Mini - 109

Vrijdagochtend: na het bekende ochtendritueel van opstaan, douchen, aankleden en ontbijten reden we richting Gorinchem. Het had gevroren, de eerste keer dit jaar. Diverse automobilisten hadden duidelijk niet de moeite genomen om hun complete voorruit en zijruiten te krabben. Ik mopperde een beetje op die lui. Joline keek me aan en zei droogjes: “Niet iedereen heeft de luxe van een garage onder zijn appertement waar twee auto’s in kunnen staan, schat.” Ik gromde. “Klopt, maar één minuut eerder je nest uit en je ruiten fatsoenlijk krabben is soms het verschil tussen op tijd op je werk komen of op tijd in het ziekenhuis terechtkomen, verdomme.” Ik wees op een Opel Corsa. “Moet je dat nu zien. De gezagvoerder van een onderzeeër heeft door z’n periscoop nog meer zicht dan die prutser dáár.” Het voertuig kwam van links, reed botweg de kruising op en had de Volvo niet eens gezien. Ik gaf een stamp op de rem en een ram op de claxon. Onaangedaan reed de bestuurder door. “Nou ja zeg…” Ik voelde een kalmerende hand op mijn knie. “Hé heethoofd, kalm aan, en rap een beetje.” Joline’s hand kalmeerde me inderdaad. “Je hebt gelijk schat. Nergens voor nodig om me op te winden.” “Wát zei je, Kees?” klonk het ondeugend naast me. “Je verstond me prima, blond krengetje.”

In goede stemming reden we verder en eenmaal in Gorinchem aangekomen draaide ik de parkeerplaats op. Na een lange kus stapten we uit en liepen de hal in. “Goedemorgen allemaal… Klaar voor wederom een produktieve dag bij de leukste firma van Gorinchem?” In Joline’s stem klonk een plaagtoontje door. “Ach gut… Ons Hoofd Backoffice is in een goeie bui. Ergens voel ik problemen aankomen…” Angelique knipoogde over haar kop koffie heen. Ik boog me naar haar toe. “Angelique, als je verlof wilt aanvragen: vandaag is je kans! Ik ben gisteren extra lief voor haar geweest.” “Kees Jonkman!” klonk het waarschuwend achter me. Ik trok een teleurgesteld gezicht. “Shit. Niet lief genoeg dus… Sorry An!” Ik keek om me heen, op zoek naar Bas. De afgelopen week was hij ook bij het groepje ‘vroege vogels’. Nu ontbrak hij. Nou ja, misschien expres wat later om An en mij te ontlopen… Het zou me niks verwonderen.

Na tien minuten ‘small talk’ liep ik naar m’n bureau en begon de voorbereidingen voor een bespreking met de Piraten. Er moesten wat zaken geregeld worden voor de lopende projecten, twee nieuwe projecten stonden in de startblokken en ik moest uitzoeken wie ik daar het best op kon zetten. En het project ‘Patrouilleboten’ van Damen had nog wat losse eindjes. Ik had de Koninklijke Marine een mail gestuurd met het verzoek de exacte specificaties van de Bofors 40L70 te mailen; Zij voerden dat wapen niet meer, dus zou die info wel vrijgegeven zijn. Eenzelfde verzoek was naar een kolonel van de Luchtdoelartillerie gegaan. Helaas: op beide mails nog geen antwoord. Misschien Fred even aan het speuren zetten. Liever deed ik dat niet, omdat DT dan wellicht in de kijker kwam als bedrijf wat wel héél veel interesse toonde in bewapening, maar als het niet anders kon…

Even later hoorde ik Theo’s stem op de gang. Tijd om hem even wat te vragen… Ik stak mijn hoofd om de deur. Theo, heb je een minuutje?” “What’s up, Kees?” Ik sloot de deur. “Ik wil de Piraten vanmiddag de deur uit schoppen. Tijdens mijn vakantie hebben ze keihard doorgebuffeld.” Theo knikte. “Prima plan, Kees. Doen.” Er kwamen wat lachrimpeltjes om zijn ogen. “In feite heb je nu je eigen ontslagbrief opgesteld, meneer Jonkman… Als die Piraten van jou gewoon doorbuffelen als jij twee weken weg bent…” Ik haalde mijn schouders op. “Ach… Werk zat. Aan de andere kant van de snelweg…” Hij gromde. “Eruit! Je bent een nagel aan m’n doodskist, meneer Jonkman!” Grinnikend verdween ik.
Om elf uur zaten de Piraten in de groepsruimte en passeerden de diverse projecten de revue. De vergadering ging lekker vlot. Na de rondvraag gooide ik de volgende vraag het gezelschap in: “Heren… We werken nu een half jaar samen. Op 1 juni ben ik hier begonnen; het is nu bijna 1 december. Aan jullie nu de vraag: wat doen we goed en wat kan er beter?” Het was even stil en men zat elkaar aan te kijken. “Potverdorie Kees…” André antwoordde. “Ik werk nu ruim tien jaar, waarvan ruim twee jaar bij DT. Het laatste halve jaar zijn de idioten in deze ruimte van ‘collega’s’ veranderd in ‘bijna familie’. Need I say more?” Frits vulde aan. “Wat mijn neef André zegt…” Een lachsalvo onderbrak hem en hij vervolgde even later: “Even zonder dollen: DT was al een prettig bedrijf toen ik hier een jaar geleden binnenkwam, maar dit laatste halve jaar is de funfactor enorm gestegen. Niet alleen omdat jij de leiding hebt, maar ook omdat we enorm naar elkaar zijn toegegroeid. En wat er beter kan? Ach, een bruiloft op z’n tijd kan geen kwaad.” Ik grinnikte. “Aan die wens kan ik wel voldoen, denk ik. Maar even serieus heren…” Henk nam het woord. “Kees, er is niet zoveel wat we kunnen verbeteren. Dit team werkt als ‘team’. Niemand komt er tussen. Toen jij net begon te werken hier had ik er een hard hoofd in; je was nogal ‘nadrukkelijk aanwezig’ en wilde het naadje van elke kous weten, op het zwaar irritante af. Maar in dit halve jaar zijn we als team enorm naar elkaar toegegroeid. We weten feilloos elkaars sterke en minder briljante punten. En juist daardoor zijn we zo sterk. Kunnen we beter? Vast wel. Maar zullen we afspreken dat we dat niet aan Theo laten merken? Want dan krijgen we nog meer werk op ons bordje, vriend.” Een lachsalvo klonk.
“Oké Piraten. Dank voor de input. Ik wilde hier geen formele evaluatie van maken, alleen jullie ideeën en suggesties horen. Van mijn kant: ik ben apetrots op het feit dat ik dit team mag aansturen. Hoewel van ‘aansturen’ weinig sprake is; jullie doen lekker waar jullie zin in hebben. En meestal komt dat gelukkig overeen met wat ik graag zou willen zien. Dank daarvoor. En ja, ook ik heb het bij DT ontzettend naar m’n zin. Zeer zeker als teamleider van Team Drie. Het feit dat Joline hier ook werkt is een prettige secundaire bijkomstigheid.”
Henk schoot in de lach. “Secundaire bijkomstigheid? Dat durf jij écht niet te zeggen waar ze bij is, Kees…” De rest van het team viel hem bij. Ik hief mijn handen op. “Oké, oké, jullie hebben gelijk… Laten we het er maar op houden dat DT sowieso een prettig bedrijf is om te werken. En over werk gesproken: Ik wil jullie nú naar huis schoppen. Er is momenteel niets wat gillende haast heeft en niet kan wachten tot maandag. Ik heb even met Theo overlegd en ook hij vindt dat jullie een vrije middag op zijn kosten verdienen. Jullie hebben, ook toen ik op vakantie was, gewoon doorgewerkt zoals altijd. In feite zei hij dat ik wel thuis kon blijven… Kom, we maken hier even schoon schip en daarna start Operatie Stofwolk voor jullie.”
Het gebeurde niet vaak dat een stel ingenieurs samen een bonk herrie maakten, maar dit was een van de zeldzame keren. En terwijl de herrie bezig was, kwam Henry binnen. “Hé, daar is onze verloren zoon! Je kunt meteen meehelpen opruimen, vriend. We gaan om twaalf uur er van tussen!” Henry schudde zijn hoofd. “Jullie misschien, maar ik rij met Angelique mee. Die middag pak ik dan wel op een ander moment.” Hij hielp wél mee met opruimen, maar toen de rest van de meute de deur uitging, ging Henry achter zijn laptop zitten. “Hé vriend, wij gaan eerst even een stukkie lopen en lunchen.” Ik keek hem aan. Hij knikte. “Oh ja… Shit, vanochtend geen lunchpakket gemaakt in dat hotel… Kees, ik loop eerst even naar boven. Een paar broodjes halen.”

Dat gaf mij de gelegenheid om richting Backoffice te lopen. “Zijn hier nog liefhebbers om een stukje te lopen tijdens de lunch? Over vijf minuten in de hal verzamelen. Alsjeblieft.” Fred keek me aan. Het is dat je het zo netjes vraagt, Kees…” Hij pakte zijn broodtrommel, een exemplaar ter grootte van een schoenendoos. Uiteindelijk liepen Fred, Joline, Angelique en Henry mee naar buiten. “Waar is de rest van het Piratenest?” vroeg Angelique. “Die heb ik naar huis gestuurd wegens wangedrag. Hebben in mijn vakantie dusdanig hard gewerkt dat Theo er nu over denkt om mij te ontslaan. Hij had me niet gemist.” Joline giebelde. “Oh, dat lijkt me prima plan. Dan heb ik straks een echte huis-man. Die me op staat te wachten met een lekkere kop koffie als ik gesloopt thuiskom. En m’n pantoffels op de verwarming klaar zet, kookt en het huishouden doet…” “Jaja… In een schortje zeker? Ik heet geen Theo, dame. Ben jij belazerd.”
We liepen een weggetje tussen de weilanden in en genoten van de rijp op de velden. Het vroor nog steeds een beetje en de mist was aangevroren. In de verte, boven de mist uit waren de torens van de Amercentrale te zien met een witte rookpluim die recht omhoog wees. “Mooi…”, zei Angelique, “wat een rust. En dat op nog geen 500 meter van een bedrijvencomplex.” Henry knikte en sloeg zijn arm om haar heen. “Ja. En ik durf te wedden dat een heleboel mensen die hier werken, dit nog nooit gezien hebben.” Joline en ik keken elkaar aan. Ze glimlachte en knipoogde naar me. Exact op de kruising waar we nu stonden hadden Joline en ik genoten van een van onze eerste vrijpartijtjes in de auto, ’s avonds laat. We liepen nog een stukje door, maar na een kwartiertje zei Joline: “Kom mensen, we gaan terug. Er moet nog gewerkt worden vanmiddag.” We keerden het mooie landschap de rug toe en stonden even verbaasd te kijken. Ook Gorinchem was verdwenen. Opgeslokt in de mist. Eén kantoorgebouw stak boven de mist uit, de rest was niet te zien.
“Had ik nu maar broodkruimels gestrooid…” zei Fred droevig. “Als jij je brood had verkruimeld, hadden we drie keer de aarde rond kunnen lopen, meneer”, zei Angelique gespeeld vinnig. Fred klopte op zijn borst. “Hé, ik kan er niks aan doen dat ik zo’n grote jongen ben, hoor. En ik moet aan m’n lijn denken…” “Jaja…”, zei Joline, “Rond is ook een lijn, zeker.” Hij keek me aan. “Zo jammer, dit… Kees, zeg er eens wat van!” Ik schudde mijn hoofd. “Nee makker, dat mag je zelf doen. Morgenavond. Bij ons thuis, tijdens het eten.” Hij keek benauwd. “Echt niet. Jij kent mijn liefje nog niet, dat is wel duidelijk!” Joline keek hem aan. “En ik ben héél benieuwd naar jouw liefje, Fred. Met een beetje geluk worden we goeie vriendinnen, en dan zit je 24/7 onder de plak.” Hij keek mij aan. “Kees, zullen we die ó zo gezellige avond inclusief diner maar skippen? Als die twee met elkaar gaan kleppen, ben ik de sigaar…”
Ik gaf hem een stomp. “Kom op Fred, ’t is de Taliban niet. Vrouwen zijn zó simpel: je koopt ze om met een paar schoenen en je hebt er geen last meer van.” Joline’s ogen schoten vuur en ik vervolgde: “voor een paar uurtjes.” “Jij moet goed zo doorgaan, Kees Jonkman…” Ik lachte haar uit. “Hé dame, deze conversatie was niet voor jouw oren bestemd.” Ze snoof. “Dat is dan jammer voor jullie; mijn oren zijn prima. Reken maar dat ik dit gesprek samen met Wilma even ga evalueren!” Ondertussen waren we weer tussen de gebouwen en de mist was iets minder dik. Ik keek even achterom: Angelique en Henry liepen een stuk achter ons, gearmd en in gesprek. Henry’s gezichtsuitdrukking viel me op; kwaad. Zo keek hij nooit. Waarschijnlijk had Angelique hem tóch van de confrontatie met Bas verteld. Enfin, dan moet meneer Bas de consequenties maar aanvaarden. Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten.
Eenmaal weer binnen genoten we even van de warmte. Joline en Fred liepen door naar het backoffice, Angelique ging de receptie in en Henry en ik de groepsruimte van de Piraten. Ik ging aan het bureau van Frits zitten en logde in. Henry keek verwonderd. “Wat doe jij nou, Kees?” “Hier werken. Een beetje lullig als we ieder apart zitten te buffelen, nietwaar? Of kom anders op mijn bureau zitten…” Ik grinnikte even. “Eén deurtje dichter bij jouw geliefde.” Hij trok een scheef gezicht en draaide zich om. “Over mijn geliefde gesproken: An heeft me verteld over onze KAM-coördinator en zijn gespioneer. Mag ik hem daarover aanspreken?” Ik keek Henry aan. “Dat mag je helemaal zelf weten, makker. Hoef je mijn toestemming niet voor te vragen. Maar hij heeft gisteren een giga uitbrander van jouw liefje gekregen; ze deed haar bijnaam eer aan. Daarna was er niks meer van ‘m over. Het is waarschijnlijk helemaal niet nodig dat jij hem óók nog een keer op z’n donder geeft… Draai hem maar eens een keertje duidelijk de rug toe, wie weet komt hij dan uit zichzelf z’n excuses maken. Geef hem die kans.” Henry bromde sarcastisch.

Even later was het stil in de groepsruimte: beiden waren we geconcentreerd bezig. Even later ging mijn telefoon. Op de display stond: Melissa. “Hé zus…. Ben je weer eens blut en kom je geld lenen bij je grote broer?” Haar lach klonk vrolijk. “Nee hoor. Ik heb sinds een paar weken een andere geldschieter. Die betaal ik natura terug.” “Wat een mazzelaar…” bromde ik. “Hé, jij mag niet klagen met jouw blonde schoonheid, broertje van me. Maar waar ik voor bel: wij hadden vanavond een afspraak. Die moet ik afzeggen. Volgende week hebben we een nogal pittig tentamen en we moeten hard aan de bak. Claar heeft zelfs Ton buiten de deur gezet, dus dan weet je wel hoe dringend de nood is…” Terwijl zij ratelde, was ik koortsachtig aan het nadenken. Shit! Compleet die afspraak met Mel vergeten…
“Hé zus, ik moet je mijn excuses maken.” Het was even stil. “Hoezo, Kees?” “Wij, ik en Jo, zijn die afspraak compleet vergeten! Ook niet op de kalender gezet!” Ze lachte. “Dus, als ik vanavond had aangebeld, hadden jullie je als de weerlicht moeten aankleden en alle restanten van jullie losbandig sexleven moeten opruimen?” Ik gromde. “Nee, dat niet. We gaan vanavond naar die dansschool waar Joline het over had…” Een giechel klonk. “Kees, hoeveel heb je er voor over dat ik tóch nog bij jullie aanbel, vanavond?” “Je bent een slecht mens, zus. Ga je vanavond maar lekker buigen over het liefdesleven van het pantoffeldiertje of zo. Ik zal aan jullie denken als ik door Joline de slachtbank, ehh sorry: de dansvloer op wordt gesleurd.” “Maar onze afspraak gaan we op een later moment inhalen, Kees!” Ik dacht snel na. “Is goed, beauty. De avond voordat jouw machinekamerbaas terugkomt. Tenminste: als hij op Eindhoven landt.” “Prima plan! Daar hou ik je aan. Nou, vanavond lief zijn voor mijn schoonzus, hoor!” Ik gniffelde. “Het is meer een kwestie dat zij lief voor mij moet zijn… Succes met studeren, rooie. En wens die andere rooie dat ook!” “Is goed, ouwe man. Doe de groeten aan die blonde schoonheid van je.” Ik grinnikte. “Zal ik doen, Mel. Hoi!” We verbraken de verbinding.

Henry keek op. “Dansen?? Wat hoor ik nou, Kees?” Ik legde mijn vinger op mijn lippen. “Sssst! Als je dit aan de rest verteld, zijn de rapen gaar, vriend, denk daar goed aan!” Ik vertelde hem van de afspraak met Joline. “En ik heb het diploma ‘Houten Klaas met eervolle vermelding’ aan de muur hangen, dus dansen is een grensverleggende activiteit voor me.” Henry lachte. “Welkom bij de club. Hier nog een.” Om drie uur dronken we even koffie bij Angelique, en daarna gingen we weer door tot vier uur, toen vond ik het wel mooi geweest. “Kom meneer Claassen; sluit je computer af en ga je melden bij de receptie. Ik doe hetzelfde bij commandant Backoffice. We gaan weekend vieren. Gaan jullie nog wat leuks doen?” Hij kleurde lichtjes. “Ehhh… Ach verdomme, jij mag het wel weten: An en ik hebben een huisje gehuurd dit weekend. Ons eerste weekend samen…” Ik keek hem aan. “Geniet er van, vriend.” Hij stotterde even. “Ook… ook onze… eerste keer… Nou ja, je weet wel. Bij haar thuis vonden we het niet gepast, ondanks dat haar moeder een schat is.” Ik ging even op zijn bureau zitten. “Henry, het is fantastisch. Voor ons is het ook niet zo lang geleden, weet je nog? Joline en ik hebben vreselijk van elkaar genoten. En niet alleen in bed, maar ook tijdens de simpele dingen die we dat eerste weekend samen deden. Daarom: geniet ervan, samen. Oók van die simpele dingen, zoals koken en afwassen.” Hij knikte. “Dank je wel.” “Jullie zijn voor elkaar gemaakt, makker. En nu: hup, naar je meissie.” Ik duwde hem de deur uit, sloot af en liep naar het Backoffice.

Daar was men nog druk aan het werk. “Zo, dames en heren… Nog keihard aan de arbeid? Wat een slavendrijver hebben jullie als chef zeg…” “Kees Jonkman! Ik hoor je wel! Ga aan je werk en zit mijn personeel niet op te stoken!” Fred keek op. “Nou ervaar je ook eens onder welk streng regime wij moeten werken, Kees…” Ik keek hem aan. “Jullie hoeven maar 38 uren in de week onder dat regime te leven, Fred. Ik de rest.” “Heb je zelf voor gekozen, sergeant. Verwacht van mij geen medelijden.” Gonnie stond op en zei gespeeld vinnig: “En van mij ook niet. Eén verkeerd woord over mijn cheffin en ik haal je gezicht open, begrepen?” Marion keek op. “En ik doe mee…” Ik stak mijn handen op. “Oké, oké… Ik ben al weg. Fred: morgenavond acht uur staat het diner klaar.” Hij grinnikte. “Ik hoop dat de kok genoeg heeft gemaakt.” Ik gromde. “Als het te weinig is rij je na vertrek maar langs de patatboer een paar straten verder, vreetzak. Tot morgen. En de rest: prettig weekend!” Joline was al bezig om haar bureau op te ruimen. “Eén momentje, Kees, dan ben ik klaar.” Héél zachtjes zei ik: “Zooo meisje… En dat doe je zonder mij?” Ze kwam overeind, zei niets maar ik keek twee seconden lang in een paar vernietigende blauwe ogen. Toen ging ze verder met haar bureau opruimen. Joline was, sinds de komst van Fred, óók fervent aanhanger van de ‘clean desk policy’ geworden. Het schoonmaakteam hoefde op haar bureau niet zo veel te doen. Papieren in een afgesloten lade, bureau schoon en leeg op een fotolijst en een tekening na, plantjes water gegeven…

Een minuut later pakte ze haar tas en zei kort: “Kom, we gaan.” Ik had de indruk dat ze ontstemd was over mijn opmerking, totdat ze zich bij de deur naar me toedraaide en plagend zei: “Dansen, meneertje…Mijn wraak.” Ze stak haar hoofd om de deur van het Backoffice. Ook daar stond men op het punt van vertrek. “Fijn weekend allemaal!” Toen we langs de receptie liepen waren Angelique en Henry nog met elkaar in gesprek. “Fijn weekend mensen!” We kregen eenzelfde wens terug. Ik hield me op de vlakte; wilde Henry niet in verlegenheid brengen. Eenmaal op de snelweg draaide Joline zich naar me toe. “Angelique heeft me vanmiddag wat verteld…” Ik knipoogde. “Laat me raden… Zij en Henry gaan een weekendje met elkaar doorbrengen bij Centre Parcs…” Haar mond viel open. “Hoe…” “De andere helft van het liefdespaar werkt bij mij, schat. En ja, ook wij mannen hebben wel eens goeie en waardevolle conversaties. Het gaat niet alleen over voetbal, bier zuipen en sportauto’s.”
Joline lachte voluit. “Hahaha… Zijn wij nu beiden mentor geworden op liefdesgebied?” Ik knikte. “Ja. Met onze volle paar maanden ervaring.” Ik klopte op haar knie. “Héél veel ervaring, schatje…” Joline gniffelde. “En op zeer uiteenlopende plaatsen en manieren, minnaar van me. We hebben het alleen nog niet in de auto gedaan.” Ik zuchtte. “Wil je dat zo graag? Een nummertje wippen op een truckersparkeerplaats? Kan geregeld worden, hoor, maar dan leg ik wel twee luchtbedden achterin. En niet miepen als er op het dak geklopt wordt, hé?…”

Joline keek afkeurend. “Bah, wat heb jij smerige voorstellen. Ik had meer gedacht om deze auto ergens midden in het bos te parkeren en het dáár te doen. De Oirschotse Hei bijvoorbeeld.” Ik schudde mijn hoofd. “Ook geen goed plan. Op elk militair oefenterrein werkt een terreinopzichter. Meestal een wat oudere adjudant, die belast is met de staat van onderhoud van het terrein, toeziet op potentiële milieudelicten en of de oefenende troepen hun zooi goed opruimen en zo. Zo’n terreinopzichter is ook BOA, dus kan je op de bon slingeren. En zijn auto is een Amarok, een redelijk goeie terreinauto. Kan deze Volvo niet tegenop.” Ze zuchtte. “Oké, dan maar in de camper, ergens in Noorwegen. Volgend jaar ergens in Juni of zo…” Ze keek me aan. “Heb jij nog een afspraak kunnen maken met de gemeende Malden, schat?” Ik knikte. “Ja. Over twee weken kunnen we die kant uit. Ik zal de datum en tijd op de kalender zetten. En oh ja… Ik kreeg vandaag een telefoontje van Melissa…” Ik vertelde haar van de afspraak die in het water was gevallen. Joline keek bedenkelijk. “Shit. Dat moeten we niet hebben, Kees. Voortaan elke afspraak op de kalender op de bar zetten!”

Ik knikte. “Doen we. En nu, mooie dame, moeten we nog boodschappen doen. Ik zou koken vanavond…” “Ja. We moeten in ieder geval langs de supermarkt. Zowel voor vanavond als voor morgen.” “Oké, dan gaan we daar zo meteen even langs. Even opletten of onze vriendjes weer aanwezig zijn en je daarop voorbereiden.” Ze fronsde. “Kees, ik laat me niet wegjagen door een clubje pubertjes hoor. Als ze problemen maken gaat er weer eentje kennismaken met een valse havik.” Ze gniffelde. “En de beer die er vlak achter loopt…” Een kwartier later reden we het parkeerterrein van de supermarkt op. Ik parkeerde expres wat achteraf en zette de auto ‘paraat’ neer: neus in de wegrijrichting. Toen we uitstapten keek ik over de auto’s heen naar de ingang; daar was niets bijzonders te zien. Eenmaal binnen deden we rustig onze boodschappen en ditmaal hadden we wél een karretje vol. Het meisje achter de kassa was dezelfde die ons eerder had geholpen. Ze glimlachte vriendelijk naar Joline en zei: “Sinds eergisteren hebben we geen last meer gehad van die schoffies, mevrouw. Dank u wel.” Joline lachte. “Mooi! Alleen jammer dat we eergisteren niet onze grote boodschappen hebben gedaan… Maar goed, die taart die we kregen gaat morgen gegeten worden. Daar gaan we van genieten!” Het meisje lachte. “Mooi!” We rekenden af en pakten de boodschappen in. Eenmaal buiten keek ik goed om me heen. Niks geks te zien en ook bij het wegrijden niet. “Het zien er naar uit dat de ‘heren’ hun lesje hebben geleerd, schat.” Jolinde bromde. “Als ze hier nu wéér hadden gestaan, hebben ze écht een IQ van een poffertje…”
Eenmaal thuis ging ik koken: aardappeltjes, een klein stukje verse worst en witlofsalade. Joline had me gewaarschuwd niet te veel te maken: “Dansles is net zo inspannend als een behoorlijk stuk lopen, schat.” Toen ik zei dat ik gediplomeerd muurbloem was, keek ze me misprijzend aan. “Dat diploma kun je na vanavond verscheuren, Kees Jonkman.” Na het eten kleedden we ons om. Joline trok een wijde, witte rok aan met een donkerblauwe blouse en schoenen met hoge, maar geen scherpe hakken. Op haar aanraden trok ik een blauwe broek en wit overhemd aan met glimmende zwarte schoenen. “Zo zie je eruit als een mafiabaas, Kees…” Ze giebelde en ik trok haar naar me toe. “Dan ben jij mijn maitresse, liefje. Eén van de veertien…” Ze keek me vinnig aan. “Dan ga ik met alle andere meiden een complot smeden om jou héél langzaam en uiterst pijnlijk de dood in te jagen, Al Capone…” Ik kuste haar. “Je bent lief. Ik hoop dat ik vanavond een keer met jou mag dansen.” Ze keek plagend. “Ik zal kijken of ik ruimte in mijn balboekje heb voor een beginner…”

We reden even later naar de dansschool. Het was er redelijk druk; een aantal beginners die om zich heen keken, maar ook een behoorlijk aantal geroutineerde dansers die al druk bezig waren op de vloer. De beginners en mensen die belangstelling hadden werden uitgenodigd om in een zijzaaltje plaats te nemen. We kregen een kop koffie en een echtpaar van een jaar of veertig kwam naar voren en stelde zich voor als Carlos en Juanita, de eigenaars. Joline boog zich naar me toe. “Die tante van jou, met die pukkel en de drie haren ziet er helemaal niet zo gek uit…” De vrouw van het paar was inderdaad een best aantrekkelijke dame. Haar man zag er ook wel aardig uit, voor zover ik dat kon beoordelen. “Dansen is plezier voor twee, dat klopt, maar er zullen hier ongetwijfeld ook mensen zitten die voor het eerst op een dansschool zijn en nul ervaring hebben. En als ze dan kijken naar onze leerlingen die al een tijdje dansen best huiverig zijn om de vloer op te gaan. Wij gaan van het standpunt uit: je moet er plezier aan beleven. Hoe een ander paar danst: boeit dat? Nee. Jij bent hier met jouw danspartner, om wat voor reden dan ook; jullie moeten plezier hebben. En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat… Wij zullen er in ieder geval alles aan doen om het dansen voor jullie leuk te maken. Zijn er vragen?” Die waren er: over de prijs, de soorten dans, eventuele andere mogelijkheden; niets wat mij bijzonder boeide. “Dan stel ik voor dat, als jullie de koffie op hebben, we naar de danszaal gaan. Dan kunnen jullie eens kijken hoe onze andere leerlingen het doen. Praat gerust met ze, hoor ze uit, en als je de vloer op wordt gevraagd: probeer het gewoon!”

We volgden de meute en eenmaal in de zaal zag ik de ogen van Joline glimmen. Duidelijk te zien dit haar ding was! We stonden langs de kant en Joline stond met haar heupen te wiegen, duidelijk in de ban van de latijns-amerikaanse muziek. De eigenaar kwam op haar af. “Heeft u er zin in, mevrouw? Ja? Mag ik u dan uitnodigen voor deze tango?” Hij stak zijn hand uit en Joline volgde. Even later zag ik hen een rustige tango dansen. Voor zover ik het kon beoordelen deed Joline het prima; ze bewogen als één over de vloer, tussen de andere paren door. Na een paar minuten werd de muziek opzwepender en de bewegingen heftiger en sneller. Ook nu was nauwelijks te zien wie van de twee leidde. Toen de muziek afgelopen was, begeleidde de man Joline netjes naar me terug. Hij stelde zich aan mij voor en zei: “Ik moet me excuseren. Ik had eerst aan jou moeten vragen of ik je vrouw mocht lenen.” Ik moest lachen. “Carlos, ten eerste is ze mijn vrouw nog niet en ten tweede is ze al helemaal niet mijn eigendom. Als het haar niet was bevallen had je het snel genoeg gemerkt.”
Hij grinnikte. “Maar jullie horen wel bij elkaar…” Het was meer een constatering dan een vraag. Joline knikte. “Wij hopen in mei of Juni volgend jaar te trouwen.” “En dus? Leren dansen voor de bruiloft?” Hij keek naar mij en ik schudde mijn hoofd. “Nee. Dansen is een van de hobby’s van Joline. Zij interesseert zich in mijn hobby’s, ik dus in de hare. En het is een prettige manier om elkaar vast te houden, denk ik…” Carlos moest ook lachen. “Dat klopt. Heel veel jonge mensen houden elkaar hier voor het eerst vast en ja… soms zie je daar wat leuks uit groeien. Maar: kun jij net zo goed dansen als je aanstaande vrouw?”
Ik schudde mijn hoofd. “Wat denk je dat we hier, in een beginnerscursus doen? Ik ben nu de starter…” Hij lachte. “Ik stuur Juanita wel op je af. Ze leert het je wel. Maar ik ga verder; ik hoop jullie straks te zien als we samen een afsluitend drankje gaan drinken.”

Joline keek me aan. “Ik ben weer helemaal om, Kees. Dit heb ik gemist. Lekker dansen op goeie muziek…” Ik kuste haar. “Hé dame, daar ben ik blij om. Maarre… Bach is ook goeie muziek, hé?” Ze knipoogde. We werden onderbroken door Carlos die, gewapend met een microfoon in het midden van de zaal stond. “Dames, heren… U bent hier gekomen om kennis te maken met de latijns-amerikaanse dansen. Vanaf de zijlijn lukt dat écht niet. Als u een danspartner heeft, ga dan samen de vloer op; heeft u die niet, zoek een leuke danspartner uit en vraag hem of haar of hij of zij bereid is om met u te dansen. De dames mogen ook de heren vragen, hoor… We zullen met een rustige dans beginnen; Juanita en ik doen het een keertje voor en daarna begeleiden we u met de passen. We zijn hier allemaal beginners, dus schaam u niet.”
Joline trok me mee de vloer op. “Mee jij. Je bent nu van mij.” Een minuut later stonden we in een rustig tempo de passen door te nemen die Carlos ons opgaf. Joline bewoog zich soepel en gracieus, ik moest behoorlijk wennen aan het heupwiegen wat er blijkbaar bijhoorde. Joline zag het en lachte me zachtjes uit. “Houten Klaas der eerste klasse, toch?” Ze drukte zich even dicht tegen me aan. “Hmmm… Sommige onderdelen doen blijkbaar even niet mee…” Een knipoog volgde. “Je blijft een blonde feeks, Jolientje…”, gromde ik in haar oor. Een wat snellere dans volgde. Gelukkig eentje met simpele stapjes, die ik vrij makkelijk kon volgen. Tijdens het dansen genoot ik van Joline. Ze straalde! Het was duidelijk dat ze helemaal in haar element was en dat was prachtig om te zien. Bovendien kon ik haar vasthouden en bewonderen. Ik was trots dat deze vrouw mij had uitgekozen als haar partner en toekomstige man!
Na deze dans gingen we even langs de kant zitten. Ze keek me aan. “Én? Leuk?” Ik knikte. “Meer dan leuk, mevrouw. Ik geniet van je, zoals je danst, zoals je je beweegt en er overduidelijk plezier in hebt. En verdorie, als ik als vrijgezel hier langs de kant zou staan, zou ik je onmiddellijk ten dans vragen!” Ze boog zich naar me toe en gaf me een zoentje op mijn wang. “Je bent lief. En je doet het helemaal niet slecht, vriendje van me…” Toen de dans ten einde was, nam Carlos even het woord. “Beste mensen, wat ik gezien heb, daar word ik blij van. Ik zag een aantal beginners, mensen die misschien voor de eerste keer Latin-American dansen of zelfs voor de allereerste keer op een dansvloer staan, maar die er lol in hebben. En dát is precies wat Juanita en ik voor ogen hebben: mensen die plezier hebben in dansen.” Hij wachtte even. “En natuurlijk verdienen wij ons geld daarmee, dus ik hoop dat u zich vanavond bij ons inschrijft…”
Gelach klonk en hij vervolgde: “We gaan door tot een uur of tien; Ga lekker de vloer op. Voorafgaand aan elke dans doen we het voor en tijdens de dans zal Juanita of ik tellen en passen aangeven. En wij lopen rond om hier en daar een handje te helpen of u aanwijzingen te geven. En ja, soms leggen we dan even beslag op uw partner; dat doen we tijdens de lessen ook. Ik hoop dat u ons dat niet kwalijk neemt. We sluiten de avond altijd af met een makkelijke dans, zodat iedereen mee kan doen en met een goed gevoel de zaal verlaat. Dat doen we straks ook. Vanavond kunt u een gratis drankje nemen aan de bar; tijdens de lessen is de drank niet gratis, anders zijn we met een week failliet…”

Hij kondigde de volgende dans aan en deed het voor. Daarna trok Joline me weer de vloer op en ik volgde met wat minder weerstand dan de eerste keer. Ik viel gelukkig niet op als beginner; er stonden er tientallen om me heen. Joline boeide het duidelijk niet wat anderen dachten; ze coachte me de dans door en ik begon het steeds leuker te vinden. Elke dans had basisbewegingen die je kon afwisselen met diverse variaties voor-, zij- en achterwaarts. Het was inderdaad een soort exercitie, maar dan zonder mopperende onderofficieren op een steenkoude appélplaats. Het gezelschap was sowieso een stuk prettiger; er dansten diverse knappe dames om ons heen. Joline zei tijdens een drinkpauze dan ook zachtjes tegen me: “Hé meneertje… Buiten honger krijgen, maar thuis komen eten hé? Ze knipoogde en ik knipoogde terug. “Wees niet bang schat”, fluisterde ik in haar oor, “ik weet wat er thuis op me wacht…” Ze glimlachte, haar ogen in de mijne.

Om kwart voor tien nam Carlos weer het woord. “Dames en heren, tijd voor onze laatste dans. Deze heeft u al een paar keer geoefend, dus lekker makkelijk. En met mooie muzier eronder. Wij geven nu geen aanwijzingen meer, da’s zonde van de muziek. En ook wij willen gewoon even met elkaar dansen… Geniet ervan!” De muziek startte en ik stond op, boog voor Joline en vroeg: “Mag ik deze dans van u?” Ze giechelde even. “Maar natuurlijk, meneer. Met alle soorten van genoegen. U leidt.” Even later probeerde ik haar enigszins fatsoenlijk tussen de andere paren door te leiden. Soms meteen kleine botsing tot gevolg, maar het was dan ook behoorlijk vol op de vloer. Toen de muziek ten einde was boog ik weer voor haar en leidde haar netjes naar een stoel. Ik fluisterde in haar oor: “Dank u voor deze dans, mevrouw. Mag ik u uitnodigen om bij mij thuis een glaasje te nuttigen en daarna het bed te delen?” Ze gaf me een por. “Maar menéér! Ik ben…” “een net meisje. Jaja, ik weet het”, vulde ik aan. Ze gniffelde. “Dwaas. Wat doen we? Schrijven we ons in?” Ik keek haar aan. “Wat dacht je zelf? Natuurlijk schrijven we ons in. Dit is helemaal jouw ding en dat zie ik. Je stráált als je staat te dansen, meisje. Kom…”
We vulden een inschrijfformulier in en gaven dat aan Juanita. “Dank jullie wel… Leuk om jullie volgende week welkom te heten!” Ze keek Joline aan. “Jij bent geen beginner…”, ze keek op het formulier, “…Joline.” Die schudde het hoofd. “Klopt. Thuis, onder leiding van mijn moeder en samen met mijn broers vier jaar dansles gehad. Ballroom, Latin-American, klassiek… Maar deze meneer…”, ze wees naar mij, “wél. Viel bijna flauw als hij het woord ‘dansvloer’ hoorde. Maar ik gelóóf dat hij vanavond een beetje minder plankenkoorts heeft gekregen.” Juanita moest lachen. “Niet zo vreemd met zo’n mooie vrouw als danspartner. Tot volgende week!” We liepen naar buiten. In de beslotenheid van de auto keek ze me aan. “Ik heb een heerlijke avond gehad, Kees. Dank je wel. En heerlijk dat we dit samen gaan doen.” Ze gaf me een zoen. “En nu, meneer, wil ik wel bij u thuis een glaasje nuttigen. En als u net zo lief voor me blijft, wil ik ook het bed wel met u delen…” Ik boog. “Mevrouw, u zou mij een enorm plezier daarmee doen.” Ze keek ondeugend. “Ik zal vanavond eens meten hoe ‘enorm’ dat plezier van u exact is, opwindende meneer. Ik heb een vermoeden…” Ze streelde even over mijn broek. “En nu Kees: naar huis. Lekker uitpuffen op de bank, een glaasje en dan naar bed. Andere leuke dingen doen…”

Eenmaal thuisgekomen trok ik een fles wijn open en ploften we op de bank. “Héhé… Mevrouw de manager hoeft niet bang te zijn dat ze dik wordt, op deze manier.” Joline pufte even. “Wát een week. Ik ben alweer aan vakantie toe, geloof ik.” Ik kietelde haar even. “Ja, ’t is afzien in huize Jonkman. En dan zijn we nog niet eens klaar; eerst vanavond het bed grondig gebruiken en morgen het huis schoonmaken en ’s avonds Fred en z’n liefje op bezoek. Zal ook afzien worden, maar vreselijk lachen.” Joline knikte. “Dat denk ik ook. Maar eerst, voordat we aan de wijn gaan, ga ik even op de weegschaal staan.” Ze wipte overeind en liep naar de slaapkamer. Even later klonk er een triomfantelijke gil. “Wat is er schat?” Ze kwam teruglopen, een brede lach op haar gezicht. “Kees… Voor de vakantie heb ik mezelf gewogen: 71 kilo. Na de vakantie durfde ik in feite niet; ik was bang dat ik behoorlijk was aangekomen. Maar nu weeg ik 70 kilo. Weer op hetzelfde gewicht als toen ik ik van school af kwam! Joepie, mijn streefgewicht weer bereikt!” Tevreden ging ze weer zitten. Ik reikte haar haar glas wijn aan. “Hier. Alcohol. Kom je van aan. Ben je helemaal belazerd… Op deze manier hou ik geen bruid meer over!”
Ze gniffelde. “Mijn dag kan niet meer stuk, Kees. Een prima gewicht. Proost!” Ze nam een slokje en ik sloeg mijn arm om haar heen. “En dat prima gewicht is ook nog eens op een heel prettige manier verdeeld, schoonheid…” Ze leunde glimlachend tegen me aan. “Dank je wel. Vind je dat écht? Zou je niet willen dat ik een wat grotere buste had? Ik vind mijn borsten zelf nogal klein…” Ik trok haar naar me toe. “Lieve schat, ik heb het al eerder gezegd: jouw borsten zijn precies goed. Passen bij de rest van je heerlijke lijf: Niet te groot, maar, en dat weten wij alleen, prachtig van vorm en heerlijk gevoelig. En ik heb vanavond onder het dansen wat blikken onderschept van andere heren die naar jou keken tijdens het dansen. En volgens mij was dat niet alleen vanwege je perfecte ritmiek of je sensationele moves… Ook de rest van je mooie lichaam is heerlijk om naar te kijken en om te strelen en lief te hebben.” Ik kuste haar wang. “Je bent een prachtvrouw, Joline Boogers. En niet alleen lichamelijk; je bent uitermate intelligent, kan prima met mensen omgaan, je hebt een heerlijk gevoel voor humor, je bent empatisch, kan hard meppen als het nodig is en je bent lief voor een botte techneut.”
Ze glimlachte. “Dank je wel, mooie man…” We zaten nog even lekker te knuffelen op de bank. Lekker kletsen, af en toe een zoentje of elkaar strelend. Totdat ik zei: “Ga je met me mee naar bed, prachtige vrouw? Even lekker douchen en dan lekker tegen elkaar in slaap vallen…” Joline knikte. “Is goed. Douchen is sowieso wel nodig; we hebben allebei best gezweet vanavond.” Na de douche trok Joline een simpel nachthemdje aan en ik een boxer en T-shirt. Even later lagen we onder het dekbed. “Geen sexuele escapades meeer?” hoorde ik haar ondeugend vragen. Ik streelde haar haren. “Nee schat, tenzij dat jij daar nu vreselijke behoefte aan hebt. Lekker nog even kletsen en tijdens het kletsen langzaam in slaap vallen…” Ze draaide zich tegen me aan. “Prima plan, Kees. Dan geef ik je nú alvast een nachtzoentje. Hebben we dat in ieder geval niet vergeten…”
Ik voelde haar lippen op de mijne en haar tong bewoog plagend er tussen. “Morgenochtend toch eens exact meten hoe groot jouw ‘plezier’ is, liefje… Welterusten alvast.”Ik grinnikte toen haar hand zich tussen mijn benen bewoog. “Kijk uit, mooie dansmevrouw, of ik ga me alsnog aan je vergrijpen!” Ze trok haar hand weg. “Lekker slapen, Kees. Dank je wel voor vanavond, dat je meeging.” Ik pakte haar hand. “Ik méénde het toen ik ons inschreef, schat: Dit is leuk. Met name om jou te zien genieten. En bovendien moet ik straks geen blunder slaan op ons huwelijksfeest; we zullen de dans moeten openen.” Ze giechelde. “Ja. Zullen we dat met de Sirtaki doen?” Ik schoot in de lach. “Ik zie het al helemaal voor me: jij in je bruidsjurk de Sirtaki doen… Nee dame. Dat wordt een hele beschaafde Engelse wals of zo. En de tweede dans wil ik met je moeder doen. En jij met mijn pa. En de derde dans ik met ma en jij met jouw pa.” Het was even stil naast me. Joline draaide zich naar me toe. “Wat lief, Kees…” Ik keek in twee betraande ogen. “Hé schat, wat is dat nou?” Ze kuste me. “Omdat jij zo’n lief gebaar maakt naar onze ouders. Dat zijn de dingen waarom ik van je hou, Kees Jonkman. Je bent een schat.” Ik kuste haar zachtjes. “Als ik het niet gezegd had, had jij het wel gedaan, liefje. En nu lekker slapen, oké?” Ze knikte. Ik deed het nachtlampje uit en voelde een warm meisjeslichaam zich tegen mijn rug aan vleien. “Lekker zo…” was het laatste wat ik hoorde.