Mini - 118

Vrijdagochtend, onderweg richting Gorinchem, zat Joline er een beetje mee dat ze van de presentatie van Adema weinig verwachtte. “En wat doe ik dan, Kees?” Ik moest even denken. “Vertel Fred straks even wat er gisteren is voorgevallen. En laat hem bij die presentatie zitten. Fred heeft wel enig benul van een kwaliteitszorgsysteem en bovendien kan hij feilloos inschatten of iemand loopt te bluffen of dat iemand écht z’n huiswerk gedaan heeft. Als Adema loopt te bluffen laat je Fred er gehakt van maken en vervolgens geef jij hem nieuw huiswerk met de mededeling: ‘Laatste kans’. Een beetje ‘good girl and bad guy’.

Ze keek me fél aan. “Ik ben niet van plan de ‘good girl’ bij hem te spelen, Kees.” Ik schokschouderde. “Bij wijze van spreken dan. Overigens: gaat hij vanmiddag meelopen?” Joline knikte. “Ik heb hem de opdracht gegeven om mee te doen. Dit onder het mom van ‘Mens sanum in corpora sanum’, oftewel een gezonde geest in een gezond lichaam. Hij zou vandaag sportspullen en verschoning bij zich hebben.”
“Mooi. Dan maakt hij vandaag meteen kennis met mevrouw Boogers, de strenge gymjuf…” Joline schoot in de lach. “Ik laat jullie vandaag eens wat andere oefeningetjes doen behalve dat ‘domme lopen’. Ik heb wat leuks geregeld…” Ik keek nieuwsgierig, maar ze schudde haar hoofd. “No sir, my lips are sealed.” “Daar geloof ik geen bal van. Als ik jou zometeen ga zoenen…” Ze zuchtte. “Mánnen!”

Op de parkeerplaats van DT aangekomen probeerde ik haar meteen uit, maar ze hield haar lippen stijf op elkaar. “Koppig meisje…” fluisterde ik in haar oor. “En daar ben jij soms maar al te blij mee, meneer. Kom, aan ’t werk.” In de koffiehoek was het al druk. Fred was met Henry in discussie over de voor- en nadelen van lange echtgenotes. We hoorden het even aan en toen zei Joline droog: “Wat kletsen jullie nou? Jullie hebben beiden nog geen seconde ervaring met echtgenotes. Dus laat staan met korte of lange.”
Angelique applaudisseerde. “Zo. Die zit, heren.” Ik keek naar Fred. “U.P.G., makker.” Hij knikte meewarig. Joline vroeg: “U.P.G.?” “Afkorting voor: ‘Uit Positie Gekletst’. De puur militaire variant bevat een werkwoordsvervoeging van het mannelijk lid, maar we werken hier bij een beschaafd bedrijf, dus gebruik ik de nette vertaling maar.” Fred grinnikte. “Jaja… Fred, kun jij zo meteen even met me meelopen? Even overleggen.” Hij knikte. “Roger.” Met een verse beker koffie verdwenen ze even later naar Joline’s bureau.

Een paar minuten later kwam Adema binnen. “Goedemorgen allemaal!” Hij werd nu door niemand genegeerd, hoewel ik moeite had om zijn groet neutraal te beantwoorden. Enfin, hij was zometeen in goede en vooral stevige handen… Theo kwam ook binnen. Weekendtas bij zich. Prima, ook hij zou dus mee sporten. Ik bekeek hem vanaf de zijkant. Zo te zien had het strenge regime thuis al vruchten afgeworpen; hij leek wat te zijn afgevallen. Mooi! En ik zag dat hij thee inschonk. Zonder suiker. Straks, voor of na de wekelijkse bespreking, hem maar eens een compliment maken.
André kwam ook binnen. “Goedemorgen Piraten! En uiteraard het gewone werkvolk…” Henk keek hem laatdunkend aan. “Jij maakt jezelf niet populair bij ‘het gewone werkvolk’, vriend. Realiseer jij je wel dat je over anderhalve week ook tot dat ‘gewone werkvolk’ behoort?” André trok een wenkbrauw op. “Hoezo… Oh shit ja, dan zit ik voor een aantal weken in het nieuwe team. Onder de strenge leiding van Miranda. Nou ja… Je kunt het erger treffen.” Hij grinnikte verdacht vriendelijk mijn kant uit en ik lachte hem uit. “Succes over anderhalve week, makker. Ik ken Miranda langer dan vandaag.”

Met een bak verse koffie liep ik naar mijn kantoor. Toen ik voorbij de receptie liep hoorde ik Angelique en Marion schaterlachen. “Valt hier wat te lachen dames?” Marion knikte, nog nahikkend. “Ja, maar niks voor mannen. Een vrouwendingetje…” Ze knipoogde naar Angelique. Ik deed een stap naar binnen en deed de deur even dicht. “Het gaat lekker tussen jullie twee, geloof ik, he?” Ze knikten beiden en Angelique zei: “Als je me een aantal weken geleden voorspeld zou hebben dat wij nu hier de grootste lol hebben, had ik je voor stapelkrankzinnig verklaard, Kees.”
“Nou ja… In feite is hij dat toch ook? Een relatie hebben met de Blonde Feeks van Gorinchem?” Marion giechelde. Ik maakte een dreigend gebaar. “Jij moet goed zo doorgaan, mevrouw de Groot. Dan sta je binnen no time weer te blauwbekken op het dak…” Ze trok een grimas. “Maar ik ben hartstikke blij dat jullie zo goed met elkaar kunnen opschieten, dames.”

Marion trok Angelique naar zich toe. “Deze mevrouw is een schat. Ze heeft me uitstekend ingewerkt en is nooit te beroerd om me te helpen als ik iets niet weet.” Angelique werd rood. “Zo kan hij wel weer. Doe de deur maar open, want voor hetzelfde geld staat er iemand op de gang die z’n jas naar binnen wil gooien.”
Marion lachte ontspannen. “Hoe lang moet ik dat nog horen?” Ik grijnsde gemeen. “Tot op je bruiloft. Dan maken we een beeldende Powerpoint van je eerste week bij DT, zodat je arme bruidegom eindelijk weet wat voor vlees hij in de kuip heeft.”
“Dat mag, hoor Kees. Ik neem aan dat die powerpoint op het feest van de bruiloft wordt vertoond? Mooi, want dan heeft de sukkel al ‘ja, ik wil’ gezegd…” Marion stak haar tong uit. “Shit. Jullie zijn veel te ad rem vandaag. Ik ga maar weer aan ’t werk. Lekker technisch.” Angelique knipoogde. “Ja, machines kletsen niet terug hé?” Ik deed de deur open, draaide me om zei: "Kleine helleveeg…” Een spottende lach achtervolgde me in de gang en ik liep vrolijk m’n bureau in om aan het werk te gaan.

Om tien uur zaten we bij Theo voor het wekelijks teamleidersoverleg. We bespraken even hoe we Miranda zouden verwelkomen; maandag middag om 13:00 wéér een overleg. Kort, maar om haar in de gelegenheid te stellen de anderen beter te leren kennen en te weten waar we mee bezig waren. “We moeten deze dame een beetje in de watten leggen, dame en heren. Ze heeft DT tenslotte op haar kennismakingsdag zo’n half miljoen bespaard. Nog zonder dat ze op de loonlijst stond. Dat heb ik nog niemand van u zien doen.”
Theo lachte. “Oké mensen, even een tussenstand hoe we er voor staan: financieel gaat het meer dan uitstekend met het bedrijf. De orderportefeuille puilt uit; we hebben voor tenminste twee jaar werk op de plank liggen. Maar… Een aantal van onze opdrachtgevers eisen een ISO 9001-certificaat. Daarvoor hebben we meneer Adema in dienst. Joline, hoever staat het met het certificeerbaar zijn?”

Joline keek niet vrolijk. “Een tegenvaller, Theo. Ik heb Bas gisteren opdracht gegeven om vanochtend een presentatie te geven over het ISO-9001-traject, maar…” Ze zweeg even. “Ik weet geen fatsoenlijk woord voor de shitzooi die hij me voorschotelde. Ik heb een beetje verstand van kwaliteitssystemen, dus ik heb ‘m een paar nogal confronterende vragen gesteld. Waar hij geen antwoord op wist te geven. En Fred hier maakte helemaal gehakt van hem… Fred?”
Een grom klonk. “Mijn kleine nichtje van vier zou het beter gedaan hebben Theo.” Die fronsde. “Jullie zeggen in feite dus dat meneer Adema geen goeie keuze is.” Joline keek hem strak aan. “Op dit moment in ieder geval niet, Theo. Hij heeft, en dat is deels mijn schuld, de afgelopen weken lopen lamballen. Hij is nu onder de hoede van Fred, en dat houdt in dat hij keihard moet werken voor z’n geld. En ik ga hem elke week evalueren. Maar tot nu toe heeft hij DT alleen maar geld gekost. Ballast.”
Ik herinnerde me de uitspraken van Theo die hij deed toen we de eerste keer naar Damen waren gereden. ‘De overhead neemt de macht over, Kees. Kost klauwen met geld, produceert geen drol en loopt alleen maar dingen te verzinnen om zichzelf belangrijk te maken…’

Theo dacht even na. “Goed… Joline: Jij en Fred houden meneer Adema keihard aan het werk. Als je ook maar één moment aarzelt over zijn effectiviteit, wil ik het weten. Hij heeft van mij eergisteren z’n laatste kans gekregen; als hij die verprutst staat hij buiten. Ik roep hem straks wel even bij me; hij krijgt twee weken de tijd om met iets fatsoenlijks te komen. Zijn lot ligt nu in jullie handen, net als dat van Marion destijds. En Marion is er alleen maar beter van geworden. Hopen dat dat met meneer Adema ook lukt. Zo niet: jammer voor zijn vrouw en kinderen, maar DT is geen filantropische instelling.”
Een van de andere teamleiders zei: “Theo, is het een optie als we hem een paar weken met de diverse teams mee laten lopen? Niet alleen hier, maar ook op de diverse projecten?” Theo keek de kring rond. “Dame? Heren? Jullie mening graag. De andere teamleiders schudden zonder uitzondering hun hoofden en Klaas, teamleider van Team 1, was voor zijn doen nogal radicaal. “Geen goed plan. Punt één moet hij de HUET-traning nog volgen; dat doet hij aanstaande dinsdag, dus voor die tijd kan hij niet offshore, en punt twee: ik heb mijn team nu lekker lopen en ik wil geen vreemde erbij. En er zijn ook nog wat persoonseigenschappen van meneer die bij mij, maar ook in mijn team niet zo lekker liggen. Sorry, maar binnen mijn team is hij niet welkom.”

Joline viel Klaas bij. “Het lijkt mij ook niet goed. Laat hem eerst, onder het regime van Fred, maar eens keihard aan de slag gaan. Dan mag hij bewijzen of hij kan waar hij voor betaald wordt. Zo niet…” Ze maakte haar zin niet af. Dat deed Theo wél: “Zo niet, dan is hij exit. Hij heeft vanaf vandaag twee weken om zich te bewijzen. En Fred, daar mag je hem regelmatig aan herinneren.” Er speelde een lachje rond Theo’s mond. “Op jouw eigenwijze wijze.”
“En bedankt Theo. Wie mag hier weer het slechte nieuws gaan verkondigen?” “Kom op Fred, niet zo miepen.” Angelique lachte hem uit. “Tenslotte heb jij de dikste huid van ons allemaal…” Hij keek haar somber aan. “Jij moet goed zo doorgaan, kleintje…” Ze stak haar tong uit.
“Oké lui, even serieus graag.” Theo greep in. “We hebben het hier over een collega. En die collega heeft ook een gezin. We kunnen nu wel zitten geinen, maar Fred, ik wil dat bij hem het besef eindelijk eens doordringt dat hij niet alleen hier z’n salaris moet verdienen, maar dat hij ook verantwoording heeft naar zijn vrouw en kinderen. Als hij op straat staat is hij werkeloos. Dat mag je hem namens mij keihard inpeperen. En als hij het dan nog niet begrijpt, kunnen wij in ieder geval zeggen dat weer alles aan hebben gedaan.”

Hij keek de kring rond. “En dat geldt voor ieder van jullie. Als je ergens een aanknopingspunt ziet, wijs hem op zijn verantwoordelijkheid, ook naar z’n gezin.” Theo keek ons stuk voor stuk aan. “Het zou de eerste medewerker zijn die bij DT ontslagen zou worden, en daar zou ik behoorlijk van balen.” Hij zweeg even. “Temeer omdat ik hem zelf heb aangenomen. Maar als ik daar fout in ben geweest, zal ik de eerste zijn om dat te erkennen. Begrepen? Oké, einde onderwerp. De planning voor de komende weken, tot Kerst…”

We gingen verder. De laatste maand van het jaar bleek een pittige te zijn. Veel projecten moesten voor het einde van het jaar afgerond zijn, in verband met de financiën. “Mensen, dat wordt voor een aantal van jullie overwerk. Ik weet ‘t, dat hebben we vaker bij de hand gehad, maar het is niet anders.
Maar ik wil een paar dingen héél zeker stellen: op 5 December sluit DT om 12:00 de deuren. De meesten van ons hebben nog jonge kinderen; ik wil dat de papa’s en mama’s onder ons alle gelegenheid hebben om op een leuke manier Sinterklaas te vieren, met hun gezin. Kerst valt dit jaar op een zondag en maandag; de week tussen Kerst en de jaarwisseling zijn we ook dicht. Daar hoeft niemand vrij voor te vragen, dat is mijn cadeautje aan alle collega’s. We hebben dit jaar keihard gewerkt; het resultaat is daar ook naar en dat mogen jullie merken.” Hij grinnikte. “Bovendien gaan Gertie en ik in die week er een weekje tussenuit, en dan wil ik niet lastig gevallen worden met vragen uit Gorinchem. Dan verdwijnt mijn mobieltje namelijk spoorloos ergens in de sneeuw, daar zorgt Gertie wel voor…” We lachten.
“Oké lui, einde bespreking; Hoe laat moeten we in de hal zijn, Joline?” “Om kwart voor twaalf, heren. Dan wordt er getraind onder leiding van ondergetekende.” Joline lachte liefjes. “Ohhh shit…” hoorde ik Angelique fluisteren.

Toen iedereen uit Theo’s bureau vertrok bleef ik nog even hangen. “Is er iets, Kees?” Ik knikte. “Ja. Volgens mij ben jij de laatste week wat kilo’s kwijtgeraakt, Theo. Klopt dat?” Hij grinnikte. “Is het te zien? Dankzij Gertie, die me strak aan een dieet houdt. En diverse sportbeulen in dit gebouw. Gertie en ik gaan nu elke zaterdagavond een uurtje squashen. En de derde helft wordt doorgebracht onder het genot van een Spa rood in plaats van een paar biertjes en sherry. Dus…” “En thee zónder in plaats van koffie mét suiker… Jullie zijn goed bezig. Complimenten.”

Ik liep de gang in en ging weer aan het werk. Om kwart voor twaalf liepen alle Piraten in sportkleding de hal in. Anneke zat achter haar desk. “Zo… wat een sportief gezelschap weer!” Theo draaide zich naar haar om. “Zo voel ik me niet, dame. Ik heb de neiging om nu dramatisch te roepen: ‘Zij die gaan sterven, groeten u’, net als die ouwe gladiatoren in Rome.” Joline vroeg de aandacht. “Dames, heren… Ik heb een wat andere training dan normaal in petto. We lopen zometeen in een looppasje naar de fitness bij de ingang van het bedrijventerrein. Daar heb ik voor een halfuurtje een fitnessinstructeur geregeld die een aantal oefeningen met jullie gaat doen. Dus… Volgen!”
We liepen de deur uit en Joline zette er behoorlijke vaart achter. De fitness was zo’n 500 meter bij DT vandaan, dus kon het ook wat sneller. Ik liep achteraan, samen met Fred bezemwagen te zijn. We hoefden niemand op te jagen; de club bleef goed bij elkaar. Adema liep vlak voor ons en die keek één keer schichtig achterom en bleef toen bij de groep. Bij de fitness aangekomen stond de deur al open en Joline rende in één streep door naar een grote zaal. Daar stond een tengere jonge vrouw op ons te wachten. Haar haalkleur viel in de categorie ‘tomatenblond’. Joline wees naar haar. Dames, heren: dit is Mariette, uw trainer voor de komende dertig minuten. Mariette, we zijn compleet. Leef je uit.” “Goed dames en heren, welkom. U heeft het onderstel al een beetje warm gemaakt, nu de rest nog. Voorligsteun aannemen en tien keer opdrukken… Nu!”

Fred en ik doken op de grond. “Dit klinkt uiterst bekend, Kees…” Ik knikte somber. “Ik vrees het ook, makker. Ex-sportinstructeur van Defensie. Kan niet missen…” Mariette telde de keren opdrukken en bleef hier en daar staan om te corrigeren. Toen ze bij ons gekomen was, zaten de tien keer erop. “Opstaan! Schouders uitschudden…” In snel tempo liet ze ons sit-ups maken, dribbelen op de plaats, diepe kniebuigingen en over een bankje heen springen.
Tussen elke oefening even de spieren losmaken en weer door. Er zat geen seconde rust tussen en waar er eerst nog gelachen werd, werd het allengs stiller. Je hoorde alleen gehijg en af en toe een vloek. Die vloeken werden overigens meteen afgestraft. “Oh, u heeft adem over? Dan kunt u nog wel een keertje. Húp, opnieuw!” Zelfs Theo ontkwam er niet aan. Na twintig minuten hard werken zei ze: “Zo. Dit was het makkelijke deel…” En ze lachte er niet bij.

“Iedereen zitten op een matje. Benen kruisen, voeten tegen uw schoot aan. Handen ontspannen naast uw lichaam, handpalmen op de grond. Ogen dicht en wees u bewust van uw ademhaling. Door de neus in, door de mond uit. En: geruisloos. Ik wil niemand horen ademen. Hijgen doet u straks maar, maar niet in mijn tijd.” Het werd langzaam maar zeker stil in de zaal. Even hoorde je nog wat snellere ademhalingen, maar dat was na een tijdje afgelopen. Héél zacht zei Mariette: “Luister naar mij. Ik loop door de zaal heen en ik wil dat u zich op mij concentreert. Uw rechterwijsvinger wijst naar de plaats waar u denkt dat ik ben. En dat blijft u doen. Ondertussen bent u nog steeds maximaal geconcentreerd op uw ademhaling. Ik wil absoluut niets horen vanaf… nu.” Je kon een speld horen vallen in de zaal. Nee zelfs dat niet. Het enige wat ik hoorde was het ruisen van het bloed in mijn eigen oren. Voor de rest hoorde ik totaal… niets. Mijn vinger wees naar de plaats waar Mariette’s stem vandaan gekomen was: schuin links voor me. Ze kón zich niet verplaatsen, want dat zou onmiddellijk te horen zijn. Maar… opeens rook ik haar en voelde ik even later een hele lichte windbeweging langs mijn linkerarm maar hoorde nog steeds absoluut niets. Ze bewoog zich links langs me heen en moest vlakbij zijn! Ik wees in de richting die ik dacht dat ze heen ging. Ik schrok me kapot toen ik tien seconden daarna haar stem hoorde. Boven me. “Oké… ontspan… Doet u uw ogen open en kijk waar ik ben.” Ze hing in een touw vlak onder het plafond van de ruimte, vijf meter boven de grond.

“Wel allemachtig…” gromde Fred. “Hetzelfde hier, maat…” Ik was verbluft. Vlot liet ze zichzelf zakken. “Goed mensen, kom even om me heen staan…” Ze lachte vriendelijk. “Goed gewerkt, dat ten eerste. En ik méénde wat ik net zei voordat we met die concentratie-oefening begonnen: dat is het moeilijkste. Waarom? Je hebt jezelf hard ingespannen en meteen daarna moet je je adem helemaal onder controle zien te krijgen en je tegelijk maximaal concentreren. Dat is iets anders dan een stukje rennen, hé?”
Ze keek naar Fred en naar mij. “Jullie twee… Jullie waren de enigen die mij een stukje konden volgen. Hoe?” Ik grinnikte. “Ik rook je deodorant. Muskusgeur, had ik al geroken tijdens de voorgaande oefeningen. En ik voelde een luchtbeweging op mijn arm. Waarschijnlijk van het touw terwijl je aan het klimmen was.” Ze knikte en keek naar Fred. “En jij?” “Ik rook je ook. En je moet héél dicht langs me heen gelopen zijn; ik voelde je lichaamswarmte. Eerst links, vlak daarna rechts.” Ze fronsde. “Dat is de eerste keer dat me… Verdomme!”
Fred grinnikte. “Hier zitten twee ex-infanteristen met wat missie-ervaring.” “Ah… vandaar. Mensen, dit was het. Ik heb jullie hard aangepakt, maar ik hoop dat jullie het leuk vonden. Een afwisseling van…” ze glimlachte naar Joline, “dat domme lopen. Rustig terugdribbelen en zometeen lekker douchen.” We namen afscheid en liepen rustig terug naar DT.

In de hal zei Joline: “Zo, nu hebben jullie ook eens met yoga te maken gehad. Dat is dus niet zo zweverig als mensen wel eens denken. Theo, deze sessie was gratis; als we vaker gaan komen kost dat geld.” Theo zei droog: “Eén keer in de week vind ik dat prima, Joline. Regel dat maar. Dit was gewoon…” Hij zweeg even. “Fantastisch. Een ander woord heb ik er niet voor. Ik ben mezelf écht tegengekomen.” Joline lachte. “Dat was de bedoeling ook en dat geldt voor iedereen. Mensen, lekker douchen en lunchen. Dank jullie wel.”
We gingen uit elkaar. Even later, onder de douche, zei Fred: “Da’s de eerste keer dat jij tegen een vrouw durfde te zeggen dat je haar rook, Kees. Zonder dat je meteen klappen kreeg.” “Haar deo was nogal duidelijk aanwezig, Fred. Als ze een neutralere deo op had gehad, had ik ook die luchtverplaatsing niet opgemerkt. Maar wat was die meid stil, zeg!” Hij bromde bevestigend. “Die zou ik graag als verkenner gehad willen hebben. Goud waard.” “Dat zeker. De volgende keer eens vragen wat ze gedaan heeft…”

Na de lunch gingen we weer aan het werk en om vier uur gaf ik de opdracht om ‘schoon schip’ te maken. Zoals gewoonlijk werd er nogal gedold tijdens het schoonmaken. Angelique en Marion kwamen even kijken. Angelique stootte Marion aan. “Mooi gezicht hé, al die kerels die aan het schoonmaken zijn… Wedden dat ze dat thuis nooit vertellen? “Als jij je nou ook eens nuttig maakt, mevrouw Jacobs, door onder mijn bureau te vegen… Jij kunt daar beter bij dan ik.” Henry bood haar de bezem aan, maar Angelique weigerde die aan te nemen en zei met uitgestreken gezicht: “Het valt me nog mee dat je het niet over ‘zuigen’ hebt, Henry…” Het was één seconde doodstil in de ruimte, toen volgde een lachsalvo. We lagen dubbel van het lachen, Henry ook. Angelique werd vuurrood. “Ach, krijg allemaal de hik, stelletje vieze mannetjes. Ja, jij ook, meneer Claassen!” Ze draaide zich om naar Marion, in de hoop een medestandster te vinden, maar ook Marion was niet meer aanspreekbaar. Die lag slap van het lachen in een stoel. “Oh, ik kán niet meer… Als ik dit thuis vertel…”

Even later, terwijl we nog nagenoten, was de ruimte weer schoon en gereed voor de volgende week. “Goed, heren… Naar huis. Opgedonderd. Maandag mogen jullie weer ontsnappen aan het strenge regime van jullie echtgenotes. Nou ja, behalve André dan.” Hij keek me aan. “Ik ga samen met de kinderen leuke dingen doen. Druk genoeg mee.” Even later waren de Piraten verdwenen, behalve Henk.
“Kees… Wat doen we volgende week met André? Nu is hij vrolijk, en leeft hij naar het weekend toe, maar de andere weekenden is hij op vrijdagmiddag behoorlijk sip.” Ik dacht na. “Een moment, Henk. Even wat overleggen.” Ik liep naar Joline’s bureau en deed de deur achter me dicht. “Hé schat, ik heb een vraag…” Joline keek me aan “Jij kijkt serieus, Kees.” Ik knikte. “Ben ik ook. Ik legde de situatie van André uit en vervolgde: Zullen we hem volgende week meenemen naat het Boogers/Jonkman-sinterklaasfeest?” Joline keek twijfelend. “En dan? Ja, ’t is gezellig en zo, maar dan zit hij daar in z’n eentje. Zonder gedicht, zonder surprises, zonder cadeau…”

Ik schudde mijn hoofd. “Cadeau’s, surprise en gedicht regel ik wel. Maar ik wil hem die avond niet sip thuis laten zitten. Het is een fijne vent met goed gevoel voor humor, maar hij heeft behoorlijk last van zijn scheiding.” Joline knikte. “Als jij denkt dat hij het leuk vindt… Wél met de rest overleggen! En waar slaapt hij?” Ik dacht even na. “We hebben op zolder nog een kamer met een bed. Kaal, maar voor één nachtje… Ik ga Ma straks wel even bellen.” Joline stond op. “Je blijft een rare snuiter, Kees Jonkman. Maar wel een hele lieve. En niet alleen voor mij.” Ze gaf me een luchtig zoentje. “De rest komt straks, tijdens en na het dansen. En nu er uit; wij moeten ook opruimen.”

Ik liep terug naar Henk en vertelde hem wat ik van plan was. “Maar… Dan zit hij op een familiefeest. Da’s toch helemaal niet leuk?” “Ik denk het wel, Henk. De families Boogers en Jonkman kennende, komen er een aantal… ahum… onthullende gedichten tevoorschijn en wordt er gigantisch gelachen. Ik denk dat hij zich geen seconde verveelt.” Henk keek me aan. “Je bent af en toe een hele vreemde vent, Kees. Werk moet je gescheiden houden van privé.”
Ik schudde mijn hoofd. “Néé Henk! Als een van je mensen ergens mee zit, moet je hem helpen. Investeren in je personeel, noem ik dat. Dat betaalt zich dubbel en dwars terug.” Hij haalde z’n schouders op. “Oké… Zit wat in. Maar om zó ver te gaan…” Ik gaf hem een klop op zijn schouder. “Hoe dan ook: dank voor het meedenken, Henk. Ook jij nu lekker weekend vieren.” Hij trok zijn jas aan. “Goed weekend, Kees.” En met een lekker gevoel deed ik even later de deur van mijn bureau achter me op slot. Weekend! En oh ja… dansles. Hmmm….