Haar vingers waren uiteraard Brams harde pik niet, maar voorlopig was het beter dan niets.
Uiteindelijk legde Bram ook haar linkervoet weer neer en voorover buigend likte hij zich langs de binnenkant van haar been een weg naar boven. Toen hij bij haar knie aankwam, stopte Luz met vingeren. Spontaan spreidde ze haar benen wat verder, hem een inkijk gevend in haar innerlijke diepte. Mijn kutje is van jou was de boodschap die ze hem probeerde toe te sturen, een niet mis te verstane uitnodiging die in woorden uitgedrukt zou klinken als: Kom en neem me!

Haar uitnodiging ontging Bram zeker niet, maar hij was vastbesloten om geen stappen over te slaan. Tegelijk leek het hem een leuk idee om haar geduld nog wat op de proef te stellen. Hij positioneerde zich tussen haar benen en onderzocht haar warme, geurige schoot met zijn tong. Hij likte de binnenkant van haar dijen, likte haar schaamlippen binnen en buiten, om uiteindelijk met zijn tong in haar vagina op verkenning te gaan. Luz genoot zeer zeker wel, maar ergens leek het haar toch vreemd dat hij geen enkele belangstelling leek te hebben voor dat deeltje van haar vrouwelijkheid wat nog het meest van al om aandacht schreeuwde. Vreemd genoeg leek hij geen interesse te hebben in haar harde, tintelende knopje. Af en toe raakte hij haar klit wel met zijn neus of met het puntje van zijn tong, maar Luz had sterk het idee dat het telkens om een toevallige aanraking ging. Net alsof hij geen weet had van het belang van dat bewuste knopje voor wat betreft het genot van een vrouw.
De twee vingers die Bram in haar schoof en de schubbetjes van haar vagina lieten strelen, haalde haar uit haar overpeinzing. Hij wist haar even later te verrassen door ze, glimmend en wel, terug te trekken en ze voor haar ogen af te likken.
“Hmm, lekker,” zei hij. “Ook eens proeven?”
“Ja, graag” antwoordde ze tot haar eigen verwondering.
Bram diepte met zijn vingers opnieuw wat sap op uit haar goed geoliede schede en bracht ze naar haar mond, waarna Luz ze smakkend tussen haar lippen zoog.

‘Jeetje, wat doet hij met me?’ vroeg ze zich verbaasd af toen Bram haar een tweede lading van haar geile jus aanbood en ze opnieuw gretig toehapte. Ze had vaak genoeg gemasturbeerd, zeker ook in de voorbije maanden na Toms overlijden, maar haar eigen vocht proeven was iets wat ze toch hoogst zelden had gedaan. Simpelweg omdat de smaak haar niet echt beviel. Nu Bram haar eigen sappen van zijn vingers liet likken, leek het wel alsof ze er geen genoeg van kon krijgen! Sterker nog, het leek de vochtproductie ter hoogte van haar liefdeskanaal nog aan te wakkeren en dat terwijl hij haar klitje nog niet eens had aangeraakt. Waarom bleef hij dat in godsnaam negeren? Tom, en bij uitbreiding de meeste mannen, zouden meteen gaan voor haar genotknopje. Vaak ten koste van andere lekkere plekjes, wist ze uit ervaring. Maar Bram niet… Waarom niet? Had hij echt niet in de gaten hoe ze ernaar verlangde dat hij haar knopje zou likken?
Was de guitige frons op zijn voorhoofd en de speelse fonkeling in zijn ogen er al lang? Het viel haar in ieder geval nu pas op… en gelijk ook de betekenis ervan. Plots was het haar duidelijk dat hij wel degelijk wist wat ze op dat moment van hem verlangde. Alleen wilde hij dat ze hem erom smeekte! Nou, als het dat maar was…
“Alsjeblieft, Bram,” lispelde ze. “Alsjeblieft.”
“Alsjeblieft wat?” speelde hij de vermoordde onschuld.
“Zuig mijn klitje, schat… Je mag alles met me doen wat je wil, maar zuig eerst mijn klit. Alsjeblieft!”

Bram had zijn begeerlijke, Franse schoonzus waar hij haar wilde hebben. Het verdriet om Tom was nu wel naar een heel verre achtergrond verdrongen en met een grijns van oor tot oor boog hij zijn hoofd op zijn dooie gemak weer in de richting van haar schoot. Inwendig vervloekte Luz zijn plagerige, ondraaglijke sloomheid, maar toen ze eenmaal het zachte briesje van zijn warme adem op haar tintelende clitoris voelde, klom haar opwinding vanzelf een level hoger.
Zachtjes nam hij haar pretknopje tussen zijn lippen en liet zijn tong er strelend overheen gaan. Het was het begin van een zalige liefkozing zoals Luz die nooit eerder meemaakte. De enorme teug lucht die ze weldra in haar longen zoog, kwam hortend en sissend weer naar buiten, terwijl haar rug ongecontroleerd van het bed los kwam en ze haar kutje brutaal tegen Brams mond op bokte. Was het een orgasme? Het voelde wel aan als klaarkomen maar toch ook weer anders… heftiger, en ontzettend lekker.
Haar lichaam ontspande en langzaam zakten haar billen terug op het kussen onder haar heupen. Bram likte zich bijna een beroerte, maar hij wilde het absoluut goedmaken dat hij haar clitoris bewust zolang verwaarloosd had. Luz was zowat buiten zinnen door het steeds weerkerende genot. Meermaals opende ze haar mond om hem te zeggen hoe geweldig het was wat hij deed, maar meer dan wat onverstaanbaar gekreun en gejammer kreeg ze niet over haar lippen. Tom was lang niet slecht geweest op het gebied van orale seks. Zeker wel bevredigend, maar spectaculair was het nooit. Zijn broer daarentegen was op dat vlak een kunstenaar! Het zo intense genot dat ze bij Bram nu beleefde had haar nog niemand geschonken, haar hele leven niet. Niet eens iets wat in de buurt kwam.

Maar ook een klitkunstenaar heeft zijn limieten als het gaat om het uitschakelen van zijn eigen verlangens en na verloop van tijd kwam hij tussen haar benen vandaan en keerde terug naar waar hij was begonnen. Hij zoende haar vurig op de mond, overlaadde haar gezicht met kusjes en uiteindelijk sabbelde hij op haar oorlel.
“Luz, ik hoop dat je zin in ‘iets tussen twee instemmende volwassenen’ bij deze niet over is,” fluisterde hij hijgerig. “Ik wil meer, begrijp je?”
“Ik ook, lieverd, ik wil je helemaal...” Haar hand gleed over Brams buik omlaag en ze liet haar vingers eventjes over zijn kanjer van een erectie glijden. “Zeg me alsjeblieft dat je condooms hebt gekocht en neem me... Ik wil vanavond de jouwe zijn.”
“In mijn broekzak.” Hij wilde opstaan, maar Luz was hem te snel af. Ze sprong bijna uit het bed en raapte zijn broek van de vloer.
Ergens was het best vreemd maar Luz had het gevoel dat ze nog nooit zo naar een man verlangd had als nu naar Bram. Ze wilde hem… absoluut.
“Nee maar, vier stuks!” giechelde ze toen ze de condooms vond. “Meneer speelt wel op zeker, zeg!”
“Ach” klonk zijn stem vergoelijkend, “je weet maar nooit wat de nacht brengt.”
Glimlachend bedacht Luz dat ze zich daar wel in kon vinden. Ze legde drie pakjes op het nachtkasje en het vierde scheurde ze open. Bram lag al op zijn rug, met zijn trotse geslacht wijzend naar het plafond. Luz knielde naast hem. Ze haalde het condoom uit de verpakking en met een handigheid die enige routine verraadde, rolde ze het rubberhoesje over zijn veelbelovende neukstok. Zodra het op zijn plaats zat, zwierde ze een been over hem heen en begon zich te positioneren.
Bram was echter niet van plan om nu al het initiatief aan haar te laten.

Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar naar beneden, tot ze op zijn borst lag. Met een krachtige lendenzwaai rolde hij haar op de rug, op dezelfde plaats waar ze eerder ook al lag, met haar heupen op hetzelfde kussen. Luz spreidde haar benen en toen Bram over haar heen kwam, stak ze haar armen verlangend naar hem uit. Hij kuste haar diep en zij verwelkomde zijn tong met een al even vanzelfsprekende gretigheid.
“Ben je er klaar voor?” vroeg hij een paar minuten later met hese stem.
“Oh ja,” lispelde ze opgewonden. “Ik ben er nog nooit zo klaar voor geweest. Kom maar, schat. Doe het… nu!”
Bram bracht zijn heupen boven die van haar en zij schoof haar hand tussen hen in om zijn blijde intrede te begeleiden. Zodra haar schaamlippen zich rond zijn glimmende top stulpten en hij met zachte druk haar hete diepte opzocht, tilde Luz haar voeten van het bed op om zijn trotse jongeheer in haar lichaam te verwelkomen.
Lichtjes hijgend plooide ze haar armen losjes rond zijn nek en terwijl ze elkaar diep in de ogen keken, genoot ze van elke centimeter harde paal waarmee Bram haar tot de zijne maakte. Het was ronduit verbazingwekkend hoeveel zijn pik aanvoelde als die van Tom.
Lucienne verwachte dat Bram haar meteen hard zou neuken, rechttoe en rechtaan, maar dat deed hij juist niet. In plaats daarvan gleed hij gecontroleerd en rustig op en neer, terwijl hij haar met een vertederende blik, die ze nooit meer zou vergeten, strak bleef aankijken. Alhoewel haar focus tot dan toe uitsluitend op het hebben van pure seks gericht was, doemde er in haar hoofd plotseling een droombeeld op over hoe het zou zijn om met deze man de liefde te bedrijven, in de letterlijke betekenis van het woord dan. Een stiekeme, inhoudsloze droom, realiseerde ze zich. Het was immers zeer de vraag of hij ook maar een beetje begrip zou kunnen opbrengen voor de onverwachte wending in haar hoofd en al helemaal of hij iets vergelijkbaars voor haar zou voelen. Ze probeerde het uit haar hoofd te zetten, maar het was sterker dan haarzelf. Haar gevoelens lieten zich niet zo snel wegdrukken en al zou ze het tegenover Bram niet zo gauw toegeven, ze was bezig om beetje bij beetje verliefd te worden op Toms broer.
In weerwil van die gedachten sloeg Luz ook haar benen om hem heen. Ze klampte zich aan hem vast alsof ze hem nooit meer wilde laten gaan. Bram zag het als een teken dat het best wat heftiger mocht en vanaf dat moment golfden hun lichamen gelijk op, in perfecte harmonie. De drieste kracht waarmee hij op haar inbeukte, vuurde haar aan. Zijn begeerte straalde op haar af en bij elke nieuwe stuw voorwaarts van haar minnaar, stootte ze hem haar heupen tegemoet. Voor het eerst in maanden voelde Luz zich fantastisch goed in haar vel en daar had de betoverende manier waarop zijn heerlijke neukstok haar helemaal vrouw liet voelen alles mee te maken. Kon deze avond nog mooier worden? vroeg ze zich af.

Onderweg, op de hogesnelheidstrein van Parijs naar Antwerpen, had ze zich een voorstelling proberen te maken hoe haar ontmoeting met Toms broer zou verlopen. In het licht van haar vraag of hij de vader van haar kind wilde worden, had ze er rekening mee gehouden dat het hebben van seks ter sprake zou komen. Ergens had ze er zelfs een beetje op gehoopt dat Bram haar een eenzame nacht in een hotelkamer zou besparen. Ze kon zichzelf maar beter niets voorliegen wat dat betreft, maar ze had geen moment rekening gehouden met de mogelijkheid dat ze verliefd zou worden op haar schoonbroer. Toch gebeurde het, en hoe?
Bram had de volledige controle over haar, wist ze. Dat had hij al vanaf het moment waarop hij haar op een fantastische manier klaar likte. Haar lichaam, haar geest, haar beleving, haar genot… Alles aan haar was als klei in de handen van een kunstenaar. Hij gebruikte haar lichaam voor zijn plezier, maar evengoed voor het hare. Aan alles kon ze voelen dat haar genot voor hem minstens even belangrijk was als het zijne. Als een meester kunstenaar had hij oog voor elk facet. Haar geest, haar mond, haar borsten, haar kutje, haar benen… ja, zelfs haar voeten gebruikte hij om voor haar een seksuele ervaring te laten beleven die ze nooit eerder meemaakte.
“Oh Bram…” Liefdevol streelde ze met haar hand over zijn wang. Ondermeer het aanhoudende wrijven van zijn schaambeen op haar klit zorgde ervoor dat Luz haar orgasme al voelde naderen.
“Bedoel je niet ‘Oh Tom’?” vroeg hij met een grijnslach.
“Non..!” pufte ze , met overtuiging in haar stem. “Baise-moi, Bram… Baise-moi, mon cher!”
Een rustig intermezzo was het gevolg. Eentje waarin Luz hem aankeek met haar warmste, meest liefdevolle glimlach, die ze tot zes maanden geleden alleen voor Tom had gereserveerd. Tegelijkertijd bedacht Bram hoeveel meer liefde en tederheid er verscholen lag in het Franse alternatief voor het zoveel killer klinkende Nederlandse ‘neuk me’.
“Zeg dat nog eens,” zei hij glimlachend.
“Wat..? Oh… dat?” giechelde Luz, waarop Bram knikte.
“Baise-moi, mon cher… baise-moi… Baise-mmm…”
De laatste, onvolmaakte variant vond zijn oorsprong in het feit dat de mooie blondine haar lippen krachtig op de zijne perste om hem een hete kus te ontfutselen. Meteen na die korte tongzoen gaf Bram haar waar ze hem om verzocht. Alsof zijn leven ervan af hing spijkerde hij haar in de minuten die volgden als het ware aan de matras. Hijgend, puffend en transpirerend gaf hij zich helemaal, de knappe vrouw onder hem meenemend in een gemeenschappelijke, weldadige roes. Luz klampte zich stevig aan hem vast. Tegelijk haakte ze haar hielen achter zijn billen, net alsof ze probeerde om hun lichamen fysiek te laten samensmelten.
“Luz… Ik ben er bijna,” waarschuwde hij haar weldra.
“Ik ben er klaar voor,” hijgde ze, geheel naar waarheid. “Ik wacht gewoon op jou, mijn minnaar.”
Brams ademhaling verzwaarde. Zijn tempo werd trager, maar zijn stoten kwamen nu wel dieper, helemaal tot tegen haar baarmoedermond
“Oh, schatje ...” pufte hij, “dit voelt zo goed.”
“Hmm… ja! Kom maar, lieverd… Geef het mij!”
“Luz, ik… ik zou je wel… de hele nacht… willen neuken,” kreunde hij in het ritme van zijn stoten.
“Van mij mag je,” kirde ze uitgelaten, maar nog steeds goed bij de les. “Andere plannen heb ik vanavond toch niet en ik zou niet weten wat ik op dit moment liever zou willen doen. Wat zou je ervan vinden om me bij een volgend rondje in de kont te neuken?”

Dat deed het hem. Bram had geen enkele anale ervaring, maar net zoals wel meer mensen deden, had ook hij zich stiekem wel eens afgevraagd hoe dat zou aanvoelen. Hij plaatse een laatste, krachtige stoot en gromde luid toen zijn pik diep in haar verkrampte. Luz herkende de signalen maar al te goed. Zijn grom was trouwens exact dezelfde als die waarmee Tom zijn orgasme ook steeds aankondigde. Voor haar was dat het sein om zichzelf de toestemming te geven om ook klaar te komen en kreunend van genot onderging ze haar opperste moment van verrukking. Ze kromde haar rug naar hem op en spietste zichzelf zo mogelijk nog dieper op zijn pik.
Ondanks haar eigen nazinderende climax kon ze binnen in haar zijn spasmen voelen op het moment dat hij het condoom met zijn hete zaad vulde. Vier krachtige stralen waren het en een deel van haar bewustzijn ondervond het als een gemiste kans omdat hij dat condoom droeg. Toch won gezond verstand het pleit van het gevoel.
Ze wilde weliswaar dat hij haar zwanger zou maken, maar het was niet om die reden dat een deel van haar zijn sperma in zich wilde hebben. Haar kutje moest op dit moment niet gevuld worden met zaad, want het was sowieso de verkeerde tijd van de maand. Het was gewoonweg uitgesloten dat hij haar deze nacht zou kunnen bevruchten, zelf als hij er al mee akkoord was gegaan om de vader te worden van haar kind.
Nee, een deel van haar wilde zijn sperma om een heel andere reden. Behalve bij Tom had ze zich nog nooit zo close met een man verbonden gevoeld als nu met Bram. Ze wist dat datzelfde deel van haar wilde dat hij haar met zijn sperma zou ‘brandmerken’ als de zijne, maar dat was ze natuurlijk niet. Er was geen reden om aan te nemen dat hij een relatie met haar zag zitten en eerlijk gezegd was ze er zelf ook bijlange niet zeker van dat zij hem wilde… toch niet op lange termijn. Voor vanavond en vannacht wilde ze absoluut wel van hem zijn, maar naar de toekomst toe konden ze elkaar maar beter niet claimen.

Allebei hadden ze na hun orgasme nood aan rust en toch waardeerde Luz het dat Bram geen haast maakte en nog minutenlang in haar bleef. Daar had ze een goede reden voor. Ze had zich zo alleen en onbegrepen gevoeld sinds Tom gestorven was en nu, minstens voor een dik uur, was ze niet alleen geweest en had ze weer het gevoel gehad dat ze leefde. Ze had haar vrouw zijn en haar bruisende levenslust terug gevonden in de armen van een fantastische minnaar. Zelfs als Bram de hele nacht bovenop haar wilde blijven liggen, dan nog was dat voor haar goed. Uiteindelijk rolde hij toch van haar af, maar het was een aangename vaststelling dat hij haar meteen strak tegen zich aantrok en haar stevig vast bleef houden.
“Dat was heerlijk,” zei Bram glimlachend.
“Heerlijk vind ik nog zwak uitgedrukt,” spinde Luz. “Ik geloof niet dat ik ooit in mijn hele leven betere seks heb gehad. Waarschijnlijk denk jij nu dat ik je wil paaien, maar zo ben ik niet. Het is de waarheid, ik zweer het. Zeker toen je mijn kutje likte was ik helemaal van de wereld af. Ik zou willen vragen hoe en waar je dat geleerd hebt, maar ik ben niet zeker of ik het antwoord wel wil weten.”
“Dat kun je inderdaad misschien maar beter niet weten,” grinnikte hij. “Iets anders… Heb ik je eigenlijk al gezegd dat jij heel sexy benen hebt? Tom heeft me dat meer dan eens gezegd en hij had gelijk.”
“Dank je wel,” lachte Luz. “Het was inderdaad zo dat Tom verzot was op mijn benen, maar op mijn voeten dan weer niet.”
“Oh… Hoe bedoel je?
“Tom was zeker een benenman, maar zijn voorliefde voor de onderste ledematen stopte wel ter hoogte van mijn enkels.” Ze rolde even met haar ogen. “Zijn belangstelling voor mijn voeten hield al op zodra mijn schoenen uit waren, maar dat heeft hij je dus blijkbaar nooit verteld.”
“Nee, dat wist ik niet. Als tweeling leken we misschien qua uiterlijk heel sterk op elkaar, maar eerlijk gezegd denk ik dat er minstens evenveel verschillen waren tussen ons. Onze pa drukte dat destijds uit met een treffende vergelijking. Voor vader was ik als een keukenmesje en Tom vergeleek hij met een sloophamer.”
“En klopte die vergelijking ook?”
“Ach, een zachtere, vriendelijkere mens als Tom moet wellicht nog geboren worden. Hij zou nog geen vlieg kwaad hebben gedaan, dat weet je.”
Luz knikte. “Ga door,” zei ze toen hij leek te aarzelen.
“Weet je het zeker?” vroeg Bram bedachtzaam. “Ik twijfel of ik er wel goed aan doe om de gelijkenissen en verschillen tussen mijn broer en mij tegen het licht te houden. Niet alles pleit in zijn voordeel en tenslotte was hij wel jouw man.”
“En dan? Je hoeft in ieder geval niet bang te zijn dat wat dingen uit het verleden mijn herinnering aan Tom zullen vertroebelen. Voor mij was hij de liefste man die ik me kon wensen en dat zal altijd zo blijven. Ik wil het juist heel graag horen.”

Het kneepje in zijn hand en de allervriendelijkste glimlach die Luz hem toestuurde, haalde Bram over de streep.
“Vooruit dan maar,” zei hij met een zucht. “Wat er ook op zijn pad kwam, Toms manier om een probleem aan te pakken was vaak die van de brute kracht, zowel fysiek als figuurlijk. Hij was beslist een lieve man, maar diplomatie en tact waren niet bepaald zijn sterkste eigenschappen. Hij trapte niet alleen op mensen hun tenen, soms rolde hij er gewoon met een pletwals overheen. Jammer genoeg had hij dikwijls niet eens in de gaten dat hij dat deed. Tom had een dikke huid en vergat wel eens dat heel wat mensen die niet hebben… Daar tegenover is mijn manier om dingen te benaderen van nature veel rustiger en bedachtzamer. Ik weet ook wel dat er momenten zijn waarop brute kracht en doortastendheid de enige, juiste manier is. Als je huis in brand staat bijvoorbeeld. Dan heb je nood aan een krachtpatser als Tom die zonder aarzelen de vlammen negeert, je ene kind over zijn schouder gooit, je andere onder zijn arm klemt en tegelijk jou bij je broeksriem vastgrijpt en mee naar buiten sleurt… Tegelijkertijd zijn er evengoed een heleboel problemen te bedenken waar er betere resultaten te halen zijn door ze tactvol te benaderen en intelligentie te laten spreken.”

“Zoiets als een operatie uitvoeren met een broodmes of met een scalpel,” vertaalde Luz zijn woorden meer naar haar eigen vakgebied. “Jij bent de scalpel en Tom het broodmes.”
“Precies. In de periode dat we opgroeiden vroeg vader ons eens wat we zouden doen als we voor een afgesloten kamerdeur stonden waarachter een miljoen euro lag, die we mochten houden als we er zonder sleutel bij konden geraken. Tom antwoordde dat hij een sloophamer zou halen om brandhout te maken van de deur, of als dat niet lukte, hij een gat in de muur zou slaan. Tom koos voor een gegarandeerde, snelle oplossing, maar dan zat je wel met een vernielde deur of een groot gat in de muur… Toen het mijn beurt was, zei ik dat ik eerst zou kijken of ik de deur misschien uit zijn scharnieren zou kunnen lichten of iets dergelijks. Als dat niet lukte, zou ik een slotenmaker bellen.”
“Je slaat de nagel op de kop,” zei Luz, lachend om het voorbeeld uit hun jeugd. “Tom was sterk, energiek, lief als een Teddybeer, maar met een huid als een bananenschil. De manier waarop hij de dingen aanpakte was er soms over, dat klopt. Het doet me denken aan een voorval van een paar jaar geleden. Waar we toen woonden hadden we vriendelijke buren, waar we regelmatig een praatje mee maakten. Hoe en waarom het gesprek die kant op ging herinner ik me niet meer, maar op een bepaald ogenblik beschreef Tom zichzelf als een type man die de koe bij de horens vatte. De reactie van die buurman was zo grappig dat ze me altijd zal bijblijven. Hij zei dat Tom de koe niet alleen bij de horens zou vatten, maar dat hij wellicht het arme dier de neus in zou slaan en op de grill gooien, om daarna de hele buurt uit te nodigen op een barbecue.”
Bram proestte het uit, iets wat Luz als een aanmoediging zag om nog een paar bedenkingen over haar overleden man te ventileren.
“Toch was Tom een verstandig man. Veel slimmer dan de meeste mensen hem toedichten, maar hij had de neiging om extreem te reageren. Hij geloofde niet in halve maatregelen. Het was voor hem alles of niets.” Ze slaakte een diepe zucht. “Soms vraag ik me af of dat het niet is wat hem het leven kostte. Misschien was Tom gewoon te koppig om zich terug te trekken toen dat hoognodig was. In die twaalf jaren dat ik met Tom samen was heb ik hem nooit weten vechten, maar ik heb sterk het gevoel dat hij een brand zag als vechten tegen het vuur. Een gevecht dat hij verloor, met de dood als gevolg.”

Vanaf dat moment kwamen er andere gespreksonderwerpen aan bod maar ook dan bleef de sfeer even knus en vertrouwd. Luz trok haar nylonkousen uit en ook haar jarretelles, waarna ze beiden naakt bleven. Na een uurtje kregen ze allebei wel wat honger, dus bestelde Luz via roomservice wat hapjes, terwijl Bram naar de badkamer ging om zich een beetje op te frissen. Er hingen wel badjassen voor hun beiden klaar, maar toen de jongen van de roomservice aanklopte, koos Luz ervoor om zich even schuil te houden in de badkamer.
“Is hij weg?” vroeg ze, door een kiertje in de kamer glurend.
“Nee,” grijnsde Bram. “Ik zei hem dat je snel terug zou zijn en heb hem gevraagd om onder het bed op je te wachten.”
“Haha… grappig hoor.” Luz duwde de deur open en kwam de kamer weer binnen, even naakt als de dag dat ze geboren werd. Voorover gebogen liep ze in de richting van het bed. “Waar is hij?” vroeg ze, teleurstelling veinzend.
Bram wist haar reactie te appreciëren en nadat ze uitgelachen waren, nestelden ze zich comfortabel op het bed. Op het dienblad stond een kommetje met gevulde champignons, een schaal fruit, een schaal met allerlei koude hapjes en een ander kommetje met chocoladesaus om al dat lekkers in te dippen. De hapjes smaakten voortreffelijk.

“Weet je,” zei Luz grinnikend, “als Tom en ik, om wat voor reden dan ook, toch eens in een hotel verbleven, dan bestelden we meestal ook iets via de roomservice. Alleen was het dan meestal Tom die zich in de badkamer verstopte. Het tekenen voor ontvangst liet hij aan mij over, goed wetende dat ik er van hield om zo’n man een blik in mijn kamerjas te gunnen.”
“Echt?” Bram grijnslachte bij het beeld dat hij voor zich zag. “ Waarom heb je dat dan deze keer niet gedaan?”
“Jij,” antwoordde ze, hem een flirterende glimlach toesturend. "Ik was bang dat jij er moeite mee zou hebben.”
“Met die moeite zou het nog wel meevallen, denk ik, maar het verbaast me wel een beetje dat Tom dat zomaar toeliet.”
“Toeliet..? Maak je een grapje?” snoof Luz. “Hij moedigde me juist aan. Het was voor ons beiden een leuk spelletje. Het enige minpuntje was dat Tom zich moest verbergen in de badkamer, want als hij in de buurt bleef, dan zou zo een roomservice man zich altijd netjes gedragen. Met Tom in de badkamer waren ze wat graag bereid om hun ogen de kost te geven.”
“Heb je daarmee nooit problemen gehad?” vroeg Bram
“Eigenlijk niet echt… al heb ik me wel eens rot geschaamd die keer toen ik, met mijn tieten half buiten boord, de deur opende en de bestelde etenswaren afgeleverd werden door een vrouw. Haar afkeurende blik vergeet ik nooit meer. Voor de rest hadden we een soort code afgesproken. Als het uit de hand zou lopen moest ik vragen of Tom mijn nachtcrème wilde brengen, maar gelukkig heb ik dat nooit moeten doen.”
“Mag ik vragen wat voor jou de definitie van ‘uit de hand lopen’ was?”
“Nou… ze mochten natuurlijk kijken en zelfs een beetje voelen, zolang ze dat maar niet te opzichtig deden. Een lichte streling van mijn billen of borsten accepteerde ik door te doen alsof het per ongeluk gebeurde, maar niet meer dan dat. Daar lag de limiet.”
“Lucienne Dubois,” glimlachte Bram, “je bent een heel mooie vrouw. Ik weet wel zeker dat jij bij een aantal hotelmannetjes op die manier hun week goed maakte. Wie weet zelfs hun maand of jaar. Ik hoop dat mijn broer wist wat voor een bofkont hij was om jou als vrouw te hebben. Met wat ik weet over hoe hij dacht over de waarde van goed en levenslang geluk, denk ik wel dat Tom het een feest moet hebben gevonden om dagelijks bij jou te kunnen zijn. Weet je… Ik ben nog maar een paar uur bij je en ik voel me al ontzettend goed in jouw gezelschap.”
“Ooh,” bloosde ze. “Wat lief van je.” Ze leunde over het dienblad en kuste hem vol op de lippen.

Het volgende moment kregen de hapjes weer de aandacht die ze verdienden. Bram zag hoe Luz nog een paar druiven nam, daarna een aardbei en een stukje ananas. Het viel hem op dat die vruchten op weg naar haar mond niet langs het kommetje chocoladesaus gingen.
“Hou je niet van de chocolade?” vroeg hij.
“Oh jawel,” glimlachte ze. “Ik ben alleen een beetje selectief. Ik hoef niet overal chocolade op.” Trouwens, wat is er in die kom zit is geen chocolade. Het is vingerverf.”
“Is dat zo?”
Ze reageerde speels lachend en nam de sauskom in haar hand. “Doe de schaal maar eens opzij, dan zal ik het je bewijzen.”
Glimlachend zette Bram het dienblad op het nachtkastje en toen hij zich naar haar toe draaide, vroeg Luz hem om op zijn rug te gaan liggen.
Ze doopte haar vingertop in de vloeibare pasta en smeerde die uit over zijn tepels. Meteen daarna likte ze de chocolade met haar tong weer op, waarna ze hetzelfde deed op diverse plaatsen van zijn borst, zijn buik en zijn nek. Hoewel hij het bijzonder leuk en prikkelend vond, zei Bram na een aantal keren dat het nu aan hem was. Hij nam het kommetje van haar over en op zijn beurt vroeg hij haar om ook maar eens op haar rug te gaan liggen.

“Van de middelbare school herinner ik me nog de lessen ‘anatomie van het menselijk lichaam’ die we destijds kregen,” zei hij. “Natuurlijk is dat lang geleden en anders dan jij heb ik nooit de kans gekregen om daar iets mee te doen en is die kennis behoorlijk vervaagd. Nu ik een dokter zo dicht bij me heb, lijkt het me leuk om spelenderwijs mijn geheugen wat op te frissen.”
“Hmm, een spelletje,” glimlachte ze. "Dat klinkt goed."
Bram sopte zijn vinger in de chocolade en tekende een horizontale lijn net onder haar schouder. “We beginnen met een gemakkelijke die ik wel nog weet. Dit is het sleutelbeen, niet?”
Luz knikte.
“Benoem het, dokter Dubois,”grinnikte hij. “Ik raak je ergens aan en jij zegt me hoe het bewuste lichaamsdeel noemt. Dat is het spelletje. Begrepen?”
“Ja. Dat is het… Oh!” Zodra Luz antwoordde, sleepte hij zijn tong zacht over de pas aangebracht lijn van chocolade en direct voelde zij kippenvel opborrelen in die hele regio. “Dat is … het sleutelbeen.”
“Zeer goed, dokter,” prees hij haar, "maar vanaf nu kun je er niet meer op rekenen dat ik het ga voorzeggen. Je zult op je eigen kennis moeten vertrouwen.” Hij likte nogmaals langzaam de horizontale lijn van haar schouder, iets wat haar duidelijk voelbare rillingen bezorgde. “Is alles in orde?”
“Ja,” zuchtte ze. “Ik zal proberen bij de les te blijven, maar je tong roept gevoelens op die me nogal afleiden, ben ik bang.”
“Niet al te erg, hoop ik?” vroeg Bram, bezorgdheid veinzend. "We hebben met dit spelletje wel nog een lange weg te gaan hoor. Ik ben nu eenmaal van plan om geen lichaamsdelen over te slaan.”
“Mij goed…” Luz kreunde zacht omdat Bram op het zelfde ogenblik een flinke dot chocolade aanbracht op haar rechtertepel, die hij weer oplikte terwijl hij haar andere tepel ook onder een laagje lekkers bedolf. “Oh jee,” pufte ze, “dit spelletje wordt moeilijker dan ik dacht…pfff.”

Bram breide zijn actieterrein langzaam uit over haar hele lichaam. Luz genoot van zijn aanpak en benoemde haar borstbeen, een aantal ribben, haar borsten, haar buik, en wat later ook haar organen zoals de maag, lever en longen. Elk lichaamdeel markeerde hij met de warme chocolade, om die daarna met zijn tong weer op te likken. Toen hij bij haar taille aankwam, ging hij eerst op zoek naar bevestiging.
“Doe ik het tot dusver goed, dokter?” grijnsde hij.
“Zeer goed,” zei ze, ongecontroleerd huiverend omdat zijn vingers een bijzonder gevoelig gebied stimuleerden. “Je hebt nog niets gemist.”
Bram liet zijn tong cirkeltjes draaien rond haar navel. “Oh… navel..!” hijgde ze toen hij met het puntje van zijn tong het schattige kuiltje sondeerde. “Pfff… Je doet het heel erg goed.”
“Dank je. Nu komen we uit bij mijn favoriete deel van het lichaam.” Bram schoof wat lager, waarbij Luz de streling van zijn warme adem op haar vulva duidelijk kon voelen. Toen hij echter geen halt hield en verder omlaag bewoog, voelde ze even iets van teleurstelling, maar ze wist dat ze geduldig moest zijn. Pas toen hij bij haar enkel uitkwam, doopte hij zijn vinger weer in de chocoladesaus.
“Laten we eens kijken wat we hier hebben,” zei hij.
Terwijl Bram langzaam over haar been naar boven bewoog, benoemde Luz ieder deel dat hij onder handen nam. “De tibia… fibula… knie… patella pees… dijbeen ...” Bijna buiten zichzelf, niet goed wetend wat haar overkwam was het meer een automatische piloot opsomming dan wel het bewust doorgeven van anatomische wetenswaardigheden. Brams kennis van het menselijk zenuwstelsel was werkelijk fenomenaal, stelde ze vast. Zenuwbanen en drukpunten hadden voor hem geen geheimen. Hij vond ze met feilloze precisie en als hij ze gevonden had, dan leek hij ook nog eens exact te weten hoe hij haar maximaal kon laten genieten van zijn aanrakingen.

“Plots herinner ik me nog iets van wat onze lerares destijds vertelde,” zei Bram. “Volgens haar zou de binnenkant van de dijen uiterst gevoelig zijn, vooral bij vrouwen. Onder ons gezegd, ik heb nooit geloofd dat ze wist waar ze over praatte, maar als ze gelijk had en ik zou iets doen als dit…” Bram knabbelde zachtjes op een bepaald plekje, enkele centimeters onder haar kutje.
“Ho…ooh!” Luz schreeuwde haar verrassing uit terwijl haar onderlichaam als een springveer van het bed los kwam.
Bram zag het met een tevreden grijns op zijn gezicht gebeuren. “Volgens die lerares zou een vrouw bijna uit haar vel springen als je zoiets bij haar doet... Zeg nu zelf, is dat niet het stomste wat je ooit hoorde?”
“Fa… fantastisch,” pufte Luz. In haar hoofd stormde het. Wie was deze man écht? Een man die een stappenplan van haar erogene zones tot zijn beschikking leek te hebben, zo voelde het aan. Wat een fantastische minnaar bleek Tom’s broer te zijn, ongelooflijk!
“Nu zou ik je graag een gunst vragen, Luz.”
“Alles wat je maar wilt,” antwoordde ze.
“Zou jij jezelf willen masturberen terwijl ik naar je kijk. Niet eventjes met jezelf spelen zoals daarnet, maar helemaal tot aan je hoogtepunt. Ik zou graag zien hoe jij voor jezelf het meeste genot opwekt, zodat ik weet wat de beste manier om jou te laten genieten. Zou je dat voor me willen doen?”

Eventjes schrok ze van zijn vraag, maar dat ongemakkelijk gevoel was even snel weer weg. Twintig minuten eerder zou ze resoluut geweigerd hebben om op zijn verzoek in te gaan. Masturbatie was voor Luz, net zoals voor het overgrote deel van de mensheid, een privé aangelegenheid. Zelfs in aanwezigheid van Tom had ze het nooit aangedurfd. Nu bleek ze plots geen enkele belemmering te voelen en dus was ze meer dan bereid hem te geven wat hij van haar verlangde.
Ze herschikte de hoofdkussens wat, zodat ze comfortabel tegen de bedspon aan kon leunen. Zodra ze goed lag, spreidde ze haar benen. In alle andere omstandigheden en bij iedere andere man zou ze zich ongetwijfeld rot schamen, bedacht ze, toen Bram tussen haar benen knielde. Nu echter niet. Dit voelde zo vanzelfsprekend en vertrouwd dat ze haar gelegenheidsminnaar een lieflijke glimlach toestuurde op het moment dat hij haar voeten van het bed tilde en op zijn dijen legde.
Luz bleef hem glimlachend aankijken toen ze haar rondje met zichzelf begon. Eerst streelde ze met beide handen uitvoerig haar dijen, maar weldra traceerde een vinger de omtrek van haar schaamlippen. Vervolgens spreidde ze haar poezelige, haarloze lipjes, daarmee haar liefdesbloem voor hem openend, zodat hij ruim zicht kreeg op de rozerode binnenkant van haar glimmende vulva. “Kun je het goed zien,” vroeg ze lacherig toen ze zag hoe zijn focus helemaal op haar schoot gericht was, alsof hij vooral geen detail wilde missen. Tegelijk zag ze dat het hem danig opwond, want zijn trotse roede stond zowat rechtop tegen zijn buik aan. Ze liet haar rechtervoet van zijn dij glijden en schoof haar tenen in een strelend gebaar onder zijn scrotum.
“Niet doen,” reageerde hij. Direct plaatste hij haar voet terug op zijn dij. “Dit rondje is voor jou alleen, schat.”

Bij nader inzien besefte Luz dat ze al zodanig op dreef was dat ze zijn reactie prima vond. Een hele tijd speelde ze lichtjes met haar clit. Iets wat ze af en toe onderbrak om met de vlakke handpalm over het hele gebied van haar pubis te wrijven. Minuten later liet ze uiteindelijk toch een vinger in haar hete scheurtje glijden. Niet lang daarna volgde een tweede, waarna ze zichzelf begon te vingeren. Aanvankelijk gingen haar vingers sloom op en neer, maar al gauw ging ze versnellen. Met het aanzwellen van haar lustgevoelens raasden haar vingers uiteindelijk maniakaal in en uit haar gezwollen kut. Niet veel later vergat ze als het ware haar toeschouwer, zag Bram, want ze duwde haar achterhoofd diep in de kussens. Met de ogen gesloten en haar gespannen bovenlijf van het bed opgedrukt, pompte ze zichzelf richting hoogtepunt. Haar ademhaling werd zwaar en hijgerig. Enkele zachte kreuntjes kwamen bijna sissend van tussen haar opeen geperste lippen.
Ondanks zijn eigen toenemende opwinding en de moeite die hij had om zijn handen thuis te houden, vond Bram het helemaal prima zo. Net toen hij bedacht dat hij niets mooiers kon bedenken dan het beeld van een mooie vrouw op het moment dat ze haar orgasme bereikt, was Luz zover. Na een ingetogen kreetje plofte haar torso op het bed neer, terwijl haar heupen en alles daaronder sidderde onder de opeenvolgende contracties in haar schoot.
Plots kon Bram niet langer afzijdig blijven. Hij tilde haar voeten op tot voor zijn mond en drukte vochtige kusjes op haar voetzolen. Toen ze haar voeten giechelend wegtrok, gleed hij naast haar en met haar uitnodigende armen rond zijn nek, vonden ze elkaar in een lekker lang uitgesponnen tongzoen.
“Was het een beetje wat je ervan verwachtte?” vroeg Luz minuten later. “Heb je genoeg gezien?”
“Nou en of! Het was een genot om jou zo te zien genieten. Luz… je bent nog zoveel mooier als je klaarkomt, wist je dat?”
“Hihi. Nee, maar toch bedankt… Mag ik je nu ook om een gunst vragen?”
“Uiteraard.” Half en half verwachtte Bram dat ze hem zou vragen om op zijn beurt voor haar te masturberen, maar niets was minder waar.

“Ik wil dat je me dadelijk neukt als een gore teef, Bram,” zei ze.
“Heu..?” Haar verzoek sloeg bij hem in als een bom. Was dit Lucienne Dubois, een gewaard specialist interne geneeskunde aan een gerenommeerd Parijs ziekenhuis en tegelijk de knappe Franse weduwe van zijn broer? In zijn ogen was ze een absolute klasse vrouw. Zoiets had hij van een dame van haar niveau nooit kunnen denken. Had ze misschien een verdorven kantje? Het was bijna niet te geloven. “Waa… waarom, Luz?” stotterde hij. “Je hoeft je voor mij echt niet tot dat niveau te verlagen hoor.”
“Zo mag je het niet zien, lieverd,” zei Luz, zachtjes zijn arm strelend. “Ik zie het zelf helemaal niet als mezelf verlagen. Misschien klinkt het pervers, als ik je vraag om mij te behandelen als de eerste de beste hoer, maar misschien helpt het als je het bekijkt als een spelletje.”
“Een spelletje..? Nou, ik weet niet of ik wel in ben voor dat soort…”
Met een vinger op zijn lippen legde ze hem het zwijgen op. “Jij bent echt wel helemaal de tweelingbroer van Tom. Hem heb ik destijds ook moeten overtuigen, maar toen we er eenmaal mee begonnen, ging hij er ook van genieten en vanaf toen was het leuk voor ons beiden.”
“Heeft Tom je…? Dat had ik nooit van mijn broer kunnen denken.”
“Hijzelf waarschijnlijk ook niet,” reageerde Luz glimlachend. “Dat soort brutere aanpak van een vrouw zat inderdaad niet in zijn karakter, maar ik was wel blij dat hij begrip toonde voor mijn argument waarom ik iets dergelijks af en toe nodig heb.”
Bram reageerde niet direct. Hij had een twintigtal seconden nodig om dit te laten bezinken.

“En wat is dat argument dan wel, als ik zo vrij mag zijn?” Bram besefte dat zijn vraag redelijk bot klonk, maar dat was sterker dan hemzelf.
“Mijn bij momenten haast onmenselijke werkdruk, Bram. Vooral als ik dagen na elkaar in het operatiekwartier aan de slag ben, heb ik het heel moeilijk om de concentratie te behouden als ik me niet ontspannen voel. Ontspannen op zijn tijd is in mijn beroep een noodzaak, maar tegelijk is dat heel moeilijk als je voorafgaand aan een complexe, urendurende operatie nauwelijks kunt slapen. Medicatie is in dat geval niet aangewezen want ook daar wordt je weer loom van. Het was een zegen voor me toen ik gaandeweg ontdekte dat niets mij zo totaal ontspant als een sessie van rauwe seks om de seks, liefst nog met een redelijke dosis dominantie daar bovenop. Begrijp me niet verkeerd, Bram. Normale seks, liefdevol, respectvol en met de nodige tederheid, zal altijd mijn absolute voorkeur wegdragen. Ik hoop dat ik, na wat we daarstraks hadden, je daarvan niet meer met woorden moet overtuigen, maar van tijd tot tijd heeft mijn psyche nood aan een wat minder algemeen aanvaardde vorm van seks, snap je?”

Alweer niet in staat om direct te antwoorden, liet Bram haar openhartige woorden nog eens in zijn hoofd passeren. Hij realiseerde zich dat Luz hem voor honderd procent vertrouwde, anders had ze vast nooit het risico genomen om hem zoiets heel persoonlijks te vertellen. Het verbaasde hem nu wel al minder dat zijn broer ervoor gekozen had om zijn vrouw af en toe te geven wat ze zo nodig bleek te hebben. Een man hoort zijn vrouw door dik en dun te steunen… maar betekende dat ook dat hij daarin mee moest gaan? Nee toch?... Alhoewel, al ze morgen… De vraag die plots op zijn lippen brandde was eruit voor hij er erg in had.
“Moet je morgen opereren?”
“Ja… Drie ingrepen die elk meerdere uren in beslag nemen.”
“Oh...” Bram dacht na en probeerde zich in te leven in wat de mooie vrouw tegenover van hem verwachtte.
“O wat?” zei Luz toen het haar toch wat lang ging duren.
“Eigenlijk heb je nu dus nood aan…” De rest sprak hij maar niet uit.
“Uh huh,” knikte ze.
“Nou… misschien, als je wat geduld met me hebt. Ik heb geen ervaring op dat vlak”
“Dan volg je toch gewoon je fantasie, Bram. Zou het je helpen als ik mijn verzoek wat uitgebreider formuleer?”
“Misschien…het valt te proberen.”
“Ik wil dat je me neukt als een gore teef,” begon ze opnieuw. “Behandel me als een goedkope hoer die je in een duistere bar hebt opgepikt. Ram die lekkere pik van je zo ongenadig hard in me dat ik ga schreeuwen. Dwing me om je te likken en te pijpen. Als je het nodig vind, dan geef je me wat billenkoek of andere klappen tot ik zo volgzaam ben als een gehoorzame slettebak. Domineer me en dwing me om slaafs te doen wat jij wil. Doe alles met me wat je wil, maar zorg ervoor dat het ruig is en verneder me als een sloerie… Wat denk je, doe je het?”
“Ja … Jij bent vanavond mijn… kutwijf.” Die laatste toevoeging kwam niet van harte over zijn lippen, maar de gespeelde, boze grijns op zijn gezicht werd alvast gewaardeerd.
“Oef,” reageerde Luz zichtbaar opgelucht.

Van inlevingsvermogen gesproken, dacht Lucienne enkele ogenblikken later. Toen ze niet onmiddellijk reageerde op zijn bevel om op te staan, greep hij haar bij de arm en trok haar gewoon van het bed af. Hij dwong haar om op de vloer te gaan zitten, met haar rug tegen het bed. Dan ging hij met gespreide benen voor haar staan en gaf haar de opdracht haar mond te openen.
“Waag het niet om je mond te sluiten voor ik je daar de toestemming voor geef,” snauwde hij. “Is dat duidelijk?”
Luz mompelde instemmend, maar dat was hem duidelijk onvoldoende.
“Geef een beleefd antwoord! Zeg het!” Zijn bevel zette hij kracht bij door met zijn harde penis een aantal tikken tegen haar wangen, te geven. “Is dat duidelijk?”
“Ja, meneer.”
“Zo mag ik het horen, doktertje.” Hij duwde zijn volgroeide erectie diep in haar mond. “Likken, teef! Denk eraan, alleen je tong gebruiken!”
Direct werd Bram overspoeld door intens genot. Luz deed het zo voortreffelijk, dat hij haar wat graag een compliment had gemaakt, maar dat paste nu eenmaal niet in de rol die hij te spelen had. Voor het echt al te lekker zou worden, trok hij zich terug en gaf haar toestemming om haar mond te sluiten.

“Ik hoorde dat jij jezelf dokter laat noemen,” zei hij op spottende toon. “Dokter Dubois, naar het schijnt… Wat is uw specialiteit?”
“Interne geneeskunde,” stamelde ze, niet goed wetend waar hij naartoe wilde.
“De waarheid graag!” Opnieuw gaf hij haar een paar flinke tikken met zijn pik. “Je liegt, slet!” Hij greep haar blonde haren stevig vast en met een ferme ruk kantelde hij haar hoofd zodat ze wel naar hem moest opkijken. “Lieg je tegen mij, doktertje? Dat is niet wat ik hoorde!”
“Wat… wat heb je gehoord, meneer?” Ze had alle vertrouwen in Bram, maar dat hij zo verrassend snel zou groeien in zijn rol had ze nu ook weer niet verwacht. Dit zou in ieder geval een heel andere sessie worden dan met Tom, dat was duidelijk.

“Ik heb gehoord dat jij jezelf uitgeeft voor seksuoloog en dat je bijna bij al jouw consultaties op handen en knieën gaat voor jouw mannelijke patiënten. Naar verluid met je kont in de lucht, zodat je patiënten kunnen kiezen of ze hun pik in je gretige zuigmond je of in je strakke poes rammen. Het gerucht gaat dat jij je zelfs af en toe in je kont laat neuken. Is dat waar, vuile teringhoer?”
“Het is waar,” gaf Luz toe, helemaal bereid om mee te gaan in de rol die hij voor haar bedacht. “Op de deur van mijn kabinet hangt wel een bordje ‘interne geneeskunde’ maar aan echte geneeskunde wordt er al jaren niet meer gedaan en het ‘interne’ heeft alleen betrekking op het klaarkomen van mijn patiënten en mezelf.”
“Oh, jij laat dus jouw patiënten gewoon in jou klaarkomen?”
“Meestal … Soms verplicht ik mijn patiënten om een condoom te gebruiken, maar als ik echt geil ben, dan laat ik me niet door voorzichtigheid afremmen.”
“En dat voor een dokter, foei! Het kan toch niet dat iemand als jij niet uitkijkt voor geslachtsziekten en andere Soa’s ? Je moest je schamen, dokter Dubois! Zelfs een professionele hoer is daar als de dood voor. Doe jij het misschien zonder rubbertje omdat je dat lekkerder vindt?”
“Ja,” lispelde ze
“Luider graag! Een ja alleen volstaat niet, ik eis een plausibele verklaring!” Met een nieuwe ruk aan haar haren gaf hij aan dat ze maar beter kon gehoorzamen.
“Ja, ik hou van het contact van een blote piel op de schubbetjes van mijn vagina.”
“Je houdt van bloot op bloot?”
“Ja,” zei ze zachtjes, “ik hou van het echte neuken, zonder rubbertje.”
“Ik hoor je nier doktertje! Luid en duidelijk graag!”
“Ik hou van neuken zonder rubbertje.”
“Luider, slet!”
Deze keer deed de snok die hij aan haar haren gaf echt wel pijn, maar ze probeerde dat niet te laten merken. “Ik hou van neuken zonder rubbertje,” riep ze luid.
“Dus als ik je nu zou willen neuken, dan mag ik ervan uitgaan dat ik geen kapotje om moet doen?”

Oeps… Dit had Luz niet zien aankomen. Zou hij het menen of maakte dit ook deel uit van het spel, vroeg ze zich af. Fantasie en realiteit kwamen voor haar nu gevaarlijk dicht bij elkaar. Zolang hij haar zijn woord niet had gegeven dat hij de vader van haar kind wilde zijn, zou ze nooit zonder bescherming met hem vrijen. Dat kon ze hem op dit moment echter onmogelijk zeggen. Dat zou beslist een einde maken aan hun rollenspel en ze waren nog maar net begonnen. Luz besloot het erop te wagen en het spelletje mee te spelen.
“Ik zou het als een voorrecht beschouwen, meneer,”
“Dat zal ik onthouden, hitsige sloerie! Voorlopig heb ik zin in iets heel anders. Heb je al een idee wat dat zou kunnen zijn?”
“Nee, meneer.”
“Jij gaat me een footjob geven, doktertje. Zoiets kreeg ik lange tijd niet meer en daar ga jij verandering in brengen. Het is niet mijn gewoonte om met complimentjes te gooien naar een slettebak zoals jij, maar je hebt ongelooflijke sexy voeten. Nou ja, dat hoor je waarschijnlijk al je hele leven, is het niet?”
“Dank u,” zei ze met een blos van opluchting op haar wangen. “Maar nee, ik hoorde jarenlang het tegenovergestelde. Mijn man verfoeide mijn voeten. Ik denk dat hij ze lelijk, walgend en stinkend vond.”
“Zei hij dat?”
“Niet met zoveel woorden, maar hij handelde er wel naar. Als ik thuis kwam van mijn werk en vroeg of hij ze wilde masseren, dan leek het wel alsof ik hem vroeg om kratje rotte eieren op te eten.”
“Nou… Jouw man was mijn tweelingbroer en als zodanig hield ik van hem, maar op dit ene punt, was hij in ieder geval een idioot.”
“Dank u,” giechelde Luz, grijnzend van oor tot oor. Een beetje ongevaarlijke realiteit als tussendoortje kon heus geen kwaad.

Bram liet haren haar los en nadat hij haar hielp opstaan, nestelde hij zich comfortabel op het bed. Met een kussen achter zijn rug zat hij rechtop tegen de bedspon, zijn benen lichtjes gespreid en gestrekt voor hem uit.
Luz rommelde in haar handtas en haalde een tube glijmiddel tevoorschijn. Eenmaal ook zij op het bed zat spoot ze een grote klodder van het vettige, kleurloze goedje in haar handpalm. Vervolgens gebruikte ze beide handen om zijn pik en ballen grondig in te smeren. Daarna deed ze hetzelfde met haar voeten, waarbij ze er op lette dat het glijmiddel ook rijkelijk tussen haar tenen en op haar voetzolen zat. Haar voeten mochten dan wel volledig vrij zijn van eelt of droge, ruwe huid, maar voor de taak die nu op haar wachtte, wilde ze graag wat extra zachtheid. Toen ze klaar was, schoof ze haar benen tussen zijn knieën naar omhoog, terwijl ze haar ellebogen gebruikte om haar romp te ondersteunen.
“Neem het me alsjeblief niet kwalijk als ik hier niet bepaald goed in ben,” zei ze met een verlegen lachje. Bewust viel ze voor eventjes uit haar rol, maar ze ging ervan uit dat Bram dat wel zou begrijpen. “Met alle plezier wil ik dit voor je doen en ik ben zelfs blij dat je op dit idee kwam. Maar met Tom’s opvattingen over voeten ben ik hier niet meer zo vertrouwd mee. De laatste keer dat ik iemand een footjob gaf is zo lang geleden dat ik me niet eens kan herinneren wanneer dat was.”

Zeer tot Brams tevredenheid nam Lucienne meteen na haar bekentenis haar rol weer op. Ze rolde zijn harde staaf tussen haar voetzolen, die ze met regelmaat ook zachtjes op en neer bewoog. Wat later streelde ze zijn pik met de tenen van haar linkervoet, terwijl haar rechtertenen zijn goed gevulde balzak masseerden. Een tijdlang bleef ze zo bezig, haar tenen en voeten in allerlei bochten en houdingen plooiend om zijn pik en ballen zo intensief mogelijk te verwennen.
“Zo, meneer Bruyninckx,” zei ze, gebruik makend van haar meest klinische dokterstem, “hoe lang is het geleden dat jij nog een footjob kreeg?”
“Veel te lang,” bekende hij. “Minstens twee jaar, denk ik.”
Luz gaf hem dezelfde afkeurende blik die ze een patiënt toestuurde die zich niet aan zijn dieet had weten te houden. “Footjobs op regelmatige basis zijn belangrijk voor je seksuele gezondheid. Bovendien is het zeer egoïstisch om binnen een relatie je partner bewust dat genot te ontzeggen.”
“Hoe bedoel je, dokter?” Bram dacht even dat het nu zijn beurt was om mee te gaan in haar bijdrage aan hun spelletje, maar al gauw bleek dat ze meende wat ze zei.
“Sommige vrouwen ontneem je de kick van hun leven als je hen dit genot ontzegt. Zelf had ik bijvoorbeeld nooit verwacht dat het zo’n effect op me zou hebben. Ik ben nog maar enkele minuten bezig en je moet eens kijken wat het met me doet.” Luz spreidde haar benen zo ver als ze kon. Het gaf hem een goede kijk op haar kutje, dat helemaal glom van haar sappen. Toen ze dacht dat hij het wel gezien moest hebben, sloot ze haar benen weer zodat haar voeten hun taak konden verder zetten.
Haar taak wel en dat deed ze heel erg goed… maar om een reden die Bram niet begreep leek ze er plots geen zin meer in te hebben om hun spelletje van ruigheid en vernedering verder te zetten. Tegen zijn verwachting in bleef ze doorgaan op de realiteit.
“Bram, zeg me asjeblieft niet dat jij het soort man bent dat zijn vriendin dit soort genot ontzegt.”
“Ik ben op dit moment in een periode van ‘ tussen twee vriendinnen in”, ben ik bang,” lachte hij humorloos, “maar ik kan wel bevestigen dat jij hier heel erg goed in bent. Tom zal nooit weten wat hij miste.”
“Dankjewel,” zei ze, gevolgd door een diepe zucht.

Minutenlang zeiden ze geen van beiden een woord. Minuten waarin Bram met gesloten ogen genoot van de overheerlijke behandeling die zijn geslacht te beurt viel. Nu hij niet zag wat Luz aan opeenvolgende moves voor hem in petto had voelde het nog veel intenser aan dan toen hij toekeek. Weldra herkende hij de hete, opborrelde ontrust in zijn scrotum en een licht gegrom ontsnapte aan zijn lippen.
“Pas er wel voor op dat je niet teveel gaat genieten,” zei Luz. “We hebben de ruwere aanpak dan wel even verlaten, maar dan nog heb ik voor hierna een heftig rondje neuken voor je in de planning staan hoor. Daar wil ik je toch even aan herinneren. Wat het wordt mag je zelf kiezen. Mij is het om het even, in mijn kut of in mijn kont. Als ik je hete sperma maar in me kan voelen ben ik al lang tevreden. Gaat je voorkeur uit naar de voordeur, dan moet je jouw kwakje in een condoom lozen, dat weet je. Kies je voor de achterdeur, dan mag het ook in een condoom, al zou ik dan liever hebben dat je er geen gebruikt. Misschien geniet ik er dadelijk ook wel van als je jouw zaad over mijn voeten uitstort, maar dat zou mij er wel toe dwingen om te gaan voor optie drie.”
“Wat is optie drie? “ vroeg Bram
“Bij optie drie zal ik me verplicht voelen om je prostaat te melken. Ik denk niet dat ik je moet uitleggen wat dat betekent, maar je mag er wel van uitgaan dat ik als dokter kennis van zaken heb.”
“Dat denk ik wel, ja,” slikte hij. “Ik ben bang dat optie drie voor mij geen optie is.” Tegelijkertijd was zijn aanzwellende lozingsdrang helemaal verdwenen, maar dat vond Bram niet eens zo erg.

Ondertussen kwam Luz op het idee om vanaf dan nog enkel haar rechtervoet in te zetten op zijn pik. Haar andere voet liet ze verleidelijk in de lucht bungelen, in de hoop dat hij de hint op zou pikken. Dat deed hij. Sneller dan ze verwachtte, pakte hij haar bungelende voet met beide handen vast en bracht hem bij zijn mond. Eerst knabbelde en zoog hij op haar grote teen en daarna likte hij er met zijn tong in cirkeltjes omheen. Wat later duwde hij haar tenen uit elkaar, zodat hij ze elk afzonderlijk in zijn mond kon zuigen en er omheen kon likken. Bij elke volgende teen voelde Luz haar opwinding een level hoger klimmen en op het moment dat Bram teen vier voor teen vijf wilde wisselen, hield ze het niet langer uit.
“Genoeg,” zuchtte ze luid. Ze trok haar voeten terug en draaide ze van hem weg. “Voor dokter Dubois is het de hoogste tijd dat er geneukt gaat worden, anders gaat ze nog ontdekken dat ze kan klaarkomen alleen al omdat haar tenen gezogen worden,” giechelde ze.
Bram lachte vrolijk met haar mee. Hij reikte al naar het nachtkastje om een condoom te pakken, maar Luz hield zijn arm tegen, net voor hij erbij kon.
“De keuze is aan jou,” zei ze zacht. “Als je een condoom wil gebruiken, dan begrijp ik dat wel, maar ik zou liever hebben dat je het deze keer niet doet. Misschien heeft Tom het je nooit gezegd, maar ik heb helemaal geen probleem met anale seks. Zeker niet als we het zonder bescherming zouden doen en ik je puur natuur in me kan voelen klaarkomen… Wat denk je?”
Bram dacht even, maar onder haar smekende blik trok hij zijn hand alvast terug. Luz beloonde hem met een stralende glimlach en een intens heftige tongzoen.

Als Luz al dacht dat ze Bram met die hete kus over de streep haalde, vergistte ze zich. Ze zag het aan de manier waarop hij ongemakkelijk ging verzitten.
“Moet dat echt?” vroeg hij uiteindelijk, “anaal bedoel ik.”
“Niets moet, lieverd. We doen het alleen als jij dat ook wil.”
“Luz, ik moet je iets bekennen… Ik heb daar helemaal geen ervaring mee. De enige keer dat een vrouw wilde dat ik haar in de kont zou neuken, kwam die snel op haar woorden terug toen ze mijn pik uit mijn broek haalde. Ergens vrees ik dus dat ik je teveel pijn zal doen en tegelijk ben ik bang dat ik je zal teleurstellen. Ik ga het nooit lang kunnen volhouden, als je begrijpt wat ik bedoel.”
“Twee problemen die er geen zijn,” giechelde ze. “De kans dat je me zou teleurstellen is onbestaande, want ik ben zo opgewonden dat ik waarschijnlijk al klaarkom voor je helemaal in me bent. Wat je liefdeswapen betreft kan ik met een gerust hart zeggen dat jouw tweelingbroer niet voor je onder deed hoor. Als mijn achterpoortje Tom aankon, dan kan ik jou ook wel hebben, denk je ook niet?” Toen ze merkte dat Bram wilde reageren, deed ze haar hand voor zijn mond. “Als er voor mij een goede reden is waarom we het op dit moment niet zouden doen, dan is het omdat ik niet echt zin heb om tien minuten de badkamer in te gaan voor de noodzakelijke, voorafgaande hygiënische voorbereiding. Zo lang wil ik je niet alleen laten, dus stel ik voor dat we een compromis sluiten.”
“Een compromis?”
“Ja. Je neukt me dadelijk achterlangs, met condoom en in mijn kut. Voorwaarde is wel dat je het vooral niet zachtaardig doet.”
“Je bedoelt… de draad van zo-even weer oppakken?”
“Precies. Neem me hard en ongenadig. Domineer me, oké?”
“Deal,” zei Bram gerustgesteld. Zijn hand reikte al naar het nachtkastje.

Terwijl hij de verpakking openscheurde en het rubbertje over zijn penis schoof, positioneerde Luz zich op handen en voeten. Met haar hoofd op een kussen en haar pronkzuchtige kontje omhoog wachtte ze hem op. Ze draaide haar hoofd zijwaarts en zag hoe hij op zijn knieën achter haar kroop.
“Ben je er klaar voor?” vroeg hij, een hand op haar bil leggend.
“Helemaal, mon cher… Baise-moi… Hard en heet… Doe het voor mij, schat.” Met beide handen reikte ze naar haar achterste en trok haar billen voor hem open. Hij zou gezworen hebben dat haar sterretje naar hem knipoogde.
Bram plaatste de top van zijn neukstok tegen haar natte spleetje en plooide zijn vingers rond de basis om hem te stabiliseren. Op het moment dat hij druk uitoefende duwde ze terug, waardoor haar lipjes vanzelf weken en zijn eikel opslokten. Luz hijgde even toen hij doordrukte, om meteen daarna te giechelen.
“Bienvenue à ma chatte, chère,” pufte ze… “Baise-moi!”
‘Wat is ze deze keer ongelooflijk krap,’ bedacht Bram, terwijl hij rustig en centimeter na centimeter haar warme schede binnendrong. Vrij snel raakten zijn ballen haar kontwangen.
“Hoe voelt het?” vroeg hij, omdat ze lichtjes kreunde.
“Hmm, fantastisch… Ik voel me zo ongelooflijk gevuld.”
“Voor mij voelt het ook geweldig. Of het aan het standje ligt weet ik niet, maar je voelt zo verbazend strak aan.”
“Hihi… Als je uitgepraat bent, mag jij je gang gaan hoor,” zei Luz lacherig. “Maak je om mij vooral geen zorgen. Ik geniet, schat.”
Aanvankelijk neukte Bram haar behoedzaam. Maar hooguit een paar centimeters terugtrekken en vervolgens weer rustig terug in haar glijden, vond Luz al gauw niet voldoende en dat gaf ze ook aan. Zelfs toen hij met lange, forse halen op haar inbeukte, schreeuwde ze bijna om nog meer en nog heftiger. Amper dertig seconden later kreunde ze diep en lang.
“Fuck, Ik kom… Nu al… Aaaah...!
Haar toch al strakke kutje werd nog strakker toen haar bekenbodem spiertjes in actie kwamen. Luz balde haar vuisten en begroef haar hoofd in het kussen. Terwijl haar haast dierlijke kreun op die manier wel wat gesmoord werd, trommelde ze met beide vuisten op het kussen, zoals een kind zou doen als het ten prooi is aan een woede uitbarsting. Achter Bram vlogen haar voeten van het bed op en het volgende moment oefende ze een goed voelbare druk uit achter op zijn billen, net alsof ze zijn heerlijke neukstok nog dieper in haar wilde hebben.

“Wauw…!” pufte ze, op het moment dat haar orgasme ten einde liep. “Wat een climax!” Ze draaide haar hoofd zijn kant op en glimlachte. “Jouw beurt nu, schat… Ik wil dat je me ongenadig hard neemt. Je mag alles met me doen, lieverd. Domineer me en roep me de meest gore dingen toe die je maar kunt bedenken.”
Bram had er zich al een beetje op ingesteld en moest dus niet lang nadenken. “Jij vuile hoer,” snauwde hij haar toe, terwijl haar heupen stevig vastgrijpend. “Niet te geloven dat ik net honderd euro voor je betaalde, want dat is minstens drie keer meer dan wat je eigenlijk waard bent, pokketeef! Je bent een vieze, vuile slet die er niet voor terugdeinst om al haar gaatjes tegelijk te laten vullen. Zeg het! Zeg me wat voor iemand jij in werkelijkheid bent!”
“Auw…” de harde klap op haar achterste had ze niet zien aankomen, maar dat beetje pijn nam ze wat graag voor lief. “Oh ja, ik ben een vuile slet,” pufte ze.
“Je bent een drie gaatjes slet,” corrigeerde hij haar en tegelijk was haar andere bil aan de beurt voor een ferme tik. “Zeg het, vieze sloerie!”
“Ja, ik ben een smerige drie gaatjes slet… Ik hou van pikken in mijn mond, in mijn kut en in mijn kont. En daar geniet ik nog van ook...”
Plots leunde Bram zwaar voorover. Voor ze er erg in had, trok hij haar benen onder haar vandaan, waardoor ze op haar buik op het bed viel. In dezelfde beweging plofte hij languit bovenop haar, waarbij het leek alsof zijn harde lid nog dieper in haar kwam.
“Ooh!” reageerde Luz, aangenaam verrast.
“Weet je wat ik nu zou moeten doen?” vroeg Bram op strenge toon.
“Euh, nee.”
“Ik zou mijn telefoon erbij moeten nemen en een paar vrienden optrommelen. Eentje die bereid is om je in de mond te neuken en een andere in je kont, terwijl ik je kut voor mijn rekening blijf nemen. Wat denk je daarvan, smerige hoer?”
“Jij betaalde voor mij, dus kun je met me doen wat je wil.”
“Ja. Het zou je veel te hoge prijs in ieder geval wat acceptabeler maken als ik twee vrienden bel om naar kamer 327 te komen om mijn slet te helpen afpalen. In welk gaatje ze jou willen neuken, mogen ze zelf bepalen.”
“Oui… Mon dieu, oui,”snikte ze.

Bram schrok toen hij merkte dat Luz niet zomaar wat droge snikken voortbracht, maar dat er echte tranen over haar wangen rolden. Hij was bang dat hij misschien wel wat overdreven had, maar toen hij zich excuseerde en zei dat hij een beetje op zijn woorden zou letten, wilde ze daar niets van weten.
“Zeg het opnieuw!” smeekte ze hem bijna. “Blijf zeggen dat ik jouw vuile slet ben. Zeg me dat ik van jou ben, alsjeblieft!”
Bram was zo verbijsterd dat hij aanvankelijk niets zei en zich afvroeg welk vat aan emoties hij per ongeluk bij haar had geopend. Toen hij bleef zwijgen, begon ze pas goed te huilen. Ja, bijna net zo fel als toen hij daarstraks bij haar op de kamer kwam.
“Je bent mijn vuile kleine slet," gromde hij toch maar weer. Zwaar op haar leunend, bracht hij zijn mond zo dicht als mogelijk bij haar oor. “Jij behoort mij toe. Ik ben baas over jou. Als je morgen naar huis gaat, zul je nog altijd dokter zijn, maar voor mij ben jij voortaan in de eerste plaats mijn privé sletje en pas daarna ben je arts.” Op dit punt greep hij haar blonde haren stevig vast en dwong haar hardhandig om hem aan te kijken. “Als ik je kom opzoeken in dat ziekenhuis van je, dan kun je maar beter je patiënten verwittigen dat ze even zullen moeten wachten, want jouw spreekkamer zal voor minstens een half uur als peeskamer dienst doen, begrepen?”
“Oh ja!” snikte ze nog wel, maar haar tranen bleven toch al achterwege. “Dankjewel, mijn meester, dankjewel!”

Op zijn armen steunend, stak Bram een tandje bij. De woeste manier waarop hij zijn lans in en uit haar vagina joeg was bij de beesten af, maar dan nog ging Luz mee in zijn ritme. De houding waarin hij haar dwong maakte het voor haar vast niet gemakkelijk, maar toch lukte het haar om hem telkens opnieuw tegemoet te stoten, en hoe! Hij had haar dan wel toegeschreeuwd dat ze een waardeloze hoer zou zijn, maar niets was minder waar. Het melkend effect dat haar vagina op zijn geslacht had was gewoonweg zo fenomenaal dat hij wist dat hij het niet lang meer zou trekken. Daarnaast was het absoluut een opwindend gezicht om haar reet bij elke move te zien aanspannen en ontspannen. Dat laatste bracht hem op een idee.
“Ik ga dadelijk klaarkomen,” kreunde hij, “maar ik wil niet in het condoom schieten.”
“Heu?” vroeg ze geschrokken. Dat was niet de afspraak.
“Nee, het is niet wat je denkt, hete sloerie van me. Ik ga me nu terugtrekken en terwijl ik het rubbertje af doe, trek jij je kontwangen uit elkaar. Met twee handen en zo ver als je kunt. In je reet wil ik mijn zaad lozen, en als jij je aars een beetje oprekt, dan krijgt je kont alsnog wat zaad binnen.
“Oh ja,” reageerde Luz meteen enthousiast. “Op die manier zal ik morgen thuis alvast nog weten aan wie ik toebehoor.”
“Precies!”
Gehoorzaam trok ze haar billen zo ver mogelijk uit elkaar en terwijl Bram het condoom van zijn pik rukte, zag hij hoe haar poepertje zich een beetje opende. Het was zo’n geil gezicht dat er slecht een vijftal flinke rukken nodig waren voor hij zijn neukstok tussen haar prachtige bilhelften legde en zich grommend overgaf aan het genot van zijn lozing.
Luz voelde zijn pik eerst enkele keren schokken maar dan spoot hij zijn hete jus in haar reet. Tot vier keer toe, voelde ze hoe hij een krachtige straal tussen haar billen spoot en hoe er druppelsgewijs een deel van zijn hete vocht de weg naar haar rectum vond. Ergens verbaasde zijn potentie haar wel, want zo lang was hun vorige neukbeurt nu ook weer niet geleden. Hoe dan ook, ze was gewoonweg blij dat hij op het laatste moment besliste om haar toch zijn zaad te laten voelen, op een ongebruikelijke manier, dat dan weer wel.

Voor Bram voelde het aan alsof zijn hele lichaam binnenstebuiten gekeerd was en met zijn krimpende pik nog in haar glibberige bilspleet liet hij zich uitgeput op haar vallen. Hij had niet verwacht dat deze voor hem ongewone vrijpartij zo’n opzwepend effect op hem zou hebben. Compleet bevredigd had hij maar half en half in de gaten dat zijn gewicht Luz zowat in de matras drukte, maar dan nog vertrok ze geen spier om hem van haar af te doen gaan. Langzaam kwam zijn lichaam weer tot rust en in de stilte van de kamer kon hij haar ademhaling en zelfs het kloppen van haar hart horen.
“Je bent de mijne,” fluisterde hij in haar oor.
“Ja, de jouwe,” bevestigde ze hem zelfverzekerd.
Bram gleed van haar af en legde zich op zijn zij naast haar. Meteen draaide ze naar hem toe om zich in zijn armen te nestelen, met haar lichaam zo dicht tegen het zijne aan als maar kon. Toen hij zijn armen strak om haar sloot, meende hij een tevreden zucht te horen.
Lange tijd deed hij niets anders dan haar vasthouden en af en toe door haar blonde haren strelen, iets wat zij graag liet gebeuren. “Luz…” zei hij na een tijdje.
“Ssstt…” onderbrak ze hem meteen. “Je hoeft nu niets te zeggen. Ik weet dat ik behoorlijk gek deed en misschien ben ik ook wel gek. Ik kreeg de laatste maanden zoveel op mijn bord dat ik af en toe niet weet hoe daar mee om te gaan. Maar ik doe mijn best om rechtop te blijven, Bram… dus als ik daarnet te ver ging, dan kan ik niets anders zeggen dan dat het me spijt.”
“Je ging echt niet te ver, lieverd, en al moet ik bekennen dat ik het vooraf niet verwachtte, maar het was gewoon fantastisch.”
“Jij was ook fantastisch, schat. Dankjewel daarvoor, maar laat ons nu geen verkeerde dingen zeggen. Wat we net hadden hoeft verder niets te betekenen, maar hou me alsjeblieft liefdevol vast, zodat ik minstens voor één nacht weer eens het gevoel ervaar hoe het is om iemand te hebben die om je geeft. Doe het voor mij, please?”
“Ok.” Bram had nog zoveel willen zeggen, maar met een kus op zijn mond voorkwam ze dat.
“Goede nacht,” fluisterde ze, waarop hij haar nog eens kuste. Het volgend moment zakte haar kin in de richting van haar borst en enkele seconden later sliep ze al.

Nauwelijks een paar uur later, vlak voordat de wekker zou aflopen, werden ze wakker in exact dezelfde positie. In het zwakke licht van de ochtendzon wat doorheen de gordijnen priemde, keken ze elkaar aan.
“Goedemorgen,” zei Bram glimlachend.
“Jij ook een goedemorgen,” antwoordde ze met een al even brede glimlach. “Lekker geslapen?”
“Nou en of. Ik slaap altijd goed met een mooie vrouw in mijn armen. En jij?”
“Ik heb geslapen als een roos,” geeuwde ze.
“En hoe gaat het met mijn roos haar kontje vanochtend?”
“Goed,” spinde ze. "Maak je geen zorgen, het is daar weer droog hoor.”
“Haha, dat wil ik geloven,”grinnikte hij, wijzend naar de duidelijke vlek onder haar billen.
“t Ja,” zuchtte ze, terwijl ze rechtop ging zitten. “Misschien kun je me nog snel een nieuwe vulling geven”, stelde ze hoopvol voor. “Het zal dan wel een vluggertje moeten worden, gezien het vroege uur waarop mijn trein vertrekt… maar als je ‘ja’ zegt, dan draai ik me met plezier om.”
“Een verleidelijk aanbod,” grinnikte hij, "maar tenzij jij een blauw pilletje in je tas hebt zitten, zal ik moeten passen.” Als ik twintig jaar jonger was, dan wist ik het wel. Wil je daar een volgende keer aan denken, dokter? Een Viagra, gewoon voor de zekerheid dat ik je niets tekort doe.”
“Een volgende keer?” vroeg ze zachtjes. Met een hoopvolle blik keek ze hem aan.
“Ja,”zei hij overtuigd. “Luz, ik wil je opnieuw ontmoeten. Liefst binnenkort al.”
Ze legde haar handen op zijn wangen. “Bram, zeg zoiets alsjeblieft niet als je het niet meent,” fluisterde ze.”

Bram keek haar recht in de ogen. “Ik meen het wel degelijk, Luz. Het maakt me niets uit of dat terug hier of in Parijs zal zijn, of ergens in het midden. Tot eind volgende week is mijn agenda volgeboekt, maar vanaf dan maak ik met heel veel plezier enkele dagen vrij om bij jou te kunnen zijn. Ik stel voor dat je me vanavond belt. Hoe laat het ook mag worden, ik zal op je wachten, zodat we met jouw agenda erbij kunnen kijken wanneer het kan. Ik hoop dat je tegen dan ook een plek hebt kunnen kiezen waar je met mij naartoe zou willen. De prijs is geen probleem, alles kan wat mij betreft.”
“Wauw! Zoveel vrijgevigheid had ik niet in je gezocht,” lachte Luz. “Wat als ik een minitrip New York zou willen, met verblijf in het meest chique hotel dat daar te vinden is?”
“Dan nog hoef jij je daarover geen zorgen te maken. Financieel boer ik zo slecht nog niet.”
“Goed,” zei ze, bijna kinderlijk gretig, maar dan vervaagde haar glimlach. “Ik zou al blij zijn als je naar Parijs komt. Als jij en ik elkaar dan toch terug zullen zien, dan lijkt het me leuk als jij mij eens opzoekt… al was het maar om wat gemeenschappelijke herinnering op te halen.”
“Herinneringen aan mijn broer, bedoel je,” knikte Bram. “Dat begrijp ik. Tom zou het vast nog goedkeuren ook dat ik je thuis kom opzoeken. Trouwens, ik moet dringend zijn graf nog eens bezoeken. Sinds de begrafenis ben ik er niet meer geweest.”
“Ik kom er bijna elke week, soms zelfs meer dan eens. Het is raar, maar in het begin had ik de grootste moeite met het eerbetoon dat de stad voor ogen had door Tom op de bekendste begraafplaats van de wereld te leggen, maar telkens ik tegenwoordig door de imposante toegangspoort van Pairè-Lachaise ga, voel ik me al dicht bij hem.”

Het wekkeralarm ging af en Luz rolde naar de kant van het bed om het onaangenaam klinkende signaal te doen stoppen. Toen ze merkte dat hij haar handelingen volgde, rolde ze gelijk door tot ze op haar knieën zat en met beide handen trok ze haar billen uit elkaar.
“Dit is je laatste kans,” zei ze plagerig lachend.
“Ik wou dat het kon,” antwoordde hij, met een stem waarin spijt doorklonk.
“Zit daar maar niet mee, lieverd. Dat halen we later in Parijs wel in.” Om haar woorden te onderstrepen boog ze naar hem toe en kuste hem op de mond. Daarna stelde ze voor dat hij als eerste zou douchen, terwijl zij via de roomservice een ontbijt voor twee zou bestellen. Na tien minuten was het haar beurt om te douchen en tot zijn verrassing stelde Bram vast dat Luz nauwelijks meer tijd nodig had dan hij.
Het ontbijt werd geleverd en hongerig als ze waren, vielen ze er meteen op aan. Eenmaal de honger gestild, was het voor Luz de hoogste tijd om haar haren te borstelen en wat bescheiden make-up aan te brengen. Bij dat laatste merkte Bram op dat ze dat echt niet nodig had, want de leuke, natuurlijke uitstraling die haar gezicht van zichzelf had, was voor hem al mooi genoeg.
“Heb jij geen bril of contactlenzen,” vroeg ze lachend.
“Nee, waarom?”
“Dan denk ik dat het hoog tijd wordt dat jij jouw ogen eens laat nakijken!” giechelde ze.

Van achteruit sloeg Bram zijn armen om haar heen en kuste haar teder in de hals. “Bedankt voor de tip, maar ik zie nog prima,” zei hij met een lage, verleidelijke stem. “Zelfs op grote afstand herken ik een mooie vrouw direct als ik er een zie. Momenteel ben ik op zoek, zoals je weet en dus kijk ik tegenwoordig best veel. Ik kan dus vergelijken.”
Terwijl hij sprak voelde ze hoe zijn warme adem haar nek streelde. Onwillekeurig huiverde ze en tegelijk stond ze toe dat hij wat kusjes in haar nek drukte. “Hoe lang is het stappen naar het station?” vroeg ze op fluistertoon.
“Als je flink doorstapt iets meer dan tien minuten,” antwoordde hij.
Ze keek naar de wekker op het nachtkastje. Haar trein vertrok over exact twintig minuten. “Verdomme,” mompelde ze. Er was geen tijd meer, niet eens voor een vluggertje.
“Wat scheelt er?”
“Niets,” zuchtte ze. “Alleen hadden we de wekker wel wat vroeger mogen zetten. Ik durf wedden dat ik jouw jongeheer wel wakker zou krijgen, moest ik er de tijd voor krijgen.” Om haar woorden kracht bij te zetten, liet ze haar tong sensueel langs haar lippen glijden.
“Daar twijfel ik geen moment aan. Weet je… Je kunt natuurlijk ook een latere trein nemen,” zei hij grijnzend.
“Breng me niet in de verleiding,” snoof ze. “Helaas kan daar geen sprake van zijn. Mijn afspraken voor vandaag zijn gemaakt en kunnen niet meer verplaatst worden. Ik mag er niet aan denken dat de Thalys vertraging zou hebben of dat er geen taxi vrij zou zijn in het Gare du Nord, want in dat geval kom ik sowieso te laat aan. Ik ga niet eerst langs thuis, maar kleed me om in het ziekenhuis, dat is zo gepland. Ach wat, het zal me zo al moeite genoeg kosten om niet gedurende de hele reis aan jou te denken en aan wat we allemaal nog hadden kunnen doen. Dat mag ik mezelf hoegenaamd niet toestaan, want de eerste patiënt van de dag en zijn echtgenote hebben geen boodschap aan een oversekste chirurg, die tijdens de operatie alleen maar kan denken aan allerlei manieren om jouw pik weer overeind te krijgen.”
De halve grijns op haar gezicht hield het midden tussen ernst en spot. Luz trok haar schoenen aan. In zeven haasten begon ze haar spullen samen te rapen en in haar weekendtas te proppen. Veel meer dan wat toiletspullen en de kleren van de dag voordien waren het niet, dus pakken was zo gebeurd. Toen Bram suggereerde dat hij met haar mee zou lopen, nam ze dat aanbod wat graag aan. Vanaf het hotel tot aan Antwerpen Centraal was het weliswaar altijd rechtdoor, maar dan nog zou het handig zijn iemand bij zich te hebben die bekend was in het station zelf. Uitchecken nam gelukkig niet veel tijd in beslag. Eenmaal buiten nam hij de tas van haar over en bood haar zijn vrije arm aan.
“Bedankt,” zei ze, hem een warme glimlach toesturend.

Nu ze op dit vroege uur door hartje Antwerpen liepen, besefte ze plots dat ze de voorbije uren zoveel over Tom en haar hadden gepraat, maar eigenlijk nauwelijks over Bram en wat hem bezig hield.
“Ik heb je eigenlijk nog niet eens gevraagd wat jij voor de kost doet,” zei ze met enige schaamte in haar stem.
“Och, ik ben een zakenman,” hield hij zijn antwoord vaag. Met de manier waarop hij zijn schouders daarbij ophaalde liet hij uitschijnen dat het om de gewoonste zaak van de wereld ging. “Eenvoudig samengevat heb ik twee bakjes op mijn bureau staan. Het ene is gemerkt met ‘In’ en het andere met ‘Uit.’ Mijn hoofdtaak bestaat erin om dingen van de 'In' naar de 'Uit' box te verplaatsen. Het enige moeilijke daaraan is dat mensen voortdurend dingen in mijn ‘In’ box blijven stoppen.
Luz giechelde. “Volgens mij was jij het die gisterenavond op een bepaald ogenblik iets in mijn ‘in’ box stopte, maar daarover hoor je mij niet klagen. Helemaal niet zelfs.”
Ook Bram lachte vrolijk om haar opmerking maar werd al snel weer ernstig. “In principe ben ik een professionele papiersnuffelaar. Vergeleken met een brandweerman of een dokter klinkt dat misschien saai, maar al zeg ik het zelf, ik ben daar wel goed in. Het verdient ook heel behoorlijk en met een hele groep andere papiersnuffelaars die voor mij werken, kan ik mijn vrije tijd plannen wanneer me dat uitkomt. Dus als jij me vanavond belt en zegt dat we elkaar bijvoorbeeld op een dinsdag of woensdag zullen ontmoeten is dat voor mij geen probleem.”
“Dat is helemaal geweldig!” zei Luz, zichtbaar opgelucht. “Ik was er namelijk niet zeker van of een afspraak tussen ons wel kon.”
“Hoe bedoel je?”
“Ik werk voor het ziekenhuis. Ik heb daar mijn eigen kabinet, mijn eigen kantoor en mijn eigen medisch personeel, maar het is niet mijn eigen praktijk. Mijn vrije dagen kan ik dus niet zelf plannen. Ik krijg wel drie dagen per week, maar dat zijn niet altijd weekend dagen.
“Ach wat,” zei Bram, “misschien kun je op een dag je eigen praktijk beginnen, toch?”
“Misschien…” Luz klonk niet bepaald enthousiast en ze ging er verder ook niet op in.

"Mag ik je iets heel anders vragen?" vroeg Bram op het moment dat ze de Frankrijklei kruisten en de monumentale gevel van het station in hun gezichtsveld kwam.
Luz Knikte.
“Wat vertelde Tom jou over wat ik deed voor de kost? Mijn broer en ik schoten best goed met elkaar op, maar sommige dingen bespraken we zelden of nooit. Een van die onderwerpen was mijn kostwinning. Misschien zei hij je er nooit iets over, maar als hij dat wel deed, ben ik daar best benieuwd naar.”
“Ik…” Ze keek hem even aan met iets van een verlegen lachje om haar mond. “Ik denk niet dat je wil dat ik daarop antwoord.”
“Toch wel. Ik ga heus niet boos worden, dat beloof ik je. Gisterenavond hadden we het erover dat Tom het moeilijk had met het begrip ‘tact’, dus weet ik dat het niet lovend zal zijn geweest. Toch zou ik graag willen dat je het me toch vertelt, al was het maar om mijn nieuwsgierigheid in te vullen.”
“Weet je het zeker?” vroeg ze, duidelijk op haar hoede.
“Heel zeker.”
“Goed dan… als je maar niet vergeet dat Tom dat zei. Het is niet hoe ik het zie, ok?”
“Ok.”
“Hij vertelde me ooit een keer dat jij één grote praatjesmaker en een klaploper was die in zijn hele leven nog geen enkele dag echt gewerkt heeft… Voor wat het waard is, ik geloofde dat toen niet en nu nog minder.”
“Zo was Tom. Ik hoor het hem al zeggen.” Bram lachte luid en schudde het hoofd. “Toen we jong waren heeft hij ontelbare keren geprobeerd om mij te overhalen om ook bij de brandweer te gaan, maar evenveel keren antwoordde ik hem dat mijn toekomst ergens anders lag. Op een dag heeft hij het toch geaccepteerd en niet langer aangedrongen, maar dat betekende niet dat hij achter mijn keuze stond.”

Ze kwamen aan bij het Antwerpen-Centraal en met haar hand in de zijne, loodste Bram haar langs een wirwar van roltrappen naar het juiste perron, waar de Thalys met openstaande deuren zijn passagiers opwachtte. De stationsklok tikte ongenadig verder.
“Nog twee minuten,” zuchtte Luz, met een spijtige blik in haar ogen. “Bram, ik zou willen dat ik nog geen afscheid moest nemen. Als ik niet ten laatste om half tien in het ziekenhuis moest zijn, dan zou ik beslist een latere trein nemen. Dat zweer ik je.”
“Dat weet ik,” zei hij, sussend haar haren strelend. “Ik zou ook liever geen afscheid nemen, maar ik meende het wel toen ik je in het hotel zei dat ik je spoedig terug wil zien. Ik wacht op je telefoontje van vanavond en dan spreken we een datum af, goed?”
“Goed. Ik bel je zodra ik kan,” beloofde ze. Na een tedere kus nam ze haar tas van hem over en liep in de richting van de dichtstbijzijnde openstaande deur. Nauwelijks vijf passen bij hem vandaan, bleef ze echter al staan. Ze leek even in gedachten verzonken, maar dan keerde ze op haar stappen terug.
“Bram…” zei ze, moeilijk slikkend, “er is nog iets wat ik je moet vertellen. Als sinds we vanmorgen wakker werden denk ik na over hoe ik je dit het beste kan zeggen, maar ik geraak er niet uit. Nu we uit elkaar gaan kan ik echter niet leven met het idee dat ik op die trein stap zonder dat ik er met jou over gepraat heb.”
“Ok, zeg het maar,” zei hij op vriendelijke toon. “Ik luister.”
“Nadat Tom stierf, zocht ik troost bij vrienden. Een van die vrienden was André Mallieux, een collega op radiologie. André is even oud als ik en eveneens single. Hij was een echte huisvriend, evengoed Toms vriend als de mijne. Maar toen ik alleen kwam te staan, werden we nog intiemer bevriend dan voordien… als je begrijpt wat ik bedoel?”
“Zoiets als wat Engelstaligen ‘Friends with benefits’ noemen, bedoel je?”
“Zoiets ja,” knikte ze. “Ik wil vrienden blijven met André en ben zeker ook van plan om dat te doen, maar als jij het me vraagt, dan zal ik hem zeggen dat het ‘with benefits’ gedeelte van onze vriendschap voorbij is.”
“Ok, Luz. Dat is goed.”
“Nee Bram,” klonk haar stem zacht. Ze keek hem haast smekend aan, terwijl ze zachtjes in zijn hand kneep. “Het is niet goed… Ik bedoel, niet goed op die manier... Ik wil dat jij het me vraagt.”

Bram keek haar aan, las de behoefte in haar ogen en plots begreep hij waarom ze wilde dat hij het haar vroeg. Als hij uit was op een flirt, dan was het nu het moment om te zwijgen. Als hij daarentegen bereid was om uit te zoeken of ze samen een toekomst hadden, dan ‘moest’ hij het haar nu vragen. Langer dan een seconde hoefde hij niet na te denken en haar een stralende glimlach toesturend, nam hij haar in zijn armen.
“Luz,” zei hij zelfverzekerd, “Ik wil heel graag dat jij jouw vriend André vertelt dat het 'speciale deel’ van jullie vriendschap voorbij is. Wil je dat doen, alsjeblieft?”
Haar mooie blauwe ogen fonkelden toen ze naar hem opkeek. “Weet je het zeker?”
“Ik denk niet dat ik ooit in mijn leven ergens zo zeker van ben geweest,” fluisterde hij. Teder kuste hij haar en toen ze hun kus afbraken was de opluchting van haar gezicht af te lezen.
“Ik doe het,” zei ze met een gelukzalige glimlach.
Het fluitsignaal van de treinconducteur gaf aan dat de deuren gingen sluiten en na een laatste afscheidskusje spurtte Luz naar de trein. Net op tijd. Bram zag hoe ze haar tas boven in het bagagerek gooide en vrolijk naar hem zwaaide op het moment dat ze haar plaats bij het raam innam. Met een warm hart wuifde hij haar uit, net zo lang tot de trein uit het zicht was.

Vervolg binnen enkele dagen.