Ik had best opnieuw kunnen beginnen. Uiteindelijk zat er waarschijnlijk niets anders op. Maar voordat het zover was, wilde ik zeker weten dat m’n kansen uitgespeeld waren. Ik realiseerde me op een gegeven moment dat die twee meiden nog maar twintig jaar waren. Ik moest niet te veel van ze verwachten. Ik kende ze ondertussen goed en had al meegemaakt hoe ze soms de verkeerde inschatting hadden gemaakt. Niet dat ik altijd de goede beslissingen nam, maar ik vond wel dat het aan mij was om uit te zoeken of er nog wat in zat. Bertine gaf steeds iets meer aan wel interesse te hebben, en dat ene Duitse meisje had vaker de tijd genomen om even met mij te babbelen. Het was toch potentie. Maar eerst moest ik zeker weten of wat gebeurd is ook echt is afgesloten. En zodoende stuurde ik zowel Tessa als Manon een berichtje met de vraag hoe het ging en of ze een keer wilden afspreken. Wel los van elkaar.

Tessa reageerde als eerste terug. Ook best wel snel. Het ging via berichtjes. Droog en kort. De situatie was nog altijd voelbaar. Het was ook kut om de laatst gestuurde berichten weer te zien. Hun foto’s had ik al meerdere keren bekeken maar de berichtjes ontweek ik. Maar toen ik haar het bericht stuurde, kon ik niet anders dan even terug te lezen van wat er was gezegd op de dag des onheils. Ik kon het nog steeds niet geloven. En ik had altijd gezworen dat als iemand mij zou bedriegen ik haar nooit een tweede kans zou geven. Dat had ik al een keer eerder gedaan namelijk. Maar toch wilde ik Tessa vragen over hoe en wat en vooral over waarom. Hoe kon het toch? Ik zag het niet aankomen. En nu nog steeds proefde ik ongeloof als ik er aan terugdacht. Ze zei me kort dat het wel goed ging. Ze vroeg het niet terug. Ook gaf ze vrij snel al aan dat het haar geen goed idee leek om af te spreken. Ik zakte weer opnieuw door de grond. Ook nu kwam het als een klap aan. Ik gaf haar toch juist een kans op het goed te maken, dacht ik dan. Maar blijkbaar wilde ze dat helemaal niet. Althans, die indruk liet ze achter.

Toen Manon met een soort gelijke berichtgeving kwam, kon ik niet anders denken dan dat de twee onderling contact hebben gehad. Voor hetzelfde geld zaten ze wel naast elkaar toen ik de berichtjes had verstuurd. Dat ze niets had laten horen, was één ding, maar nu nadat ik zelf wat van me liet horen en ze me zo afwimpelde, was een tweede. Dat deed ook zeer. Ik werd er moedeloos van. Nu meer dan ooit had ik het idee dat die twee al die tijd een spelletje met me gespeeld hadden. Manon had immers gekregen wat ze wilde. Wellicht was het voor haar niet zo fijn als voor mij en verlangde ze er niet naar terug. Ik voelde me met de minuut slechter worden en begon het op te geven. Ik had nu wel het antwoord wat ik niet wilde hebben. Maar het was ten minste een antwoord. Ik vond het onbegrijpelijk en kon het me haast niet voorstellen dat die twee zomaar door waren gegaan. Had het dan zo weinig voor hun voorgesteld? Dat kon toch haast niet. En toch kwam het zo over. Misschien had ik moeten bellen in plaats van berichtjes te sturen. Maar daar vond ik het nu te laat voor. Ik wilde ook niet wanhopig overkomen. Dus dan maar niets meer.

Ik was echter nog niet klaar met Amsterdam. Nu stuurde ik geen berichtje maar belde ik meteen. Juul nam op. Mijn Juul, niet de Duitse. Ik was haar eigenlijk een beetje vergeten. Iets wat zij ook vond. Maar ze had wel opgenomen. Meteen kwam ter spraken waarom ik zomaar weg was gegaan en haar geen gedag meer had gezegd. Ik dacht dat zij door was met die vriend van haar en daar ook niet echt behoefte aan zou hebben. Dat was dus niet zo. Ik moet niet voor een ander denken. En nadat ik m’n excuses aangeboden had, nadat ik ook gezegd had dat het uit was zonder verdere details, duurde het niet lang voordat we zaten te lachen om iets sulligs. Dit kwam wel even binnen. Het was zo fijn om haar stem te horen. Ik zonderde me af op een eenzaam plekje op de boerderij en probeerde haar zo lang mogelijk aan de praat te houden. Iets wat helemaal niet zo moeilijk bleek te zijn. Ze wilde weten waarom ik verhuist was, maar ik hield het nog heel even af. Ik vond het eng om op te biechten. En ik wilde ook niet meer de halve waarheid vertellen tegen haar. Op dit moment kwam zij het dichts in de buurt van iemand die ik echt kon vertrouwen. Ik wilde dan ook eerst weten hoe het met haar ging.

,,Ups en downs.’’ zei ze dan nuchter onder begeleiding van haar aanstekelijke lach.

,,En met je vriend, hoe heet die ook alweer? Al getrouwd ondertussen?’’ kwam ik wellicht iets te nieuwsgierig over. En alhoewel ze hier om moest lachen, zei ze me wel dat die weer even buiten beeld was. Ik kreeg dan ook sterk het vermoeden dat Juul wellicht meer downs dan ups had op het moment. En toen ze me zei nog steeds thuis te zitten met die burn-out, trok ik m’n stoute schoenen aan en nodigde ik haar uit een tijdje bij mij te blijven in het verre Zeeland. Pas nadat ze dat had afgeslagen, voelde ik mijn wanhoop. Het zat ook niet mee. Zoals ik al eerder had meegemaakt: zo heb je iets, en zo heb je niets. Maar ik had het ten minste geprobeerd. We spraken wel af zo nu en dan te bellen. Maar ik voelde aan alles dat dat waarschijnlijk niet meer ging gebeuren. Het was duidelijk dat ik nog een soort laatste wanhopige poging had gedaan en dat zij daar totaal geen behoefte aan had. Niet meer. Kut, dacht ik dan ook. Met de kennis van achteraf had ik al mijn zinnen op haar moeten zetten toen het nog kon. Maar dat is nu makkelijk praten. Ik dacht hiermee het hoofdstuk Amsterdam echt afgesloten te hebben. Al liet ik nog een kiertje openstaan. Ik stuurde na ons gesprek nog mijn adres door naar Juul en zei erbij dat ze me altijd mag lastigvallen, voor wat dan ook. Ik snapte heus wel dat zij in haar situatie niet zo snel een jongen op de eerste plek zou zetten. Zeker niet nadat ze haar eigen ware liefde weer de deur uit had gezet. Maar ik bleef hopen, al berustte ik me al vrij snel dat zij misschien niet meer zou zijn dan een passant in mijn nog jonge leven. En dus gingen we door.

Je zou kunnen zeggen dat ik de smaak te pakken had. Ik voelde me weer wat zekerder nu ik wat meer zekerheid had. geen twijfels of vragen meer. Nu ik wist dat ik er niet meer toedeed, kon ik m’n eigen plan weer oppakken. Soms had ik dat even nodig. Als ik leuke meisjes ontmoette dan probeerde ik altijd wel een lijntje uit te gooien. Maar op den duur heb je te veel lijntjes uit en moet je er ook weer een paar binnenhalen. En dan zie ik wel of ik wat aan de haak heb geslagen. En lijntjes die binnengehaald zijn, konden altijd weer uitgegooid worden. Maar bij deze had ik drie lange lijnen binnengehaald. En misschien in het geval van Juul nog een klein lijntje uitgezet. Kleine lijntjes had ik overal. Die zet je soms uit zonder dat je het door hebt. Een keer een blik of een flirt in de goeie richting kan al een lijntje zijn. Zo had ik dat bijvoorbeeld met collega’s, of zo nu en dan met iemand op het terras. Dat was ook niet zo bijzonder. Van kleine lijntjes kan je er oneindig veel hebben, klonk mijn theorie. En dus kon Juuls dobber rustig blijven drijven. Het lijntje van Bertine was wat twijfelachtig. Klein, ging ik vanuit. Ik hoefde daar niet zozeer meer rekening mee te houden, maar wat was gebeurd en gezegd, is gebeurd en gezegd. En aangezien ik haar bijna dagelijks zag en sprak, kon ik er niets anders van maken dan dat zij toch echt nog wel een lijntje was.

Zonder grote lijntjes die m’n leven beïnvloedden, voelde ik weer enige vrijheid. Natuurlijk dacht ik nog regelmatig aan alles terug, maar ik hoefde geen rekening meer met iemand te houden. Ik dacht liever niet aan het feit dat Tessa en Manon waarschijnlijk al andere jongens hadden gevonden, maar ik kon me niets anders voorstellen. Ik zag het dan ook echt als een feit, al wist ik het natuurlijk niet. Ik hield in dit opzicht ook geen rekening met Bertine. Al kwam het wel goed uit dat het eerst volgende weekend zij weg was met haar familie en dat ik er voor koos die Duitse brunette op te zoeken. Natuurlijk was ze gay en maakte ik geen kans, maar de manier waarop ze naar me keek, vond ik fijn en wellicht kon ik de twee wel op iets intiems betrappen. Ja, zover was ik nu afgezakt. Enig zelfvertrouwen had ik nog wel maar het was ver te zoeken. Ik nam nu al genoegen met een beetje gluren, al ging ik er niet op uit met dat doel.

Ik zocht de dames op de vroege vrijdagavond op. Ze zaten voor de caravan in de klapstoeltjes en hadden een meeneem barbecuetje gekocht bij de supermarkt en roosterden daar wat groenten op en dingen die op vlees moesten lijken, maar het niet waren. Daar kwam ik achter toen ik weer werd gevraagd erbij te zitten. Dat deed ik dus deze keer. Natuurlijk waren deze meiden vegetariërs. Dat moest wel als ze lesbisch wilde zijn, ging er nog even door m’n hoofd heen. Maar dat was ook wel het enige stereotype waar ik ze op kon betrappen. Dat de brunette een hipster was, of zo wilde overkomen, verbaasde me niet, maar linkte ik niet gelijk met het homoseksuele. Het was weer die brunette die me er echt bij wilde hebben. En weer die blonde die me er niet bij leek te willen hebben. Die blonde noemde haar ook steeds ‘Joel’ of misschien wel ‘Jul’ op z’n Duits afgekort. Dat vond ik best wel irritant. Ik bleef haar ook gewoon Juliana noemen. Hoe groot is de kans dat je binnen zo’n korte tijd twee meiden tegenkomt met dezelfde naam… Maar ik kon haar moeilijk Betsy noemen, of wat dan ook. Juliana was prima. Juliana was zelfs meer dan prima. Ik vond haar ongelofelijk knap. En wellicht was de blonde dame, die onder de naam Liesbeth ging, maar door Juliana ‘Lizzy’ werd genoemd, wel ietsjes knapper nog, maar stond haar houding me gewoon flink tegen. Maar beiden waren het echt lekkere meiden om te zien. En ik vond het zelfs zonde dat die twee op elkaar vielen en niet op mij…

‘Lizzy’ liep net naar binnen. Ik keek haar toch even na. Iets wat Juliana was opgevallen. Ze leek het niet erg te vinden. Ook niet gek. Zij deed overigens ook hetzelfde. Lizzy was het type meisje waar ze in de tweede wereld oorlog trots op zouden zijn geweest. Blond met blauwe ogen, een lichte huid met een paar sproetjes. Ze was echt waanzinnig knap. Lange slanke benen, een afgetraind lichaam, prachtig lichtblond haar en een heerlijk gezichtje. Goeie lippen, mooie tanden, heldere ogen, een lief neusje. Met mijn oppervlakkigheid evenaarde zij bijna de perfectie. Daar kwam nog eens bij dat ze goeie rondingen had. Een kont om van te kwijlen en goed gevuld in haar bh. Ik weet dat ik nog niet zo lang geleden een pleidooi had gedaan over de kleine borsten en alhoewel daar geen woord van gelogen was, vond ik een beetje vulling toch ook wel heel erg sexy. Zelfs in de buitencategorie was zij buitencategorie. Echt heel sexy. Alleen niet zo aardig. Dat was jammer. Maar wellicht kwam dat nog. Terwijl zij in de caravan was, gaf ik aan dit weekend niet zo veel te doen te hebben en bood Juliana aan de wat onbekendere mooie plekjes te laten zien hier in de buurt. Juliana zei me dat dit hun laatste weekend was hier en dat ze het eigenlijk rustig aan wilden doen. Maar ze ging het bespreken met haar wederhelft.

En dat deed ze nu meteen. Ook zij stond op en wandelde de caravan in. En ook haar keek ik uitgebreid na. Er was iets aan deze meiden wat mij enorm uitdaagde. Leuk was dat Juliana nog even over haar schouder keek en mij toelachte nadat ze me op heterdaad betrapte. Ik kon gek zijn en te veel willen, maar ik kreeg toch sterk het idee dat die brunette mij leuk vond. En wellicht dat daarom die blonde niet zo blij is met mij. Juliana had ook echt een sexy uitstraling. Normaal gesproken hield ik niet zo van die hipster types. Maar ook zij had een prachtig lichaam. Ze had langer haar, en die grote bril voor haar lief ogende gezicht vond ik eigenlijk zonde. Ze had ook een neusringetjes. Had ik liever ook niet. Maar ringetjes waren nog niet zo erg. Tessa had in beide oren elk meerdere ringetjes zitten, dus ik was wel wat gewend. Ook Juliana zag eruit alsof ze regelmatig in de sportschool te vinden was. Overigens leken ze me verre van dat soort bimbos. Absoluut niet. Dat Juliana nou toevallig vandaag voor shorts had gekozen, en een kort topje met een push-up eronder, sprak dat wel een beetje tegen. Ook zij had de goeie rondingen. Groter dan ik gewend was, maar zeker niet te groot. Het was krankzinnig hoe snel ik mijn gedachtes wist te verleggen nu ik hier zat. Die twee waren de perfecte afleiding. Gewoon door al in hun buurt te zijn, vergat ik de rest en voelde ik me goed. Natuurlijk realiseerde ik me dat ik geen enkele kans maakte. Maar koppig als dat ik was, durfde ik toch iets anders te geloven, te hopen.

Echter hoorde ik al snel gekibbel uit de caravan komen. Het ging snel en ik had nu wat meer moeite het te verstaan. Ik vond het überhaupt al knap dat ik me zo makkelijk had gered met mijn versie van de Duitse taal. Ik vond verstaan makkelijker dan spreken. En zo kwamen we er wel uit tot nu toe. Ik wist niet wat er precies gezegd werd, maar ik kon merken dat ik ongewenst was. Juliana ging maar één ding vragen, en aan de reactie te horen, was Liesbeth het daar niet mee eens. Terwijl ik daar buiten zat te wachten en het langzaam maar zeker donker werd, kon ik nog even de tijd nemen om te lachen om hun namen. Ik vond het typisch. Het waren niet perse sexy namen die je bij zulke sexy dames verwacht. Maar die nutteloze gedachtegang werd abrupt onderbroken.

,,Doe toch niet zo koppig.’’ hoorde ik Juliana toen plots voor het eerst zelf een beetje boos en ze kwam naar buiten gelopen. ,,Dit wilde je toch.’’ riep ze nog naar binnen waar het verder stil bleef. Lizzy kwam ook niet meer naar buiten. Ik was natuurlijk niet dom.

,,Luister, als ik problemen veroorzaak door hier te zijn, ben ik zo weer weg, hoor.’’ bood ik veel te snel aan. Want wat er ook gezegd was, dat was snel geëscaleerd. En daar zat ik dan weer niet op te wachten. En Juliana ook niet.

,,Misschien wel beter, ja.’’ zei ze namelijk meteen. En weg was m’n afleiding. ,,Maar het ligt niet aan jou, hoor. Ze is wat gespannen. Wij allebei de laatste tijd. Probeer het morgen maar nog een keer.’’ knipoogde ze nog naar me. ,,Ik wil wel zien wat je ons wilt laten zien.’’ kwam er nog semi-verleidelijk uit. Als ze eens wist wat ik haar toen wilde laten zien…

Ik vond het heerlijk om weer even stout te durven denken. Ik hoefde echt helemaal met niemand rekening te houden en zo kon ik gewoon eens lekker ouderwets op ontdekking. De gevoelens die ik kreeg bij het ontdekken van mooie meisjes was me nog niet ontgaan. Het gaf een kick. Ik voelde me weer jong. En het was nog vroeg in de ochtend toen ik verheugend ten strijde trok en klopte op de deur van de caravan. Als Juliana nog mee wilde, moest ze nu klaar zijn voor mijn eerste plekje. Ik had ook echt wat plekjes hier in de buurt die te mooi waren om zomaar te delen met het grote publiek. Maar voor een meid zo mooi, moest ik wel een uitzondering maken. Dat het me niet in dank werd afgenomen dat ik hun nachtrust al zo vroeg verstoorde, was echter wel te verwachten. Maar ik hield vol en zei de dames dat het echt bij zonsopgang moest, wilden ze het meemaken. Zo vroeg was het dus nog. Liesbeth ging niet mee. Geen verrassing daar. Die was ook echt een beetje nijdig op me. En daarna ook op Juliana want die ging uiteindelijk wel mee. Gedurfd.

Ze was wel stil. Opvallend stil. Ik kreeg het idee dat er vannacht nog over nagepraat was door de twee. En het was vast niet slim dat ze nu met mij op pad ging. Maar ik wist helemaal niet wat er speelde en probeerde het maar te negeren. Was ze niet meegegaan, was ik alsnog deze kant op gelopen. We liepen over de dijk. Het was fris. Boven het water zag je de dauw hangen en aan de andere kant net zo goed over de velden. Dit was al mooi zat. En ik zag dat ze zich erom verheugde. Toch bleef ze stil. En ik had het ook niet in me om haar aan de praat te krijgen. Ze liep naast me en in m’n ooghoeken had ik haar al wel in me opgenomen. Het had maar kort geduurd voordat ze zich aangekleed had maar ze zag er fenomenaal uit. Ik bofte maar weer. Eenvoud stond haar ook goed. Ze had een lange broek aan deze keer en een mooi grijs topje wat haar toch wel strak stond en dus extra goed. Blijkbaar was dit een meisje wat graag push-up bh’s droeg. Ze leek het niet nodig te hebben, maar ook dit stond haar erg goed. En terwijl ze stil naast me liep, zag ik haar haar armen over elkaar doen tegen de kou en staarde ze over het water heen aan de andere kant. Zo kon ik even schaamteloos naar haar nog verder opgedrukte boezem staren. Het viel me nog altijd niet tegen. Ik had verder helemaal geen intenties met haar. Ik vond het gewoon lekker om te kijken en te fantaseren. En een meisje zoals Juliana hoorde in fantasieën thuis.

Zo ook de locatie waar ik haar mee naartoe nam.

,,Hier viste ik vroeger toen ik klein was.’’ zei ik haar zachtjes. Verder op de dijk liepen we naar beneden. Een haast onzichtbaar grindpad tussen het riet. En dat liep een stukje door en eindigde bij een korte steiger. Vanaf daar kon je door het riet het grote water zien achter de dam en daar nam ik plaats en zij niet veel later naast me. Je hoorde de vogels en de kikkers. Het was stil en tegelijkertijd rumoerig. Maar op een rustgevende manier. Je zat hier plots midden in de Zeeuwse natuur en die was hier op z’n mooist met zonsopgang. Het water kleurde langzaam oranje en de dauw bleef nog lang liggen. Ik kwam hier heel graag maar veel te weinig. ,,Mooi, niet?’’ vroeg ik haar voorzichtig. Ik zag in haar ogen wel dat ze zich verbaast had over de schoonheid van deze plek, maar ze had nog niets gezegd. Ze had haar dikke bril thuisgelaten. Het was toch maar een accessoire. En zonder vond ik haar nog mooier.

,,Liz zou dit echt heel mooi hebben gevonden.’’ zei ze wat somber. Ik zuchtte even en wilde opstaan. ,,Wat ga je doen?’’ vroeg ze me meteen.

,,Jullie zouden hier samen moeten zitten.’’ zei ik haar dan en gaf haar een knipoog. Ze gniffelde er lief om maar schudde met haar hoofd.

,,Zij wilde niet mee, niet jij.’’ Dat vond ik dapper.

,,Gaat niet zo lekker tussen jullie, of wel?’’ vroeg ik brutaal. Ze zweeg aanvankelijk en keek me kort streng aan. Die blik dwaalde al snel af over het water. Ze nam mij niets kwalijk. Nog steeds niet. ,,Vertel. Wat is er?’’ Ik wilde meer weten en nam weer plek. Ook al kende ik haar niet en zou ze morgen weer weg zijn, voelde ik me toch geroepen een helpende hand uit te steken. Ik was toch nog die ‘lieve’ jongen, het ‘doetje’. Ze hadden allemaal gelijk.

Het klikte ook wel met dit meisje. Niet zo maar een plaatje. Op het eerste gezicht wel, maar daar waren we nu al voorbij.

,,Het is een beetje gênant.’’ begon ze aarzelend. Ze hoefde niets te vertellen als ze dat niet wilde. Dat had ik haar ook gezegd. Toch was ze begonnen. ,,We hebben nu al vijf jaar een relatie. Ik ben echt gek op haar.’’ zei ze me.

,,Lang.’’ merkte ik alleen op. Ze gniffelde er om.

,,Ja. Dat wel.’’ En mij viel nu toch ook wat rancune op. ,,Ze heeft het altijd van mij geweten. En ik ergens van haar ook. En toen hadden we het erover en zei ze dat ze het wilde, en toen wilde ik het ook. En toen moest het ook.’’ gooide ze er plots in één keer uit. Ik schudde even wild met m’n hoofd en wees haar er zo op dat ik nog steeds van niets wist. Dit vereiste meer uitleg.

,,Wat wisten jullie van elkaar?’’ vroeg ik wat dommig. Ze keek me even lief aan.

,,Ik heb vriendjes gehad voor haar. Dat was ook geen probleem.’’ zei ze me. Het ‘was’ geen probleem, begreep ik hieruit. Juliana was dus bi. Ik schatte haar ook jonger in dan ze misschien wel was. Ik gokte op 22. En Liesbeth ook.

,,Okay, maar?’’ vroeg ik verder nadat ze weer stil viel in gedachtes.

,,Nou, Liz niet.’’ stelde ze kort.

,,Okay. Dus?’’ Ze haalde haar schouders op.

,,Nee, laat maar. Het is al te moeilijk. Het moest makkelijk zijn. Zonder na te denken. Zonder bijzaken.’’ verklaarde ze nog altijd zonder de volledige context. Maar ze leek er erg mee in haar maag te zitten.

Ik gaf niet zomaar op. Ik vond het zielig en ik was boven dat ook erg nieuwsgierig. Hun hele bestaan boeide mij al van begin af aan. Het sprak bij mij enorm tot de verbeelding. En nu alleen nog maar meer. Juliana zuchtte heel diep en keek me toen uiterst bezorgd aan. Ik schrok er haast van.

,,Wat is er?’’ drong ik nog een laatste keer aan. En weer zuchtte ze. Ze leek even kort te piekeren maar kwam toen toch met iets meer duidelijkheid, al bracht ze het nog zo omslachtig.

,,Ik ben gek op haar. Echtwaar. Ik kan niet meer zonder.’’ begon ze. ,,Maar ik hoopte vroeg of laat haar ook een keer over te halen.’’ ging ze door zonder verdere uitleg. Voor haar was het allemaal vanzelfsprekend, maar voor mij niet. Voor niemand, dacht ik zelfs. ,,Ze zei ook wel nieuwsgierig te zijn en ik wilde haar dolgraag helpen met dit. Juist samen. Snap je?’’ Er weerklonk wanhoop in haar stem. Maar ik kon alleen m’n hoofd schudden. Het was überhaupt een wonder dat ik haar nog kon volgen in die vreemde taal.

,,Over te halen? Waarvoor? Wat wilde ze dan?’’ vroeg ik voorzichtig door. Ze twijfelde. Zichtbaar en voelbaar.

,,Een jongen.’’ zei ze toen ademloos. Ik moest meteen slikken. Ik kreeg het warm en voelde me rood worden. Ik zag haar ook rood worden.

,,Een jongen?’’ vroeg ik weer dom. ,,Ik?’’ vroeg ik daarna maar gelijk voor de zekerheid.

,,Niet perse.’’ begon ze toen. Jammer… ,,Maar we hadden afgesproken het deze vakantie te proberen. En nu is het al bijna voorbij. En toen ik haar naar jou zag kijken, stelde ik me het voor. Maar sindsdien doet ze zo raar.’’ Ik kon weer slikken. M’n handen werden meteen ook klam en deze vroege wat kille ochtend voelde plots als een tropische middag met een verstikkende hitte. Ik had niet gezien dat Liesbeth naar mij had gekeken en zou het ook niet geloven, was het niet dat Juliana het zo ernstig zei. Ze wilden dus een beetje experimenteren binnen hun relatie en de vakantie leek hun daar geschikt voor. Daar viel over te discussiëren. Maar waarom zou ik? Even leek ik uit die fantasie te ontwaken en realiseerde ik me dat dit iets tastbaars zou kunnen worden. En dat was gevaarlijk.

,,En jij wil dat dus ook?’’ vroeg ik eerst maar. Ze knikte al vrij snel. ,,Met mij dan?’’ Hier knikte ze iets twijfelachtiger om. Dat had ze ook al gezegd. Ik was de laatste kans. Iedere hansworst had hun op het goeie moment kunnen treffen. ,,Okay, en nu dan?’’ vroeg ik maar. Ze haalde haar schouders op.

,,Wat vind jij?’’ vroeg ze me maar, alsof het nog niet duidelijk was dat iedere jongen hier toch wel voor in zou zijn.

,,Ja, ik weet het niet.’’ zei ik echter. ,,Lijkt me wel leuk.’’ kwam ik wat kinderlijk over. Ze kon er gelukkig om lachen.

,,Mij ook. Heel erg.’’ kwam ze nu al iets zekerder over nu ze wist hoe ik er over dacht. Ze legde haar hand ook op de mijne. ,,Ik mis het echt.’’ zei ze zachtjes. Ik schrok er een beetje van. Het leek wel alsof ze Liesbeth wilde helpen om zelf weer goed aan haar trekken te komen. Maar zo was het niet. Het deed me een beetje denken aan twee andere meiden die misschien wel soort gelijke plannen hadden gemaakt. Of niet. Dat weet ik nog steeds niet. Maar de hand van Juliana die vanaf mijn hand over m’n onderarm wreef, bande die twee meteen weer uit.

,,Het is wel nogal wat.’’ piepte ik nog uit. Ze knikte.

,,Dit was ook niet het plan. Gewoon een jongen tijdens het uitgaan voor een nachtje…’’ verzon ze even simpel door. Dat was ik niet. Maar zo waren hun ook niet. ,,We zijn geen één keer uit geweest.’’ lachte ze er namelijk zelf al cynisch om. ,,Het gaat nooit zoals je het voorstelt.’’ zei ze slim. Maar het leek me nog altijd dom dat ze haar hand nu ook naar m’n bovenarm bewoog. Ze streelde de rondingen van m’n spieren en ik kreeg het er aardig krap van in m’n broek. Haar ogen stonden ook niet meer zo onzeker en wat speels en onderzoekend keek ze me nu aan. Dom; omdat ze haar grote liefde leek te vergeten. Had ik dat maar gedaan toen het nog kon.

Over lijntjes uitwerpen en binnenhalen gesproken. Ik haalde niets binnen. Zij wel. En dat nog wel op een oude steiger waar ik vroeger zelf viste. Het moest niet gekker worden.

,,Ze weet dat ik te graag wil.’’ zei ze me nog zachtjes. ,,Ik mag ook.’’ verklapte ze. Haar gezicht naderde al iets. Juliana wilde helemaal geen triootje om haar liefde met haar vriendin uit te breiden met die ervaring. Ze wilde gewoon een lul. Waar ik het nog lief en spannend vond, werd het nu al snel een beetje ordinair. Ik was niet van de onenightstands. Nog altijd niet. Een ook al was de nacht voorbij, vond ik verder geen verschil. Het ging haar maar om één ding. Maar zo kon ik niet zijn.

,,Ik ben zo niet.’’ zei ik haar toen plots abrupt en haalde haar hand weg die ze ondertussen al in m’n nek had liggen.

,,Je begrijpt het niet. Ik ook niet.’’ zei ze dan snel en terug was haar wanhoop. Ik snapte er helemaal niets meer van, nee. Ik voelde me altijd zo dom op dit gebied. ,,Het is onze laatste kans.’’ overdreef ze vervolgens.

,,Hebben ze in Duitsland geen jongens die op aantrekkelijke meisjes vallen, dan?’’ begon ik er een beetje mee te spotten omdat ik vond dat ze zich nu een beetje voor schut zette. Ik wist ook wel dat als ik m’n mond had gehouden, haar hand ondertussen al op m’n kruis had gelegen en dat alles dan gewoon goed was geweest. Maar op de één of andere manier ging dat gewoon niet bij mij. Dat had wel met meer dingen te maken die er voor haar toch niet toe zouden doen, maar toch.

Ze kon m’n grapje niet zo goed waarderen.

,,Waarom doe je zo moeilijk?’’ verweet ze me nu boos. Dacht ik gegroeid uit Amsterdam te zijn gekomen, bleek hier maar weer dat dat niet waar was. Ik kon alleen maar zuchten.

,,Sorry.’’ zei ik gemeend. ,,Ik wil wel maar het voelt fout. Dit is toch niet het beste voor jullie?’’ vroeg ik haar. Dat was het zeker niet. Maar ze kon niet geloven dat ik dat als reden gaf. Ze zag het dan ook als een smoesje. ,,Ja, wat wil je dat ik zeg? Ik ben gewoon eerlijk. Natuurlijk zijn jullie lekker, maar ik…’’ Ik wist het ook niet meer. Ze stelde eigenlijk wel een goeie vraag, realiseerde ik me opeens. Waarom deed ik toch altijd zo moeilijk? Waar was ik zo bang voor? ,,Laat maar. Het spijt me. Ik ben gewoon iemand die graag zijn eigen kansen om zeep helpt. Vraag me niet waarom.’’ verklaarde ik opeens kraakhelder. Ze keer er dan ook van op. ,,Ik gun het mezelf niet, of zo. Maar dat zijn mijn problemen, en volgens mij heb jij je eigen.’’ Ze was plots muisstil. Ik leek het juiste gezegd te hebben. Ze keek me strak aan toen ik opstond. Maar uiteindelijk vond een kleine glimlach haar mondhoeken.

,,Ik snap het.’’ zei ze me toen en ze stond ook op. ,,Sorry.’’ Ik knikte maar naar haar. Vervolgens gaf ze me wel een knuffel. Lekker. ,,En je hebt gelijk. Dit is niet het beste.’’ was ze nu opeens eerlijk. ,,Ik heb wat dingen uit te praten.’’ zei ze me rustig en dankbaar. En dat was ook iets, dacht ik nog. Al dacht ik niet veel later ook aan alle andere dingen die we hadden kunnen doen in plaats van te praten… Maar ja, zo ging dat…