Mini - 114

Zo gingen we naar binnen. Joline ging met de gekochte etenswaren de keuken in en ik ging me met de sportwas bezig houden. De andere, kleinere wasmand met haar lingerie liet ik maar met rust. We aten lekker (Joline’s nasi was altijd prima) en met een kop koffie zaten we even later op de bank naar het journaal te kijken. “Dit is wel ernstig burgerlijk, lieve schat”, zei ik, toen het journaal plaats gemaakt had voor het reclameblok. “Nog even en we zitten écht GTST te kijken.” Ze keek me héél vies aan. “Kees, ga jij je eens even met de was bezig houden… Ik hoorde net dat de machine heeft gecentrifugeerd, dus de sportwas kan in de droger. Kun jij je daarna ontfermen over mijn fijne wasjes.” Ze glimlachte, maar in haar ogen zag ik iets ondeugends.

Ik zuchtte overdreven en stond op. “Ja schat. Is goed schat.” “Dat hoort een meisje graag…” hoorde ik nog net voor ik de kamer uitliep. Ik haalde de sportwas uit de machine en stopte die in de droger. Toen pakte ik de kleine wasmand met lingerie. Panty’s, slipjes, BH’s, onderjurkjes… Geen uitgesproken kleurtjes, dus alles kon mooi bij elkaar. Het rook wél sexy. De geur van Joline’s parfum drong in mijn neus,samen met de geur van haar opwinding. Ik pakte de inhoud van de wasmand, hield die bij mijn neus en snoof. Mijn paal reageerde direct en werd snel hard. Ik snoof nog een keer. Genietend. Wat had ik toch een heerlijke vriendin… Toen deed ik de lingerie in de machine, goot er een beetje wasmiddel bij en zette het ding aan.

Plotseling hoorde ik Joline spottend zeggen: “En? Genoten, fetishvriendje van me?” Ik draaide me om. Ze stond tegen de deurpost geleund. Geen schoenen aan, wat verklaarde waarom ik haar niet had gehoord. Ik keek haar aan en voelde dat ik rood werd. “Ja. Zelfs jouw vuile was ruikt heerlijk.” Ze glimlachte en wenkte me naar zich toe. “Wij gaan vanavond iets regelen, vriendje. Kom mee!” Ze trok me mee naar de slaapkamer en duwde me achterover op bed. “Liggen jij!” Ze trok haar rok omhoog en kroop over me heen tot haar benen naast mijn hoofd waren.
“Vertel eens Kees… Wat was het eerste aan mij dat je opviel? Als ik denk dat je liegt, smoor ik je met mijn benen.” Haar stem was laag. “Deze zelfde benen, schoonheid. Die vielen mij als eerste op. Tijdens een van mijn eerste dagen bij DT liep ik op een gegeven moment achter je en dacht ‘wauw…’ Kun je nagaan… Toen had ik je gezicht nog niet eens gezien.” Ze humde. “Oké, geaccepteerd. En toen?” “Toen ging je aan je desk zitten. Benen uit beeld, maar wat ervoor in de plaats kwam, was minstens zo interessant: je gezicht. Met name je ogen. En je haren. En ’s avonds, toen ik naar huis ging viel nog iets op: je stem. Je hebt een mooie alt. Terwijl men om een of andere reden bij blonde vrouwen eerder een sopraan verwacht…”

Ze bleef me aankijken. “Klets er niet omheen, Kees Jonkman. Wat dacht jij toen jij de complete Joline Boogers in beeld had gehad?” Ik zweeg even en ze kneep haar benen iets bij elkaar. “Nou?” “Toen dacht ik: wát een leuke vrouw! Die kan vast heel goed een leuke salsa dansen.” Haar benen kwamen dichter bij elkaar en raakten mijn hoofd aan beide zijden. “Meneertje…” Ik keek benauwd. “Nou oké, ik dacht wat alle mannen denken die zo’n schoonheid zien: ‘Zou ze nog vrijgezel zijn en hoe kom ik daar zo snel mogelijk achter? En als ze vrijgezel is, hoe kom ik dan zo snel mogelijk in contact met haar?’ En vervolgens dacht ik: ‘En hoe zorg ik dat ze me ziet staan?’ om uiteindelijk na een paar dagen over te schakelen naar: ‘Je bent kansloos, Kees. Allerlei kerels zwermen om haar heen als vliegen om een pot goudblonde stroop.’ Dat dus.”

Haar benen ontspanden een beetje. “Goed zo… Volgens mij ben je eerlijk geweest. Dat verdient een beloning.” Ze gleed omlaag tot ze op me lag, haar losse haren om mijn hoofd heen. In die intimiteit kuste ze me zachtjes. Héél even raakte haar tong mijn lippen aan, toen trok ze zich iets terug. “En nu meneer… Waarom snoof jij zojuist aan mijn ondergoed?” Ze sloeg haar benen om de mijne en spande ze aan. Haar ogen waren vlak boven me: spottend. “Omdat, mevrouw Boogers, het mengsel van uw parfum, uw eigen vocht en uw lichaamsgeur verpakt zouden moeten worden in flesjes. Ik zou ze allemaal kopen en elke avond er aan ruiken en spontaan klaarkomen. Die lucht hing in uw lingerie. En die lucht, vermengd met herinneringen aan onze vrijages, maakte dat ik me vergreep aan uw fijne wasjes. Driewerf zonde dat die lucht, as we speak, via het pluizenfilter van de wasmachine richting riool spoelt. Als vissen neuzen hadden, zouden ze zich massaal verzamelen op de plek waar het riool van dit complex uitkomt op open water en vervolgens zich overgeven aan grenzenloze sex.”
Halverwege mijn verhaal glimlachte ze en aan het einde schaterde ze het uit. Toen ze weer kon praten zei ze zachtjes: “Je blijft een poëtische dwaas, Kees Jonkman.” Ik schudde mijn hoofd. “Geen dwaas, Joline. Ik heb de mooiste en knapste vrouw in mijn armen die ik ooit ontmoet heb.” Ik sloeg haar armen om haar heen, trok haar hoofd naar me toe en zoende haar zachtjes. Een goedkeurend ‘Hmmmm….’ was de reactie toen ik haar losliet. “Was dat een hmmm in de zin van: ‘Daar zou ik wel meer van willen hebben’ of wat dat een hmmm in de zin van: ‘Oké, leuke poging, maar er is nog ruimte voor verbetering’?” In haar ogen stonden pretlichtjes. “Die is er altijd meneer. Tot in Huize Levensavond. Tot zolang wil ik er wel meer van hebben.”

Ze bleef me aankijken. “Kees… Ik schrok daarstraks best wel. Je leest wel eens over kerels die helemaal geil worden van alleen lingerie. Zonder vrouw…” Ik verstrakte. “Lieve schat, als je dát van me denkt… Ja, ik ben gek op lingerie. Joúw lingerie. Op panty’s en nylons. Joúw panty’s en nylons. Maar… alleen als jij het aan hebt. Het maakt jou tot wie je bent: een prachtige vrouw die zich prachtig weet te kleden. En mij heerlijk kan verwennen omdat ze weet dat ik het vreselijk sexy vind staan. En nogmaals: de geur van jouw ‘vuile’ fijne wasjes… Brengt heerlijke herinneringen boven.” Ze ontspande en legde haar hoofd naast me op het kussen. “Fijn. Goed om te weten. Ik ben gerustgesteld. Maar…”
Ze zweeg en ik kwam iets overeind. “Maar wat, mevrouw?” Nu was het mijn beurt om haar strak aan te kijken. Ze aarzelde even en vroeg toen zachtjes: “Maar vind je me ook sexy zónder lingerie, Kees?” “Waarom vraag je dat, schat?” “Omdat we een paar weken geleden, toen we naakt op bed lagen, in slaap vielen zonder sex te hebben…” Ik schudde mijn hoofd. “Je slaat iets over, schat. Ja, we zijn naakt in bed gaan liggen en hebben lekker liggen kletsen. Ik streelde je naakte rug, jij bromde dat ik daar wel uren mee door mocht gaan en na een half uurtje was je vertrokken. Heerlijk in slaap gevallen. Inderdaad zonder sex. Maar dat halve uurtje was kostbaar. Heb ik van genoten. Met je naakte lichaam tegen me aan. En dat ik toen geen stijve kreeg, had niets te maken met het feit dat wij naakt waren, maar veel meer dat je ook van elkaar kunt genieten zónder onmiddellijk gereed te zijn om ‘het’ te doen, schat. En dat heeft niets te maken met het feit dat ik je zonder lingerie niet sexy zou vinden mevrouw, maar veel meer met het feit dat jij genoot van wat ik deed en ik ervan genoot dat jij genoot.” Ik blies even uit. “Poehee… Die laatste was ingewikkeld.”

Joline keek me aan. Zachte, liefhebbende ogen. “Kees… Ik vroeg vanmiddag waar die lieve, verlegen, zachtaardige Kees Jonkman toch gebleven was… Hij was de hele tijd bij me en ik heb het gewoon niet gezien. Sorry…” Ik trok haar hoofd naar me toe. “We zijn nog lang niet op elkaar uitgekeken liefste. En da’s maar goed ook, dat houdt het spannend.” Ze kuste me. “Ik houd van je.” Ze zei het zonder reserves, zonder het spottende ondertoontje wat ze gebruikte als ze me plaagde. En haar prachtige blauwe ogen waren vast op de mijne gericht. Even hielden we elkaar zo vast. Sommige momenten duren eindeloos, en dit was één van. Maar op een zeker moment kwam ze overeind. “Ondanks dat ik vreselijk veel van je hou, Kees, moet ik je nu even alleen laten. Loop je veiligheidsrondje maar, dan duiken we daarna lekker in bed. Ja, het is nog vroeg, maar dat voorkomt dat we GTST gaan zitten kijken.” Ze verdween in de badkamer en ik liep mijn vaste rondje door het huis, met één aanvulling: ik gooide de zak met kersenpitten even in de magnetron. Toen het deuralarm aan, lampen uit, een blik op het terras of daar niets verschoven was en uiteindelijk met de warme zak de slaapkamer in. Die zak verdween aan Joline’s kant onder het dekbed, zodat ze straks geen koude voeten zou hebben. Toen kleedde ik me uit en liep de badkamer in.

Joline stond onder de douche. “Kom jij erbij, Kees?” “Graag, mooie naakte dame.” Ze giechelde en toen ik ook onder de straal stond kuste ze me. “Jij bent naakt óók mooi, Kees.” “Ik hoop dat je dat over vijftig jaar nog steeds zegt, schat. Als ik in mijn rollator onder de douche moet…” Ze gaf me een por. “Gék! Als ik zie hoe dol mijn Pa en Ma nog steeds op elkaar zijn… En die zijn al aardig op weg naar het bejaardentehuis.” Ik schudde mijn hoofd. “Liefje, ik heb je al vaker gezegd: Jouw moeder is, ondanks dat ze halverwege de vijftig is, nog steeds een hele knappe vrouw. Ik snap jouw Pa wel. Bovendien heb ik foto’s van je Ma gezien toen ze jouw leeftijd had… Toen snapte ik jouw Pa een stuk beter.” Ik trok Joline tegen me aan. “Weet jij dat jij heel veel op je moeder lijkt, Jolientje? En dat ik dat helemaal niet erg vind?” Ze legde haar hoofd op mijn schouder. “Je bent lief. Ik zal het doorgeven aan Ma, dat je zo over haar denkt.”
Even later duwde ik haar zachtjes van me af. “Ga er maar onder uit liefje. Iets zegt mij dat je vanavond niet in de stemming bent voor een kouwe plens.” Ze knipoogde en ging de douche uit. Ik volgde een seconde later en antwoordde op haar vragende blik: “Ik namelijk ook niet.” “Rotzak”, was het hartgrondige antwoord, maar ze lachte er bij.
We droogden ons af en Joline keek me glimlachend aan. “Wat zal ik aantrekken, Kees?” “Dat is een gewetensvraag, lief. Geef ik geen antwoord op.” Ze zuchtte even. “Oké. Dan wordt het een lekkere lange nachtpon. Lekker warm.” “Prima. zo meteen nog even lekker tegen elkaar aan liggen en heerlijk in slaap vallen.” Ze knikte. “Goed plan.” Toen ze in bed stapte en haar voeten de warmte voelden keek ze me aan. “Jij bent écht lief… Heerlijk!” Ze rolde naar me toe en gaf me een lange zoen. “Kom maar lekker tegen me aan liggen. Heb ik jouw warme body tegen mijn rug aan. Is óók heerlijk.” “Lekker slapen, mevrouw Boogers…” “Zeker weten, meneer Jonkman…” Ze kroelde ondeugend met haar billen tegen me aan. “En als je vannacht wakker wordt nadat je van mijn lingerie hebt gedroomd… Kom maar lekker bij je vriendinnetje.” Een minuut later verdween ik, met een grote glimlach op m’n gezicht, naar dromenland.

Ik werd wakker van Joline die voorzichtig het bed in kroop. “Hé schat… Wat ben jij vroeg wakker.” De wekker wees kwart voor vijf aan. Ze kroop tegen me aan. “Ja. Lekker uitgeslapen, want we zijn er gisteren vroeg ik gegaan. En daar gaan we nu gebruik van maken…” Terwijl ze dat zei, voelde ik een warm been zich tussen de mijne nestelen. “Wij gaan even zorgen voor meer fijne wasjes…” Ze lachte zachtjes. Ik omhelsde haar en voelde iets anders dan haar katoenen nachtpon waarin ze gisteravond naar bed ging. Mijn handen streelden haar. Dunne schouderbandjes, nylon, haar benen ook in nylon… “Je ligt mij weer vreselijk te verleiden, mevrouwtje.” Ze knikte. “Ja. Omdat ik weet dat jij dit heerlijk vind, schat.” En na een korte pauze vervolgde ze: “En ik vind het ook lekker. Sexy lingerie brengt mij ook lekker in de stemming.”
Ze kuste me, haar tong gleed in mijn mond en de reactie liet niet lang op zich wachten. Plagend fluisterde ze: “Hé, ik voel iets wakker worden tussen je benen…” Ik bromde: “Vind je het gek, als er zo’n knappe vrouw half op me ligt te zoenen? Dan zou zelfs een dode tot leven komen.” “Dat soort reanimaties gaat me iets te ver, maar jou hiermee wakken maken is wel lekker…” Ze kuste me weer.
“Kom Kees, vrij met me! Ik wil voelen dat je van me houdt…” Ik trok haar naar me toe. “En hoe mag ik je dat duidelijk maken, meisje Boogers?” Ze gromde. Laat m’n natuurkundeleraar hier buiten, Kees. Streel me, verwen me… Laat me klaarkomen!” Ze ging op haar rug liggen, haar armen onder haar hoofd. Ik deed een klein lampje aan. “Laat me je eens goed bekijken, schat…” Ik trapte het dekbed naar onderen. Ze lag naast me in een dun, wit onderjurkje. Haar borsten kleine heuveltjes, haar tepels als kersen door de dunne stof zichtbaar. Ik volgde met één vinger de bovenkant van het onderjurkje en Joline huiverde. “Koud?” Ze schudde haar hoofd. “Nee… opwindend. Ik voel wat je doet en dat is heerlijk. Zo lekker zacht… En ik weet dat er nog veel meer lekkers komt…” Ze trok een been op. Ze had mooie dunne nylons aan; één boord piepte juist onder haar onderjurkje vandaan. “Olala madame… C’est trés sexy…”
Ze giechelde. “Dat is de bedoeling ook. En het scheelt een panty.”Ze pakte mijn hand en legde die op haar been. “Streel dáár eens… Lekker in m’n knieholten. Je weet dat ik dat heel lekker vind.” Mijn vingers gleden over de zachte stof, op weg naar haar knieën. Eenmaal daar aangekomen, streelde ik haar heel zachtjes. Ze trok haar been nog iets op, zodat mijn vingers bijna gevangen zaten onder haar knieën. Mijn andere hand gleed over haar hals, langzaam op weg naar het dal tussen haar borsten. Joline ademde nu sneller. Haar ogen waren open, ze volgde mijn bewegingen. Van tussen haar borsten streelde ik langzaam richting een van haar tepels. Beide stonden ze al recht omhoog, verlangend om aangeraakt te worden. Héél zachtjes streelde ik er even over.
Een langgerekte kreun was Joline’s reactie. “Ahhhh….. Dit voel ik in m’n hele lichaam schat. Zó opwindend… veelbelovend…” Ze keek me aan en kwam overeind. “Kóm. Ik heb een verrassing voor je.” Ze trok me ook overeind. “Mee jij, naar de badkamer.” Ze liep voor me uit: een knappe blonde vrouw in een sexy nylon onderjurkje en in witte nylons om haar lange benen. Eenmaal in de badkamer sloeg de warmte me tegemoet. Het bad was halfvol met dampend, warm water. Ze voelde even. “Ja, precies goed. Kom in bad Kees. Hier wil ik lekker vrijen met jou. Bijna gewichtsloos, geen zorgen over een nat bed, maar heerlijk vrijen…”

Ze stapte in het bad en ging liggen. Haar onderjurkje en nylons werden in het water meteen transparant. “Wauw… Wat heb jij lekkere ideeën op de vroege ochtend, schat.” Ze glimlachte. “Soms heeft een meisje ook haar behoeftes…” Ik ging naast haar liggen en meteen trok ze zich tegen me aan en kuste me passioneel. Haar tong schoot in mijn mond en tussen het kussen door fluisterde ze: “Ik hou van jou, Kees… Ik heb gisteravond nog een tijdje wakker gelegen en liggen denken. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als de laatste maanden.” Weer gleed haar tong in mijn mond. Ik streelde haar natte tepels en ze kreunde goedkeurend.
Toen liet ze mijn mond weer even los. “Gaan we nu onze liefde vieren, Kees? Zeg maar wat je wilt… Ik doe het!” “Laat me je voelen, lieverd… Strelen, betasten en bevredigen… Ik kan geen genoeg van je krijgen!” Ze keek me aan en trok langzaam een been op. Haar mooie poesje werd zichtbaar; glad, al een beetje open met het kleine streepje licht rossig haar erboven. “Streel me… Bevredig me, Kees. Ik gleed met twee vingers over haar spleetje en Joline opende haar benen nog meer. “Streel m’n clitje… Jaahhh….” Ze zuchtte tevreden toen ik haar knobbeltje masseerde. “Sneller, Kees… Heel snel op en neer, dat is zó lekker… Zal ik het voordoen?” Ik knikte. Haar hand ging over haar poesje, gleed iets naar boven en in razend tempo masseerde ze haar clit. “Dát is lekker… Nu jij! En ik ben niet van suiker, schat…” Ze gniffelde zachtjes.

“Oké dame. Ik zal er rekening mee houden!” Ik keek semi-waarschuwend, maar haar reactie was een lieve knipoog. Toen masseerde ik haar clit. Snel en hard. Haar reactie kwam onmiddellijk. “JA! Heerlijk! Dit is… Ahhhh….” Ze schudde toen ik met twee vingers in haar drong. “Ja, Kees! Lekker over m’n clit en op m’n lekkerste plekje… Toe dan! Maak me klaar! Maak je geile meisje klaar!” Ze kneep zelf in haar tepels: ze trok er aan, verder dan ik zou durven. Ik zag haar ogen verdraaien en toen kwam ze klaar: Joline tilde haar heupen boven water en hijgde: “Kijk naar me als ik klaar kom! Zó geil als ik weet dat je kijkt…” Een korte, harde straal spoot uit tussen mijn vingers door en Joline kreunde: “Doorgaan, Kees! Doorgaan! Ik ben … er… nog…Aaahhhhh….JA!”
Weer werd ze nat; ze schokte en stootte toen haar orgasme in alle hevigheid toesloeg. “Neuk me, Kees! Nu in me komen! Ik wil jou in me voelen spuiten! Kóm!” Ik gleed op haar en ze trok mijn paal bijna naar binnen. “Hard! In één keer zo diep en hard mogelijk. Laat me je voelen!” Ik voelde haar schaamlippen om mijn eikel heen: warm en dik. Even voelde ik of ik goed zat en toen stootte ik in één keer bij haar naar binnen. Joline gilde! “JAAAA! Neuk me! Je bent van mij, Kees!” Ze sloeg haar lange benen om me heen en trok me zo mogelijk nóg verder naar binnen. Ik pompte hard in haar. “Ik ga heel snel komen, schatje…”

Ze stootte me tegemoet. “Ja, toe maar! Spuit het in me! Ik wil je voelen klaarkomen, diep in mijn natte geile kut…” Met een bloedgang ging ik op mijn ontlading af. Dit leek op een dierlijke paring in plaats van liefdevol elkaar beminnen. Maar allebei vonden we het heerlijk! Het water klotste uit het bad; het boeide niet. Ze kneep met haar spiertjes en toen ging bij mij knop onverbiddelijk om. Mijn orgasme leek uit mijn tenen te komen en ik spoot diep in haar! Toen ze het voelde, kneep ze mijn pik vast met haar spieren en melkte me uit.
Na een minuutje kon ik alleen nog maar uithijgen en langzaam bijkomen. Ook Joline lag te hijgen. Ze deed haar ogen open en sloeg haar armen om me heen. “Kom hier, geile lover…” Ze kuste me innig. “Ik kan momenteel moeilijk ergens anders heen, Jolientje. Je houdt me vast alsof je me nooit los wil laten.” Haar benen klemde ze nog steeds om me heen en haar armen zaten nog steeds om mijn hals. En de spieren van haar poesje bewogen ook nog.
Ze keek me aan. “Dank je wel, Kees… Dit was heerlijk. Hier kan ik een hele dag op teren.” Ik moest lachen. “Dat zal wel moeten schat. Op jouw of mijn kantoor kunnen we dit niet doen, dan zou heel DT komen kijken…” Ze keek me aan. “Misschien kunnen ze er wat van leren, Kees. Voor sommige mensen misschien wel eens goed.” Ik snoof. “Ja. Vast. André zeker. Of Angelique en Henry. Ik durf te wedden dat Henry met het schaamrood op de kaken gillend wegrent…” Ik dacht even na. “Alhoewel…”
Joline ontspande. “Mafkees. Ik zal eens aan Angelique vragen hoe hij…” Haar ogen stonden héél ondeugend. “… In bed is? Foei. Dat ga jij niet vragen aan je lieve vriendinnetje. Dat durf je niet eens aan je schoonzussen te vragen.” Ze lachte. “Dat hoeft ook niet. Ik heb ik ieder geval één broer live mee mogen maken terwijl hij de liefde vierde met zo’n rooie draak. En dat deed hij volgens mij best aardig.” Ik knikte. “Klopt. Mijn zussen zijn nog niet wezen klagen. Maar jij gaat niet informeren naar het liefdesleven van Angelique en Henry, begrepen, mevrouw commandant Backoffice?” Ik kneep zachtjes in haar neus.
“Bovendien heb je vandaag andere dingen te doen: een van je medewerkers vertellen dat hij zich met z’n eigen KAM-zaakjes moet bemoeien.” Haar gezicht betrok even. “Oh ja… Ook dat nog. Meneer Adema ter verantwoording roepen. Even de blonde bitch uithangen.” Ik moest lachen. “Ik weet niet of ik me dat nu kan voorstellen, nu je bijna naakt en enorm sensueel naast me ligt schatje…” Ze kwam iets overeind. “Watch me, bro… Straks ben ik weer helemaal mezelf: de blonde feeks van Gorinchem. En dat zal hij weten ook!” Ze likte over mijn lippen.

“En nu, lover van me, gaan we er uit. zo meteen loopt de wekker af, dus we zijn nog prima op schema. Lekker ontbijten met een gekookt eitje… Heb jij wel nodig. En vanavond weer lekker een stukje rennen onder leiding van mijn persoonlijke fitnessbeul.” Ze lachte, trok de stop uit het bad en stond op. “Nog even mijn poesje uitspoelen… Anders loop ik straks met een lading vers sperma in m’n panty.” Ze pakte de douchekop. Ik moest lachen. “Wát loop jij te grinniken, meneer Jonkman? Je voert wat in je schild!” “Nee hoor… Ik probeerde alleen te visualiseren hoe jij Bas Adema ongenadig op z’n flikker geeft terwijl er een lading vers sperma langs je panty naar beneden druipt…” Ze richte de straal op mij. “Wegwezen jij! Rotzak! Straks geef ik hem op z’n falie en komt dat beeld bij me naar boven. Hoe denk je dat ik dan serieus kan blijven kijken?” Ik lachte haar uit en droogde me af. “Gaat jou lukken, schat. Denk aan je bijnaam!”

Een kwartiertje later zaten we te eten. Joline weer als ‘Miss Efficiency’ in een strakke, zwarte broek, witte blouse en een rood colbert. Haar haren niet een streng knotje, maar in een lange, losse paardenstaart. Het maakte haar een paar jaar jonger. Toen ik dat tegen haar zei, was haar reactie een droogjes: “Dan zou je strafbaar zijn, vriend. Meisjes onder de zestien zijn een beschermde diersoort.” “Hoho, dame, die staart maakt je geen twintig jaar jonger, ben jij gek…” Een stomp en een boze blik volgde. Gniffelend reden we even later richting Gorinchem, waar we om kwart voor zeven aankwamen. Het was rustig op de weg geweest.

Anneke deed juist het gebouw open. “Goedemorgen, vroege vogels. Wat zijn jullie vreselijk op tijd!” “Tja… misschien nog een kwestie van in je oude ritme blijven hangen?” Joline lachte. “Nou, als ik geen vroege dienst heb, ben ik binnen een dag uit dat ritme, hoor… Daar wen ik héél snel aan.” Anneke schoof meteen achter de desk van de receptie. “Zo, eerst de computer starten… Kijken wat er voor spannends vandaag gaat komen!” Joline en ik liepen richting koffiecorner. “Anneke, jij ook koffie?” “Thee graag. Zonder suiker alsjeblieft.” “Komt er aan!” Even later stonden we naast de desk. “Bevalt het je hier?” vroeg Joline. Anneke knikte. “Heerlijk werken hier. Leuke mensen, goeie sfeer en je wordt als ‘volwaardig’ gezien, mede door het werk in de archieven. Niet alleen maar als ‘de receptioniste’. Dat was bij mijn vorige job wel anders… Je werd nog net niet aangesproken met ‘trutje’, maar het scheelde niet veel.” “Ik zal het onthouden, Anneke”, grinnikte ik. Joline keek me geringschattend aan. “Anneke, als hij je met ‘trutje’ aan gaat spreken, heb je mijn toestemming om hem een enorme trap voor z’n gat te geven.” “Alleen voor z’n gat, Joline?” Anneke keek ondeugend. “Ja. Aan de voorkant zitten wat elementen waar ik nog wel wat plezier van wil hebben”, zei ze droog. “Goh, wát een compassie met het mannelijk deel der anatomie. Ik ga maar eens werken. Kunnen jullie rustig bespreken welke delen van het mannelijk lichaam door de mangel gehaald worden…”

Joline hield me subtiel tegen. “Nee, Kees. Jij blijft even hier. Ik heb je misschien zo meteen nodig.” Ze keek serieus en ik knikte. “Oké.” Langzaam maar zeker druppelden wat collega’s binnen en op een gegeven moment ook Bas Adema. Op zijn ‘Goedemorgen, collega’s!’ draaiden Angelique en Henry wederom hem de rug toe. Dit werd door meer mensen opgemerkt en er werden wat wenkbrauwen opgetrokken. Joline deed een stap naar Bas toe. “Meneer Adema, ik verwacht u om half acht op mijn bureau.” Haar stem klonk weliswaar neutraal, maar ze keek strak. “Pardon? Joline, ik heb om acht uur een bespreking met Theo…” “Daarom wil ik u ook om hálf acht op mijn bureau zien.” Ze klonk nu wat bits. “Joline, dat gaat niet. Ik moet die bespreking nog voorbereiden, een powerpoint afmaken, een spreadsheet uitwerken…” “Dat had u dan eerder moeten doen. Half acht bent u op mijn bureau, meneer Adema. En op tijd is twee minuten vóór tijd.” Ze draaide haar rug naar hem toe en ging op haar normale manier het gesprek aan met André en Henry.
Ik hoorde Adema nog net zeggen: “Wat heb ik nú weer gedaan?” Ik deed een stap naar hem toe. “Misschien moet je jezelf afvragen wat je niét hebt gedaan, Bas…” Hij keek me aan. “Bemoei je met je eigen team, meneer Jonkman. Daar heb je je handen vol aan.” “Zal ik doen, menéér Adema.” Ik draaide hem ook de rug toe. Eigenwijze kwast. Henk keek me, langs Joline heen, met opgetrokken wenkbrauwen aan.

Even later startte ik mijn computer en terwijl Windows bezig was om warm te lopen ging de deur dicht. Henk stond achter me. “Wat was dat net voor toneelstukje, Kees? Zowel van Joline als van jou? Sinds wanneer spreken wij collega’s met ‘u’ en met ‘meneer’ aan? En waarom deden Henry en Angelique alsof Bas gebakken lucht was?” Ik schudde mijn hoofd. “”Nee Henk. Niet jouw zaak. Sorry. Ik hoop dat het snel is opgelost, dat is alles.” Hij keek me nadenkend aan. “Ik hoop het ook. Dit is niet de manier waarop we met elkaar omgaan hier.” Ik knikte. “Daar heb je helemaal gelijk in, Henk. Meer zeg ik er niet over.” Hij bleef peinzend kijken en verdween naar de groepsruimte.
Ik zuchtte. Dit ging natuurlijk als een lopend vuurtje rond. Een paar minuten voor half acht kwam Angelique binnenlopen. “Ga jij nog richting Joline, Kees?” Ik keek om. “Voor dat akkefietje met Adema? Nee. Dat kan ze prima zelf afhandelen.” Ze keek twijfelend. “Écht, Angelique. Laat dat maar aan haar over. Don’t worry.” “Oké… als jij het zegt…” Ze ging terug naar de receptie.

Om vijf voor acht hoorde ik Joline’s hakjes op de gang en even later haar stem. “Meneer Adema, volgens mij had ik u gevraagd om half acht bij mij te zijn. Bent u dat vergeten?” Een kribbige stem antwoordde: “Nee. En ik heb je gezegd waaróm ik niet kon.” “Meneer Adema, ik geloof dat u dingen niet helemaal begrijpt. U valt onder mijn verantwoording…” Hij onderbrak haar. “Ik val helemaal niet onder jouw verantwoording. Ga toch receptioniste spelen, mens. Misschien doe je dat wél goed, maar als leidinggevende ben je een absolute aanfluiting!”
Ik stond woedend op om hem stijf te vloeken, maar dat was al niet nodig. “Meneer Adema, u neemt die woorden terug en u biedt uw excuses aan. Nú!” De klank in Joline’s stem was net zo messcherp als tijdens de confrontatie met Holtinge. “Schiet toch op. Ik weet wie je bent. Een paar weken geleden zat je nog achter de receptie hier voorin het gebouw. Met wie ben je naar bed geweest om die job…”
Péts! Ik hoorde een bekende klap. Tijd om eens te gaan kijken, want dit liep uit de hand. Adema zat op de grond, hand op zijn oor. “Vuile trut! Ik zal je…” Hij kwam overeind en maakte een beweging richting Joline. “Geen stap verder, Adema, of je dineert voortaan via een infuus!” Hij keek om. “Ach gut. De cavalerie komt te hulp…”
Verder kwam hij niet. Theo’s deur ging open. “Wat is hier aan de hand?” Adema wees op Joline. “Dat vuile kreng heeft me geslagen!” Hij keek. “Joline?” “Ik had daar een hele goede reden voor, Theo…” “Mijn bureau. Nu. Allebei. Kees? Wat doe jij hier?” “Ingrijpen. En dat was bijna nodig.” “Jij ook op mijn bureau.” “Dan kom ik ook even mee, Theo”, hoorde ik Angelique achter me zeggen. “Ik heb ook het een en ander over die meneer daar te zeggen.”
Hij keek van de een naar de ander. “Oké. Laten we dit heel snel oplossen. Naar binnen.” Hij ging achter zijn bureau zitten. “Laten we het maar formeel houden. Meneer Adema, uw verhaal graag.” “Theo, ik…” Hij onderbrak hem onmiddellijk. “Ik zei: laten we het formeel houden. Tot nader order wordt hier niet getutoyeerd.” Adema haalde adem. “Vanmorgen kreeg ik van háár de opdracht om om half acht op haar bureau verschijnen…” Hij vertelde de toedracht redelijk waarheidsgetrouw, maar liet twee zaken weg: de reden waarom hij op Joline’s bureau moest zijn, én zijn opmerking hoe Joline aan haar functie was gekomen. Joline kóókte, evenals Angelique. “… en het volgende moment sloeg ze. That’s all.”
Theo keek naar Joline. “Uw versie, mevrouw Boogers.” “Meneer Koutstaal, aanleiding voor dit incident is het feit dat meneer Adema tegen meneer Jonkman de beschuldiging uitte dat één van mijn medewerkers een buitenechtelijke verhouding zou hebben met één van zijn medewerkers. Oftewel: Angelique. Dit gebeurde vorige week vrijdag. Meneer Jonkman heeft Angelique, pardon…mevrouw Jacobs erbij gehaald en die heeft meneer Adema verteld dat hij hier niet de 007 moet uithangen, maar zich met zijn werk bezig moest houden.” Theo keek naar Angelique en mij. “Klopt dat?” Angelique knikte.
“En met wie zou u een buitenechtelijke relatie erop nahouden, mevrouw Jacobs?” Ze glimlachte. “Met Henry.” Over Theo’s gezicht gleed een vlugge glimlach. “Juist ja. Mevrouw Boogers…” Joline vervolgde: “Over dat incident wilde ik hem spreken en ik wilde dat hij z’n verontschuldigingen aan zou bieden aan mevrouw Jacobs en meneer Claassen. Want zo iets verziekt de sfeer en daar heb ik geen zin in. Ik gaf hem vanmorgen opdracht om half acht op mijn bureau te zijn. Hij kwam niet opdagen. Dus toen ik hem op de gang hoorde lopen vroeg ik hem waarom hij niet om half acht bij me was. Meneer Adema werd vervolgens nogal… onaangenaam. Zei me dat ik als leidinggevende een aanfluiting was. En alsof dat nog niet genoeg was, insinueerde hij ook nog dat ik mijn positie binnen DT te danken had aan het feit dat ik binnen DT de hoer gespeeld had. Verder dan dat kwam hij niet, want een kwart seconde daarna had hij een draai om zijn oren te pakken en lag hij op de grond.”
Ze keek giftig naar Adema. “In feite ben ik wel benieuwd wie in de optiek van meneer Adema mijn bedpartner geweest zou zijn.” Theo keek naar Adema en zei heel zachtjes: “Dáár ben ik ook wel heel benieuwd naar, meneer...” Hij haaldez’n schouders op. “Logisch toch? Het ene moment is mevrouw simpel receptioniste, het andere moment is ze Hoofd Backoffice van Developing Technics. Dat gebeurt niet zonder reden.” Theo bleef zachtjes en héél beleefd praten. “Nee meneer Adema, dat gebeurd inderdaad niet zonder reden. En de reden meneer, is dat mevrouw Boogers over organisatievermogen, improvisatietalent én leidinggevende capaciteiten beschikt. Bovendien wordt ze door haar afdeling op handen gedragen.
Allemaal zaken waar u de laatste dertig minuten van hebt bewezen absoluut een grondig gebrek aan te hebben. U doet mij denken aan een bedrijfje wat tot een paar maanden geleden ook in dit pand zat. Een juridisch adviesbureau. Mevrouw Jacobs heeft me verteld hoe men daar werkte: likken naar boven maar vooral keihard trappen naar onderen.”

Hij zweeg even en keek toen weer op. “Meneer Adema, ik geef u één kans om uw hachje te redden. U maakt zo meteen uw excuses aan de dames Boogers en Jacobs en aan de heer Claassen van Team Drie. Vervolgens gaat u kei- en keihard aan het werk met uw kwaliteitsprocedures. En niet meer in uw eigen kantoor, het lijkt me beter dat u eens kennismaakt met de leidinggevende capaciteiten van mevrouw Boogers en beseft dat u onder haar afdeling valt. U verhuist naar het Backoffice. U neemt daar het bureau over van mevrouw de Groot. KAM valt voor de volle honderd procent onder mevrouw Boogers. U rapporteert aan haar. Voor de duidelijkheid: zij was en is uw direct leidinggevende. En zij laat mij wel weten of u voldoende functioneert. Elke twee weken maakt u een rapport op met uw vorderingen op de gebieden Kwaliteit, Arbo en Milieu en dat wordt nagekeken door mevrouw Boogers. En zij geeft u de opdrachten voor de twee volgende weken. Alles wat u doet rapporteert u aan haar. Accepteert u dat niet, dan bent u binnen het uur verdwenen bij mijn bedrijf. U zit in uw proeftijd, meneer. Een proeftijd die ik zonder opgaaf van redenen kan beëindigen. Heeft u nog vragen?”

Adema zat bedremmeld te kijken en schudde langzaam zijn hoofd. Theo had nog een laatste opmerking. “Gezien uw gedrag stel ik tot nader order uw salaris bij tot het salaris van teamlid. Dus niet meer van plaatsvervangend teamleider. Dat kost u 400 eur netto in de maand. Ik denk dat ik u hiermee wel voldoende duidelijk heb gemaakt wat uw plaats binnen DT is.” Adema werd bleek. “Wát? Degradatie?” Theo knikte. “Ja. Dát, of ontslag. Tenminste… Hij keek naar Joline en Angelique. “Als de dames hier u nog in hun nabijheid dulden. Angelique? Joline?” Angelique keek naar Joline en samen keken ze naar Adema. “We wachten ergens op, meneer.” Angelique’s stem klonk uiterst formeel. Hij haalde zijn schouders op. “Ik heb weinig keus, geloof ik…”

“U heeft wél een keuze, meneer,” zei Theo droog. “Óf u accepteert mijn bod, óf u staat op straat. Met weinig rooskleurig perspectief, want iedere toekomstige werkgever die naar u informeert zal ik exact vertellen waarom u hier ontslagen bent. Ik weet dat u een gezin heeft, meneer. Denk daar ook maar even aan.” Hij keek naar ons. “Gaan jullie even een bak koffie halen. Ik wil even met meneer onder vier ogen praten. Over tien minuten terug.” Ik deed de deur open en we liepen richting koffiehoek.

“Pfffff….”, zuchtte Angelique, “hoeveel planken kan iemand voor z’n kop hebben? Hij krijgt een gouden kans van Theo en loopt nóg te piepen dat hij weing keus heeft… Als ik Theo was geweest…” “Daar heb je wat kilo’s te weinig voor, An”, zei Joline lief glimlachend. “En wees daar blij om, want die moet je allemaal meezeulen als we tussen de middag gaan rennen.” Ik keek haar aan. “An, als hij z’n excuses maakt: sans rancune.” Ze keek boos. “Jaja… Net als met Marion, zeker?” Joline knikte. “Ja, net als met Marion. En je ziet wat dat oplevert. Een collega die nu lekker meedraait. Niemand heeft het meer over de eerste halve week toen ze hier werkte. En als Adema slim is, maakt hij zo meteen z’n excuses, gáát hij knetterhard aan het werk en heeft niemand het er over een paar weken meer over.” Ze zuchtte. “Je hebt gelijk…”

Joline knipoogde naar mij. “Wat zei je, An? Ik verstond je niet zo goed…” Angelique schoot in de lach. “Pestkop…” Even later liepen we terug naar Theo’s bureau en Joline klopte aan. “Ja!” Adema stond op. “Mevrouw Boogers: mijn excuses voor mijn ongepast gedrag en insinuerende opmerkingen. Ik hoop dat u mij binnen het Backoffice nog een kans wil geven.” Hij stak zijn hand uit en Joline accepteerde die. “We gaan het proberen… Bas.” Vervolgens stak hij z’n hand uit naar Angelique. “Ook aan u mijn excuses, mevrouw Jacobs voor mijn geroddel.” Ze nam zijn hand aan, maar zonder commentaar. Hij liep naar mij toe. “Ik ben ook onterecht naar u toe uitgevallen, meneer Jonkman. Sorry daarvoor.” Ik schudde hem de hand. “Er zit nóg iemand op je excuses te wachten, Bas. Henry Claassen.” Hij knikte. “Daar ga ik zo meteen heen.” Hij draaide zich naar Theo toe. “En u ben ik ook excuses schuldig, meneer Koutstaal. Voor dit complete incident. Sorry.”

Theo greep zijn hand. “Ik hoop dat je ervan geleerd hebt. Het kapitaal van DT zit in het personeel. Nergens anders in. En iemand die mijn personeel te na komt, is nog lang niet jarig.” “Dat heb ik gemerkt, meneer. Nogmaals: sorry.” Theo keek naar Joline. “Kun jij nog even blijven, Joline?” Ik zei: “Ik neem Bas wel mee naar Henry. Bas, vanaf nu spreken we elkaar weer met de voornaam aan, graag.” Hij knikte. “Dank je wel.” We liepen de groepsruimte van Team Drie in, Angelique liep mee. “Henry, kun je even bij mij op het bureau komen?” Hij keek met een wat laatdunkende blik naar Bas en stond op. Ik deed de deur achter ons dicht. “Bas wil je wat zeggen, Henry.” Die fronsde. “Bás? Ik ken geen Bas.” “Dat begrijp ik, meneer Claassen. Ik ben een lomperik geweest door u en uw vriendin onterecht te beschuldigen. Mijn oprechte excuses voor mijn gedrag.”

Henry keek hem aan. “En jij denkt er zó vanaf te komen? Je hebt potdomme bijna ons weekend verziekt. Ik ben nog steeds pislink op je.” Angelique greep in. “Hé, Henry, hij heeft zojuist van Joline een klap voor zijn kop gekregen en van Theo een preek. Dat hoef jij niet nog een keer over te doen. Geloof me, hij meent het. En als blijkt dat hij het niet meent…” “Dan krijg ik alsnog een trap onder m’n gat en vlieg ik DT uit. Theo heeft ook mijn proeftijd verlengt tot een half jaar.” Bas keek schuldbewust en stak zijn hand opnieuw uit. “Wilt u mijn excuses accepteren?” Henry keek naar mij, maar ik schudde mijn hoofd. “Nee makker. Jouw beslissing.” Hij keek naar An. Die gaf een bijna onzichtbaar knikje. “Oké.” Henry schudde Bas de hand. “We hebben het er niet meer over.”

Bas keek opgelucht. “Dan zal ik me nu maar gaan melden bij mevr…” Hij was nog niet uitgesproken of Joline kwam binnen. “Zo… Hier in de lucht ook geklaard? Mooi. Bas, jij gaat even in de hal een bak koffie drinken. Ben je wel aan toe, denk ik. Ik laat je wel roepen als ik je nodig heb.” En Bas verdween. “En nu, Joline?” Ze gniffelde. “Ik mag twee mensen blij maken, denk ik…” Ze keek naar Angelique. “Jij mag je spullen pakken en verhuizen naar het bureau van Bas. Vanaf vandaag ben je fulltime juridisch medewerkster van DT en geen receptioniste meer.” Angelique keek geschrokken. “Méén je dat? Ik weet niet of ik dat leuk vind… Die verhuizing bedoel ik. Ik zit prima op de receptie.” Joline haalde haar schouders op. “Oké… Maar dan krijg je een nieuwe roommate: Marion. Die wordt met ingang van vandaag receptioniste. En als ze niks receptionistisch heeft te doen, kan ze zich altijd verdiepen in spreadsheets voor een van de teams.”

Angelique keek opgelucht. “Gelukkig! Er is plaats genoeg op de receptie en op deze manier kan ik Marion ook lekker inwerken…” Ze giechelde gemeen. “En als ze weer last krijgt van hoogmoedswaanzin, roep ik Kees wel…” Ik zuchtte. “Ja hoor… Jonkman & co. Voor al uw personeelsproblemen…” Joline trok mij naar zich toe en gaf me een zoen. “Daar ben jij héél goed in, vriendje van me…” An en Henry stonden te kijken, dus ik reageerde met een gespeeld verontwaardigd: “Joline, niet doen! Er staan kleintjes te kijken!” Henry schoot in de lach en Angelique keek me lang en somber aan. “Jij vraagt om problemen, meneer Jonkman… Héle grote problemen…” Joline gniffelde. “Je mag ‘m juridisch fileren, An. Alleen niet fysiek. Dat hou ik liever voor mezelf.”

Ze bleef lachen. “En nu ga ik iemand blij maken. Ene mevrouw de Groot.” Ze wilde weglopen, maar ik hield haar tegen. “Laat me raden… Bas wordt Marion 2.0? En Fred neemt zijn rol van mentor weer op zich?” Ze knikte. “Alleen als Fred het ziet zitten. Maar dat ga ik hem nú vragen.” Ze liep weg. “Ik ben benieuwd…” Twee minuten later liep ze met een breed glimlachende Marion binnen. “Eén iemand is in ieder geval happy. Die grote was even weg. Die vraag ik het zó wel.” Marion vloog Angelique om de hals. “Dank je wel! Wil je het met mij proberen? Ondanks alles?” Angelique antwoordde droogjes: “Iemand moet toch de jassen van de grond rapen die ze hier naar binnen flikkeren?” Marion kleurde en wij schoten in de lach. “En ik zie jou best zitten als roomy, hoor Marion. We maken het gezellig samen. En samen kunnen we Kees onder de duim houden.”

Ik trok een wenkbrauw op. “Jaja… Dream on, sisters…” Ik hoorde Fred’s voetstappen door de gang dreunen. “Fred! Kun je even komen?” Joline keek hem aan. “Wat dacht je van een nieuwe pupil? Marion gaat de receptie overnemen van An…” Hij keek van de een naar de ander. “Een nieuwe pupil? Laat me raden… Bas Adema? Ik ben niet helemaal achterlijk hoor… ik vang nog wel eens iets op. Maar ik weet niet of ik daar vrolijk van word.” Joline liep naar hem toe en tikte hem op zijn neus. “Hoe denk jij nu over Marion, Fred?” Hij keek nadenkend. “Als een leuke collega. Een aanvulling als het gaat om uitwerken van schema’s, kan best wel out-of-the-box denken en ze werkt hard. En je kunt met haar lachen.” Hij lette totaal niet op die tik op zijn neus. “Mooi. Die collega haal ik nu bij je weg en je krijgt er een vent van bijna 40 voor terug. Een vent die zojuist enorm onder uit de zak heeft gekregen van onze directeur in eigen persoon. En kon kiezen uit: of op z’n knieën door het stof gaan, of een rotschop krijgen en buiten gezet worden. Hij heeft optie één gekozen, met een paar voorwaarden. Jij, meneer van Laar, gaat zo meteen even met Theo praten over je nieuwe pupil. Want ik zou graag zien dat we over een tijdje meneer Adema op exact dezelfde manier bekijken als Marion. En dat, meneer”, ze tikte Fred weer op z’n neus, “is honderd procent uw verdienste. En daar ben ik in ieder geval heel blij mee.”

Hij keek Joline aan. “Dank je wel. En nu kappen met dat tikken op mijn neus. Ik ben Kees niet…” Hij draaide zich om en keek me aan. “En nee, ik wil niet weten wat ze met jou doet.” Hij dreunde de deur uit. “Ik haal Adema…. Ehhh… Bas even op.” Ik liep naar de koffiehoek. “Bas… Kom je mee?” Hij keek me aan. “Nee. Ik ga zo meteen naar Theo en neem ontslag. Ik heb zitten denken…” Ik keek hem aan. “Had je eerder moeten doen. Had een boel ellende gescheeld.” Hij knikte. “Ja. Maar ik kan hier niet met goed fatsoen blijven werken. Altijd zal men achter m’n rug zeggen: ‘Kijk daar loopt die vent die mevrouw Boogers voor hoer uitmaakte…’ Dat ga ik niet volhouden. Ik neem ontslag.”
“Jij neemt nog een bak koffie, meneer Adema. En je gaat naar mij luisteren.” Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Ik ga…” Ik greep hem bij een arm. “Zítten, klep dicht en luisteren, anders krijg je nóg een oplawaai.” Hij ging zitten en keek me aan. “Bas, wat vind jij van Marion de Groot als collega?” Hij haalde zijn schouders op. “Gewoon. Leuke meid. goeie collega. Slim. Hoezo?” Ik keek hem aan. “Marion kwam een aantal weken geleden hier werken. Zou DT wel eens even voorzien van 'communicatie'. Het toppunt van arrogantie. Dacht de wereld om háár draaide. DT heeft haar compleet omgeturnd. Ze is nu wat ze is. Precies wat je zegt: slimme meid, doet leuk mee, goeie collega. Dát, meneer, is Developing Technics.

Je krijgt nog een kans van Theo: grijp ‘m. Met beide handen. Want je hebt thuis een gezin zitten, toch?” Hij knikte. “Ja. M’n vrouw en twee jongens. Een van tien en een van acht.” “En die wil jij meesleuren in een eventueel mislukken van deze job? Laat naar je kijken. Jij gaat gewoon aan het werk. Keihard, zoals de rest van deze toko ook doet. Want, als dit bedrijf mee wil komen met de grote jongens, hebben we dat ISO 9001-certificaat gewoon nodig. En als jij je best doet, zul je merken dat we dit incident binnen een maand vergeten zijn. Ja, je ligt nu onder een vergrootglas en dat is rot, maar daar bijt je je maar doorheen. Grote jongen zijn.
En nu ga je je melden bij Fred. Dát is tot nader order je mentor. En ik geef je één raad: luister naar hem, anders ga je verdomd moeilijk krijgen.”

Hij keek me aan. “Oké.” Meer kwam er niet uit. “Oh ja, nog twee dingen: morgen neem je sportspullen mee om tussen de middag mee hard te lopen. En douche-spullen en schoon ondergoed. Dat doen we elke maandag, woensdag en vrijdag. De andere dagen maken we een middagwandeling. En je gaat naar Klaas om te vragen of het goed is als jij over anderhalve week met zijn team mee kan naar de HUET-cursus.” Hij keek paniekerig. “Moet dat écht?” Ik knikte. “Ja. Je hebt dus nog anderhalve week om te leren zwemmen, Bas. En nu: aan ’t werk.”
Ik leverde hem bij Fred af. Marion was al bezig om haar bureau leeg te halen. “Fred, je nieuwe pupil. Bas, dit is je mentor.” Fred keek me aan. “Dank je wel, Kees.” En tegen Bas: “Zo. Ik hoorde dat je even naar rechts bent gericht. Overkomt ons allemaal wel eens. Pak je spullen uit je bureau en verhuis dat hierheen…” Meer hoorde ik niet, want ik liep naar Joline.

Die zat nogal agressief te schrijven. Ik hoorde haar pen over het papier krassen. “Hé, schat, ik ga jou even een kwartiertje schaken.” Ze keek me vragend aan. “Ja. Jas aantrekken, luchtje scheppen. Stoom afblazen. En dat doen we buiten.” Ze knikte. “Je hebt gelijk. Alles wat ik de laatste tien minuten heb geschreven kan rechtstreeks het ronde archief in.” Ze pakte haar jas en liep met me mee. Toen we voorbij Theo’s kantoor kwamen hield een brul ons tegen. “Hé! Waar denken jullie heen te gaan in de baas z’n tijd?” We deden een stap terug. “Even stoom afblazen, meneer de directeur. Om daarna weer voor de volle dertig procent er tegenaan te gaan…” Hij grinnikte. “Goed plan. Go!” We liepen de voordeur uit. Een paar straten verder zuchtte Joline. “Dank voor je backup, Kees. Je kwam pas in beeld toen het fysiek werd.” Ik keek naar haar: ze was nog steeds redelijk opgefokt. “Vanaf het moment dat je hem in de gang aansprak op het niet nakomen van zijn afspraak stond ik al in de startblokken, schat…” Ze keek me aan. “Ik had niet anders verwacht…”

Zonder dat we het door hadden stonden we plotseling op een wel héél bekende T-splitsing. “Verdorie, ik had de auto mee moeten nemen. Hadden we nu een lekkere achterbank gehad.” Ze glimlachte. “Die herinnering zal blijven, Kees. Maar wat is erop tegen om nu even staand te zoenen?” Ze voegde de daad bij het woord. En na een lange kus keek ze me aan. “Met jou op het werk is het nooit saai…” Ik grinnikte. “Zei de vrouw die een van haar personeelsleden een keiharde dreun op zijn oor gaf… Hij klonk harder dan in Frankrijk of bij de supermarkt, schat.” “Dat zal de galm in de gang wel geweest zijn, Kees. Het effect was in ieder geval hetzelfde: ook hij ging neer.”
“Ja. Die kijkt wel uit om nog iets tegen jou uit te halen. Zeker nu hij bij Fred zit. Overigens heb ik hem opdracht gegeven om mee hard te lopen. En bij Klaas te vragen of het goed is dat hij met Klaas z’n team meegaat als zij de HUET-training gaan volgen. Ook dát is een dingetje voor meneer Adema: hij is panisch van water.” Joline haalde haar schouders op. “Prima een lakmoesproef, net als bij Marion. Klaas moet ‘m dan maar goed in de gaten houden.” Ze greep me bij mijn arm en draaide me om. “Kom, meneer van de cavalerie, terug. Over twee uur gaan we wéér een stukje wandelen. Het is pas tien over negen… Ik heb het gevoel dat we er al een werkdag op hebben zitten, verdorie.” “Time flies when you’re having fun…” Ze keek me aan. “Kees Jonkman: lul niet.” “Vanochtend zei je iets heel anders, schatje…” Ze gespeeld boze blik was haar reactie en we liepen gearmd terug naar DT.