Mini - 137

Een klopje op de deur maakte me wakker. “Joline… Kees! Wakker worden! Het ontbijt is over tien minuten klaar!” Hé? Het duurde even, maar toen realiseerde ik me van wie die stem was. Joline was eerder helder. “Hoi Wilma. Goedemorgen! We komen er aan!”
Ik kreeg een por. “Goeiemorgen Kees! Dát zijn nog eens fijne logé’s… Kom, een plens water in je snoet en aankleden.” Ik gaapte en rekte me uit. “Het zou fijner geweest zijn als ze het ontbijtje op bed gebracht hadden, schat…” Joline keek afkeurend. “Jouw bud mag dan je bud zijn, maar hij hoeft mij niét in nachtpon te zien. Er zijn grenzen, meneer. Kom, eruit.” Ze gaf het goede voorbeeld en liep naar het toilet. Ik zette ook m’n benen maar naast het bed.
Toen Joline terugkwam ging ik naar het toilet en stak meteen m’n hoofd onder de koude kraan. Enigszins wakker kwam ik de slaapkamer weer in. “Lekker geslapen Joline?” Ze knikte. “Die twee wijntjes hakten er goed in. Misschien zelfs iets té goed…” Eenmaal aangekleed deden we de deur open. De geur van gebakken eieren kwam ons tegemoet. “Jullie mogen hier vaker logeren, dame en heer.”

Wilma lachte. “We waren om zeven uur al wakker, maar dat vonden we nog wat vroeg om jullie ook wakker te maken. Dus toen hebben wij elkaar maar even bezig gehouden…” Fred keek ons aan. “Ja. Héél vervelend allemaal.” Joline proestte het uit. “Vertellen jullie ons nu dat jullie hebben liggen rollebollen hier?”
Op Wilma’s gezicht brak een klein lachje door. “Nou, niet hier. In de douche, om precies te zijn.” Ik schudde mijn hoofd. “Dat moet nogal een circusact geweest zijn. Die douche is niet zo groot.” “Precies groot genoeg voor ons tweeën, Kees”, zei Fred droog. En hij vervolgde: “En daarna hebben we hem keurig achtergelaten. Klaar voor inspectie.”
Ik schudde mijn hoofd. “Fred, Fred, Fred….” Hij stak zijn vinger op. “Nee meneer. Het is Wilma, Wilma, Wilma… Ik stond me netjes te douchen en zij wilde erbij. Tja, en dan gebeuren er dingen. Sorry. Natuur. Je houdt het niet tegen.” Joline giebelde. “Ja, ik ken dat. Gebeurt hier ook wel eens. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat we de logeer-badkamer daar nog niet voor gebruikt hebben, maar het is goed om te weten dat jullie er in passen. Dan passen wij zeer zeker.” Ik zuchtte maar eens diep. “Nou ja. In ieder geval lief dat jullie als boetedoening een lekker ontbijtje hebben klaargemaakt. Met voldoende eiwitten, zie ik. Zal wel nodig zijn, zeker?” Wilma antwoordde niet, glimlachte alleen maar. “Kom, gastvrouw, gastheer: zitten en lekker eten. Koffie of thee bij het ontbijt?”

We ontbeten rustig en na het ontbijt ruimden we de boel op. “Koffie, jongens?” vroeg Joline. “Ja, nu heb ik wel zin in een bakje koffie”, zei Fred. “En daarna gaan wij de grote rivieren maar eens oversteken, hé mop?” Wilma knikte. “Yes. Morgen begint er weer een nieuwe werkweek. Thuis nog even opruimen en kijken wat de nieuwe week gaat brengen. Gelukkig deze week gewone werktijden en geen avonddiensten.” Fred was ondertussen op zijn telefoon bezig en dat werd door Wilma niet zo op prijs gesteld.
“Hé, mobiele eenheid… Je zit in vrij aangenaam gezelschap! Niet zo netjes om dan te facetimen met je vriendjes!” Fred keek even op. “Niet direct facetimen, maar wel met vriendjes… Ik had een voormalig collega gevraagd of hij, als hij tijd over had, jullie vriendinnetje na kon trekken met haar ongure vriendjes… Hij heeft me een aantal bestanden gemaild en wat ik zo zie is dat geen lekker gezelschap. Met name die incassobende. Kees, kan ik mijn telefoon even aan jouw computer hangen? Dan sein ik die bestanden even over.”
We liepen naar de studeerkamer en hij koppelde zijn telefoon aan mijn PC. “Beter zo dan draadloos… Minder makkelijk te onderscheppen.”

Hij keek me aan. “Overigens is die pa van jouw slachtoffer ook geen frisse jongen, had ik in de gauwigheid gelezen. Type ruwe pit en een lelieblanke bolster. Kijk uit voor die vent, Kees. Want hij is misschien in staat om je op een andere manier ‘kalt te stellen’ dan fysiek. Heeft nogal wat invloedrijke vriendjes. Maar ondergronds weten we ondertussen aardig wat van hem, dus als het tot een confrontatie komt, heb je redelijk wat munitie om meneer af te straffen. Laat ik het zo samenvatten: de appel is niet zo ver van de boom gevallen.” Ik klopte hem op de schouder. “Dank je wel, vriend.”
“Mijn collega blijft de zaak tussen de bedrijven door in de gaten houden, Kees. En Wilma en ik ook. Wilma gaat vanmiddag op háár vakgebied wat speurwerk verrichten. Met name richting die advocate.” Ik keek hem aan. “Op haar vrije dag? Kom op hé…” Fred grinnikte. “Wilma houdt van haar werk. Dit vind ze leuk. Niet piepen; ze zit te fluiten als ze zo bezig is. Staat nu al te trappelen. En omdat het over jullie gaat, staat ze helemaal te trappelen.”

We liepen de kamer in en hoorden Joline nét zeggen: “Je bent een schat, Wilma.” “Voor de volle honderd procent mee eens!” riep Fred. “En gelukkig zijn jullie niet lesbisch…” Joline keek hem aan. “Nee. Want dan had ik écht een rose strikje om mijn buks gedaan.” Ik proestte het uit. “Lekkere meid…” Even later, na de koffie, namen ze afscheid. “Wij houden de zaak digitaal wel een beetje in de gaten, mensen. Mochten we tegen dingen aanlopen of dingen horen die accuut gevaar voor jullie opleveren, dan horen jullie het meteen.” Joline knuffelde Wilma en even later Fred ook. Ik beperkte de knuffels tot Wilma en een dreun op de schouder voor Fred.

Toen ze op het balkon stonden, draaide Fred zich nog even om. “Probeer die logeerdouche ook eens… Bevalt prima…” Wilma trok hem aan z’n jas. “Mee jij, Fredje. In Rhenen is er ook een douche.” “Ohlala Frederik van Laar…”, reageerde Joline, “dát zijn pas beloftes…”
We zwaaiden ze vanaf het balkon uit en toen hun auto uit het zicht was, gingen we naar binnen. “Héhé… Wat een stel. Zonder blikken of blozen vertellen dat ze een nummertje gemaakt hebben in de douche… Mafketels.” Joline schudde haar hoofd. “Als ik dit morgen bij DT vertel…” “Dat doe jij niet, mevrouw Boogers. Daarvoor ben je veel te veel verkikkerd op mijn bud.” Ze giechelde. “Nee, dat zal ik maar niet doen. Ik vraag me af hoe alle dames van het backoffice zouden reageren…”
“Slecht mens. Wees blij dat ze een lekker ontbijtje voor ons hebben gemaakt. En nog een paar andere zaken voor ons regelen. Daarvoor in ruil mogen ze van mijn part elke week hier een nummertje maken. Desnoods in ons lekkere bad.” Joline keek kritisch. “Daar passen die twee niet samen in, schat. Nou ja, misschien kan er dan nog twee liter water bij, maar dan stroomt het al over.” Ik knikte. “Dat is precies de reden waarom ik het aan zou bieden. Ons bint zuunig.” “Jaja…” was het antwoord. “Lang leve de gastvrijheid van de heer Jonkman. Maar meneertje: deze jongedame gaat een paar uurtjes studeren. Allemaal leuk en wel, die sportieve activiteiten, maar in Januari beginnen mijn colleges en dan moet ik aan de bak. Dat kost tijd.”

Ik omhelsde haar. “Oh, ga je in tijdnood komen? Weet je: dan schrappen we de danslessen…” Ik kreeg een lange, laatdunkende blik. “Ga jij nou maar macho toeteren, anders krijg je donderdag van Greet op je sodemieter.” Ik grinnikte. “Graag schat. Dat toeteren dan. En daarna ga ik me eens verdiepen in alle documentatie die Fred me heeft gegeven. En daar een plan op trekken.” Joline knikte. “Goed zo. Mij nu twee uur met rust laten alsjeblieft.” Ik kuste haar. “Ik zal wel weer koken vanavond. En daarna stellen we de trekkerdruk van je buks even af. Dat moet ook nog.”
Joline pakte haar boeken. “Zolang jij repeteert, ga ik in de studeerkamer zitten, schat.” Ik knikte en pakte de bugel en de bladmuziek. Greet had me een paar bekende stukken opgegeven, maar ook de opdracht om goed te luisteren naar een aantal uitvoeringen op youtube. Ik moest aangeven welke ik wél en welke ik niet mooi vond en waarom. En vervolgens de uitvoering die ik wél mooi vond, zo goed als mogelijk proberen te benaderen. Met de bladmuziek erbij luisterde ik een aantal uitvoeringen van de Prelude van het ‘Te Deum’ van Carpentier. Beter bekend staand als de ‘Eurovisiemars’. In de loop der tijd helemaal kapotgespeeld, maar nog steeds een stuk wat door veel koperblazers gewaardeerd werd.
Bij elke uitvoering noteerde ik de uitvoerenden en zette commentaar bij. “Moest er een trein gehaald worden?” of “Leuk hoor, al die loopjes voor de trompet, maar die heeft de componist niet geschreven.” Een uitvoering van de Chapelle Royal de Versailles, met Martin Gester als dirigent spande de kroon. Een formule 1 race was er niks bij. En een paukenist die vond dat hij belangrijker was dan beide trompettisten. Bij alle ‘onvolkomenheden’ zette ik op de bladmuziek een nummertje en op de laptop noteerde ik het commentaar behorende bij dat nummer.

Uiteindelijk ‘won’ een Zweedse uitvoering van notabene "Reader's Digest Music: Baroque Masterpieces". Een stuk op een verzamel-CD die je voor twee euro in de grabbelbak bij ‘t Kruidvat kon kopen. Weliswaar de orkestversie zonder uitkomende of solo trompetten, maar héél goed gespeeld, op een prima tempo en met, naar mijn mening, de juiste accenten. Zonder allerlei flauwekul, gewoon: wat de componist had geschreven, dat speelde het orkest. Punt. Ik grinnikte. Greet vond dat dus ‘behoudend’. Het zal best, maar soms vroeg ik me met welke arrogantie sommige uitvoerenden behept waren om allerlei flauwekul aan een muziekstuk toe te voegen… Enfin.

Ik speelde het stuk een aantal keren samen met die versie van Readers Digest. En ik kwam er achter dat de koperblazers, verborgen achter de andere leden van het orkest, stiekem tóch wel wat variaties hadden aangebracht. Niet vreselijk opvallend, maar nét een accentje meer of een kleine variatie in de herhaling. Grappig. Ook die markeerde ik op de bladmuziek.
Het volgende huiswerk wat ik van Greet had opgekregen was: ‘Zoek een vocaal muziekstuk uit waarvan je de solopartij geschikt maakt voor bugel.’ Na lang zoeken kwam ik op een uitvoering het ‘Rejoyce’ uit de Messiah van George Friedrich Händel, briljant gezongen door een jonge Zwitserse sopraan. Regula Mühlemann. Ze deed me aan Joline denken. Als je naar andere, met name vrouwelijke solo-zangeressen, keek leek het vaak alsof ze met een bevalling bezig waren on plaats van te zingen. Bij Regula niet. Ze zong alsof ze bezig was met het opvouwen van de was of een ander routinekarweitje. En tijdens het zingen veranderden haar gezichtsuitdrukkingen steeds. Héél ontspannen, soms lachend, op een ander moment bijna kwaad en soms bijna flirtend met haar publiek. Ik zocht de bladmuziek op Internet op en gaf de printer opdracht om aan het werk te gaan.

Meteen vroeg ik aan Joline of ze wat wilde drinken; ze wilde wel een sapje. “Kom je dan even in de kamer?” Ze knikte en stond op. Even later zaten we op de bank. “Gaat ’t lekker met de studie?” Ze knikte. “Ik ben door de rijstebrijberg heen, Kees. Dat hele duffe studieboek. Écht drie keer niks. Als ik ’s nachts niet kan slapen, ga ik dat boek pakken. Wedden dat ik binnen vijf minuten muurvast slaap?” Ik kietelde haar. “Niks ervan dame. Als jij niet kan slapen kom je naar je persoonlijke slaaptherapeut. En die geeft je een slaapmiddeltje. Eerst zie je sterretjes, en daarna ben je totall loss.”
Om de een of andere reden keek ze vrij sceptisch. “Hm. Ik zal het eens proberen. De grootste uitdaging is…”, ze giechelde, “om mijn persoonlijke slaaptherapeut wakker te krijgen.” Ik leunde tegen haar aan zei zachtjes: “ Als u aan de juiste knopjes zit, wordt uw persoonlijke slaaptherapeut heel snel wakker, mevrouwtje…” “Jaja… En als ik de juiste kleding draag zeker. Hmmm. Ik ga weer aan ’t werk, meneer. Ga jij maar weer lekker blazen. Gaat ’t lekker?”
Ik knikte. “Ja. Alleen is wachtmeester Greet wel een veeleisende docente. Ik moet echt studeren. En niet alleen tijdens het spelen, maar ook ervoor. Maar je komt wel wat leuks tegen, schat…” Ik liet haar het youtubefilmpje van Regula Mühlemann zien. “Zóóó… Wat een knappe vrouw.” Joline keek me aan “En daar zit jij naar te kijken? En op te studeren, meneertje?” Haar blik werd indringender. “Het is maar goed dat ze een lange jurk aan heeft…” Ik sloeg mijn arm om Joline heen. “Lieve schat. Ja, dit is een bijzonder knappe vrouw. Maar het eerste wat ik dacht toen ik haar zag zingen, was: ‘Ze lijkt op Joline!’ Als ze haar haren langer had gehad en als die blond waren geweest, had ze zó een zus van je kunnen zijn. En het meest opvallende: haar ogen tijdens het zingen. Oók die van jou: soms lachend, soms kwaad, kattig, bliksemend, dan weer lief, en even later bijna flirtend met haar publiek…”

Joline keek me aan. Met lieve ogen. “Dat is een mooi compliment, schatje… Maar denk er aan: als jij naar een concert van haar wil gaan, ga ik met je mee. En zit je met handboeien aan me vast.” “Persoonlijk prefereer ik in zo’n geval voetboeien, liefje…” Ze gniffelde. “Ja, dat dacht ik wel. Vuns. Ik ga weer eens aan het werk. Als ik in de studeerkamer zit, kan ik het nét horen en het klinkt niet slecht.” “Dank je wel. Da’s fijn om te horen.” Ze gaf me een lief zoentje en stond op. “Ik méén het, Kees. Ik wapperde met de bladmuziek. “Huiswerk.” Ze lachte. “Oké. Ik zal luisteren. En nu: aan de slag. En om vier uur stoppen we ermee, goed?”
Met een lief lachje verdween ze en ik verdiepte me in de muziek. Oké, de hoogte kon ik halen met de bugel, maar al die 1/16e loopjes… Ik probeerde het ‘droog’, zonder te blazen: ik kwam nog wat vingervlugheid tekort. Nou, ja, daar kon ik op oefenen. Eerst maar eens de muziek zelf onder de knie krijgen; de snelheid kwam op de tweede plaats. Ik speelde nog een uurtje en toen maakte ik de bugel schoon en legde hem weg. Het begin was er.

Ik liep naar de studeerkamer. “Dame, het is tijd om de boeken weg te leggen. En wat dacht u van een hapje eten? We hebben na het ontbijt niet zo gek veel gegeten…” Ze draaide zich om. “Goed plan Kees. Vroeg eten, dan hebben we nog een lange avond.” “Die lange avond hebben we sowieso.” Ze trok haar wenkbrauwen vragend op en ik zei: “De donkere dagen voor kerst en zo…” Ze zuchtte. “Oh ja. Daar wordt je op de radio momenteel mee doodgegooid. En na oud en nieuw hebben we ‘blue monday’, ook al zo’n fijn vooruitzicht. Als je al niet depressief was, word je het daar wel van!”
Ik trok haar uit de stoel. “Hé… Zit de knapste vrouw van Nederland nu een beetje te sikkeneuren? Volgens mij hadden we het een paar seconden geleden over ‘een lange avond’. Weet je wat je in zo’n lange avond allemaal kunt doen?” Er speelde een héél klein lachje om haar mond. “Nou Kees Jonkman… Maak me gek!” Ik knikte. “Ja, dat ook. Maar je kunt natuurlijk ook rustig en romantisch beginnen. Met een lekkere, maar niet te zware maaltijd, daarna een uurtje dansles, waarbij je de voorkeur moet geven aan de wat romantische en langzame dansen die je héél ‘close’ uitvoert… dan een sapje om vervolgens op bed uitgebreid en langdurig vieren van de liefde. De avond wordt dan besloten met het gezamenlijk in slaap vallen, met naar keuze Kees of Balou tussen je borsten.”

Ze schudde haar hoofd. “Meneer Jonkman, u vergeet nog een paar dingetjes tijdens uw gloedvolle betoog. Dingetjes die het leven een stuk aangenamer maken op zo’n lange, heerlijk romantische avond.” Ik keek haar vragend aan. “Vertel!” Er kwam een klein, spottend lachje in haar mondhoeken. “Ten eerste zou u de trekkerdruk van mijn buks gaan verlagen…” Ik schoot in de lach. “Ja. Dát is pas romantisch. Lekker een buks uit elkaar halen en met je handen in het wapenvet zitten. Handen waarmee je daarna de meest intieme delen van je liefje gaat strelen… Heerlijke voorstellen heb jij!”
Joline trok haar neus op. “Hohoho, meneer. Tussen dat gepruts met je grote klauwen in wapenvet en het strelen van mijn intiemere zones ligt nog iets anders: even douchen en omkleden in wat romantischer kledij.” Ze zag mijn ondeugende blik. “En nee, dat douchen doen we niet in de logeerbadkamer. Ik ben nog niet toe aan circusacts. Eerst maar eens die trekkerdruk regelen. Dan mag jij gaan koken, dan kleed ik me om in passende kledij voor een romantische avond.” Ze kneep in mijn neus. “De dansles slaan we maar even over. Ik ben mild voor je, vanavond.” Ik boog. “Dank u, freule. Mag ik u voorgaan naar mijn bescheiden werkplaatsje beneden? Daar heb ik een werkbank staan waar ik uw buks in vast kan klemmen en het nodige gereedschap.”

Ik haalde Joline’s buks uit de kast, en ontlaadde het ding. “Altijd de veiligheidsmaatregelen nemen voor je aan je buks gaat sleutelen. Ongevallen met wapens gebeuren altijd met zogenaamd ongeladen wapens.” Met de buks in de hoes gingen we naar de garagebox. Ik schroefde het onderhout er af, haalde de gascylinder los en klemde het mechaniek in de werkbank. “Kijk… hier, bijna onder de trekker, heb je twee inbusbouten. De ene regelt de trekkerdruk, de ander regelt de trekkerweg, dus hoever je de trekker in moet drukken om te vuren. Die twee hebben een bepaalde correlatie tot elkaar. Als de tweede te los staat, kan een tik op het wapen zomaar een ongecontroleerd schot er uit laten gaan. En dat wil je niet. Dus is het een kwestie van trial and error.”

Ik schroefde beide bouten twee slagen los en spande de buks. Toen een tik tegen de kolf. “Klik.” “Kijk, nu staat de bout van de trekkerweg te los. Het wapen vuurt terwijl dat niet de bedoeling is." Ik draaide de bout in kwestie een halve slag vaster. Weer spannen, weer een klap tegen de achterzijde. Niets. Een hardere klap: weer niets. “Mooi, die staat goed. Nu de trekkerdruk…” Ik legde mijn vinger om de trekker en haalde hem langzaam over. Op een gegeven moment voelde ik iets weerstand en toen: “Klik.” “Probeer jij eens…” Joline spande de buks en haalde de trekker over. “Lekker licht. Maar ik kan niet zo goed bepalen op welk punt hij nu vuurt, Kees. Dat is niet fijn.” “Oké, dan geven we iets meer trekkerdruk…”
Ik draaide de bout een kwartslag vaster. “En nu?” Joline spande een paar keer en drukte even veel keren af. “Dit lijkt me beter. Ik voel weerstand, maar als ik nét iets meer druk geef, gaat het schot af. Zet ‘m zo maar vast.” Ze keek ondeugend. “Eens kijken of je me de volgende keer nog steeds verslaat, mannetje… Want die weddenschap blijft staan!” Ik lachte. “Zeker weten, mevrouwtje. Ik wil jou wel een heel weekend laten rennen!” Ze trok haar neus op. “Keep on dreaming bro…” Ik zette de buks weer in elkaar, schroefde de luchtcylinder erop en vulde die meteen even. “Fred heeft er behoorlijk wat mee geschoten… De manometer stond nog in het groene deel, maar in de onderste helft.” Joline knikte. “En jouw buks dan?” Ik dacht even na. “Daar zijn nu tien schoten uit. Na ons wedstrijdje is er niet meer mee geschoten schat.” Ik trok haar naar me toe en zei met een bang gezicht: “Dat durfde ik niet meer… Die twee kaartjes waren puur mazzel.” Ze keek me schuin aan. “Make that the cat wise, Kees Jonkman… Kom, naar boven! Ik heb honger.”

Terwijl ik ging koken ging Joline onder de douche. “Ik leg voor jou ook wel iets klaar wat bij een romantisch avondje past!” Ik hield het eten simpel: een paar stukjes meloen met ham vooraf, witte rijst met een mix uit een pakje en heel veel gesneden groenten erbij. Groenten even koken, uit laten druipen en samen met de rijst en een beetje olijfolie in de wok. Weinig vlees erbij: een klein beetje gehakt. Een krop sla met een lekkere dressing en koffie toe. “Over vijf minuten kunnen we eten!” gilde ik, toen de rijst gaar was. “Lekker! Ik hoop dat er veel is… Honger!” Ik grinnikte. Er was genoeg voor vier borden… En meestal haalden we dat niet eens.
De deur van de slaapkamer ging open. Zoals zo vaak was ik even stil toen ik haar zag. Rode schoentjes met een hoge hak, haar wijde rok met bloemen met een huidkleurige panty er onder, een wit topje met transparante, wijde mouwen en haar haren in twee lange vlechten opzij van haar hoofd. Breed glimlachend kwam ze naar me toe. “En… bevalt het wat je ziet?” Ik kuste haar zachtjes. “Jolien, zoals zo vaak ben ik bijna sprakeloos als ik je zie. Je ziet er fantastisch uit.”
Ze trok me naar zich toe. “Dat doe ik graag voor mijn ridder. Kom hier!” Haar lippen gleden over mijne en haar tong even later ook. Toen liet ze los, keek me van dichtbij aan en fluisterde: “En met die ridder wil ik naar bed. Heerlijk elkaar verwennen.” Ze lachte zachtjes. “Maar eerst… eten. Wat heeft mijn privéchef voor lekkers in elkaar gezet?” Ik wees op de bar. “Gaat u zitten, mevrouw. Wenst u een klein voorafje? Het hoofdgerecht moet nog een minuutje…”

Even later zaten we lekker te eten. “Lekker, Kees.” Ze gniffelde. “En niet teveel vlees. Dat is goed om gisteren te compenseren.” Ik protesteerde. “Gisteren waren de stukjes vlees ook niet groot, mevrouw. Ik had héél bewust de biefstukken in tweeën gesneden omdat ik weet dat u niet van zo’n lap vlees houdt. En om mijn buddy een beetje in toom te houden.” “Hmmm…. Het laatste is wat mislukt. Ik zag de berg frites die hij op z’n bord stapelde.” “Dame, als ik nóg een lading frites in de friteuse had gegooid, was ook die opgegaan. En in hetzelfde tempo. Volgens mij heeft Fred een perscontainer op de plaats waar bij normale mensen zich de maag bevindt. Dus ook nu weer: ik heb hem tegen zichzelf beschermd.”
Joline knikte uiteindelijk, enigszins goedkeurend. “Nou, vooruit. Je hebt het voordeel van de twijfel. Ik moet natuurlijk de gezondheid van mijn enige mannelijke medewerker in de gaten houden.”
“Ja, logisch. ten slotte moet hij bij een wereldramp, als alles en iedereen het loodje heeft gelegd behalve Backoffice van DT, voor het voortbestaan van de mensheid zorgen…” Joline keek met afgrijzen aan. “Wat heb jij zo af en toe morbide gedachtenkronkels. Idioot.” Ik zag haar nadenken en grijnsde. “Ja, vertel het maar Jolientje… Wat zie jij voor je?”

Ze proestte het uit. “Het is te dol voor woorden om het te zeggen, maar… Fred en Angelique. Missionaris zou voor Angelique levensbedreigend zijn.” Ik knikte en vulde aan: “En wat dacht je van een bevalling? Als de baby een beetje Fred z’n postuur heeft? Het arme kind zou in tweeën scheuren…”
Joline legde haar hand op mijn mond. “STÓP!! Ik wil er niets meer over horen! Hoe kan ik die twee morgen neutraal goeiemorgen wensen zonder dit beeld voor me te zien? Kees Jonkman, je bent een vreselijke vent!” “Je bent dan in goed gezelschap, Jolientje. Er zijn er meer die zo over mij denken.” “Ik kan het me voorstellen”, klonk het kattig naast me, “en nee, daar ga ik niet mee praten om uit te wisselen wat een etter je bent. We zijn het zó wel met elkaar eens. En wat hebben we als toetje?”
Ik boog me naar haar over. “Zoals ik al eerder heb gezegd: Dit is mijn toetje, schat…” Ik gaf haar een zoen. “Maar als je het over ‘dessert’ hebt: een mooie cappuchino met bonbon uit eigen voorraad. Op de bank genuttigd, lekker tegen elkaar aan hangend, terwijl ik langzaam je mooie benen blootstel aan intiem lamplicht.” Ze keek me aan. “Dat is wellicht een prettig voorstel, meneertje. Mits u ook dezelfde benen liefkoost, want daar ben ik wel heel benieuwd naar. Met diezelfde handen die zojuist in het wapenvet hebben gezeten en vervolgens eten hebben gekookt. Maar niet voordat u zich in de juiste kleren hebt gehesen en u even hebt gedoucht en geschoren.” Ze streelde mijn kin. “U heeft een nogal zware baardgroei meneer. Dan maak ik die koffie wel en ruim de restanten van deze voortreffelijke maaltijd even op.” Ze stond op. “Nú, meneer.” “Als zo’n mooie mevrouw zoiets zegt, wie ben ik dan om te weigeren? Tot uw orders, mevrouw.”

Ik verdween naar de badkamer en sprong onder de douche. Daarna scheren en een lekker luchtje op. Joline had inderdaad kleren klaargelegd: mijn ‘danskleren’: zwarte broek, wit overhemd, glimmende schoenen en… vlinderdas. Grinnikend deed ik het ding om en alleen in vlinderdas en boxer liep ik de huiskamer in. “Zo… daar ben ik…” “KEES JONKMAN!!! Als jij denk dat je hier de Chippendale kan gaan uithangen, heb je het verkeerd! Ga terug en kleed je aan! Met álle kleren die ik voor je heb klaargelegd, dwaas!” Joline’s ogen lachten. “Als ik wil dat je zó naar me toekomt, doe ik het licht wel uit.”
En toen ik me omdraaide hoorde ik nog zachtjes: “Wél een lekker kontje…” “Dat lekkere kontje is zo meteen zedig bedekt, mevrouw. Eigen schuld.” Daarna trok ik de slaapkamerdeur dicht en kleedde me verder aan. Toen ik weer binnenkwam zat ze op de bank, met koffie en bonbons voor zich. “Kijk… Daar is hij. M’n eigen ridder, chefkok, fitnessbeul en beschermer. En bovendien ook nog eens een lekkere vent ook… Kom hier, gek!”

Ze klopte op de bank en ik ging naast haar zitten. Ze zoende me en snoof genietend. “En m’n favoriete aftershave opgedaan… Goed bezig!” Ik gaf Joline haar koffie aan en samen dronken we even rustig koffie. Lekker tegen elkaar aan geleund. Ik voerde Joline een bonbon. “Het is dan weliswaar geen mammoetvlees, maar best aardig te verteren, schat.” Ze knikte, haar mond vol. “Welaan mevrouw, nu ik u voorzien heb van voedsel en onderdak… Mag ik dan uw mooie benen strelen? En de rest van uw vrijwel volmaakte lichaam?” Joline bromde en draaide zich een kwartslag om. Leunend tegen de armleuning legde ze haar benen over de mijne en keek me aarzelend aan.
“Kees… En als ik nu ga tegenspartelen? Wil je…” Ze zweeg en bloosde. “Joline… geen taboe’s, weet je nog?” Ze slikte. “Wil je me dan dwingen? Vastbinden? En me dan ‘nemen’? Daar heb ik wel eens over gefantaseerd…” Ik keek haar aan. “Liefste, ik wil niets tegen jouw wil doen…” Ze kwam overeind en sloeg haar armen om me heen. “Je doét het niet tegen mijn wil! Ik verlang er soms naar om eens hard aangepakt te worden. Je bent soms veel te lief voor me…” Ze keek me aan en plotseling ging er bij mij een knop om. Herinneringen kwamen boven.
Ik voelde woede opkomen en schudde mijn hoofd. “Nee. Rollenspel? Prima. Het kleine meisje uithangen en de boze meneer? Ook goed. Maar dit is me een stap te ver. Je vraagt er om dat ik je verkracht. Dat kán ik niet, ook niet als spelletje. Het ís namelijk verdomme geen spelletje!” Gedurende deze zinnen werd ik steeds kwader en de laatste zin béét ik haar toe.
Ze keek me geschrokken aan. Ik stond op, maar ze greep me bij mijn arm. “Niet weglopen, Kees!” Ik rukte me los. “Laat me alleen. Je vraagt dingen van me… Je weet niet wát je vraagt!”
Ik liep de studeerkamer in, gooide de deur achter me dicht.

Joline had herinneringen bovengehaald die ik héél diep had weggestopt. En nu kwam die film weer boven. Bosnië… En uitgerekend de liefste vrouw op aarde vroeg aan mij of ik haar met geweld wilde dwingen tot sex… Ik kon er niet bij. Het maakte me kwaad en in de war. Na een kwartiertje klonk er een klopje op de deur. Dat bracht me terug in het hier en nu.
“Kees… Mag ik binnenkomen?” Ik deed de deur open. Joline’s ogen waren rood. “Sorry… Sorry dat ik dingen aan je vroeg die…”
Ik omarmde haar. “Kon jij niet weten. Gelukkig maar, wees er blij om dat je sommige dingen niet wist en nooit gezien hebt.” Even stonden we dicht tegen elkaar aan. “Kom. Ik ben aan een borrel toe.” Ik schonk mezelf een groot glas whiskey in. “Morgen rij jij.”
Joline keek me aan. “Kees… Wat deed ik fout?”
Ik nam een slok en trok haar tegen me aan. “Jij deed niets ‘fout’, Jolien. Je maakte in twee zinnen een beerput open die ik héél goed had dichtgestopt. Dacht ik… Met jouw vraag bracht je me in één keer terug in Bosnië."
Ik keek haar aan. "Dit is geen fris verhaal, schat. De belevenissen van Fred en Kees in Afghanistan verbleken hier een beetje bij."
Joline keek vastbesloten. "Ik moét het weten, Kees. Elke keer kom ik er achter dat er nog stukjes van jou zijn die ik niet ken..."

Ik haalde diep adem. "Oké... Ik was op de dag af drie maanden in Bosnië toen ik met mijn spotter opdracht kreeg om me gevechtsgereed te maken. We moesten weer assisteren bij een inval. Ditmaal een Bosnische oorlogsmisdadiger. Voormalig bataljonscommandant, na de oorlog plotseling steenrijk. Waardoor? Dat wist niemand. Onder zijn villa in de heuvels ten noorden van Zenica had hij een privé gevangenis. Zestig cellen. En in elke cel een vrouw of meisje. En elke avond koos hij er een paar uit… Voor zichzelf of voor zijn kerels. De meeste meisjes en vrouwen die uit hun cel gehaald werden, werden nooit meer gezien. De overlevende meisjes vertelden dat er elke maand nieuwe meisjes kwamen. En dat ging al maanden door…
Eén meisje was ontsnapt en kon uiteindelijk SFOR bereiken. Naar aanleiding van haar verhaal besloot commandant SFOR in te grijpen. De man stond trouwens vrij hoog op het lijstje met gezochte oorlogsmisdadigers. Bij de inval moest ik, samen met een Engels sniperteam, de lange-afstandsdekking verzorgen. Die inval was bloederig: twee man van de SFOR-aanvalsploeg raakten gewond en twaalf bodyguards van de verdachte werden gedood tijdens het gevecht. Lui uit Tetjenië, die hun lot en leven verbonden hadden aan hun vroegere commandant, nu hun broodheer. Ze vochten zich liever dood dan zich over te geven. Vier van die lui had ik neergeschoten.
Uiteindelijk was de situatie onder controle; de hoofdverdachte en wat nog over was van zijn lijfwacht werd van elkaar gescheiden en werd geboeid in afwachting van transport. Op dat moment kwam ik het huis binnen; mijn ghillie-suit, een camouflagepak gemaakt van repen stof, nog aan en de Accuracy op mijn rug. Voor ingewijden was het overduidelijk wat ik was. Een van de lijfwachten, een reus van een vent, zag mij, rukte zich los, greep met geboeide handen de bajonet van een van zijn bewakers en viel me aan. Het enige wat ik kon doen was mijn pistool grijpen en de man neerschieten. Hij stierf voor mijn voeten. Achteraf bleek dat ik, of mijn Engelse collega, zijn broer had neergeschoten; die stond op het dak tijdens de actie. Die zijn nu weer samen... In de hel.
Het huis werd doorzocht en uiteindelijk werden ook de cellen gevonden en opengebroken. De vrouwen werden meegenomen naar Sarajevo en getuigden tegen de hoofdverdachte en de paar overlevende handlangers. Een deel van de verhalen heb ik gelezen… Had ik het maar niet gedaan. Verkrachting was nog de minste misdaad die die lui op hun kerfstok hadden."

Joline's ogen waren groot van afgrijzen. Ik besloot met: “En daarom, lieve meid, had ik zo’n moeite met jouw voorstel. Ik heb een paar getuigenissen van die vrouwen gehoord; de 'gelukkigen' die, na gebruikt te zijn, terug naar hun cel mochten om nóg een keer... Nou ja, laat maar. Hun verhalen zorgden er in ieder geval voor dat ik geen nul komma nul medelijden heb met degenen die ik heb neergeschoten.
De hoofdverdachte en zijn kompanen zijn in Den Haag berecht en veroordeeld. Voor oorlogsmisdaden, maar ook voor de verkrachting en moord op zeker honderd vrouwen en meisjes, daar in die villa. Ze ontkenden in alle toonaarden, maar dat hielp hen geen flikker. Werden tot levenslang veroordeeld. En ‘levenslang’ is dan ook levenslang. Ze zitten hun straf nu in Croatië uit, en dat is prima. De bajes daar is wat minder comfortabel dan in Scheveningen en het regime een heel stuk harder.”

Toen werd het stil in de kamer. Joline zei niets, leunde tegen me aan. En ik had ook niet zo'n behoefte om verder te praten. Een uur lang zaten we stil tegen elkaar, elk met onze eigen gedachten, af en toe onderbroken door een streling of een snelle zoen. Héél langzaam kon ik weer ontspannen; een tweede bel whiskey en een goed stuk muziek hielpen daarbij.

Na dat uurtje stond Joline op. “Kom, Kees. Wil je nog met me in hetzelfde bedje slapen?” Ik glimlachte flauwtjes.
“Lieve schat, ik zou niet weten waar ik anders zou willen slapen. Jij hebt niets fout gedaan. Ik hoop dat je me mijn uitbarsting niet kwalijk neemt.”
Ze nam mijn hoofd tussen haar handen en kuste me zachtjes. Ze zei niets, keek me alleen maar aan.
“Wil je mij nog kussen, nu ik naar de whiskey stink?”
Ze lachte zachtjes. “Ik heb ook een klein slokje genomen, Kees. Als tegengif, zeg maar.”
Ze liep voor me uit naar de slaapkamer. “Ga jij je maar uitkleden en je tanden poetsen. Ik loop het veiligheidsrondje wel.”
Even later lag ik in bed en kwam Joline de slaapkamer in. Aarzelend vroeg ze: “Kees… Wat wil je?”
Ik sloeg haar helft van het dekbed omlaag. “Ik wil graag dat je naast me komt liggen, lieve schat. Dicht tegen me aan. Maar verwacht geen erotische taferelen meer."
Ze glimlachte lief. “Snap ik. Maar voor als je niet kunt slapen… zal ik wat makkelijks aantrekken.”
Even later stapte ze in bed in een dun onderjurkje. Toen ik over haar benen streelde, voelde ik nylon.
“Speciaal voor jou, liefje… Als je wilt.” hoorde ik zachtjes naast me.
Ik kuste haar zachtjes. “Dank je wel... Maar vind je het erg als ik nu probeer te slapen?”
Joline schudde haar hoofd. “Nee. Ik hoop dat het lukt, schat. Kom maar lekker tegen me aan liggen. Welterusten.”
“Slaap wel, lieve vriendin van me.”
Ik lag nog een tijdje na te denken en toen sukkelde ik langzaam in slaap…