De Zes Van Klas 6a - 97

Alles ging nu vlug, bijna veel te vlug. Proefwerken geven. Proefwerken evalueren. Een laatste les in mijn klas, bij mijn “zes”. Rapporten mee geven. Vrijdag vierentwintig juni eindejaarsreceptie voor de laatstejaars op school. Alle zesdejaars aanwezig, met hun ouders. De directeur hield een prachtige toespraak, vol lof voor de leerlingen. Daarna receptie in de collegerefter. Praten met de ouders van “mijn zes”.
MIJN ZES ! Voorbij het schooljaar. Weg, over en uit.

Laatste dag van juni : einde schooljaar. ’s Avonds maaltijd voor alle leraars. Begin van de vakantie. Vrijdagochtend een sms van de conciërge van mijn hoevetje. Of ik op zaterdag kon gaan. Er viel een en ander te bespreken. Ik telefoneerde. Rond tien uur of zo ? Oke !

Zaterdag, prachtig zomers weer. Tegen tien uur naar mij hoevetje. Er stonden al drie mobilhomes. De congiërge ontving me hartelijk. Ja, er waren enkele gasten die me wilden zien.
- Ze hebben zich in de schuur genesteld, zegde hij, op de zolderkamer.
Ik er naartoe. Ik was pas de schuur binnen gegaan of
- Surprise…
Nee zeg ! Mijn zes boys, poedelnaakt, sprongen van achter de muur. Ze stonden daar, alle zes, zo naakt als ze maar naakt konden zijn ! Handen grepen me vast. Handen sleurden mijn kleren van me af. Ik liet begaan, lachend, verrast. Ze wilden samen afscheid nemen van het jaar. En dat wilden ze hier doen. Praten, lachen, gekscheren. Ze waren met het openbaar vervoer al van daags voordien naar hier gekomen. Zwemmen achter het woonhuis in wat er van de oude omwalling over bleef. ’s Middags uitgebreide barbecue. Naakt ! Siësta houden in de schaduw van de schuur. Tegen drie uur een wandeling over het domein, een eind achter de schuur en terug tot waar de oude omwalling eindigde. Een modderpoel daar. En voor ik het goed besefte, ze grepen me met drie, vier vast, sleurden me lachend door de modder. Terwijl ik op mijn rug in die modderpoel lag, kletsten ze handsvollen vuil tegen mijn billen en kont en buik. Ze begonnen een worstelpartij, daar in die poel. Lachen, gieren, schateren. Na geen tijd waren we zeven duivels, als uit de hel losgebroken. We zaten elkaar achterna tot groot jolijt van de enkele gasten die aan hun mobilhome zaten te praten. Pedro en Lionel liepen recht op de vrouwen af, zwaaiend met hun armen. De twee vrouwen liepen schaterend weg, achterna gezeten door Pedro. Lachen.
Met de zes gingen we naar de vijver, onszelf schoon maken en zwemmen. Daarna uitrusten op het graspleintje.
- Nog een laatste wandeling samen ? stelde Lionel voor.
Leuk, gezellig, zo met zijn zeven, de “Zes” en ik, hun leraar. Langs de weide naar het kleine bosje achter mijn hoevetje. Hoe dikwijls had ik daar verstoppertje gespeeld met Nonkel Antoon ! Dan deed hij alsof hij me niet vond !
Het was zalig zo tussen de bomen lopen, als naakte Tarzans. En dan weer, plots, onverwachts… Pedro en Lionel grepen mijn armen, wrongen ze achter mijn rug, duwden me richting de “vier evangelisten”. Die vier, dat waren vier struise eiken, die een vierkant vormden en hun kruinen hoog boven de grond als een baldakijn samen strengelden. Die naam had nonkel Antoon bedacht. Voor ik het goed wist lag ik op mijn rug, Pedro en Lionel boven op mij. De andere vier bonden touwen - waar kwamen die vandaan ? - rond mijn enkels en polsen, spanden ze aan en maakten ze aan de bomen wast. Ik lag op mijn rug, armen en bene wijd uit elkaar, als een kruis. De ‘zes’ stonden rondom mij, lachend.
- Een laatste ‘dank je wel’, zegde Mario. We weten dat je het graag hebt, weerloos zijn !
Ze knielden naast mij, links en rechts, Arnold tussen mijn benen. Hun handen begonnen me te betasten. Overal. Borst, buik, armen, dijen, benen. Vingers kietelden mij, aan oksels, voeten. Ik probeerde me in alle bochten te wringen, doch kon niet weg. Een hand omklemde mijn penis. Een hand kneedde mijn teelballen. Handen knepen zachtjes in mijn tepeltjes. Alles draaide in mij. Ik spoot. Ik schreeuwde. Ik spoot. Ik onderging. Ik zag lachende gezichten. Ik zag zes jonge kerels, poedelnaakt zittend op hun knieën, links en rechts van mij. Hun handen masseerden hun keiharde lullen. Ik zag klotsende ballenzakken. Ik zag stralen sperma op mij spuiten.
Handen knoopten de touwen los.
- Sloebers ! vloekte ik.
Samen naar de vijver. elkaar kopje onder duwen. elkaars rug en buik wrijven. Lachen.
We stonden in een kring, onze armen over elkaars rug. We zongen. Ik zeg u geen vaarwel, mijn broer.
Aankleden. Met zijn allen in mijn auto. Naar huis ! Ik zette ze een voor een bij hen thuis af. Pedro als laatste.
Het was acht uur ’s avonds als ik thuis kwam. Alleen. Triestig. Mijn “Zes”, weg, fini, gedaan, uit. Ik sliep slecht. De “Zes”. MIJN ZES – weg, voorbij, over, gedaan, fini…Ik zag ze zo voor mij. Pedro, de danser voor geld, voor veel geld. Lionel, die vader zou worden, helaas. Mario, die een jaar op de Filippijnen gestudeerd had en ervan droomde piloot te worden. Willem – Guillermo – de geadopteerde Mexicaan. Arnold, de kleinste van de Zes, met een vader met een verleden. Luc, de grootste, gescheiden ouders.

---

Maandag 6 juli 2016. Univ Leuven Om 14 uur klopte Bart op de deur van de professor wiskunde waar Bart zijn einddiploma bij haalde en die hem een jaar voordien voorgesteld had te doctoreren in de wiskundige wetenschappen..

- Binnen…
Bart trad binnen.
- Dag Professor.
De man bekeek Bart.
- Bart ! Wel, wel, wel…Blij u te zien. Hoe gaat het ?
- Goed, dank u, professor.
- Een jaar les gegeven nu ?
- Ja.
Bart vertelde de zes van klas 6A, zijn zes boys. Over hun ambities.
- En welk goed nieuws brengt u nu hier ? vroeg de prof.
- Wel…
Bart aarzelde.
- Wel… Prof, verleden jaar drong je er op aan dat ik zou doctoreren. Ik wilde les geven. Nu heb ik een jaar in het onderwijs gestaan. Een pracht vna ene jaar. Echt. Maar…
Bart zweeg even.
- Maar… ik dacht zo...Hebt U niet een of ander interessant onderwerp waarop ik zou kunnen…

De Prof liet Bart niet uitspreken. Hij gierde het uit van het lachen en kletste met vlakke hand op zijn bureautafel.
- Ik wist het ! ik wist het ! riep hij uit.


EINDE VAN HET VERHAAL




Dank aan de vele trouwe lezers.
Dank aan hen die hun commentaar gaven, positief zowel als negatief.
Dank aan de beheerders van “opwindend.net” omdat ik hier mij verhaal mocht plaatsen.

Er komen nieuwe verhalen onder de naam WESTHOEKVERHALEN. Niet meer zo’n lange, wel verhalen die één, misschien twee aflevering beslaan. Ik zal proberen elke week opnieuw present te zijn.

Als jullie commentaar geven via mijn email, dan krijg je zeker een antwoord.

jaakske