Mini - 117

Ik ging op bed zitten. “Tot uw dienst, freule.” Ze bromde. “Nee, gek, hier naast me komen liggen. Uitgekleed.” Even later, toen ik naast haar lag, rolde ze tegen me aan. “Hé liefje… Heb je nog pijn aan je oor?” Ik schudde mijn hoofd. “Volgens mij sloeg jij minder hard dan bij voorgaande gelegenheden.” Ze knipoogde. “Dan is het goed. Ik had ook niet de bedoeling om je hard te meppen. Wilde je alleen maar laten weten dat ik dat soort grappen niet zo op prijs stel.” “Dat is prima gelukt, freule. Ik weet mijn plaats weer.” Ze keek me aan. “Klopt. En daar lig je nu.” Ze kuste me. “Kom, even tanden poetsen. En dan lekker in bed nog wat knuffelen. Morgenochtend wel douchen.”

Ze zwaaide haar benen uit bed, liep om het bed heen en trok me overeind. “Húp! Tanden poetsen, anders wordt er zo meteen niet gezoend.” “Ohhh…. Dat zijn pas argumenten.” Even later stonden we naast elkaar te borstelen en te spoelen en daarna kropen we lekker onder het dekbed. Ik trok Joline tegen me aan, haar rug naar me toe. Onder haar armen door streelde ik haar buik, over haar dunne nachtpon heen. “”Hoe kan het goed maken met mijn lieve Jolientje?” Ze fluisterde: “Door hier de hele nacht mee door te gaan. En als je stopt omdat je in slaap valt, krijg je wel weer een pets op je oor.” Ik gniffelde. “En als jij nou eerder in slaap valt? Moet ik je dan ook wakker maken?”
Ze legde mijn handen iets steviger op mijn buik. “Als ik in slaap val, dan laat jij je freule lekker slapen. En morgenochtend, één minuut voordat de wekker af dreigt te lopen, maak je me lief wakker met een kusje op mijn oor terwijl je fluistert: ‘Goedemorgen schatje… Ik heb hier een kopje thee voor je, met een beschuitje.’ En je zorgt dat die wekker z’n klep houdt.” Ik kriebelde aan de onderkant van haar borsten. “De freule is wel veeleisend hoor… Ik weet niet of ik dat allemaal kan onthouden.” Joline lachte zachtjes. “Je doet je best maar. Maar nu lekker slapen liefje. Het is heerlijk wat je nu doet, maar die ‘laffe mixdrankjes’ hakten er aardig in.” Ze draaide zich naar me om en gaf me een zoen. “Welterusten, lekker stuk van me.” “Slaap wel, freule. Ik hoop dat ik u in uw dromen mag ontmoeten.” Met een glimlachje draaide ze zich weer om, haar rug naar me toe. Ik streelde haar zachtjes over haar rug, en niet veel later hoorde ik dat ze in slaap gevallen was: Joline snurkte zachtjes. Ik kroop tegen haar aan en het gesnurk stopte. Even later was ik ook bewusteloos.

Toen ik wakker werd wees de wekker vijf voor half zeven aan. Half zeven zou hij aflopen, dus ik draaide hem preventief de nek om en sloop het bed uit. Joline sliep nog. In de huiskamer trok ik mijn nette broek aan om haar niet te storen en zette water op. Een paar beschuitjes waren snel gesmeerd en toen het water kookte, maakte ik thee. Een kopje en twee beschuitjes op een dienblad...
Ik klopte op de deur van de logeerkamer. “Ja…?” klonk de slaperige stem van Mel. Zachtjes deed ik de deur open. “Goedemorgen zus. Een kopje thee en een voorproefje van het ontbijt. U wordt om zeven uur in vol ornaat aan tafel verwacht.” “Kéés! Wat een service…” Ze kwam overeind en ik zette de boel op haar nachtkastje. “Goed geslapen?” Ze knikte. “Ik denk dat ik, nadat ik in bed ben gaan liggen, binnen vijf minuten sliep. Héérlijk!” “Mooi. Dan heb je niet de hele nacht liggen woelen en schaapjes lopen tellen. Dat was de bedoeling. En nu lekker genieten.” Ze glimlachte. “Dank je wel.”
Ik pakte in de keuken het andere dienblad en liep naar onze slaapkamer, zette het blad op een nachtkastje neer en kuste Joline. “Goedemorgen freule… Het eerste deel van uw ontbijtje staat naast u klaar.” Ze rekte zich uit. “Hoi Kees… Hoe laat is het?” “Het is drie minuten over half zeven. Ik ga even douchen en scheren; eet jij maar lekker een beschuitje en drink je thee, dan lossen we elkaar zo af.” Ze glimlachte lief. “Oké. Tot zo!”

Een snelle douche, daarna scheren… Na acht minuten was ik weer terug in de slaapkamer. “Heeft Mel ook…” Ik knikte. “Mel zit nu ook van haar beschuitje en haar thee te genieten. Is helemaal voorzien” “Je bent lief.” Ze trok me naar zich toe en gaf me een zoen. “Lekker geslapen?” Ik knikte. “Tegen jouw slaapverwekkende rug aan. Sliep prima.” Even later liep Joline de badkamer in en hoorde ik het douchewater kletteren. “Zeven uur staat het ontbijt klaar, schat! Half acht vertrek!” “Oké!” Ik kleedde me verder aan: overhemd, stropdas. M’n colbert liet ik nog even aan de kapstok hangen en ik zette water op voor de eitjes. Koffiemachine aan, brood in de rooster, beleg op de bar, bordjes, bestek…
Om vijf voor zeven stond alles, behalve de koffie klaar en op dat moment liep Mel de kamer in. “Zo zussie… Jij ziet er fraai uit!” En daar was niets van gelogen: Ze had een mooie groene jurk aan, een parelketting om haar nek, haar haren in een wrong op haar achterhoofd en ze liep op hoge hakken. “Ik moet mijn machinist toch laten merken dat ik blij ben dat hij weer terug is?” “Dat gaat je in deze outfit zeker lukken, schoonheid.”

“Hoor ik mijn vriendje ‘schoonheid’ zeggen tegen een andere vrouw?” Joline kwam de kamer binnen. “Oh, tegen zijn bloedeigen zuster… Dat mag en…” ze bekeek Mel van top tot teen, “zo te zie helemaal terecht. Je ziet er prachtig uit, Mel!” Die glunderde. “Maar jij scoort ook best hoog, Jo.” Joline had haar blauw-oranje combinatie weer aan en haar gouden ketting om haar hals. “En ik mag deze twee schoonheden vergezellen? Wat een eer en genoegen…” Mel keek me aan. “Maar één van de twee neemt straks afscheid en gaat met haar eigen ventje mee, Kees.” “Dat is goed, dame. Maar nu eerst: lekker ontbijten. De eitjes zijn met twee minuten gereed… Koffie, allebei?”
Even later zaten we lekker te eten. Althans: Joline en ik. Mel at maar één boterham en liet haar koffie staan. “Hé zus… Iets mis met mijn koffie?” Ze schudde het hoofd. “Nee, absoluut niet. Maar ik ben vreselijk nerveus. De tijd kan me niet snel genoeg gaan. Geen trek in eten.” Ik pakte een broodtrommeltje uit de kast. “Smeer dan tóch maar een paar boterhammen en doe ze hier in. Onderweg naar Berg en Dal heb je dan ten minste wat te bikken. Of gaan jullie eerst naar Malden?” “Even langs Malden.” Mel keek ondeugend en Joline vulde aan: “En dan als een speer naar Berg en Dal, schat ik zo.” “Jij mag nóóit meer raden, Joline…”

Even later sloot ik de flat af en liepen omlaag. De Golf van Rob stond voor de flat; Mel stapte daar in en volgde ons richting vliegveld. Eenmaal daar aangekomen, met de auto’s op de parkeerplaats liepen we de ontvangsthal in. De vlucht van Rob was keurig op schema; hij zou over twee minuten landen. “Dan eerst de koffie regelen…” Melissa liep naar de Starbucks en bestelde een medium koffie met medium suiker. Het deksel ging er op. “Geef die koffie maar aan mij, Mel. Als jouw ex-stookolieslurper jou zo ziet heb je kans dat de koffie verpletterd wordt tussen jullie lichamen. En dat zou zonde zijn. Mij omarmt hij waarschijnlijk iets minder enthousiast.”
Tien minuten later ging de gate open en kwamen de reizigers uit Londen de hal in. Een van de laatsten was Rob. Zodra hij zichtbaar was, stoof Mel op hem af en vloog hem om de hals. Een paar medereizigers begonnen te grinniken om Melissa’s hartstochtelijke begroeting. Even stonden ze hevig te zoenen. Toen maakte Rob zich los, sloeg zijn arm om Mel heen en liep met een brede lach op ons af. “Hé zusje…” Hij omhelsde Joline. “Dat is een beter welkom dan de vorige keer.” Daarna wilde hij mij een hand geven.”Kees! Ouwe schurk!” Ik drukte hem meteen de koffie in de hand. “Hier. Zuipen, kreng, want anders ben je weer niet te genieten. Daarna schudden we handen.”
Hij schoot in de lach en nam een slok. “Hé… daar heb ik 24 uur op moeten wachten.” Daarna gaf hij me alsnog een hand. “Dank je wel.” Ik wees naar Mel. “Zij heeft ‘m gekocht hoor…” Rob kuste Melissa nog een keer. “Jij mag bij me komen wonen.” Mel had geen gevat antwoord terug, knipoogde alleen maar. “Kunnen we even ergens gaan zitten, mensen? Dan kan ik m’n benen even strekken. ’t Is maar goed dat ik niet met Ryan Air over de Atlantic gevlogen ben, want dan hadden ze m’n benen kunnen amputeren. Die lui denken dat iedereen één meter zestig is. Langere mensen bestaan in hun optiek blijkbaar niet. Wát een gebrek aan beenruimte…”

We liepen Starbucks in. “Moet je nog wat eten, Rob?” Hij keek naar de vitrine. “Nou… een worstenbroodje gaat er wel in!” Melissa keek misprijzend. “Een worstenbroodje? Om bijna half negen ’s morgens? Ben je wel goed bij je hoofd?” Rob keek haar aan. “Lieve zuster Melissa. Mijn lichaam roept momenteel dat het half één ’s nachts is. Zelfs bij de normale mens gaat een worstenbroodje er dan prima in, zeker na het nuttigen van een paar borrels. Iets met tijdsverschil en zo. En bovendien heeft deze jongen de afgelopen weken diensten van 6 uur op, 6 uur af gedraaid; dan maakt het geen biet uit hoe laat het is; als je honger hebt ga je eten. Dus: kom op met dat broodje. Doe er overigens maar twee. Iets zegt mij dat ik vandaag behoorlijk veel energie nodig heb…”
Mel keek hem aan. “Zeker weten. Zal ik er maar vier voor je kopen? Als jou dat energie geeft…” “Doe er maar vijf, Mel”, zei ik, “Rob twee en de rest eentje. Wij lusten ook wel zo’n ding.” Joline keek me met afgrijzen aan. “Kéés! Zo’n vet ding, ’s morgens vroeg…” Ik legde mijn vinger op haar lippen. “Wij hebben vandaag ook energie nodig, schat. Al was het alleen maar om te tekenen…” Kortom: even later zaten we lekker worstenbroodjes te eten. Ook Melissa. “Hmm, lekker hoor. Niet te vergelijken met zo’n hotdog in New York. Dát is pas vet.” Rob likte z’n vingers af.
“Gaan jullie nog mee naar Malden?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Je hebt nu privé vervoer, dit in tegenstelling tot de vorige keer. Wij verdwijnen zo meteen richting Gorinchem. Daar zit een bloedhond van een directeur op ons te wachten.” Rob grijnsde. “Die ken ik, ja. Ga ik maandag weer mee kennismaken. En daar heb ik zin in.” Joline stond op. “Kom, Kees. Laat deze tortelduifjes met rust; ze hebben genoeg aan elkaar.” Ze omhelsde Rob. “Ik ben blij dat je weer thuis bent, Robbie. En nog veel blijer dat je straks bij ons komt werken!” Ik knuffelde Melissa. “Dag zussie. Tot… In ieder geval vijf december, bij Pa en Ma.” “Dank jullie wel voor gisteravond, Kees. Ik vond het niet alleen heel gezellig, maar de tijd is omgevlogen.” Ik gaf Rob een hand. “Welkom terug makker. Maak er een paar leuke dagen van, samen met die rooie hier.”
“Gaat lukken, Kees. Tot volgende week maandag, in Gorinchem.” Met een laatste zwaai liepen we weg.

“Zo… die zijn weer bij elkaar. Hebben even wat te doen.” Joline knikte. “Ja. Worstenbroodjes verteren.” Ze proestte het uit. “Kom, mevrouw Boogers, jij denkt zo te horen ook in plaatjes. Smeerlapje.” Gniffelend liepen we naar de auto. Die stond naast de Golf van Rob. “Even een geintje uithalen…” Ik pakte een gele Post-it en schreef er op: ‘Wie er ook rijdt: niet vrijen met de bestuurder. K&J.’ Ik plakte het ding onder de ruitenwisser op de voorruit. Toen stapten we in en reden weg.
“Kees… Schrok jij toen Mel vertelde dat zij en Claar ruzie hadden gehad?” Ik knikte. “Nou en of. De laatste keer dat ik getuige was van een ruzie tussen hen… ik denk een jaar of vier geleden! Ze hebben vrijwel nooit ruzie. Niet zo gek, als je elkaars gedachten kunt lezen. Want dat kunnen ze. Nou ja, bijna dan. Maar… het is goed afgelopen. Die twee bij elkaar in één bed…”
Joline giechelde. “Ja, daar zou de gehele mannelijke studentenpopulatie van Wageningen wel bij willen zijn, denk ik…” “Slecht mens. Mijn zusjes liggen lekker tegen elkaar aan te kletsen. Handjes zedig boven het dekbed. Zelfs zonder Balou in de buurt. Niks erotisch aan. Vuns.” Ze schoot nu hardop in de lach. “Dat denkt toch elke broer van zijn zussen? Altijd netjes, geen erotische gevoelens en zo?”
Ik keek haar héél even aan. “Volgens mij zag jij vanochtend hetzelfde als ik. Mevrouw mijn jongste zus, ‘dressed to thrill’ en dat is haar bijzonder goed gelukt. En volgens mij hebben wij de afgelopen maanden Ton en Claar en Rob en Mel voldoende waargenomen om zeker te weten dat zij, net als wij, hele erotische gevoelens hebben. Dus nee, ik ben al lang niet meer in de veronderstelling dat mijn zussen zedige nonnen zijn. Die gedachte had ik al laten varen toen ze nog maar nét op de middelbare school zaten, trouwens. Want zelfs in de brugklas wisten die krengetjes de heren al om hun vingertjes te winden.”

“Sjonge, wat ben ik dan een braaf meisje geweest…” Joline keek sip. “Ja. En daar ben ik héél blij mee. Overigens compenseer je dat de laatste maanden best aardig.” Een grom klonk naast me. “Meneer Jonkman. De enige die ik om mijn vinger wind, bent u, begrepen?” Ik schudde mijn hoofd. “Om de bliksem niet. Je windt iedere man bij DT om je vinger, schat. Nou ja, op ééntje na voorlopig. Gewoon door te zijn wie je bent: een hartstikke aardige vrouw die altijd bereid is om iets meer te doen dan gevraagd en vrijwel altijd opgewekt op het werk verschijnt. En er daarnaast nog uiterst appetijtelijk uitziet, zelfs al zou je een jute zak dragen.” Een hand verscheen op mijn knie. “Je bent lief.”

Eenmaal in Gorinchem gingen we weer aan het werk. Het was even wennen om Angelique en Marion samen op de receptie bezig te zien. Maar zo te horen konden ze het prima vinden; regelmatig hoorde ik ze lachen. Dat was in het backoffice iets anders, hoorde ik in de pauze. Joline en ik liepen wat achteraan en ze vertelde dat Fred al een paar keer was uitgevallen tegen Bas Adema. En dat zij Bas ook al op z’n nummer had moeten zetten, toen ze hoorde dat hij Fred nog steeds met ‘sergeant-majoor’ aan sprak. “Ik hoorde het en werd witheet, Kees. Hij zei het op zo’n toon dat de minachting er van af droop. Dus toen ben ik even naar hem toegegaan en hem gevraagd of hij het zou durven om Theo met ‘korporaal’ aan te spreken. Het antwoord daarop was een vrij schuchter ‘Ehh…nee’, waarop ik zei dat hij dat met Fred ook niet moest flikken.” “Goed bezig, dame. Ik denk dat je meneer Adema een stuk langer strak aan de lijn moeten houden dan Marion.”

Ze knikte. “Dat denk ik ook, Kees. Maar laat dat maar aan Fred en mij over; dat gaat goedkomen.” Ze giechelde gemeen. “Overigens kwam meneer vanochtend bij me. ‘Joline, die HUET-training… Ik was voor dinsdag ingeroosterd, maar dat komt me niet zo goed uit. Kan ik die naar achteren schuiven?’ Ik heb botweg geweigerd, met als argument dat hij zo snel mogelijk alle trainingen doorlopen moet hebben want als we een akkefietje op een offshore-platform hebben, moet hij er heen. Dus dinsdag gaat hij naar Dordrecht. En wat hij nog niet weet: Fred gaat mee, en ze hebben dezelfde instructeur als wij.” “Mevrouw Boogers, u bent wel een hele harde chef, hoor…” Ze knikte. “Ja. En soms is dat nodig. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.” Ondertussen waren we al weer bijna bij DT aangekomen, en dus namen we met een kneepje in de hand afscheid. Iedereen ging het eigen kantoor in en even later aan het werk. Verder gebeurde er die dag weinig bijzonders.

Totdat ik om half vijf de deur van mijn kantoor achter me dicht deed en naar het Backoffice liep. Nét op tijd om Joline te horen zeggen: “Ik wil morgenochtend een plan van je zien, inclusief tijdschema, hoe we DT gecertificeerd gaan krijgen.” Adema stond bij haar op het bureau. “Maar… Dat houdt in dat ik de hele avond daar aan moet werken!” Ik bleef even in de nis van de plotter staan om te luisteren en hoorde Joline zeggen: “Dan had je je tijd hiervoor maar beter moeten benutten, meneer. Je had toch al je aantekeningen in je hoofd? Nou, dan hoef je ze alleen maar uit te werken. Zoveel werk lijkt me dat ook niet. ten slotte ben je hier pas drie weken…”
“Joline, wees realistisch. Dat gaat niet in één avond. Bovendien: ik heb ook nog een gezin thuis.” Het was even stil en toen hoorde ik Joline héél zachtjes zeggen: “Dat klopt meneer. En het zou goed geweest zijn als u daar ongeveer drie weken geleden aan had gedacht, in plaats van die tijd hier te lanterfanten. Ga naar huis, help je vrouw met afwassen en de kinderen naar bed brengen en ga daarna keihard aan het werk.” “Dan schrijf ik die uren als overwerk.” Zijn stem klonk narrig. “Dat kunt u doen, maar ik keur ze niet goed. Zie het maar als ‘verschoven werktijd’, als compensatie voor de afgelopen weken.”

Adema’s stem klonk nu ronduit kwaad. “En jij denkt dat ik daar genoegen mee neem? Eerst boor je me 400 euro per maand door m’n neus, en nu moet ik gratis overwerken?” Ik hoorde Joline’s stoel over de vloer schrapen, teken dat ze opgestaan was. “Die 400 euro die u nu minder krijgt, meneer, is te wijten aan uw eigen gedrag. En dan krijgt u, ik heb het nog even niet over ‘verdienen’, dan krijgt u nog steeds netto 3.448,59 euro in de maand. Dat is ruim boven modaal voor iemand van uw leeftijd. Bijna 100 euro per uur. En de afgelopen weken heeft u voor 100 euro per uur vrijwel niets gepresteerd, meneer. Ik heb daar in ieder geval nergens harde bewijzen van gezien. Morgenochtend 08:00 laat u mij in de vergaderruimte een presentatie zien, inclusief tijdschema hoe u denkt DT certificeerbaar te laten worden.”
Haar stem stond weer in de stand ‘diepvries’. Ik kon haar niet zien, maar wel een voorstelling maken hoe ze nu achter haar bureau stond: kaarsrecht, een bloedmooie vrouw, maar met woedende, felblauwe ogen die dwars door je heen keken. “Ik wens u een productieve avond, meneer Adema.”

Hij trok de deur achter zich dicht en liep naar zijn eigen bureau. “Wát een kreng…” hoorde ik hem zeggen. Ik hoefde niets te doen; Gonnie had het ook gehoord. “Wát zei jij over Joline? Die vrouw is per gram méér waard dan jij per kilo. Denk daar goed aan, en laat ik dat woord nóóit meer uit jouw mond horen.”
Hij snoof alleen maar en even later hoorde ik hem de gang uitopen. Ik kwam tevoorschijn. “Dank je wel Gonnie, dat jij hem op z’n nummer zette.” Ze schrok toen ze me hoorde. “Kéés! Heb jij dat gehoord?” Ik knikte. “En ik was er blij mee. Niet alleen om te horen hoe jij over mijn lieve meisje denkt, maar ook dat jij meneer z’n plek wees. Nu hoefde ik het ten minste niet te doen. Dat zou misschien wat meer…” Ze knipoogde. “…rommel hebben gegeven? Laat dat soort zaken maar aan dames over, Kees. En jouw ‘lieve meisje’ is precies dát. Ik ga naar huis. Kijken of mijn vent de aardappelen al geschild heeft…”Fijne avond!” “Doei, Gonnie!”

Ik deed de deur van Joline’s bureau open. “Hoi schat…” Ze stond voor het raam naar buiten te kijken en draaide zich om toen ze me hoorde Het gebeurde niet vaak dat ze zó ernstig keek. “Ik heb jouw conversatie met Adema gehoord, schat.” Ze staarde langs me heen. “Is hij weg?” Ik knikte en Joline liet zich in haar stoel vallen. “Wát een lul. Hij heeft drie weken lang niets gepresteerd en begint nu over overwerk-uren schrijven…” Ik knikte. “Ik stond bij de plotter, schat. Alles gehoord. Je hebt prima gehandeld. En Gonnie heeft ‘m daarna nog even aangepakt.” Ik vertelde over het incidentje en Joline’s ogen lichtten op. “De schat! Die krijgt morgen een knuffel van me. Ik keek ongelukkig. “En ik dan? Ik was het met haar eens…” Joline stond op, liep naar me toe en omarmde me. “Jij krijgt wat anders, ventje…” Ze zoende me intiem.
Plotseling hoorden we een bescheiden kuchje en stonden Angelique en Henry in de deur. Angelique zei met een ondeugende lach: “Een tijd geleden kregen wij van een zeker iemand de goede raad om op het werk niet verstrikt te raken in intieme tongzoenen en zo. Wat een héél verstandig advies was. En uitgerekend degene die het advies gaf…” Verder zei ze niets. Joline kreeg een kleur. “Je hebt gelijk. Maar deze vent is zó onweerstaanbaar…” Ik schoot in de lach. “Dát hoort een man nu graag uit de mond van een knappe vrouw… Dank je wel voor dit compliment, schat.” “Ik vind het een nogal subjectieve mening”, zei Henry droogjes. Joline deed een stap naar hem toe. “Een mening is altijd subjectief, Henry. Daarom heet het ‘een mening’. Geen feit.” Angelique lachte. “We wilden jou even een fijne avond wensen, Joline. Maar ja… je was even bezig. Sorry voor het storen, maar alsnog: fijne avond!” “Jullie ook, stelletje stoorzenders!” Over haar schouder riep Angelique nog: “Wraak voor die ochtend een paar weken terug, toen wij buiten stonden te zoenen!”

We keken elkaar aan. “Dát is een betere manier om dit pand te verlaten, schat. Met een lolletje. Kom, we gaan.” Joline lachte. “Ja! Lekker thuis bankhangen en binchewatchen.” “In mijn geval kun je dat beter vervangen door ‘bitchwatchen’ schat…” Een lange, gespeeld-trieste blik was haar reactie. “Kees Jonkman…” Toen lachte ze weer. “Kom hier, gek!” Ze omarmde me weer en fluisterde: “Schijt aan goede adviezen. Jij weet precies wat ik nodig heb. Een geintje op z’n tijd. Kom, we gaan naar huis.” Bij de receptie groetten we Anneke. “Fijne avond, allebei!” “Jij ook, Anneke. Sterkte de laatste uurtjes.”
Na een bezoekje bij de supermarkt voor de boodschappen kwamen we thuis. “Zo mevrouw. U gaat even lekker ontspannen; de chef-kok gaat aan de slag. Het diner vandaag is een stamppot boerenkool met verse worst. En het dessert fantaseer ik ondertussen wel bij elkaar.” Joline gaf me een zoen. “Lief. Dan zet ik een mooi muziekje voor mijn chef-kok op.” Even later klonk de ‘Festive trumpet tune’ van David German uit de speakers. “Jammer dat ik m’n bugeltje hier niet heb… Dan had ik dat stuk kunnen instuderen. Het begint weer behoorlijk te kriebelen.” Joline keek me aan. “Dan koop je toch een tweede? Zonde als je je vaardigheid op de bugel laat versloffen. Hier kun je ook spelen zonder de buren uit hun flat te jagen.” Ze keek plagend. “Ik zet wel een paar oorkappen op…” “Eerst maar even koken, schat. Daarna praten we wel verder.” Toen we lekker zaten te eten ging Joline op het onderwerp verder. “Waarom zou je geen tweede bugel kopen, Kees? Ik zag je op dat filmpje in Duitsland genieten toen je in die kerk speelde. Als je de bugel niet aan het bespelen was, had je een grijns van oor tot oor op je mond…” Ik keek bedenkelijk. “Dat was een klasse-instrument, Joline. Daarbij vergeleken is mijn bugeltje in Amersfoort een stukje waterleidingpijp. Kost nieuw meer dan 3000 euro. Tweedehands misschien 1500. Da’s veel geld.” Joline knikte. “Ja. Maar als jij daar lol in hebt, moet je het gewoon doen. Ik merk dat jij je soms begraaft in je werk…” “En in jou, schat.” “Hmmm…” reageerde ze. “Daar heb ik niks op tegen, maar dat kan niet altijd. Jij moet ook een andere uitlaatklep hebben, meneer. Wij gaan eens op zoek naar een mooie bugel voor jou.” Ze gniffelde. “En dan kun je je hier op het balkon uitleven in ‘macho getoeter’, zoals je lieve zusjes het noemden. “Rotmeid!” Ze bleef pretlichtjes in haar ogen houden.

Na het eten ruimden we de boel op en dronken koffie. “Zometeen de tafel en de bank even aan de kant schuiven. Repeteren voor morgen.” Ik trok een wenkbrauw op. “Oh? Wil je morgen dan hier op de vloer liggen rollebollen?” Joline zuchtte. “Nee dwaas, dat doen we wel in bed. Morgen hebben we dansles. En ik wil een beetje trots op jou kunnen zijn, vriend. Dus we gaan vanavond even oefenen. Ik heb op de website gezien dat we de chachacha onder handen gaan nemen, dus…” “Die heb ik in Wageningen al geoefend. Met Claar en Mel.” Ze keek ondeugend. “Dan heb je vast héél goed onthouden hoe hij ging. Vanavond dus overhoring.”
Ik zuchtte en even later was de vloer ontruimd. Orgel- en trompetmuziek werd ingeruild voor dansmuziek en we zwierden de kamer rond. Joline danste toch anders dan Claar en Mel. Meer aandacht voor details en afwerking. Hierin kon ik de hand van Tony herkennen. Meerdere keren stopte ze midden in een dans, corrigeerde mij en dan ging het nummer van voren af aan.

Na een uurtje trok ze me naar de bank. “Zo. Klaar voor vanavond. Jij bent klaar voor de les, morgen. Misschien moet je zelfs wel wat afleren, maar dat zien we morgen wel. Iedere dansschool legt z’n eigen accenten. Maar je slaat in ieder geval geen modderfiguur.” “Dat sla ik met jou aan mijn zijde nooit, Jolien.” Ik was bloedserieus. Ze keek me kort aan en glimlachte. “Da’s lief van je. Kom, even de meubels terugzetten en dan even wat drinken en lezen. Om negen uur wil ik naar bed.” En zo geschiedde: met een glas fris voor ons zaten we nog even lekker te lezen en om negen uur trok Joline me overeind. “Kom. Douchen en dan lekker in ons bedje kruipen.”
En dus lagen we een kwartiertje daarna in bed. Ik kroop lekker tegen Joline aan en genoot van haar warme lichaam. “Je bent een heerlijke vrouw, schat.” Ik streelde haar benen. “Kees, jij bent ook een lekkere vent en wat je nu doet is heel prettig, maar ik val zo meteen in slaap…” “Is goed schat. Bij mij duurt het ook niet zo lang.” Een giechel volgde. “Wat heb jij voor ondeugende gedachten, Jolientje?” “Jolientje denkt eraan of Mel en Rob momenteel ook zo rustig naast elkaar liggen…” Ik moest grinniken. “Nee. Die hebben alle standjes uitgeprobeerd, tot en met de wasmachine aan toe. En nu, as we speak, kreunt Rob: ‘Nee, lieve schat, niet wéér…’ De arme kerel. Volgende week maandag komt hij als een skelet in Gorinchem, helemaal uitgewoond door zuster Melissa…”
Joline giebelde. “Ik zal ‘m dan wel vragen hoe het landleven hem bevalt.” “In ieder geval heeft degene die een gedicht moet maken voor Mel en/of Rob genoeg stof om over te schrijven.” Joline kwam een beetje overeind. “Ik denk dat iedereen genoeg stof heeft om een ellenlang gedicht te schrijven, Kees. Het maakt niet uit over wie… En nu: lekker slapen.” Even later was het stil op slaapkamer…