De Gezusters Santegoed - 34

Rond een uur of tien word ik wakker. Ik open mijn ogen, en kijk meteen recht in de mooie groene ogen van Chantal.
‘Goedemorgen, liefste man van allemaal!’
Ik lach. ‘Goedemorgen, mooiste, liefste, grappigste en geilste vrouw van allemaal!’
‘Slijmbal!’
‘Wie begon er?’
Ze lacht en geeft me een zoen.
‘Je hebt me gisteravond nog wat beloofd, John!’
Ik moet hard lachen. ‘Mag ik eerst nog even wakker worden, Chantal? En dan ga ik je alle hoeken van het bed laten zien!’
‘Hmm, dat klinkt veelbelovend!’

Ik ga nog vlug even naar het toilet om mijn blaas leeg te maken, en kom dan snel weer terug. Als ik terugkom, ligt Chantal op bed en ik zie dat het dekbed er al is afgehaald. Ze heeft alleen nog wat lingerie aan, die ik nog niet eerder gezien heb. Ze draagt een mooi lichtblauw zijden setje, dat met sierlijk kant is afgezet, en is op diverse plaatsen net wat doorzichtig. Ze ziet er heerlijk uit, en mijn pik begint zich al meteen te roeren.
Ik kruip bij haar op bed en ga naast haar liggen.
‘Wauw, je ziet eruit om op te vreten! Chantal, je bent echt een droomvrouw!’
Chantal glimlacht. ‘Ik vind het fijn om ’s morgens met je te vrijen, John. Wist je, dat ik eerst altijd een avondmens was? Maar sinds ik jou ken, sta ik veel liever met jou op. Dan heb ik veel meer energie en kan ik er veel meer van genieten!’
‘Dat hoor ik graag, Chantal. Maar heb je deze lingerie speciaal voor gisteren gekocht?’
Ze knikt. ‘Maar toch niet helemaal. Speciaal voor vanmorgen! Ik had al verwacht, dat onze huwelijksnacht niets zou worden. Dus heb ik me speciaal voor vanmorgen dit gekocht. Vind je het mooi?’
‘Heel erg mooi! Het staat je heel erg goed!’
‘Ik heb nog veel meer gekocht, want ik vond, dat ik mijn nieuwe echtgenoot best wel eens wat meer mocht gaan verleiden in bed.’
‘Dat lukt je anders best!’

Ze geeft me dan een zoen, die overgaat in een tongzoen. Onze tongen verstrengelen zich in elkaar, terwijl ze zich stevig tegen me aandrukt. Haar zachte borsten drukken tegen mijn borstkas en ik kan de verleiding niet weerstaan om haar borsten te kneden. De zachte en gladde zijde van haar bh vormt zich elastisch met haar borsten mee, terwijl Chantal een kreun niet meer kan onderdrukken.
Haar lichaam schreeuwt om meer, en ik ben maar al te bereid haar te geven, wat ze wil. Handig klik ik de sluiting van haar bh los, en Chantal helpt me gewillig mee om de bh uit de weg te halen. Dan ruk ik me los uit onze tongzoen, en zoek dan haar gevoelige plekjes in haar hals op. Ik laat er zachtjes mijn tanden over schrapen, en Chantal siddert van genot. Dan geef ik op die plekjes een kusje, en daal verder naar beneden af. Haar borsten geef ik eenzelfde behandeling en ik voel de spanning bij Chantal oplopen. Ze krult haar rug, als ik dan steeds lager kom. Ik kus haar schaamheuvel op haar slipje, en laat mijn vingers langzaam haar slipje naar beneden trekken. Langzaam glijdt haar slipje tot op haar enkels, waar ik het met zorg over haar voeten trek, die ik in een vloeiende beweging meteen streel. Chantal zucht van genot, in de wetenschap, dat ik het heerlijk vind om haar voeten te strelen en te kussen. En Chantal kan daar heerlijk van genieten en om die reden vind ik het juist leuk om te doen.
Na een korte massage aan haar voeten, trek ik haar benen dan uit elkaar, en ze spreidt die maar wat graag voor me. Er parelt wat vocht uit haar schaamlippen, wat verraadt hoe geil Chantal al is. Haar schaamlippen beginnen al op te zwellen, en haar clitoris is al als een gezwollen knopje tevoorschijn gekomen. Het ziet er zeer uitnodigend uit, en ik maak er dan ook gretig gebruik van. Terwijl ik haar kutje lik, voel ik haar handen op mijn hoofd, wat in het geval van Chantal betekent, dat ze er heel erg veel van geniet. Want dan wil ze met haar handen door mijn haren strelen.
Dan begint ze plotseling sneller te ademen en te kreunen en komt dan met een lichte gil klaar. Maar ze trekt me meteen omhoog en zegt me: ‘Neuk me, John! Ik wil die harde pik van je in me voelen! Ik wil dat je me helemaal volspuit met je zaad!’
Mijn pik staat al volledig stijf en schuurt al tegen haar schaamlippen aan. Ik leid met mijn hand mijn pik naar haar hete grotje, en kreun dan van genot. Chantal bijt op haar lip en kreunt ook.
‘Ja, duw hem er maar lekker in. Lekker diep! Ik wil je helemaal voelen!’
Ze is nu wel heel erg spraakzaam, en dat moedigt me wel aan. Normaal zegt ze niet zo veel, maar geniet er in relatieve stilte van de seks. Ik duw mijn pik dieper en dieper in haar kutje, en begin dan te stoten. Haar natte, hete grotje voelt warm en zacht aan en ik laat mijn pik hard in haar kutje beuken, zodat mijn ballen lekker tegen haar kontje kletsen. Natuurlijk kan ik dat niet heel erg lang volhouden, maar ik wil nog niet klaarkomen. Dus ik stop even, met mijn pik nog diep in haar kutje. Maar Chantal heeft daar een heel andere mening over. Ze ziet het als een teken om van positie te wisselen. Met een handige beweging duwt ze me omver en komt direct op me zitten en laat zich meteen op mijn pik zakken. En daar begint ze me weer hard te neuken. En niet veel later blijkt ook wel waarom, want dan komt ze het een lange kreun klaar, en melkt mijn pik flink uit. Dat is dan voor mij de druppel, want ik sta ook op het punt om klaar te komen. En ik spuit dan straal na straal diep in haar kutje.

Chantal laat zich dan als een vaatdoek op me vallen. Ze is uitgeput. Ik geef haar een kusje op haar voorhoofd, en ze glimlacht. En zo blijven we even liggen om bij te komen van de inspanningen.
Dan rolt ze van me af, en streelt mijn gezicht. Ze glimlacht.
‘Ik ben blij, dat je je baard hebt laten staan, John. Die staat je echt goed, en bovendien prikt dit niet zo. Dit is lekker zacht, het kriebelt zelfs een beetje.’
Ik glimlach. En ik moet haar gelijk geven, ik vind dat me die baard ook echt goed staat. En het is niet, dat ik er minder werk aan heb, als dat ik me moet scheren. Want ik houd mijn baard wel keurig bij.
Dan streelt ze mijn borstkas, en gaat met haar vingers door mijn borstharen. Ik lach en zeg: ‘Volgens mij heb je wel een fetisj met lichaamsbeharing, Chantal!’
Chantal haalt haar schouders op. ‘Ik houd er gewoon van. Het doet je er zo ontzettend mannelijk uitzien, en dat vind ik nu eenmaal sexy. Of dat een fetisj is, weet ik niet. Maar ik mag er wel graag aankomen.’
Dan kijkt ze me aan. ‘Wat vind jij nu zo mooi aan mijn lichaam, behalve dan mijn rode haren?’
‘Dat zijn meerdere delen, Chantal. Dat weet je toch? Ik vind je borsten mooi, hoe ze parmantig naar voren punten. En je strakke buikje en je brede heupen. Maar wat ik echt heel erg mooi vind, dat is je kleine streepje. Vooral om dat je daar ook rode haartjes hebt. En die zijn ook best zacht, en dat stimuleert mij weer, als ik je neuk. Dat kriebelt mijn schaamstreek, en dat geeft mij juist een fijn gevoel, als ik je neuk.’
Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Dat heb je me nooit eerder verteld, John.’
‘Ach, zo belangrijk is het ook niet, Chantal. In alles wat we in bed doen, kan ik erg van genieten. Ik geniet, omdat jij geniet. Ik vind het nu heerlijk om te geven. Dat geeft mij veel voldoening.’
‘Dat wist ik. Als me dat nu nog niet duidelijk was, John, dan had ik de verkeerde man getrouwd. Dat is ook een van de redenen, waarom ik zo van je houd! Je bent de liefste, aardigste, warmste, gulste man, die ik ken. Niets is je te veel, en je helpt waar je ook maar kan. Om er zelf niets voor terug te verwachten. En dan ben je ook nog enorm sexy, en je weet precies wat je moet doen in bed. Wat zou een vrouw nog ooit meer willen? En met jou naast me, dan voel ik me veilig en geborgen. Kortom, de droom van iedere vrouw! Maar ik ga je nooit met iemand anders delen! Daarvoor ben je me veel te dierbaar en te kostbaar voor!’

Ik druk haar wat dichter tegen me aan. Ik kan het nog steeds amper bevatten, dat Chantal nu echt mijn vrouw is. Maar de ringen om onze vingers bevestigen dat.
Dat zegt Chantal tegen me: ‘Wist je, wat Maarten tegen me zei, toen ze hun instrumenten weer inpakten en op het punt stonden om weer te gaan?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Wat zei hij dan?’
‘Hij zei, dat je beter kon zingen, dan Gustav. En dat is een van de talenten, die ik moet begeleiden. En Gustav is niet slecht, zelfs heel erg goed!’
‘Nou, dan overdrijft Maarten wel een beetje. Ik kan wel een beetje zingen, maar ik ben echt geen operaster!’
‘Nou, daar ben ik het niet mee eens, John! Je kunt echt heel erg goed zingen! Eigenlijk is het zonde, dat je er niet meer mee doet, maar ik begrijp, waarom je er niet al te veel mee doet.’
‘Je weet, dat ik zing voor mijn plezier, maar ik wil er gewoon niet de hele dag mee bezig zijn, zoals jij wel doet, of zoals hun dat doen.’
Chantal knikt. Ik heb het haar al meerdere keren verteld, waarom ik nooit meer heb gedaan met mijn stem. Ze gaat er dan ook niet verder op door en laat het dan rusten.
Ze kruipt dan weer tegen mijn borstkas op, waar we even blijven liggen. Dan hoor ik opeens allerlei geluiden vanaf buiten. Ik ga overeind zitten en zeg: ‘Chantal, volgens mij zijn er mensen op de binnenplaats.’
‘Dat zal misschien de cateraar zijn, John! Die zal zijn spullen wel komen ophalen. En maak je geen zorgen, Joey is ook al onder.’
Ik ga weer liggen, maar het laat me geen rust. Chantal lacht. ‘Dan kunnen we beter opstaan, John. Jou kennende heb je toch geen rust, voordat je precies weet wat er zich buiten allemaal afspeelt.’
En precies dat doen we. We wassen ons en kleden ons aan, en lopen dan samen naar buiten.

Maar buiten is het een drukte van jewelste. Ik zie auto’s van vrienden van me, en we lopen naar de loods. Tot onze verbazing is de loods alweer bijna helemaal opgeruimd.
Zodra we naar binnen lopen, wordt er geroepen: ‘Daar hebben we onze tortelduifjes! Ze zijn eindelijk boven water!’
Ik ben echt verrast door deze spontane actie van mijn vrienden.
‘Hebben jullie al alles opgeruimd?’
‘Ja, we dachten, dat we jullie maar eens wat tijd samen moesten geven. Je staat altijd voor ons klaar, dus nu was het onze kans om eens wat terug voor je te doen!’
‘Nou, dat waardeer ik heel erg. Een heel erg aangename verrassing!’
‘Graag gedaan. En als je nog zin hebt in verse koffie, er zit nog koffie in de kan.’
‘Dat kan straks ook nog. Ik zal jullie eerst even meehelpen.’
‘Niet nodig, John. We zijn al bijna klaar. En Joey heeft bovendien de leiding over deze operatie, en hij heeft nadrukkelijk gezegd, dat jullie niet mochten helpen!’
Ik lach. ‘Heeft hij dat gezegd? Nou, lekker dan! Ik heb niets meer te zeggen in mijn eigen huis!’
Ik sla mijn arm om het middel van Chantal, en zo lopen we samen naar de tafel, waar een grote koffiekan op staat, samen met wat kopjes. Ik schud voor ons allebei een grote kop koffie in, en we gaan dan op ons gemak zitten te kijken naar onze werkende vrienden. Opeens schiet door de menigte Renn op ons af. Die hadden we al niet gezien, toen we het huis uit liepen. Maar Renn loopt wel eens vaker rondom het terrein, als de poort open staat. Meestal gaat ze niet ver weg, ze weet waar haar thuis is. Maar nu ze terug is, begroet ze ons enthousiast.
Ik zeg tegen haar: ‘Zo, Renn! Weer lekker rondgewandeld?’, terwijl ik haar vacht streel. Ze draait zich in alle bochten om me in mijn gezicht te kunnen likken. Maar uiteindelijk kalmeert ze zich, en gaat aan onze voeten liggen. Chantal streelt haar, en leunt daarbij wat tegen mij aan.
Chantal zegt dan zachtjes: ‘Ik voel me nu zo gelukkig, John! Niet alleen, dat we nu met elkaar getrouwd zijn, maar ook de rest maakt me gelukkig. Onze vrienden hier, Renn, Joey. Een mooi huis, lekker buitenaf, waar ik mezelf oud zie worden. En dan nog onze gezamenlijke hobby, onze auto’s. Ik zou me onmogelijk nog wat meer kunnen wensen op dit moment.’
Ik geef haar een kus op haar voorhoofd. Ze heeft gelijk. Wat zouden we ons nu nog meer kunnen wensen. Maar onze vrienden zijn al snel genoeg klaar met het opruimen. We gaan aan de lange tafel zitten, die altijd wel in de loods staat. Daar houden we onze vergaderingen aan, al begint de tafel nu onderhand wel te klein te worden.

Gerard is er ook bij, en hij vraagt me: ‘En, John? Wanneer is de huwelijksreis?’
‘We gaan pas over veertien dagen. Dan ruil ik met mijn nicht Sheila voor tien dagen van huis. Sheila woont in Noorwegen, om precies te zijn in Geiranger.’
‘Zo, dat is niet slecht! Noorwegen in juni is erg mooi! En zeker Geiranger! Maar is dat Sheila van je moeders zus, Annie?’
‘Ja, dat is ze. Ze is twintig jaar geleden gaan studeren in Noorwegen, en heeft daar haar man ontmoet en is meteen daar gebleven. En Annie wordt dit jaar vijfenzeventig, dus daar wil ze graag met de hele familie voor overkomen. Dus ruilen we van huis. Komt dan precies goed uit. En dan nemen we Renn mee, die heeft haar benodigde inentingen al achter de rug.’
‘Goed geregeld! Dat durf ik thuis niet te vertellen, want dan wordt er een heel erg jaloers!’
‘Dat geloof ik meteen. Het is daar ook heel erg mooi, al ben ik er nog nooit geweest. Maar een collega van mij wel, en die telt er mooie verhalen over.’
René, een van mijn vrienden, zegt dan: ‘Ik ben ook al een paar keren in Noorwegen geweest, John. Er is echt geen woord gelogen, over wat je allemaal hoort. Heel vriendelijke mensen, een ontzettend mooi land en prachtige wegen om over te cruisen! Ga je trouwens met je Cadillac?’
‘Dat weet ik nog niet, René. Het is toch een hele tocht, en dat kost een bak aan brandstof. En kun je in Noorwegen wel LPG tanken?’
‘Jawel, dat heb ik ook gedaan, al zijn de tankstations daar wat dunner gezaaid. Maar ik vind, als je voor je huwelijksreis naar Noorwegen gaat, ook met je Cadillac zou moeten gaan.’
‘Dat moet ik me nog bekijken, René. Dan zou ik moeten zien, waar ik dan allemaal kan tanken en zo. Daar ga ik me straks eens mee bezig houden.’
Chantal zegt dan: ‘John, we zouden ook met mijn wagen kunnen gaan. Die is wat zuiniger, dan jouw wagen. En die heeft ook genoeg bergruimte voor al onze bagage. En als Renn achterin zit, dan kan het ook minder kwaad voor de bekleding.’
‘Dat is ook wel een goed idee, Chantal. Jouw wagen is inderdaad zuiniger. Zelfs al zouden we dan op benzine moeten rijden, dan is het nog wel een beetje te doen.’
René begint te lachen. ‘Uhm, John? Weet je wat de benzineprijs in Noorwegen is? Niet schrikken, die is nog een stukje hoger, dan hier! Hoewel, wacht, ik heb hier een app met actuele brandstofprijzen.’
Hij kijkt even en zegt dan: ‘Hmm, valt me nog mee, John! Benzine net iets duurder dan hier, LPG is wel duurder, maar met rond de €0,90 toch ruim goedkoper, dan benzine.’
‘En moet ik ook sneeuwkettingen meenemen?’
René lacht. ‘Nee, tenzij je van plan bent over de heuveltoppen te gaan rijden. Juni is meestal altijd wel sneeuwvrij. Maar je kunt wel alles verwachten qua weer, daar moet ik eerlijk over zijn.’
‘Dat had Sheila me ook al verteld. Maar haar ervaring was, dat het in juni vrijwel altijd goed weer was, maar dat we wel regenjassen moeten meenemen, omdat het wel eens regent daar.’
‘Dat lijkt mee een goed plan. En goede wandelschoenen.’
Opeens blijken er toch meer van mijn vrienden in Noorwegen te zijn geweest, want we krijgen opeens allemaal tips, van wat we moeten gaan bekijken en wat niet. Niet alle vrienden van mij zie ik altijd erg vaak, dus ik weet niet van iedereen, waar ze hun vakantie doorbrengen. Die hebben ook hun eigen leven, zoals ik dat straks ook met Chantal zal krijgen.

Rond het middaguur komen de wederhelften van mijn vrienden langs. De cateraar heeft nog veel eten van het feest achtergelaten, zodat we er vandaag nog eens van kunnen genieten. Dus heb ik de gezinnen van mijn vrienden, die geholpen hebben met het opruimen, uitgenodigd om te komen eten. Er worden weer een paar extra tafels en stoelen uit de bergruimte gepakt, en dan zit de hele loods weer vol met mensen. Een soort afterparty, maar dan zonder de bijbehorende drank. Ook de familie Santegoed is gekomen, mijn moeder en natuurlijk Melissa en Daan, die ook eindelijk boven water zijn gekomen. Het wordt een gezellige middag, waarbij de druk van het feest eraf is. Maar enkele uren later zijn de meesten alweer verdwenen. Uiteindelijk is er alleen nog maar familie over.
En dan komt Daan achter een leuke complicatie door onze huwelijken, waar hij nog niet eerder over heeft nagedacht. Want doordat hij met Melissa is getrouwd, en ik met Chantal, heeft ons dat familie van elkaar gemaakt. Aangetrouwde familie, maar toch. Daan kan er wel om lachen en zegt: ‘Nou kan iedereen gerust zeggen, dat jij en ik familie van elkaar zijn, John! Want nu is het wel waar!’
‘Dat klopt, maar moet ik je voortaan schoonbroer noemen? Dat kan nooit, want als jij aan het sleutelen bent, ben je allesbehalve schoon!’
Daan lacht zuur. ‘Pff, van je familie moet je het maar hebben!’

Maar uiteindelijk komt ook deze middag ten einde. Samen met Daan en Melissa beginnen we dan met het verdelen van de cadeaus, die we gekregen hebben. Een cadeau is heel duidelijk voor mij en Chantal bedoeld. Het is een heel oud koffieservies, dat altijd bij Karel en Mia in de kast heeft gestaan. Chantal had dat altijd heel mooi gevonden, en dat hadden de twee heerlijke oudjes goed onthouden, toen ze gingen verhuizen. En nu hebben ze het servies aan ons gegeven, en daar is Chantal echt heel erg blij mee!
We openen nog meer geschenken, tot we bij de geschenken komen, die Oscar, de geëmigreerde Hagenees, ons heeft gegeven. Het zijn vier doosjes, ieder met een persoonlijk kaartje voorzien. Melissa heeft er een kaartje bij, Daan ook, Chantal ook en ik ook. Melissa leest haar kaart, waar geen heel bijzonder tekst op staat. Wel gelukwensen voor haar huwelijk en haar toekomst met Daan, maar verder niets. Ze opent dan haar doosje, om het dan weer snel dicht te maken. Ze hapt naar adem en kijkt geschokt. Daan vraagt: ‘Wat is er, Melissa? Je kijkt alsof er een bom in zit!’
Melissa schudt haar hoofd. ‘Nee, een bom is het niet, maar het is wel bijzonder. Die Oscar, is dat nu een rijke vent?’
Daan antwoordt: ‘Hoezo? Hij heeft een heel goede baan, hij is manager bij een groot installatiebedrijf.’
Melissa maakt haar doosje open en laat dan zien, wat erin zit. Er zit een goudkleurig horloge in.
‘Wat is daar zo bijzonder aan, Melissa?’
‘Dat is een nogal duur horloge, Daan! Die koop je niet voor een paar tientjes!’
We maken dan ook onze cadeaus van Oscar open, en het blijkt, dat we allemaal zo’n horloge gekregen hebben. Natuurlijk een damesmodel voor de dames- en een herenmodel voor de heren. Melissa zoekt op haar telefoon, wat de horloges waard zijn. En daar blijkt, dat Oscar toch flink in zijn buidel heeft getast. Het zijn horloges, die zo rond de achthonderd euro kosten.
Maar in mijn doosje zit nog een briefje gefrommeld. Ik haal het eruit en lees het.
‘Als dank voor het verslaan van Enrico. Dat was me dit wel waard!’
Ik lach, als ik het lees. Ik geef het briefje door aan Daan, die dan ook moet lachen.
‘Echt iets voor Oscar! Ik denk, dat we de volgende keer zijn auto wel gratis moeten maken, om deze rekening te vereffenen.’
‘Dan doe jij het technische gedeelte maar, dan doe ik het bodywork!’

Daan glimlacht en we gaan verder met het uitpakken en verdelen van de cadeaus. We hebben veel enveloppen gekregen met geld, en daarmee kunnen we al een groot deel van onze kosten van de bruiloft al mee van betalen.
Daan glimlacht. ‘Dit is echt een meevaller, John! Zo kost ons de bruiloft maar een schijntje. Had ik dat geweten, dan hadden we nog wel meer uitgepakt.’
Melissa tikt met haar vinger op Daans neus.
‘Niets daarvan, Daan! Het was gewoon perfect zo! En dat geld kunnen we zelf nog goed gebruiken. Je zou het bijvoorbeeld ook in mijn Topolino kunnen steken!’
Ze kijkt even rond en zegt: ‘Over mijn wagen gesproken, waar is mijn Topolino?’
Daan lacht. ‘Die staat thuis, en wordt klaargemaakt om gespoten te worden. Mijn cadeautje aan jou, omdat je met me getrouwd bent.’
Melissa kijkt blij verrast. ‘Echt? Maar zover waren we toch nog niet klaar?’
Chantal begint te lachen.
‘Je bent de afgelopen weken niet meer zo veel hier geweest, Melissa. Je had het te druk met allerlei zaken regelen.’
‘Ja, dat was toch ook zo! En je bent zelf ook vaak genoeg naar mij toe gekomen om me te helpen!’
‘Juist. Vooral om je ook niet in de buurt van de loods te laten komen, Melissa. Je weet toch, dat er nog een hoop laswerk gedaan moest worden? Dat hebben John en Joey de afgelopen weken op zich genomen. Ze vonden, dat jij op de meeting in Zweden zelf met je eigen wagen moest kunnen rijden. En dat is dus hun cadeau voor jou, omdat je getrouwd bent.’
Melissa staat met open mond te kijken. ‘Dus mijn wagen is nu bijna klaar?’
Daan lacht. ‘Klaar is een groot woord, Melissa. Er moet toch nog heel veel gebeuren. Maar vanaf nu kunnen we de wagen weer gaan opbouwen. Dat mag je samen met Chantal weer gaan doen, zoals jullie ook afgesproken hebben.’
Melissa staat dan op en omhelst ons allemaal. ‘Oh, jullie zijn geweldig! Dat had ik echt nooit verwacht!’
Daan glimlacht. ‘Maar nu moet je nog wel een beslissing nemen, Melissa! We weten nog niet, welke kleur de wagen moet krijgen!’
Melissa kijkt hem aan. ‘Dat je me dat nog moet vragen, Daan! Dat antwoord wist je allang!’
‘Ja, dat is niet moeilijk, maar weet je hoeveel kleuren rood er zijn? Daar moet je een keuze tussen maken!’
Melissa denkt even na. ‘Geen aparte kleur, Daan. Is er geen originele rode kleur? Ik wil de wagen zo veel mogelijk origineel laten!’
‘Dat kan, dat ga ik dan voor je regelen.’
Het levert hem een heel intieme zoen op. Chantal zegt schetsend: ‘Zeg klefbekken! Zoek een bed op, en bedank elkaar daar maar even!’
Melissa draait zich naar Chantal om en steekt haar tong uit.

Dan zegt ze: ‘Voordat je nog meer zegt, zou ik dan maar eens op de kamer naast die van Joey gaan kijken. En ik durf te wedden, dat je kersverse echtgenoot daar al vanaf wist!’
Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Wat staat er dan op die kamer, John?’
‘Om eerlijk te zijn, ik weet het niet! Ze hebben me alleen gevraagd om wat ruimte te maken op die kamer. Daar moest wat worden neergezet. Meer weet ik niet.’
‘En dat doe je dan ook maar gewoon? Zonder iets te vragen?’
‘Ja, ze hadden me verteld, dat het voor een verrassing was. Dan ga ik toch niet vragen, wat ze er neer gaan zetten?’
Chantal begint nu wel nieuwsgierig te worden, en ik ook. Samen lopen we naar ons huis, de trap op en naar de kamer naast die van Joey. Chantal opent zenuwachtig de deur en kijkt dan naar binnen. Tot onze verbazing staan er enkele enorm grote dozen. Een daarvan is wel twee meter hoog, keurig ingepakt met cadeaupapier.
‘Wat is dit?’
Ze tilt aan de dozen, maar die zijn behoorlijk zwaar. Ik til er ook eens aan. Ik vraag me af, wanneer ze dit hier hebben neergezet, want twee dagen geleden stond het hier nog niet. Dat is de laatste keer, dat ik op deze kamer ben geweest.
Maar aan het gewicht te voelen, lijkt het me iets van meubels te zijn. We beginnen het papier te verwijderen en kijken dan tegen de kale dozen aan. Die zijn flink ingetapet, en ik moet een schaar halen om het los te knippen. Als we het karton verwijderd hebben, zien we dat het een kast is. En opeens herkent Chantal iets.
‘Nee! Dat kan niet!’
‘Wat is er, Chantal?’
‘Dit lijkt wel de kast, die vroeger op mijn kamer heeft gestaan, toen ik nog klein was. Maar deze heeft andere kleuren.’
We pakken dan ook nog de andere doos uit. Dat is nog niet gemakkelijk, want deze doos is zeker niet minder zwaar, eerder nog zwaarder, ondanks dat de doos minder hoog is, maar daarvoor wel flink langer. Het is dan niet moeilijk te raden, dat hier ook wel eens een kast in kon zitten.
We verwijderen het karton en ik zie Chantal bibberen. Ik sla mijn arm om haar heen en zeg: ‘Volgens mij herken je dit ook, Chantal. Vertel eens!’
‘Ik weet niet, waar ze dit vandaan hebben, maar dit zijn de kasten, die vroeger in onze kamer hebben gestaan, tot Melissa zes was, en ik acht. Toen kregen we andere bedden en ook andere kasten.’
Er staat nog een doos, die lichter aanvoelt, maar toch nog zwaar. Deze is wat minder goed ingepakt, maar Chantal hoeft de doos niet eens te openen om te weten, wat erin zit.
Ze werpt zich tegen me aan en huilt.
‘Stt, stil maar. Waarom huil je?’
Het duurt even, voordat ze me antwoord geeft.
‘Dat is de wieg, waarin ik gelegen heb, John. Ik weet het zeker!’
‘En moet je daarom huilen? Dat is toch een mooi cadeau?’
Nog steeds huilend, knikt ze.
‘Dat is het ook! Maar ik had nooit verwacht het ooit weer te zien.’
Ik streel haar door haar haren en over haar rug.
‘En dit doet je weer verlangen naar een kind?’
De tranen stromen over haar wangen, terwijl ze knikt.
‘Ach, meisje toch! Ik denk, dat we toch maar eens met de dokter moeten gaan praten, als het je zo hoog zit. Als mijn lief graag een kind wil, dan zal ze die ook krijgen. Maar Rome is niet in een dag gebouwd, dus dat wil ook niet zeggen, dat je al meteen zwanger raakt. Bovendien moet je lichaam nog steeds wat herstellen van je ontsteking.’
Chantal kijkt me geschokt aan. ‘Maar onze afspraak dan? En mijn opleiding?’
‘Was het ooit echt een afspraak, of een gelofte, Chantal? En wat is er met die ene gelofte gebeurt, die je per sé niet wilde verbreken?’
Chantal lacht door haar tranen en snikken heen.
‘Die was ik al snel vergeten, toen ik zo alleen bij je mocht blijven! Maar wil je dat echt?’
‘Ja, daar kunnen we nu wel langzaam naar toe werken, Chantal. Het is misschien nog wat vroeg, in verband met je opleiding, maar ik ga je niet meer langer laten lijden. Ik zie hoe het aan je vreet, en dat kan ik niet meer langer verdragen. En ik wil dolgraag met jou een kind, dat is nooit het probleem geweest, en dat weet je ook!’
Ze knikt, en ik zie in haar ogen, dat ze dolgelukkig is.
‘Zullen we die laatste doos dan ook maar open maken?’
Ze schudt haar hoofd.
‘Nee, liever niet, John! Ik ben er erg blij mee, maar ik wil de wieg niet eerder zien, dan voordat ik zwanger ben.’

Ze wil dan de kamer uit lopen, en sleurt me met haar mee. We lopen dan naar beneden, waar Melissa en Daan nog op ons wachten.
Melissa ziet, dat Chantal gehuild heeft en zegt: ‘Dat bracht herinneringen boven, Chantal?’
‘Ja, maar ook gevoelens! Maar waar heb je dit vandaan gehaald, Melissa? Ik dacht, dat pap het toen naar de stort heeft gebracht.’
‘Nee, die heeft hij niet naar de stort gebracht, maar op de zolder bij ome Alfred gezet. En daar stonden ze dus al die tijd!’
‘Maar hoe komt het dan hier?’
‘Twee maanden geleden ben ik toch met Daan een week naar Kampen geweest? Toen ben ik ook op bezoek geweest bij ome Alfred. En daar vertelde hij me, dat er nog meubels op zolder stonden, waar wij nog als baby in hebben gelegen. We zijn toen gaan kijken, en toen kreeg ik het idee om die voor jou op te knappen. Want als er een ding duidelijk is, jij kunt niet wachten, tot je moeder wordt.’
Chantal knikt, maar begint weer te huilen. Melissa omhelst haar.
‘Ja, ik weet het! Het valt nu even moeilijk, omdat je nog niet helemaal zeker weet, of je wel kinderen kunt krijgen. Maar ik wilde het je toch geven. Al was het maar voor de herinnering aan onze jeugd.’
Chantal klemt haar zus stevig tegen haar aan.
‘Dank je, Melissa! Maar heb jij die kasten geschilderd?’
Melissa knikt. ‘Ik hoop, dat je het mooi vindt? Het is wel handig, dat we dezelfde smaak hebben en van dezelfde kleuren houden. Dus ik heb maar gegokt, dat je wit met rood leuk zou vinden. Dat zou ik namelijk gekozen hebben voor mijn babykamer.’
‘Ze zijn prachtig! Ik heb nog nooit zo’n mooi cadeau gekregen! Dit doet me echt veel!’
‘Ik weet het. Maar heb je dan de wieg nog niet gezien?’
Chantal schudt haar hoofd.
‘Dat wil ik nog niet, Melissa. Die wil ik pas zien, als ik echt zwanger ben. Niet eerder. Ik hoop, dat je dat begrijpt.’
Melissa knikt, maar ik kan zien, dat ze wat teleurgesteld is. Maar ze begrijpt de reactie van Chantal ook wel. Het is vooral de onzekerheid van Chantal, of ze nog wel kinderen kan krijgen. Volgens de dokter zou het weer goed moeten komen, de ontsteking was niet zo heel erg ernstig geweest. Maar het zorgt bij Chantal wel voor twijfels, die nu wel heel duidelijk worden.
Ik bedank Melissa en Daan ook voor het cadeau. Ik terloops vraag ik aan Daan: ‘En wanneer heb je die kasten naar boven gebracht?’
‘Daar hebben we vrienden voor, John! Terwijl wij foto’s aan het maken waren, hebben ze dat naar die slaapkamer gebracht. Maar we hopen natuurlijk wel, dat het ook echt gebruikt gaat worden!’
‘Dat is ook de bedoeling. Ik heb Chantal steeds moeten afremmen, maar dat ga ik nu niet meer doen. Ik merk zelf, dat ik er ook steeds meer aan toe ben. Nu ik een getrouwd man ben, voel ik de aandrang voor de volgende stap. En dat zijn kinderen. En dan zien we wel, hoe we dat gaan doen met Chantals opleiding en zo. Bovendien kan ik het ook niet meer aanzien, dat Chantal zo lijdt van het onthouden van haar kinderwens. Dat hebben we net boven besloten. Ik hoop volgend jaar rond deze tijd weer in spanning te zitten. Maar je kan de natuur niet dwingen, en ik laat me gewoon overdonderen, als het wel gebeurt.’
‘Goed bezig, man! Ik wens jullie twee veel succes. De kinderkamer hebben jullie in ieder geval al!’
‘Jij ook bedankt, Daan! Ik vind dit echt een mooi geschenk!’
‘Het is weer eens wat anders, dan een auto!’
We lachen allebei, waarop Daan tegen Melissa aangeeft, dat ze naar huis heen gaan. We nemen afscheid, en Daan en Melissa lopen dan naar huis.

Chantal heeft het er nog steeds zwaar mee, en ik sla mijn beide armen over haar schouders en klem haar dan tegen me aan. Ik geef een kusje op haar achterhoofd, en ze leunt tegen me aan. Dat kalmeert haar duidelijk en ik voel de spanning bij haar weg vloeien.
Dan zegt ze opeens: ‘John, meende je dat straks echt serieus?’
‘Ja, natuurlijk! Ik kan het echt niet meer langer aanzien, dat jij er zo onder lijdt, omdat ik graag wil, dat je nog wacht met kinderen. Bovendien, nu we getrouwd zijn, is het ook weer tijd voor de volgende stap, vind je niet?’
‘Maar je hoeft je niet op te offeren, omdat ik zo graag kinderen wil! Dit moeten we echt samen beslissen, John!’
Ik laat haar los en draai haar om, zodat ik recht in haar ogen kan kijken.
‘Ik offer me niet op, Chantal. Ik meen het echt! Ik wil echt niets liever, dan samen met jou een kind te krijgen. Je dacht misschien, dat je de enige was met een moederkloeksyndroom, maar dat is niet zo. Het lijkt me echt fantastisch om zo’n klein wezentje te zien opgroeien tot een volwassen mens. En zullen we proberen om het zo goed mogelijk op te voeden!’
‘Hoe moet nu een haan een moederkloeksyndroom kunnen krijgen, John?’, zegt ze lachend.
Maar ze heeft nu wel begrepen, dat mijn wens om kinderen te krijgen echt is, en niet opgedrongen door haar. Maar ze verbaast me, als ze zegt: ‘En toch wil ik nog even wachten, John. Ik weet, dat klinkt misschien raar. Maar het gaat allemaal al zo snel, John. Ja, ik wil nog steeds heel graag kinderen, maar je hebt al die tijd wel gelijk gehad. We moeten nog even wachten.’
Ik lach. ‘Toch een beetje schrik voor het onbekende?’
Ze knikt. ‘Ja, en ik moet eerlijk toegeven, dat ik de laatste weken behoorlijk zenuwachtig ben geweest over ons naderende huwelijk. Het heeft me doen nadenken over mijn leven. Er is zoveel, wat ik graag wil, en je hebt het me allemaal gegeven. Niet dat ik twijfelde over jou, want daarover heb ik nooit getwijfeld. Maar wel of we er al goed aan deden om al zo snel te trouwen. Maar ja, afzeggen, dat was ook weer zo’n ding geweest, en diep in mijn hart wist ik toch, dat ik met je wilde trouwen. Ook al is het allemaal zo snel geweest. Je bent in alles de beste man voor mij. En je hebt zoveel te geven, terwijl ik maar zo weinig terug kan geven.’

Ik leg mijn vinger op haar lippen, om haar zo tot zwijgen te brengen. Ze stopt met praten.
‘Chantal, je geeft me zoveel meer, dan je jezelf beseft. Weet je wel, hoe gelukkig ik me prijs met het feit, dat je je zo in mijn leven gepast hebt, zonder dat ik mezelf hoef te veranderen? Je snapt waarschijnlijk niet eens, hoe bijzonder dat is! Ik kan mijn leven, dat ik altijd al geleid heb, gewoon doorzetten. Natuurlijk, ik heb me ook een beetje moeten aanpassen op jou, maar dat was niet ingrijpend. Je hebt je zelfs in mijn hobby’s verdiept en die tot de jouwe gemaakt. En daarbij ben je zo ook nog een fantastische vrouw. Lief, mooi, zorgzaam, attent. Je lijkt mijn wensen van mijn lippen te kunnen lezen, zelfs al na zo’n korte tijd, dat we elkaar pas kennen. Ik durf bijna te stellen, dat je me al bijna beter kent, dan al mijn andere vrienden, inclusief Daan, die toch wel een van mijn beste vrienden is. Dus zeg niet, dat je me zo weinig terug kan geven, want dat is niet waar!
Je geeft mij een droomleven, waarvan ik nooit verwacht had, dat ik het zo mocht beleven. En dat is meer, dan ik ooit verwacht had.’
‘Maar nu laat je het klinken, of ik alles voor jou heb opgeofferd! Dat is echt niet zo! Ik vind toevallig de hobby’s, die jij hebt, ook heel erg leuk. De sfeer, die het met zich mee brengt staat me erg aan. Dat maakt, dat ik nu hele andere dingen leuk vind. Maar je laat me ook gewoon mijn hobby’s doen, die ik al deed.’
‘Maar je hebt jezelf wel opgeofferd, Chantal. Je bent voor mij naar het zuiden verhuisd. En hoelang heeft het geduurd, voordat we gingen samenwonen? Jij hebt meer offers gebracht, dan ik, Chantal. Jij hebt alles achtergelaten in Kampen, ik kan gewoon hier blijven wonen, bij mijn familie en mijn vrienden. De jouwe wonen nog steeds in Kampen. Dat is ook een flink offer!’
‘Oké, daar heb je wel gelijk in. Maar nu zijn jouw vrienden ook mijn vrienden geworden. En ik heb hier nu ook mijn eigen vriendinnen, zelfs buiten jouw vriendengroep. En mijn familie komt toch vrij regelmatig hierheen, en wij gaan ook vaak bij hen op bezoek. Dus dat is voor mij geen opoffering meer. Hier is waar ik graag wil zijn. Bij jou. En je wil niet geloven, hoe gelukkig ik me nu voel, nu ik je vrouw ben. Dat ik me nu Chantal Vliegers mag noemen. Dan is geen opoffering te groot voor dat gevoel.’
‘Nou dan, maar zeg dan niet meer, dat je niets te geven hebt. Want dat heb je dus wel. Dat heb je mij gegeven, en dat vind ik nogal wat!’
Chantal glimlacht en zegt: ‘En hoe vaak gaan we deze discussie nog herhalen?’
Ik lach en zeg: ‘Nog vaak. Het is niet de eerste keer, dat je het erover hebt, waarom we van elkaar houden…’
‘Misschien komt het wel, doordat ik me wat onzeker voel. Elke dag moet ik me in mijn arm knijpen, om te kijken of ik toch niet droom. En dan lig je ’s morgens toch nog naast me, en dan voel ik me weer gelukkig!’
‘Dan heb je nu een paar ringen, die je eraan herinneren, dat mijn hart voor altijd aan jou toebehoort!’

Ze kijkt me dan aan met haar mooie groene ogen, waar ik mezelf meteen in verlies. Opeens begint ze te lachen.
‘Ik was net jouw ogen aan het bekijken, John. Jij hebt mooie blauwe ogen, en ik heb groene ogen. Wat voor ogen zouden dan onze kinderen krijgen?’
‘De ene kant groen, de andere kant blauw!’
Chantal lacht. ‘Dat zou wat zijn!’
Opeens staat ze op. ‘Oei, er is iets, waar ik vanmorgen niet aan gedacht heb, John!’
Ik kijk verbaasd. ‘Wat is er dan?’
‘Nou, we hebben toch seks gehad? Maar omdat ik nog herstellende was, heb ik een tijdje de pil niet geslikt, dat was volgens de dokter beter om sneller te herstellen. En die heb ik dus nu ook nog niet ingenomen!’
‘En? Is dat een ramp?’
‘Niet direct. Maar ik wil nu nog niet zwanger worden. Misschien over een half jaar wel, maar nu nog niet. Ik wil nu eerst gewoon tijd met jou doorbrengen, zonder dat mijn hormonen straks alles bederven. Want als we eenmaal zwanger zijn, en ons kind wordt geboren, dan zullen we die tijd nooit weer krijgen. Dan hebben we iemand om voor te zorgen. En die zorg houdt niet op.’
Ik glimlach. ‘Dat is een heel verstandig besluit, Chantal. Maar wat als je dan nu toch zwanger bent? Zou je het dan erg vinden?’
Ze schudt haar hoofd. ‘Nee, waarom ook? Ik wil graag een kind samen met je, dus waarom zou ik dat erg vinden. Maar ik zou het wel fijn vinden, als we dan toch nog wat tijd gewoon samen hebben, dat is alles.’

Ze staat dan op en snelt naar boven, naar de badkamer. Even later komt ze terug.
‘Dat is ook weer geregeld, John. Maar ik ben bang, dat er van heel amoureuze handelingen vandaag niets meer komt. Vind je het erg?’
‘Het is niet heel erg, Chantal. Ik had me natuurlijk wel wat anders bij onze wittebroodsweken voorgesteld, maar erg is het niet.’
Ze geeft me een zoen. Dan zegt ze: ‘Maar misschien kunnen we ook wel eens wat anders proberen, John. Ik heb nog een gaatje, waarin ik gevuld kan worden. Maar dat heb ik nog nooit gedaan, en ik ben bang, dat het veel pijn doet.’
‘Ik zou je nooit pijn kunnen doen, Chantal. Dat weet je toch? Als het je gewoon te eng lijkt, dan hoeft het voor mij niet. Ik kan best een paar dagen wachten. Maar hou je dan maar eens goed vast, want dan laat ik het bed flink kraken!’
Chantal lacht. ‘Ik kijk er nu al naar uit!’
Dan staat ze weer op, en trekt me overeind. Verbaasd laat ik me overeind trekken en laat me door haar leiden. Ze brengt me naar de kamer de slaapkamer, waar het cadeaus van Melissa en Daan op staan.
‘Kun je me helpen de wieg uit te pakken, John? Ik wil het toch graag zien. Het zou niet eerlijk zijn voor Melissa als ik haar zo lang zou laten wachten.’
Ik glimlach en omhels haar. ‘Natuurlijk wil ik je helpen. Ik ben wel nieuwsgierig hoe het bij elkaar zal gaan passen.’
We pakken dan gezamenlijk de wieg uit. Melissa heeft geen half werk gedaan. Het is allemaal keurig opnieuw gelakt. We breken het bed af, dat nog op de kamer staat, zodat we de wieg en de kasten beter kunnen bewonderen. Chantal maakt er een foto van, en stuurt die door naar Melissa, waarin ze haar nogmaals bedankt. Ze krijgt onmiddellijk reactie, waaruit Melissa duidelijk laat blijken, dat ze blij is, dat we het mooi vinden.
Chantal staart nog een tijdje naar haar cadeaus, want zo beschouw ik dat wel. Natuurlijk is het ook voor mij, maar het heeft meer sentimentele waarde voor Chantal. Dan loop ik naar beneden heen, waar ik aan het avondeten begin. Ze volgt niet veel later.

Zwijgend maken we het avondeten klaar, wat nu niet veel anders is, dan het opwarmen van de soep van het feest van gisteren met wat stokbrood. We hebben vanmiddag al goed gegeten. Joey is al naar Veerle toe, en zal waarschijnlijk ook daar wel eten. Maar Chantal is bijzonder zwijgzaam, als we aan tafel zitten.
Ik besluit de stilte te doorbreken en zeg: ‘Het valt je toch nog wat zwaar?’
Ze schudt haar hoofd. ‘Nee, het gaat wel. Maar ik moet het wel even allemaal verwerken.’
Ik laat het er dan maar bij zitten, maar na het eten blijft ze zwijgzaam. Ze kijkt wat somber, en komt tegen me aanhangen, als we na het eten op de bank gaan liggen.
‘Wat is er, Chantal? Ik zie, dat er iets is.’
‘Niets. Het is alleen, dat ik eigenlijk zelf ook wel zin heb in seks. En dat gaat nu niet!”
Ik schiet in de lach. ‘Is het alleen maar dat? Ik dacht, dat je nog erover inzat, dat je nog niet zwanger wilde worden?’
‘Dat is deels. Ik wil nu ook nog niet zwanger worden. Maar ik verlang er wel heel erg naar om je in me te voelen, en hoe je je zaad in me spuit. Dat is voor mij zo’n heerlijk moment! Dan voel ik me goed, compleet, voldaan. Maar ik weet, als we nu seks gaan hebben, dat de kans wel eens groot kon zijn, dat ik dan zwanger raak. Het is allemaal heel verwarrend. Eerst kon ik niet snel genoeg zwanger raken, en nu het zover is, wil ik het juist niet, maar verlang ik nog meer naar je.’
‘Ach, Chantal toch! Maar daar zijn toch ook oplossingen voor!’
Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’
Ik kijk op mijn horloge. ‘Als ik nog even opschiet, dan kan ik dat nog wel even halen.’
‘Maar wat moet je dan halen?’
‘Condooms, maar dan wel van het soort, waar je wel tegen kunt. Vorige week had ik het toevallig over met een collega van mij. Die vertelde me, dat zijn zus dat ook had, maar met die condooms wel gewoon seks kon hebben. En die kun je gewoon bij de apotheek halen, en die is nu nog open. Dus wat denk je daarvan?’
Chantal kijkt me verbaasd aan. Dan knikt ze. Ik sta meteen op en ben dan al op weg naar de apotheek. Ik ben nog net op tijd, als ik binnenkom.
‘Ah, John! Je bent nog net op tijd, we wilden al gaan sluiten. Maar wat kan ik voor je doen?’
‘Nou ja, het zit zo. Chantal is allergisch voor latex, en ze heeft onlangs een flinke ontsteking gehad. Daarvoor heb ik hier nog de medicijnen gehaald. Maar nu is het beter, als we beschermd seks met elkaar hebben. En daar zit ze nu mee, omdat we geen gewone condooms kunnen gebruiken.’
‘Ah, en je zit nu in je wittebroodsweken. Gefeliciteerd met je huwelijk, John. Maar ik begrijp het volledig. Maar daar hebben we inderdaad wel iets voor.’
De man pakt een doosje uit een schap en geeft het aan me.
‘Hier, mag je zo van me hebben. Je hebt me al eens eerder geholpen, dan kan ik ook eens wat terug doen.’
‘Dat is niet nodig, Hans! Ik wil ze best betalen.’
‘Het is al goed, John. Veel plezier!’
Ik bedank hem nog eens, en ga dan snel terug naar huis. Chantal zit me daar al met spanning op te wachten.
‘Denk je echt, dat dit kan werken?’
‘Hoe snel merk je, of je er last van krijgt?’
‘Een paar minuten, want dan begint het meestal te branden.’
‘We zouden er een uit kunnen halen, en kunnen kijken of je er last van krijgt.’
Chantal knikt.

We giechelen als kleine kinderen, die iets stouts doen. Terwijl ik het condoom uit zijn verpakking haal, leest Chantal de bijgeleverde handleiding. En dat geeft haar wel wat hoop. Maar na een klein kwartier merkt ze nog niets van allergische verschijnselen van het condoom, dat op haar been ligt.
Ze bijt dan op haar lip en zegt: ‘Dit kon wel eens werken, John! Ik wil dit eens proberen!’
Ik glimlach, en Chantal kan dan niet snel genoeg op onze slaapkamer komen. Haar kleren heeft ze sneller uitgetrokken, dan ze ooit gedaan heeft, en is al klaar, voordat ik al klaar ben.
Ze wacht vol ongeduld, tot ik klaar ben, en duwt me dan meteen op mijn rug. Ze haalt meteen een nieuw condoom uit de verpakking en begint dan mijn pik af te trekken. Die is nog niet helemaal stijf, maar heel lang heb ik niet nodig om mijn pik stijf te krijgen. Ik ben net zo opgewonden als Chantal, hoewel die nu wel extreem opgewonden is. Ze rolt dan het condoom om mijn pik, en gaat dan helemaal op me zitten. Met een zucht laat ze zich op mijn pik zakken, en ik voel haar vertrouwde warmte weer om mijn pik. Ze begint me dan als een razende te neuken, waarbij ik me moet inhouden om niet te lachen. Ze blijft me verbazen. Nu berijdt ze me als een seksverslaafde, die nooit genoeg kan krijgen. Maar het wordt me pas duidelijk hoezeer ze eraan toe was, als ze haar eerste orgasme krijgt. Ik ben dan nog lang niet zo ver. Ze is even helemaal in een wereldje van zichzelf, maar blijft me maar doorneuken. Ze hijgt van inspanning, maar peinst er niet over om op te houden. Ze gaat echt helemaal los, zo wild is ze nog nooit eerder geweest. Maar ik vind het wel leuk om haar nu eens echt zo geil te zien, en het windt me meer op, dat ik voor mogelijk gehouden had.
Pas bij haar tweede orgasme geeft ze toe aan haar vermoeidheid, maar ze smeekt me om door te blijven gaan. Ik draai haar dan op haar rug, en begin dan het werk over te nemen. Ze klemt me dan tussen haar armen en benen, waardoor het niet gemakkelijker voor me wordt om haar nog hard te nemen. Maar toch zet ik door, ik vind dit echt een leuke wending in ons seksleven. Ik voel dan mijn hoogtepunt aankomen, en kom dan heerlijk klaar. Maar Chantal komt dan ook klaar en ze begraaft haar nagels diep in mijn rug. De pijn zorgt voor een extra lang orgasme, dat meer dan een minuut aanhoudt. Pas dan laat ik me vermoeid op haar vallen. We zijn allebei helemaal uitgeput, ondanks dat alles niet veel langer dan twintig minuten heeft geduurd. En het duurt ook wel even, voordat we allebei op adem zijn. Chantals gezicht straalt gewoon, ze heeft een brede glimlach op haar gezicht.
‘Zo, daar was ik echt even aan toe, John! Maar ik geloof niet, dat ik ooit zo heftig ben klaargekomen!’
‘Je bent ook nog nooit zo wild en onbeheerst geweest, Chantal. Je ging helemaal los, en het was wel leuk om je zo ook eens te zien!’
‘Sorry!’
‘Daar hoef je geen sorry voor te zeggen, Chantal. Dit was, wie je werkelijk bent. De Chantal, die ik altijd door je façade kon zien. Ik wist wel, dat het er was!’
Chantal glimlacht. ‘Misschien komt het wel, doordat ik nu met jou getrouwd ben. Er is nu geen stemmetje in mijn achterhoofd van mijn moeder, die me zegt geen seks te hebben voor mijn huwelijk.’
‘Als dat zo is, dan belooft het nog heel wat voor de toekomst, Chantal! Weet je zeker, dat je maar twee kinderen wilt?’
Chantal lacht. ‘Twee is meer dan genoeg, John! Het geeft niet, hoeveel het er worden. Al is het er maar een, dan zou ik heel erg blij zijn. Maar nu vind ik het wel fijn om even alleen met jou te zijn.’
Ik trek mijn condoom van mijn inmiddels slappe pik.
‘En die heeft zijn werk nu ook goed gedaan. Nergens last van, Chantal?’
Ze schudt haar hoofd. ‘Dat had ik eerder moeten weten, John! Ik wist helemaal niet, dat er zulke condooms waren!’
‘Ik ook niet, tot vorige week. Maar ik ben ook erg blij, dat je deze wel kunt verdragen.’
‘Anders ik wel, John! Maar er zitten er nog een aantal in, dus misschien kunnen we straks nog eens een keer?’
‘Je lijkt wel seksverslaafd, Chantal!’
‘Misschien, maar dan alleen maar seks met jou. Ik krijg gewoon niet hetzelfde gevoel, als ik naar andere mannen krijg. Als ik jou zie, dan wil ik alleen maar meer van jou. Dat heb ik nog nooit eerder gehad bij andere mannen. Jij bent mijn persoonlijk afrodisiacum. Ik ben gewoon verslaafd aan jou!’
‘Hmm, dat hoor ik graag, Chantal! Dus ik hoef me nooit zorgen te maken over andere mannen? Want die zie ik wel naar je kijken. Je bent echt mooi, en dat trekt wel de aandacht, als je ergens loopt.’
‘Er is geen enkele man, die het bij jou kan halen, John. En zoals ik al zei, ik ben verslaafd aan jou!’
‘Ja, dat kon ik net wel merken. Maar vanmorgen was je zo wild nog niet!’
‘Ik weet het. Maar nu begin ik me steeds te beseffen, dat ik van jou ben, en jij van mij. Voor altijd! En dat maakt iets in me los, dat ik nog niet eerder zo voelde.’
Ik glimlach, maar voel me dan bijna magnetisch aangetrokken door haar lippen, en kus haar dan ook. Het is het begin van een urenlang liefdesspel, waarbij we elkaar alleen maar kussen en strelen. Het is de koestering van onze liefde voor elkaar. Besef van tijd en ruimte vervaagt gewoon. Pas als we Renn horen aanslaan, als teken dat Joey weer thuiskomt, komen we weer in de realiteit terug. Ik kijk op de wekker, het is half een. Ik lach.
‘Volgens mij liggen we al bijna vier uur in bed, Chantal!’
Chantal drukt zich rozig en loom tegen me aan en antwoordt: ‘En van mij mogen dat er nog best wel meer uurtjes worden. Ik wil niet, dat dit ooit stopt!’
Ik glimlach en we gaan dan weer gewoon verder, waar we gebleven zijn. Het is toch weekend en we hoeven ’s morgens voor niemand echt op.

We staan dan de volgende morgen dan ook echt laat op, en vinden dan Joey al aan de ontbijttafel.
Lachend zegt hij: ‘Ik dacht al, jullie staan nooit meer op! Jullie lijken wel een stelletje konijnen!’
Chantal haalt haar schouders op. ‘Wacht maar, tot jij met Veerle de volgende stap zet! Dan wil je ook niet, dat het ophoudt. Maar je was ook pas laat terug!’
Joey glimlacht. ‘Ik heb het met Veerle gehad over mijn plan om op mezelf te gaan wonen, en hoe het dan verder met ons moet gaan. Ik vond het goed om daar eens met haar over te praten. En dat bleek ook een goed idee te zijn. Dat ik op mezelf wil gaan wonen, wil nog niet meteen zeggen, dat we gaan samenwonen. Dat was ook niet mijn bedoeling, maar Veerle dacht, dat ik dat al wel wilde.’
Chantal lacht. ‘Of je moet natuurlijk Chantal Santegoed heten, die dat dan wel meteen met haar vriend wil doen. Ik heb eigenlijk maar net twee en halve maand bij Karel en Mia gewoond. Pas maar op, dat het ook niet zo gaat met jou en Veerle!’
Joey schudt zijn hoofd. ‘Nee, maak je maar geen zorgen. Ik houd van Veerle, met heel mijn hart, maar ik zou het niet zo kunnen, zoals jullie doen. Voor jullie werkt het, en daar ben ik ook erg blij om. Want om die reden voel ik me hier ook goed. Maar gelukkig ben ik, en ook Veerle, heel anders. We volgen wat meer het normale verloop.’
Ik antwoord: ‘En dat is ook goed zo. Je hoeft je niet per sé aan ons te spiegelen. Ik denk, dat wij twee wel een uitzondering vormen op verliefde koppeltjes. Maar ja, we wisten meteen van elkaar, dat we voor elkaar bestemd waren. En dat bleek ook al snel zo te zijn. We hadden geen moeite, toen we zo snel samenwoonden. We hebben vrijwel nooit ruzie, en we weten van elkaar wat we aan elkaar hebben.’
Joey glimlacht. ‘Als ik jullie zo samen zie, dan zou ik gewoon zeggen, dat jullie al minstens vijf jaar getrouwd zijn, in plaats van een dag!’
Chantal corrigeert hem meteen. ‘Twee dagen, Joey! Maar je hebt verder wel gelijk. Zo voelt het ook, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, dat we ons zo snel op elkaar hebben aangepast. Ik heb vroeger altijd heimwee gehad, maar bij John is er nooit een moment geweest, dat ik heimwee naar Kampen had. Sterker nog, sinds ik hier woon, verlang ik weer naar hier, als we op bezoek zijn bij mijn ouders. Hier is nu mijn thuis, hier voel me goed en lekker. En hier wil ik oud worden, samen met John!’
Joey kijkt ons oprecht aan. ‘En dat hoop ik ook voor jullie allebei, dat jullie samen oud en grijs worden. En dan zal ik nog steeds aan jullie terug denken als de mensen, die me gemaakt hebben, tot wat ik nu ben. En dat is ook erg snel gegaan. Dat had ik thuis in Kampen nooit kunnen doen. Ik denk, dat er hier iets in de lucht hangt!’
Chantal lacht en knikt instemmend. ‘Dat ben ik met je eens. Joey, ik denk, dat John stiekem iets in het water doet.’
Daar moeten we allemaal om lachen.

We ontbijten even wat, en daarna maken Chantal en ik ons op om een lekker lange wandeling met Renn te maken. Het is er lekker weer voor. Een beetje bewolkt, en hier daar komt het zonnetje erdoor. Het is net warm genoeg om zonder jas te lopen. We maken een lange wandeltocht langs de Maas, en lopen dan weer terug langs het Julianakanaal. Het is heerlijk om zo samen met Chantal te kunnen lopen, en vrij te kunnen praten, maar ook te kunnen genieten van de natuur onderweg. En ook om het plezier, dat Renn ons geeft. Het gevoel te hebben, dat je een gezin hebt. Ons echt gelukkig te voelen. Het is bijna jammer om weer naar huis te moeten gaan, maar de wolken beginnen dreigender te worden, en de wind is toegenomen. Een voorbode, dat het wel eens kon gaan regenen.
En dat blijkt ook zo uit te komen. We zijn al bijna thuis, als de eerste druppels beginnen te vallen. De laatste paar honderd meter rennen we, want het begint steeds harder te regenen. En als we thuis aankomen en naar binnen gaan, komt het met bakken uit de lucht. We zijn wel nat van de regen, maar niet drijfnat. Dat waren we wel geweest, als we niet gerend hadden. Eerst wrijven we Renn droog met een paar oude handdoeken, die we speciaal voor die gelegenheden hebben liggen, en kleden ons dan zelf snel om.
Ik steek de open haard aan, om de woonkamer snel warm te krijgen, terwijl Chantal warme chocomelk voor ons twee klaarmaakt. Even later zitten we voor de open haard op temperatuur te komen. Chantal hangt wat tegen me aan, een grote glimlach op haar gezicht. Ik hoef niet te vragen, hoe ze zich voelt, want ik heb minstens een even grote glimlach op mijn gezicht. Het is heerlijk om met haar te kunnen zijn, of het er nu aan ligt, dat we getrouwd zijn, ik weet het niet. Maar het voelt gewoon anders, wat meer ontspannen. Alsof er bij ons beiden een last van onze schouders is gevallen. Als Joey, die in de loods is bezig geweest, weer binnenkomt, moet hij lachen.
Hij roept naar ons: ‘Klefbekken!’
Het kan ons niets deren. We voelen ons gewoon gelukkig, en dat is wat telt.

Na het middageten gaan we nog even samen aan de slag in de caravan, want daar hebben we nog meer dan genoeg werk aan. Er moeten nog steeds kasten in elkaar gezet worden, leidingen getrokken worden, kortom werk genoeg. Maar de middag vliegt voorbij, en dan is het alweer avond en is ons weekend alweer voorbij. En omdat we onze huwelijksreis pas later nemen, moeten we maandag weer verder met ons normale leven. Als we die avond al vroeg in bed liggen, kruipt Chantal tegen me aan.
‘Ik heb helemaal geen zin in maandag, John! Kon dit maar voor eeuwig zo blijven! Ik heb afgelopen weekend echt genoten om met jou samen te zijn.’
‘Tja, dan had je maar een miljonair moeten trouwen en geen arme klootzak, die hard moet werken voor zijn centen.’
‘Ik heb geen geld nodig, om me rijk te voelen, John. Jij bent me al het geld en goud ter wereld waard!’
‘Gelukkig! Dan kan ik je ten minste vertellen, dat ik nog enkele miljoenen op de bank heb staan.’
Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Dat meen je toch niet, of wel?’
Ik lach. ‘Nee, natuurlijk niet! We leven dan nu wel in een sprookje, maar zoveel geluk heb ik ook weer niet. Ik wilde alleen maar zeker weten, dat je me niet om mijn geld getrouwd bent.’
Chantal doet alsof ze boos is. ‘Gemenerd! En wat dan nog? Het zou me niets interesseren. Het zou natuurlijk wel fijn en handig zijn, maar of ik daar gelukkiger van zou worden?’

Ik geef haar een zoen. Dan kijkt ze me nog eens aan en zegt: ‘Je maakte toch echt een grapje, of niet?’
‘Gedeeltelijk. Ik heb wel wat geld, maar geen miljoenen. Of dacht je, dat ik anders dit huis en de loods had kunnen veroorloven? Ik zal het je uitleggen. De opa van mijn opa was in die tijd een rijk man. Hij had met hard werken zich een hoop land gekocht, dat hij verpachtte aan boeren in de omgeving. Zelf was hij ook een boer en met het geld, dat hem dat opbracht, kon hij prima leven. Je begrijpt, dat zijn kinderen daarvan een leuke erfenis kregen, toen hij stierf. Dat is natuurlijk allemaal verdeeld door de jaren heen, maar mijn ouders hadden nog steeds een hoop land. En dat is het land, waar nu het industrieterrein op ligt, of ten minste een gedeelte daarvan. Toen mijn vader stierf, heb ik een gedeelte van dat land geërfd, Leonie heeft het andere gedeelte geërfd. Om de woning goed te kunnen financieren, heb ik een gedeelte verkocht, dat is nu industriegebied. Leonie heeft dat ook gedaan, van dat geld gaan ze nu het huis van Helmut kopen. Maar ze zal de rest niet verkopen, want de grond, die ze nog heeft, die ligt pal tegen het huis van Helmut. Ze zal nooit willen, dat daar gebouwd wordt. Om die reden heb ik de grond met langdurende contracten aan de boeren hier in de omgeving verpacht. Want zodra het braak gaat liggen, zouden er mensen op het idee kunnen komen om er te gaan bouwen. En ik heb Leonie geadviseerd om hetzelfde te doen. Verder heb ik niet zo veel geld, het zit allemaal in dit huis en de loods.’
‘En waarom heb je me dat niet eerder verteld? Is dat zo’n groot geheim?’
‘Nee, een echt geheim is het niet. Maar ik wil er gewoon niet mee te koop wonen. En je moet niet denken, dat de grond miljoenen waard is, ten minste zolang de grond landbouwgrond blijft. Dat wordt natuurlijk anders, als de gemeente ooit zal besluiten, dat het bouwgrond wordt. Dan is het bijna het tienvoudige waard, en in dat geval heb je wel een miljonair getrouwd. Maar ik wil dat geld niet. Ik wil hier gewoon blijven wonen. Ik kan het nog altijd verkopen, mocht ik het ooit nodig hebben. Maar voorlopig is dat niet het geval en blijft het zoals het nu is.’
‘Hmm, dus ik ben wel met een grootgrondbezitter getrouwd? Dat is toch ook al niet gek?’
Ik lach. ‘Zo zou je het kunnen noemen, Chantal. Maar ik wil het niet te zeer bekend maken, en ik zou daarom ook graag hebben, dat je er ook niet te veel over verteld. Mensen hoeven niet te weten, dat we een beetje vermogend zijn. Want zo kijken de mensen er wel tegen aan, als je erover zou gaan praten. Daarom doe ik ook zo normaal mogelijk, en doe ook geen gekke dingen.’
‘Dus geen verborgen Zwitserse bankrekeningen?’
‘Nee, daar moet ik je teleurstellen. Hooguit wat leuk spaargeld op de bank, dat ik overigens gewoon voor noodgevallen bewaar.’
‘En hoeveel is wat leuk spaargeld?’
‘Rond de vijftig duizend. Daar heb ik ook je auto van betaald, ik vond, dat ik me dat wel mocht veroorloven.’
Chantal lacht. ‘Ik wist wel, dat je ergens een verborgen potje had! Maar dat is toch ook niet slecht? Ik vind het wel slim van je, dat je het zo doet. En na allemaal die toestanden met die bende, lijkt me het ook geen slecht plan om op die voet verder te gaan.’

‘Maar ik ben niet de enige, die je kent, die ook wel wat aan vermogen heeft.’
Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Bedoel je Daan?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, Daan is niet rijk, maar ik twijfel er geen moment aan, dat Daan over een aantal jaar zijn zaakjes wel voor elkaar heeft. Ik heb het over Gerard. Die is rijker, dan je denkt. Alleen weet dat bijna niemand.’
‘Hoezo, ik dacht juist dat Gerard helemaal niet rijk was!’
‘Gerards ouders waren ook rijke boeren met veel land. En Gerard heeft al een groot gedeelte geschonken gekregen van zijn ouders. En die woonden aan de andere kant van Echt. Dat is nu daar industriegebied, en die grond was vrijwel allemaal van zijn familie. Die hebben daarvan flink geboerd. Maar Gerard houdt het heel goed geheim, er zijn er maar weinig, die ervan weten. Net zoals er maar weinig weten, dat ik zoveel grond heb. Gerard en ik weten het van elkaar, omdat onze ouders elkaar goed kenden. Maar verder is het wel allemaal zo gegaan, als ik je verteld heb. Ik heb hard gewerkt om mijn eerste Cadillac te kunnen kopen. Het is me allemaal niet komen aanwaaien, maar daardoor heb ik het wel allemaal wel goed verborgen kunnen houden, dat ik wat vermogend was. En nu heb ik een goede baan, waarmee ik een heel goed salaris heb, ik kan ik me nog steeds alles veroorloven, wat ik graag doe. En zo wil ik het ook graag houden. Maar nu weet jij van mijn geheim.’
‘Wauw, en dat is nogal eens een geheim! Maar dat geheim kan ik wel bewaren. Er is toch niets mis mee om hard te werken voor je geld, en naar die standaard te leven? Maar het is wel handig om te weten, dat als er echt ooit iets is, dat we niet meteen droog brood moeten eten.’
Dan glimlacht ze. ‘En nog meer geheimen? Niet dat je straks ook nog een geheim agent bent, of zo?’
‘Nee, maar als ik dat zou moeten verklappen, moet ik je doden’, zeg ik met een lachend gezicht.
Chantal glimlacht. ‘Dan houd je dat maar lekker voor je!’

Ik kijk haar dan aan. ‘En? Heb jij dan nog geheimen, waar ik niets van weet, en die je met me wil delen?’
Ze twijfelt. ‘Ik heb wel een paar geheimen, maar daarvan heb ik echt gezworen er niets over te vertellen. Maar ik heb er wel eentje, die ik met je kan delen. Want buiten mezelf weet daar toch niemand van, zelfs Melissa niet!’
‘O, daar ben ik dan wel nieuwsgierig naar!’
‘Nou ja, het is ook geen echt geheim. Weet je, waarom ik ben gaan zingen?’
Ik schud mijn hoofd.
‘Toen ik nog klein was, zong ik altijd al erg graag. Dat deed ik vrijwel de hele dag, en vooral Michel had daar een gruwelijke hekel aan. Daarom pestte hij me dan ook zo vaak. Maar ik hield nu eenmaal van zingen, en ik deed het niet om hem te pesten. Nou ja, dat is ook niet helemaal waar, want soms deed ik het juist daarom. Maar het ging me dus niet om hem te pesten.
En toen gebeurde er iets, dat ik nooit zal vergeten. Ik moest met mam mee, ze had een bespreking in de kerk. Maar we moesten eerst bij de ouderling Theo Wintsema langs, om hem op te pikken. Het zou een erg lange bespreken worden, maar mijnheer Wintsema kon zijn vrouw niet zo lang alleen laten, omdat die erg ziek was. Ik moest dan maar op haar passen, en als ze iets nodig had, moest ik dan haar man gaan halen. Dat had ik al eens vaker gedaan, maar meestal was er dan ook Melissa bij. Maar nu waren we alleen. Mevrouw Wintsema, Joke, was haar naam, was erg ziek, maar ze hield erg veel van klassieke muziek. We luisterden dan altijd samen naar die muziek, en dat vond ik echt prachtig! Ik had nog nooit zulke mooie muziek gehoord! Maar juist die avond, gebeurde er iets, wat ik nooit meer zal vergeten. De platenspeler ging kapot, en Joke was ontroostbaar. Toen vroeg ik haar, of ik dan voor haar mocht zingen, en dat vond ze goed. Ik had die muziek meer dan genoeg gehoord om de teksten van buiten te kunnen zingen. En dat deed ik zo goed, dat Joke met tranen in haar ogen zat te luisteren. Toen ik klaar was, sloot ze me in haar armen, en zei me, dat ik er absoluut meer mee moest doen. Ze vond, dat ik de stem van een engel had.’
Ik glimlach en zeg: ‘Dat dacht ik nou ook, toen ik je voor het eerst zag zingen, daar op het kerkplein.’
Chantal glimlacht. ‘En ik dacht, waar komt Melissa nu weer mee aanzetten! Je was een absoluut onbekende, en toen begon je ook nog met haar te kussen, zo voor het oog van iedereen! En dat maakte me wat jaloers, want ik vond je best knap. Maar goed, ik raak van mijn verhaal af.’
Ze herpakt zich even, hoewel ik nog wel wat vragen over dat andere deel van het verhaal heb.
‘Joke vond dat ik echt een mooie stem had, en heeft toen geregeld, dat ik zangles kreeg. En ik ging iedere week trouw bij haar langs om voor haar te zingen. Lang heeft ze er niet van kunnen genieten, een half jaar later is ze gestorven, maar ik moest haar toen aan haar sterfbed beloven, dat ik moest leren zingen. Dat heb ik ook gedaan, want het was mijn lust en mijn leven! Gelukkig zagen pap en mam ook in, dat er in mij een zangeres kon steken, dus stuurden ze me naar het conservatorium. Dat ging overigens ook niet zonder slag of stoot, want ik heb er veel voor moeten praten om mijn ouders te overtuigen. Je weet wel, mam wilde me niet naar Zwolle laten gaan. Ik moest maar met de trein op en neer pendelen. Maar dat wilde ik weer niet. Je begrijpt dat verhaal wel, dat heb ik je al eens verteld.’
Ik knik. ‘Ja, dat heb je me dus wel verteld. Dus als ik het goed begrijp, ben je dus zangeres geworden, door een belofte aan een vrouw, die op sterven lag?’
Chantal knikt. ‘Maar ik denk, dat ik het anders ook wel gedaan had. Maar niemand weet, dat ik ooit die belofte heb gedaan. En eigenlijk heb ik die belofte ook wel min of meer verbroken, omdat ik me nu toeleg op zanglerares en dirigente. Maar daar voel ik me niet zo schuldig over, omdat ik toch met muziek en zingen blijf bezig houden. Dat zou Joke ook goed gevonden hebben.’
‘Maar je bent nog steeds een zangeres, Chantal. Je zingt nog steeds, en je doet ook regelmatig mee met de band. En dan nog samen met mij, hier in huis.’
‘Ja, maar dat doe ik meer voor het plezier. Maar je hebt wel gelijk, dat maakt me nog steeds een zangeres! En op mijn stage moet ik nu ook regelmatig meezingen, om de mensen, die ik moet begeleiden, beter in hun stuk te krijgen. Ze kunnen namelijk niet altijd aanwezig zijn, dus moet ik wat improviseren. En dan is het wel zo prettig, als je toch wel wat kunt zingen.’
‘Ah, je bedoelt toch niet, die liedjes, die je me geleerd hebt onlangs?’
‘Jawel. Het is belangrijk, dat ik die kan meezingen. En jij hebt minstens zo’n goede stem, als de mannen, die dit stuk ook moeten leren. En zo kan ik hun weer beter helpen.’
‘Aha, en ik maar denken, dat je gewoon graag samen met mij zingt!’
‘Maar dat doe ik ook! Ik vind het heerlijk om met jou samen te zingen. Eigenlijk wel gek: Als ik na een lange vermoeiende dag, met het instuderen van die muziek, thuis kom, en we samen gaan zingen, dan voel ik me heel erg ontspannen. Ik zing dan zelfs veel beter, dan ik op school of op het werk doe.’
‘Je zingt altijd veel beter, als je je ontspannen voelt, Chantal. Ik denk, dat veel mensen op je school je nooit gehoord hebben, als je echt vrijuit en ontspannen kunt zingen. En dan weet ik niet, of ze je nog geadviseerd hadden om geen operazangeres te worden!’
‘Misschien, maar ik vind het helemaal niet erg, dat ik nu dit ga doen. Dit vind ik zeker zo leuk! Het is veel gevarieerder, dan alleen maar zingen!’
Ik geef haar dan een zoen. Maar we beginnen allebei dan te gapen, en daar moeten we dan om lachen. En niet lang daarna vallen we in slaap.