De Gezusters Santegoed - 33

Na enkele dagen is Chantal weer genoeg hersteld om weer naar huis te mogen. Ik haal haar af met mijn Cadillac. Ik heb me enkele dagen zorgverlof genomen, zodat ik Chantal kan verzorgen. Ze mag dan wel weer thuis zijn, maar ze mag van de dokter zich nog niet inspannen. Dat vindt ze niet leuk, maar ze ondergaat het gelaten, hoewel ze het dan wel weer leuk vindt, zich door mij te laten verwennen.

En het is nu ook duidelijk geworden, waardoor Chantal zo ziek is geworden. Een paar dagen voordat ze ziek werd, heeft ze een kras opgelopen door een wat wild spelende Renn. Ze heeft daar niet veel aandacht aan geschonken. En dat heeft voor de bacterie infectie gezorgd.
We kunnen het Renn niet kwalijk nemen, dat Chantal er ziek door is geworden. En Chantal heeft er uiteindelijk niets aan overgehouden, hoewel ze daarbij heel erg veel geluk heeft gehad. Maar wat Chantal absoluut niet leuk vindt, is dat de vrouwenarts Chantal had aangeraden voorlopig geen seks te hebben, tot ze helemaal hersteld zou zijn. En dat kon nog wel enkele weken duren.
Chantal had zich daarover beklaagd bij mij, maar ze durfde me geen antwoord op mijn vraag te geven, of ze dan het risico wilde nemen, om onvruchtbaar te worden, mocht haar baarmoeder nog eens gaan ontsteken. Ze heeft er toen niets meer over gezegd.

Na een week thuis zitten is ze echter wel genoeg hersteld om weer zelf dingen te mogen doen. Nog steeds geen zwaar werk, maar ik hoef er niet meer voor thuis te blijven. En dat maakt haar humeur wel een stuk beter. Maar ze mag nog steeds niet naar school of naar haar stage.
Als ik dan ’s avonds een keer terugkom, en we net gegeten hebben, gaat de deurbel aan de poort. Ik loop naar buiten en zie daar een grote donkere Volvo staan. Nu heb ik daar niet al te beste ervaringen mee, maar er roept me een man toe, die heel duidelijk een Zuid-Limburgs accent heeft, dat me wel heel erg bekend in de oren klinkt.
‘Hallo, ben ik hier bij Vliegers? Ik zoek Chantal Santegoed!’
‘Ah, u moet de baas van Chantal zijn, van haar stage!’
De man glimlacht. ‘Dat klopt. Ik wilde gewoon even kijken, hoe het met haar gaat. Ik heb alleen maar gehoord, dat ze vrij ernstig ziek was, en om dan verder niets meer van onze kant te laten horen, dat is niets voor mij.’
‘Wacht, dan open ik de poort even voor u.’

Ik maak de poort voor hem open en sluit die weer achter hem, als hij met zijn wagen is binnengereden.
‘Sorry voor het ongemak. Het is helaas nodig. We hebben al een paar keren ongewenst bezoek gehad.’
‘Dat begrijp ik helemaal. Je woont hier achteraf, maar wel dicht tegen een bedrijfsterrein. Dat is een verhoogd risico. Maar je hebt hier wel een leuk huis. En een flinke loods! Staan daar al die auto’s in, waar Chantal zo over praat?’
‘Ja, maar die auto’s zijn niet allemaal van mij!’
‘Dat heeft ze me ook verteld. Maar wel allemaal klassiekers. Ik houd wel van oude auto’s. Maar goed, daarvoor ben ik niet gekomen.’
‘Volgt u mij maar. Chantal is zojuist de afwas in de afwasmachine aan het doen.’
‘Ah, dus het gaat al wat beter met haar?’
‘Jawel, maar ze mag nog steeds niet erg veel doen. En dat vindt ze heel erg. Maar de kleine klusjes mag ze nu wel weer doen.’

Ik loop naar binnen en roep naar Chantal: ‘Chantal, er is bezoek voor je!’
Chantal kijkt verbaasd op en komt me tegemoet.
‘Bezoek voor mij?’
Ze kijkt achter me door en schrikt zich dan een hoedje.
‘Mijnheer Rieu! Wat doet u hier nu?’
De man glimlacht. ‘Ik kom eens kijken, hoe het met je gaat. We zijn best geschrokken, dat je opeens zo plotseling ziek werd.’
‘Had dan toch even gebeld! Dan had ik wat lekkers voor u laten halen.’
‘Doe geen moeite, Chantal. Dat is echt niet nodig. Maar hoe gaat het met je?’
‘Kom eerst even zitten. John, pak jij even zijn jas aan?’

Ik glimlach en pak de jas van de man aan. En ik laat hem dan plaats nemen aan de tafel in de woonkamer.
‘Jullie wonen hier wel erg leuk! Het is van binnen groter, dan je zou vermoeden.’
‘Dank u, mijnheer! Maar John heeft dit huis ingericht. Ik ben er alleen maar bij komen wonen.’
Ik reageer daarop en zeg: ‘Maar jij hebt wel voor de kleine accenten gezorgd, Chantal. En er staan nu meer bloemen en planten.’
De man glimlacht. ‘Een huis moet altijd van allebei zijn. In ieder geval, mijn complimenten voor de smaakvolle inrichting!’
‘Nou, heel erg bedankt! Ik heb er mijn best op gedaan. Ik denk, dat Chantal u straks met liefde een rondleiding zal willen geven.’
We babbelen even met de man, en we leggen hem uit, dat Chantal nog niet veel mag doen, omdat de medicijnen haar gezondheid flink hebben verzwakt. Ze moet eerst aansterken, voordat ze weer haar normale leven gaat oppakken.

De man knikt begrijpend. ‘Maar je bent toch wel tijdig hersteld voor je huwelijk met John?’
Chantal knikt. ‘Dat is wel de bedoeling! Volgens de dokter moet ik gewoon een paar weken aansterken. En dan zouden de ontstekingen ook nooit weer terug moeten komen, omdat ik dan genoeg antistoffen heb opgebouwd. Dus ik hoop al voor die tijd weer aan het werk te kunnen.’
‘Haast je vooral niet, Chantal. We redden het ook wel zonder je, ook al heb je zeker wel goed bijgedragen aan ons project, waar je aan het werken bent. We zijn dan ook zeer tevreden over je, en we hopen, dat je snel weer terugkomt!’
‘Dank u, mijnheer! Dat hoor ik erg graag! Maar hoe moet het nu met de beoordelingen? Want de tussentijdse beoordelingen zouden nu toch zijn?’
‘Dat klopt, maar maak je daarover maar geen zorgen! Ik heb met je hem de beoordeling ingevuld. Gewoon uitstekend, ik kon er niet meer of minder van maken.’
Chantal kijkt opgelucht blij.
‘En om te laten zien, dat we je inzet werkelijk waarderen, willen we na je stage een contract aanbieden. Dat moeten we nog wel even goed uitwerken, want we kunnen je nog geen volledige werkweek aanbieden.’
Chantal kijkt vol ongeloof en antwoordt meteen: ‘Dat vind ik niet erg, mijnheer! Dat zou me de tijd geven om hier thuis het huishouden te doen.’
‘Ah, je bent wat traditioneel aangelegd? Die indruk had ik niet van je.’
‘Nee, John en ik delen het huishouden prima. Maar we willen wel graag kinderen, en dat zal wel meer tijd van me gaan vergen. Ik wil niet, dat er niemand thuis is, als mijn kinderen thuiskomen. Dus ik weet niet, of dat met het werk te combineren zal zijn.’
‘Daar is wel een mouw aan te passen, Chantal. En als het moet, sturen we gewoon je werk hierheen. Je hebt zeker je kwaliteiten, en dat zoeken we gewoon. Maar zoals ik al zei, dat moeten we nog eens goed uitwerken. Ik ben er zeker van, dat we daar wel aan uitkomen!’
Ik pak de hand van Chantal vast, want ik zie dat ze bibbert van de spanning. Ik weet, dat ze hiermee enorm blij is, een beter compliment had ze van de man niet kunnen krijgen.

Dan vraagt de man: ‘Ik wil niet onbeleefd zijn, maar mag ik jullie auto’s dan eens bekijken? Je hebt altijd zo’n mooie wagen bij, maar ik heb nooit echt de tijd om die goed te bekijken!’
‘Natuurlijk mag dat!’
We lopen dan naar de loods heen, waar Joey aan zijn wagen bezig is. Hij kijkt verbaasd, als we met de man de loods binnengelopen komen.
‘Dit is Joey. Hij woont tijdelijk bij ons, tot hij zijn opleiding af heeft. En misschien ook nog wel wat langer, want hij is al bijna klaar met zijn opleiding. En het is voor hem geen optie om terug naar zijn huis te gaan.’
Joey staat op en veegt zijn vuile handen aan zijn overall af. Dan geeft hij de man een hand.
‘Aangenaam, Joey Middelman.’
‘Dat is wederzijds. Leuk kennis met je gemaakt te hebben, Joey. Ik ben André.’

We laten dan onze wagens zien, en de man bekijkt de wagens met aandacht. Hij is echt onder de indruk. Dan ziet hij de Topolino op de burg staan.
‘Die wagen valt wel een beetje uit de toon bij al die mooie Amerikanen! Maar wel een leuk wagentje!’
Chantal glimlacht. ‘Dat is de wagen van mijn zus. Eigenlijk had ik die wagen voor mezelf gekocht, maar ik heb al mijn Dodge. En mijn zus Melissa wilde ook iets voor haarzelf. En nu knappen we die samen op, natuurlijk wel geholpen door John en haar vriend Daan. En het begint nu wel wat op te schieten, al is er nog steeds een hoop werk!’
‘En daar hebben jullie ook nog caravans staan! Jullie hebben nogal wat voertuigen!’
‘Die witte caravan hebben we tot de Airstream klaar is. Daar is John nu mee bezig. Maar die zal helaas niet klaar zijn voor de zomer. Maar die begint wel al erg mooi te worden!’
We laten dan onze vorderingen zien. De achterste slaapkamer is al vrijwel klaar, hoewel de bekleding en de matrassen nog niet klaar zijn. Maar de afwerking met het fineer en het lakwerk is al wel gedaan. De man is diep onder de indruk.
‘Zo, daar maken jullie nogal werk van! Erg mooi! Als deze klaar is, zou ik deze caravan graag nog wel eens willen zien. Dat wordt zeker een pronkstuk!’
Dat compliment doet me erg goed. ‘Dank u! Maar dat kan wel geregeld worden.’

Dan zegt hij: ‘Zo, nu heb ik jullie lang genoeg van jullie tijd samen afgehouden. Ik ga weer richting Maastricht. Chantal, ik hoop je snel weer te zien, maar haast je niet! Je gezondheid komt als eerste!’
Chantal bedankt de man en we laten hem samen uit.
We lopen terug de loods in, waar Joey tegen ons zegt: ‘Chantal, mag ik iets vragen? Die man, is dat je baas?’
Chantal knikt.
‘Maar hij komt me ergens bekend van voor, maar ik kan het niet plaatsen.’
Chantal en ik proesten het uit van het lachen.
Chantal hikt. ‘Dat was André Rieu! Had je hem niet herkend?’
Joey bloost. ‘Nee, ik kijk normaal niet naar zulke muziek, hoewel ik er tegenwoordig wel goed naar kan luisteren. Jullie draaien die muziek nogal eens.’
‘Je kunt er fijn op dansen, Joey. Moet je ook eens doen met Veerle!’
Joey kijkt geschrokken. ‘Ik en dansen? O nee, daar begin ik niet aan! Bovendien kan Veerle ook niet dansen!’
Chantal kijkt me aan. ‘Wordt het niet eens tijd, dat we hem eens les gaan geven? Want over niet al te lange tijd gaan we trouwen, en het zou toch bizar zijn, dat ik niet eens met onze pleegzoon kan dansen!’
Joey kijkt ons geschokt aan. ‘Maar ik kan helemaal niet dansen!’
Ik lach en zeg: ‘Dat zei ik ook, toen ik Chantal leerde kennen. En een paar weken later kon ik toch al een beetje dansen. En ik vond er eerst ook niets aan, maar nu begin ik het gewoon leuk te vinden. Kom op! Je bent toch zeker geen watje? We hebben je al veel geleerd, en nu ben je opeens bang om te leren dansen? Dan val je me toch wat tegen!’
Joey twijfelt en probeert er nog onderuit te komen.
‘Maar mag Chantal al zoveel bewegen? Wat als het niet goed voor haar is?’
Maar Chantal is hem al meteen voor. ‘Dan bel ik Melissa op. Die wil je heel zeker graag wel leren dansen. En als zij dat niet wil, dan bel ik Veerle op.’
Joey kijkt haar geschokt aan. ‘Nee, niet Veerle! Melissa is ook goed!’

Maar hij schrikt zich kapot, als hij plotseling achter zich hoort: ‘Wat is er niet goed met mij, Joey? En waarom Melissa wel?’
Joey krijgt bijna een hartverlamming van schrik en draait zich om. Daar ziet hij Veerle staan. Ze kijkt hem boos aan, maar ik zie een glimlach op haar mond. Chantal en ik hadden haar binnen zien komen, en Veerle had de hele discussie over het dansen gehoord.
Joey probeert zich te verontschuldigen. ‘Veerle, je bent wel goed, ik had je alleen niet hier verwacht! Uhm, Chantal en John hadden het erover, dat ik niet kan dansen. En ik meen, dat je me gezegd had, dat je ook niet goed kon dansen.’
‘Ah, dus ik mag het niet samen met jou leren, Joey? Leuk is dat!’
Joey krimpt bijna ineen, het laatste dat hij wil, is dat Veerle boos op hem is.
‘Natuurlijk mag je dat samen met mij leren, Veerle. Ik bedoel alleen maar, dat Melissa beter kan dansen, en dat ik het daarvan waarschijnlijk beter zal leren.’
Veerle kijkt hem nog steeds boos aan. ‘Ah, dat zal dan wel weer! Nou, je kan maar een ding doen om het weer goed te maken, Joey! En dat is heel snel dansen leren! Want als je op de bruiloft van Chantal en John niet kunt dansen, dan maak ik het uit!’
Joey kijkt haar geschokt aan. ‘Nee, dat doe je me niet aan, Veerle!’
Veerle begint dan hard te lachen. ‘Natuurlijk maak ik het niet uit met je, omdat je niet kunt dansen, Joey! Wat denk je wel niet van mij!’
Joey slaakt een diepe zucht. ‘Wil je dat nooit weer doen, Veerle? Ik dacht echt even, dat mijn hart stil stond!’
Veerle omhelst hem en geeft hem een zoen. Dat kalmeert Joey. Dan zegt ze: ‘Maar serieus, Joey! Ik zou het echt leuk vinden, als we allebei leren dansen. Al is het maar een beetje schuifelen over de vloer.’
Joey schudt lachend zijn hoofd. ‘Je hebt dus gewoon alles gehoord, wat Chantal en John tegen me vertelden!’
Veerle lacht. ‘Ze hadden me allang zien aankomen, toen ik op de fiets kwam aanrijden. Dus ze wisten, dat ik binnen zou komen.’
Joey kijkt ons gemaakt boos aan. ‘Wat zijn jullie weer leuk! Hebben jullie goed kunnen lachen?’
Ik knik. ‘Ja, en het was uiterst vermakelijk! En Veerle speelde het spel goed mee! Maar wat heeft ze jou al onder haar duim, Joey! Dat had ik weer niet van je verwacht!’
Joey haalt zijn schouders op. ‘Alsof Chantal jou ook niet onder haar duim heeft!’
‘Niet zo erg als Veerle bij jou, Joey. Maar wat zeg je van ons aanbod om jullie dansen te leren? Als je het echt niet wilt, dan hoeft het niet, maar het zou wel leuk zijn, als je het op ons feest wel een beetje kon.’
Veerle kijkt Joey smekend aan. ‘Alsjeblieft, Joey! Dat lijkt me zo leuk en romantisch!’
Joey geeft dan met een zucht toe. ‘Vooruit dan! Maar ga niet zitten te klagen, als ik op je tenen trap!’
Veerle geeft hem dan spontaan een zoen. ‘Je bent geweldig!’
Chantal zegt dan: ‘Nou, dan beginnen we meteen, want zoveel tijd is er niet meer voor de bruiloft!’
Joey kijkt geschokt. ‘Wat? Nu meteen? Maar ik ben nog bezig! En ik heb vieze kleren aan!’
Chantal antwoordt: ‘Nu Veerle hier is, zou je toch niet meer verder hebben gewerkt. Dus ruim je spullen op, was je en kleed je om!’

Mokkend begint Joey dan met het opruimen van zijn spullen. Veerle en wij lopen vast naar het huis, waar we de woonkamer leegruimen om met de eerste danslessen voor Joey en Veerle te beginnen.
Niet veel later komt Joey naar binnen en loopt met niet al te veel zin naar boven.
Ik zeg tegen Veerle: ‘Kun je echt niet dansen, Veerle?’
Ze schudt haar hoofd. ‘Niet ballroom. Zo kan ik wel een beetje dansen.’
‘Ja, dat kon ik ongeveer ook, toen ik Chantal leerde kennen. Maar weet je, jij hebt een voordeel op Joey. Je sport al je hele leven, en je traint net als ik op muziek. Dus je weet al, hoe je op de maat moet bewegen.’
Veerle kijkt me verbaasd aan. ‘Heb je dat zo geleerd?’
‘Min of meer. Helen, de vrouw van Chantals broer, Johan, is dansinstructrice. En die heeft me de basis bijgebracht. Om die te leren heb je niet veel lessen nodig. Het ziet er dan nog niet zo sierlijk en zwierig uit, zoals Chantal en ik tegenwoordig dansen, maar als jullie een paar weken geoefend hebben, dan is het zeker toonbaar.’
‘Kun jij me dat dan niet leren, die basisstappen? Ik bedoel, hoe moet ik het anders leren?’
‘Zullen we eerst eens wachten, tot Joey er is? Dan zullen we het eerst even voordoen. Ik weet nog wel ongeveer hoe Helen het me geleerd heeft.’
Chantal zegt: ‘Dat lijkt me inderdaad een goed plan. En ik ga me eens bezig houden met Joey.’
Joey komt dan binnen. Hij heeft zich in nette kleren gestoken en zijn haren netjes gekamd.
Chantal lacht en zegt: ‘Zo, Joey! Nu lijk je er toch wel een beetje zin in te hebben!’
Dan zegt ze: ‘Nou, John en ik zullen het even voordoen. We zullen eenvoudig beginnen, een foxtrot.’
Ik pak mijn telefoon en laat dan een liedje afspelen door de geluidsinstallatie.
Chantal en ik beginnen te dansen, terwijl Joey en Veerle bewonderd langs de kant toekijken. Maar ze verrassen ons allebei, als ze spontaan mee beginnen te dansen! De twee duiveltjes hebben ons gewoon voor de gek gehouden! Zowel Joey als Veerle kunnen best goed dansen. Geen heel hoog niveau, maar zeker niet slecht! Maar we laten ons niet kennen en dansen gewoon door. Als het liedje is aflopen, zet ik de speler stil.
Chantal zegt lachend tegen Joey en Veerle: ‘Stelletje vlegels dat jullie zijn! John, volgens mij zijn we er met open ogen ingetrapt!’

Joey en Veerle glimlachen. Joey zegt: ‘Waarom denk je, dat ik de afgelopen maanden zo vaak bij Veerle was? Echt niet alleen maar om bij haar op de bank te zitten! We wilden het eigenlijk op jullie bruiloft pas laten zien, maar dat zou dan afleiden van jullie bruiloft, en dat wilden we ook weer niet. Dus hebben Veerle en ik vandaag hier afgesproken. Ik wist, dat de baas van Chantal vandaag zou komen, want die had eerder al gebeld, dat hij zou komen. En hij vertelde me, dat ik niet moest verraden, dat hij zou komen. En toen kwam ik op het idee om ons geheimpje van Veerle en mij vandaag al aan jullie te vertellen! Dus… Wat vind je van onze verrassing?’
‘Heel erg leuk, en jullie kunnen heel goed toneelspelen!’
Ik knik instemmend. ‘Dit hadden we dus helemaal niet zien aankomen! Maar hoelang zijn jullie dan nu bezig?’
Veerle antwoordt: ‘Nu bijna drie maanden. Vanaf je wedstrijd. Voor die tijd ging dat immers niet, omdat je toen vaak trainde.’
Ik kan niet anders dan glimlachen. ‘Wat een verrassing! Ik ben helemaal perplex! Wie is er op dat idee gekomen?’
‘Joey en ik samen. Hij vertelde erover, dat jullie zo graag en vaak dansen. En toen zei hij, dat hij wel zou willen dansen op het feest, maar dat hij er niets van kon. En toen vroeg ik hem, waarom we het dan niet samen zouden gaan leren. En dat hebben we gedaan. Een nichtje van mijn moeder werkt op een dansschool, en daar zijn we samen naar toe gegaan.’
Joey glimlacht. ‘En je hebt gelijk, John! Dansen is best leuk, als je het samen doet met iemand, die je erg leuk vindt. Dat had ik eerst nooit gedacht. Maar als ik je zie dansen met Chantal, dan is het alsof je, samen met Chantal, in een andere wereld bent. Ik zie de liefde, die jullie voor elkaar hebben en ik wilde dat ook graag met Veerle zo hebben. Dus heb ik haar verteld, over hoe jullie samen dansen. In de hoop, dat ze het ook misschien leuk zou vinden.’
Veerle kijkt verbaasd. ‘Dit heb je me nog niet eerder verteld, Joey.’
Joey kijkt haar aan. ‘Vind je het erg?’
Veerle schudt haar hoofd. ‘Dat vind ik juist heel erg lief! Zo vertel je eigenlijk, dat je John en Chantal heel erg bewonderd, maar ook dat je mij ook heel erg leuk vindt. Welk meisje zou dat niet willen horen?’
Ze geeft hem een zoen, die er niet om liegt. Ik trek Chantal tegen me aan en ze kijkt me glimlachend aan. Ze moet opeens lachen.
‘Wat is er? Waarom moet je lachen?’
‘Ik hoop, dat we er zo over zo’n achttien jaar nog zo eens staan, als ons kind leert dansen met zijn of haar vriend of vriendin. En dat we dan nog steeds zo’n voorbeeld voor ons kind zijn.’
‘Dat zou mooi zijn, dat klopt. Stel je eens voor.’

Ik moet een traan wegpinken. Ik kijk Chantal aan, en ze kijkt me met haar groene ogen terug aan. Dan glimlach ik, en zeg: ‘Mag ik deze dans van u, mooie dame?’
Ze glimlacht en veegt een lok van haar krullende rode haren weg.
‘Graag!’
Ik zet de muziek weer aan, en Chantal en ik dansen weer. Joey heeft het niet verkeerd gezien. De reden, waarom ik er zo van houd met Chantal te dansen, is dat we dan ook daadwerkelijk samen in een andere wereld zijn. Een wereld, waarin we elkaar volledig begrijpen en aanvoelen. En Chantal begrijpt dat als geen ander.
Joey en Veerle hebben elkaar losgelaten, en zien ons dansen. Joey zegt dan fluisterend tegen Veerle: ‘Zie je nou, wat ik bedoel? Zo wil ik ook met jou dansen, Veerle!’
Veerle knikt. ‘Dit is toch gewoon mooi, Joey! En ja, zo wil ik ook met jou dansen! Zullen we meedoen?’
Ze dansen met ons mee op de muziek, en verschillende liedjes lang, tot we alle vier moe beginnen te raken. Moe ploffen we neer op de bank. Veerle is ondanks haar vermoeidheid opgewonden.
‘Oh, dit vond ik nou zo mooi! Nu begrijp ik pas echt, waarom Joey dit zo wilde.’
Dan kijkt ze ons aan. ‘En Joey heeft ook gelijk over jullie! Als jullie dansen, dan is het alsof er iets magisch is.’
Ik glimlach en zeg: ‘Maar er is ook magie, Veerle. Die magie heet liefde. En dat geeft je vleugels. En ik vond, dat jullie ook al best goed dansen, voordat jullie zo kort bezig zijn!’
‘Maar als jullie dansen, zou je zeggen, die dansen al jaren! Zo goed zijn we nog niet!’
‘Nee, maar dat komt nog wel, Veerle. Ik zie het in jullie ogen.’
Na wat gedronken te hebben, dansen we nog een paar keren, waarbij we ook van danspartner wisselen. En daar hebben we best veel plezier in. En Veerle kan best goed dansen, dat merk ik al snel. Maar als het buiten dan donker begint te worden, kijkt Veerle op haar horloge.
‘Oei, is het al zo laat? Ik moet weer naar huis! Morgen heb ik weer school!’
Ik zeg tegen Joey: ‘Breng haar maar even naar huis. Dan hoeft ze niet alleen in het donker te fietsen.’
‘Mag ik dan even jouw auto lenen? De mijne staat nog op bokken, ik ben die roest aan de onderkant aan het pakken.’
‘Pak maar, je weet waar de sleutels hangen.’
Veerle bedankt ons voor de leuke avond, en vertrekt dan weer met Joey. Chantal en ik zetten de meubels weer op hun plaats.

Drie kwartier later komt Joey weer terug. Hij kijkt rozig voor zich uit. En ik vraag hem glimlachend, wat er aan de hand is.
‘Niets, maar Veerle vertelde me, dat ze heel erg uitkeek naar de zomervakantie…’
Ik begrijp de onderliggende boodschap van Veerles uitspraak.
‘O, dus dan gaan jullie je relatie naar een nieuw level brengen?’
Joey knikt. ‘Is het zo vreemd om daar over te fantaseren, John?’
‘Nee, waarom is dat dan vreemd?’
‘Ik bedoel, het is voor ons allebei de eerste keer.’
‘Juist dan is het niet vreemd, Joey. Zelf ik fantaseer over Chantal. Op mijn werk, en zelfs hier in de loods. Dromen van een toekomst, dromen over een geile avond, of gewoon dromen om een avond met haar op de bank. Het toont, dat je om de ander geeft, en dat je er naar uit kijkt om tijd met haar door te brengen. En wat nieuwsgierigheid, voor als je elkaar nog niet naakt hebt gezien, dat kan geen kwaad.’
Chantal glimlacht. ‘Dat klopt, ik fantaseer ook wel eens dingen over John. Dat is toch alleen maar leuk? En soms komen daar wel eens leuke dingen uit, als je die fantasieën gaat uitproberen.’
Joey knikt. Hij zit schijnbaar wel met een paar vragen. ‘Uhm, ik heb nog een vraag. Veerle vertelde me, dat ze de pil niet kon gaan slikken, omdat het haar prestaties in de sport kan beïnvloeden. Maar ze wilde ook geen spiraaltje.’
‘En wat is er mis met condooms?’
‘Niets, die wil ik ook gebruiken, maar Veerle wil desondanks erg voorzichtig zijn met voorbehoedsmiddelen.’
Chantal glimlacht. ‘Het kan ook zijn, dat ze allergisch is voor latex, Joey. Dat heb ik ook. Daar zijn ik en John op een nogal vervelende manier achter gekomen. Ik wist wel, dat ik allergisch voor latex was, maar ik wist niet, dat een condoom daar ook van gemaakt was. Dus ik zou het wel even navragen, wat haar redenen zijn om daar zo voorzichtig mee te zijn. Natuurlijk wil ze niet zwanger worden, daar is ze nog veel te jong voor! Maar er kan ook een andere reden voor zijn. Daar moet je goed met haar over praten. Maar ik vind het wel positief, dat jullie er al tijdig over praten!’
Joey antwoordt: ‘Dat vind ik niet meer dan logisch, Chantal! Ik geef veel om Veerle, en ik zou niet willen, dat ze er door in problemen zou komen. En buiten dat, wat zou Otto wel niet met me doen!’
Ik lach. ‘Dat wil je echt niet weten! Laat staan, wat je dan van mij te wachten staat!’
Joey lacht. ‘Ik weet niet, voor wie ik banger moet zijn, John. Maar we willen gewoon voorzichtig zijn, en er een speciaal moment van maken.’
‘Maar doen jullie ook al dingen zonder penetratie?’
Joey kijkt me vragend aan. ‘Er is ook seks zonder dat je het ook werkelijk met elkaar doet, Joey!’
‘O, dat! Echt aanraken, dat doen we nog niet. Wel strelen, over de kleding heen. Dat dan weer wel. En Veerle heeft wel een keer haar hand in mijn broek gestopt en heeft mijn, uhm, hoe zeg je dat netjes?’
‘Pik!’
Joey kijkt Chantal geschokt aan. Chantal lacht. ‘Wat? Noem nou dat beestje bij zijn naam. Er zijn meerdere namen voor, maar pik vind ik echt mannelijk.’
Joey lacht. ‘Nou goed dan. Veerle heeft eens haar hand in mijn broek gestopt om te voelen hoe groot mijn pik was. En ze heeft hem ook al eens naakt gezien.’
‘En heb je haar al eens naakt gezien?’
‘Alleen haar borsten. Maar persoonlijk vind ik dat niet erg. Veerle was er ook nog niet aan toe, en hoe lang kennen we elkaar nu eigenlijk? Ik vind dat, als je hier aan begint, er goed over moet nadenken. Natuurlijk wil ik graag seks met haar, maar het moet wel juist zijn. Ik wil niet zoals al die anderen zijn. Ik heb een keuze gemaakt, om hier te leven, en om ervan te leren. En dat wil ik ook met mijn relatie met Veerle. En misschien is dat ouderwets, maar dat kan me niet schelen.’

Chantal lacht. ‘Precies het tegenovergestelde van wat ik en John dus gedaan hebben. Ik was ouderwets van gedachte, maar zo lang kon ik dat niet volhouden… Maar aan de andere kant vergeet ik wel eens, dat je al twintig bent. Want soms kom je over als een tiener, niet eens zestien jaar oud en dan ben je opeens weer de jongen, zoals je werkelijk bent. Dat is soms verwarrend.’
Joey bloost. ‘Maar dat is ook zo, Chantal. Maar dat komt, omdat het me eerder nooit zo interesseerde! Door jullie ben ik me voor de mensen om mij gaan interesseren. Ik zie wat het brengt voor John, en ook voor jou, Chantal. Jullie krijgen er zoveel voor terug, en dat wil ik ook. Ik wil niet meer die jongen zijn, die ik een jaar geleden nog was! Maar hierdoor begin ik me wel te beseffen, dat ik in die tijd tot hier veel gemist heb. Daar ben ik nog zo groen als gras. Veerle is ook het eerste vriendinnetje, waar ik een serieuze relatie mee heb.’
‘Nooit eerder een vriendinnetje gehad?’
‘Jawel, maar veel meer als kussen en voelen zat er niet in. En als ik nu terugkijk, kan ik het die meiden niet kwalijk nemen. Ik was toen gewoon een lul. Maar daar dacht ik toen natuurlijk anders over.’
Chantal antwoordt: ‘Eerder een lul met geen toekomstperspectief, Joey. Daar zijn meisje ook wel gevoelig voor. Je had geen werk, geen opleiding, en het enige wat je deed was rondhangen en blowen. Dat kun je nauwelijks een toekomstperspectief noemen. En nu heb je dat wel.’
Joey knikt. ‘Dat besef ik me heel goed. Veerle heeft me dat al eens gezegd, toen ik haar over mijn vroegere leven vertelde, dat ze nu blij was, dat ik mijn opleiding afmaakte, en dat ik in mijn vrije tijd al werk. Ze vond, dat ik haar nu ten minste een toekomst kon geven. En daar moet ik haar gelijk in geven. En daar voel ik me nu ook veel beter bij.’
‘Nou, dan maakt het ons alleen maar trots, dat we je zo positief beïnvloeden, Joey! Op deze manier kom je er wel.’
Joey kijkt me serieus aan. ‘Ik kan jullie nooit genoeg bedanken, voor alles wat jullie voor me doen. Jullie hebben mijn leven gered, dat zal ik nooit vergeten!’
Ik glimlach, maar zie, dat hem nog iets dwars zit.

‘Er is echter een maar, ik zie het aan je.’
‘Is het zo duidelijk, John? Nou ja, misschien kan ik het ook maar beter meteen zeggen. Ik heb me deze week laten inschrijven voor een huurwoning. Ik hoop niet, dat jullie het erg vinden?’
Ik glimlach. ‘Natuurlijk vinden we dat niet erg! Het is niet meer dan logisch, dat je op je eigen benen wil gaan staan. Zeker niet nu je relatie met Veerle steeds serieuzer begint te worden. Maar je gaat toch nog wel met ons mee op vakantie?’
Joey knikt. ‘Maar nog heb ik geen woning, John. Het kan nog wel even duren, voordat jullie van me af zijn!’
‘Alsof we dat erg vinden, Joey. Je bent hier van harte welkom, en dat weet je best! Maar waarom heb je het niet meteen verteld?’
‘Ik wilde niet ondankbaar zijn, maar het is iets, waar ik nu echt aan toe ben. Ik heb mijn auto, mijn opleiding is bijna af, ik heb een baan en mijn leven is weer op orde. En dat alles in een recordtijd! En dat heb ik allemaal aan jullie te danken.’
Chantal glimlacht. ‘John had al veel eerder verwacht, dat je op je eigen benen wilde gaan staan, Joey. En we wisten al voorop, dat je niet eeuwig zou blijven. Je hebt ons zowel last als plezier bezorgd, waarbij de goede momenten wel overheersen. Ik kijk niet met een slecht gevoel terug op de tijd met jou hier in huis. Ondanks dat we wel eens met elkaar in de clinch lagen. Maar dat hoort er gewoon bij.’
Er rollen nu tranen over de wangen van Joey. Het kan hem niet interesseren, dat we het zien. Snikkend omhelst hij ons beiden.
‘Ik zal jullie trots maken, dat beloof ik jullie!’
‘Je hoeft ons niets te bewijzen, Joey. Maar misschien wil je het wel aan je echte familie laten zien. Dat je broer en zus iemand hebben, waar ze tegenop kunnen kijken. Dat ze weten, dat iedereen een tweede kans verdient! En dat je dan ook nog wat van je leven kunt maken!’
‘Dat doen ze nu al, John. Ruud wil later ook lasser worden, en Sanne wil later zangeres worden, zoals Chantal is.’
Chantal kijkt verrast. ‘Echt waar? Wat leuk!’
‘Ze zijn natuurlijk wel nog jong, maar wie weet. Van Ruud verwacht ik wel, dat hij wel eens lasser kan worden. Hij houdt ervan om met zijn handen bezig te zijn. En toen ik laatst thuis de uitlaat van mijn stiefvader moest maken, keek hij behoorlijk geïnteresseerd toe.’
‘En je zusje, Sanne? Wat denk je, dat ze later gaat doen?’
‘Werkelijk geen idee. Ze lijkt erg op mijn moeder, dus het zou me niets verbazen, dat ze mijn moeder als voorbeeld neemt.’
‘En dan nog zal je, als haar oudere broer, een voorbeeld zijn, Joey. Het is heel normaal, dat je tegen je oudere broer of zus opkijkt. Dat heb ik ook gedaan, toen ik nog jonger was.’
Joey kijkt me verbaasd aan. ‘Was jouw zus je voorbeeld?’
‘Min of meer wel, zeker toen ze verkering kreeg met Dean. Ik vond hem meteen een coole gast, en hoopte al, dat ze samen zouden blijven. Dean kon toen nog maar amper een woordje Nederlands, wel wat Duits, maar we konden toch goed met elkaar praten. Dus is hij toen ook mijn voorbeeld geworden, en uiteindelijk heeft dat me gemaakt, zoals ik nu ben. Dus ik weet als geen ander, wat het kan betekenen, om een goed voorbeeld te hebben.’
Joey knikt. ‘Dan zal ik proberen, het beste voorbeeld te zijn voor mijn broer en zus, dat ze maar kunnen krijgen.’
Dan staat hij op en zegt: ‘Ik ga slapen. Het is al laat!’

Even later blijven we alleen achter. Chantal kijkt me aan. Ze heeft het toch stiekem zwaar met de mededeling, dat Joey nu op zijn eigen wil gaan wonen. Ik sla een arm om haar heen en zeg: ‘Gaat het?’
Ze knikt. ‘Hoewel je me er voor gewaarschuwd hebt, kwam het toch best hard aan, John.’
‘Het is gewoon tijd voor hem. Dat dit moment ging komen, wisten we allebei al. Maar als ik eerlijk ben, dan doet het me toch wel wat, dat hij weg gaat.’
‘Je bouwt toch een band met hem op. En om dan te horen, dat hij weg gaat, dat is toch moeilijk!’
‘Ik weet het. Maar het is niet zo, dat hij ver weg gaat wonen. Hij blijft hier in de buurt wonen, en gaat niet terug naar Kampen. Het is zijn moeder, die hem zal moeten gaan missen, niet wij!’
Chantal glimlacht, en moet uiteindelijk lichtjes lachen. ‘Zie ons hier nu zitten, John! We grienen om het aanstaande vertrek van Joey, die niet eens familie van ons is!’
Ik lach met haar mee. ‘Zullen we ook maar te bed gaan, lieftallige aanstaande van mij?’
Chantal glimlacht breed. ‘Met genoegen, aanstaande echtgenoot!’
Even later liggen we in bed. De aandrang om seks met elkaar te hebben is er wel, maar we onthouden ons er toch omwille de gezondheid van Chantal. Maar is het moeilijk om ons te beheersen.

De dagen verstrijken en voordat we het weten, staan we al bijna voor ons huwelijk. De loods is inmiddels helemaal opgeruimd en schoon geschrobd. Alle wagens en ook de caravans staan nu tijdelijk even buiten onder plastic zeilen om ruimte te maken voor de bruiloft. De wanden zijn versierd met slingers, bloemen en ballonnen. Ook de poort is versierd met slingers, plastic bloemen. Ik mag al dagen niet meer op bezoek komen bij mijn moeder, dus ik vermoed dat Chantals jurk daar nu hangt. En twee dagen voordat ons huwelijk daadwerkelijk plaats vindt, komt de rest van de familie Santegoed richting het zuiden. Om ons niet lastig te vallen, en zodat ik ook ruimte heb voor mijn zus en Dean en mijn nichtje en neef, hebben ze een paar vakantiehuisjes gehuurd in de buurt. Ze helpen mee met het aanbrengen van de laatste versieringen, en het geeft ons ook de gelegenheid om eens goed met elkaar te praten. Maar meestal gaat het over Helen, wiens zwangerschap nu zichtbaar begint te worden. Maar haar zwangerschap valt haar niet gemakkelijk, ze heeft er best wel last van. En dat geeft Chantal even wat om over na te denken. ’s Avonds in bed praat ze erover.
Eerst leek haar het zwanger zijn alleen maar leuk en prettig te zijn. Maar door Helen weet ze nu beter, dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn hoeft te zijn.
Ik vraag haar dan: ‘Waarom wil je dan een kind? Alleen maar voor het leuke? Dat is niet de juiste reden, Chantal. Een kind opvoeden is hard werken, jezelf opofferen, weinig slapen, geen vrije tijd meer. Je krijgt er ook wat voor terug, liefde, leuke momenten en als ze oud genoeg zijn, en het huis uit zijn, dan laten ze je als dank alleen.’
‘Dat weet ik ook wel, John. Ik wil graag kinderen, omdat ik me prettig voel als ik kleine kinderen om me heen heb. En dat het dan niet altijd leuk zal zijn, en dat ik ze soms zal verwensen, dan neem ik graag voor lief. En er is nog iets, dat me drijft, ik kan het niet omschrijven. Zelfs toen ik nog heel klein was, wilde ik al een baby. Toen had ik zelfs nog geen pop om mee te spelen, wel een knuffelbeer. En dat was toen mijn baby. En dat is ook zo gebleven, tot ik te oud werd om nog met poppen te spelen. Maar het gevoel om zelf graag een baby te willen hebben, dat is nooit weggegaan.’
Ik zeg lachend: ‘Dus je bent een beetje een moederkloek?’
Chantal kirt het uit. ‘Ja, zo kun je het wel noemen. Ik bedoel, ik ben voor Joey toch ook zoiets als een moeder, en het lijkt me goed af te gaan.’
‘Ja, je bent een uitstekende moederkloek, ook voor Joey!’
Ze geeft me een stomp op mijn arm en probeert me boos aan te kijken, maar het lukt haar niet. In plaats daarvan moet ze nu hard lachen. Ik geef haar een zoen, maar zorg ervoor dat het niet te ver gaat. Chantal en ik hebben afgesproken om tot na ons huwelijk geen seks meer te hebben. Deels om de spanning op te bouwen, maar ook om toch nog een beetje Chantal aan haar gelofte te laten houden. En ik weet van Daan, dat hij en Melissa eenzelfde afspraak hebben gemaakt.

Met een zucht leggen we ons dan weer op het bed. Even later hoor ik het zachte gesnurk van Chantal, maar het lukt me niet om in slaap te vallen. Ik denk over wat er over een dag zal gebeuren. Nog een dag ben ik vrijgezel, nog twee nachten slapen. Vreemd genoeg maakt me dat niet zenuwachtig, maar nieuwsgierig naar de toekomst, die we samen zullen hebben. En dat zorgt ervoor, dat het nog uren duurt, voordat ik in slaap val. Ik zie er dan ook niet uit, als ik ’s morgens wakker word. Chantal ziet er echter juist heel goed uit, dus ze kijkt verrast op, als ze ziet dat ik er nog geradbraakt uit zie.
‘Wat zie jij eruit, John! Ben je ziek of zo?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Alleen weinig geslapen. Ik heb het nog vijf uur zien worden. Toen ben ik waarschijnlijk van uitputting in slaap gevallen.’
‘Waarom kon je dan niet slapen? Vanwege ons huwelijk?’
‘Deels. Niet omdat ik bang ben, of zenuwen heb, maar omdat ik juist uitkijk naar ons leven samen.’
‘Dus je twijfelt niet, dat je nog wel wilt trouwen?’
‘Geen seconde! En jij?’
‘Er is niets in het leven, dat ik zo graag wil!’
‘Ook geen baby?’
Ze moet even nadenken. ‘Nee, het belangrijkste ben jij, maar een baby staat wel op een goede tweede plaats. Een baby zonder jou in mijn leven, dat zou niet juist zijn. Ik wil een kind samen met jou. Maar wel pas, als we er allebei aan toe zijn. Niet omdat ik het zo per sé wil.’
Terwijl ze dat vertelt, kijkt ze me liefdevol aan. Maar het is wel een hele verandering voor haar. En daar sta ik wel even van te kijken.
Dan zegt ze me: ‘Blijf jij nog maar even liggen, je ziet er echt niet uit!’
‘Maar ik moet de bloemstukken gaan halen!’
‘Dat is vanmiddag pas! En de rest is al bijna allemaal gedaan, dus we kunnen best wel een paar uurtjes zonder jou!’
Ik werp haar een liefdevol blik toe en werp haar een handkusje toe. Ze trekt dan haar kleren aan, en voordat ze de kamer uitloopt, geeft ze me een kort kusje op mijn wang. Dan laat ze me alleen. Ik draai me nog eens om, en ik ben alweer vertrokken voordat ze de deur van de keuken open doet.

Enkele uren later word ik wakker, en ik voel me stukken beter. Ik kleed me aan, en eet wat van het ontbijt, dat Chantal voor me heeft laten staan. Het geeft me een glimlach, dat ze dit voor mij gedaan heeft. Dan loop ik naar de loods, waar ik iedereen aantref. Ik begroet Chantal met een zoen.
Ze kreunt goedkeurend: ‘Hmm, hier is iemand er weer een stuk beter aan!’
‘Ja, een paar uurtjes extra slaap hebben wonderen gedaan. Maar jullie zijn ook goed bezig geweest!’
Chantal glimlacht. ‘Ja, we zijn al bijna helemaal klaar. Het enige, wat jij nog moet doen, is de Cadillac wassen en poetsen.’
‘Dat was ik toch al van plan. Maar ik had gehoopt op een leuke carwash met mooie roodharige dames, die mijn wagen wassen.’
Chantal lacht. ‘Bah, ik dacht, dat ik wel een betere vent zou treffen. In plaats daarvan zou ik naar jou mogen kijken, dat je je wagen wast in je blote borst. Dat zou nog eens wat zijn!’
‘Hmm, misschien doe ik dat nog wel! Het is er warm genoeg voor!’
Ik pak de sleutels uit het sleutelkastje, dat ik in de loods heb hangen, en rijd mijn wagen naar buiten. Het is de enige wagen, die nog in de loods staat, zodat hij niet al te smerig wordt. Eenmaal buiten pak ik mijn spullen, waarmee ik de wagen altijd poets. Dan trek ik mijn shirt uit, en sta dan nog enkel in mijn korte broek en slippers. Ik hoor Chantal dan fluiten en ik ga glimlachend aan het werk. En ik zorg ervoor, dat mijn wagen echt blinkt als een spiegel. Dat is ook nodig, want hij moet wel goed blinken voor het komende seizoen. Na het wassen wordt de hele wagen gepolijst en in de was gezet. En dat is een behoorlijke klus, waarbij Chantal me komt helpen. Ze heeft me daarbij al eens geholpen. Ook haar wagen wordt onderhanden genomen, want die zal ook deelnemen aan de bruidsstoet. Chantals broers zullen de wagen gebruiken om deel te nemen in de stoet.
Maar als we eenmaal klaar zijn, blinken de wagens als een spiegel. Johan, Michel en Jolanda hebben ook meegeholpen. Na afloop drinken we nog wat, en Chantal maakt eten voor hun klaar. Maar dan is het tijd voor haar om afscheid te nemen. Ze zal de laatste nacht bij haar familie doorbrengen, net als Melissa. En ik en Daan moeten ons opmaken voor onze vrijgezellenavond, waarbij ook Johan, Joris en Michel van de partij zijn. Dat is het enige, wat ik weet.

Als het, na het eten, tijd is voor Chantal om te vertrekken, geef ik haar nog een lange intieme zoen en zeg haar dan: ‘Tot morgen! Ik zal op je wachten!’
Ze glimlacht. ‘Mocht je me zoeken, ik ben de dame in het wit, met die rode haren!’
Ik lach. ‘En mocht je me niet herkennen, ik ben die heer in het zwart!’
Ze kijkt me liefdevol aan. ‘Ik zou je overal herkennen, John.’
‘En ik zou je ook overal herkennen en vinden, Chantal. We zijn gewoon voor elkaar bestemd!’
Jolien besluit dan maar een einde te maken van ons lange afscheid, want we zijn duidelijk niet bereid om elkaar los te laten.
‘Na morgen hebben jullie nog heel lang de tijd om met elkaar te praten en de dingen te doen, die verliefde en pas getrouwde stelletjes met elkaar doen! Nu moeten we echt gaan!’
Chantal zegt daarop gevat: ‘Vertel eens, mam! Wat doen verliefde en pas getrouwde stelletjes met elkaar? Misschien kunnen we er nog wat van leren!’
Jolien glimlacht. ‘Alsof ik jou dat nog moet leren, Chantal. Dat heb je al meermaals met John geoefend. Kom, morgen mag je hem zo vaak kussen, als je maar wilt! Dan ben je mevrouw Chantal Vliegers!’
Met tegenzin laat Chantal me los, terwijl haar moeder haar meesleept naar hun auto. Johan en Michel blijven achter, Joris moet de dames even naar het vakantiepark brengen.

Johan klopt me op mijn schouder en zegt: ‘Het komt allemaal weer goed, John. En geen zorgen, morgen is ze weer helemaal voor jou alleen beschikbaar!’
Ik lach en zeg: ‘Daar maak ik me geen zorgen over. Ik maak me meer zorgen, wat jullie allemaal met mij gaan uithalen!’
‘Daar hoef je je ook geen zorgen over te maken. We hebben afgesproken, dat we uiterlijk om twee uur thuis zijn. Want we willen ook weer niet, dat je half staat te slapen, terwijl je je ja-woord aan Chantal geeft!’
Ze lopen met mij naar binnen. Johan zegt: ‘John, zou ik me ook eens gebruik mogen maken van je whirlpool? Ik vond dat een fantastisch ding, de laatste keer, dat ik hier was. En ik moet me nog wel even goed opfrissen, voordat we vanavond op stap gaan.’
‘Ga je gang, als je er ten minste tegen kunt, dat ik me ga douchen. Want ik wil ook op tijd klaar zijn. Geen idee, wat jullie met me gaan doen, maar ik laat me gewoon verrassen.’
‘We hebben wel iets leuks gevonden, het wordt heel zeker erg leuk!’
‘En wie moet er het hardste aan vanavond? Ik of Daan?’
‘Als ik je vrienden moet geloven, dan is Daan de lul! Ik denk, dat je gewoon wat meer krediet hebt bij je vrienden, dan Daan dat heeft.’
Ik duik snel de douche in, terwijl Johan lekker ontspannen in de whirlpool ligt. Ik scheer me en poets mijn tanden, en als ik op mijn kamer kom, ligt er een bundel kleren klaar. Ik lach, als ik zie, wat ik moet aantrekken. Schijnbaar gaan we op de Tirolertour, want ik mag me aantrekken als een Heidi. Alleen krijg ik een pruik met rode haren, en ik vermoed dat Daan wel eens hetzelfde aan kon hebben. Lachend trek ik de kleren aan, die ze voor me klaar hebben gelegd.
Zodra ik beneden kom, staan er al vrienden me op te wachten. Zoals ik al verwacht had, hebben ze allemaal lederhosen aan, om in thema te blijven. Er worden foto’s gemaakt, en ik onderga het glimlachend.
‘Fantastisch idee, jongens! En voor degenen, die nog niet getrouwd zijn: Ik zal dit niet vergeten!’
Er wordt door sommigen gelachen, zij zijn al getrouwd.
‘En voor degenen, die al wel getrouwd zijn: Bij de eerst volgende gelegenheid neem ik jullie te grazen…’
Nu kunnen de anderen weer wat lachen.
‘Maar wel een leuk idee. Ik neem aan, dat Daan er ongeveer gelijk uit zal zien?’
Gerard is er ook en zegt: ‘O ja, maar hij heeft het nog minder getroffen, dan jij! Er was maar één Heidi kostuum, en dat heb jij. Voor hem hebben we iets anders bedacht, maar dat zal je zo meteen wel zien. We wachten even op de taxi, die komt ons ophalen.’
Een paar minuten later komt er een grote taxibus het terrein op gereden. We stappen in, en ik word al met gejuich en gefluit ontvangen. Maar op het moment dat ik Daan zie zitten, en dat is echt niet te overzien, moet ik had lachen. Daan hebben ze verkleed als Pipi Langkous! Maar Daan lacht ook, als hij me ziet. Ik ga naast hem zitten en zeg: ‘Dus jij bent vandaag Pipi?’
Daan antwoordt: ‘Daar ziet het wel naar uit, Heidi!’
De taxi brengt ons naar Roermond, waar we de stad op stelten gaan zetten. Er worden natuurlijk veel foto’s gemaakt. Onze vrienden laten ons met een mandje gekookte eieren verkopen aan passerend publiek. En van het geld, wat ik daarmee verdien, mag ik mezelf wat te drinken kopen. Ik houd het me beschaafd door niet de hele tijd bier te drinken en Daan doet hetzelfde. We hebben er veel plezier in en lachen heel wat af. En gelukkig houden onze vrienden zich aan de afspraak om tijdig weer huiswaarts te keren. Ik trek mijn kleren uit, en duik meteen het bed in.

Om dan rond zeven uur weer wakker te worden van de wekker. Maar in tegenstelling van gisteren, voel ik me nu niet brak. Ik heb niet eens een kater, en dat is maar goed ook. Na een lekker warme douche voel ik me helemaal fris. Ik hoef me niet te scheren, want inmiddels heb ik al een aardig baardje, geen stoppelbaardje meer. Want dat vond ik mezelf niet staan. Nu heb ik een aardig volle baard, die nu al lekker zacht is geworden. En daar is Chantal zelf ook wel blij mee, want dat prikt niet zo, als we elkaar zoenen. Maar ik heb het nog druk genoeg, deze morgen. Om acht uur moet ik al bij de kapper zijn, die mijn kapsel en mijn baard perfect in model brengen. Dan moet ik nog langs de bloemist om het bruidsboeket te gaan halen.

Als ik weer thuis kom, wachten Joris en Jolien me al op. Dat is afgesproken, want Jolien brengt me de trouwringen, die ze speciaal voor ons huwelijk gemaakt heeft. Ik heb ze al eerder gezien, Chantal trouwens ook, om de ringen te passen. Ze heeft er mooie ringen van gemaakt. Er zijn drie kleuren goud in verwerkt in toch een gladde ring. Voor Melissa en Daan heeft ze ook ringen gemaakt, die er weer heel anders uit zien. Die hebben we ook al gezien.
Jolien knikt goedkeurend, als ze me uit mijn wagen zien stappen.
‘Zo, je ziet er goed uit, John! Zenuwachtig?’
‘Praat me er niet van, Jolien. Ik geloof niet, dat ik ooit zo zenuwachtig ben geweest!’
Jolien glimlacht. ‘Ik ken nog iemand, die minstens zo zenuwachtig is!’
‘Volgens mij ken je er nog twee!’
Jolien lacht. ‘Ja, Daan en Melissa zijn ook al behoorlijk zenuwachtig. Maar ik ook! Hoe vaak gebeurt het nu, dat je beide dochters tegelijkertijd trouwen?’
‘Maar wel blij?’
Ze knikt. ‘Ze hadden nooit beter terecht kunnen komen. Jij en Daan! Ik moet wel toegeven, dat ik nooit verwacht had, dat voor hun huwelijksvoltrekking helemaal naar het zuiden moest afrijden.’
Ik begrijp helemaal, wat ze bedoelt. Maar ik heb nog een kleine verrassing voor Jolien.

‘Jolien, weet je wie vandaag ons huwelijk voltrekt?’
Jolien kijkt me verbaasd aan. ‘Nee, daar heeft me niemand wat van verteld. Ik dacht, dat gewoon jullie pastoor dat zou doen.’
‘Nee, we hebben ervoor gekozen iemand anders dat te laten doen. En die is nu onderweg vanuit Kampen om hier in de kerk ons in de echt te verbinden. Vond ik heel erg aardig van mijnheer Huls.’
‘Huls komt dat doen? Echt waar? Die had ik niet zien aankomen! En vond jullie pastoor dat niet erg?’
‘Nee, die kon daarmee wel leven. Hij begrijpt Chantals achtergrond, en bovendien speelt hij nog wel een rol in de ceremonie. Ze zullen allebei de dienst leiden, dat is al allemaal doorgesproken. Maar de kerkelijke huwelijksvoltrekking doet ouderling Huls.’
‘Nou, dat is dan een hele verrassing! Maar waarom dan? Ik wil het gewoon even begrijpen.’
‘Het heeft ermee te maken, dat mijnheer Huls een bijzondere rol heeft gespeeld bij de relatie van Melissa en Daan. Je kent het verhaal daarvan wel. En ik heb mijnheer Huls ook gesproken, en we wilden geen hele bijzondere constructie wat betreft de huwelijksvoltrekking. Het maakt mij en Chantal op zich niet zo heel veel uit, wie dat doet, en we wisten, dat het voor Melissa en Daan, en ook voor jullie, het wel heel wat zou doen. Het enige, wat onze pastoor nog zal doen, na de huwelijksvoltrekking, is dat hij ons huwelijk zal zegenen. Dat is ons verzoek geweest, omdat Chantal dat zo graag wilde.’
Jolien glimlacht. ‘Ik had het me kunnen denken. Chantal heeft wat dat betreft altijd wel bijzondere ideeën gehad. Maar ze is gelukkig met waar ze nu voor gekozen heeft, dus ben ik dat ook. Maar goed, ik moet nu gaan, want zo meteen wordt Chantal in haar jurk gehesen. En daar wil ik absoluut bij zijn!’

Ze geeft me dan het doosje met de ringen, die ik met trillende handen aanneem. Ik ga me dan snel omkleden, en ik word bijgestaan door een paar vrienden, Gerard en Kurt. Die zullen straks ook mijn getuigen zijn. Ze glimlachen naar me, als ik zenuwachtig sta te wachten, tot het moment daar is, dat ik mag wegrijden.
Kurt zegt me dan: ‘Ik heb trouwens nog nieuws voor je, John. Ik kan het nu wel zeggen, Ylke en ik hebben nu een relatie. We zijn nu officieel een setje!’
Ik kijk verrast, al had ik het natuurlijk allang zien aankomen. ‘Ik ben blij voor je, Kurt! Dus het is nu officieel? Weet Chantal het ook al?’
‘Als het goed is, vertelt Ylke het haar nu. Dat hebben we zo afgesproken. We wilden het vanmorgen aan jullie vertellen en later aan de rest. Door jullie zijn we immers bij elkaar gekomen.’
‘Hmm, daar hebben we zelf niets aan bijgedragen, Kurt. Dat hebben jullie zelf gedaan.’
‘Dat weten we wel, maar het is een feit, dat het wel bij jou thuis is begonnen.’
Gerard feliciteert Kurt ook. ‘Gefeliciteerd, man! Het is je gegund! En? Gaat ze dan nu ook mee naar Zweden?’
Kurt glimlacht breed. ‘Dat is wel de bedoeling. Nu hoef ik niet met jullie mee te rijden, maar rijd ik lekker met Ylke mee in haar Jeep. Maar het is niet, dat ik niet met jullie mee wil rijden, begrijp me niet verkeerd.’
‘Dat begrijpen we wel! Dus voorlopig nog geen wagen voor jou?’
‘Ik ben nog aan het sparen. En ik heb ook wel een idee, wat ik me dan wil gaan kopen. En dat zal geen Cadillac worden. Ik heb Daan gevraagd of hij eens wil omkijken naar een Chevy pick-up. En dan moet het ook nog een bepaald bouwjaar zijn. Ik wil er een uit 1966 hebben, met een crewcab. Daan is daar nu naar op zoek.’
‘Een crewcab met het oog op de toekomst?’
‘Misschien. Maar niet mijn uitgangspunt. Je ziet ze gewoon niet zo vaak en ik vind ze gewoon mooi!’

Het is dan tijd om in mijn wagen te stappen. Kurt is vandaag mijn chauffeur, en Gerard rijdt met zijn eigen wagen. We rijden dan eerst richting Daan, want die zal ook aansluiten in de stoet. Omwille van het gemak halen we zowel Chantal als Melissa op bij mijn moeder. Als we voor haar huis stoppen, zie ik, dat ook haar voordeur versierd is met bloemen. Dat moeten onze vrienden gedaan hebben, want zelf hebben we daar niet aan gedacht. Maar ik ben blij, dat onze vrienden daar wel aan gedacht hebben.
Daan en ik stappen tegelijkertijd uit, en we glimlachen naar elkaar.
‘Zenuwachtig?’, vraag ik aan Daan.
‘Het is maar goed, dat ik nu niets hoef vast te houden, John. De zenuwen gieren door mijn lijf. En jij?’
‘Ik was weer wat rustig, maar nu begin ik ze weer te krijgen.’
‘Zullen we maar aanbellen?’
Ik glimlach en samen lopen we naar de voordeur. Mijn moeder woont op de onderste verdieping van de appartementen, waarin ze woont. De deur wordt open gemaakt door mijn moeder. Ik begroet haar met een kus, terwijl ze me verrukt aankijkt.
‘Oh, wat zie je er goed uit, John! En ik vind die baard je goed staan.’
Dan richt ze haar aandacht ook op Daan.
‘Maar jij ziet er anders ook niet slecht uit, Daan! Zijn jullie er allebei klaar voor? Want in de kamer zitten twee behoorlijk zenuwachtige dames op jullie te wachten!’
‘Mam, als ik er nu niet meer klaar voor ben, dan ben ik het nooit!’
Mijn moeder glimlacht en ze gaat ons voor. Maar eenmaal in de kamer, als ik Chantal in haar jurk zie, is het alsof ik door de bliksem getroffen word. Mijn mond valt open van verbazing. Zo mooi heb ik haar nog nooit gezien. Zoals ik wel verwacht had, heeft ze een prachtige witte jurk aan, maar er zitten rode elementen in verwerkt, en dat staat haar echt heel erg mooi.
‘Wauw, Chantal! Dit slaat echt alles. Adembenemend mooi!’
Chantal glimlacht. Ik zie, hoe zenuwachtig ze is, terwijl ze opstaat. Ik kom haar tegemoet en omhels haar. Ik heb grote zin om haar op te pakken en stiekem weg te lopen met haar. De bruiloft kan me op dit moment gestolen worden, maar ik weet, dat we allebei willen om samen in de echt verbonden te worden. Ik kijk even opzij, en zie dat Daan met ongeveer gelijke gevoelens kampt. Dan laat ik Chantal weer los en zeg tegen haar: ‘En? Hoe zie ik eruit?’
‘Als de God Adonis je zou zien, zou hij een minderwaardigheidscomplex krijgen, John! Je bent zo knap! Ik kan het haast niet geloven, dat je nu echt hier voor me staat!’
‘Overdrijven is ook een vak, Chantal. Maar kijk eens naar jou! Ik heb je nog nooit zo mooi gezien!’
Chantal glimlacht. ‘Dank je, John. Dan moeten we samen wel het mooiste paar zijn!’
Daan hoort dat en zegt: ‘Niks daarvan! Melissa en ik zijn het mooiste paar!’
We lachen en ik zeg: ‘Ik denk, dat we daar nog wel even over kunnen discussiëren, Daan! Maar ik moet zeggen, Melissa ziet er ook uit om op te vreten!’
Melissa straalt. ‘Dank je, John. Maar jij ziet er anders ook goed uit! En die baard staat je echt heel goed. Eens kijken, of ik Daan ook zover krijg om hem te laten staan.’
Daan antwoordt meteen: ‘Niets daarvan. Veel te lastig als ik daar smeer of olie in krijg. Ik scheer me gewoon netjes.’
Melissa haalt haar schouders op. ‘Nou, dan ben ik bang, dat ik de eer van het mooiste paar toch naar Chantal en John moet gaan, Daan. Ik vind de jurk van Chantal zo ontzettend mooi! Ze was me net voor, maar ik gun het haar wel. En ik wilde niet dezelfde jurk als Chantal. En deze vond ik minstens ook zo mooi!’
Ik knik. ‘En dat is ook zo, Melissa. Jullie zien er allebei prachtig uit! En ik durf echt niet te zeggen, wie nu de mooiste jurk aan heeft.’
Daan knikt instemmend. ‘Ja, daar wil ik het wel mee eens zijn. Maar goed, dan zijn Melissa en ik vandaag het op een na mooiste stel!’
Ik lach. ‘Het is geen wedstrijd, Daan!’

We lachen en dat zorgt er wel een beetje voor, dat de spanning en onze zenuwen minder worden. Ik geef Chantal haar bruidsboeket, en Daan doet hetzelfde. En dan begeven we ons naar buiten, waar inmiddels al een hoop toeschouwers staan te wachten, tot we naar buiten komen. Er wordt geapplaudisseerd, als we naar buiten komen, waarna we in de Cadillac stappen en richting het stadhuis vertrekken. En in een grote stoet komen we dan aan bij het stadhuis. Ik help Chantal met uitstappen, en ze straalt werkelijk van geluk. En ik straal echt niet minder. Hand in hand lopen we het stadhuis binnen, waar we naar de grote zaal van het gemeentehuis begeven. Melissa en Daan lopen vlak achter ons. De zaal zit buiten verwachting helemaal vol. Het is, dat er plaats vrijgehouden is voor mijn familie en de familie Santegoed. Dat belooft wat voor straks, als we ons huwelijk laten zegenen in de kerk. Dan kon de kerk wel eens uitpuilen, want daar is meer ruimte.
De trouwambtenaar maakt er een mooie plechtigheid van, met redelijk wat humor. Maar het voelt wel als een verlossing, als we beiden elkaar ons ja-woord geven. De ringen geven we elkaar pas bij de kerkelijke plechtigheid. Maar die branden me wel in mijn binnenzak. Als ook Melissa en Daan elkaar het ja-woord hebben gegeven, krijgen we een staande ovatie van het publiek. Maar het mooiste moment van de dag voor mij, is de zoen, die ik van Chantal krijg.
Ik voel me trots, dat ze nu mijn echtgenote is, en ervoor gekozen heeft mijn achternaam te dragen. Mijn hart loopt over van de liefde voor haar. Als we weer in onze auto zitten, zegt Chantal me: ‘Knijp me eens, John? Want ik meen nog steeds dat ik droom! Ben ik nu echt jouw vrouw?’
Ik glimlach. ‘Ja, je bent nu officieel Chantal Vliegers.’
Ze geeft me zoen.

We rijden nu eerst naar de maasplassen, waar we onze trouwfoto’s zullen gaan maken. En het worden prachtige foto’s, waarbij er aandacht wordt geschonken aan auto’s en natuurlijk ook aan ons zelf. Joey heeft Renn voorbij gebracht, want we vinden dat Renn er ook bij hoort.
Een uur later komen we aan bij de kerk, waar we nogmaals ons ja-woord aan elkaar gaan geven. De straten naar de kerk staan werkelijk vol met geparkeerde auto’s. We kunnen er maar met moeite door, maar we geraken er. En weer krijgen we een groot applaus. Ik kijk zo eens rond, het lijkt wel of het hele dorp is uitgelopen. De kerk puilt werkelijk uit. Er zijn geen zitplaatsen meer over, en ik zie diverse mensen staan. Ook Chantal ziet dat en kijkt geschokt. We hadden wel wat verwacht, dat het erg druk zou zijn, maar dit overtreft alle verwachtingen. Iedereen, die ik ook maar een beetje ken, is er. En dat maakt het wel heel erg bijzonder.
De dienst wordt zowel door de pastoor als de ouderling geleid, die dat overigens op een ontzettend leuke en onderhoudende wijze doen. Als uiteindelijk de ouderling het kerkelijk huwelijk voltrekt en ik de ring bij Chantal om haar vinger mag schuiven, valt me een steen van mijn hart. En zodra ik mijn ring om mijn vinger voel schuiven door Chantal, valt alles op zijn plaats. De kus, die daarop volgt, spreekt boekdelen voor onze wederzijdse liefde. De pastoor zegent dan nog ons huwelijk in een hele korte ceremonie, waarbij hij wel duidelijk aanhaalt, dat we beiden van hetzelfde geloof zijn.
Als we ons dan omdraaien naar het publiek, zien we iedereen staan en voor ons klappen, terwijl we langzaam door de gang de kerk uitlopen. Buiten wacht ons een hagelbui aan rijst, die we echter glimlachend ondergaan. Eenmaal in de auto hebben we even een momentje voor onszelf. Chantal leunt tegen me aan.
‘Het is nu echt, hé?’
Ik knik en streel geruststellend haar zij.
‘Ongelofelijk! Al die mensen! Dat had ik echt niet verwacht!’
We geven elkaar een zoen, en Chantal kijkt even naar haar nieuwe ring. Haar verlovingsring draagt ze nu aan haar andere hand, zoals het ook hoort.
Dan gilt ze even van blijdschap en geeft me dan een flinke knuffel en nog een zoen.

We rijden dan terug naar huis, want daar zal de bruiloft gaan plaatsvinden. Daar gaan we nog even ons huis binnen, waar we ons zelf nog even wat opfrissen. Ik trek een nieuw overhemd aan, want ik heb toch wel wat moeten zweten bij alle plechtigheden. Maar daar hadden we al rekening mee gehouden. En Chantal haalt haar sleep van haar jurk, want dat is niet echt praktisch bij de bruiloft. En er is dan ook even tijd om op adem te komen. Voor Melissa en Daan geldt hetzelfde.
Ik feliciteer de beiden nog eens, dat hebben we natuurlijk ook al in het gemeentehuis en in de kerk gedaan, maar dit is voor ons allemaal een speciaal moment.
Daan glimlacht en zegt: ‘Ze zeggen wel eens, dat je trouwdag de mooiste dag uit je leven is. En dat kan ik nu volledig bevestigen. Alles zat ook mee! Het weer is vandaag prachtig, en het leek wel of half Echt en Susteren was uitgelopen! Ik stond echt versteld!’
‘Ja, dat was fantastisch! Maar kun je het al een beetje geloven, dat je nu een getrouwd man bent?’
‘Nog maar amper! Maar het is wel zo!’
‘Goed, dat wilde ik horen. Dan ben je me nog een krat bier schuldig. Weet je nog, drie jaar geleden? Toen hebben we gewed, dat je nog voor je dertigste zou trouwen. Nou, die weddenschap heb je dus glansrijk verloren!’
Daan lacht. ‘Dat jij dat nog weet! Maar eerlijk is eerlijk! Ik heb verloren en ik zal je met alle plezier een grote krat bier brengen.’
We geven elkaar een omhelzing en kloppen elkaar op onze schouders. Even later komen Melissa en Chantal terug uit de badkamer, gevolgd door Jolien en mijn moeder. Die hebben het tweetal geholpen hun sleep eraf te halen. Maar ook zonder sleep zien Chantal en Melissa er prachtig uit. Chantal komt naar me toe en drukt zich stevig tegen mijn borstkas.
‘John, ik voel me toch zo gelukkig!’
‘Zo voel ik me ook, Chantal. Ik kan het nog amper bevatten!’
En bij Melissa en Daan gaat het precies zo.

Dan herpakken we ons, en lopen richting de loods, waar het al aardig druk is. En het is maar goed, dat we een cateraar in de arm hebben genomen, die de verzorging van al onze gasten op zich neemt. De loods puilt uit van de mensen, die ons feliciteren met onze huwelijken. Een lange rij wacht nog op ons, en pas twee uur later komen pas de allerlaatsten ons feliciteren. En dat zijn heel passend Ylke en Kurt, die speciaal tot het laatste gewacht hebben.
Ze geven ons een hartelijke begroeting, en tot onze verbazing heeft Kurt een best groot cadeau voor ons bij. Het is niet moeilijk te raden, wat het is. Het is overduidelijk een schilderij. Maar wat erop staat, daar zijn we buitengewoon nieuwsgierig naar.
We halen voorzichtig het cadeaupapier eraf, en trekken dan het doek tevoorschijn. We happen naar adem, als we zien, wat erop staat. Kurt heeft een schilderij van ons beiden gemaakt. Het zou zomaar een foto kunnen zijn, ware het niet, dat je duidelijk kunt zien, dat het geschilderd is. Voor Melissa en Daan heeft hij een soortgelijk doek, maar dan wat kleiner. Maar zeker niet minder mooi.
Woorden schieten dan tekort om onze dankbaarheid te tonen. We moeten allemaal een traantje wegpinken.
‘Bedankt, Kurt! Dit is echt fantastisch mooi!’
‘Nee, jij bedankt, John! Je hebt me veel meer gegeven, dan ik je ooit terug kan betalen. Dat zal ik nooit vergeten. En dit schilderij is dus maar wisselgeld.’
Hij glimlacht en ik schud hem de hand. We zetten het schilderij bij de rest van de cadeaus, die we gekregen hebben, waarbij het wel een ereplaats krijgt. We zijn vermoeid van het vele handen schudden en in ontvangst nemen van felicitaties. We zijn dan ook blij, dat het tijd is om te gaan eten, zodat we wat rust krijgen.

En na het eten barst het feest pas echt los. De eerste dans is bijzonder voor ons. Voor het eerst dansen we als man en vrouw met elkaar. Ik hoor de muziek nog maar amper, ik zie alleen maar Chantal. De rest zie ik niet eens meer, ook al zit de loods vol met mensen. Op dit moment zijn alleen ik en Chantal er nog. We zijn even alleen in onze eigen wereld. Sierlijk bewegen we ons op de dansvloer, alsof we nooit anders doen dan dansen. En we zijn bijna teleurgesteld, als het liedje is afgelopen. De volgende dans is voor mijn moeder, die haar geluk amper op kan. Ze straalt het geluk van zich af en lijkt opeens wel tien jaar jonger. Samen zwieren we over de vloer. De volgende dans is voor Jolien. Ook zij straalt van geluk. Tijdens de dans praten we met elkaar, en daaruit laat ze zeer haar genoeg blijken, hoe alles is gegaan. En nog is het dansen nog niet voorbij. Want natuurlijk moet ik ook even met Melissa dansen.
Ze glimlacht en zegt: ‘Wat is het allemaal snel gegaan, John! Kun je het geloven, dat we elkaar nu pas negen maanden kennen?’
Ik antwoord glimlachend. ‘We hebben gewoon geen tijd verspild, Melissa. Eigenlijk mogen we nu wel Arjan wel dankbaar zijn, want anders hadden we elkaar nooit ontmoet!’
Melissa glimlacht. ‘Dankbaar is een groot woord, John. Maar je hebt min of meer wel gelijk. Anders zou jij Chantal nooit ontmoet hebben, en ik nooit Daan.’
‘Hoe voel je je?’
‘Fantastisch! Ik ben alleen nog steeds moe van dat lange staan! Er kwam geen einde aan die rij!’
‘Maar wel erg leuk, of niet dan?’
Ze knikt met een brede glimlach.

Als dan de muziek is afgelopen lopen we terug naar onze tafel om even uit te rusten. Daarna bezoeken Chantal en ik alle tafels, waar onze gasten aan zitten, waar we lekker bijkletsen en de complimenten krijgen van onze gasten. Het zorgt in ieder geval wel voor een zeer goede sfeer.
Zo rond een uur of tien roept Gerard me naar voren. Ik heb iets speciaals voor Chantal ingestudeerd, maar omdat we de afgelopen tijd al zoveel gezongen hebben, moest ik wel iets speciaals verzinnen.
Tot Chantals verbazing lopen Gerard en band weg van het podium, waarop ze staan. Ik blijf alleen op het podium staan. Opeens klinkt er vanaf de andere kant muziek. Klassieke muziek, met violen, cello’s, klarinetten en trompetten. Chantal kijkt verbaasd om en ziet tot haar verbazing, dat er opeens een klein orkest staat opgesteld. Dan kijkt ze mij weer aan. Ze lacht.
‘Dit heb jij weer eens georganiseerd, John! Wat leuk!’
‘Toevallig niet. Dit idee kwam van je baas. Schijnbaar heb je hem ooit eens verteld, dat ik zing op bruiloften. En op de een of andere manier is hij aan mijn nummer gekomen. En toen heeft hij me voorgesteld om met een klein orkest te komen spelen op onze bruiloft, op voorwaarde, dat ik voor jou ging zingen. En dat ga ik nu doen.’
Ik zeg dan tegen haar: ‘Weet je nog, welk lied ik als eerste voor je gezongen heb?’
‘Hoe zou ik dat ooit kunnen vergeten, John! Je zong Con te Partiró, maar dan in het Engels.’
‘En dat is wat ik nu ook weer voor je zal zingen. Je weet waarover de tekst gaat.’
Ik geef een teken aan het orkest, dat dan begint te spelen.
Chantal kijkt me vol liefde aan, en er rolt al een traan over haar wang, voordat ik nog maar een woord gezongen heb. En er volgt een waterval, terwijl ik het lied voor haar zing.
Zodra ik de laatste noten gezongen heb, staat Chantal op en rent op me af, en houdt me stevig vast. Iedereen is ontroerd en velen hebben tranen in hun ogen staan. Er zijn er maar weinig, die geen zakdoek in hun hand hebben. Maar ik heb nog meer liedjes te zingen, waarvan Chantal ze allemaal van buiten kent. Ik kijk haar glimlachend aan en geef haar een microfoon.

‘Zing je mee?’
‘Met jou? Altijd! Tot het einde van de wereld en weer terug!’
Ze glimlacht, als de eerste tonen van de muziek worden ingezet. ‘Return to Love?’
Ik knik. We zingen dit wonderschone duet samen, alsof we nooit anders gedaan hebben. Ik zie enkele leden van het orkest elkaar verwonderd aankijken. Ik heb niet met ze geoefend, alleen doorgenomen, welke muziek ze moesten spelen. Maar ze hadden niet verwacht, dat ik zo goed kon zingen.
Als het lied is afgelopen, zegt Chantal: ‘Mag ik ook een voorstel doen, John? Ik wil Perfect zingen. Want zo voel ik me nu ook. Dit is perfect!’
Ik glimlach als antwoord. Chantal richt zich tot het orkest. ‘Maarten? Ken je Perfect van Ed Sheeran? Denk je, dat je dat kunt spelen?’
De man, tot wie ze zich richt, knikt. ‘Dat gaat ons wel lukken. Dat heeft je kersverse echtgenoot ook al op zijn lijstje staan, Chantal! Hij kent je beter, als je denkt!’
‘Dat wist ik al, Maarten. Waarom denk je, dat ik met hem getrouwd ben?’
Het orkest begint te spelen, en ook nu zingen we ons duet weer. Dit hebben we talloze keren samen gezongen, dus het is voor ons geen probleem om dit te zingen.
We zingen nog enkele liedjes, en dan zit het er voor mij op. Maar als ik van het podium wil gaan, houdt Chantal me tegen.

‘Je dacht toch niet, dat je klaar was, John? Ik ken je nu goed genoeg, dat je me weer wilde verrassen met een lied. Maar ik ben zelf een zangeres, zanglerares en dirigente. Dus het zou wel heel vreemd zijn, als ik niet eens wat voor jou zou zingen. Dus ga nu maar zitten, maar bij het lied, dat ik ga zingen, heb ik wel iemand anders nodig. Melissa? Zou je even willen komen?’
Ik ga zitten, en Melissa loopt het podium op. Ik fluister tegen Daan: ‘Wist jij hiervan?’
Daan schudt zijn hoofd. ‘Nee, helemaal niet! Ik ben net zo verrast als jij!’
Chantal pakt haar microfoon en zegt: ‘John, misschien dacht je, dat het mijn baas was, die dit orkest heeft gestuurd, maar in werkelijkheid heb ik het aan mijn baas gevraagd of hij me een afvaardiging van het orkest wilde sturen. Het was de enige manier, dat ik jou echt kon verrassen. Melissa en ik hebben samen een paar liedjes ingestudeerd, speciaal voor jou en Daan. En dat willen we nu graag voor jullie twee zingen.’
De muziek begint te spelen en Melissa en Chantal zingen “Tell him” voor ons. Melissa kan ook best goed zingen, maar ze heeft duidelijk niet hetzelfde stembereik als Chantal, maar het is zeker niet slecht. Ze zingen daarna nog het nummer “I know him so well”. Het is werkelijk prachtig, zoals het tweetal dat voor ons zingen.
En dan is onze verrassing voor onze gasten voorbij. Maar dat wil niet zeggen, dat de verrassingen op zijn. Het zijn Ylke en Kurt, die voor een nieuwe verrassing zorgen. Die zingen samen nog wat liedjes voor ons, en daarna is het weer aan onze huisband, the Crazy Horses.

Het is ver na middernacht, als we afscheid nemen van de allerlaatste gasten. Chantal en ik zijn dan ook werkelijk uitgeput. Ik kijk op mijn horloge, en zie dat het al vier uur ’s nachts is. Chantal staat te wankelen op haar voeten van vermoeidheid. Gelukkig heeft Joey medelijden met ons, en hij zorgt dat alles afgesloten wordt en dat het alarm erop gezet wordt.
We slepen ons naar ons bed, waar Chantal zich op het bed laat ploffen.
Ze kijkt me smekend aan en zegt: ‘Zou je me mijn schoenen even willen uittrekken, John? Ik heb de fut niet meer om overeind te komen!’
Ik help haar glimlachend met het uittrekken van haar schoenen, en masseer nog even lichtjes haar voeten.
‘Oh, dat doe je heerlijk!’
Ze is teleurgesteld, als ik ermee ophoud. Maar ik ben ook moe, en wil gaan slapen. Maar ik moet haar dan nog helpen uit haar jurk te komen. Als ze haar jurk op een hanger heeft gehangen en die aan de kledingkast heeft gehangen, komt ze naar me toe.
Ze omhelst me, terwijl ik mijn kleren uittrek.
‘Ik heb nog veel te weinig aandacht van je gehad vandaag, John.’
Ik geef haar een zoen, maar ze wil duidelijk meer.
‘Hmm, ik dacht, dat je moe was?’
‘Ben ik ook, John. Maar we hebben maar een huwelijksnacht. En die nacht wil ik ook beleven!’
Ze trekt me aan mijn stropdas naar zich toe. Ik leg mijn handen op haar heupen en druk haar tegen me aan. We geven elkaar een zoen. Maar Chantal doet haar best om wakker te blijven, maar we zijn allebei gewoon veel te moe.
Lachend zeg ik tegen Chantal: ‘Wat dacht je ervan, als we onze huwelijksnacht uitstellen tot morgenvroeg?’
Chantal knikt. ‘Misschien wel beter. Maar wel zonde.’
‘Misschien wel, maar we hebben nu een heel leven iedere nacht een huwelijksnacht.’
Chantal moet lichtjes lachen. ‘Zo kun je het natuurlijk ook wel bekijken. Kom dan gaan we snel slapen!’
En dat doen we ook. Chantal gaat als eerste liggen, ik moet nog mijn sokken uittrekken, maar als ik die uitgetrokken heb, ligt Chantal al in diepe slaap te snurken. Ik kan niet anders dan glimlachen. Onze huwelijksnacht decaan gesproken, en ik heb met hem de beoordeling ingevuld. Gewoon uitstekend, ik kon er niet meer of minder van maken.’
Chantal kijkt opgelucht blij.
‘En om te laten zien, dat we je inzet werkelijk waarderen, willen we na je stage een contract aanbieden. Dat moeten we nog wel even goed uitwerken, want we kunnen je nog geen volledige werkweek aanbieden.’
Chantal kijkt vol ongeloof en antwoordt meteen: ‘Dat vind ik niet erg, mijnheer! Dat zou me de tijd geven om hier thuis het huishouden te doen.’
‘Ah, je bent wat traditioneel aangelegd? Die indruk had ik niet van je.’
‘Nee, John en ik delen het huishouden prima. Maar we willen wel graag kinderen, en dat zal wel meer tijd van me gaan vergen. Ik wil niet, dat er niemand thuis is, als mijn kinderen thuiskomen. Dus ik weet niet, of dat met het werk te combineren zal zijn.’
‘Daar is wel een mouw aan te passen, Chantal. En als het moet, sturen we gewoon je werk hierheen. Je hebt zeker je kwaliteiten, en dat zoeken we gewoon. Maar zoals ik al zei, dat moeten we nog eens goed uitwerken. Ik ben er zeker van, dat we daar wel aan uitkomen!’
Ik pak de hand van Chantal vast, want ik zie dat ze bibbert van de spanning. Ik weet, dat ze hiermee enorm blij is, een beter compliment had ze van de man niet kunnen krijgen.
Dan vraagt de man: ‘Ik wil niet onbeleefd zijn, maar mag ik jullie auto’s dan eens bekijken? Je hebt altijd zo’n mooie wagen bij, maar ik heb nooit echt de tijd om die goed te bekijken!’
‘Natuurlijk mag dat!’
We lopen dan naar de loods heen, waar Joey aan zijn wagen bezig is. Hij kijkt verbaasd, als we met de man de loods binnengelopen komen.
‘Dit is Joey. Hij woont tijdelijk bij ons, tot hij zijn opleiding afheeft. En misschien ook nog wel wat langer, want hij is al bijna klaar met zijn opleiding. En het is voor hem geen optie om terug naar zijn huis te gaan.’
Joey staat op en veegt zijn vuile handen aan zijn overall af. Dan geeft hij de man een hand.
‘Aangenaam, Joey Middelman.’
‘Dat is wederzijds. Leuk kennis met je gemaakt te hebben, Joey. Ik ben André.’
We laten dan onze wagens zien, en de man bekijkt de wagens met aandacht. Hij is echt onder de indruk. Dan ziet hij de Topolino op de burg staan.
‘Die wagen valt wel een beetje uit de toon bij al die mooie Amerikanen! Maar wel een leuk wagentje!’
Chantal glimlacht. ‘Dat is de wagen van mijn zus. Eigenlijk had ik die wagen voor mezelf gekocht, maar ik heb al mijn Dodge. En mijn zus Melissa wilde ook iets voor haarzelf. En nu knappen we die samen op, natuurlijk wel geholpen door John en haar vriend Daan. En het begint nu wel wat op te schieten, al is er nog steeds een hoop werk!’
‘En daar hebben jullie ook nog caravans staan! Jullie hebben nogal wat voertuigen!’
‘Die witte caravan hebben we tot de Airstream klaar is. Daar is John nu mee bezig. Maar die zal helaas niet klaar zijn voor de zomer. Maar die begint wel al erg mooi te worden!’
We laten dan onze vorderingen zien. De achterste slaapkamer is al vrijwel klaar, hoewel de bekleding en de matrassen nog niet klaar zijn. Maar de afwerking met het fineer en het lakwerk is al wel gedaan. De man is diep onder de indruk.
‘Zo, daar maken jullie nogal werk van! Erg mooi! Als deze klaar is, zou ik deze caravan graag nog wel eens willen zien. Dat wordt zeker een pronkstuk!’
Dat compliment doet me erg goed. ‘Dank u! Maar dat kan wel geregeld worden.’
Dan zegt hij: ‘Zo, nu heb ik jullie lang genoeg van jullie tijd samen afgehouden. Ik ga weer richting Maastricht. Chantal, ik hoop je snel weer te zien, maar haast je niet! Je gezondheid komt als eerste!’
Chantal bedankt de man en we laten hem samen uit.
We lopen terug de loods in, waar Joey tegen ons zegt: ‘Chantal, mag ik iets vragen? Die man, is dat je baas?’
Chantal knikt.
‘Maar hij komt me ergens bekend van voor, maar ik kan het niet plaatsen.’
Chantal en ik proesten het uit van het lachen.
Chantal hikt. ‘Dat was André Rieu! Had je hem niet herkend?’
Joey bloost. ‘Nee, ik kijk normaal niet naar zo’n muziek, hoewel ik er tegenwoordig wel goed naar kan luisteren. Jullie draaien die muziek nogal eens.’
‘Je kunt er fijn op dansen, Joey. Moet je ook eens doen met Veerle!’
Joey kijkt geschrokken. ‘Ik en dansen? O nee, daar begin ik niet aan! Bovendien kan Veerle ook niet dansen!’
Chantal kijkt me aan. ‘Wordt het niet eens tijd, dat we hem eens les gaan geven? Want over niet al te lange tijd gaan we trouwen, en het zou toch bizar zijn, dat ik niet eens met onze pleegzoon kan dansen!’
Joey kijkt ons geschokt aan. ‘Maar ik kan helemaal niet dansen!’
Ik lach en zeg: ‘Dat zei ik ook, toen ik Chantal leerde kennen. En een paar weken later kon ik toch al een beetje dansen. En ik vond er eerst ook niets aan, maar nu begin ik het gewoon leuk te vinden. Kom op! Je bent toch zeker geen watje? We hebben je al veel geleerd, en nu ben je opeens bang om te leren dansen? Dan val je me toch wat tegen!’
Joey twijfelt en probeert er nog onderuit te komen.
‘Maar mag Chantal al zoveel bewegen? Wat als het niet goed voor haar is?’
Maar Chantal is hem al meteen voor. ‘Dan bel ik Melissa op. Die wil je heel zeker graag wel leren dansen. En als zij dat niet wil, dan bel ik Veerle op.’
Joey kijkt haar geschokt aan. ‘Nee, niet Veerle! Melissa is ook goed!’
Maar hij schrikt zich kapot, als hij plotseling achter zich hoort: ‘Wat is er niet goed met mij, Joey? En waarom Melissa wel?’
Joey krijgt bijna een hartverlamming van schrik en draait zich om. Daar ziet hij Veerle staan. Ze kijkt hem boos aan, maar ik zie een glimlach op haar mond. Chantal en ik hadden haar binnen zien komen, en Veerle had de hele discussie over het dansen gehoord.
Joey probeert zich te verontschuldigen. ‘Veerle, je bent wel goed, ik had je alleen niet hier verwacht! Uhm, Chantal en John hadden het erover, dat ik niet kan dansen. En ik meen, dat je me gezegd had, dat je ook niet goed kon dansen.’
‘Ah, dus ik mag het niet samen met jou leren, Joey? Leuk is dat!’
Joey krimpt bijna ineen, het laatste dat hij wil, is dat Veerle boos op hem is.
‘Natuurlijk mag je dat samen met mij leren, Veerle. Ik bedoel alleen maar, dat Melissa beter kan dansen, en dat ik het daarvan waarschijnlijk beter zal leren.’
Veerle kijkt hem nog steeds boos aan. ‘Ah, dat zal dan wel weer! Nou, je kan maar een ding doen om het weer goed te maken, Joey! En dat is heel snel dansen leren! Want als je op de bruiloft van Chantal en John niet kunt dansen, dan maak ik het uit!’
Joey kijkt haar geschokt aan. ‘Nee, dat doe je me niet aan, Veerle!’
Veerle begint dan hard te lachen. ‘Natuurlijk maak ik het niet uit met je, omdat je niet kunt dansen, Joey! Wat denk je wel niet van mij!’
Joey slaakt een diepe zucht. ‘Wil je dat nooit weer doen, Veerle? Ik dacht echt even, dat mijn hart stil stond!’
Veerle omhelst hem en geeft hem een zoen. Dat kalmeert Joey. Dan zegt ze: ‘Maar serieus, Joey! Ik zou het echt leuk vinden, als we allebei leren dansen. Al is het maar een beetje schuifelen over de vloer.’
Joey schudt lachend zijn hoofd. ‘Je hebt dus gewoon alles gehoord, wat Chantal en John tegen me vertelden!’
Veerle lacht. ‘Ze hadden me allang zien aankomen, toen ik op de fiets kwam aanrijden. Dus ze wisten, dat ik binnen zou komen.’
Joey kijkt ons gemaakt boos aan. ‘Wat zijn jullie weer leuk! Hebben jullie goed kunnen lachen?’
Ik knik. ‘Ja, en het was uiterst vermakelijk! En Veerle speelde het spel goed mee! Maar wat heeft ze jou al onder haar duim, Joey! Dat had ik weer niet van je verwacht!’
Joey haalt zijn schouders op. ‘Alsof Chantal jou ook niet onder haar duim heeft!’
‘Niet zo erg als Veerle bij jou, Joey. Maar wat zeg je van ons aanbod om jullie dansen te leren? Als je het echt niet wilt, dan hoeft het niet, maar het zou wel leuk zijn, als je het op ons feest wel een beetje kon.’
Veerle kijkt Joey smekend aan. ‘Alsjeblieft, Joey! Dat lijkt me zo leuk en romantisch!’
Joey geeft dan met een zucht toe. ‘Vooruit dan! Maar ga niet zitten te klagen, als ik op je tenen trap!’
Veerle geeft hem dan spontaan een zoen. ‘Je bent geweldig!’
Chantal zegt dan: ‘Nou, dan beginnen we meteen, want zoveel tijd is er niet meer voor de bruiloft!’
Joey kijkt geschokt. ‘Wat? Nu meteen? Maar ik ben nog bezig! En ik heb vieze kleren aan!’
Chantal antwoordt: ‘Nu Veerle hier is, zou je toch niet meer verder hebben gewerkt. Dus ruim je spullen op, was je en kleed je om!’
Mokkend begint Joey dan met het opruimen van zijn spullen. Veerle en wij lopen vast naar het huis, waar we de woonkamer leegruimen om met de eerste danslessen voor Joey en Veerle te beginnen.
Niet veel later komt Joey naar binnen en loopt met niet al te veel zin naar boven.
Ik zeg tegen Veerle: ‘Kun je echt niet dansen, Veerle?’
Ze schudt haar hoofd. ‘Niet ballroom. Zo kan ik wel een beetje dansen.’
‘Ja, dat kon ik ongeveer ook, toen ik Chantal leerde kennen. Maar weet je, jij hebt een voordeel op Joey. Je sport al je hele leven, en je traint net als ik op muziek. Dus je weet al, hoe je op de maat moet bewegen.’
Veerle kijkt me verbaasd aan. ‘Heb je dat zo geleerd?’
‘Min of meer. Helen, de vrouw van Chantals broer, Johan, is dansinstructrice. En die heeft me de basis bijgebracht. Om die te leren heb je niet veel lessen nodig. Het ziet er dan nog niet zo sierlijk en zwierig uit, zoals Chantal en ik tegenwoordig dansen, maar als jullie een paar weken geoefend hebben, dan is het zeker toonbaar.’
‘Kun jij me dat dan niet leren, die basisstappen? Ik bedoel, hoe moet ik het anders leren?’
‘Zullen we eerst eens wachten, tot Joey er is? Dan zullen we het eerst even voordoen. Ik weet nog wel ongeveer hoe Helen het me geleerd heeft.’
Chantal zegt: ‘Dat lijkt me inderdaad een goed plan. En ik ga me eens bezig houden met Joey.’
Joey komt dan binnen. Hij heeft zich in nette kleren gestoken en zijn haren netjes gekamd.
Chantal lacht en zegt: ‘Zo, Joey! Nu lijk je er toch wel een beetje zin in te hebben!’
Dan zegt ze: ‘Nou, John en ik zullen het even voordoen. We zullen eenvoudig beginnen, een foxtrot.’
Ik pak mijn telefoon en laat dan een liedje afspelen door de geluidsinstallatie.
Chantal en ik beginnen te dansen, terwijl Joey en Veerle bewonderd langs de kant toekijken. Maar ze verrassen ons allebei, als ze spontaan mee beginnen te dansen! De twee duiveltjes hebben ons gewoon voor de gek gehouden! Zowel Joey als Veerle kunnen best goed dansen. Geen heel hoog niveau, maar zeker niet slecht! Maar we laten ons niet kennen en dansen gewoon door. Als het liedje is aflopen, zet ik de speler stil.
Chantal zegt lachend tegen Joey en Veerle: ‘Stelletje vlegels dat jullie zijn! John, volgens mij zijn we er met open ogen ingetrapt!’
Joey en Veerle glimlachen. Joey zegt: ‘Waarom denk je, dat ik de afgelopen maanden zo vaak bij Veerle was? Echt niet alleen maar om bij haar op de bank te zitten! We wilden het eigenlijk op jullie bruiloft pas laten zien, maar dat zou dan afleiden van jullie bruiloft, en dat wilden we ook weer niet. Dus hebben Veerle en ik vandaag hier afgesproken. Ik wist, dat de baas van Chantal vandaag zou komen, want die had eerder al gebeld, dat hij zou komen. En hij vertelde me, dat ik niet moest verraden, dat hij zou komen. En toen kwam ik op het idee om ons geheimpje van Veerle en mij vandaag al aan jullie te vertellen! Dus… Wat vind je van onze verrassing?’
‘Heel erg leuk, en jullie kunnen heel goed toneelspelen!’
Ik knik instemmend. ‘Dit hadden we dus helemaal niet zien aankomen! Maar hoelang zijn jullie dan nu bezig?’
Veerle antwoordt: ‘Nu bijna drie maanden. Vanaf je wedstrijd. Voor die tijd ging dat immers niet, omdat je toen vaak trainde.’
Ik kan niet anders dan glimlachen. ‘Wat een verrassing! Ik ben helemaal perplex! Wie is er op dat idee gekomen?’
‘Joey en ik samen. Hij vertelde erover, dat jullie zo graag en vaak dansen. En toen zei hij, dat hij wel zou willen dansen op het feest, maar dat hij er niets van kon. En toen vroeg ik hem, waarom we het dan niet samen zouden gaan leren. En dat hebben we gedaan. Een nichtje van mijn moeder werkt op een dansschool, en daar zijn we samen naar toe gegaan.’
Joey glimlacht. ‘En je hebt gelijk, John! Dansen is best leuk, als je het samen doet met iemand, die je erg leuk vindt. Dat had ik eerst nooit gedacht. Maar als ik je zie dansen met Chantal, dan is het alsof je, samen met Chantal, in een andere wereld bent. Ik zie de liefde, die jullie voor elkaar hebben en ik wilde dat ook graag met Veerle zo hebben. Dus heb ik haar verteld, over hoe jullie samen dansen. In de hoop, dat ze het ook misschien leuk zou vinden.’
Veerle kijkt verbaasd. ‘Dit heb je me nog niet eerder verteld, Joey.’
Joey kijkt haar aan. ‘Vind je het erg?’
Veerle schudt haar hoofd. ‘Dat vind ik juist heel erg lief! Zo vertel je eigenlijk, dat je John en Chantal heel erg bewonderd, maar ook dat je mij ook heel erg leuk vindt. Welk meisje zou dat niet willen horen?’
Ze geeft hem een zoen, die er niet om liegt. Ik trek Chantal tegen me aan en ze kijkt me glimlachend aan. Ze moet opeens lachen.
‘Wat is er? Waarom moet je lachen?’
‘Ik hoop, dat we er zo over zo’n achttien jaar nog zo eens staan, als ons kind leert dansen met zijn of haar vriend of vriendin. En dat we dan nog steeds zo’n voorbeeld voor ons kind zijn.’
‘Dat zou mooi zijn, dat klopt. Stel je eens voor.’
Ik moet een traan wegpinken. Ik kijk Chantal aan, en ze kijkt me met haar groene ogen terug aan. Dan glimlach ik, en zeg: ‘Mag ik deze dans van u, mooie dame?’
Ze glimlacht en veegt een lok van haar krullende rode haren weg.
‘Graag!’
Ik zet de muziek weer aan, en Chantal en ik dansen weer. Joey heeft het niet verkeerd gezien. De reden, waarom ik er zo van houd met Chantal te dansen, is dat we dan ook daadwerkelijk samen in een andere wereld zijn. Een wereld, waarin we elkaar volledig begrijpen en aanvoelen. En Chantal begrijpt dat als geen ander.
Joey en Veerle hebben elkaar losgelaten, en zien ons dansen. Joey zegt dan fluisterend tegen Veerle: ‘Zie je nou, wat ik bedoel? Zo wil ik ook met jou dansen, Veerle!’
Veerle knikt. ‘Dit is toch gewoon mooi, Joey! En ja, zo wil ik ook met jou dansen! Zullen we meedoen?’
Ze dansen met ons mee op de muziek, en verschillende liedjes lang, tot we alle vier moe beginnen te raken. Moe ploffen we neer op de bank. Veerle is ondanks haar vermoeidheid opgewonden.
‘Oh, dit vond ik nou zo mooi! Nu begrijp ik pas echt, waarom Joey dit zo wilde.’
Dan kijkt ze ons aan. ‘En Joey heeft ook gelijk over jullie! Als jullie dansen, dan is het alsof er iets magisch is.’
Ik glimlach en zeg: ‘Maar er is ook magie, Veerle. Die magie heet liefde. En dat geeft je vleugels. En ik vond, dat jullie ook al best goed dansen, voordat jullie zo kort bezig zijn!’
‘Maar als jullie dansen, zou je zeggen, die dansen al jaren! Zo goed zijn we nog niet!’
‘Nee, maar dat komt nog wel, Veerle. Ik zie het in jullie ogen.’
Na wat gedronken te hebben, dansen we nog een paar keren, waarbij we ook van danspartner wisselen. En daar hebben we best veel plezier in. En Veerle kan best goed dansen, dat merk ik al snel. Maar als het buiten dan donker begint te worden, kijkt Veerle op haar horloge.
‘Oei, is het al zo laat? Ik moet weer naar huis! Morgen heb ik weer school!’
Ik zeg tegen Joey: ‘Breng haar maar even naar huis. Dan hoeft ze niet alleen in het donker te fietsen.’
‘Mag ik dan even jouw auto lenen? De mijne staat nog op bokken, ik ben die roest aan de onderkant aan het pakken.’
‘Pak maar, je weet waar de sleutels hangen.’
Veerle bedankt ons voor de leuke avond, en vertrekt dan weer met Joey. Chantal en ik zetten de meubels weer op hun plaats. Drie kwartier later komt Joey weer terug. Hij kijkt rozig voor zich uit. En ik vraag hem glimlachend, wat er aan de hand is.
‘Niets, maar Veerle vertelde me, dat ze heel erg uitkeek naar de zomervakantie…’
Ik begrijp de onderliggende boodschap van Veerles uitspraak.
‘O, dus dan gaan jullie je relatie naar een nieuw level brengen?’
Joey knikt. ‘Is het zo vreemd om daar over te fantaseren, John?’
‘Nee, waarom is dat dan vreemd?’
‘Ik bedoel, het is voor ons allebei de eerste keer.’
‘Juist dan is het niet vreemd, Joey. Zelf ik fantaseer over Chantal. Op mijn werk, en zelfs hier in de loods. Dromen van een toekomst, dromen over een geile avond, of gewoon dromen om een avond met haar op de bank. Het toont, dat je om de ander geeft, en dat je er naar uit kijkt om tijd met haar door te brengen. En wat nieuwsgierigheid, voor als je elkaar nog niet naakt hebt gezien, dat kan geen kwaad.’
Chantal glimlacht. ‘Dat klopt, ik fantaseer ook wel eens dingen over John. Dat is toch alleen maar leuk? En soms komen daar wel eens leuke dingen uit, als je die fantasieën gaat uitproberen.’
Joey knikt. Hij zit schijnbaar wel met een paar vragen. ‘Uhm, ik heb nog een vraag. Veerle vertelde me, dat ze de pil niet kon gaan slikken, omdat het haar prestaties in de sport kan beïnvloeden. Maar ze wilde ook geen spiraaltje.’
‘En wat is er mis met condooms?’
‘Niets, die wil ik ook gebruiken, maar Veerle wil desondanks erg voorzichtig zijn met voorbehoedsmiddelen.’
Chantal glimlacht. ‘Het kan ook zijn, dat ze allergisch is voor latex, Joey. Dat heb ik ook. Daar zijn ik en John op een nogal vervelende manier achter gekomen. Ik wist wel, dat ik allergisch voor latex was, maar ik wist niet, dat een condoom daar ook van gemaakt was. Dus ik zou het wel even navragen, wat haar redenen zijn om daar zo voorzichtig mee te zijn. Natuurlijk wil ze niet zwanger worden, daar is ze nog veel te jong voor! Maar er kan ook een andere reden voor zijn. Daar moet je goed met haar over praten. Maar ik vind het wel positief, dat jullie er al tijdig over praten!’
Joey antwoordt: ‘Dat vind ik niet meer dan logisch, Chantal! Ik geef veel om Veerle, en ik zou niet willen, dat ze er door in problemen zou komen. En buiten dat, wat zou Otto wel niet met me doen!’
Ik lach. ‘Dat wil je echt niet weten! Laat staan, wat je dan van mij te wachten staat!’
Joey lacht. ‘Ik weet niet, voor wie ik banger moet zijn, John. Maar we willen gewoon voorzichtig zijn, en er een speciaal moment van maken.’
‘Maar doen jullie ook al dingen zonder penetratie?’
Joey kijkt me vragend aan. ‘Er is ook seks zonder dat je het ook werkelijk met elkaar doet, Joey!’
‘O, dat! Echt aanraken, dat doen we nog niet. Wel strelen, over de kleding heen. Dat dan weer wel. En Veerle heeft wel een keer haar hand in mijn broek gestopt en heeft mijn, uhm, hoe zeg je dat netjes?’
‘Pik!’
Joey kijkt Chantal geschokt aan. Chantal lacht. ‘Wat? Noem nou dat beestje bij zijn naam. Er zijn meerdere namen voor, maar pik vind ik echt mannelijk.’
Joey lacht. ‘Nou goed dan. Veerle heeft eens haar hand in mijn broek gestopt om te voelen hoe groot mijn pik was. En ze heeft hem ook al eens naakt gezien.’
‘En heb je haar al eens naakt gezien?’
‘Alleen haar borsten. Maar persoonlijk vind ik dat niet erg. Veerle was er ook nog niet aan toe, en hoe lang kennen we elkaar nu eigenlijk? Ik vind dat, als je hier aan begint, er goed over moet nadenken. Natuurlijk wil ik graag seks met haar, maar het moet wel juist zijn. Ik wil niet zoals al die anderen zijn. Ik heb een keuze gemaakt, om hier te leven, en om ervan te leren. En dat wil ik ook met mijn relatie met Veerle. En misschien is dat ouderwets, maar dat kan me niet schelen.’
Chantal lacht. ‘Precies het tegenovergestelde van wat ik en John dus gedaan hebben. Ik was ouderwets van gedachte, maar zo lang kon ik dat niet volhouden… Maar aan de andere kant vergeet ik wel eens, dat je al twintig bent. Want soms kom je over als een tiener, niet eens zestien jaar oud en dan ben je opeens weer de jongen, zoals je werkelijk bent. Dat is soms verwarrend.’
Joey bloost. ‘Maar dat is ook zo, Chantal. Maar dat komt, omdat het me eerder nooit zo interesseerde! Door jullie ben ik me voor de mensen om mij gaan interesseren. Ik zie wat het brengt voor John, en ook voor jou, Chantal. Jullie krijgen er zoveel voor terug, en dat wil ik ook. Ik wil niet meer die jongen zijn, die ik een jaar geleden nog was! Maar hierdoor begin ik me wel te beseffen, dat ik in die tijd tot hier veel gemist heb. Daar ben ik nog zo groen als gras. Veerle is ook het eerste vriendinnetje, waar ik een serieuze relatie mee heb.’
‘Nooit eerder een vriendinnetje gehad?’
‘Jawel, maar veel meer als kussen en voelen zat er niet in. En als ik nu terugkijk, kan ik het die meiden niet kwalijk nemen. Ik was toen gewoon een lul. Maar daar dacht ik toen natuurlijk anders over.’
Chantal antwoordt: ‘Eerder een lul met geen toekomstperspectief, Joey. Daar zijn meisje ook wel gevoelig voor. Je had geen werk, geen opleiding, en het enige wat je deed was rondhangen en blowen. Dat kun je nauwelijks een toekomstperspectief noemen. En nu heb je dat wel.’
Joey knikt. ‘Dat besef ik me heel goed. Veerle heeft me dat al eens gezegd, toen ik haar over mijn vroegere leven vertelde, dat ze nu blij was, dat ik mijn opleiding afmaakte, en dat ik in mijn vrije tijd al werk. Ze vond, dat ik haar nu ten minste een toekomst kon geven. En daar moet ik haar gelijk in geven. En daar voel ik me nu ook veel beter bij.’
‘Nou, dan maakt het ons alleen maar trots, dat we je zo positief beïnvloeden, Joey! Op deze manier kom je er wel.’
Joey kijkt me serieus aan. ‘Ik kan jullie nooit genoeg bedanken, voor alles wat jullie voor me doen. Jullie hebben mijn leven gered, dat zal ik nooit vergeten!’
Ik glimlach, maar zie, dat hem nog iets dwars zit.
‘Er is echter een maar, ik zie het aan je.’
‘Is het zo duidelijk, John? Nou ja, misschien kan ik het ook maar beter meteen zeggen. Ik heb me deze week laten inschrijven voor een huurwoning. Ik hoop niet, dat jullie het erg vinden?’
Ik glimlach. ‘Natuurlijk vinden we dat niet erg! Het is niet meer dan logisch, dat je op je eigen benen wil gaan staan. Zeker niet nu je relatie met Veerle steeds serieuzer begint te worden. Maar je gaat toch nog wel met ons mee op vakantie?’
Joey knikt. ‘Maar nog heb ik geen woning, John. Het kan nog wel even duren, voordat jullie van me af zijn!’
‘Alsof we dat erg vinden, Joey. Je bent hier van harte welkom, en dat weet je best! Maar waarom heb je het niet meteen verteld?’
‘Ik wilde niet ondankbaar zijn, maar het is iets, waar ik nu echt aan toe ben. Ik heb mijn auto, mijn opleiding is bijna af, ik heb een baan en mijn leven is weer op orde. En dat alles in een recordtijd! En dat heb ik allemaal aan jullie te danken.’
Chantal glimlacht. ‘John had al veel eerder verwacht, dat je op je eigen benen wilde gaan staan, Joey. En we wisten al voorop, dat je niet eeuwig zou blijven. Je hebt ons zowel last als plezier bezorgd, waarbij de goede momenten wel overheersen. Ik kijk niet met een slecht gevoel terug op de tijd met jou hier in huis. Ondanks dat we wel eens met elkaar in de clinch lagen. Maar dat hoort er gewoon bij.’
Er rollen nu tranen over de wangen van Joey. Het kan hem niet interesseren, dat we het zien. Snikkend omhelst hij ons beiden.
‘Ik zal jullie trots maken, dat beloof ik jullie!’
‘Je hoeft ons niets te bewijzen, Joey. Maar misschien wil je het wel aan je echte familie laten zien. Dat je broer en zus iemand hebben, waar ze tegenop kunnen kijken. Dat ze weten, dat iedereen een tweede kans verdient! En dat je dan ook nog wat van je leven kunt maken!’
‘Dat doen ze nu al, John. Ruud wil later ook lasser worden, en Sanne wil later zangeres worden, zoals Chantal is.’
Chantal kijkt verrast. ‘Echt waar? Wat leuk!’
‘Ze zijn natuurlijk wel nog jong, maar wie weet. Van Ruud verwacht ik wel, dat hij wel eens lasser kan worden. Hij houdt ervan om met zijn handen bezig te zijn. En toen ik laatst thuis de uitlaat van mijn stiefvader moest maken, keek hij behoorlijk geïnteresseerd toe.’
‘En je zusje, Sanne? Wat denk je, dat ze later gaat doen?’
‘Werkelijk geen idee. Ze lijkt erg op mijn moeder, dus het zou me niets verbazen, dat ze mijn moeder als voorbeeld neemt.’
‘En dan nog zal je, als haar oudere broer, een voorbeeld zijn, Joey. Het is heel normaal, dat je tegen je oudere broer of zus opkijkt. Dat heb ik ook gedaan, toen ik nog jonger was.’
Joey kijkt me verbaasd aan. ‘Was jouw zus je voorbeeld?’
‘Min of meer wel, zeker toen ze verkering kreeg met Dean. Ik vond hem meteen een coole gast, en hoopte al, dat ze samen zouden blijven. Dean kon toen nog maar amper een woordje Nederlands, wel wat Duits, maar we konden toch goed met elkaar praten. Dus is hij toen ook mijn voorbeeld geworden, en uiteindelijk heeft dat me gemaakt, zoals ik nu ben. Dus ik weet als geen ander, wat het kan betekenen, om een goed voorbeeld te hebben.’
Joey knikt. ‘Dan zal ik proberen, het beste voorbeeld te zijn voor mijn broer en zus, dat ze maar kunnen krijgen.’
Dan staat hij op en zegt: ‘Ik ga slapen. Het is al laat!’
Even later blijven we alleen achter. Chantal kijkt me aan. Ze heeft het toch stiekem zwaar met de mededeling, dat Joey nu op zijn eigen wil gaan wonen. Ik sla een arm om haar heen en zeg: ‘Gaat het?’
Ze knikt. ‘Hoewel je me er voor gewaarschuwd hebt, kwam het toch best hard aan, John.’
‘Het is gewoon tijd voor hem. Dat dit moment ging komen, wisten we allebei al. Maar als ik eerlijk ben, dan doet het me toch wel wat, dat hij weg gaat.’
‘Je bouwt toch een band met hem op. En om dan te horen, dat hij weg gaat, dat is toch moeilijk!’
‘Ik weet het. Maar het is niet zo, dat hij ver weg gaat wonen. Hij blijft hier in de buurt wonen, en gaat niet terug naar Kampen. Het is zijn moeder, die hem zal moeten gaan missen, niet wij!’
Chantal glimlacht, en moet uiteindelijk lichtjes lachen. ‘Zie ons hier nu zitten, John! We grienen om het aanstaande vertrek van Joey, die niet eens familie van ons is!’
Ik lach met haar mee. ‘Zullen we ook maar te bed gaan, lieftallige aanstaande van mij?’
Chantal glimlacht breed. ‘Met genoegen, aanstaande echtgenoot!’
Even later liggen we in bed. De aandrang om seks met elkaar te hebben is er wel, maar we onthouden ons er toch omwille de gezondheid van Chantal. Maar is het moeilijk om ons te beheersen.
De dagen verstrijken en voordat we het weten, staan we al bijna voor ons huwelijk. De loods is inmiddels helemaal opgeruimd en schoon geschrobd. Alle wagens en ook de caravan staan nu tijdelijk even buiten onder plastic zeilen om ruimte te maken voor de bruiloft. De wanden zijn versierd met slingers, bloemen en ballonnen. Ook de poort is versierd met slingers, plastic bloemen. Ik mag al dagen niet meer op bezoek komen bij mijn moeder, dus ik vermoed dat Chantals jurk daar nu hangt. En twee dagen voordat ons huwelijk daadwerkelijk plaats vindt, komt de rest van de familie Santegoed richting het zuiden. Om ons niet lastig te vallen, en zodat ik ook ruimte heb voor mijn zus en Dean en mijn nichtje en neef, hebben ze een paar vakantiehuisjes gehuurd in de buurt. Ze helpen mee met het aanbrengen van de laatste versieringen, en het geeft ons ook de gelegenheid om eens goed met elkaar te praten. Maar meestal gaat het over Helen, waar de zwangerschap nu zichtbaar begint te worden. Maar haar zwangerschap valt haar niet gemakkelijk, ze heeft er best wel last van. En dat geeft Chantal even wat om over na te denken. ’s Avonds in bed praat ze erover.
Eerst leek haar het zwanger zijn alleen maar leuk en prettig te zijn. Maar door Helen weet ze nu beter, dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn hoeft te zijn.
Ik vraag haar dan: ‘Waarom wil je dan een kind? Alleen maar voor het leuke? Dat is niet de juiste reden, Chantal. Een kind opvoeden is hard werken, jezelf opofferen, weinig slapen, geen vrije tijd meer. Je krijgt er ook wat voor terug, liefde, leuke momenten en als ze oud genoeg zijn, en het huis uit zijn, dan laten ze je als dank alleen.’
‘Dat weet ik ook wel, John. Ik wil graag kinderen, omdat ik me prettig voel als ik kleine kinderen om me heen heb. En dat het dan niet altijd leuk zal zijn, en dat ik ze soms zal verwensen, dan neem ik graag voor lief. En er is nog iets, dat me drijft, ik kan het niet omschrijven. Zelfs toen ik nog heel klein was, wilde ik al een baby. Toen had ik zelfs nog geen pop om mee te spelen, wel een knuffelbeer. En dat was toen mijn baby. En dat is ook zo gebleven, tot ik te oud werd om nog met poppen te spelen. Maar het gevoel om zelf graag een baby te willen hebben, dat is nooit weggegaan.’
Ik zeg lachend: ‘Dus je bent een beetje een moederkloek?’
Chantal kirt het uit. ‘Ja, zo kun je het wel noemen. Ik bedoel, ik ben voor Joey toch ook zoiets als een moeder, en het lijkt me goed af te gaan.’
‘Ja, je bent een uitstekende moederkloek, ook voor Joey!’
Ze geeft me een stomp op mijn arm en probeert me boos aan te kijken, maar het lukt haar niet. In plaats daarvan moet ze nu hard lachen. Ik geef haar een zoen, maar zorg ervoor dat het niet te ver gaat. Chantal en ik hebben afgesproken om tot na ons huwelijk geen seks meer te hebben. Deels om de spanning op te bouwen, maar ook om toch nog een beetje Chantal aan haar gelofte te laten houden. En ik weet van Daan, dat hij en Melissa eenzelfde afspraak hebben gemaakt.
Met een zucht leggen we ons dan weer op het bed. Even later hoor ik het zachte gesnurk van Chantal, maar het lukt me niet om in slaap te vallen. Ik denk over wat er over een dag zal gebeuren. Nog een dag ben ik vrijgezel, nog twee nachten slapen. Vreemd genoeg maakt me dat niet zenuwachtig, maar nieuwsgierig naar de toekomst, die we samen zullen hebben. En dat zorgt ervoor, dat het nog uren duurt, voordat ik in slaap val. Ik zie er dan ook niet uit, als ik ’s morgens wakker word. Chantal ziet er echter juist heel goed uit, dus ze kijkt verrast op, als ze ziet dat ik er nog geradbraakt uit zie.
‘Wat zie jij eruit, John! Ben je ziek of zo?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Alleen weinig geslapen. Ik heb het nog vijf uur zien worden. Toen ben ik waarschijnlijk van uitputting in slaap gevallen.’
‘Waarom kon je dan niet slapen? Vanwege ons huwelijk?’
‘Deels. Niet omdat ik bang ben, of zenuwen heb, maar omdat ik juist uitkijk naar ons leven samen.’
‘Dus je twijfelt niet, dat je nog wel wilt trouwen?’
‘Geen seconde! En jij?’
‘Er is niets in het leven, dat ik zo graag wil!’
‘Ook geen baby?’
Ze moet even nadenken. ‘Nee, het belangrijkste ben jij, maar een baby staat wel op een goede tweede plaats. Een baby zonder jou in mijn leven, dat zou niet juist zijn. Ik wil een kind samen met jou. Maar wel pas, als we er allebei aan toe zijn. Niet omdat ik het zo per sé wil.’
Terwijl ze dat vertelt, kijkt ze me liefdevol aan. Maar het is wel een hele verandering voor haar. En daar sta ik wel even van te kijken.
Dan zegt ze me: ‘Blijf jij nog maar even liggen, je ziet er echt niet uit!’
‘Maar ik moet de bloemstukken gaan halen!’
‘Dat is vanmiddag pas! En de rest is al bijna allemaal gedaan, dus we kunnen best wel een paar uurtjes zonder jou!’
Ik werp haar een liefdevol blik toe en werp haar een handkusje toe. Ze trekt dan haar kleren aan, en voordat ze de kamer uitloopt, geeft ze me een kort kusje op mijn wang. Dan laat ze me alleen. Ik draai me nog eens om, en ik ben alweer vertrokken voordat ze de deur van de keuken open doet. Enkele uren later word ik wakker, en ik voel me stukken beter. Ik kleed me aan, en eet wat van het ontbijt, dat Chantal voor me heeft laten staan. Het geeft me een glimlach, dat ze dit voor mij gedaan heeft. Dan loop ik naar de loods, waar ik iedereen aantref. Ik begroet Chantal met een zoen.
Ze kreunt goedkeurend: ‘Hmm, hier is iemand er weer een stuk beter aan!’
‘Ja, een paar uurtjes extra slaap hebben wonderen gedaan. Maar jullie zijn ook goed bezig geweest!’
Chantal glimlacht. ‘Ja, we zijn al bijna helemaal klaar. Het enige, wat jij nog moet doen, is de Cadillac wassen en poetsen.’
‘Dat was ik toch al van plan. Maar ik had gehoopt op een leuke carwash met mooie roodharige dames, die mijn wagen wassen.’
Chantal lacht. ‘Bah, ik dacht, dat ik wel een betere vent zou treffen. In plaats daarvan zou ik naar jou mogen kijken, dat je je wagen wast in je blote borst. Dat zou nog eens wat zijn!’
‘Hmm, misschien doe ik dat nog wel! Het is er warm genoeg voor!’
Ik pak de sleutels uit het sleutelkastje, dat ik in de loods heb hangen, en rijd mijn wagen naar buiten. Het is de enige wagen, die nog in de loods staat, zodat hij niet al te smerig wordt. Eenmaal buiten pak ik mijn spullen, waarmee ik de wagen altijd poets. Dan trek ik mijn shirt uit, en sta dan nog enkel in mijn korte broek en slippers. Ik hoor Chantal dan fluiten en ik ga glimlachend aan het werk. En ik zorg ervoor, dat mijn wagen echt blinkt als een spiegel. Dat is ook nodig, want hij moet wel goed blinken voor het komende seizoen. Na het wassen wordt de hele wagen gepolijst en in de was gezet. En dat is een behoorlijke klus, waarbij Chantal me komt helpen. Ze heeft me daarbij al eens geholpen. Ook haar wagen wordt onderhanden genomen, want die zal ook deelnemen aan de bruidsstoet. Chantals broers zullen de wagen gebruiken om deel te nemen in de stoet.
Maar als we eenmaal klaar zijn, blinken de wagens als een spiegel. Johan, Michel en Jolanda hebben ook meegeholpen. Na afloop drinken we nog wat, en Chantal maakt eten voor hun klaar. Maar dan is het tijd voor haar om afscheid te nemen. Ze zal de laatste nacht bij haar familie doorbrengen, net als Melissa. En ik en Daan moeten ons opmaken voor onze vrijgezellenavond, waarbij ook Johan, Joris en Michel van de partij zijn. Dat is het enige, wat ik weet.
Als het, na het eten, tijd is voor Chantal om te vertrekken, geef ik haar nog een lange intieme zoen en zeg haar dan: ‘Tot morgen! Ik zal op je wachten!’
Ze glimlacht. ‘Mocht je me zoeken, ik ben de dame in het wit, met die rode haren!’
Ik lach. ‘En mocht je me niet herkennen, ik ben die heer in het zwart!’
Ze kijkt me liefdevol aan. ‘Ik zou je overal herkennen, John.’
‘En ik zou je ook overal herkennen en vinden, Chantal. We zijn gewoon voor elkaar bestemd!’
Jolien besluit dan maar een einde te maken van ons lange afscheid, want we zijn duidelijk niet bereid om elkaar los te laten.
‘Na morgen hebben jullie nog heel lang de tijd om met elkaar te praten en de dingen te doen, die verliefde en pas getrouwde stelletjes met elkaar doen! Nu moeten we echt gaan!’
Chantal zegt daarop gevat: ‘Vertel eens, mam! Wat doen verliefde en pas getrouwde stelletjes met elkaar? Misschien kunnen we er nog wat van leren!’
Jolien glimlacht. ‘Alsof ik jou dat nog moet leren, Chantal. Dat heb je al meermaals met John geoefend. Kom, morgen mag je hem zo vaak kussen, als je maar wilt! Dan ben je mevrouw Chantal Vliegers!’
Met tegenzin laat Chantal me los, terwijl haar moeder haar meesleept naar hun auto. Johan en Michel blijven achter, Joris moet de dames even naar het vakantiepark brengen.
Johan klopt me op mijn schouder en zegt: ‘Het komt allemaal weer goed, John. En geen zorgen, morgen is ze weer helemaal voor jou alleen beschikbaar!’
Ik lach en zeg: ‘Daar maak ik me geen zorgen over. Ik maak me meer zorgen, wat jullie allemaal met mij gaan uithalen!’
‘Daar hoef je je ook geen zorgen over te maken. We hebben afgesproken, dat we uiterlijk om twee uur thuis zijn. Want we willen ook weer niet, dat je half staat te slapen, terwijl je je ja-woord aan Chantal geeft!’
Ze lopen met mij naar binnen. Johan zegt: ‘John, zou ik me ook eens gebruik mogen maken van je whirlpool? Ik vond dat een fantastisch ding, de laatste keer, dat ik hier was. En ik moet me nog wel even goed opfrissen, voordat we vanavond op stap gaan.’
‘Ga je gang, als je er ten minste tegen kunt, dat ik me ga douchen. Want ik wil ook op tijd klaar zijn. Geen idee, wat jullie met me gaan doen, maar ik laat me gewoon verrassen.’
‘We hebben wel iets leuks gevonden, het wordt heel zeker erg leuk!’
‘En wie moet er het hardste aan vanavond? Ik of Daan?’
‘Als ik je vrienden moet geloven, dan is Daan de lul! Ik denk, dat je gewoon wat meer krediet hebt bij je vrienden, dan Daan dat heeft.’
Ik duik snel de douche in, terwijl Johan lekker ontspannen in de whirlpool ligt. Ik scheer me en poets mijn tanden, en als ik op mijn kamer kom, ligt er een bundel kleren klaar. Ik lach, als ik zie, wat ik moet aantrekken. Schijnbaar gaan we op de Tirolertour, want ik mag me aantrekken als een Heidi. Alleen krijg ik een pruik met rode haren, en ik vermoed dat Daan wel eens hetzelfde aan kon hebben. Lachend trek ik de kleren aan, die ze voor me klaar hebben gelegd.
Zodra ik beneden kom, staan er al vrienden me op te wachten. Zoals ik al verwacht had, hebben ze allemaal lederhosen aan, om in thema te blijven. Er worden foto’s gemaakt, en ik onderga het glimlachend.
‘Fantastisch idee, jongens! En voor degenen, die nog niet getrouwd zijn: Ik zal dit niet vergeten!’
Er wordt door sommigen gelachen, zij zijn al getrouwd.
‘En voor degenen, die al wel getrouwd zijn: Bij de eerst volgende gelegenheid neem ik jullie te grazen…’
Nu kunnen de anderen weer wat lachen.
‘Maar wel een leuk idee. Ik neem aan, dat Daan er ongeveer gelijk uit zal zien?’
Gerard is er ook en zegt: ‘O ja, maar hij heeft het nog minder getroffen, dan jij! Er was maar één Heidi kostuum, en dat heb jij. Voor hem hebben we iets anders bedacht, maar dat zal je zo meteen wel zien. We wachten even op de taxi, die komt ons ophalen.’
Een paar minuten later komt er een grote taxibus het terrein op gereden. We stappen in, en ik word al met gejuich en gefluit ontvangen. Maar op het moment dat ik Daan zie zitten, en dat is echt niet te overzien, moet ik had lachen. Daan hebben ze verkleed als Pipi Langkous! Maar Daan lacht ook, als hij me ziet. Ik ga naast hem zitten en zeg: ‘Dus jij bent vandaag Pipi?’
Daan antwoordt: ‘Daar ziet het wel naar uit, Heidi!’
De taxi brengt ons naar Roermond, waar we de stad op stelten gaan zetten. Er worden natuurlijk veel foto’s gemaakt. Onze vrienden laten ons met een mandje gekookte eieren verkopen aan passerend publiek. En van het geld, wat ik daarmee verdien, mag ik mezelf wat te drinken kopen. Ik houd het me beschaafd door niet de hele tijd bier te drinken en Daan doet hetzelfde. We hebben er veel plezier in en lachen heel wat af. En gelukkig houden onze vrienden zich aan de afspraak om tijdig weer huiswaarts te keren. Ik trek mijn kleren uit, en duik meteen het bed in.
Om dan rond zeven uur weer wakker te worden van de wekker. Maar in tegenstelling van gisteren, voel ik me nu niet brak. Ik heb niet eens een kater, en dat is maar goed ook. Na een lekker warme douche voel ik me helemaal fris. Ik hoef me niet te scheren, want inmiddels heb ik al een aardig baardje, geen stoppelbaardje meer. Want dat vond ik mezelf niet staan. Nu heb ik een aardig volle baard, die nu al lekker zacht is geworden. En daar is Chantal zelf ook wel blij mee, want dat prikt niet zo, als we elkaar zoenen. Maar ik heb het nog druk genoeg, deze morgen. Om acht uur moet ik al bij de kapper zijn, die mijn kapsel en mijn baard perfect in model brengen. Dan moet ik nog langs de bloemist om het bruidsboeket te gaan halen.
Als ik weer thuis kom, wachten Joris en Jolien me al op. Dat is afgesproken, want Jolien brengt me de trouwringen, die ze speciaal voor ons huwelijk gemaakt heeft. Ik heb ze al eerder gezien, Chantal trouwens ook, om de ringen te passen. Ze heeft er mooie ringen van gemaakt. Er zijn drie kleuren goud in verwerkt in toch een gladde ring. Voor Melissa en Daan heeft ze ook ringen gemaakt, die er weer heel anders uit zien. Die hebben we ook al gezien.
Jolien knikt goedkeurend, als ze me uit mijn wagen zien stappen.
‘Zo, je ziet er goed uit, John! Zenuwachtig?’
‘Praat me er niet van, Jolien. Ik geloof niet, dat ik ooit zo zenuwachtig ben geweest!’
Jolien glimlacht. ‘Ik ken nog iemand, die minstens zo zenuwachtig is!’
‘Volgens mij ken je er nog twee!’
Jolien lacht. ‘Ja, Daan en Melissa zijn ook al behoorlijk zenuwachtig. Maar ik ook! Hoe vaak gebeurt het nu, dat je beide dochters tegelijkertijd trouwen?’
‘Maar wel blij?’
Ze knikt. ‘Ze hadden nooit beter terecht kunnen komen. Jij en Daan! Ik moet wel toegeven, dat ik nooit verwacht had, dat voor hun huwelijksvoltrekking helemaal naar het zuiden moest afrijden.’
Ik begrijp helemaal, wat ze bedoelt. Maar ik heb nog een kleine verrassing voor Jolien.
‘Jolien, weet je wie vandaag ons huwelijk voltrekt?’
Jolien kijkt me verbaasd aan. ‘Nee, daar heeft me niemand wat van verteld. Ik dacht, dat gewoon jullie pastoor dat zou doen.’
‘Nee, we hebben ervoor gekozen iemand anders dat te laten doen. En die is nu onderweg vanuit Kampen om hier in de kerk ons in de echt te verbinden. Vond ik heel erg aardig van mijnheer Huls.’
‘Huls komt dat doen? Echt waar? Die had ik niet zien aankomen! En vond jullie pastoor dat niet erg?’
‘Nee, die kon daarmee wel leven. Hij begrijpt Chantals achtergrond, en bovendien speelt hij nog wel een rol in de ceremonie. Ze zullen allebei de dienst leiden, dat is al allemaal doorgesproken. Maar de kerkelijke huwelijksvoltrekking doet ouderling Hulst.’
‘Nou, dat is dan een hele verrassing! Maar waarom dan? Ik wil het gewoon even begrijpen.’
‘Het heeft ermee te maken, dat mijnheer Huls een bijzondere rol heeft gespeeld bij de relatie van Melissa en Daan. Je kent het verhaal daarvan wel. En ik heb mijnheer Huls ook gesproken, en we wilden geen hele bijzondere constructie wat betreft de huwelijksvoltrekking. Het maakt mij en Chantal op zich niet zo heel veel uit, wie dat doet, en we wisten, dat het voor Melissa en Daan, en ook voor jullie, het wel heel wat zou doen. Het enige, wat onze pastoor nog zal doen, na de huwelijksvoltrekking, is dat hij ons huwelijk zal zegenen. Dat is ons verzoek geweest, omdat Chantal dat zo graag wilde.’
Jolien glimlacht. ‘Ik had het me kunnen denken. Chantal heeft wat dat betreft altijd wel bijzondere ideeën gehad. Maar ze is gelukkig met waar ze nu voor gekozen heeft, dus ben ik dat ook. Maar goed, ik moet nu gaan, want zo meteen wordt Chantal in haar jurk gehesen. En daar wil ik absoluut bij zijn!’
Ze geeft me dan het doosje met de ringen, die ik met trillende handen aanneem. Ik ga me dan snel omkleden, en ik word bijgestaan door een paar vrienden, Gerard en Kurt. Die zullen straks ook mijn getuigen zijn. Ze glimlachen naar me, als ik zenuwachtig sta te wachten, tot het moment daar is, dat ik mag wegrijden.
Kurt zegt me dan: ‘Ik heb trouwens nog nieuws voor je, John. Ik kan het nu wel zeggen, Ylke en ik hebben nu een relatie. We zijn nu officieel een setje!’
Ik kijk verrast, al had ik het natuurlijk allang zien aankomen. ‘Ik ben blij voor je, Kurt! Dus het is nu officieel? Weet Chantal het ook al?’
‘Als het goed is, vertelt Ylke het haar nu. Dat hebben we zo afgesproken. We wilden het vanmorgen aan jullie vertellen en later aan de rest. Door jullie zijn we immers bij elkaar gekomen.’
‘Hmm, daar hebben we zelf niets aan bijgedragen, Kurt. Dat hebben jullie zelf gedaan.’
‘Dat weten we wel, maar het is een feit, dat het wel bij jou thuis is begonnen.’
Gerard feliciteert Kurt ook. ‘Gefeliciteerd, man! Het is je gegund! En? Gaat ze dan nu ook mee naar Zweden?’
Kurt glimlacht breed. ‘Dat is wel de bedoeling. Nu hoef ik niet met jullie mee te rijden, maar rijd ik lekker met Ylke mee in haar Jeep. Maar het is niet, dat ik niet met jullie mee wil rijden, begrijp me niet verkeerd.’
‘Dat begrijpen we wel! Dus voorlopig nog geen wagen voor jou?’
‘Ik ben nog aan het sparen. En ik heb ook wel een idee, wat ik me dan wil gaan kopen. En dat zal geen Cadillac worden. Ik heb Daan gevraagd of hij eens wil omkijken naar een Chevy pick-up. En dan moet het ook nog een bepaald bouwjaar zijn. Ik wil er een uit 1966 hebben, met een crewcab. Daan is daar nu naar op zoek.’
‘Een crewcab met het oog op de toekomst?’
‘Misschien. Maar niet mijn uitgangspunt. Je ziet ze gewoon niet zo vaak en ik vind ze gewoon mooi!’
Het is dan tijd om in mijn wagen te stappen. Kurt is vandaag mijn chauffeur, en Gerard rijdt met zijn eigen wagen. We rijden dan eerst richting Daan, want die zal ook aansluiten in de stoet. Omwille van het gemak halen we zowel Chantal als Melissa op bij mijn moeder. Als we voor haar huis stoppen, zie ik, dat ook haar voordeur versierd is met bloemen. Dat moeten onze vrienden gedaan hebben, want zelf hebben we daar niet aan gedacht. Maar ik ben blij, dat onze vrienden daar wel aan gedacht hebben.
Daan en ik stappen tegelijkertijd uit, en we glimlachen naar elkaar.
‘Zenuwachtig?’, vraag ik aan Daan.
‘Het is maar goed, dat ik nu niets hoef vast te houden, John. De zenuwen gieren door mijn lijf. En jij?’
‘Ik was weer wat rustig, maar nu begin ik ze weer te krijgen.’
‘Zullen we maar aanbellen?’
Ik glimlach en samen lopen we naar de voordeur. Mijn moeder woont op de onderste verdieping van de appartementen, waarin ze woont. De deur wordt open gemaakt door mijn moeder. Ik begroet haar met een kus, terwijl ze me verrukt aankijkt.
‘Oh, wat zie je er goed uit, John! En ik vind die baard je goed staan.’
Dan richt ze haar aandacht ook op Daan.
‘Maar jij ziet er anders ook niet slecht uit, Daan! Zijn jullie er allebei klaar voor? Want in de kamer zitten twee behoorlijk zenuwachtige dames op jullie te wachten!’
‘Mam, als ik er nu niet meer klaar voor ben, dan ben ik het nooit!’
Mijn moeder glimlacht en ze gaat ons voor. Maar eenmaal in de kamer, als ik Chantal in haar jurk zie, is het alsof ik door de bliksem getroffen word. Mijn mond valt open van verbazing. Zo mooi heb ik haar nog nooit gezien. Zoals ik wel verwacht had, heeft ze een prachtige witte jurk aan, maar er zitten rode elementen in verwerkt, en dat staat haar echt heel erg mooi.
‘Wauw, Chantal! Dit slaat echt alles. Adembenemend mooi!’
Chantal glimlacht. Ik zie, hoe zenuwachtig ze is, terwijl ze opstaat. Ik kom haar tegemoet en omhels haar. Ik heb grote zin om haar op te pakken en stiekem weg te lopen met haar. De bruiloft kan me op dit moment gestolen worden, maar ik weet, dat we allebei willen om samen in de echt verbonden te worden. Ik kijk even opzij, en zie dat Daan met ongeveer gelijke gevoelens kampt. Dan laat ik Chantal weer los en zeg tegen haar: ‘En? Hoe zie ik eruit?’
‘Als de God Adonis je zou zien, zou hij een minderwaardigheidscomplex krijgen, John! Je bent zo knap! Ik kan het haast niet geloven, dat je nu echt hier voor me staat!’
‘Overdrijven is ook een vak, Chantal. Maar kijk eens naar jou! Ik heb je nog nooit zo mooi gezien!’
Chantal glimlacht. ‘Dank je, John. Dan moeten we samen wel het mooiste paar zijn!’
Daan hoort dat en zegt: ‘Niks daarvan! Melissa en ik zijn het mooiste paar!’
We lachen en ik zeg: ‘Ik denk, dat we daar nog wel even over kunnen discussiëren, Daan! Maar ik moet zeggen, Melissa ziet er ook uit om op te vreten!’
Melissa straalt. ‘Dank je, John. Maar jij ziet er anders ook goed uit! En die baard staat je echt heel goed. Eens kijken, of ik Daan ook zover krijg om hem te laten staan.’
Daan antwoordt meteen: ‘Niets daarvan. Veel te lastig als ik daar smeer of olie in krijg. Ik scheer me gewoon netjes.’
Melissa haalt haar schouders op. ‘Nou, dan ben ik bang, dat ik de eer van het mooiste paar toch naar Chantal en John moet gaan, Daan. Ik vind de jurk van Chantal zo ontzettend mooi! Ze was me net voor, maar ik gun het haar wel. En ik wilde niet dezelfde jurk als Chantal. En deze vond ik minstens ook zo mooi!’
Ik knik. ‘En dat is ook zo, Melissa. Jullie zien er allebei prachtig uit! En ik durf echt niet te zeggen, wie nu de mooiste jurk aan heeft.’
Daan knikt instemmend. ‘Ja, daar wil ik het wel mee eens zijn. Maar goed, dan zijn Melissa en ik vandaag het op een na mooiste stel!’
Ik lach. ‘Het is geen wedstrijd, Daan!’
We lachen en dat zorgt er wel een beetje voor, dat de spanning en onze zenuwen minder worden. Ik geef Chantal haar bruidsboeket, en Daan doet hetzelfde. En dan begeven we ons naar buiten, waar inmiddels al een hoop toeschouwers staan te wachten, tot we naar buiten komen. Er wordt geapplaudisseerd, als we naar buiten komen, waarna we in de Cadillac stappen en richting het stadhuis vertrekken. En in een grote stoet komen we dan aan bij het stadhuis. Ik help Chantal met uitstappen, en ze straalt werkelijk van geluk. En ik straal echt niet minder. Hand in hand lopen we het stadhuis binnen, waar we naar de grote zaal van het gemeentehuis begeven. Melissa en Daan lopen vlak achter ons. De zaal zit buiten verwachting helemaal vol. Het is, dat er plaats vrijgehouden is voor mijn familie en de familie Santegoed. Dat belooft wat voor straks, als we ons huwelijk laten zegenen in de kerk. Dan kon de kerk wel eens uitpuilen, want daar is meer ruimte.
De trouwambtenaar maakt er een mooie plechtigheid van, met redelijk wat humor. Maar het voelt wel als een verlossing, als we beiden elkaar ons ja-woord geven. De ringen geven we elkaar pas bij de kerkelijke plechtigheid. Maar die branden me wel in mijn binnenzak. Als ook Melissa en Daan elkaar het ja-woord hebben gegeven, krijgen we een staande ovatie van het publiek. Maar het mooiste moment van de dag voor mij, is de zoen, die ik van Chantal krijg.
Ik voel me trots, dat ze nu mijn echtgenote is, en ervoor gekozen heeft mijn achternaam te dragen. Mijn hart loopt over van de liefde voor haar. Als we weer in onze auto zitten, zegt Chantal me: ‘Knijp me eens, John? Want ik meen nog steeds dat ik droom! Ben ik nu echt jouw vrouw?’
Ik glimlach. ‘Ja, je bent nu officieel Chantal Vliegers.’
Ze geeft me zoen. We rijden nu eerst naar de maasplassen, waar we onze trouwfoto’s zullen gaan maken. En het worden prachtige foto’s, waarbij er aandacht wordt geschonken aan auto’s en natuurlijk ook aan ons zelf. Joey heeft Renn voorbij gebracht, want we vinden dat Renn er ook bij hoort.
Een uur later komen we aan bij de kerk, waar we nogmaals ons ja-woord aan elkaar gaan geven. De straten naar de kerk staan werkelijk vol met geparkeerde auto’s. We kunnen er maar met moeite door, maar we geraken er. En weer krijgen we een groot applaus. Ik kijk zo eens rond, het lijkt wel of het hele dorp is uitgelopen. De kerk puilt werkelijk uit. Er zijn geen zitplaatsen meer over, en ik zie diverse mensen staan. Ook Chantal ziet dat en kijkt geschokt. We hadden wel wat verwacht, dat het erg druk zou zijn, maar dit overtreft alle verwachtingen. Iedereen, die ik ook maar een beetje ken, is er. En dat maakt het wel heel erg bijzonder.
De dienst wordt zowel door de pastoor als de ouderling geleid, die dat overigens op een ontzettend leuke en onderhoudende wijze doen. Als uiteindelijk de ouderling het kerkelijk huwelijk voltrekt en ik de ring bij Chantal om haar vinger mag schuiven, valt me een steen van mijn hart. En zodra ik mijn ring om mijn vinger voel schuiven door Chantal, valt alles op zijn plaats. De kus, die daarop volgt, spreekt boekdelen voor onze wederzijdse liefde. De pastoor zegent dan nog ons huwelijk in een hele korte ceremonie, waarbij hij wel duidelijk aanhaalt, dat we beiden van hetzelfde geloof zijn.
Als we ons dan omdraaien naar het publiek, zien we iedereen staan en voor ons klappen, terwijl we langzaam door de gang de kerk uitlopen. Buiten wacht ons een hagelbui aan rijst, die we echter glimlachend ondergaan. Eenmaal in de auto hebben we even een momentje voor onszelf. Chantal leunt tegen me aan.
‘Het is nu echt, hé?’
Ik knik en streel geruststellend haar zij.
‘Ongelofelijk! Al die mensen! Dat had ik echt niet verwacht!’
We geven elkaar een zoen, en Chantal kijkt even naar haar nieuwe ring. Haar verlovingsring draagt ze nu aan haar andere hand, zoals het ook hoort.
Dan gilt ze even van blijdschap en geeft me dan een flinke knuffel en nog een zoen. We rijden dan terug naar huis, want daar zal de bruiloft gaan plaatsvinden. Daar gaan we nog even ons huis binnen, waar we ons zelf nog even wat opfrissen. Ik trek een nieuw overhemd aan, want ik heb toch wel wat moeten zweten bij alle plechtigheden. Maar daar hadden we al rekening mee gehouden. En Chantal haalt haar sleep van haar jurk, want dat is niet echt praktisch bij de bruiloft. En er is dan ook even tijd om op adem te komen. Voor Melissa en Daan geldt hetzelfde.
Ik feliciteer de beiden nog eens, dat hebben we natuurlijk ook al in het gemeentehuis en in de kerk gedaan, maar dit is voor ons allemaal een speciaal moment.
Daan glimlacht en zegt: ‘Ze zeggen wel eens, dat je trouwdag de mooiste dag uit je leven is. En dat kan ik nu volledig bevestigen. Alles zat ook mee! Het weer is vandaag prachtig, en het leek wel of half Echt en Susteren was uitgelopen! Ik stond echt versteld!’
‘Ja, dat was fantastisch! Maar kun je het al een beetje geloven, dat je nu een getrouwd man bent?’
‘Nog maar amper! Maar het is wel zo!’
‘Goed, dat wilde ik horen. Dan ben je me nog een krat bier schuldig. Weet je nog, drie jaar geleden? Toen hebben we gewed, dat je nog voor je dertigste zou trouwen. Nou, die weddenschap heb je dus glansrijk verloren!’
Daan lacht. ‘Dat jij dat nog weet! Maar eerlijk is eerlijk! Ik heb verloren en ik zal je met alle plezier een grote krat bier brengen.’
We geven elkaar een omhelzing en kloppen elkaar op onze schouders. Even later komen Melissa en Chantal terug uit de badkamer, gevolgd door Jolien en mijn moeder. Die hebben het tweetal geholpen hun sleep eraf te halen. Maar ook zonder sleep zien Chantal en Melissa er prachtig uit. Chantal komt naar me toe en drukt zich stevig tegen mijn borstkas.
‘John, ik voel me toch zo gelukkig!’
‘Zo voel ik me ook, Chantal. Ik kan het nog amper bevatten!’
En bij Melissa en Daan gaat het precies zo. Dan herpakken we ons, en lopen richting de loods, waar het al aardig druk is. En het is maar goed, dat we een cateraar in de arm hebben genomen, die de verzorging van al onze gasten op zich neemt. De loods puilt uit van de mensen, die ons feliciteren met onze huwelijken. Een lange rij wacht nog op ons, en pas twee uur later komen pas de allerlaatsten ons feliciteren. En dat zijn heel passend Ylke en Kurt, die speciaal tot het laatste gewacht hebben.
Ze geven ons een hartelijke begroeting, en tot onze verbazing heeft Kurt een best groot cadeau voor ons bij. Het is niet moeilijk te raden, wat het is. Het is overduidelijk een schilderij. Maar wat erop staat, daar zijn we buitengewoon nieuwsgierig naar.
We halen voorzichtig het cadeaupapier eraf, en trekken dan het doek tevoorschijn. We happen naar adem, als we zien, wat erop staat. Kurt heeft een schilderij van ons beiden gemaakt. Het zou zomaar een foto kunnen zijn, ware het niet, dat je duidelijk kunt zien, dat het geschilderd is. Voor Melissa en Daan heeft hij een soortgelijk doek, maar dan wat kleiner. Maar zeker niet minder mooi.
Woorden schieten dan tekort om onze dankbaarheid te tonen. We moeten allemaal een traantje wegpinken.
‘Bedankt, Kurt! Dit is echt fantastisch mooi!’
‘Nee, jij bedankt, John! Je hebt me veel meer gegeven, dan ik je ooit terug kan betalen. Dat zal ik nooit vergeten. En dit schilderij is dus maar wisselgeld.’
Hij glimlacht en ik schud hem de hand. We zetten het schilderij bij de rest van de cadeaus, die we gekregen hebben, waarbij het wel een ereplaats krijgt. We zijn vermoeid van het vele handen schudden en in ontvangst nemen van felicitaties. We zijn dan ook blij, dat het tijd is om te gaan eten, zodat we wat rust krijgen.
En na het eten barst het feest pas echt los. De eerste dans is bijzonder voor ons. Voor het eerst dansen we als man en vrouw met elkaar. Ik hoor de muziek nog maar amper, ik zie alleen maar Chantal. De rest zie ik niet eens meer, ook al zit de loods vol met mensen. Op dit moment zijn alleen ik en Chantal er nog. We zijn even alleen in onze eigen wereld. Sierlijk bewegen we ons op de dansvloer, alsof we nooit anders doen dan dansen. En we zijn bijna teleurgesteld, als het liedje is afgelopen. De volgende dans is voor mijn moeder, die haar geluk amper op kan. Ze straalt het geluk van zich af en lijkt opeens wel tien jaar jonger. Samen zwieren we over de vloer. De volgende dans is voor Jolien. Ook zij straalt van geluk. Tijdens de dans praten we met elkaar, en daaruit laat ze zeer haar genoeg blijken, hoe alles is gegaan. En nog is het dansen nog niet voorbij. Want natuurlijk moet ik ook even met Melissa dansen.
Ze glimlacht en zegt: ‘Wat is het allemaal snel gegaan, John! Kun je het geloven, dat we elkaar nu pas negen maanden kennen?’
Ik antwoord glimlachend. ‘We hebben gewoon geen tijd verspild, Melissa. Eigenlijk mogen we nu wel Arjan wel dankbaar zijn, want anders hadden we elkaar nooit ontmoet!’
Melissa glimlacht. ‘Dankbaar is een groot woord, John. Maar je hebt min of meer wel gelijk. Anders zou jij Chantal nooit ontmoet hebben, en ik nooit Daan.’
‘Hoe voel je je?’
‘Fantastisch! Ik ben alleen nog steeds moe van dat lange staan! Er kwam geen einde aan die rij!’
‘Maar wel erg leuk, of niet dan?’
Ze knikt. Als dan de muziek is afgelopen lopen we terug naar onze tafel om even uit te rusten. Daarna bezoeken Chantal en ik alle tafels, waar onze gasten aan zitten, waar we lekker bijkletsen en de complimenten krijgen van onze gasten. Het zorgt in ieder geval wel voor een zeer goede sfeer.
Zo rond een uur of tien roept Gerard me naar voren. Ik heb iets speciaals voor Chantal ingestudeerd, maar omdat we de afgelopen tijd al zoveel gezongen hebben, moest ik wel iets speciaals verzinnen.
Tot Chantals verbazing lopen Gerard en band weg van het podium, waarop ze staan. Ik blijf alleen op het podium staan. Opeens klinkt er vanaf de andere kant muziek. Klassieke muziek, met violen, cello’s, klarinetten en trompetten. Chantal kijkt verbaasd om en ziet tot haar verbazing, dat er opeens een klein orkest staat opgesteld. Dan kijkt ze mij weer aan. Ze lacht.
‘Dit heb jij weer eens georganiseerd, John! Wat leuk!’
‘Toevallig niet. Dit idee kwam van je baas. Schijnbaar heb je hem ooit eens verteld, dat ik zing op bruiloften. En op de een of andere manier is hij aan mijn nummer gekomen. En toen heeft hij me voorgesteld om met een klein orkest te komen spelen op onze bruiloft, op voorwaarde, dat ik voor jou ging zingen. En dat ga ik nu doen.’
Ik zeg dan tegen haar: ‘Weet je nog, welk lied ik als eerste voor je gezongen heb?’
‘Hoe zou ik dat ooit kunnen vergeten, John! Je zong Con te Partiró, maar dan in het Engels.’
‘En dat is wat ik nu ook weer voor je zal zingen. Je weet waarover de tekst gaat.’
Ik geef een teken aan het orkest, dat dan begint te spelen.
Chantal kijkt me vol liefde aan, en er rolt al een traan over haar wang, voordat ik nog maar een woord gezongen heb. En er volgt een waterval, terwijl ik het lied voor haar zing.
Zodra ik de laatste noten gezongen heb, staat Chantal op en rent op me af, en houdt me stevig vast. Iedereen is ontroerd en velen hebben tranen in hun ogen staan. Er zijn er maar weinig, die geen zakdoek in hun hand hebben. Maar ik heb nog meer liedjes te zingen, waarvan Chantal ze allemaal van buiten kent. Ik kijk haar glimlachend aan en geef haar een microfoon.
‘Zing je mee?’
‘Met jou? Altijd! Tot het einde van de wereld en weer terug!’
Ze glimlacht, als de eerste tonen van de muziek worden ingezet. ‘Return to Love?’
Ik knik. We zingen dit wonderschone duet samen, alsof we nooit anders gedaan hebben. Ik zie enkele leden van het orkest elkaar verwonderd aankijken. Ik heb niet met ze geoefend, alleen doorgenomen, welke muziek ze moesten spelen. Maar ze hadden niet verwacht, dat ik zo goed kon zingen.
Als het lied is afgelopen, zegt Chantal: ‘Mag ik ook een voorstel doen, John? Ik wil Perfect zingen. Want zo voel ik me nu ook. Dit is perfect!’
Ik glimlach als antwoord. Chantal richt zich tot het orkest. ‘Maarten? Ken je Perfect van Ed Sheeran? Denk je, dat je dat kunt spelen?’
De man, tot wie ze zich richt, knikt. ‘Dat gaat ons wel lukken. Dat heeft je kersverse echtgenoot ook al op zijn lijstje staan, Chantal! Hij kent je beter, als je denkt!’
‘Dat wist ik al, Maarten. Waarom denk je, dat ik met hem getrouwd ben?’
Het orkest begint te spelen, en ook nu zingen we ons duet weer. Dit hebben we talloze keren samen gezongen, dus het is voor ons geen probleem om dit te zingen.
We zingen nog enkele liedjes, en dan zit het er voor mij op. Maar als ik van het podium wil gaan, houdt Chantal me tegen.
‘Je dacht toch niet, dat je klaar was, John? Ik ken je nu goed genoeg, dat je me weer wilde verrassen met een lied. Maar ik ben zelf een zangeres, zanglerares en dirigente. Dus het zou wel heel vreemd zijn, als ik niet eens wat voor jou zou zingen. Dus ga nu maar zitten, maar bij het lied, dat ik ga zingen, heb ik wel iemand anders nodig. Melissa? Zou je even willen komen?’
Ik ga zitten, en Melissa loopt het podium op. Ik fluister tegen Daan: ‘Wist jij hiervan?’
Daan schudt zijn hoofd. ‘Nee, helemaal niet! Ik ben net zo verrast als jij!’
Chantal pakt haar microfoon en zegt: ‘John, misschien dacht je, dat het mijn baas was, die dit orkest heeft gestuurd, maar in werkelijkheid heb ik het aan mijn baas gevraagd of hij me een afvaardiging van het orkest wilde sturen. Het was de enige manier, dat ik jou echt kon verrassen. Melissa en ik hebben samen een paar liedjes ingestudeerd, speciaal voor jou en Daan. En dat willen we nu graag voor jullie twee zingen.’
De muziek begint te spelen en Melissa en Chantal zingen “Tell him” voor ons. Melissa kan ook best goed zingen, maar ze heeft duidelijk niet hetzelfde stembereik als Chantal, maar het is zeker niet slecht. Ze zingen daarna nog het nummer “I know him so well”. Het is werkelijk prachtig, zoals het tweetal dat voor ons zingen.
En dan is onze verrassing voor onze gasten voorbij. Maar dat wil niet zeggen, dat de verrassingen op zijn. Het zijn Ylke en Kurt, die voor een nieuwe verrassing zorgen. Die zingen samen nog wat liedjes voor ons, en daarna is het weer aan onze huisband, the Crazy Horses.
Het is ver na middernacht, als we afscheid nemen van de allerlaatste gasten. Chantal en ik zijn dan ook werkelijk uitgeput. Ik kijk op mijn horloge, en zie dat het al vier uur ’s nachts is. Chantal staat te wankelen op haar voeten van vermoeidheid. Gelukkig heeft Joey medelijden met ons, en hij zorgt dat alles afgesloten wordt en dat het alarm erop gezet wordt.

We slepen ons naar ons bed, waar Chantal zich op het bed laat ploffen.
Ze kijkt me smekend aan en zegt: ‘Zou je me mijn schoenen even willen uittrekken, John? Ik heb de fut niet meer om overeind te komen!’
Ik help haar glimlachend met het uittrekken van haar schoenen, en masseer nog even lichtjes haar voeten.
‘Oh, dat doe je heerlijk!’
Ze is teleurgesteld, als ik ermee ophoud. Maar ik ben ook moe, en wil gaan slapen. Maar ik moet haar dan nog helpen uit haar jurk te komen. Als ze haar jurk op een hanger heeft gehangen en die aan de kledingkast heeft gehangen, komt ze naar me toe.
Ze omhelst me, terwijl ik mijn kleren uittrek.
‘Ik heb nog veel te weinig aandacht van je gehad vandaag, John.’
Ik geef haar een zoen, maar ze wil duidelijk meer.
‘Hmm, ik dacht, dat je moe was?’
‘Ben ik ook, John. Maar we hebben maar een huwelijksnacht. En die nacht wil ik ook beleven!’
Ze trekt me aan mijn stropdas naar zich toe. Ik leg mijn handen op haar heupen en druk haar tegen me aan. We geven elkaar een zoen. Maar Chantal doet haar best om wakker te blijven, maar we zijn allebei gewoon veel te moe.
Lachend zeg ik tegen Chantal: ‘Wat dacht je ervan, als we onze huwelijksnacht uitstellen tot morgenvroeg?’
Chantal knikt. ‘Misschien wel beter. Maar wel zonde.’
‘Misschien wel, maar we hebben nu een heel leven iedere nacht een huwelijksnacht.’
Chantal moet lichtjes lachen. ‘Zo kun je het natuurlijk ook wel bekijken. Kom dan gaan we snel slapen!’
En dat doen we ook. Chantal gaat als eerste liggen, ik moet nog mijn sokken uittrekken, maar als ik die uitgetrokken heb, ligt Chantal al in diepe slaap te snurken. Ik kan niet anders dan glimlachen. Onze huwelijksnacht zal niet de boeken in gaan, als een die gevuld is met seks. Ik kruip tegen haar aan en ben dan ook snel vertrokken.