Jesse - 21

Welkom bij deel 21! Heel veel leesplezier!

Hij zoent me, zoent mij waar al onze vrienden bij staan!
Hij verbreekt de zoen en even kijken we elkaar diep in de ogen aan. Op het moment dat ik wat wil zeggen wordt er op mijn schouder geklopt, ik draai me om en direct krijg ik een biertje in mijn handen gedrukt. In het daarop volgende half uur vertel ik mijn verhalen. Geamuseerd wordt er door bijna iedereen gelachen en worden er af en toe flauwe opmerkingen gemaakt. Wat me opvalt is dat niemand raar doet over het feit dat ik net hier heb staan zoenen met Rick. Ik bedoel, ik ben naar Oostenrijk vertrokken terwijl ik hier bekend stond als meiden verslinder en nu ben ik als homo terug. En dan doet iedereen alsof het de normaalste zaak van de wereld is! Maar ik ben wel blij met deze reactie, ik ben blij dat ik thuis ben en ik ben blij om mijn vrienden weer te zien. Hoe dit precies komt vraag ik nog wel aan vriendje Rick.

‘Ik ga even douchen Jesse.’ Fluistert Rick plots in mijn oor.
‘Maak je het niet te lang.’ Antwoord ik speels met een pruillipje. Hij grijnst en loopt samen met nog een paar richting de kleedkamers. Sander komt bij me staan en geeft me een nieuw biertje.
‘Eikel.’ Zegt hij waarop ik hem vragend aankijk.
‘Ik was een “welkom thuis” feestje aan het organiseren!’
‘Haha, dat mag van mij nog steeds hoor.’
‘Ja, ik ben me daar gek. Je organiseert nu zelf maar een feestje.’ Zegt hij er gekscherend achteraan.
‘Maar San, hoe is het met je?’
Hij haalt even zijn schouders op en neemt een slok van zijn bier. ‘Wat?’ vraag ik hem, aan zijn lichaamshouding zie ik dat er wat speelt.
Hij zucht luid. ‘Het is niks, Dana en ik hebben een beetje ruzie.’
‘Ruzie?’ dring ik aan.
‘Nou, ruzie is misschien overdreven. Eerder een onenigheidje. Maar maak je niet druk, dat gaat wel weer over. Hoe laat ben je thuis gekomen vandaag?’
Wetende dat het een vraag is waarvan het antwoord hem niet echt interesseert maar dat hij van gespreksonderwerp wil veranderen geef ik rustig antwoord en verander ik van onderwerp. Zichtbaar dankbaar gaat hij in op het nieuwe onderwerp. We praten gezellig als vanouds totdat Rick terugkomt. Terwijl ik mijn ogen niet meer van Rick kan afhouden zet Sander zijn lege glas met een klap op de bar. Hierdoor trekt hij mijn aandacht en kijk ik hem aan. Hij tovert een glimlach tevoorschijn en rolt met zijn ogen. ‘Ik ga ook maar eens even douchen. Dan hebben jullie tortelduifjes wat tijd voor elkaar.’
‘Dat wordt tijd San, je stinkt.’
Snel geeft hij me een stomp en loopt dan lachend richting de kleedkamers.
‘Zullen we gaan?’ vraagt Rick me snel.
Ik knik, groet iedereen door middel van mijn hand op te steken. Terwijl Rick en ik weglopen word er nog geroepen. ‘Tot donderdagavond Jesse, we trainen om negen uur!’

Eenmaal buiten kijk ik Rick aan. ‘Ga je mee naar mijn huis?’ Vraag ik hoopvol omdat ik eigenlijk niet alleen wil fietsen.
‘Wat dacht jij dan, natuurlijk. Ik heb mijn moeder al geappt dat ik niet thuis slaap.’
Gelukzalig kijk ik Rick aan waarna ik op mijn fiets stap. ‘O, ik moet morgenochtend wel alweer om negen uur thuis zijn. Ik moet mijn ouders naar Schiphol brengen.’
‘O geeft niet, ik moet morgen ook nog de stad in.’
‘Net terug en direct druk?’ vraagt hij gekscherend terwijl we redelijk doortrappen richting mijn huis.
‘Ja, ik moet wat A4 enveloppen hebben, ik ga mijn stalker zijn familie even op de hoogte brengen.’ Antwoord ik alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
‘Wat?’ Hij schrikt en fietst me bijna omver. ‘Heb je besloten om hem terug te pakken?’
‘Ja, na vanmiddag wel ja. Maar ik ga ook aangifte doen bij de politie.’
‘Vanmiddag?’ vraagt hij benieuwd.
Ik zucht, waarom moet die klootzak nu ook nog eens mijn avond met Rick verpesten. Ik wil helemaal niet aan hem denken. Maar aan de andere kant, ik snap wel dat Rick alles wil weten.
‘Jesse?’ vraagt Rick ongeduldig.
Terwijl ik strak al fietsend strak voor me uitkijk vertel ik het hele verhaal van die middag. Dat die klootzak mij op stond te wachten op de parkeerplaats van de Karwei, dat ik hem wilde slaan maar hij me voor ik het doorhad al had overmeesterd en tegen me aan begon te rijden. Dat ik door een omstander vrij ben gekomen en ben gevlucht. Dat ik, zodra ik thuis was, op mijn vaders computer aan de slag ben gegaan met een brief en al het bewijs wat ik heb. Op het moment dat ik klaar ben met het verhaal open ik het hek van mijn thuis. Dit aan hem vertellen lucht op maar valt me zwaar tegelijkertijd. Eigenlijk weet ik mijzelf geef houding te geven.
‘Jemig.’ Zegt Rick zacht maar net hard genoeg dat ik het kan horen. Ik reageer verder niet en fiets het hek door. Zwijgend volgt hij me terwijl ik naar de schuur rij om onze fietsen in kwijt te kunnen. Pas als we via de achterkant van het huis mijn slaapkamer betreden nadat ik deze van het slot had gedaan kijk ik hem met waterige ogen aan.
Rick kijkt ernstig maar zodra hij mijn recht aankijkt lijkt hij iets te schrikken. Direct pakt hij me vast en leg ik mijn hoofd op zijn schouders. Tranen schieten uit mijn ogen en ik begin zacht te huilen. Voor het eerst sinds ik last heb van mijn stalker kan ik mijn tranen door hem niet meer bedwingen. Hoe je het ook wend of keert, ik leef in angst.
Ik dacht dat ik blij was dat Rick met me mee naar huis ging, blij om weer met hem te zijn maar misschien was het zelfs meer zo dat ik niet alleen naar huis wilde fietsen…
Nu ben ik hier in mijn slaapkamer samen met Rick en nu voel ik me hier schuldig over… Rick laat mij bijkomen, aait over mijn rug en praat zacht terwijl ik geen idee heb wat hij zegt.

Dan maak ik mij los van hem, veeg de tranen uit mijn ogen en wend mijn blik van Rick af. ‘Kom, kleed je uit, dan kunnen we onze tanden poetsen en naar bed. Ik wil tegen je aanliggen.’ Om mijn woorden kracht bij te zetten trek ik mijn jas uit. Vervolgens schop ik mijn schoenen uit en daarna volgt de rest van mij kledij totdat ik in alleen mijn boxer in het midden van mijn slaapkamer sta.
Pas dan kijk ik weer naar Rick die aan de grond vastgenageld lijkt te staan. Hij heeft tot nu toe alleen zijn jas opengeritst. ‘Rick?’
‘O, ja, eh sorry. Direct komt hij in beweging en begint zich ook uit te kleden. Ik ga op de rand van mijn bed zitten en kijk rustig toe hoe hij zich aankleed.
Wanneer ook hij enkel nog zijn boxer aanheeft zoek ik opnieuw oogcontact, veins een glimlach tevoorschijn, sta op en wenk met mijn hoofd. Zwijgend lopen we naar mijn badkamer waar ik een nieuwe tandenborstel voor hem pak. Zwijgend poetsen we onze tanden om daarna terug te gaan naar mijn slaapkamer.
‘Mag ik de brief zien?’ vraagt hij met een schorre stem. Ik knik, haal mijn rugzak onder het bed vandaan en haal er een kopie uit en geef deze aan Rick.
‘Ik ga nog even plassen.’ Zeg ik terwijl ik wegloop.
Gedachteloos zit ik op de wc terwijl mijn blaas leegloopt. Langer dan nodig blijf ik zitten, ik wil wachten tot hij alles heeft gelezen, ik wil daar niet bij zijn. Na een minuut of vijf loop ik terug naar mijn slaapkamer waar Rick, al zittend op mijn bed, net klaar is met lezen.
Ik zie hem slikken en zoeken naar woorden. Maar ik schud zacht mijn hoofd en steek mijn hand uit. Hij geeft de kopie aan mij en zwijgend doe ik hem terug in mijn rugzak om deze vervolgens weer onder het bed te stoppen.

Zodra ik klaar ben kijk ik hem weer aan, hij kijkt zwijgend terug. ‘Kom, liggen.’
Rick komt in actie en kruipt onder de dekens. ‘Hoho Rick, je hebt je boxer nog aan, die moet uit.’ Demonstratief haak ik mijn duimen in mijn eigen boxer en trek deze uit. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht terwijl hij me rustig bekijkt. Dan doet hij even wat moeite en triomfantelijk haalt hij zijn boxer onder de dekens vandaan. Ik glimlach nu oprecht en ga bij hem in bed liggen. Ik zoen hem en hij zoent terug. Een korte maar passionele tongzoen volgt. ‘Geen seks Rick nu. Ik wil slapen.’
Hij glimlacht kort, ik draai me op mijn zij met mijn rug naar hem toe. Direct komt hij tegen mij aanliggen en slaat een arm om heen. Ik zucht diep en pak zijn hand vast en sluit mijn ogen. Ik voel hem, zijn lichaam, zijn warmte. Ik heb hem gemist!

…

De volgende ochtend word ik bruut wakker gemaakt door een vloekende Rick. Verbaasd open ik mijn ogen terwijl Rick het bed uitspringt. ‘Wat doe je?’ vraag ik nogal slaperig. ‘Het is half negen!’ Roept hij terwijl hij zijn kleren op het bed gooit.
‘O?’ vraag ik nog niet begrijpend.
‘Ik moet mijn ouders naar Schiphol brengen om negen uur!’ zegt hij geïrriteerd.
‘O ja.’ Zeg ik terwijl ik nog steeds wakker probeer te worden. Dan begin ik te grinniken.
‘Wat?’ vraagt hij terwijl hij zijn sokken staat aan te trekken.
‘Begin jij altijd met je sokken?’ zeg ik terwijl ik zijn lul zie bungelen. Begrijpelijk genoeg geeft hij hier geen antwoord op en pakt zijn boxer. Dan kom ik ook in actie en stap uit mijn bed en pak ook mijn kleren van de grond. Voor het gemak trek ik dit maar aan, straks kleed ik me nog wel om. Denk ik bij mezelf.
Vijf minuten later lopen we buiten naar zijn fiets. ‘Brr, fris.’
‘Ja, heel anders dan dat warme Oostenrijk.’ Antwoord hij droog.
Ik grinnik om zijn opmerking en kijk gelaten toe hoe hij zijn fiets pakt. Ik open alvast het hek en hij wil al wegfietsen. ‘Stop!.’ Roep ik.
Geschrokken kijkt Rick me aan. Ik glimlach naar hem, stap op hem af en geef hem een kus. ‘Rij voorzichtig.’
Rick lacht. ‘Jij succes straks in de stad. Kom je vanmiddag naar mij toe?’
Ik knik. ‘Ga maar, ander kom je echt te laat.’

…

Om twaalf uur precies stop ik de laatste hap van mijn uitsmijter in mijn mond. Nadat Rick vanochtend was weggefietst ben ik heerlijk gaan douchen. Daarna heb ik mezelf weer leuk aangekleed en ben ik naar de keuken gegaan voor een ontbijt. Op de keukentafel lag weer een briefje van mijn moeder. Ze was de deur al weer uit en had nog geen boodschappen weten te halen dus er was niet zoveel om te ontbijten. Hoofdschuddend vroeg ik me af hoe ze het toch altijd voor elkaar kreeg om zo ontzettend druk te zijn zonder dat ze echt een baan heeft. Er zat dus niks anders op om het ontbijt over te slaan. Ik ben dus, na mijn rugzak te hebben gepakt, mijn auto ingestapt en naar de stad gereden. Bij de Primera heb ik enveloppen, postzegels en een pen gekocht. (ja, ik was een pen vergeten) en ben naar een leuk tentje gelopen. Ik zocht op het terras een lekker hoekje op. Met de ochtendzon op me genoot ik eerst van een heerlijk bakje koffie. En daarna dus mijn uitsmijter. Dan zucht ik even diep en pak de net gekochte enveloppen tevoorschijn. Eerst schrijf ik het adres van Boris (mijn Stalker) op een envelop. Daarna één voor zijn zoon Hannes en één voor zijn zoon Jannes. Vervolgens schrijf ik op de vierde envelop “Politie”. Na de enveloppen te hebben gevuld maak ik ze dicht en stop ik ze terug in mijn rugzak. Terwijl ik voorover zit gebukt hoor ik opeens: ‘Dag Jesse’
Ik kijk op en schrik me lam. Ik ga rechtop zitten en kijk om me heen op zoek naar een vluchtweg. Waarom ben ik verdomme in een hoek gaan zitten! ‘Wat leuk dat ik je hier tref!’ zegt hij terwijl hij ongevraagd naast me kom zitten en daardoor mijn enige vluchtweg blokkeert. Om hulp roepen? Heeft dat zin vraag ik me af terwijl mijn ogen nog steeds een vluchtroute proberen te vinden. Snel kijk ik naar mijn rugzak en dan weer recht vooruit.
‘Jesse, ik wil mijn excuses aanbieden.’ Ik kijk naar hem en hij kijkt me met een kleinerende lik aan. ‘Excuses?’ hoor ik mezelf stamelen met een schorre stem.
Hij grijnst met een voldane blik. ‘Ja, voor gisteren, misschien was ik net te hardhandig.’ Inmiddels breekt het zweet me uit, ik moet hier weg, ik ben doodsbang voor die vent.

‘Jesse?’ Luister even naar me. Ik kijk hem weer aan, ziet hij de angst in mijn ogen?
‘Vanaf de eerste keer dat jij mij zo goed hielp in de Karwei weet ik zeker dat wij voor elkaar gemaakt zijn. Ja, ik ben dan misschien een stuk ouder dan jij maar ik heb dan ook veel meer levenservaring. Misschien dat jij het je nog niet beseft maar wij hebben een band. De afgelopen tijd probeer ik je dat te vertellen Jesse.’ Weer kijkt hij me doordringend aan, nu wachtend op een antwoord.
‘Ik wil niks met u te maken hebben, ik heb u dat heel vaak gezegd en blijf het zeggen. Ik wil dat u gaat en mij met rust laat.’ Ik ben verbaasd hoe ik klink.
Hij grijnst opnieuw. ‘Je hoeft geen “u” te zeggen, noem me maar Daddybear. Dat vind ik leuk!’
Ik bijt mijn kaken op elkaar en wil hem het liefst kapot schelden.
‘Kan ik wat te drinken voor jullie inschenken?’ hoor ik opeens de vriendelijk ober zeggen.
‘Cappuccino graag, wat wil jij Jesse?’
Ik denk even en zeg dan. ‘Thee graag.’
‘Jesse,’ vervolgt hij als de ober is omgedraaid, jij keek mij altijd zo vriendelijk aan met die mooie fonkelende ogen van je. Je nam elke keer weer alle tijd voor me en hielp mij waar je maar mee kon. Ik weet zeker dat jij andere klanten minder goed hielp. En Jesse…’
Ik val hem in reden. ‘Ik ben hier omdat ik naar de politie ga. Ik ga aangifte doen tegen u.’
‘Aangifte?’ zegt hij hoofdschuddend. ‘Jij gaat zo meteen met mij mee. Ik ga je overtuigen van mijn liefde voor jou.’ Weer schrik ik van zijn woorden en wil wat zeggen maar hij neemt wederom het woord. ‘En wat zou je de politie dan moeten zeggen. Dat er een wat oude vriendelijke man je af en toe een berichtje stuurt? Geef me nou eens een kans Jesse, je weet immers nog niks van me!’
Nu zal ik hem krijgen met zijn “Ik weet niks van je”
Ik buk naar mijn tas en haal de envelop met daarop “politie” op en geef hem aan die klootzak. ‘Ik weet meer van u dan u denkt’ zeg ik nonchalant. Ditmaal lijkt hij iets te schrikken maar hij hersteld zich snel en pakt de envelop aan en haalt de papieren eruit. Geconcentreerd kijk ik naar zijn gezicht terwijl hij de eerste pagina leest maar deze blijft strak. Terwijl hij naar de volgende pagina gaat vraag hij zonder op te kijken. ‘Heb jij enig idee hoe het rechtssysteem in Nederland werkt?’ Toch klinkt zijn stem minder zeker, of verbeeld ik me dat alleen maar? Op dat moment komt de ober met ons drinken en snel slaat hij de papieren dicht. ‘Uw cappuccino meneer.’ Zegt de ober vriendelijk als hij de cappuccino voor hem neerzet. ‘En voor u de thee?’
‘Ja graag.’
Welke smaak wilt u?’ vraagt hij vervolgens terwijl hij me een assortiment aanreikt. Het maakt mij eigenlijk niks uit en zonder echt te kijken pak ik een smaakje. Ik kijk naar de dampende hete thee terwijl de ober weer wegloopt.
Zonder nog naar de papieren te kijken zegt hij: ‘Drink lekker je thee op, dan kunnen we zo gaan.’
‘Gaan? Gaat u mee naar de politie?’ vraag ik voorzichtig spottend.
‘Geen grapjes Jesse, je gaat niet naar de politie. Dat is zonde van je tijd. Meer dan wat foto’s of een niet traceerbaar telefoonnummer heb je niet. En nogmaals. Geen “u”! Ik wil dat je “Daddybear” tegen mij zegt.’ Hij klinkt geïrriteerd.
Mijn angst is plots weg en op kalme toon zeg ik. ‘Luister Boris, (hij kijkt verbaasd nu ik zijn echte naam zeg), ik weet waar u woont. En die envelop voor de politie?, ik heb ook een exemplaar voor uw vrouw EN één voor uw zoon Jannes EN één voor uw zoon Hannes! Ik zet mijn handen op de tafel en sta op terwijl ik zeg: En die ga ik nu naar ze sturen per post! Geschrokken kijkt hij me aan. ‘Jij blijft hier!’ zegt hij met een bevende stem terwijl hij mijn pols vastpakt. Woedend kijk ik hem aan, pak mijn nog steeds dampende hete thee met mijn vrije hand en gooi deze leeg in zijn kruis. Boris schreeuwt van de pijn en laat mij hierdoor los. Ik gris mijn rugzak van de grond en schiet achter hem langs de vrijheid in.

Terwijl ik vliegensvlug storm naar de uitgang van het terras kom een geschrokken ober aanlopen. ‘Hij betaald!’ roep ik en dan neem ik de benen. Ik ren zo hard alsof mijn leven er vanaf hangt. Ik ren richting het politiebureau. Op de hoek bij het politiebureau kan ik de enveloppen op de post doen! Ik ren en ren, zonder nog achterom te kijken. Ik passeer meerdere mensen die allemaal verbaasd naar me opkijken, het doet me niks. Ik wil nog maar één ding. Weg!, weg van die klootzak! Het is de langste sprint die ik ooit heb ingezet. Na vijf minuten in volle sprint te hebben gerent kom ik bij zo’n grote rode brievenbus aan.
Ik stop en laat hijgend mijn rugzak van mijn schouders glijden. Ik steun met mijn handen op mijn knieën en probeer mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ondertussen begint mijn telefoon weer te trillen wat deze tijdens het rennen ook onophoudelijk leek te doen. Ik draai om en tuur de straat in waar ik net doorheen heb gerend. Nee, geen spoor van Boris. Ik haal, nog steeds buiten adem, mijn telefoon tevoorschijn. Drie gemiste oproepen van die klootzak! En zo te zien een ontelbaar aantal appjes. Nieuwsgierig open ik deze.
“Jesse! Wacht.”
“Niet doen!”
“Niet die posten”
“Alsjeblieft”
“Ik smeek je”
“Ik laat je met rust, echt!”
En ga zo maar doen, ik grijns, eindelijk heb ik die klootzak in mijn macht. Dit geeft me een bijna onoverwinnelijk gevoel. Met mijn telefoon nog in mijn hand rits ik mijn rugzak op. Weer begint mijn telefoon te trillen, ik kijk en zie dat Boris mij weer belt. Ik druk hem weer weg en haal de enveloppen uit mijn rugzak. Er komen weer appjes binnen…
“Denk aan mijn kinderen”
“En kleinkinderen”
“Ik smeek je”
Ik begin te twijfelen terwijl ik de enveloppen in mijn hand heb. Alleen aangifte doen? Fuck, de envelop voor de politie heb ik niet meegenomen dus aangifte doen gaat nu sowieso niet. Ik zucht nog eens diep en sta dan bijna twee minuten besluiteloos voor de rode brievenbus, dan hak ik de spreekwoordelijke knoop door.
Ik ontgrendel mijn telefoon en app hem terug.

Einde deel 21. Er komt hierna nog 1 deel. Helaas heb ik niet de tijd om deze volgende af te hebben en in te sturen dus het zal wat langer gaan duren. Wees niet getreurd, hij komt echt! Laat je nog even weten wat je van dit deel vindt?