Jesse - 20

Nieuwe week, nieuw deel. WOW, Twaalf reacties op mijn vorige deel. Echt supertof! Heel veel leesplezier met dit nieuwe deel!

Dinsdagmorgen, iets over zes uur in de ochtend rij ik voorbij München. Het is me gelukt, ik wilde München voor de spits voorbij zijn. Eindelijk ben ik in mijn prachtige Volvo onderweg naar huis. Een week eerder dan oorspronkelijk het idee was, dit doordat de afgelopen weken de temperatuur bleef stijgen en het zelfs ’s nachts ver boven de nul bleef. Hierdoor ging de kwaliteit van de sneeuw/pistes rap naar beneden. Behoorlijk uitzonderlijk aangezien het seizoen officieel nog niet voorbij is. Maar goed, de vraag naar lessen nam af en mijn heimwee alleen maar groter. Ik ben dus met mijn baas gaan praten. Na een goed gesprek waarin hij telkens weer liet merken hoe blij hij met mij was, was afgelopen zondag mijn laatste werkdag. Tevens vroeg hij me, smeekte bijna, of ik volgend seizoen weer wilde komen als skileraar. Ik ben heel eerlijk geweest. Heb hem verteld dat ik het supergaaf vind om skileraar te zijn maar dat ik ook last heb van heimwee. Hij begreep het en in komend najaar nemen we weer contact met elkaar op om dan te besluiten of ik er volgend seizoen er weer bij ben.
Gisteren, maandag, heb ik het hele appartement schoongemaakt en me klaar gemaakt voor de reis terug. Vanochtend, heeeel vroeg, ging mijn wekker. Ik ben opgestaan, aangekleed en snel nog een broodje gegeten. Vervolgens heb ik mijn laatste sigaret gerookt en daarna de rest van het pakje bij het afval te gegooid. Ik rook niet meer!

Het thuisfront heb ik lekker niet op de hoogte gesteld dat ik eerder naar huis kom. Mijn vrienden kennende willen ze vast in het geheim een “welkom thuis” feestje organiseren maar dat kunnen ze op hun buik schrijven. Nee, ik zorg zelf wel voor de verrassing. De drang om het gaspedaal diep in te drukken is daarom ook groot, ik WIL iedereen weer zien en dan voornamelijk Rick!
Toch weet ik me in te houden en rijd ik gewoon vlot door. Zo meteen, als de forenzen naar hun werk gaan ga ik stoppen voor een ontbijt.

…

Midden in de middag open ik het hek van mijn ouderlijk huis. Ik ben thuis, eindelijk thuis. De reis ging vlot en lekker, zo te zien zijn mijn ouders er niet aangezien hun auto’s er ook niet staan. Gek genoeg vind ik dat prima. Ik besluit om dan direct mijn auto leeg te halen zodat ik dat later niet hoef te doen. Met in elke hand een grote tas beland ik even later op mijn eigen vertrouwde slaapkamer. Met een grote glimlach op mijn gezicht kijk ik mijn slaapkamer rond en laat mij even op mijn vertrouwde bed vallen. Toch ga ik er snel van af! Eerst de auto leeghalen, straks heb ik er helemaal geen zin meer in!

Nadat ik de auto heb leeggehaald en vervolgens mijn tassen heb uitgeruimd (alles in de was) ben ik even gaan douchen. Ik droog me af en sla automatisch mijn handdoek om mijn middel. Ik open de deur van de badkamer en schrik me kapot. ‘Jesse! Je bent thuis!’ mijn moeder gilt van enthousiasme en pakt me stevig vast en geeft me een knuffel. Ik knuffel haar terug. ‘Hoi mama, verrassing.’
‘En wat een leuke verrassing!’ zegt ze als ze me los laat. Haar blik glijdt kort over mijn naakte lijf welke slecht wordt verhult door een handdoek om mijn middels. ‘Je ziet er goed uit jongen.’ Zegt ze dan moederlijk.
‘Mam, doe niet zo. Anders rij ik vandaag nog terug!’ zeg ik spottend. ‘Ik ga even wat aantrekken, wil jij wat te eten maken voor me? Ik heb nog niet geluncht.’
‘Natuurlijk lieverd, ik zie je zo boven.’
Terwijl ik kleding zoek in mijn kast zie ik opeens mijn werkkleding van de Karwei liggen. Ik pak dit eruit en gooi alles op een stapel. Dat ga ik straks nog terugbrengen, dan ben ik daar ook van af!
Na mezelf aangekleed te hebben ga ik richting de keuken, zodra mijn moeder mij in haar vizier heeft geeft ze me nog een spontane knuffel. ‘Ik ben zo blij dat je weer heelhuids thuis bent.’
‘Ruik ik dat goed? Heb je een eitje voor me gebakken?’ vraag ik terwijl ik me opnieuw losmaak uit haar omhelzing.
‘Ja, precies zoals jij hem graag eet. Ik kom erbij zitten, ik wil alle verhalen horen.’ Lachend schud ik mijn hoofd en neem plaats aan de keukentafel.
‘Waar is pap?’ vraag ik voor ik haar mijn verhalen vertel.
‘Congres in België, komt overmorgen weer thuis.’

…

Tegen het eind van de middag ben ik van mijn moeder ontsnapt en rij ik snel naar de Karwei om mijn werkkleding terug te brengen. Niet dat ze er nog wat mee gaan doen want het meeste is sowieso aan vervanging toe maar het geeft gewoon een goed gevoel. Een soort van afsluiting van een klein hoofdstuk in mijn leven. Daar komt bij dat ik dan direct nog even gedag kan zeggen tegen een aantal oud-collega’s.
Ik parkeer mijn auto in het midden van het parkeerplaats terrein en gris mijn kleding van de achterband, met een grote grijns op mijn gezicht loop ik naar binnen. Direct loop ik naar de service balie en met een groots gebaar gooi ik speels mijn kleding op de toonband. Greet, die zo met de pc bezig was, schrikt iets en kijkt verbaasd naar me. Bijna direct maakt haar verbaasde blik plaats voor een grote glimlach.
‘Jesse! Je bent terug!’ zegt ze enthousiast.
‘Yep, net terug van Oostenrijk dus ik dacht breng gelijk mijn kleding hierheen.’
‘Maar hoezo dan?’
Niet begrijpend kijk ik haar aan en twijfelend zeg ik. ‘Ik werk hier niet meer, is dat niet verteld?’
‘Zit je me nou in de maling te nemen?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Heeft hij niks gezegd? Nou lekker is dat.’
Precies op dat moment komt hij aanlopen. ‘Ha Jesse.’ Begroet hij mij vriendelijk. ‘Je bent eerder terug gekomen?’
‘Ja, vandaag. En thuis zag ik mijn werkkleding dus ik dacht het maar gelijk even terug te brengen.’
‘Bedankt, loop je even mee naar kantoor?’

Na een kort gesprek met de baas loop ik weer naar beneden. Greet ziet me direct en loopt op me af en pakt me zonder wat te zeggen vast. ‘Dit komt wel echt ruw op mijn dak. Ik wil niet dat je gaat Jesse.’ Fluistert ze in mijn oor zonder me los te laten. Ik klop haar zachtjes op haar rug. ‘Ik kom heus af en toe nog eens langs schat.’
Ze laat me los en kijkt me met waterige ogen aan. ‘Beloof je vrijdagavond te komen bij sluitingstijd?’
‘Nou eh…’
‘Jesse, het was eigenlijk geen vraag. Je komt vrijdag gewoon dan kan je ook de anderen gedag zeggen.’
Greet kennende valt er niet meer te discussiëren en eigenlijk vind ik het ook wel leuk om de rest weer te zien. ‘Ja, is goed. Ik beloof vrijdag te komen.’
‘Greet? Kan je even komen?’ hoor ik opeens een voor mij onbekende meisjesstem.
Tegelijk draaien Greet en ik ons gezicht naar waar het geluid vandaan komt. Het is het kassameisje, een nieuwe zo te zien want ik ken haar niet.
Greet kijkt me opnieuw aan en geeft een knipoog. ‘Altijd fijn om een nieuwe te mogen inwerken.’ Ze zegt het bijna spottend. Ik glimlach en zeg snel. ‘Tot vrijdag dan maar.’
‘Dat is je geraden Jesse!’ roept ze terwijl ze naar het nieuwe meisje loopt.

Met een grijns op mijn gezicht verlaat ik de Karwei en loop de parkeerplaats op. Ik haal mijn autosleutel alvast uit mijn zak en kijk op. Ik schrik en blijf doodstil staan. Daar, half op de motorkap van mijn auto, staat hij. Daar staat de klootzak. De klootzak die me al maanden stalkt, de klootzak die me zijn naaktfoto’s stuurt. De klootzak die van geen ophouden weet. Maandenlange frustratie komt naar boven en maakt plaats voor woede. Een woede die ik nog niet eerder heb gevoeld. Ik loop op hem af en bal mijn rechter vuist. Ik begin te snuiven en alles om me heen lijkt te verdwijnen. Het enige wat ik nog zie is dat hij daar nonchalant met een vieze grijns op zijn gezicht staat. Stevig stap ik op hem af. ‘Vuile klootzak’ grom ik zodra hij me kan horen. Hij gaat recht staan en laat zijn armen naast zich hangen. Zodra ik bij hem kom maak ik me klaar om met al mijn kracht mijn vuist op zijn kaak te laten komen. Ik haal uit en sla…
Behendig vangt hij mijn arm op en met een wonderbaarlijke sier draait hij me arm op mijn rug. Met een smak beland ik voorop de motorkap van mijn auto. Mijn arm houdt hij vast op mijn rug. Hij staat tegen me aan en drukt zijn kruis tegen mijn kont. Hij buigt voorover. ‘Hoi schatje, wat een toeval dat ik jou hier tref. Ik heb je zo gemist!.’
‘Laat me los smerige klootzak!’
Een geniepig lachje komt uit zijn mond terwijl hij zijn kruis tegen mijn kont aanschurkt. ‘Kom, kom, rustig maar Jesse. Je weet wat ik wil en er is geen ontkomen aan.’ Mijn woede is weg en heeft plaats gemakt voor angst. Hoe kom ik hier weg?

‘HEY DAAR!! Wat moet dat! Laat hem los!!!’ schreeuwt er plots iemand. Direct laat hij me los en stapt van me af. Razendsnel sta ik op, draai me om en duw met twee handen zo hard ik kan tegen zijn borst. Mijn stalker zag deze niet aankomen en laat zich wegduwen, verliest zijn evenwicht en valt achterover.
Nog altijd vol angst draai ik weer om, ren naar het portier, open en ga zitten. Ik druk op de start knop, zet hem in zijn achteruit en geef vol gas terwijl ik een slinger aan mijn stuur geef. Met piepende banden draait mijn auto. Dan zet ik hem in zijn één en geef opnieuw gas. Met piepende en slippende banden rijd ik als een dwaas het parkeerterrein af. Vol gas rijd ik de straat in en kijk angstig in mijn achteruitkijkspiegel….

Verdomme wat gaat dat hek langzaam open! Denk ik paniekerig terwijl ik steeds in mijn achteruitkijkspiegel kijk. Zodra het hek net ver genoeg open is geef ik opnieuw een dot gas en rij hard het terrein op. Direct laat ik het hek weer sluiten en blijf angstig in mijn spiegel kijken. Mijn handen houden het stuur krampachtig vast. Pas wanneer het hek dicht zit zucht ik diep uit. Mijn handen verminderen grip, ik sluit mijn ogen en leg mijn voorhoofd op het stuur. Ik probeer mijn ademhaling tot rust te laten komen.
Wanneer dit gelukt is stap ik uit. Terwijl ik naar de voordeur loop kijk ik elke paar stappen over mijn schouder…

Zodra ik binnen ben sluit ik de voordeur en draai deze op slot. Terwijl ik wat water wil pakken in de keuken tref ik een briefje op tafel. “Ik was zo verrast dat ik vergeten was dat ik nog afspraken heb staan. Kom vanavond laat thuis. Kus Mam”
Zucht, ik ben dus alleen. Ik pak een groot glas, vul deze met water en drink deze in één teug leeg. Ik zet mijn glas neer en steun met beide handen op het aanrecht. Wat nu?
Ik maak hem kapot! Nu is het oorlog! Zonder nog verder na te denken snel ik mij naar mijn slaapkamer. Ik zoek het snoertje van mijn telefoon en heb hem snel gevonden. Dan snel ik me naar mijn vaders werkkamer. Ik ga op de grote stoel zitten, druk de pc aan en wacht tot deze is opgestart. Op het bureaublad zie ik een icoontje van een camera staan. Deze open ik en direct komen er beelden van diverse camera’s rond het huis en bij het hek. Hoe gek het ook klinkt, dit geeft een soort van rust. Doordat mijn vader twee monitors heeft kan ik op de andere werken terwijl ik de camera’s in de gaten kan houden!
Ik sluit mijn telefoon aan op de pc en zoek alles op wat die klote stalker mij allemaal heeft gestuurd.

Ruim twee uur later druk ik op “print”. Niet één kopie maar vijf stuks. Terwijl de printer aan het werk gaat zoek ik de adressen van zijn zoons Hannes en Jannes van Danter op die Rick mij een tijd geleden heeft geappt.
Ik schrijf ze op een kladje. Tezamen met het adres van Boris zelf (de stalker). Hier maak ik opnieuw een foto van. Nadat ik tevergeefs heb gezocht naar grote enveloppen pak ik de printjes van de printer.
Ik rangschik ze. Eerst een brief waarin ik uitleg wat die Boris mij aandoet. Vervolgens alle appjes die hij heeft gestuurd. Daarna alle naaktfoto’s die hij heeft gestuurd en vervolgens kopietjes van de kaartjes die hij mij heeft gegeven. Vijf exemplaren, één voor zijn vrouw, één voor beide zoons, één voor de politie en één voor mezelf…
Tevreden laat ik me achterover vallen op de grote stoel en kijk naar de camera’s. Ik spreek met mezelf af dat ik morgenochtend naar de stad ga. Eerst ga ik enveloppen kopen om ze op de post te kunnen doen en daarna ga ik naar de politie om aangifte te doen. Nog even twijfel ik om eerst naar de politie te gaan maar voor hetzelfde geld verbieden ze dit. Maar dat zou betekenen dat ze het tegen kunnen houden en dat ben ik niet van plan!
Ik kijk naar het klokje rechtsonder op de monitor. 19:00 precies! De A1 en A2 trainen gezamenlijk van 21:00 tot 22:00. Straks ga ik erheen om Rick en mijn vrienden te verrassen met mijn thuiskomst!
Gedachteloos blijf ik staren naar de camera’s terwijl de minuten voorbij tikken.

…

Plots schrik ik wakker en probeer me te oriënteren. Ik zit nog steeds op de grote bureaustoel en blijkbaar ben ik in slaap gevallen. Opnieuw kijk ik naar de klok en zie tot mijn verbazing dat het 21:00 is!
Ik sta op, pak mijn telefoon en de printjes en ga naar mijn kamer. Ik pak een versleten rugzak en stop de printjes erin en duw de rugzak onder mijn bed. Dan kleed ik me uit zodat ik nog een snelle douche kan nemen voordat ik naar de korfbal ga.
Na de douche kleed ik me leuk aan om vervolgens terug naar de badkamer te gaan om mijn haar in model te brengen. Even kijk ik nog naar mezelf in de spiegel en het resultaat mag er wezen! Ik haast me naar de keuken en pak nog even een boterham aangezien ik nog geen avondeten op heb. Nog een laatste blik op mijn telefoon. 21:35 alweer! Met de boterham in mijn mond trek ik mijn jas aan en zoek ik mijn fietssleutel. Wanneer ik deze eindelijk heb gevonden haast ik me naar buiten en pak ik mijn iets wat stoffige fiets uit de schuur. Vol goede moed spring ik op mijn fiets en rij ik naar het hek.
Op het moment dat ik het hek wil openen houd ik stil en kijk schichtig om me heen. Wat als mijn stalker er is? De drang om terug naar binnen te gaan is groot maar als ik daaraan toegeef is mijn leven over! Zal ik dan toch maar met mijn auto gaan? Dat is ten slotte veiliger!
‘Verman je Jesse. Wees geen watje!’ zeg ik hardop tegen mijzelf.
Ik druk op de knop en piepend gaat het hek open, zodra het ver genoeg open is slip ik erdoorheen en laat het hek weer dichtgaan. Weer kijk ik schichtig om mij heen maar het is doodstil. Dan begin ik te fietsen, hard te fietsen.

Hijgend kom ik tot stilstand bij de sporthal. Snel zet ik mijn fiets op slot en ga ik naar binnen, de veilige warmte binnen… Het is een kleine hal met bijbehorend sportcafé. Vanuit het café kan je in de zaal kijken door een paar kleine ruiten. Ik loop naar de bar waar de barman me verbaasd groet. ‘Jesse! Je bent terug! Ik heb je gemist.’ Zegt hij met een grote glimlach. ‘Ja, de omzet die ik genereer misschien!’ zeg ik spottend terug.
‘Doe maar een biertje, daar ben ik wel aan toe.’
‘Deze krijg je van mij, niet verder vertellen he!’ zegt hij terwijl hij het vers getapte biertje voor me neer zet. ‘Maar ik dacht dat je langer weg zou zijn?’
‘Verrassing! Ik kon niet meer zonder je!’
Vrolijk begint hij te lachen en hij wil wat zeggen maar dan gaat zijn telefoon. Dankbaar dat hij wordt gestoord pak ik snel mijn biertje van de bar af en begeef me naar het raam zodat ik ze kan zien trainen. Ik wil nog niet dat ze mij zien maar de kans is erg klein dat ze me zullen opmerken. En ja, ze trainen, trainen hard! Ik zie ze allemaal! Sander, Dana, Mike en dan vooral natuurlijk Rick!
Zijn shirt is nat van zweet. Ik kijk toe hoe ze worden afgebeuld door de trainer die ze hard laat rennen met een lijnenspel. Terwijl ik, af en toe een slok nemend, met een grote grijns op mijn gezicht zit toe te kijken ziet de trainer mij opeens zitten. Razendsnel leg ik een vinger op mijn lippen om mijn aanwezigheid niet door hem te laten verraden.

Op een gegeven moment roept de trainer iedereen naar zich toe, snel kijk ik op mijn horloge en zie dat het tijd is. Op het moment dat ik op kijk zie ik de trainer mijn richting op wijzen. Ik schrik maar weet net voordat het eerste gezicht mijn kant is omgedraaid uit het zicht te stappen. Ik loop naar de bar en bestel tien bier. Terwijl de barman drukt tap hoor ik de deur van het café opengaan, snel draai ik me om en hoor al een enthousiaste Dana opgewonden tetteren. Zodra ze een hoekje omkomt en me ziet staan worden haar ogen groot. Voor precies één seconde is en staat ze stil dar begint ze te gillen zoals alleen vrouwen dat kunnen terwijl ze op me af rent. ‘JESSE!!!’ gilt ze terwijl ze op me afrent om vervolgens om mijn nek te springen. ‘Hoi zusje.’ Zeg ik zacht terug.
‘Eikel dat je bent, we wilden jou verassen.’ Zegt ze in mijn oor. Over haar schouder zie ik mijn andere teamgenoten één voor één verschijnen die allemaal even verbaasd kijken maar lachend op me af stappen. Ik maak me los van Dana en begroet de andere meiden met drie zoenen en de mannen met bro-hugs. Als ik iedereen heb gehad zie ik nog steeds geen Sander of Rick. Op het moment dat ik het wil vragen komen ze net gezamenlijk om de hoek. Ze zijn druk in discussie en hebben mij nog niet opgemerkt. ‘SANDER, kijk wie er is!!!’ gilt Dana. Sander en Rick kijken tegelijkertijd mijn kant op en hun beide mond valt iets open van verbazing. Dan beginnen ze te lachen en lopen gehaast me op af. Sander is er het eerst en pakt me direct stevig vast. ‘Broertje! Je bent er. Cool!’
‘Ik vind jou ook lief San.’ Zeg ik in zijn oor terwijl ik Rick aanstaar. Hij staart terug en lijkt zich weer eens geen houding te kunnen geven. Maar zodra ik los ben van Sander komt hij in beweging en komt vlak voor me staan. Hij pakt mijn gezicht met beide handen vast en voor het oog van iedereen zoent hij mij vol op mijn lippen.
Dan kijkt hij me aan, zijn ogen lijken waterig maar een glimlach loopt van oor tot oor.
Zwijgend drukt hij zijn lippen weer op de mijne en dan voel ik zijn tong bij me binnen dringen.

Hij zoent me, zoent mij waar al onze vrienden bij staan!



Einde deel 20. Ja, het zal weer een weekje wachten zijn voor het nieuwe deel! Laat je weer even weten wat je van dit deel vindt?