Terug bij DT was we een kleine verhuizing aan de gang: Marion die met een karretje haar spullen naar de receptie verhuisde en Bas die even later zijn spullen richting Backoffice sjouwde. Fred was voor hem net zo strak als voor Marion: clean desk, alleen een fotolijstje is op het bureau toegestaan en alleen de onderste lade is voor privéspullen.
Dat had ook voor Bas nogal wat voeten in aarde, hoorde ik in de middagpauze van Joline. Hij moest twee grote dozen terug mee naar huis nemen omdat hij zijn ‘eigen’ bureau nogal knus had ingericht. Verder gebeurde er die dag weinig opzienbarends: het Piratenteam had de diverse projecten waaraan men werkte, we gingen tijdens de middagpauze lekker wandelen en om half vijf haalde ik Joline op om mee naar huis te gaan. In feite ‘just another day at the office’.
In de auto bespraken we de gebeurtenissen van de ochtend nog even. “Fred zat vanmiddag even te grommen op zijn nieuwe pupil”, vertelde Joline. “Bas is iets assertiever dan Marion en volgt niet ‘zo maar’ de opdrachten van Fred op. Toen ik ‘m zei dat hij ook met Bas de vrije hand heeft, zei hij dat hij wel even bij Klaas zou vragen of hij ook mee kon met de HUET-training van Klaas z’n team. Als observator, zeg maar.” Ze lachte gemeen. “Lijkt me een goed plan. Water is zijn archilleshiel. Ik weet niet wat zijn conditie is; ik heb het vermoeden dat die drie keer waardeloos is, want het lijkt me geen sportman. We gaan het morgenmiddag zien. Hij kreeg van mij de opdracht om elke maandag, woensdag en vrijdag sportkleding, schoon ondergoed en douchespullen mee te nemen.”

Joline keek me aan. “Hé meneertje… ik ben zijn cheffin, hou je daar rekening mee?” Ik knikte schuldbewust. “Sorry. Maar die opdracht gaf ik hem na een klein onderonsje in de koffiehoek. Hij stond toen op het punt zelf ontslag te nemen. Ik heb hem toen maar even zijn gezin in herinnering geroepen. En hem gevraagd wat hij van Marion vond. En toen hij zei dat hij Marion een leuke, hardwerkende collega vond heb ik ‘m heel abstract de geschiedenis van Marion bij DT verteld. En dat, als hij keihard aan het werk gaat, we over twee maanden de dag van vandaag compleet zijn vergeten, omdat DT nu eenmaal zo werkt. En in één adem de middagsport gepromoot.” “Hmmm… Vooruit, het zij je vergeven. Maar Kees: hij behoort nu tot Backoffice. Denk daar aan. Je mag me best suggesties geven hoe ik ‘m aan moet pakken, maar dat gaat via mij.”

Ik keek haar aan. “Sorry schat.” Ze lachte liefjes. “En ik wéét over het algemeen hoe ik hem moet aanpakken… Vanmorgen bewezen.” Ik bromde: “Als je maar niet denkt dat je mij zo gaat aanpakken, liefje.” Er was een zacht, gemeen lachje hoorbaar. “Ik ga wel te rade bij Clara en Melissa, als ik dat wil weten. Morgenavond is daarvoor een prima gelegenheid, als Mel komt logeren. Hebben wij overigens nog laffe mixdrankjes in huis?” Ik schudde mijn hoofd. “Volgens mij niet. We hebben wijn, we hebben nog een halve fles Whisky en we hebben Bailey’s. En een half krat bier, maar dat drinkt Mel niet. De dames zijn meer van de Breezers of de Pisang Ambon. We rijden wel even langs de slijterij, dan haal ik wel een fles Pisang. Met jus schijnt dat best te drinken te zijn, ook al doet de kleur denken aan een nucleaire meltdown.” Ik keek op m’n horloge. “Kunnen we zo meteen doen; we hebben tijd zat voor we gaan lopen.”

Zo gezegd, zo gedaan; een half uur later lag er een fles Pisang Ambon achterin de auto. En wat knabbels. Thuisgekomen maakte ik het eten alvast zover klaar dat het na het lopen meteen opgezet kon worden: stamppot rode kool met spekjes. We aten twee boterhammen, ik bereidde nog iets voor de training van vanvond voor, we kleedden ons om en gingen de deur uit, richting trimparcours. Ik had deze avond wat minder lopen in gedachten en wat meer aandacht voor armen-, borst- buik- en schouderspieren. Ik liep met de groep naar een open plek in het bos, verlicht door een paar lantaarns.
“Oké mensen, welkom maar weer… We gaan vandaag wat minder lopen en wat meer andere delen van het lichaam trainen. Anders hebben jullie volgend jaar een prima ontwikkeld onderstel, maar wat boven de broeksriem zit stelt niet zoveel meer voor. Eén en ander moet een beetje in evenwicht zijn. Ik heb wat oefeningetjes van Linda afgekeken en mijn eigen fantasie de vrije hand gegeven…” Een paar aanwezigen begonnen overdreven te zuchten, “… dus als ik het woord ‘paperclip’ zeg, gaan jullie als een speer van de grond. Zeg ik ‘nietje’ komen jullie zo snel mogelijk naar mij toe en gaan in een kring om me heen staan. Zeg ik ‘perforator’ gaan jullie in voorligsteun en drukken jullie je vijf keer op, zeg ik ‘koffie’ dan doen jullie vijf situps. Duidelijk? Dan ga ik nu een verhaaltje vertellen wat me vandaag op het werk is overkomen…”

“Laat me raden… Je hebt koffie gedronken met Joline…” “Zei jij ‘koffie’, Linda?” Een slimmerik liet zich meteen vallen en begon met situps. “Shit…” zei Linda grijnzend en begon ook. Toen iedereen weer stond zei ik: “Je had het mis Linda… Joline vroeg me vanochtend om een paperclip…” De groep stoof uiteen naar de bomen en iedereen zorgde dat hij of zij hoog en droog zat. “… maar ja, ik verstond haar natuurlijk verkeerd en kwam aanzetten met een nietje…” En zo ging ik een minuut of tien door tot ik het wel genoeg vond. “Zo. We zijn nu een beetje opgewarmd, dan gaan we nu een stukje lopen. Niet al te ver, twee kilometer maar, oftewel 4 rondjes, maar het tempo gaat steeds een stukje omhoog. En jullie blijven bij mij!”

Ik begon in een rustige dribbel, die langzaam maar zeker overging naar een stevige looppas en de laatste ronde zette ik aan tot een sprint. De laatste honderd meter haalde ik alles uit de kast, zodat ik zelf ook behoorlijk stond te hijgen op de eindstreep. Het resultaat viel me niet tegen. Joline en Linda waren bijna tegelijk met mij over de eindstreep gekomen, de rest zat er niet ver achter. Eén lid van het clubje bleef wat achter: de manager van Philips. Niet vreemd; hij deed nog niet zolang mee en zijn lichaamsbouw zat hem in de weg. Hij was de laatste maanden behoorlijk wat kilo’s kwijtgeraakt, maar woog toch nog ruim over de negentig kilo. En dat was met een lengte van nog geen 1,80 meter nog best wel stevig. Ondanks dat: hij deed gruwelijk zijn best en qua inzet had ik niets te klagen. En hij was altijd vrolijk en vol zelfspot. Nu ook. “Ik heb voortdurend omgekeken, Kees, maar er zit écht niets meer achter me. We zijn compleet.”

Ik grinnikte. “Dank je wel voor dit achterhoedegevecht, Freek. Zoals ze bij de Infanterie zeggen: ‘Laatste man bij!’ Goed mensen… Ik moet ook even uithijgen hoor… Hé kijk…” ik bukte. “Een paperclip!” Mopperend stoof de groep weer uit elkaar. “Hebben jullie zin in koffie?” Plof… plof…plof… Mensen lieten zich uit de bomen vallen en begonnen aan hun situps. “Nietje!” Ze stormden naar me toe en vormden een kring. “Perforator!” En zo ging ik weer vijf minuten door, tot ik het wel welletjes vond. “Oké lui… even verzamelen. We lopen nog één rondje van 500 meter. Ik start snel, en ga rustig vertragen. De laatste 200 meter is kalm uitdribbelen. Zorg dat je dan meteen de spieren in je bovenlichaam even uitschudt… Klaar? Let’s go!” Een paar minuten later stonden we weer op het startpunt.
Voordeel van een snelle start en daarna vertragen was dat iedereen op hetzelfde moment over de finish kon komen. En dát was exact mijn bedoeling: weer een stukje groepsgevoel kweken. “Goed mensen… Jullie hebben weer prima gewerkt en nu ook wat andere spieren aan het werk gezet. Dat is wel eens goed. Probeer dat deze week eens vast te houden: op een willekeurig moment gewoon plat gaan en 5 push-ups doen of plotseling op de grond gaan zitten en 5 sit-ups. Je collega’s zullen je misschien voor gek verklaren; neem die gerust een keertje mee, dan kunnen ze zien wie jullie persoonlijke fitnessbeul is. Voor nu: wel thuis, lekker douchen!”

We gingen uit elkaar; een paar stapten in hun auto, een aantal anderen fietsten of liepen naar huis. Joline en ik liepen in een lichte looppas richting huis. “Trap of lift?” Joline keek me aan. “Wat denk je zelf?” Ze liep richting trappenhuis. “Oké, jij je zin…” Ze sprintte naar boven. Ik volgde wat rustiger; Joline was prima in sprinten, maar op den duur haalde ik haar wel in. Dacht ik. Vandaag dus niet; ze was al boven toen ik de laatste trap nog moest nemen. Een brede, triomfantelijke lach wachtte me op. “Zo meneer de trainer… Heb ik jou mooi te pakken! Daar had je niet van terug hé?” Ik sloeg mijn armen om haar heen. “Kijk, dit is de mooiste beloning die een trainer kan krijgen. Dat zijn pupil hem overtreft…” Ik zoende haar. “Goed bezig, schat. Ik ben trots op je. En ik weet weer waarom ik zoveel van je benen houd.”

Joline bleef lachen. “Kom, naar binnen. Even wat drinken, lekker douchen en dan eten.” Zo gezegd, zo gedaan. We gingen even aan de bar zitten en dronken een groot glas vruchtensap. Ik zette de snelkookpan met rode kool op en daarna gingen we onder de douche. “Nee, geen kouwe plens, Kees. Ik ben nog niet aan bed toe”, zei Joline, toen we er eenmaal onder stonden. Na het douchen deed Joline een lange badjas over haar lingerie aan en sloffen aan haar voeten. Ik zag het met lege ogen aan. "Geen naaldhakken? Geen panty? Daar krijg je spijt van, meisje!" Ze stak haar tong uit. "Niks ervan. Lekker eten, misschien nog een wijntje en dan lekker naar bed. Badjas uit, nog even lezen en dan als een blok in slaap vallen. Héérlijk!” Ik schepte twee borden eten op en tegen onze gewoonte in aten we op de bank, met de TV aan op het nieuws van half acht. Met het eten op vroeg ik aan Joline: “Een wijntje of een Irish Coffee?” Ze keek twijfelend. “Een slappe Irish Coffee dan, Kees, met niet zoveel ‘Irish’ als je normaal doet. En daarna gaan we lekker onder de wol.”

Een halfuur later lagen we inderdaad op bed. “Half negen… En we liggen al in bed. Zonder sex. We worden oud, schat.” Joline gniffelde naar me. “Jij misschien, maar ik ben nog steeds die jonge blom van vijf en twintig, hoor…” Ik bekeek haar. “Oh, dus die jonge blom heeft nog energie over? Daar weet ik wel raad mee…” Ik begon haar te kietelen. “Rotzak!” Ze spartelde hevig tegen en het dekbed vloog aan de kant. “Solliciteer jij nou naar net zo’n klap als ik vanochtend heb uitgedeeld, Kees Jonkman?” Haar ogen flikkerden gevaarlijk. Ik greep haar polsen en probeerde haar te zoenen, maar ze deinsde naar achteren. Plotseling veranderde haar gezichtsuitdrukking. “AUW! Lós, Kees! Nú!” Ik liet haar polsen los en ze greep naar haar voet. “Shitshitshit…” Ze trok haar tenen omhoog. “Kramp!” Ik gleed naar de onderkant van het bed. “Zet je voet tegen mijn handen. En nu afzetten met je tenen…” Langzaam verdween de kramp uit haar kuiten en even later kon ze haar voet weer gewoon bewegen. “Zal ik je kuiten even los masseren?” Joline knikte. “Graag! Want dit was behoorlijk pijnlijk…” “Ga maar op uw welgevormde buik liggen, mevrouw, dan zal ik de kramp eens even wegmasseren.” Ik legde een kussen onder de wreef van haar voet en begon haar kuitspieren zachtjes te masseren. “Ohhh… Dat lucht op… Ik voel de spanning wegtrekken, Kees. Heerlijk!” “Liggen blijven, dame. Ik ga allebei je benen onder handen nemen. Ik zei toch dat je spijt zou krijgen dat je geen panty aan had gedaan? Ze gromde laag en gemeen. Zachtjes trommelend behandelde ik haar kuiten.
Ondertussen keek ik naar haar lange benen. Haar dunne nachtpon omsloot nét haar billen. Zoals gewoonlijk genoot ik als ik naar haar keek. “Jolientje…” “Hmmm?” “Heb ik je al eens verteld dat ik helemaal stapelgek ben op jouw mooie lange benen?” “Huh-huh…” “Doe ze eens wat verder uit elkaar… Dat komt de behandeling alleen maar ten goede.” “Ik ken die behandelingen van jou ondertussen, trainer. Die eindigen meestal met een kletsnat poesje…” Ik gleed naast haar en streelde ondertussen haar billen over haar korte nachtpon. “En wat is daarop tegen, mevrouw Boogers?” Ze streek haar haren uit haar gezicht. “Dat we over een uur nóg niet slapen, meneer Jonkman. En morgen moeten we weer fris en fruitig leiding geven bij DT, inclusief een stukkie rennen in de middagpauze. En ’s avonds laffe mixdrankjes drinken met Mel, om de volgende ochtend mijn lieve broertje en onze aanstaande collega op te halen. Kortom: morgen weer een drukke dag.” Ze glimlachte en kuste me. “Je bent lief, maar ik wil nu toch écht gaan slapen, meneer de masseur. Kom, trek het dekbed maar weer omhoog, dan blijven die mooie sierlijke benen van mij ten minste warm.” Haar ogen fonkelden. “En nee, ik trek geen nylons aan vannacht!”
Even later lagen we lekker tegen elkaar. “Lekker slapen schat.” “Hmmm… Is wel zo slim hé? Welterusten.” Een lange zoen volgde. “Kom maar lekker tegen me aan liggen, dan slaap ik sneller.” Joline was inderdaad binnen een paar minuten vast in slaap. Bij mij duurde het wat langer. Ik lag na te denken over de gebeurtenissen van vanochtend. Zou Bas Adema zich inderdaad anders gaan gedragen? Bij Marion had de shocktherapie van Fred feilloos geholpen, maar Bas was al wat ouder. Meer levenservaring, hoewel hij daar vanochtend weinig blijk van had gegeven… Enfin, Theo had hem een kans gegeven; hij moest het verder zelf oplossen. Hij had in ieder geval een behoorlijke les nederigheid gehad. Geslagen door een vrouw, onder curatele gesteld worden, 400 euro minder te besteden per maand… Hoewel het salaris van een teamlid behoorlijk boven modaal was, dus zijn gezin zou écht geen honger lijden. Enfin… Morgen weer een dag met afwisseling: even rennen, ’s avonds Mel hier… Het zou zo maar eens gezellig kunnen worden met die rooie duivel. Met die gedachten viel ik in slaap, lekker tegen het warme lichaam van Joline aan.

Woensdagochtend. Met een wekker die om 05:30 lawaai begon te maken, een grommende Joline naast me en even later een lekker ontbijtje aan de bar. “Jij hebt je gisteren keurig ingehouden, meneertje”, zei Joline met een lachje op haar gezicht. “Ingehouden? Hoezo?” Ze tikte op mijn neus. “Toen je tegen me aan kwam liggen, voelde ik een bepaald deel van jouw anatomie luid en duidelijk tegen mijn billen aan.” Ik grinnikte. “Vind je het gek? Ik had net uitgebreid jouw mooie benen gestreeld en dan kom je tot overmaat van ramp ook nog eens met die heerlijke billen lekker tegen me aan liggen. De man is geen aardappel’, zou Toon Kortooms gezegd hebben. En hou eens op met het tikken op mijn neus. Ik ben Fred niet.”
Ze lachte. “Gewoonte, overgenomen van ma. Als zij een van ons op een speelse manier wilde corrigeren, deed ze dat ook.” “Nou, ik ben benieuwd of ze dat ook op mij gaat toepassen…” Joline keek ondeugend. “Zal ik je eens een leuk verhaaltje vertellen? Op een gegeven moment, tijdens een receptie of zo, kwam Ma aan de praat met de toenmalige burgemeester van de gemeente Heumen, waar Malden onder valt. Het gesprek werd wat heftiger en op enig punt van de discussie geeft ze de burgemeester een tik op zijn neus. Pa stond ernaast peentjes te zweten… Maar volgens mij heeft de burgervader het in de hitte van het gesprek niet eens gemerkt, óf hij genoot er stiekem van, dat weet ik niet.” Ik haalde mijn schouders op. “Ach... Beter een tik op je neus dan een klap op je oor. Jullie van Boogers zijn nogal handtastelijk, heb ik begrepen…”
Ik kreeg een smalende blik. “En dat zegt de man die twee studiegenoten buiten gevecht heeft gesteld, en een studiegenoot van zijn zusjes kennis heeft laten maken met de stoeptegels… Om van andere incidentjes maar te zwijgen.” Ik moest lachen. “Let op, daar kom ‘tie weer: je hebt gelijk, schat.” Ze snoof. “Dát wilde ik maar even horen. Kom, meneertje… Deze dame gaat zich even optutten; jij ruimt de ontbijtboel even op en zorgt dat de logeerkamer in orde is voor je zussie. Dan kan ze, na het nuttigen van diverse Pisang Ambons, ten minste zonder zorgen laveloos in haar bedje duikelen. Zet er maar meteen een ondersteek naast. Hoe laat komt ze?” “Ze zou hier rond half zes zijn. Als wij een beetje op tijd uit Gorinchem vertrekken, kunnen we het eten alvast wat voorbereiden.” “Eten… huh-huh. Jouw afdeling, vriend. Ik denk dat ik samen met Mel de Pisang Ambon eens ga proberen terwijl jij in de keuken staat te ploeteren.” Ze verdween in de slaapkamer om de laatste hand aan haar uiterlijk te leggen.

Een uurtje later kwamen we in Gorinchem aan. Na de eerste kop koffie in de koffiecorner ging ik aan het werk. De patrouilleboten van Damen brachten meer werk met zich mee dan ik had voorzien. Mijn planning kwam zo langzamerhand in de knel en daarvoor vroeg ik Henk om even bij me te komen zitten. Ik legde hem het probleem voor en hij keek me nogal laatdunkend aan. “Hé vriend… Jij bent teamleider. Moet het werk indelen en zo. De juiste man op de juiste plaats. Niet alles zelf proberen op te lossen, want dat gaat nu eenmaal niet. Ik stel voor dat je dit project samen met Henry op gaat pakken. Henry bij Damen naar voren schuiven, want daar wilden ze hem toch graag hebben, nietwaar? Nou dan… En jij op de achtergrond als klankbord voor Henry. En…” Hij gniffelde. “…niet helemaal volgens onze werkwijze, maar nood breekt wet: jouw aanstaande zwager komt toch per 1 december hier werken? En die komt rechtstreeks van een dozenboot… Overleg met Miranda of je hem voor de duur van dit project af en toe mag lenen…”
Ik keek Henk aan. “Verdomme… Wat ben jij briljant! Man, ik kan je wel zoenen!” Henk ging iets naar achteren leunen. “Doe maar niet. Dat zijn dingen die je moet delegeren aan Hoofd Backoffice.” Ik lachte. “Ik zal de opdracht verstrekken. Of ze het doet, weet ik niet. Maar het is een briljant idee!” “Eventueel kunnen we André tijdelijk dan aan Miranda uitlenen”, vervolgde Henk. “Zij moet toch door ervaren lui in het plaatje gebracht worden.” Ik gaf hem een klap op zijn schouder. “Ik hoop dat André daar positief tegenover staat, Henk. Zo niet, dan gaat het feest niet door.” “Waarom vragen we het niet nu meteen aan hem?” Hij liep naar de groepsruimte. “André… Heb je even tijd?”

Een grom was het antwoord, maar hij drukte op ‘save’ en stond op. “Waar is de brand?” “Bij Kees. Kom.” Hij ging zitten en we legden hem het probleem voor. Gelukkig stond André niet negatief tegenover het plan. “Iemand moet die dame toch overtuigen dat onze werkwijze de beste is? Nee jongens, zonder dollen: ik vind het prima, mits…” Hij keek ons beiden aan, “het tijdelijk is. Ik wil bij Team drie blijven horen.” “Maximaal twee maanden, André. Daarna is het project bij Damen een stuk minder intensief en kom je weer lekker bij ons werken.” Hij knikte. “Per wanneer?” Eerste week van December beginnen Miranda en Rob. Zeg… de tweede week december tot uiterlijk eind januari.” “Oké. Dan kan ik m’n werk aan dat kleine offshoreplatform nog mooi hier afmaken. Is een leuk projectje.”
Ik knipoogde. “Die indruk had ik al. Fijn André, dat je dit wilt doen. Hoe is het verder thuis?” Hij haalde zijn schouders op. “Stil. Om de week krijg ik de kinderen thuis, en dat is gezellig. Maar als ik ze zondagavond weer naar hun moeder heb gebracht is het wel weer verdomd stil in huis…” Henk gromde. “Eikel. Ik heb je verdomme aangeboden om eens een weekend bij ons te komen. Doé dat dan ook.” Ik keek André aan. “En dat zelfde geldt voor mij. Ik heb er geen zin dat jij die weekenden thuis zit te versniffen, vriend. Van mijn part alleen de zaterdag of de zondag, maar jij gaat opgevangen worden in de weekends dat jij anders alleen thuis zit. Anders ga je alleen maar aan het werk, en die overuren zijn veel te duur…”
Hij bromde. “Jullie zijn gek. Je wil niet opgescheept zitten met zo’n stuk sjachrijn.” “Dat maken wij wel uit. Jij bent lid van ons team. En die laten we niet in de shit zakken, begrepen? Ben jij aanstaand weekend alleen thuis of heb je de kinderen dan?” “Dan heb ik de kinderen bij me.” “En het weekend daarna, met Sinterklaas?” “Dat weekend zijn de kinderen bij hun moeder.” “Oké… dan zit jij niet alleen thuis te kniezen, vriend. Vinden we een oplossing voor.”
Even later deed André de deur achter zich dicht en keken Henk en ik elkaar even aan. “Kees… Dít is DT in optima forma.” Ik knikte. “Helemaal gelijk, maat. En jij deed de aftrap. Waarvoor dank.” We gaven elkaar een high five. “Ik maak wel een schemaatje met vrijwilligers”, zei Henk, voordat hij de groepsruimte in ging. Met een glimlach ging ik weer aan het werk. Dit was inderdaad DT… Nee, Team Drie in optima forma. Elkaar in de gaten houden en helpen indien nodig…

Rond half twaalf kwam er een mailtje van Angelique binnen met de titel ‘Sinterklaas’. Hé?? Oh, wacht even… Boogers-Jonkman-Sinterklaas… Ik opende het en las: “Beste familieleden Boogers en Jonkman. Joline heeft mij gevraagd om voor jullie Sinterklaasfeest de lootjes te trekken. Het is bedoeling dat je voor de één een cadeau maakt met een leuke surprise en voor de ander een cadeau met een mooi gedicht. Jouw ‘slachtoffers’ zijn: Tony Boogers en Rob Boogers junior. Veel plezier met knutselen, dichten en uiteraard de Sinterklaasavond zelf. Met vriendelijke groet, Angelique Jacobs, Developing Technics”
Tony en Rob Jr. Daar kon ik wel wat mee… Voor Tony een mooi gedicht, voor Rob een ‘technische’ surprise… Wacht eens… Melissa zei een tijdje geleden dat er in de flat van Rob geen klok was. En op Internet zag ik hele leuke houten klokken die je zelf in elkaar moest zetten… Het was even zoeken, maar toen had ik ’m: een bouwpakket van multiplex wat uiteindelijk een werkende klok moest worden. Bingo. Dat is één. De surprise er omheen… Enfin, dat was van later zorg. Een cadeau voor Tony zou wat moeilijker worden. Voor haar een gedicht schrijven was echter een koud kunstje. Gegevens en inspiratie genoeg…
Een kwartier later werd er op mijn deur gebonsd. Fred. “Hé vriend, omkleden. Over een kwartier aantreden in de hal.” Ik wenkte hem binnen. “Doe de deur even dicht, Fred. Wanneer ga jij naar het V.I.?” “Morgen. De hele middag. Gesprek met een echte zielenknijper, samen met Wilma.” “Zie je er tegen op?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee, niet meer. We zitten daar sámen, Kees. Dat scheelt de helft.” Ik knikte. “Mooi dat je dat zegt, man. Dat betekent iets.” Hij knikte. “Zeker weten. Ik heb dit weekend wat dingen op papier gezet en het haar laten lezen. Van sommige passages schrok ze zich wild en ze ging vragen stellen. Maar juist daardoor kon ik er open over praten. En soms zaten we samen te janken. De dingen die het meeste impact op mij hadden, weet ze nu. De reden van jouw bevordering, ons gevecht in die quala waar jij je stomme neus om het hoekje wou steken, die patrouille waarbij ik met m’n stomme kop die brug op wilde lopen… We hebben tot half twee zondagnacht zitten praten… En toen zei ze, vanuit het niets: Fredje, ik wil met je naar bed…”

Ik wilde wat zeggen, maar hij stak zijn hand op. “Stil, Kees, want dit moét je horen: als ik ooit getwijfeld had aan de liefde van die vrouw… Nu niet meer. We hebben gevreeën tot de vlammen ervan spatten en ze heeft me ik-weet-niet-hoeveel-keer verteld dat ze als een malle van me houdt. Het was rond een uur of vijf dat we eindelijk in slaap vielen. Héél dicht tegen elkaar aan.” Ik keek in een paar vrij vochtige ogen. “Ik ga Wilma ten huwelijk vragen, Kees. Ik wil zo snel mogelijk met die dame trouwen.” Ik stond op en omarmde hem. “Gefeliciteerd, maat. Ik weet het antwoord van haar al. Wanneer ga je het doen?” “Morgenavond. Nadat we bij het V.I. zijn geweest. Ik heb nog geen ring, maar dat is van later zorg. Misschien trouwen wij wel eerder dan jullie, makker.” Ik keek hem aan. “Hé, ’t is geen wedstrijd, hoor. Het moet wel een leuk feestje zijn.” Hij gromde. “Reken daar maar op, sergeant Jonkman.”
Ik grinnikte en begon met omkleden. “Even iets anders, Fred. Hoe is het met je nieuwe pupil?” Zijn gezichtsuitdrukking veranderde op slag en hij begon zachtjes te praten. “Wát heeft die vent een plaat voor z’n kop… Hij wilde gisteren ‘even praten’. Prima… Hij had op z’n flikker gekregen en dan is het logisch dat je je ei even kwijt moet. Dus we gaan in zijn ouwe bureau zitten en hij zegt: ‘Vertel eens iets over je zelf, Fred.’ Alsof IK net op m’n lazer had gekregen! Maar goed… ik ben ook de beroerdste niet: ik vertel in vijf zinnen wie ik ben en waar ik vandaan kom. Waarop meneer vraagt: ‘En welke rang had je bij de Landmacht?’ Ik vraag nog: ‘Boeit dat? Ik werk bij DT, en volgens mij jij ook, Bas.’ Waarop meneer zegt: ‘Volgens het Reglement op de Krijgstucht blijft de rang en de daarbij behorende omgangsvorm ook na de actieve dienst in stand.’ Nieuw voor mij, maar goed… Nu komt het mooiste: Vanaf dat moment begon hij me aan te spreken met ‘sergeant-majoor’. Ik heb ‘m toen alleen maar aangekeken en gezegd dat hij kon kiezen: óf me met m’n naam aanspreken óf met ‘Ingenieur van Laar’ en het gesprek beëindigd. Wát een kwal. Ik ga zo m’n vriendjes bij Defensie een mailtje sturen om wat info over hem boven water te krijgen. Iets in mij zegt dat dat wel eens van pas zou kunnen komen.”
“Heb je hem al gesproken over die HUET-training?” Fred knikte. “Ja. Dan kon meneer niet, want dan moest hij thuis zijn; zijn echtgenote moest op die dag een operatie ondergaan.” “En geloof jij dat?” Hij schudde zijn hoofd. “Voor geen meter. Joline ook niet. De man schijt al in zijn broek als je aankomt met een beker water… Maar daar hebben we al iets op verzonnen. Echt Kees… Ik zeg het niet vaak, maar… Wát een lul.”

Hij keek op z’n horloge. “En nu: even lekker rennen! Kom op, ze staan vast al te trappelen van ongeduld!” We liepen grijnzend de hal in en Frits kreunde: “Oh nee hé… Onze twee fitnessbeulen…En ze lachen ook nog!” “We houden ook van jou, Frits”, zei Fred droogjes. “Zo, iedereen aanwezig? Backoffice compleet? Piraten compleet? Directie compleet? Mooi. Mensen, vandaag bijna hetzelfde recept als vorige week, behalve dat de afstand nu 3,5 kilometer is en de intervallen 2,5 minuut looppas, 1 minuut gewone pas. Het resultaat is dat we rond dezelfde tijd aankomen, maar 500 meter meer gelopen hebben. Kees speelt weer de veegwagen. Nu even inlopen… een lichte dribbel naar het startpunt, mensen.”
We liepen naar buiten, in een bonte verzameling van sportkleding, variërend van Helly Hansen tot en met ‘zelf gebreid”. Tijdens het inlopen vormden zich al een paar ‘vaste’ koppels: Angelique uiteraard met Henry, André met Marion, Joline liep naast Fred en Henk ontfermde zich over Theo. De rest liep naast een toevallige collega. Maar geen Bas Adema… Nou ja; hij had misschien ontheffing gekregen van Joline… Op het startpunt wachtte Fred even tot iedereen bij was en op zijn ‘Go!’ begonnen we met een vrij pittige looppas. Fred had er redelijk de vaart in. En iedereen liep goed mee, dat viel me niets tegen. Theo zakte in het begin even wat af, maar kon zich snel herstellen. Marion draafde keurig naast André en hoefde niet meer geholpen te worden. Over Henry en Angelique maakte ik me geen zorgen, die liepen als kieviten. En naast Fred kon ik de blonde staart van de allerliefste vrouw die ik kende ritmisch zien zwaaien. Kortom: Ook bij DT ging de conditie behoorlijk vooruit.
Na 3,5 kilometer waren we weer op het startpunt aangekomen. Fred was kort van stof. “Iedereen is bij, Kees? Mooi. Mensen, nu héél rap naar DT, opwarmen, douchen en lekker eten.” Eenmaal weer in de hal was Fred iets uitgebreider met zijn lof. “Grote klasse, lui. Zonder al te veel moeite gewoon 500 meter meer gelopen. Zorg zo meteen goed voor jezelf: even lekker warm douchen. Met name je kuiten onder handen nemen, anders krijg je kramp.” Joline knikte. “Ervaringsdeskundige hier! Niet fijn! Gelukkig heb ik een goeie masseur!” “Kan ik die, als het nodig is, even lenen, Joline?” Gonnie knipoogde. “Moet je aan hem vragen, niet aan mij. Als hij het ervoor over heeft om een maand in de garage te slapen…” Ik trok een sip gezicht en men moest lachen. “Oké mensen, dank jullie wel voor je inzet. Vrijdag hebben we een vrouwelijke trainer: Joline.” Hij keek bang. “En dan word ik dus ook afgeknepen…”

We gingen uit elkaar, naar de diverse douches. Ik ging meestal naar de douches op de bovenste verdieping. Die werden nauwelijks gebruikt. Henry ging met me mee. “Lekker gelopen, Kees?” Ik knikte. “Ja. Dit was voor Joline en mij een lekkere afwisseling van onze dinsdagavond-training. Dan train ik een loopgroepje in Veldhoven. Het niveau ligt daar wat hoger dan hier, dus dan moeten Joline en ik óók hard aan de bak. En gisteren kreeg Joline dus gillende kramp… Ze wilde na de training persé met de trap naar boven. En dát brak haar een half uurtje later op.” We kleedden ons ondertussen uit. “En toen verscheen de privé-masseur…” Ik grinnikte. “Ja. Heel vervelend voor haar. En nee, ze kreeg geen happy ending.” Henry kleurde even.
Na het douchen, tijdens het aankleden vroeg hij, zomaar uit het niets: “Kees, hoe laat je een vrouw helemaal gillend klaarkomen?” Ik keek hem aan. “Hoezo?” Hij kleurde weer. “Nou… Het is met An heerlijk in bed, we hebben dit weekend enorm van elkaar genoten, maar…” “… Ze komt niet keihard spuitend zes keer achter elkaar klaar”, vulde ik hem aan. En hij knikte. “Henry: ik kan je geen antwoord geven op die vraag. Als je afgaat op porno op Internet: daar wordt de indruk gewekt dat elke vrouw inderdaad gillend en spuitend klaar komt. Leuk, maar zo fake als het maar zijn kan. Elke vrouw is anders, tenminste… dat neem ik maar aan, want ik heb alleen maar ervaring met Joline. Heeft Angelique geklaagd bij je?” Hij schudde zijn hoofd. “Nou dan. Ik zag afgelopen maandag een bijzonder gelukkige vrouw naast jou binnenkomen. En als je het niet zeker weet… Heb je aan haar gevraagd wat haar diepste, verborgen, misschien wel kinky verlangens zijn?” Weer een ontkennend schudden.
“Nou, dan zou ik dat maar eens rap gaan doen. In een goeie setting. ’s Avonds, als jullie alleen zijn. Glaasje wijn, blokje kaas, wat kaarsjes… Maak het romantisch, knuffel wat met je geliefde en tijdens het knuffelen gewoon vragen wat zij prettig vind. That’s it. En als ze nog te verlegen is: prima, gewoon over een paar weken nog eens vragen. En goed opletten hoe ze reageert als jij dingen bij haar doet… En voor de rest zou ik het niet weten. Ik heb ook maar de ervaring van een paar schamele maanden. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Joline er eerder achter kwam waar ík opgewonden van werd dan ik bij haar.”
Hij grinnikte. “Dat is bij ons ook zo. Die kleine weet precies wat ze moet doen om mij… Nou ja, je begrijpt me wel.” Ik trok een belangstellend gezicht. “Nee… Leg eens uit… Geintje! Ga maar bij André te rade. Heeft meer ervaring.” “Ja, vast.” Hij klonk schamper. “Onze kersverse vrijgezel. Die overigens verbazend goed met Marion op kan schieten.” Ik keek hem aan. “Ga jij nou ook de 007 uithangen, vriend? Die vacature is al vervuld, hoor.” Hij keek geërgerd en snoof. “Ha! Die clown… Maar over André en Marion…”
“Henry, ik wil er niks over horen. Als die twee elkaar leuk vinden: prima. Niet onze business. Láát ze. Hebben we met jullie ook gedaan.” Hij keek beteuterd. “Sorry…” Ik haalde nog een kam door m’n haren en pakte toen mijn weekendtas. “Kom, we gaan een hapje eten. Ik heb trek. Ik dacht een gewone kantoorbaan te hebben… blijkt het een fitnessinstituut te zijn. Hebben wij weer.” Henry gniffelde. “Heb je aan jezelf te wijten, vriend. En aan die grote beer. Die ik overigens enorm mag. En Angelique ook.” Ik knikte. “Fred is een klasse apart.”

Na de lunch gingen we weer aan het werk. Om drie uur kreeg ik een appje van Melissa dat haar college’s afgelopen waren en dat ze rond vijf uur in Veldhoven hoopte te zijn. Dus om vier uur reden Joline en ik weg, nadat we de collega’s hadden verteld dat we donderdag iets later zouden zijn, omdat we Rob gingen ophalen. In de auto vertelde ik Joline wat Fred me over Adema had verteld. Ze keek verontrust. “Met z’n rang aanspreken? Serieus? Als ik het hoor is hij van mij! Overigens is hij dat sowieso…” Ze lachte zachtjes en gemeen. “Hij zou toch met Klaas meegaan naar de HUET-training? Vanmiddag kwam hij bij me met het verhaal dat zijn vrouw op de trainingsdag geopereerd zou worden. We wisten dat hij er onderuit zou proberen te komen. Dus meteen Gonnie gevraagd of zij wilde bellen voor een andere datum. Even later: Ja hoor, dat kon: aanstaande dinsdag. Hij werd zo wit als een doek toen hij het hoorde. Ik ben benieuwd hoe hij zich nu onderuit probeert te draaien.” Ik schudde mijn hoofd. “Het is toch van de knotse dat we zoveel energie in die vent moeten stoppen? Zeker omdat ik me afvraag of hij vroeg of laat weer hommeles gaat maken…” Joline legde haar hand op mijn knie. “Laat vriendje Adema maar aan Fred en mij over. Volgens mij heb ik laten zien dat ik ‘m wel aan kan…”

Ik grinnikte. “Dat zeker. Maar vanaf nu vriendje Adema niet meer als gespreksonderwerp… We gaan een leuke avond tegemoet met Melissa. Lekker laffe mixdrankjes drinken en over Sinterklaasgedichten mijmeren. Heb jij ook een mailtje van Angelique gekregen?” Joline knikte. “Ja. En nee, ik ga niet zeggen wie mijn ‘slachtoffers’ zijn. En jij ook niet, Kees Jonkman!” Ze keek waarschuwend. “We moeten dit weekend maar eens afspreken wie waar zijn surprise in elkaar zet.” “Goed plan. Ik ga wel in m’n werkkamer zitten, dan kun jij je uitleven in de garage.” Ze keek zuinig. “In dat kouwe hok? Ik denk dat we het andersom gaan doen, meneertje!” Al kibbelend kwamen we thuis aan en ik reed de auto in de garage. “Moet je kijken… Wat een ruimte! Zelfs met de Volvo en de Mini kun je nog steeds…” “Kees Jonkman! Jij gaat hier aan je surprise knutselen en ik boven in de werkkamer. Begrepen?” Haar stem was streng, maar haar ogen lachten. Ik boog. “Jazeker uwe majesteit. Het personeel zal wel weer in de krochten van dit pand haar werk doen…” “Goed zo. Dan mag het personeel nu mee naar boven om te gaan koken. En je zorgt maar dat het te eten is, anders volgen er lijfstraffen.” “Misschien vind ik dat wel lekker, uwe narigheid…” Een grom volgde. “Etter…”

Boven gekomen begon ik aan het eten: aardappelen, gekookte inktvisringen en worteltjes. En een mooie botersaus. Ooit eens op Urk gegeten. Inktvis is bijvangst, dus goedkoop. En het is lekker. De visboer op de markt had het soms bij zich, en dan kocht ik meestal wel een paar kilo, waarvan het grootste deel in de vriezer verdween. Clara en Melissa waren er gek op. De aardappelen stonden een kwartier op het vuur toen er gebeld werd. “Hoi broertje… Mag ik naar boven komen?” Op de camera was een breed lachende Mel te zien. Ik deed de deur van de centrale hal open en een paar minuten later werd ze door Joline binnengelaten. “Hói! Hier ben ik weer! Dag lieve schoonzus!” Ze omhelsde Joline en even later mij ook. “Och Kees, wat staat dat schortje je schattig…” Ik knikte. “Ja hé? Ik had het liefst ook een dansjurkje van Joline aangedaan, maar die zijn niet rekbaar genoeg…” Mel proestte het uit. “Ja, vast…”
Ze rommelde even in haar weekendtas en haalde er een paar flesjes Breezer uit. “Kijk eens wat ik heb meegenomen? Laffe mixdrankjes!” Ik keek vragend. “En ik dan?” “Jij hebt vast nog wel een fles whisky ergens staan. Of bier, wijn en oh ja: Bailey’s natuurlijk! Je redt jezelf maar, broertje.” “Nou Mel… Dan kun jij de inktvisringen wel vergeten vanavond…” Ze keek me aan. “Wát? Inktvis? Wanneer gaan we eten? Lekker!” Ik keek haar somber aan. “Als jij vanavond nog inktvis wilt: er zit een goeie slijter honderd meter die kant uit… Ga dan maar eerst een mannelijk drankje halen voor je gastheer.” Ze keek vies. “Een mannelijk drankje? Verkoopt die slijter zijn sperma in flesjes dan?” Joline proestte het uit. “Ik vraag me af of er dan wel sperma in die flesjes zit… De beste man is ruim boven de zestig.” Melissa liep terug naar haar weekendtas. “Nou vooruit, omdat je inktvis gekookt hebt…”
Ze kwam lief lachend met een flesje Jägermeister aan. “Goed zo zusje…” Ik gaf haar een zoen. “Ik hoop dat je ook zo’n flesje voor die oliestoker van je hebt?” Ze giebelde. “Nee, die krijgt morgenochtend eerst een grote bak koffie bij de Starbucks. Dan is hij ten minste even in een goed humeur. En wat voor vloeistoffen er morgenavond op het menu staan…” Joline keek afkeurend. “Daar zou de slijter wel ‘mannelijke drankjes’ van kunnen maken zeker? Ja, dat dacht ik al. Viespeuken. Information overload!”
Melissa bleef giebelen. “Misschien kan hij er een mixdrankje van maken: mannelijk en vrouwelijk door elkaar heen…” Joline stopte haar vingers in haar oren. “Komkommer-komkommer-komkommer… Ik wil het niet horen! Tenslotte ben ik een net meisje.” “Kom op Joline, komkommer is zó 1970… Tegenwoordig heb je daarvoor hele leuke apparaatjes, hoor… Zelfs met afstandsbediening.” “Ja, op batterijen zeker, Mel?” Ze knikte. “En die heb ik vanaf morgen niet meer nodig! Oh jongens, wat zal ik blij zijn als ik Rob weer kan zoenen. Skype is leuk, maar d’r gaat toch niets boven een echte vent.” “Nou zussie, voordat je je dan aan mij vergrijpt… Aan de bar zitten en gereed maken voor de maaltijd.”

Even later stonden drie dampende schalen en een sauskom op de bar. “Tast toe dames! Verse inktvis uit de vriezer, aardappeltjes die een half uur geleden nog in hun jasje zaten en worteltjes uit een glazen potje. De saus is eigen recept. Dienstgeheim.” Joline keek wat gereserveerd naar de inktvisringen. “En dat is te eten, Kees?” Ik wees naar Mel. “Vraag maar aan m’n zus en kijk hoe snel die dingen verdwijnen…” Melissa had inderdaad al twee stukken achter elkaar naar binnen gewerkt en likte haar vingers af. “Smelt op je tong!” Even later keek Joline me aan. “Waarom heb jij dit niet veel eerder gemaakt, vriendje van me? Dit is heerlijk!” Het warme eten ging schoon op. “Zo dames. En nu lekker op de bank met een dessert.” “Dessert? Kees, ik kán niet meer. Doe maar een kop koffie; het dessert mag je rond negen uur vanavond opdienen. Als ik het nu ga eten, ontplof ik…” Melissa maakte een dramatisch gebaar. “Oké, jij je zin, vreetzakje. Dan maar koffie…”