Mini - 81

Ergens halverwege de nacht werd ik wakker. Er kriebelde iets in mijn gezicht en een paar seconden later voelde ik warme lippen op de mijne. Héél zachtjes zei Joline: “Hoi lieverd… Ben je er klaar voor?” Ik likte over haar lippen. “Met jou altijd, schoonheid.” Ze lachte zachtjes. “Ik voel het.”
Ik draaide me naar haar om en omhelste haar. Haar borsten drukten tegen me aan. “Ik heb zin in jou, Kees.” Ik zocht haar lippen weer op en kuste haar langdurig. Onze tongen vonden elkaar, dan weer in haar mond, dan weer in de mijne. Ik trapte het dekbed omlaag en deed een klein lampje aan. Joline lag in haar onderjurkje naast me. Ik streelde haar heupen en keek naar haar.

“Wat is er te zien?” Haar ogen schitterden. “Ik zie een prachtige vrouw naast me. Kan ik uren naar kijken.” Haar mondhoeken gingen iets omhoog. “Alleen maar kijken, Kees? Daar wordt deze prachtige vrouw niet vrolijk van. Die wil méér!” “Hmmm… En wát wil ze dan? Koffie op bed? Is het daar niet een beetje te vroeg voor om…” Ik keek op de wekker “… kwart voor vier?” Joline keek me aan. “Deze prachtige vrouw wil jou. Mijn lekkere kerel. Lekker zoenen, strelen, vrijen…”
Ze boog zich over me heen en kuste me zachtjes, haar tong subtiel over mijn lippen likkend. “Kees, ga op je rug liggen. Je handen naast je lichaam. Pas bewegen als ik het zeg. Je bent nu van mij…” Ze trok mijn boxer uit. Ik wilde nog wat zeggen, maar ze legde haar vinger op mijn mond. “Sssst…” Ze kroop over me heen en ik zag niets meer. Joline’s haren lagen over mijn gezicht. Ik voelde des te meer: ze liet zich langzaam op me zakken: eerst haar heupen, toen haar buik, haar borsten…
En ze schoof langzaam heen en weer. Haar zachte onderjurkje streelde me, haar warme benen drukte ze tegen de mijne aan. En zachtjes hoorde ik in mijn oor: “Ik wil niet dat jij beweegt. Ik doe vannacht het werk. Ik bepaal wanneer jij klaar komt. En hoe. En waar.” Daarna veegde ze haar haren uit mijn gezicht en kuste me weer. Langzaam gleed haar tong over mijn lippen. En even langzaam streelde ze mij met haar borsten. Ik voelde haar harde tepels tegen me aan, door haar onderjurkje heen.
Ze gleed wat naar onderen. “Benen uit elkaar!” Haar stem was zacht, maar dwingend en ik gehoorzaamde. Ze nam mijn paal tussen haar warme benen. “Die is van mij!” Langzaam bewoog ze op en neer; ik voelde haar warme poesje steeds iets dichterbij komen. Haar ademhaling versnelde. “Ik ga je binnenlaten Kees. Maar niet verder dan dat ik wil. Jij mag nog steeds niet bewegen…”

Ze bewoog zich langzaam naar boven, pakte mijn paal en duwde die tegen haar poesje. Toen zakte ze omlaag en ik voelde me bij haar naar binnen glijden. Ze was nat en heet. Héél langzaam liet ze me verder komen. “Als je beweegt, ga je er onmiddellijk weer uit, Kees…” Ik keek wel uit om te bewegen… Het was veel te lekker. Plotseling verstarde Joline en gromde. “JA! Nu zit je precies goed! Op mijn lekkerste plekje…” Ze begon miniscule bewegingen te maken: eerst op en neer, toen van links naar rechts. Het waren bewegingen van nog geen millimeter, maar Joline’s ademhaling versnelde en ik kon zien dat ze genoot! “Oh Kees, dit is zó heerlijk… Ik geniet van je harde paal in me… Lekker blijven liggen, ik ga zo meteen heerlijk klaarkomen… Mezelf bevredigen… op jou!”
Ze keek me even aan en drukte haar lippen op de mijne. Haar tong gleed in mijn mond en draaide om de mijne heen. Toen tilde ze hijgend haar hoofd op en keek me aan. “Ik kóm, Kees… Zó fijn…” Ze bleef me aankijken; ik zag haar gezicht vertrekken en ze kneep haar ogen iets samen… En toen kwám Joline. Haar poesje kneep hard om mijn paal en ze begon heftiger op en neer te bewegen. “Jij ook!” hijgde ze, “Jij nu ook klaarkomen… Kus me!”
Ik trok haar hoofd naar me toe. “Heerlijke vrouw… Je verwent me zo lekker!” Ze keek me aan. “Toe maar… Nu mag jij! Neuk je geile meisje!” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Help jij me maar over de drempel. Ik mocht niet bewegen, toch?” Ze kneep weer met haar ogen. “Rotzak…” Toe kneep ze met haar poesje en begon heviger op en neer te gaan. Ik voelde de vochtige wanden van haar warme grotje om mijn paal glijden en natuurlijk duurde het niet lang om mij klaar te laten komen. “Joline… Kijk me aan als ik klaarkom!” Ze kwam iets omhoog en ik keek in haar blauwe ogen terwijl ik de eerste straal in haar spoot. “Ik hou van je, Joline!”

Ze glimlachte. “Dat voel ik, Kees…” Ze liet zich zakken en kuste me, haar tong weer heen en weer flitsend in mijn mond. Zo lagen we even op elkaar, uithijgend van een heel stil en intiem samenzijn. Na een paar minuten rolde ze van me af en fristen onszelf wat op. Daarna gingen we weer in bed liggen. “Kees…?” Ze keek me glimlachend aan. “Nu weten we nog steeds niet of die steuntjes doen wat ze moeten doen. We hebben héél stil en zachtjes gevreeën…” Ik grinnikte. “Dan weten we dat we dat ook kunnen, schat. Da’s wel prettig, voor als we straks op een overvolle camping staan met 50 centimeter tussenruimte tussen onze camper en die van de buren. Waarbij je kunt meegenieten als de buurman zich omdraait in z’n slaap en de gedachten van de buurvrouw zo ongeveer kunt horen…”

Ze trok een grimas. “Die kans lijkt me vrij miniem in dit jaargetijde, meneer.” “Klopt, maar het wel prettig om te weten.” Ze trok zich naar me toe. “En jij bent, ook al lig je doodstil, een heerlijke vent. Ik heb genoten van je…” Ik grinnikte. “Dat weet je dan alvast. Voor wanneer ik tachtig ben en je, na een potje Bingo, in het bejaardentehuis van me wil gaan genieten. Dan ben ik waarschijnlijk helemaal afgepeigerd van het stukje lopen achter de rollator en mag jij je aan mij vergrijpen. Ik ben niet meer in staat om iets terug te doen, en jij kunt nog steeds genieten.”
Joline trok haar neus op. “Laten we dat maar niet doen. Waarschijnlijk breng ik je dan zó in vervoering met mijn nog steeds mooie benen dat je een hartaanval krijgt en het loodje legt. Ik zie de krantenkoppen al voor me: ‘Opa Jonkman’s laatste nummertje werd hem teveel.’ Ze gniffelde. “Wat me dan wel weer een hele mooie dood lijkt, schat…” Ze tikte op mijn neus. “We hebben nog vijftig jaar te gaan voordat het zover is, meneer Jonkman. Blijven oefenen dus.”

Ze keek op de wekker. “Het is half vijf. Wat dacht je ervan om nog een paar uurtjes te slapen?” “Hmmmm…. Goed plan, schat.” Ze kuste me. “Welterusten, lieve ridder van me…” “Welterusten freule. U mag vaker paard rijden. Deze dekhengst stelt dat behoorlijk op prijs.…” Een giechel was het antwoord en ze kroop dicht tegen mijn rug aan.
Toen ik de volgende keer op het wekkertje keek, was het half negen. Toen keek ik naast me. Joline lag op haar rug; haar haren verspreid over het kussen. Het dekbed had ze naar beneden getrokken; het lag tot op haar buik. Met haar ogen dicht verwonderde ik me weer dat haar ogen zo’n verschil konden maken. Als ze haar ogen open had, werd je aandacht dáár meteen naar toe getrokken. Prachtige blauwe ogen, meestal vrolijk de wereld inkijkend, maar ook waakzaam. En soms ook bliksemend of zelfs furieus. Joline’s ogen maakten haar gezicht volwassen. Je wist, als je er in keek, dat er achter die ogen snel nagedacht werd. Nu leek ze nog steeds een jong meisje. Achttien jaar hooguit.
Haar gezicht was helemaal ontspannen, haar mond leek te glimlachen. Een paar sproetjes om haar neus. De bovenkant van haar kleine borsten waren een beetje zichtbaar boven de zoom van haar dunne onderjurkje; de bandjes van het jurkje lagen los op haar schouders. Héél vaag kon ik de contouren van haar tepels onder het jurkje zien. Ook die waren ontspannen; als ze opgewonden was, stonden haar tepels strak naar voren.

Haar armen waren slank, met mooie, zachte handen. Maar die handen konden bliksemsnel en hard uithalen. Daar was een Franse jongeman gisteren achter gekomen. Ik grinnikte bij de herinnering. Zó liep het jochie vol bravour naast Joline, zó kromp hij ineen van de pijn aan z’n oor. En die ‘belle dame hollandaise’ liep gewoon door… . Het leverde hetzelfde effect op als toen Melissa Rob onderuit haalde: niet alleen een fysieke dreun, maar ook een enorme klap in iemand’s ego…
Joline’s persoonlijkheid… Een scherp verstand. Naar vreemden toe altijd correct en beleefd, haar werk altijd voor de volle 100% uitvoerend. In het gezelschap van vrienden geestig en gevat, maar ook in staat om iemand met argumenten te overtuigen. En naar mij toe: af en toe me op m’n nummer zettend, soms plagend maar vooral liefhebbend. Niet alleen in bed, maar telkens als we elkaar zagen, las ik in haar ogen dat ze van me hield. En ze had het me elke dag laten zien en voelen.

Het gevoel overweldigde me plotseling, meer dan ooit tevoren. Op dat moment besloot ik om haar, nog deze vakantie, ten huwelijk te vragen. Joline Jonkman-Boogers. Dat klonk best goed… Maar hoe? Even praktisch. Waar haal je, midden in Frankrijk, een ring vandaan? Wacht even: die gewoonte om op de knieën te gaan en het meisje van je dromen meteen een ring aan te bieden, is Amerikaans. Op de knieën gaan : Oké. Dat zou ik zeer zeker gaan doen. Maar ringen kopen doe je samen.
Maar een mooi collier… Dat kon ik in Frankrijk wel kopen. Joline had niet zoveel kettinkjes. De sieraden die ze had, waren goudkleurig en stonden haar goed. Zonder opsmuk, maar stuk voor stuk met een verhaal. Een gladde, gouden ketting zou prachtig staan om die mooie, slanke hals…

Plotseling keek in in haar blauwe ogen. Ogen die onmiddellijk pretlichtjes bevatten. “Goedemorgen Kees… Waar lig jij naar te kijken?” Ik boog me naar haar toe. “Naar mijn lieve vriendin. Die mij vannacht ernstig verwend heeft en waar ik vreselijk veel van houd.” Ik kuste haar zachtjes en ze zei: “Kijk je niet al moois er af?” Ik schudde mijn hoofd. “Dat héb je al een keer gevraagd… In een bootje in Den Bosch, toen je tegenover me zat en ik je mooie benen kon bewonderen. En sinds die tijd heb ik je heel veel bekeken en nee, het moois is er nog steeds niet af.”
Ze draaide zich naar me toe. “Van jou ook niet. Ik hou van je. Zelfs ’s morgens vroeg, als je je nog niet geschoren hebt.” “Dat heb ik gemerkt, schoonheid. Vanochtend héél vroeg…” Ze giechelde en sloeg haar armen om me heen. “En… vond je het lekker?” Ik keek haar aan. Geen tijd voor grapjes.
“Lieve Joline… Vannacht heb ik wéér ervaren hoe het is om ‘bemind’ te worden. Je liet me merken dat je heel veel van me hield en daar ben ik je dankbaar voor.” Ze merkte dat ik serieus was en keek me onderzoekend aan. “Wat is er, Kees?” Ik kuste haar.
“Wat er is? Een slimme, knappe en lieve vrouw die heel veel van me houdt. Waarom? Ik weet het nog steeds niet. Wat ik wél weet: ik ben er verschikkelijk blij mee en ik hou enorm veel van haar. Dát is er, lieve Joline Boogers.” Ze keek me lang aan en haar ogen werden vochtig. “Kees… Wat zeg je dat lief…”

Ze trok me naar zich toe en kuste me zachtjes. Toen liet ze los. “Kees, ik hou van jou. En weet je waarom? Omdat je géén macho bent. Ondanks wat je allemaal heb meegemaakt in Bosnië en Afghanistan: je bent diep in je hart nog steeds die verlegen Kees van vroeger. Wees van één ding overtuigd: ik hou van hou. Gewoon, om wie je bent. Voor mij, voor je teamleden, voor je familie, vrienden…
En degenen die iemand uit jouw vriendenkring kwaad willen doen, zien plotseling een heel andere Kees. “Sergeant Jonkman” liet Fred zich ontvallen tijdens zijn verslag van de arrestatie van Holtinge. Hij had het zelf niet eens door en keek me later glazig aan toen ik het hem vertelde…” Ze keek me aan. “En héél soms zie ik een hele zeldzame Kees. Met diepe emoties. En die Kees, daar hou ik ook vreselijk van. Dat houdt in dat je een ‘echt mens’ bent zoals mijn moeder zegt. En dáárom, Kees Jonkman, hou ik van je.”

Ze trok me naar zich toe en we lagen een tijdje dicht tegen elkaar. Geen woorden, geen zoenen maar gewoon elkaar vasthouden en genieten van elkaar. Maar nu op een heel andere manier dan gisteravond en vannacht. Op een gegeven moment hief Joline haar hoofd op en kuste me. “Weet je nu waarom ik van je hou, Kees?” Ik knikte langzaam. “Mooi. En waag het niet om aan mijn woorden te twijfelen, anders tover ik je alsnog om in een kikker.” Ze lachte zachtjes.
“En nu: genoeg sentimenteel gedoe; zwembroek aan, ochtendsport in het water. Vindt een kikker vast wel lekker.” Ze pakte mijn zwembroek en haar bikini. We kleedden ons om en liepen, met handdoeken en badjas naar het zwembad. Daar waren een paar mensen al aan het zwemmen. We legden onze spullen neer, groetten de andere zwemmers met “Bonjour!” en Joline klom meteen de hoge duikplank op. “Kom Kees, mee omhoog. Een duik erin en meteen naar de overkant.”
Ik had het niet zo op hoge duikplanken, maar goed… Joline dook sierlijk het water in; ik liet me gewoon naar beneden donderen. Vanaf hoogte duiken was ik nooit goed in geweest. Een vlakke duik lag me beter, maar goed; ook met een ‘bommetje’ kom je wel in het water. Joline trok lekker haar baantjes; ik ook, in m’n eigen tempo. De andere gasten deden dat ook en iedereen genoot op z’n eigen manier van het water. Een half uurtje later wilden we ons gaan douchen, maar werden aangesproken door een stel van onze eigen leeftijd.

“Goedemorgen… we hoorden jullie praten. Altijd leuk om landgenoten in het buitenland te spreken. Wij zijn Pieter en Sandra Visser uit Arnhem.” We schudden handen. “Joline Boogers en Kees Jonkman uit Veldhoven, aangenaam. Hier op de camping op vakantie of op doorreis?” “Wij zijn op doorreis naar Normandië. Invasiestranden bekijken, museums bezoeken… Vorig jaar zijn we daar ook geweest, maar veel te kort.”

Ik lachte. “Waarschijnlijk ga ik dat gevoel ook krijgen; mijn vriendin wellicht niet, maar wie weet. Wij gaan ook richting Normandische kust.” “Kom anders vandaag een kop koffie drinken. Dan kunnen we jullie misschien wat tips geven.” Joline zei: “Graag, maar dan vanavond als het kan. Vandaag staat er een stuk wandelen op het programma.” Sandra keek ons aan. “Leuk. Waar naar toe, als ik vragen mag?” Ik wees.
“Ten oosten van hier is een redelijk boscomplex. Wat heuvelachtig, een riviertje stroomt er doorheen en er staan een of ander chateau. Gewoon lekker door de natuur lopen en kijken wat we tegenkomen.” “Wij gaan vandaag Brionne nog even in. Kijken of dat de moeite waard is.”
Joline lachte zachtjes. “Als jullie over het pleintje lopen en er hangen daar wat jochies rond van een jaar of zestien: als ze vervelend gaan doen moet je ze maar de groeten doen van die lange blonde dame van gisteren. Dan zijn ze snel stil.” Ik grinnikte en het paar tegenover ons keek vragend.
Joline beschreef het incidentje en we lachten samen. “Nou, komen jullie vanavond rond een uur of acht maar naar ons toe.” Ze wezen waar hun caravan stond. “Is goed! Dank alvast voor de uitnodiging en tot vanavond!”

Wij liepen naar de douches, spoelden ons af en lieper richting camper. Joline keek me aan. “Zo. Ochtendsport achter de rug; ik heb nú zin in koffie en een warm croissantje met kaas. En die ga ik eens uit de keuken toveren.” Ze keek ondeugend. “En nee, daar heb ik jouw toverstaf niet voor nodig. Dat doet deze heks wel op de ouderwetse manier. Handmatig dus. Laat die toverstaf van je maar even met rust, die heeft hard genoeg moeten werken de afgelopen twaalf uur.” Ze blééf ondeugend kijken. “En misschien moet hij vanmiddag weer aan de slag… Wie zal het zeggen?”