Jongens Hormonen - 67

De inhoud van de episode over het verblijf bij de ‘wilde volksstammen berust op echt georganiseerde toeristische ‘uitstappen’ en de Belgische televisie heeft er enkele jaren geleden zelfs een serie aan gewijd : gezinnen verbleven een of twee weken bij een van die stammen en leefden er het leven mee zoals die mensen er nog leefden


Jacko bracht ons terug naar Port Moresby. Wedervaren vertellen aan de andere AFS-kameraden.
Een dag in de hoofdstad verblijven. En dan tegen de avond met een klein vliegtuigje naar Lae, aan de andere kant van het eiland. Een mooi modern stadje met zo’n tachtigduizend inwoners. Het was er snikheet ! We logeerden voor twee nachten in het chique Lea International hotel. Jürgen en ik samen op een kamer. Natuurlijk, ’s avonds uitwisseling van sperma en zaad.
We bezochten de Papoea Technologie Universiteit.
We kregen twee videofilms te zien. Een over een uiterst primitieve stam ergens op Nieuw-Guinea, waar de mannen peniskokers droegen. En een andere over de kusten van Nieuw-Guinea. We konden kiezen welke tocht we zouden meemaken. Jürgen keek me vol verwachting aan. We begrepen elkaar en knikten. De andere twee studenten zouden de kusten van het eiland verkennen.

’s Anderendaags trokken we opnieuw op avontuur, deze keer met een Range Rover, Jürgen en ik en als chauffeur-gids een zekere Joy, een kerel van ergens dertig jaar. Onderweg vertelde hij over die stam waar we naartoe trokken. Uiterst primitief, benadrukte hij. Enkele uren rijden over vrij goede wegen. En dan klimmen, minder goede wegen. Uitstappen aan een rivier. Wachten. Na zo’n uur kwamen ze er aan. Een soort prauw met twee mannen in, gebruind, half zwart, naakt op een enorme peniskoker na. Joy zegde iets tot de mannen, dan tot Jürgen en mij.
- Trek jullie kleren uit. Alles !
We deden het. Kleren in de auto. Ook ons uurwerk. Wij stonden daar, helemaal naakt en uitgekleed. Die Papoea’s bekeken ons. Glimlachten. Knikten.
- Tot over drie dagen !
En, hup, Joy verliet ons en keerde terug naar de auto.

De mannen namen ons mee in de prauw. Licht stroomopwaarts. Die papoea’s kenden hun job. Behendig loodsten ze de prauw doorheen de vele bochtjes, lichtjes stroomopwaarts. Onderweg tussen de bossen door. En hoog in de bomen, prachtige vogels. Waren dit de echte paradijsvogels ? Met hun kleurrijke pluimen. Machtig, machtig ! Dit zien alleen al was een reis naar de papoea’s waard.

Tegen de avond bereikten we ons doel. Nog een wandeling over een zandig pad, tussen struiken door. En dan bereikten we een twintigtal hutten, opgetrokken in een soort riet. Onmiddellijk kwam de hele bevolking op ons af. Mannen, vrouwen, kinderen. De vrouwen droegen een soort rokje uit riet en een soort gras, smerig en vuil. De mannen een peniskoker. Mens, daar zaten reuzenkokers tussen ! Welke lullen zouden daar in verborgen zitten ? Kinderen tot zo’n zes, zeven jaar oud liepen er poedelnaakt bij. Eens ouder droegen ook zij zo’n peniskoker.
En er liepen overal varkens rond, grote zwarte varkens met vrij lang haar, en een verschrikkelijk lelijke snuit. En achteraan de hutten graasden enkele geiten, of wat het ook mocht zijn; langharige bruine geiten, met drie, vier woeste bokken er bij.

Iedereen kwam ons bekijken. Enkelen voelden ook aan onze naakte bleke huid. .De kleine bengels kwamen dichtbij om ons te bekijken. Wij, zo’n bleekscheten !
Er werd een feest georganiseerd, ter gelegenheid van het bezoek van twee mannen van heel, heel ver daar vandaan We zaten op de grond. We kregen een soort korrelige brij, die we met onze vingers uit een schotel moesten nemen en zo in onze mond brengen. Niet mijn smaak. Als drank kregen we uit een kalebas een soort bier. Zeer zoet. Met een bijzondere smaak.
Er werd gezonden en gedanst tot een gat in de nacht. Jürgen en ik dansten mee, als je het dansen kon noemen. Een eentonig getrappel en bewegen van de armen.
Dan mee met vier, vijf mannen in een hut om te slapen. Er lagen grote bladeren op de grond. Er lagen ook twee of drie van die varkens in die hut. Amaai zeg ! En het stonk er verschrikkelijk.
En dan. Pfffttt… Een van die kerels liet me daar een wind vliegen. Amaai… Het leek bijna een veldkanon. Boem, nog een. Die gasten hielden potverdorie een wedstrijd scheten laten ! En stinken ! Ik moest er bijna van walgen.
Uiteindelijk viel ik toch in slaap. Slapen ? Wakker worden, indoezelen, slapen….
Wakker worden van beweging in de hut. De drie kerels stonden op, maakten ons wakker. De varkens knorden. Stonken.
Opstaan. Naar buiten gaan. De frisse lucht zien en ruiken. Wat een verlossing.

We bleven drie dagen bij deze Papoea-stam. Drie dagen waarbij we van de ene verrassing in de andere terecht kwamen. Het begon al die eerste ochtend.

Een van de oudsten kwam bij ons en had twee van die kalebassen die dienst deden als peniskokers, bij zich. Er kwamen andere mannen rondom ons staan. Die oudste legde een hand op mijn schouders, glimlachte, zegde iets, toonde de kalebas, wees naar mijn penis.
- Koteka….
Hij knikte. En herhaalde nog eens het woord en glimlachte en knikte nog eens. Uit zijn gebaren begreep ik meteen dat hij mij zo’n koker zou aanmeten. En ja, hij deed het ! Onmiddellijk nadat hij mijn penis aanraakte ging die groeien. De man schoof die kalebas erover. Die duwde tegen mijn eikel. En.. ik spoot mijn sperma. De Papoea-man zag het, glimlachte en schoof die kalebas tot tegen mijn ballenzak. De man knoopte de koker vast met een touw rond mijn middel, zodat die helemaal rechtop bleef staan, en met een tweede touw dat onderaan die koker vast zat, bond hij die ook aan mijn ballenzak vast, zodat die koker niet omhoog kon. Mens, wat een ervaring ! Moest ik daar de hele dag mee rondlopen ? De binnenkant van die koker duwde tegen mijn penis. Het gaf een zeer opwindend gevoel. En wat als ik moest plassen ?
Ook Jürgen kreeg een koteka – of hoe ze het ook noemden - aangemeten.
- Hoe moet je hiermee plassen ? vroeg hij.
- Weet niet.. Uit doen ?
- Of gewoon laten lopen ?
- Heb jij ook gespoten als ze dat dingen over je lul schoven ?
- Nee. Bijna. Ik vrees dat het niet zo lang zal duren of het is zo !
We lachten. De mannen lachten ook.

Met dat penisdingen aan trokken we door het dorp, of wat als dorp kon doorgaan. Er zaten enkele oudere vrouwen bijeen. Hun borsten hingen tot halfweg hun buik. Ze droegen van die smerige rokjes. Ze kauwden op een soort rietstengels en spuwden het sap in een stenen kommen. Een van de mannen kwam naderbij, nam zo’n schotel op en trok ermee naar een open vuur. Daar verwarmde hij de inhoud. Wij keken toe. Er kwam een laag schuim op die kom. Dat schuim verwijderde hij met zijn blote handen, zodat er een bruin drankje overbleef.
- Dat gelijkt op die drank van gisteravond, merkte Jürgen op;
- Zwijg man… Laat mij er niet aan denken.
Maar, inderdaad, dat was het ! De Papoea nam een soort kommetje, schepte wat van die drank, dronk er van, knikte welgedaan en reikte het kommetje aan mij. Hij gebaarde dat ik ervan moest drinken. Bah… Durfde ik ? Ik kon die man toch niet ontgoochelen. Hij glimlachte zo vriendelijk. Ik proefde. Het smaakte zoet. Het smaakte naar die drank van de avond voordien. Bier, uit het speeksel van oude wijven ! Hoe was dat mogelijk !

Vier, vijf jongere kerels nodigden ons uit om mee te gaan. De jungle in. Ze waren gewapend met blaaspijpen. Jacht ! Jürgen en ik behoedzaam mee. Zo blootsvoets over hobbelige paadjes, dat was ook niet alles.
- Waar jagen ze op ?
- Ik weet het niet.
Lang hoefden we niet te wachten.
Pfffttt… Er viel ene aapje uit een boom. De kerels lachten luid. Ons middageten ?
In het terugkeren volgden ze een andere weg. Langs een beekje. Ze gingen er gewoon in staan, tot aan hun knieën. Geroep. Met twee doken ze half het water in. Kwamen boden met elk een vrij grote vis. En vooraleer we het echt zagen, hadden ze die vis met zijn kop om een grote steen gekletst. Dood ! Ze doorboorden de dode vis met een lange spies. En in geen tijd hadden ze zes, zeven van die vissen gevangen. Ik keek me bijna de ogen uit mijn hoofd.
En dan gingen de kerels opnieuw in het water staan, maakten de penishulst onderaan los, trokken die omhoog en ze plasten daar gewoon in het water. Ze keken Jürgen en mij aan, knikten. Wij volgden hun voorbeeld. Het koude water zorgde ervoor dat wij in een-twee-drie onze blaas in een machtige straal konden ledigen. Die peniskoker terug op zijn plaats krijgen. Nee, dat lukte niet. Geen probleem, en bij Jürgen en bij mij kwam er een kerel helpen. Amaai, die handen aan mijn ballenzak en lul. De kerel keek me aan, glimlachend. Net of die altijd blij waren. Zouden ze geil worden wanneer ze zo onze ballen en piemel vastpakten ?

Het leuke aan zo’n verblijf midden de wildernis, dat is dat je gewoon geen besef hebt van uur noch tijd. Die inboorlingen blijkbaar wel. De stand van de zon ? Misschien.
Plots begonnen er enkele vrouwen te dansen. Nu ja, dansen, ritmisch springen. In geen tijd was het hele dorp bezig. Daarbij werd er gebromd. Een ander woord vind ik niet. Het was echt brommen. Meer niet. Jürgen en ik werden in de kring opgenomen. Bij iedere stap, waarbij we hard op de grond moesten stampen, voelde ik die peniskoker tegen het vel van mijn lul drukken.
Hoe lang duurde dat dansen ? Ik weet het niet.
Plots stilte. Iedereen maakte de kring groter. Er werden twee van die geitenbokken in de kring geloodst. Ze hadden een touw uit lianen om de hals en sprongen op en neer, niet gewend vast gehouden te worden. Enkele mannen hielden die beesten vast. Twee jonge gasten gingen op hun rug bovenop de rug van die bokken liggen. Er werden lianen over hen gespannen en aan de beesten vastgeknoopt. Ze lagen daar, op hun rug, benen vast, lianentouwen over hun borst en buik. De bokken werden los gelaten, enkel nog met het touw rond hun hals vast gehouden. Meteen begonnen die de wildste bokkensprongen te maken. De kerels op hun rug lagen daar, heen en weer geslingerd, hun armen in het wilde slaand. Ik zag hoe hun peniskokers voortdurend tegen hun buik kletsten. De mannen lachten, riepen, schreeuwden. De vrouwen kletsen met hun hand op hun dijen. Hun manier van applaudisseren.
Hoe lang duurde dat ? Enkele minuten. De bokken werden elk door vier, vijf mannen ingesloten, vastgehouden. De jongens op hun rug werden los gemaakt, van de bokken geholpen. Ze stonden daar, half draaierig. Meteen werden twee andere jonge gasten op de bokken geknoopt. Het spel herbegon. Mens, wat een woest gedoe !

De hele stam genoot van dit wilde gedoe. Blijkbaar was dit voor de jonge gasten een manier om zich te manifesteren.
De stamoudste kwam op Jürgen en mij af. Glimlachend. Wijzend op die twee geitenbokken. Knikkend.
- Durf je ? vroeg Jürgen.
- Durf jij ?
We knikten. We stonden op, traden in de cirkel.
Handen namen ons vast, tilden ons omhoog, legden ons met onze rug op die harige bokkenruggen. Handen knoopten lianentouwen over onze borst, onze buik, onze dijen, onze enkels. En dan.
God, mens, amaai zeg ! Ik tolde in alle richtingen. die bok sprong – zo dacht ik – nog wilder dan anders. Mijn armen sloegen in het ijle. Mijn hoofd sloeg op en neer. Mijn peniskoker kletste iedere keer tegen mijn buik. Mijn ballenzak klotste op en neer. Alles draaide in mij. Ik hoorde gejuich, billengeklets van de vrouwen, lachen. Ik voelde. Nee… ik spoot mijn sperma in die peniskoker. Maar het hield niet op. Ik vreesde bewusteloos te worden. Ik spoot nog eens. Alles deed pijn. Overal had ik pijn.
Het hield op. ik werd los gemaakt. Ik werd van de bok af geholpen. Ik duizelde. Handen hielden me rechtop. Ik lachte. Ik had het overleefd. Jürgen en ik vielen elkaar in de armen. Gingen naar onze plaats. Was ik nu een van hen, een van die wilden ?

Na weer een nacht midden de stank van varkens en luide papoea-scheten, brak onze laatste dag aan. Wat zou die brengen ?
Vroeg op. Ik stonk. Je zou van minder stinken. Ik voelde me vies. Wasten die kerels zich wel eens ?
Vijf, zes jonge gasten probeerden ons uit te leggen dat we hen moesten volgen. Achter de hutten, tussen struiken en bomen. Geluid van apen en van vogels. Hoe lang stappen ? Geen idee van tijd en uur. De kerels huppelden als het ware over de hindernissen. Jürgen en ik hadden moeite om hen te volgen. Zo blootsvoets over gras, onkruid, stenen, glibberige paadjes. We bereiken een kleine open vlakte. Er liep een beekje. En er naast was een echte moddeerpoel. De kerels ontdeden zich van hun peniskoker. Wij volgden hun voorbeeld.Ik zag hun blote lullen. Mens, groot, leuk ! En dan…
Die kerels sprongen voor waar in die vuile vieze modder. Ze draaiden en keerden zich er in, om en om. Ze nodigden ons uit hetzelfde te doen. Wij deden het. En, eerlijk gezegd, het voelde nog leuk aan ook. De kerels begonnen elkaar met modder in te wrijven. Jürgen en ik ondergingen hetzelfde lot. Handen grepen hele hopen modder, kletsten het op ons lichaam, wreven het open. Van een modderbad gesproken ! Dit kon tellen. Ze kletsten ook op mijn piemel en ballenzakje. Ik kreeg een stijve. De kerels zagen het. Ze glimlachten. Kletsten met opzet modder tegen mijn onderbuik. Ik zag dat ze ook een erectie hadden.
Het werd een helse modderorgie ! Die kerels sleepten elkaar, en ook Jürgen en mij, door de modder, duwden elkaar bijna kopje-onder in die modder, gingen gewoon boven een andere zitten die in de modder lag. Ze lachten, dansten, vochten. Ongelooflijk. En ik ? Automatisch werd ik in hun spel meegesleurd en automatisch speelde ik het spel mee.
Plots hield het op. Hoe zagen wij er uit ? Moddergeesten. Woestelingen. Draken bijna. Op bevel van een kerel liep iedereen het beekje in. Ze lieten zicht languit in het water vallen, draaiden en wentelden zich. Het vuil werd van hun lichamen gespoeld. Jürgen en ik deden mee. We werden weer toonbaar. Doch het slijk verdween niet helemaal. De kerels gingen bij de struiken takken aftrekken. Het was een speciaal soort struik, met lange smalle bladeren en fijne takken. Elk nam twee, drie van die takken. En daarmee gingen ze elkaar te lijf. Ze kletsten de takken en bladeren op elkaar, op hun dijen en rug en borst. Iedereen sloeg op iedereen. Af en toe lieten ze zich even in de beek neervallen, keerden zich eens om, stonden op en het kletsen begon opnieuw. Ik deed mee. Jürgen deed mee. Het was een soort reinigingsritueel. En ja hoor, onze huid werd weer mooi. Bij de Papoea’s kon je dat niet zo goed zien, doch bij mij en bij Jürgen zag je het vuil gewoon verdwijnen.
En plots, die kerels begonnen met de takken als wilden – en dat waren ze wel – op elkaars billen en penis en ballen te slaan. Echt ! Ze hadden allen een erectie. en wat voor een ! Hun grote eikels staken vuurrood af uit hun penishuid. En kletsen maar. Ja, ik deelde in de brokken. Het deed pijn. Het joeg mij op. Ik voelde…
Ik zag een van die kerels zijn zaad spuiten. En nog een. Jürgen spoot. Ik spoot. We lachten. En nog hield het slaan met die takken niet op.
We lagen allen in het beekje. Wat een verfrissing. Er uit komen. Peniskokers aandoen. Een kerel hielp me daar bij. Nam mijn penis en ballenzak vast. Glimlachte.

Terug naar het dorp.
Onderweg kwamen we vier, vijf volwassenen tegen. Wij mee, door de jungle tot aan een bredere rivier. De mannen waren uitbundig. In geen tijd hadden ze een soort dam opgeworpen. Waarom ? Wij verstonden hun taal niet.
Lang hoefden we niet te wachten. Plots een krokodil ! Een echte, levende krokodil. Drie meter ? O zijn minst. De mannen juichten, vlogen erop af. Hup, twee mannen lieten zich op de rug van het beest vallen, twee mannen wonden een liaan rond haar enorme muil. Hoe was dat mogelijk ? Ze waren niet eens bang van een krokodil. Met drie, vier hieven ze het beest op en in triomf werd het naar het dorp gebracht.
Het hele dorp in feest.. Achter de hutten zat iedereen een grote hoop gloeiende stenen. De krokodil werd op haar rug gelegd, en een struise kerel sneed haar de keel over. Whaw ! Hoe durfde hij dat ? Het beest werd op de gloeiende stenen gelegd. Iedereen zat er rond. Het brommen begon opnieuw. Het was anders dan bij een rituele dans.. We moesten mee aanzitten. Met grove messen werden stukken vlees uit de geroosterde krokodil gesneden en elk kreeg een deel. Wit vlees. Samen met die brokkelige brij, die we met onze blote handen uit de schotel raapten, het smaakte echt. Niemand die zich haastte. Alles ging gezapig traag. Ze taterden erop los. Jürgen en ik genoten van het schouwspel.

De hele groep verplaatste zich naar het plein tussen de hutten. De chef kwam op Jürgen en mij af. Hij was vergezeld van een van de jongeren. Hij wees op de borst van die jonge gast, en dan op zijn borst. Hij wees op de littekens. De jonge gast had er boven elke borst vier. De chef had er boven en onder zijn borst, zeker meer dan twintig. Hij glimlachte, legde iets uit, wees naar mij, wees naar Jürgen, knikte. Wij begrepen dat die littekens een bewijs waren van volwassenheid, van erkenning. En wij begrepen dat hij graag wilde dat Jürgen en ik ons ook zo’n littekens lieten plaatsen. We keken elkaar aan. We knikten. De chef begreep ons gebaar. Hij riep iets.
Meteen stonden alleen recht en vormden de twee kringen rondom het middenplein, vrouwen binnenin, mannen de buitenring. Het gedans – meer een gestamp – begon en ook het brommende gezang. Jürgen en ik werden naar het midden van de kring geleid. Onze peniskoker werd losgeknoopt en verwijderd. We werden op onze rug op de grond gelegd. Meisjes kwamen op onze benen en armen zitten, zomaar met hun blote gat. ik moest bijna lachen. Ik lag daar, met gespreide armen en gespreide benen, vastgehouden door die meisjes, die toch zo lief glimlachten.
Het dansen werd opgedreven. Het met de voeten op de grond stampen harder. Het gebrom luider. Ik voelde het aan : dit was voor hen iets uitzonderlijks. Iemand zo’n litteken bezorgen, dat was misschien voor hen iets heiligs. Er kwam een oudere vrouw bij mij. Ze had een takje bij zicht, dat zeer scherp aangepunt was. Ze knielde neer achter mij. Ze boog voorover. Haar smerige rokje hing over mijn gezicht. Ik zag haar spleet, haar blote kont. Ze stonk.
Ik zag niets neer, tenzij de donkerte onder haar rokje. Ik voelde hoe die vrouw een hand op mijn buik legde. Ik hoorde het gestamp nog aanzwellen. Ik hoorde Jürgen een kreet slaken. Dan voelde ik een scherpe pijn vlak boven mijn borst. Ik gilde. Ik spande al mijn spieren. Nog eens zo’n pijn, boven mijn andere borst. Vingers wreven over de pijnlijke plaats. De vrouw bleef achter mij zitten, over mij heen gebogen. Ik voelde een hand omheen mijn penis. Een hand die mijn penis masseerde. Het gestamp werd heftiger, het gebrom luider. Ik spoot mijn zaad. Ik voelde hoe vingers mijn sperma opveegden. Ik voelde hoe die vingers mijn eigen sperma in de kleine wonden boven mijn borsten wreven. Ik voelde een brandende pijn.
De vrouw stond op. Een andere vrouw had een gloeiend takje in de hand. Daarmee had ze het litteken gebrand.De kring dansende vrouwen en mannen was dichterbij gekomen. Met hun lange spiessen wezen ze naar mij. En…
Ik genoot er van !
O, ja, ik genoot er van daar poedelnaakt t e liggen, uitgestrekt. Ik genoot er van dat die vrouwen en mannen, jonge kerels en meisjes naar mij keken. De meisjes die op mijn benen en armen zaten, stonden op. Ze grepen handsvollen zand en wierpen het op mijn buik en borst.
Het dansen hield op.Jürgen en ik werden recht geholpen. Waren wij nu echt een van hen ? Was dit een van hun traditionele rituelen ? Moesten de mannen dat meerdere keren ondergaan om al die littekens te behalen ?

Onze peniskokers werden opnieuw aangeschoven. We moesten in de mannenkring plaats nemen. Het dansen begon opnieuw. Het brommen eveneens. Hoe lang ? Werden zij dat dan nooit moet ?

Eindelijk.. Het ritme werd trager, het stampen minder hard, het brommen stierf uit.
Stop. Ik was bekaf. Jürgen blijkbaar ook. De wondjes op onze borst waren wat opgezwollen, net zoals de littekens bij die Papoea’s. Ze deden pijn.

De hele avond zaten de mannen samen te keuvelen. De vrouwen zaten ook samen. De kinderen liepen over en weer, speelden in het zand.Een laatste nacht in die stinkende hut, bij stinkende varkens en schetenlatende Papoea’s.

’s Ochtends namen twee mannen ons mee, eerst een eind te voet, dan met de prauw. Joy stond ons op te wachten. Hij lachte wanneer hij onze peniskokers zag.
Afscheid van onze gastheren. Peniskoker af, kleren aan. Cola drinken. Met de auto naar Lae.
In het hotel onmiddellijk naar de badkamer. Jürgen en ik wasten elkaar, wreven elkaars rug en billen, elkaars borst en buik en dijen. Heerlijk !
De wondjes bovenaan onze borsten waren wat opgezwollen. Het zouden zeker leuke en blijvende littekens blijven, herinneringen aan die drie dagen bij de meest primitieven onder de primitieven. Of toch niet ? Verse kleren aan trekken. Eens niet meer stinken. Vertellen over onze belevenis. De andere twee AFS-ers konden hun ogen niet geloven !
Een heerlijke nacht. ’s Ochtends zogen Jürgen en ik elkaar. Lekker, dat verse lauwe zaad. Slikken maar.

Vlak na de middag met een vliegtuigje naar Darwin.
Eindelijk terug thuis. En vertellen, vertellen, vertellen ! De peniskoker tonen.
- He, doe die eens aan !
Geen scrupules. Kleren uit, naakt bij dad en mam en de kinderen. Peniskoker aanbinden. Ze vonden het leuk. Dan danste ik, zoals die Papoea’s. Ted en John dansten mee.
Emily voelde aan die twee littekentjes boven mijn borst.
’s Avonds kwam ze stiekem op mijn kamer, voelde aan mijn twee knolletjes. Ik duwde mijn leuter in haar vagina, spoot mijn zak leeg en haar grotje vol.

Slapen… Lekker slapen.