Jongens Hormonen - 66

Aan mijn lezers : Dank voor de reacties, en vooral op mijn email-adres. Ik weet het, het verhaal is vrij lang. En ik weet ook dat de inhoud ervan niet iedereen kan bekoren. De inspiratie vind ik op internet-sites, in verhalen, in tv-series en... vanuit chatverhalen via BullChat en Skype, door mensen die het zelf min of meer mee beleefd hebben. Reacties zeker nog steeds welkom. Jaakske

Vlak voor Kerstmis had ik een email ontvangen van het AFS Australië. Enkel voor de durvers ! Tien dagen in Nieuw-Guinea, in de jungle, bij inboorlingen waar nog koppensnellers en kannibalen te vinden zijn, bij oorlogszuchtige inboorlingen die nog leven volgens hun gebruiken zoals honderden jaren geleden.. Dat sprak me wel aan, en zo erg kon het wel niet zijn, dus had ik positief gereageerd. Men moet het ijzer smeden terwijl het heet is.
Op maandagochtend moest ik om half tien op de vlieghaven zijn. Er waren nog drie AFS-studenten, waaronder Jürgen.
- Hé, tof zeg !
Met een klein vliegtuigje naar Port Moresby, de hoofdstad van Papoea-Guinea. Naar een leuk hotelletje even buiten de stad. Port Moresby is een vrij grote stad, met echt Westerse inslag. Hoge gebouwen, prachtige straten. Luxueuze villa’s. Niet te geloven dat enkele kilometer verder nog bijna onbeschaafde stammen leven zoals eeuwen geleden.

We kregen uitleg over de bevolking in de bergen en de afgelegen plaatsen. Over Papoea’s, hun levenswijze, hun nog steeds primitieve manier van leven. We zagen videofilms over die primitieve stammen. Ze liepen naakt, helemaal naakt. Films waar de mannen een peniskoker aan hadden, de vrouwen een rieten rokje, de kinderen helemaal niets. Filmpjes waar jonge mannen worstelden, helemaal naakt. Filmpjes waar jonge mannen vast gebonden waren en geslagen met een soort touwen, als inwijdingsritueel.
Ja, en daar zouden wij ’s anderendaags naartoe gaan.

’s Avonds naar de slaapkamer, Jürgen en ik. Vertellen over onze gastgezinnen in Darwin. Helemaal naakt naast elkaar op het grote bed. Ik vertelde dat mijn gezin regelmatig naar het nudistencentrum trok en naar het naaktstrand.
- Die van mij niet. zegde Jürgen. Nee zeg ! Maar die zoon van hen, hij is twintig of eenentwintig, miljaard, die wil me elke avond neuken !
- Echt ?
- Ja, en dan spuit hij mijn kont vol en dan loopt dat er uit. En zaad dat hij heeft !
- En moet jij hem ook neuken ?
- Nee, hij pijpt me. Dan ligt hij over me heen, en als ik in zijn mond spuit, dan doet hij voort en ik krijg hem niet van me af.
- Amaai zeg.
Ik merkte hoe Jürgen een erectie had.
- En vind je dat leuk, zo al dat zaad in je kont ?
- Niet echt. Maar ja. Dan slaap ik met een handdoekje tussen mijn benen, zodat die smurrie daar in loopt.
- En is dat elke avond ?
- Nee, twee, drie keren per week.
- En zie je de rest van het gezin ook naakt ,
- Nee. Amaai, nee zeg ! Nooit. Als er een op de badkamer is, dan wordt de deur gesloten. Stom natuurlijk.
- En of !
Jürgen zijn penis stond helemaal stijf.
- Hé, Jürgen, kijk eens naar jouw spermaspuit !
Hij lachte.
- Mag ik eens ?
Ik wachtte het antwoord niet af. Mijn hand omklemde Jürgen zijn stijve spuiter. Jürgen strekte zich helemaal. Drie, vier keren het penisvel op en neer wrijven. Het sperma spoot in forse stralen op Jürgen buik. Mijn Duitse kameraad knorde van voldaanheid.
- Wil ik ?
Jürgen trok mij af. Het voelde heerlijk aan. Ik genoot.

Per twee zouden we het binnenland van Guinea bezoeken, samen met een gids, die chauffeur was van een soort open jeep.
We vertrokken omstreeks 10 uur. Wij moesten al onze persoonlijke dingen afgeven in het hotel : gsm, uurwerk. Ook onze kledij moesten we achterlaten. We kregen een kakikleurige korte broek, die met moeite onze dijen bedekte, en jas met korte mouwen en stevige schoenen;… Het zou een echte ervaringstocht worden, zeer primitief qua comfort.
Na enkele kilometer zaten we midden de dichte bossen. Jacko, onze gids, bruingebrand, was een toffe gast. Hij was gewoon dergelijke trips te leiden. Hij vertelde dat sinds de laatste wereldoorlog veel van de echte Papoea’s zeer gecultiveerd waren. Heel veel stammen liepen er nu half en half gekleed bij, in plaats van het poedelnaakte van vroeger. Tijdens hun rituelen waren ze dan weer naakt en meestal helemaal beschilderd. Er waren nog inwijdingsrituelen waarbij de aankomende volwassenen strenge proeven dienden te ondergaan, waarbij bloed niet geschuwd werd.
Het was prachtig weer, warm en we trokken ons jasje uit. Zo zaten we in bloot bovenlijf te genieten van de zon en de natuur. . Jacko manoeuvreerde de auto doorheen smalle paadjes, een stuk de berg op. Tegen we middag hoorden we geluid.
- Niet verschieten ! verwittigde Jacko ons.
En toch.
Plots stonden er vier, vijf zwart-bruin getaande wilden vlak voor ons, helemaal naakt, van top tot teen helemaal in witte strepen geschilderd, een beentje doorheen hun neus, hun werpspies in aanslag.
Jacko stopte. Stapte uit. In een voor ons onbekend broebeltaaltje legde hij uit wie we waren, wat we kwamen doen. Hij nodigde Jürgen en mij uit naderbij te komen. Een van die wilden kwam op ons af, stak zijn hand uit. Wij drukten die hand. Hij lachte.
- Dat is Manoe, de chef van het dorp, legde Jacko uit.
We trokken mee door smalle paadjes en bereikten na zo’n half uur het dorp. En wat we toen te zien kregen. Een aantal strooien hutten, voor zover je dat hutten kon noemen. Vrouwen met bengelende blote borsten en een soort strooien rokjes aan. Naakte kinderen. Mannen met een soort mini-slipje aan. Naakte mannen met grote slappe lullen en forse ballenzakken. Naakte jonge kerels, sommigen met een half stijve penis.
Alle mannen kwamen op ons af. De naakte kinderen drumden tot vlak tegen ons, raakten ons aan. Nee, ik voelde me absoluut niet op mijn gemak. Al die vreemde donkere tronies. Ze staarden ons aan. Hun chef Manoe riep iets. En iedereen schoot in een lach uit. Jacko zegde dat we er welkom waren, dat we hun gast waren.
We werden naar het midden van het kleine plein geleid. Daar waren vrouwen eten aan het klaar maken, zo dacht ik toch. Iedereen ging neer zitten. Wij dus ook. Er werd een aarden teil vlak voor ons geplaatst, met eten er in. De mannen namen een handsvol van die brij, en propten die in hun mond. Jacko deed teken dat we mee moesten eten. Ik stak mijn hand in de teil, en nam wat van die bruine brij, bracht die naar mijn mond. Proefde. Nee, absoluut niet slecht. De wilden keken me aan, knikten, lachten hun bruine tanden bloot. Ik stak meer van die brij in mijn mond. Nee, het smaakte absoluut niet slecht, het smaakte zoet. De gezichten van mijn gastheren knikten. Ik nam meer van die brij. At er van.
Iemand gaf een soort kalebas rond. Iedereen dronk er van. Ik ook. Jürgen ook. Het smaakte zuur. De gezichten van de wilden knikten en lachten.

We namen een kijkje in zo’n hut. Onze ogen moesten eerst aan het duister wennen. Gewoon aarden vloer, met enkele rieten matten op. Het stonk er vreselijk.
Ondertussen waren de mannen van het dorp in een kring gaan neerhurken. Sommigen met een vuil broekje aan, sommigen met een soort tangaslipje aan, het merendeel helemaal naakt. Alle kinderen in hun blootste blootje en ook jongeren tot.. ja tot aan welke leeftijd ? Ik kon moeilijk een leeftijd plaatsen op sommige kerels. Aan hun lullen te zien waren ze zeker reeds ten volle in hun puberteit, of reeds voorbij.
Jacko leidde ons naar een plaats en zegde dat we ook maar neer moesten zitten. Er stonden een viertal jonge gasten midden de kring, helemaal naakt, met forse lullen. Een van de oudste mannen stond bij hen. Dan gaf hij een soort bevel en per twee vielen die jonge gasten elkaar aan. Wat volgde was een verwoed gevecht. Ze grepen elkaar eerst bij de armen, probeerden elkaar omver te trekken, vielen op de zanderige grond. Een echt worstelgevecht. Verdomd, die kenden er nog wat van ! Natuurlijk, uiteindelijk waren er verliezers. De twee winnaars namen het dan tegen elkaar op, aangemoedigd door de toeschouwers. Ik voelde een kriebeling in mijn aders.
De winnaar kwam op Jürgen en mij af. Wat hij brabbelde, dat verstond ik niet. Jacko wel.
- Hij vraagt of je het tegen hem durft opnemen…
Jürgen keek mij aan.
- Durf je ?
Mijn ijdelheid won het op mijn durf. Dus ik stond op.
- Doe je broekje uit, gaf Jacko als raad.
Dat kwam er nog bij. Ik stroopte mijn broekje uit. Stond poedelnaakt. Ik hoorde een bewonderend gemompel.
Ik stapte naar het midden van de kring. Ik stond rechtover mijn tegenstrever. De oude man riep iets. We vielen elkaar aan. Grepen elkaar bij de armen. Trokken, draaiden om elkaar heen. God, wat had die kerel macht zeg ! We rolden over de grond. Het zand schuurde over mijn blote huid. Grijpen, spartelen, grijpen. Verdomd, zou ik het verliezen ? Ik hijgde zwaar, zweette. De kerel hijgde ook, zweette ook. Had hij zoveel tegenstand verwacht . Ik zag zijn grijnzende gezicht dicht tegen het mijne. Ik hoorde zijn adem, diep en zwaar. Ik voelde zijn naakt lichaam.
Wie won er ? Ik ? Mijn tegenstrever ?
We lagen naast elkaar op de grond. De toeschouwers uitten hun waardering. Mijn tegenstrever stond op. Ik ook. We reikten elkaar de hand. Hij lachte zijn tanden bloot. Zegde iets. Leidde me terug naar mijn plaats.
Jürgen riskeerde zich ook aan een gevecht. Hij kon toch niet onderdoen en zich als een bleutje voordoen ! Hij was echter niet opgewassen tegen zijn uitdager. Nee, in geen tellen lag hij uitgeteld opzijn rug.
En daarmee waren Jürgen en ik helemaal naakt. Natuurlijk, met onze bleke huid staken we fel af tegen die bruin-zwarte kerels. Jacko legde uit dat we mee gevraagd werden op jacht in het oerwoud. Wij dus mee, samen met enkele jonge kerels, al of niet volledig naakt. Ik vond het heerlijk ! Natuurlijk, zo blootsvoets door het woud, dat was ook niet alles.
Al vrij snel hadden die kerels een aapje geschoten. Nu ja, schieten is een groot woord. Via een blaaspijp schoten ze een pijl naar het beestje. Getroffen ? Het viel uit de boom en met een forse slag van een hand werd zijn halswervel gebroken. Ik vond het vreselijk ! Maar ja, dat was hun manier van jagen.

We bleven in dat primitieve dorp overnachten. We sliepen in zo’n hut, tussen andere jonge kerels. En blijkbaar hielden zij er een wedstrijd op na om ter meest knallende winden te laten. Amaai ! Van slapen kwam niet veel in huis.

Bij zonsopgang stonden die kerels op. Enkelen hadden een ferme erectie. En wat deden die kerels ? Eerst tegen een struik gaan plassen. En dan in het bijzijn van anderen, zich gewoon masturberen. Die stonden daar samen, met drie, vier bijeen, rukken en snokken aan hun lul, lachend en dan hun sperma spuitend op de grond. Jürgen en ik stonden er op te kijken. We kregen er een stijve door. Die kerels gaven met gebaren aan dat we ook maar moesten rukken. Jürgen keek me aan. Hij knikte. Ja, en dan hebben wij onszelf ook afgetrokken. In geen tijd spoten we. Tot groot jolijt van onze gasten, die in hun handen klapten en lachten.
Na een soort ontbijt van die bruine pap, trokken Jürgen en ik ons broekje aan en onze schoenen en werden we door enkele van de oudsten uitgeleide gedaan tot aan onze auto. Afscheid nemen.
Jacko voerde ons naar de volgende stam.

Jacko kende blijkbaar de weg uit het hoofd. GPS of zoiets, nee, dat had hij niet nodig, als het hier al kon helpen ! ‘s Middags stopten we even aan een klein waterloopje. Jacko goot een van de jerrycans nafte in de benzinetank. We aten god-ik-weet-niet-wat, dat we ’s ochtends mee gekregen hadden. Het smaakte. Ja, echt, het was lekker. Die halve wilden kenden ook lekker eten. Dat wel.
Verder rijden. Wat klimmen, dan dalen. Een onooglijk paadje. De takken van de struiken sloegen ons af en toe in het gelaat. God, waar zaten wij nu ergens ? Dat was echt avontuurlijk. Jacko vertelde dat we dicht bij een stam voorbij kwamen die nog steeds op vijandige voet leefde met de overheid en die er niet voor terug deinsden om vreemden te overvallen. Nu ja, die tocht was echt niet voor doetjes.
Niet voor doetjes ?
Een hobbelig paadje. Kuilen, twintig centimeter diep. Onze jeep sukkelde vooruit. En dan plots.
- Run… Run !
Jacko sprong van de chauffeursstoel af en vluchtte tussen de struiken weg. Jürgen sprong eveneens uit de jeep en verdween.
Ik sprong ook uit de jeep, aan de rechterkant, vluchtte de struiken in, recht tegen een oorlogszuchtig beschilderde wilde. Die greep me vast. Ik worstelde me los. Werd door vier, zes armen vast gepakt, op de grond geworpen. Ik verstijfde en mijn hart sloeg bijna tilt. Vijf, zes grijnzende tronies keken me aan. Forse kerels. Poedelnaakt. Volledig in witte en zwarte strepen overschilderde lichamen, ook hun lullen. En welke lullen ! Zo groot had ik die nog nooit gezien ! God, dat ik daar nu op lette ! Twee of drie kerels hadden een soort touw rond hun penis dat omheen hun buik geknoopt werd en aldus lul omhoog trok en hun immense ballenzak helemaal bloot liet. Ook in wit en zwart gestreept.
Ik lag daar. Twee kerels hadden hun voet op mijn armen gezet. Het enige wat ik hoorde was een soort gegrom. En dan plots, handen sleurden mijn schoenen van mijn voeten, wilden triomfeerden met mijn schoenen in hun handen. Twee anderen rukten mijn broekje van mij af. Ik was naakt, naakt zoals die papoea’s, maar helemaal bleek. Bleek vooral van de angst.

Er kwamen nog een drietal van die wilden bij het groepje. Ze hadden een dikke tak van zo’n vier meter bij zich. Handen draaiden me onzacht op mijn buik. De stok werd over mijn rug gelegd. En in geen tellen werd die stok op mijn rug vastgebonden met een soort lianen onder mij door, over mijn borst en buik, over mijn dijen en benen, over mijn voeten. Mijn armen werden naar voren getrokken en de stok werd ook daar vastgebonden, met strengen over mijn bovenarmen en over mijn onderarmen. Ik kon enkel mijn hoofd bewegen.
De stok werd omhoog gehesen en door twee kerels op hun schouder gelegd. En ik ? Ik hing daar, vastgebonden aan die stok, mijn buik en mijn gezicht naar beneden. En zo werd ik, vastgeklonken aan die stok, doorheen de jungle, of hoe je het ook kan noemen, mee gedragen. Mijn hart bonsde hard. Ja, ik was echt bang. Waar waren Jacko en Jürgen naartoe ? Konden ze hulp halen ? Hulp ? Hier in die onmetelijke onherbergzame bossen. Ik zat – of beter ik hing absoluut niet in een comfortabele situatie. Vastgebonden aan een dikke stok. Bengelend onder die stok. Mijn hoofd zat vlak voor de buik van zo’n oorlogszuchtig beschilderde wilde. Ik zag hoe bij elke stap zijn kolossale lul heen en weer zwiepte en hoe zijn ballenzak tegen zijn dijen klotste. Ik moest er bijna om lachen.

Hoe lang duurde de tocht ? Ik had geen besef van uur noch tijd. Mijn belagers spraken geen woord. Ze stapten maar door, tussen de bomen en struiken, over een boomstam die over een beekje lag. Ze bereikten een kleine open ruimte. Als ik mijn hoofd opzij draaide, dan zag ik rieten hutten met bolrond dak en takken tot tegen de grond. Ik zag mannen en vrouwen. De mannen naakt, de oudere vrouwen met een soort rieten rokje om, sommigen eveneens naakt. Iedereen kwam toe gelopen. De stok waar ik aan hing werd onzacht op de stoffige grond gedropt. Tientallen paren ogen bekeken me. Tussen de hutten stond hier en daar een paal, met een schedel er boven op ! Drie, vier van de wilde kerels trokken die lianen die me aan de stok vast geklonken hadden los. Daarbij rolde ik nu eens op mijn zijde, dan op mijn buik, dan weer op mijn zijde. Ik was als een soort speelbal. Leuk was anders.
Uiteindelijk lag ik op mijn rug. Mannen trokken mijn armen en benen wijd uit elkaar. Handen wonden er van die lianen omheen. Handen bonden die lianen vast aan knoesten van bomen of zo iets. Ik lag als een Sint-Andrieskruis, vastgebonden. Weerloos te midden van een kring naakte of halfnaakte wilden. Ik was bang, echt bang.

Ergens begon een soort trom te drummen. Iedereen vormde twee kringen, vrouwen binnenin, mannen buitenom. Ze dansten, achter elkaar, vrouwen in wijzerzin, mannen in tegenwijzerzin. God, hoe ik daar nu aan dacht ! Hoe lang duurde dat ? Geen besef. Ik lag daar maar te liggen, vast gebonden. Bang. Keken ze naar mij ? Ik weet het niet. Ik lag daar. Mijn ogen zagen de blauwe hemel, zagen de zon, zagen hoe de zon daalde. Ik moest plassen. Ik plaste. Zagen zij het ? Ik weet het niet. Alles deed pijn. Kreeg ik kramp ? Ik lag daar, vastgeklonken tegen de grond.
Het dansen hield op. Iedereen verdween. Ik bleef achter, midden die kring grijze hutten. Ik hoorde ergens een gebrom, een soort zingen.
Vier kerels kwamen me losmaken. Ze brachten me achter de hutten, tussen struiken. Er was een greppel. Ze zegden iets. ik begreep het niet. Dan hurkte er een over die greppel. Ik zag hopen kak, vuile, vieze kak. Die kerel gaf met gebaren aan dat ik ook moest neerhurken, dat ik mijn darmen moest ledigen, dat ik moest schijten. ( Ja, ik weet wel dat dit nogal grof verteld wordt. In Nederland spreekt men over poepen. In Vlaanderen heeft poepen een andere betekenis, de betekenis van neuken. In Vlaanderen spreekt men ook soms over kakken ) Ik hurkte neer. Die kerel knikte. Dat deed me denken aan het verhaal van kardinaal Mindszenty, toen die in de vijftiger jaren in Hongarije gevangen zat en hoe hij elke ochtend over het gevangenisplein gebracht werd naar een schijthuis en er op bevel moest kakken. Raar, hoe het mens soms in zeer penibele omstandigheden ergens aan zaken denkt waar hij nooit aan denkt.
Opdracht volbracht, de kerels leidden me naar een van de hutten, bonden mijn benen aan elkaar, mijn armen aan elkaar en lieten me achter. Het stonk er verschrikkelijk.

God, waar was ik nu in beland ? Waar waren Jacko en Jürgen ? Waren ze hulp gaan halen ? Hoe zou dit af lopen ?
Ik dacht aan thuis, aan pa en ma. Ik dacht aan mam en dad, aan Ted, aan Kamal. Ik dacht aan Serge, aan…. Ik doezelde in. Ik werd wakker. Ik hoorde geluiden. Wilde beesten ? Ik voelde hoe iets over mijn naakte lichaam kroop. Spinnen ?
Ik sliep. Ik droomde. Wat droomde ik ? Ik weet het niet.

Ik werd onzacht uit mijn slaap gewekt. Handen schudden me. Twee beschilderde tronies keken me aan. Mijn handen en voeten werden los gemaakt. Ze namen me mee. Naar de schijtgreppel. Plassen. Kakken. Geen papier of wat ook om mijn kont schoon te vegen.
Hoe laat was het ?
Op het plein zaten al enkele mannen en vrouwen rond een soort schaal. Ik mee tot bij hen. Ze keken niet eens op. Een kerel toonde dat ik mijn hand moest uitsteken. Ik kreeg er een boel voedsel op. Zomaar op te eten uit de hand. En het smaakte. Echt ja, het had zo’n zoete smaak. Mee achter de hutten. Er werden lianen rond mijn polsen gewikkeld en dan tussen twee bomen vast gebonden. Ik was opnieuw weerloos. Hoe lang stond ik daar ?
Plots kwamen er vier, vijf vrouwen aan. Ze droegen aarden potten met verfstof in. Ze begonnen me te schilderen. Zomaar met de blote vingers. Rode en zwarte strepen. Mijn gezicht. Mijn borst. Mijn rug. Mijn buik. Mijn dijen en benen. En… mijn penis. Nee zeg ! Die groeide meteen. De meisjes lachten. Eentje knielde en schilderden mijn ballenzak. Mijn voeten trappelden in het zand. Ik bewoog mijn lichaam in alle bochten. Deden ze het met opzet ? Mijn lul spoot. Ze lachten en wezen naar mijn sperma.
Ze verdwenen. Lachend.

Ik hoorde geroffel. Vier kerels kwamen me los maken en leidden me mee naar het plein. Ze zaten er, gehurkt of gewoon neerzittend op de grond. Mannen, vrouwen, jongeren, kinderen. Ik stond in het midden van de kring. Alle ogen op mij gericht. Vreselijk.
Plots kwamen er onder luid geschreeuw vier jonge gasten aan gerend. Ze droegen elk een masker. Ze hadden een stok in de hand met aan het uiteinde een soort borstel met lange stekelige haren. Een van die kerels stootte die borstel tegen mijn billen. Het prikte hard. Het deed pijn. Ik sprong opzij. Pardaf tegen een tweede borstel. Het werd zoiets als een kat en muisspel. Telkens er een prikte en ik weg sprong, liep ik tegen een andere stok. Ik kon geen weg uit. Ze staken met twee, drie tegelijk hun venijnige stekels tegen mij. Ik viel. Ik lag op mijn rug. Ik spartelde. Ik kreeg prikken tegen mijn billen, buik, borst, rug, armen, dijen, tussen mijn benen. Ik schreeuwde. Maar de mannen en vrouwen waren opgestaan en dansten opnieuw in twee kringen, de vrouwen in de middelste, op het ritme van hun eentonig gebrom. Ik kreeg prikken, overal. Ik zag lichte bloedvlekjes. Ik kon niet meer.

Het prikken hield op. Ik lag op de grond. Alles zinderde in mij. Uit een soort kalebas werd water over mij gegoten. Handen wreven me in met een soort vet. Ook mijn piemel en zakje. Het voelde leuk aan. Ik kreeg een erectie. Ik spoot. De kerels lachten.

- Hello Rik !
De kring van vrouwen en mannen ging open. Ik keek op. Jacko en Jürgen !
- Hé….
- Heb je ervan genoten ?
Ze kwamen lachend op me af.
- Sta op, boy…. Ja, vent , we hebben je flink te grazen gehad hé !
- Jamaar…
- Alles is gespeeld.
Ik stond op. Mijn vier belagers reikten me een hand. Een van de oudsten - de dorpschef ? – kwam lachend op me af.
- Good boy, good…
Hij sprak wat gebroken Engels.
Mee in de kring. Jacko vertelde dat wat ik mee gemaakt had, jaren terug de behandeling van hun vijanden was, tot de dood erop volgde ! Nu speelden ze dit spel om sommige toeristen te behagen.
- Ja, godfert. Behagen ! Amaai zeg !
Ondertussen hadden Jacko en Jürgen een andere stam bezocht.

Plots was ik de vriend van de hele stam.
- You… You did it very well….
Er werd vlees gebraden.
We zaten samen, aten, dronken een soort fluitjesbier. Ik bekeek de wilden. De vier jongeren die me gepest hadden, gingen in het midden staan en worstelden. Per twee. Ze werden luid aangemoedigd. Het ging er vrij heftig aan toe. De verliezer nam de winnaar op zijn schouders en maakte een soort ereronde.
- Durf je het aan ? vroeg Jacko.
Durven was veel gezegd. Doch ik wilde me bewijzen en een stukje weerwraak nemen. Jacko sprak met de stamoudste. Geen twee minuten later stond ik in de kring, rechtover die kerel die me het meeste had doen afzien.
Aanvallen. elkaar vastgrijpen. Vallen. Grijpen. Verdedigen. Spartelen. Verwoed verdedigen en geweldig aanvallen. Vechten, ik zou zeggen tot der dood. God, wat had die kerel een macht zeg ! Ik zocht zijn zwakke plek. Ik vond die. Ik duwde zijn hoofd tegen het zand. Duwde harder. Drukte zijn hoofd helemaal naar beneden. Ik hield hem klem. Hij zakte helemaal plat. Gejuich ! Ik had gewonnen.
De kerel stond op. Hurkte neer. Ik klom op zijn schouders. Mens… pa en ma moesten me nu eens zien !
En die nacht sliepen Jacko en Jürgen en ik in een mooie rieten hut, op een soort veldbedden van stro en bladeren.
’s Ochtends kreeg ik mijn kleren terug, broek en schoenen. Afscheid nemen. Handen drukken. Enkele mannen begeleidden ons tot aan de auto.
God wat een ervaring !
Zou er dat iemand geloven als ik het vertelde ?