De Zes Van Klas 6a - 84

Paaszaterdag. Nog eer de klokken van Rome arriveerden waren we wakker. Drie uur in de ochtend ! Kattewasje. Kort ontbijt. Alles klaar maken voor de reis naar Toscanië. Om vier uur arriveerden ook de andere drie van onze klas.
- Brrr… Frisjes hoor, klaagde Pedro.
- Je bent niet gewoon zo vroeg op te staan hé !
Ja, de jongens zagen het zitten.
Om twintig over vier kwam de bus. Onze bagage inladen. En dan vooraan instappen, en doorheen de voor driekwart gevulde bus naar achteren. Vooraan zaten er twintig meisjes, die ons giechelend aankeken. Middenin de bus zestien jongens, zeventien, achttien jaar. Die keken ons aan alsof we vreemden waren. Nu ja, voor hen waren wij dat ook.
Meneer Degrendele stelde mij aan zijn leerlingen voor als een piepjonge leraar laatste jaars. Ik gaf een korte toelichting over de aard van de studies van mijn mannen. Een meisje vroeg hoe oud ik dan wel was. Op mijn antwoord hoorde ik enkele “ho’s”. Ik ging naast mevrouw Vermeulen zitten, lerares Frans, die samen met meneer Degrendele en de schoolsecretaris, meneer Verfaillie, de reis leidde. Het zou een reis van om en bij de duizend driehonderd kilometer worden. In Bazel zou een andere chauffeur opstappen, want een chauffeur mocht niet langer dan veertien uur aan één stuk door actief zijn, verplichte rustpauzes inbegrepen. De chauffeur wist te vertellen dat de rit zelf ongeveer veertien uur zou duren, en met de veel rustpauzes zou uitlopen tot ongeveer achttien uur. Aankomst voorzien rond tien uur in de avond. Een lange dag dus.
Vroeg in de ochtend, buiten nog donker, het werd zeer stil op de bus. Heel veel jongens en meisjes vielen in slaap. Mevrouw Vermeulen ontpopte zich als een spraakwaterval. Gehuwd, moeder van twee teeners van veertien en zestien jaar, een jongen en een meisje. Al jaren gidste ze groepen naar Italië.
Even voor acht uur eerste stop in omgeving Luxemburg. De chauffeur tankte tegen zeer voordelige prijzen. De jongens dronken iets en aten een broodje dat ze van thuis mee hadden. En meteen eerste kennismaking tussen mijn jongens en die uit Brugge. Ja, natuurlijk ook met de meisjes !
Toen we naar de bus terug liepen kwam Pedro bj mij.
- Zeg, chief, die meneer Verfaillie, die komt regelmatig naar de Gypsys.
- Ben je het zeker ?
- Ja hoor, hij heeft me herkend. Hij heeft altijd twee jonge gasten mee en dan zitten ze halfnaakt in een hoekje en ze kussen elkaar.
- Ben je zeker dat hij jou herkend heeft ,
- Ja… aan de toiletten, toen ik binnen ging kwam hij buiten en hij knipoogde en hield zijn vinger op zijn mond, zo van ‘zwijgen hé’ !
Meneer Verfaillie, blijkbaar homo. Zou hij gehuwd zijn ?
De jongens bleven niet meer samen hokken op de bus. Nee, ze trokken tot bij de jongens uit de andere school, praatten, vertelden, ook met de meisjes. Ja, vooral Pedro had succes bij de meisjes. Zijn atletische gestalte zat daar zeker voor iets tussen.
In de omgeving van Basel kwam een andere chauffeer op de bus, die ons de hele week zou rond voeren doorheen Toscanië.
Het was even over negen uur ’s avonds wanneer we onze bestemming bereikten. Een oud klooster in Prato, een stadje op zo’n twintig kilometer van Firenze, of is het nu Florence ? Een vroeger klooster, helemaal omgebouwd om groepen te herbergen. Eerst avondmalen. Brood met groentenmengeling en Italiaanse vleeswaren. Daarna de slaapruimtes opzoeken. De jongens uit Brugge verdeelden de diverse slaapkamers , per drie of vier, in het hoofdgebouw. Wij, onze klas 6A kregen een ruime kamer op de uiterste vleugel. Ik telde twaalf eenpersoonsbedden en ernaast een WC-ruimte en een pracht van een badkamer met zes lavabo’s en een moderne instapdouche waar we zeker met zijn allen plaats zouden vinden. Uitpakken, uitkleden en hup het bed in. Hé, iedereen naakt tussen de lakens. Dat beloofde.

Zondag, Pasen. Ontbijt pas om acht uur. Dus uitslapen. Uitslapen ? Om zes uur was ik al klaar wakker. Even soezen. Om half zeven hoorde ik een van de mannen. Luc ? Ja, Luc ! Hij lag het bed naast mij.
- Goed geslapen, Luc ?
- Ja hoor. Ik was doodmoe.
- Ik ga douchen.
- Ik ga mee.
Hij vroeg niet eens of het mocht. Nee, gewoon meegaan met mij. Luc en ik samen in ons blootste blootje. Een handdoek, douchegel, een washandje. Eerst ene plasje gaan maken. De ochtendspanning er uit laten. Dan samen in de douche. Mooie kerel, die Luc. Geen scrupules nee, gewoon doen. Het water over ons heen laten stromen. Elkaars rug inzepen. Heerlijk dat gevoel van vreemde handen op je rug. Heerlijk ! Handen die rondjes draaiden over mijn schouders, onderrug, mijn billen. Mijn handen die rondjes draaiden over Luc zijn rug en billen. Een vinger die tussen Luc zijn bolle rondingen gleed, over het anusgaatje schoven, er even langer bleven treuzelen dan nodig. Luc lachte. We keerden ons naar elkaar toe. Elk met een half en half stijve piemel.
- Goeie morgen !
Mario en Pedro kwamen binnen. Bij ons in de grote inloopdouche. Leuk, zo met zijn vieren. Ik douchte langer dan nodig was. Bleef ook nog wanneer Arnold en Willem binnen kwamen. Lionel kwam als laatste binnen. Hé, met zijn allen samen. Natuurlijk werd er gelachen. Natuurlijk werd er ergens een klets op de blote billen gegeven . Uit de douche. Afdrogen. En plots stonden we in een kring, bekeken we elkaar. Machtig !
Op de slaapkamer had niemand veel zich om zich meteen aan te kleden. Het was pas kwart over zeven. En ja, wat doen jonge gasten als ze niets te doen hebben ? Plots lagen Willem en Arnold worstelend op de vloer. Leuk die twee poedelnaakte kerels. Willem won, zat over Arnold heen, duwde die zijn handen tegen de grond. Arnolds penis stond half stijf.

Aankleden en tegen acht uur naar de eetzaal. Een voor een kwamen ook de anderen binnen. Sommigen nog met slaapoogjes, vooral bij de meisjes.
Lekker ontbijt. Suikerbroodjes, croissants, choco en confituur. Meneer Degrendele gaf uitleg over het programma van die paaszondag. Tegen half tien vertrokken we naar het centrum van Florence. Parkeren aan de Arno, een kilometer wandelen naar de kathedraal - Cathedrale di Santa Maria del Fiore – kortweg Dom genoemd. De karakteristieke rode koepel wenkte ons al van ver toe. Meneer Degrendele en mevrouw Vermeulen gaven uitleg. Machtig bouwwerk. En dan binnenin ! De jongens en meisjes vergaapten zich aan alle mooie beelden en fresco’s. Om elf uur de paasmis. Mooi om te zien hoe onze jongens ingetogen de viering volgden. Echt ! Blijkbaar houden jongeren van tradities en rituelen. En… bij de communie trokken mijn zes mannen samen naar voren. Echt waar ! Een voor allen, alleen voor een. Ik bewonderde hen.
De hele dag wandelden we door de stad. Zonnig weer, niet echt koud. ’s Avonds rond half zeven terug naar ons verblijf. Een uitgebreide spaghettischotel. . En… mijn mannen zaten verdeeld tussen de andere jongens en meisjes. Zo te zien, geanimeerde gesprekken. Na het avondmaal met zijn allen naar een ontspanningsruimte. Praten, vertellen, iets drinken en telefoneren naar huis. Ik samen met de drie andere leraars. Vertellen over onze school. Ze waren unaniem : ze zagen zo dat mijn mannen al een jaar ouder waren, een jaar volwassener. Ik vertelde over mijn manier van werken met hen, los en toch streng. Zij keken wel even op toen ik vertelde hoe ik af en toe met hen naar de sauna trok.
- Ondenkbaar bij ons, merkte meneer Degrendele op. Bij het omkleden voor sport- of zwemles hebben ze allen een handdoek rond hun gat bij het omkleden. Misschien jammer, maar ja, wat doe je er aan ?
Op het einde van de eerste avond kondigde meneer Degrendele aan dat er op donderdagavond een soort ‘bonte avond’ zou doorgaan, waarbij iedereen die iets speciaals kon, het mocht tonen : zang, dans, declamatie, …

Het is natuurlijk niet de bedoeling hier een volledig verslag te geven van wat we die week in Toscanië allemaal bezocht hebben. Mijn zes jongens kwamen best overeen met de andere jongens en ook met de meisjes. Doch ’s avonds en ’s ochtends waren wij samen, en vertelden over de voorbije dag en over de contacten met de anderen.

Die zondagavond tegen half elf op de kamer met mijn boys.
-Chief, mogen we ons uitkleden en dan nog een beetje vertellen ?
Lionel vroeg het. De anderen stemden meteen in. Dus, kleren uit en zo in ons blootje, elk op zijn bed – Mario en Luc op zelfde bed - vertellen, lachen.
- Zeg, Pedro, begon ik, zou je donderdagavond durven dansen ?
- O, ja, riep Arnold half luid.
- Ja.. Ja… maar ik heb mijn kostuums niet mee.
Even nadenken. Pedro telefoneerde naar zijn pa. Hij somde op wat hij wilde. Ja, pa zou het opsturen met UPS, ja morgen verstuurd is dinsdag ter plaatse. Whaw ! Pedro die zou dansen voor die gasten uit Brugge.
- Naakt ? vroeg Luc.
- Nee, nee… bijna hé !
- Mogen Willem en ik zingen ? vroeg Mario, een scoutsliedje dat iedereen kan meezingen.
Het was tegen middernacht als we besloten te slapen. Leuke bende.

Wat hebben we tijdens die week allemaal niet bezocht en gezien ? Het Piazza della Signoria met zijn prachtige beelden waarvan Michelangelo’s David zeker het meest gekende is. Enkele meisjes maakten leuke opmerkingen over Davids piemel.
- Hihi, lachte er een, zo’n kleintje !
- Hé, meiske, reageerde Luc, er staat je zeker nog vele ontgoocheling te wachten hoor !
We lachten.
Op de hoek van twee straten stond een leuk beeld. van een naakte man waarvan zijn zoon zich rechthield aan de stijve penis van zijn pa. Of er gegiecheld werd.
Ook de omgeving van Florence was meer dan de moeite waard. De woensdagnamiddga gingen we zwemmen in het prachtige zwmebad Le Pavoniere ligt in Parco delle Cascine in het prachtige park van Florence. We kozen voor de gemeenschappelijke kleedkamer. Natuurlijk, de meisjes gescheiden van de jongens. Mijn boy natuurlijk onmiddellijk alles uit en dan in hun sporttas hun zwemslip zoeken terwijl ze daar in hun blootje stonden. Hé, die andere jongens, enkelen reeds met een handdoek rond hun kont. Of ze keken naar ik en naar mijn boys ! Enkelen keken elkaar aan, knikten. Hup, hun handdoek weg en ook even in hun blootje. Het werd een leuk zwemuurtje, met allerlei waterspelen waarbij de meisjes graag op de schouders van de jongens plaats namen. Einde zwemuur, naar de kleedruimte. Mijn boys zwemslip uit en naakt als ze waren naar de douches. Enkele jongens uit het Brugse volgden hun voorbeeld, anderen niet. Een jongen trok naar meneer Degrendele;
- Meneer, dat kan toch niet !
- Wat? vroeg de leraar.
- Wel ja, zo… zo… aanstootgevend.
- Daar is toch niets aanstootgevends aan, antwoordde meneer Degrendele. Jongens onder elkaar, dat moet kunnen…
Op de bus zegde meneer Degrendele tot mij
- Toffe gasten, die van jou..

Mijn boys waren inderdaad toffe gasten. Hoe had ik het klaar gekregen om ze tot één groep te vormen ? Op één september waren het nog zes jongens die elkaar niet kenden. Nu zouden door het vuur lopen voor elkaar. Echt !
Elke avond in Toscanië, na het avondmaal tot rond half elf met zijn allen in de ontspanningsruimte, de jongens en meisjes uit het Brugse, en wij samen. Praten, vertellen, lachen, iets drinken. Dan naar de slaapkamers. Mijn boys elke avond onmiddellijk alles uit en dan en dan nog ene uur of langer op de bedden zitten praten over de voorbije dag en over de leuke meisjes en jongens.

Dinsdagavond. Via UPS was er een valies aangekomen voor Pedro. Zijn leuke glitterkostuum en plateauschoenen en nog een en ander. Dat beloofde voor de donderdagavond. We zaten opnieuw in ons blootje tot Willem plots zegde
- Het is al vier dagen dat ik niet meer gespoten heb…
- Ja, ik ook, vulde Arnold aan.
Stilte. Beklemmende stilte. Iedereen keek iedereen aan. Niemand zegde iets. Ik zag groeiende penissen.
- Oke, zegde ik. Neem een handdoekje , ik doe het licht uit en iedereen kan zichzelf rukken.
Unaniem akkoord. Elk zocht een zakdoek of tissus of iets. Ik deed het licht uit, ging op mijn rug liggen, begon me te rukken; Stil. Stil. Plots een die zuchtte, en een die begon te hijgen. Wie spoot er het eerst ? Wie het laatst ?
- Iedereen klaar ?
Ik maakte het licht terug aan. Glunderende gezichten. Elk uit zijn bed. Slappe lullen. We lachten.

Donderdag. Een hele dag van het ene stadje naar het andere. Terug in ons home tegen zes uur. Wat verfrissen. Eten. Naar de ontspanningsruimte voor de ‘bonte avond’. Meneer Degrendele leidde de avond.
Het begon met vier meisjes die een leuk liedje zongen. Dan twee jongens die turnoefeningen deden, met enkel een slipje aan : handenstand, op elkaars schouders staan, en zo. Leuk. Twee gespierde kerels, elk met een bobbel in hun slipje. Ze waren lid van een turnclub. Dan een jongen en twee meisjes die samen dansten. Prachtig ! Ze waren lid van een dansclub. De jongen nu eens met het ene meisje, dan met een ander. Lionel kwam naar voren met een stuk uit een monoloog van Gaston Bergmans. Twee meisjes zongen een duet. Echt mooie stemmen. Een Brugse jongen goochelde. Machtig hoe hij eurostukken uit een andere zijn oren toverde. Dan was het de beurt aan Pedro. Ik gaf wat uitleg terwijl Pedro zich aan het omkleden was.
- Jongens, meisjes, straks komt Pedro. Jullie kennen hem, vooral de meisjes.
Gelach;
- Oke, hij is al twintig jaar en wil naar het leger. . Toen hij zeventien was heeft hij een groot ongeluk gehad, lag dagenlang in de coma en moest bijna een jaar lang revalideren. Hij is een vechtertje, en wat hij bereikt heeft, dat zul je straks zien. Hij treedt soms op als danser en stripper. Hij zal een deeltje van zijn acts tonen.
Ik zag meisjes giechelen;
- Héhé, niet wat je denkt hoor ! Jammer hé !
Gelach.
Ik nam het Cd’tje dat Pedro mij gegeven had en plaatste het in de Cd-speler. Er klonk klassieke muziek : de “intrede van de gladiatoren” uit Aïda van Verdi. hoe kwam Pedro daartoe om zo’n muziek te kiezen. Pedro kwam binnen. “Ho’s” en “ha’s” ! Machtig ! op zijn plateau-schoenen, met zolen van negen centimeter ! In geel-grijs glitterkostuum, fladderende broek, los jasje. Hij stapte uitdagend. De muziek viel stil. en dan “Les lacs du Connemara”. Pedro bewoog zich traag, uitdagend, sneller, en nog sneller. Gejuich bij de meisjes. Mijn ogen zochten meneer Verfaillie. die zat als verstijfd op zijn stoel. De muziek ging nog sneller. Pedro trok zijn jasje uit. Zijn blote borst blonk. Pedro danste. Pedro stak zijn bekken vooruit. Pedro kwam op tempo. Pedro danste uitdagend, zoals hij het kon. Roef, in één ruk trok hij zijn broek uit, had nog enkel een spannende tanga aan, achteraan enkel een lint dat tussen zijn billen verdween, vooraan een zwart driehoekje met forse bobbel. Gejuich. Echt Pedro in volle actie. ronddraaiend terwijl hij op zijn rug op de grond lag, rollend over de vloer, tot vlak voor een meisje. Uitdagend rechtop staand. Het lint van zijn tanga wat naar beneden duwend. Gejuich. Pedro glimlachte. Gaf nog een laatste dansje. Verdween. Applaus.

Twee meisjes dansten. Twee jongens speelden een leuke sketch. Pedro kwam terug binnen, normaal gekleed. Juichend applaus. Hij verdiende het. Het werd tegen half elf. Meneer Degrendedele vroeg wie er een leuke afsluiter kende ? Een kampliedje of zo dat door iedereen meegezongen kon worden. Mario en Willem keken elkaar aan. Ze stonden op en begonnen te zingen :Een liedje dat zeker op alle jeugdkampen meegebruld werd. Op de tonen van het Duitse drinklied “Drink, Drink, Brüderlein drink” : … “Het zwien is het schoonste der beesten…” ( het varken is het mooiste der dieren”… ). En het refrein !

Smout, vet, hespe en spek, Hoofdvlees, koteletten en paté.
Smout, vet, hespe en spek, Hoofdvlees, koteletten en paté.
Worsten en bloeling en vette darms, Schotelvlees en zwienepoot.
Worsten en bloeling en vette darms, Schotelvlees en zwienepoot.

(Smout (reuzel), vet, ham en spek. varkenskop, koteletten en pastei
(worst en bloedpens en darmen, gezouten buikvlees en varkenspoten

Refrein gedaan. Meneer Degeldere stond op en zong de tweede strofe mee. Mens, wat een stem ! Zwaar, klinkend als een klok, diep, machtig. Het refrein werd mee gebruld, door iedereen ! Wat een slotapotheose ! Er kwam bijna geen einde aan. Een zuiver Westvlaams liedje ergens midden Toscanië !

Tegen elf uur naar de slaapkamers. Natuurlijk, mijn boys en ik in geen tellen in ons blootje. Whaw, wat een avond ! Wat nagenieten. Lionel zijn voordrachtkunst evalueren. En de dans van Pedro. Deze stond op, met een kanjer van een stijve !
- Die durfde ik niet tonen, lachte hij.
Hij showde zijn lichaam. Wat een kerel !
- Wie wil hem eens in zijn mond krijgen ? nodigde hij uit.
Niemand reageerde.
- Chief ?
Pedro stond vlak voor mij. Mijn ogen staarden naar die kolossale pispaal, naar die bengelende ballenzak er onder, maar dat atletische lichaam. Pedro… amper een jaar jonger dan ikzelf. Uitdagend. Uitnodigend. Ik voelde hoe mijn penis groeide. Ik voelde hoe mijn hart sneller begon te slaan. Ik voelde hoe mijn adem sneller ging, heftiger. Ik voelde…
Pedro nam mijn hand vast, trok me van mijn bed af, bracht me naar het midden van de kamer, duwde me zachtjes tegen de grond op mijn rug. Pedro klom over me heen, zijn gezicht naar mij toe. De keiharde lul van mijn leerling vlak voor mijn mond. Pedro steunde op zijn handen, boog zich over mij heen, plaatste zijn eikel tegen mijn lippen. Mijn lippen ging vanzelf uit elkaar. Ik smaakte de smaak van een jonge penis. Mijn lippen likten de glanzende eikel.
- Aaahhhh…
Een hand greep mijn ballen vast.
- Aaahhh…
Een andere hand omklemde mijn penis. Handen voelden aan mijn dijen, aan mijn buik, aan mijn zaadbollen, aan mijn eikel.. Pedro wipte op en neer, zijn lul schoof dieper en dieper in mijn mond.
Alles draaide in mij. Die handen aan mijn ballen. Die hand aan mijn penis. die handen aan mijn buik. . Pedro’s paal in mijn mond. Hoe lang ? Ik spoot. en slikte. Ik wilde me los krijgen. Pedro lag met zijn volle gewacht op mij. Iemand zat op mijn benen. Mijn handen sloegen op Pedro zijn rug, sloegen op de grond. Ik wilde schreeuwen. Pedro belette het mij. Ik schudde helemaal. ik spoot. Ik stierf… Was dit sterven ? Dan moet doodgaan heerlijk zijn.

Ik lag uitgestrekt op de vloer. De zes stonden rondom mij. Hun ogen lachten me toe. Ze masturbeerden zichzelf. Mijn ogen zagen hun zaad in forse stralen op mij spuiten. Zalig ! enig ! Geweldig ! Ik genoot er van ! Ja, o, ja, ik genoot er van ! Mijn boys die mij doopten met hun eigen zaad. Wat een ervaring !
Samen naar de douche. Elkaar helpen wassen. Arnold en Willem wreven mijn borst en buik schoon. Pedro’s handen schoven over mijn rug, onderrug, tussen mijn billen, een vinger heel even naar binnen. Lachen. Met zijn zessen, nee, met ons zeven, onze armen over elkaars schouders, een rondedans in de doucheruimte.
Was ik nu echt niet te ver gegaan ? Nee. Nee. We vormden één groep, de jongens en ik, ik en de jongens. Ik was de leraar die hen begeleidde naar hun toekomst. Dat aanvaardden ze van mij. De rest was ontspanning.
De rest van de reis verliep verder zonder noemenswaardige momenten. Veel te zien, veel te veel misschien. Op zondagochtend vroeg op, vertrekken naar huis. Tijdens de reis uitwisselen van e-mailadressen en nummers. Tijdens de plasstop, nemen van foto’s en van en groepsfoto. De meisjes drumden om bij Pedro te komen.
Dicht bij huis telefoneren naar de ouders. Deze stonden de bus op te wachten. Het was even over middernacht. Zwaaien naar die van Brugge. zoentjes aan de ouders.

Alleen. Oef ! Wat een week ! Slapen. Slapen. Dromen van de naakte zes die hun zaad op mij spoten. Wakker schieten. Acht uur in de ochtend. Buiten goot het water.