Mini - 151

Om kwart over vier liep Angelique giechelend bij me naar binnen, gevolgd door Joline. Ik keek wantrouwend op. “He dame, als jij zo aan het giebelen bent, heb je smerige plannen!” Joline sloot de deur. “Niet zo slecht denken, Kees. Wat wil je ons vertellen, An?”
Ze bleef giechelen. “Zomers heeft een officiele berisping gekregen van de Orde van Advocaten. Ze heeft gruwelijk veel geluk gehad dat ze de connectie met meneer de Rooij zelf heeft verbroken, anders was ze per ommegaande geschrapt als advocaat. Ze mag in ieder geval een half jaar niet meer praktiseren. Mag alleen als juridisch adviseur optreden. Ik heb net een telefoontje van mijn prof gekregen.”
Ik liep naar Angelique toe en stak mijn hand uit. “Gefeliciteert meid. Je hebt er een collega bij.” Ze trok een héél vies gezicht. Joline floot zachtjes. “Zooo… die zijn sneller dan ik dacht…” Angelique knikte. “Ik had had ook gedacht dat de Orde een vrij logge bureaucratie was, maar ze blijken toch snel te kunnen handelen. En passant vertelde hij nog dat meneer de ‘gerechtdeurwaarder’ ook is gearresteerd, evenals die hele incassobende Justicia. Het onderzoek naar die lui zal wel enige tijd in beslag nemen. Nederland is weer iets veiliger.”

Nu was het mijn beurt om te fluiten. “Dat is een goeie zaak, meiden… En het scheelt Joline en mij ook wat kopzorgen. Stiekem hield ik rekening met het feit dat een van die lui van Justicia verhaal zou kunnen halen bij ons.” Joline haalde haar schouders op. “Nou en, Kees? Dan kijkt die figuur ook in de lopen van twee buksen en doet ’t vervolgens in z’n broek…”
Angelique keek van Joline naar mij. “Als jullie nijdig zijn, en ook die buksen vasthouden zou ik het ook in m’n broek doen, denk ik…” Ik knikte. “Reden te meer of altijd heel lief tegen ons te zijn An. En koffie voor ons te halen en zo…” Joline vulde aan: “Met op z’n tijd een koekje.” De vriendinnen proestten het uit, toen zei Angelique: “Oke, dat was één… het volgende is: Mevrouw de Rooij heeft gruwelijk mazzel. Ze zijn op huwelijkse voorwaarden getrouwd, dus het O.M. kan niet aan haar huis in Driebergen komen. Hoe het zit met rente en aflossing van de hypotheek weet ik natuurlijk niet; als haar bedrijf voldoende oplevert zal dat niet zo’n probleem zijn, maar…”
Ik keek haar aan. “Dat gaat binnenkort wel een probleem voor haar worden, An. Vanavond gaan er een paar SD-kaartjes met foto’s naar redacties van kranten, de Televaag voorop. Niet mijn favoriete krant, maar hun roddelrubriek komt in dit geval goed van pas. Mevrouw stond me recht in m’n gezicht voor te liegen; dat pruim ik niet meer van de familie de Rooij. Dus of haar eigen kledinglijn voldoende oplevert om in haar dagelijks levensonderhoud te voorzien… Ik vraag het me af.”

“Nou ja, ze kan altijd Floris als onbetaalde kracht in dienst nemen om te naaien…” Joline zei het met uitgestreken gezicht en Angelique en ik schoten in de lach. “En dat is mijn eigen, o zo nette meisje? Foei schat, dat had ik niet achter je gezocht.” Ze keek me aan en grinnikte. “Ik heb af en toe ook recht op een lolletje, vriendje van me…” Angelique schudde haar hoofd. “Jij bent echt slecht, Jolien… Zo’n uitspraak had ik drie maanden geleden niet uit jouw mond verwacht.” Ik stond op het punt iets te zeggen, maar hield me in. Joline legde een arm om Angelique’s schouders. “Slechte invloed van die opperpiraat daar. Maar soms, soms komen zijn goeie kanten ook wel eens naar voren...” Ze keek me veelbetekenend aan.
Ik hief mijn handen op. “Ik zeg helemaal niks. Ik kijk wel link uit.” Droogjes merkte Joline op: “Goed zo jochie. Dat hoor ik graag.” Angelique grinnikte nog na. “Er zullen weinig mensen zijn die jou met ‘jochie’ aan durven te spreken, Kees…” Joline giebelde weer. “Er was ooit een mevrouw in dit pand die probeerde het met ‘die hondsbrutale jongeman van die technische firma’, maar die kreeg vijf minuten later de reïncarnatie van de duivel op haar bureau…”

Ze keek me aan. “Kom meneer Jonkman. Sluit die computer af, pak uw spullen, rij naar huis, dan zal ik voor u koken.” Ze knipoogde. “Nadat u de boodschappen heeft betaald. Angelique, fijne avond!” Op de snelweg keek ik haar aan. “Die opmerking over ‘de goeie kanten van Kees die naar voren komen’… ga je die vanavond uitproberen, Jolientje?” Ze knipoogde en legde een hand op mijn bovenbeen. “Als je lief bent, jochie. Maar je hebt je keurig ingehouden tijdens dat gesprekje met Angelique. Complimenten!” Langzaam gleed haar hand over mijn broek naar boven. Even later hoorde ik naast me: “Ik voel een goeie kant van jou al naar voren komen, vriendje van me. Niet te snel gaan, anders heb je al je kruit verschoten nog voordat het gevecht feitelijk begint…” “Denk er aan dat ik een heel groot kruitmagazijn heb, mevrouw.” Joline keek me aan. “Bluffert.”

Al kibbelend reden we Veldhoven in. “Jij gaat de supermarkt in, ik moet nog even een pakje ophalen, Kees.” Ik keek verwonderd. “Niet miepen jij. Húp, boodschappen doen!” Met een zoentje nam ze afscheid. Hoofdschuddend liep ik de supermarkt binnen. Vrouwen… Enfin, voordeel is dan wel dat je snel boodschappen kunt doen. Voor drie dagen groenten, vlees, melk, desserts… Na een kwartiertje stond ik de boodschappen in de auto te laden toen ik Joline’s ‘meisjesstem’ zachtjes achter mij hoorde.
“Meneer… Mag ik een stukje met u meerijden? U heeft zo’n mooie auto…” Ik draaide me om, keek haar aan en moest lachen. Het contrast van haar stem met haar uiterlijk kon niet groter wezen. Voor me stond een lange, prachtige vrouw. “Ik weet ’t niet hoor… Krijg je daar geen grote problemen mee, meisje?” Ze schudde haar hoofd. “Nee meneer. Ik woon hier nog maar net… Niemand kent me hier.”
“Nou vooruit dan maar. Stap maar in!” Ze had een pakje bij zich. “Wat heb je daar?” Toen ze naast me zat, beet ze op haar onderlip. “Een verrassing voor u, meneer. Ik heb u al een tijdje bekeken en u bent zo’n knappe man. Dit laat ik u straks zien.” Ik bromde. “Nou, ik ben benieuwd… Hoe heet je eigenlijk, meisje?”
Ze stak haar hand uit. “Ik ben Jolientje.” “Nou Jolientje, doe je gordel dan maar om. Waar moet ik je afzetten?” “Bij uw huis meneer… En ik wil graag mee naar binnen.” “Zóóó… Jij durft!” Ze knikte. “Bij u wel meneer.” We reden naar huis en ‘Jolientje’ zat stil naast me. “Als je nu toch meegaat… Hier draag ook maar een tas, dan doe je wat voor de kost.”
In de lift stonden twee andere mensen, dus was de conversatie even normaal. De anderen moesten er op de 5e verdieping uit, en met de liftdeuren weer dicht viel ze meteen weer in haar ‘jonge meisjesrol’. “Meneer… gaan we nóg hoger?” “Ja. Tot de bovenste verdieping. Hoger kan niet, of je moet in het lifthuisje. Maar dat staat vol met machines, niet fijn. Mijn flatje is wel fijn, daar woon ik.” Vlak voor de voordeur stopte ik. “Meisje, besef goed: als je hier naar binnen gaat is er geen weg meer terug…” Ze keek me aan en héél even zag ik een snel glimlachje. “Dat begrijp ik, meneer.”
Toen deed ik de deur open. Joline liep voor me naar binnen. “En wat is nu die verrassing voor mij, meisje?” “Dat laat ik u zo zien, meneer… Kan ik me ergens omkleden?” Ik deed de slaapkamer open. “Hier. Dan ga ik ondertussen koken, want jij zult wel honger hebben, denk ik.” Ze knikte hevig. “Mooi. Ik ben in de keuken, als je me nodig hebt.” Ik zette het vlees op, schilde de aardappels, dopte de boontjes en zette alles op het vuur. Terwijl ik de tafel dekte, kwam er een stemmetje uit de slaapkamer. “Meneer… kunt u even helpen?” Ik zette de gaspitten even laag. Wie weet wat ze in gedachten had…

‘Jolientje’ zat op bed: subtiel opgemaakt, een zwart jurkje aan, haren in een losse staart, panty, lakschoentjes met kleine hakjes… Op het eerste gezicht leek ze niet ouder dan 18. Totdat je haar ogen zag: die spraken een ander verhaal. Maar nu lachten haar ogen ondeugend. “Kunt u de rits van mijn jurkje even dicht doen, meneer? Daar kan ik niet bij.” Ze stond op en draaide haar rug naar me toe. “Ik weet niet of dat de moeite is, meisje. Die rits gaat vanavond toch weer open en bovendien kan ik zo veel beter bij je mooie borsten…” Ik voegde de daad bij het woord: vanaf haar rug gleden mijn handen onder haar jurkje richting haar borsten. “Meneer!! Wat doet u nu? Dat mag niet!” Ze probeerde mijn handen weg te trekken, maar dat liet ik niet gebeuren: ze bleven op haar borsten liggen en door de dunne stof van haar BH kneedde ik haar tepels zachtjes.
Na een tijdje gaf ze haar weerstand op en leunde ze zachtjes brommend tegen me aan. “Wat dacht je ervan, meisje? De rits toch maar open houden?” Een diepe zucht volgde. “Nee meneer, liever dicht…” Ze giebelde. “Dan komen mijn borstjes beter uit in deze jurk.” “Hmmm… Misschien heb je gelijk. We gaan het zo zien. Als het tegenvalt, gaat de rits weer omlaag!” Ik veegde haar staart uit haar nek en gaf een zacht zoentje in haar hals. Toen ging de rits omhoog, draaide ik haar om en bekeek haar op armlengte afstand. “Schat je ziet er vreselijk mooi uit. Niet alleen sexy, maar… Hoe zeg je dat? Je hebt klasse en dat straal je uit. Als je hiermee over straat loopt, krijgen alle kerels een acute nekhernia van het omkijken naar jou.”

Ze gniffelde en antwoordde met haar gewone stem: “En ik krijg dan een blaasontsteking door de kou. Leuk om hierin te flaneren Kees, maar pas als het 20 graden is. Ná rokjesdag.” Ik knuffelde haar. “Daar hou ik je aan. En we gaan een telraam meenemen om alle ongelukken te tellen die je veroorzaakt.” Ze proestte het uit. “Dwaas… Is het eten al klaar? Ik heb honger!” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ik werd ernstig afgeleid door heel knap jong meisje… Nog tien minuten geduld. Ik had het gas laag gezet toen je me riep. Bij jou weet je maar nooit wat er in de slaapkamer kan gebeuren…” Ze glimlachte en tikte op mijn neus. “Mazlov, meneertje. Heb ik ook bestudeerd.”

Ik zette de gaspitten weer hoog en Joline zette de glazen op de bar. Toen kwam ze tegen me aan staan. Haar handen op mijn buik, haar heupen wreven tegen mijn billen en ze gaf kusjes in mijn nek. “Voor een ijsberg ben je toch best wel warm, Kees…” hoorde ik in mijn oor. Ik draaide mijn hoofd en keek haar aan. “Voor een blonde feeks heb je best wel lekkere handjes, Joline…” Een giebel volgde. “Gaan wij vanavond leuke spelletjes doen, meneer?” Ik draaide me langzaam om. “Daar heb ik vreselijk veel zin in, mevrouw. Maar voor de verandering mag u vanavond de dienst uitmaken. Ik sta na het eten volledig tot uw beschikking.” Joline keek verrast en ik knikte. “Als wij spelletjes speelden, was jij altijd het jonge meisje wat ondeugend was. Vanavond wil ik jou de leiding geven… En doe ik alles wat jij wil.”
Ze liep naar me toe en glimlachte. “En denk jij dat dat veel uitmaakt? Lieve Kees, we weten van elkaar wat we fijn vinden… Of heb jij nog verborgen verlangens?” Ik moest ondeugend grinniken. “Jawel. Maar net als jij hou ik nog even voor me tot na ons trouwen. Je zou je eens kunnen bedenken.” Ik kreeg een stomp. “Rotzak.” Daarna een zoen. “En toch hou ik van je. Al was het alleen al omdat je goed kunt koken…” Even later zaten we lekker te eten. “Wat doen we vanavond, schat? Behalve leuke bed-spelletjes?” Joline keek me aan. “Hé dame, dat bepaal jij. Jij bent de chef vanavond. Ik heb al moeten verzinnen wat we gingen eten; dan mag jij de rest van de avond invullen.” Ze knikte. “Dat is waar. Dan stel ik voor dat we na het eten even uitbuiken op de bank, daarna ga jij nog een uurtje studeren en ik ook en rond half negen kom ik je ophalen om je voor eigen plezier te misbruiken, oké?” “Lijkt me een fijn plan, uwe Narigheid. Want morgen moet ik weer voor Wachtmeester Greet verschijnen.”
Ik grinnikte. “Volgens mij zal die weinig te mopperen hebben; ik heb best hard gestudeerd deze week.” “Mooi. Dan wordt er deze week ten minste nog iémand blij van je. In plaats dat ze in de bajes…”

Joline werd onderbroken door mijn telefoon. Die gaf het alarm dat er iemand in de buurt rondhing die niet welkom was. Ik griste het ding van tafel en keek op het display. “Wel verdomme! Stiefzoon komt hierheen. Snapt hij het nou nog steeds niet?” Ik keek Joline aan. “Wat doen we? Verdwijnen we of gaan we de confrontatie aan?” Ik keek in twee ijzige ogen. “Wat dacht je zelf, Kees? ‘Vluchten’ staat niet meer in mijn woordenboek.” Ik kuste haar. “Oké, oké… het was maar een voorstel… Ik wist niet dat je kwaad werd.” Joline stond op. “Even m’n buks pakken… Moet jij die van jou hebben?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Als hij hier binnenkomt neem ik hem zó wel te grazen. Jij mag met je buks als back-up fungeren.” Ze kwam met haar buks terug. En de mijne. “Ben ik niet zo blij mee, Kees. Als je de middelen hebt, moet je ze gebruiken…” Ik kuste haar. “Daar heb je gelijk in schat, maar als stiefzoon hier binnenkomt en ik heb m’n buks in m’n handen schiet ik hem neer. Het ziekenhuis slaat hij over; hij gaat rechtstreeks naar het mortuarium. En dan ben ik de klos. Heb ik niet voor hem over. Als hij mij uitschakelt, mag jij hem afmaken.”
Joline schudde haar hoofd. “Nee. Jij hebt je buks bij je, Kees. Of je ‘m gebruikt… Dat ligt eraan hoe meneer hier binnen wil komen.” Ze drukte me mijn buks in handen. “Oké meisje… Rock and roll!” Ze keek me niet-begrijpend aan. “Dat zeiden Fred en ik altijd tegen elkaar voor we een actie uitvoerden… Nooit gedacht dat ik dat ooit nog eens tegen jou zou zeggen…”

Ik liep naar de gang en zette de video van de centrale hal aan. Joline hield vanuit het keukenraam te ingang van het parkeerterrein in de gaten. “Ik denk dat hij in de auto van stiefma komt, schat. Een rode Renault Megane cabrio.” “Oké!” En even later: “Er komt een rode cabrio de parkeerplaats oprijden, Kees!” Even later stond ze naast me. “Ik kan ‘m niet meer zien.” “Geeft niet schat; we houden ze zaak vanuit hier wel in de gaten.” Een minuut of vijf was er niets te zien.
Toen kwam een van de bewoners bij de flat aan: een wat oudere meneer. Hij deed de deur open en plotseling stond stiefzoon achter hem. Een woordenwisseling ontstond, de bewoner kreeg een harde klap en ging neer. “Wát een klootzak…” klonk er naast me. “Hier gaat hij spijt van krijgen…” “Da’s in ieder geval wéér een mishandeling. En hij staat op beeld… Straks op het balkon staat hij ook op beeld… Bewijzen genoeg.”
Een minuut later ging het alarm van de video op het balkon. Floris kwam vol in beeld, liep met grote passen naar de voordeur. En liep daar voorbij! Twee seconden daarna ging het keukenraam aan splinters. Joline en ik renden de kamer in, net op tijd om te zien hoe Floris naar binnenklom, een bijl in zijn hand.
Hij zag mij en sprong van het aanrecht op de grond. “Vuile klootzak! Jij gaat dood!” Meteen daarna schoot Joline: exact op zijn neuswortel. Een explosie van bloed was het gevolg, en een brul van pijn. Maar hij ging door. Een tweede schot volgde, nu van mij. Precies op zijn genitaliën. Hij klapte dubbel, liet de bijl los en greep tussen zijn benen. Een harde trap onder zijn kin maakte het karwei af; hij ging buiten westen.

“Bel 112!” Politie en ambulance.” Ik pakte uit de keukenla een stel brede tiewraps en bond Floris vast: handen op zijn rug en vastgemaakt aan zijn broeksriem; enkels bij elkaar. Ik onderzocht de wond in zijn gezicht; bloedde als een rund, maar niet levensbedreigend. Toen rukte ik zijn broek omlaag. Het kogeltje was door de spijkerstof heengegaan en had een van zijn ballen geraakt. Ook daar bloedde hij als een rund. Ik pakte de verbandtrommel. Een snelverband op z’n teelbal. Meer kon ik niet doen. Een ander snelverband ging op z’n neus. Joline was nog met iemand aan het bellen en kwam, met haar telefoon in de hand naar me toe. “Ze komen er aan, Kees.” Ik stak mijn duim op. “Prima.” Ze pakte de buksen. “Zullen we die maar opbergen? Anders krijg ik weer opmerkingen over ‘mevrouwtje’ en daar heb ik geen zin in.” Ik schudde mijn hoofd. “Ontlaad jij jouw buks maar; die van mij hou ik bij de hand. Voor hetzelfde geld wordt hij wakker en gaat nog een keer amok maken. Hij zit volgens mij onder de verdovende middelen. Speed, coke, crack, ik weet het niet, maar… en heb jij maandverband? Zo ja, pak maar een doos, dan kunnen we die in z’n broek stoppen. De inhoud van z’n ballen komt er uit.”
Joline trok een smerig gezicht en ging naar de slaapkamer. Even later zat de onderbroek van Floris vol maandverband. “Zo, dat absorbeert ten minste een beetje… En dáár komt de politie!” Een sirene was in de verte hoorbaar en kwam snel dichterbij. Drie minuten later stond één agent in de keuken. “Wat is hier gebeurd?” “Zal ik eerst deze buks ontladen? Als hij wéér amok maakt, mag jij ‘m neerschieten.” In het kort vertelde ik hoe de vork in de steel zat. De agent knikte. “Mijn collega is beneden bezig met een oudere meneer. Die is achterover op z’n hoofd gevallen.” Joline brak grimmig in. “Nee, die is door dit stuk vuil neergeslagen omdat hij naar binnen wilde. En dat staat op de video van de hal.” De agant floot. “Heeft u dat gezien?” We knikten. “Vraag de beelden maar op bij de beheerder.”
Hij gromde en zweeg even. “Wáár kwam deze jongeman vandaan, weet u dat?” “De auto waarmee hij reed was van zijn stiefma. Die woont in Driebergen.” De politieman fronsde. “Was hij alleen? In deze toestand kun je dat stuk niet rijden zonder binnen een kilometer in de vangrails te vliegen…” Ik haalde mijn schouders op. “Weet ik niet. Konden we niet zien. Hij is hierheen gekomen in een rode Renault Megane cabrio.”
Hij sprak in zijn portofoon. “Jack, als het goed is staat er ergens een rooie Renault Megane cabrio. Check eens of daar iemand in zit.” Na een minuut kwam het antwoord. “Ja. Dame van middelbare leeftijd. Bruin haar.” Joline en ik keken elkaar aan. “Stiefma. Heeft hem dus hierheen gereden.” Kent u die dame?” Ik knikte. “Nou en of. Heb vanmorgen in Gorinchem een pittig onderonsje met haar gehad.” “Jack, breng haar boven voor een confrontatie.” “Oké…”
Hij riep het bureau op. “Ik heb assistentie nodig…” In het kort vertelde hij wat er aan de hand was. Een nieuwe stem gaf antwoord. “Ik kom er wel aan. Ben van de week ook op dat adres geweest.” “Wie is dat?” vroeg ik nieuwsgierig. “Een van onze hoofdagenten.” “Een jaar of vijf en veertig, blond haar en een snor?” Hij knikte. “Aha… Die is inderdaad deze week ook al hier geweest, toen we een inbreker buiten gevecht hadden gesteld.” De agent keek verwonderd. “Nóg een?” “Ja. Lang verhaal. Uw collega kent het.” Een andere sirene was hoorbaar: de ambulance. Even later kwam een andere agent binnen, met stiefma. “Floris! Wat hebben ze met je gedaan? Arme jongen…” Ze knielde bij Floris neer. “Is hij dood?” “Nee. Wél grondig buiten westen.” Ze keek op. “Hier gaan jullie voor boeten, stelletje schoften…” Ze sprong op, liep op mij af en voor ik het wist griste ze vleesmes van het aanrecht en viel me aan. Joline vlóóg op haar af en greep de arm met het mes. Ik reageerde met een dreun in de maag van stiefma. Ze klapte voorover en mijn knie kwam vervolgens hard omhoog tegen haar kin. Het mes vloog uit haar hand en stiefma klapte met haar achterhoofd tegen de bar en ging ook onderuit.

De agent sprong voor mij. “Stóp!” Ik keek hem aan. “Ze is al uitgeschakeld hoor… Sorry, maar als iemand mij met een mes te lijf gaat, worden wij een beetje narrig. Zeker als zij de bestuurster is van een inbreker en potentiële moordenaar.” Joline gromde. Laag en gemeen.
Even later kwamen er twee ambulancebroeders binnen. “Sorry, we moesten beneden eerst iemand helpen. Die is nu naar het ziekenhuis; een van zijn medeflatbewoners neemt hem mee.” Ze keken rond. “Twéé mensen buiten westen?” De agent wees. “Kijk eerst maar naar die knul daar. Kijk uit, hij zit onder de verdovende middelen. Waarschijnlijk speed of crack. Heeft twee luchtbukskogels geslikt; een op z’n neus en een in z’n ballen. Wij bekommeren ons wel over mevrouw hier. Die heeft alleen maar een knietje gekregen.” Hij keek Joline aan. “Mevrouw, kunt u een paar vochtige doeken pakken en die op haar hoofd leggen?”
Joline keek hem kort aan. “Ik pak liever een emmer water en verzuip haar er in. Maar goed, omdat u het zo aardig vraagt…” “Pak ook maar een grote handdoek en een emmer uit de badkamer, schat. Waarschijnlijk gooit ze haar lunch er uit als ze bijkomt.” Even later zat stiefma op haar knieën. “Je gaat je nu wél rustig houden? Ik had je vanmiddag gewaarschuwd… iets over een wolf in schaapskleren en zo.” Ik keek haar aan.
Ze wilde overeind komen, maar werd verrast door een golf braaksel, die ze nog nét in de emmer kwijt kon. “Houd u zich maar héél rustig, mevrouw. U heeft uw energie zo meteen hard nodig. By the way: ik arresteer u omdat u meneer met een mes aanviel én omdat u verdacht wordt van medeplichtigheid aan inbraak. Alles wat u zegt kan en zal tegen u gebruikt worden. Ik denk dat meneer aangifte tegen u gaat doen?” “Zeker weten. U gaat hier spijt van krijgen, mevrouw de Rooij.” Een andere stem klonk. “Goede avond. Da’s de tweede keer binnen een week dat ik hier binnenkom…”

De oudere agent die ons verhoord had na de inbraak kwam binnen en keek rond. “Zozo… Dit is iets heftiger dan de vorige keer…” De andere agent wees. “Inbreker. Kwam gewelddadig binnen, onder de drugs, zwaaiend met een bijl. Buiten gevecht gesteld met twee luchtbuksen. Mevrouw hier is blijkbaar familie van de inbreker; heeft hem hierheen gereden en viel meneer met een mes aan waar wij bij stonden. Meneer en mevrouw hebben haar buiten gevecht gesteld en mevrouw is daar nu van aan het herstellen. Althans… Dat probeert ze.”
Tijdens zijn verhaaltje braakte stiefma nog een keer. “Mooi. Meneer dáár mag naar de spoedeisende hulp; als hij daar klaar is, blijft hij onder bewaking in het ziekenhuis. Mevrouw mag mee naar het bureau en gaat ook in verzekerde bewaring. Ik ga even met de mensen hier praten.” Even later, met het ongewenste bezoek verdwenen, zette ik eerst een dubbele lap plastic in de sponning van het keukenraam. Joline zette koffie en dweilde daarna de keuken. Daarna waren we wéér een uur bezig om een verklaring af te leggen. De politieman telefoneerde met het bureau in Gorinchem, Wageningen en met de BSB in Soesterberg.
Na een uurtje zuchtte hij. “Dit is een redelijk complex verhaal, meneer Jonkman. Ik kan u geen ongelijk geven… Maar dat heeft u niet van mij gehoord!” Ik grinnikte. “Wát zei u? Ik verstond u niet goed…” Hij keek me aan. “Meneer Jonkman, ik stel u nogmaals de vraag: hoe wist u dat deze figuur er aan kwam?” Ik keek glashard terug. “Meneer, ik ben tweevoudig veteraan. Ik heb een instinct ontwikkeld voor als er onraad dreigt. Dat heeft me in Afghanistan het leven gered, en dat van mijn groep. Vanmiddag heb ik een confrontatie met mevrouw gehad, waarbij stiefzoon een bijrolletje speelde. Toen die twee binnen een straal van kilometer van hier waren, voelde ik al dat er wat loos was. Mijn vriendin heeft hier bij het keukenraam op de uitkijk gestaan; zag de cabrio van mevrouw. Vervolgens gingen wij in alarmmodus. We hebben die oudere meneer beneden bij de deur neergeslagen zien worden. Toen wisten we al hoe laat het was. Onze buksen staan sinds een paar weken halfgeladen in een kast op onze slaapkamer; binnen vijf seconden hadden ze in handen en waren we gereed om ons huis en onszelf te verdedigen.”
Hij zuchtte. “Ik heb de indruk dat u iets achterhoudt, meneer Jonkman.” “Dat is úw indruk meneer. Doe ermee wat u wilt.” Hij schudde zijn hoofd. “Ik ga er niets mee doen. Ik ben blij dat u ongeschonden uit deze confrontatie bent gekomen, en dat deze twee voorlopig uit de roulatie zijn… Een neef van mij heeft in Afghanistan gediend; Hij heeft me dingen verteld over zijn tijd daar. Mijn advies voor nu: neem een forse borrel en probeer te slapen. Mocht u naar aanleiding hiervan last krijgen…” Hij haalde een kaartje uit zijn zak, “dan is dit het nummer van slachtofferhulp. 24/7 bereikbaar.” “Die borrel gaat er wel in, denk ik. Het slapen weet ik nog niet.” zei Joline droogjes. Ik keek naar haar en zag haar ogen héél even ondeugend schitteren. De politieman stond op. “Ik ga u met rust laten. Binnenkort krijgt u een uitnodiging om op het bureau te komen praten, denk ik zo.”

We lieten hem uit. Op de camera van de benedenhal zagen we hoe hij naar buiten liep. Toen keek ik Joline aan en zij mij. Ze vloog me om de hals en ik hoorde: “Zullen we die borrel maar overslaan? En het proberen te slapen maar even uitstellen? Ik wil met mijn held naar bed!” “En ik met mijn lieve, dappere vriendin. Die naast me stond toen er een vent met een bijl ons aanviel en zonder meer iemand aanvloog die met een mes op me afkwam.” Ik knuffelde haar en zocht haar mond. We zoenden intiem en Joline wreef zich tegen me aan. “Kom ridder… Ik wil paardrijden!” Ze trok me de slaapkamer in en duwde me op bed. Meteen begon ze mijn broek los te knopen. “Hoho freule… Kalm aan een beetje…” Joline schudde haar hoofd. “Niks kalm aan. Ik wil je in me. Laten voelen dat ik van jou ben en jij van mij. Kleed je uit, helemaal.” Ik schopte mijn schoenen uit. Sokken, broek, boxer, overhemd en T-shirt volgden en vlogen in een hoek. Joline stond voor me en bekeek me. Toen ik naakt op bed zat, draaide ze zich om. “Kun je wéér helpen met de rits van mijn jurk, Kees?” Ik grinnikte. “Vrouwen… Dán weer dicht, dán weer open…” Ze draaide haar hoofd naar me toe en zei zachtjes: “Daar zijn de mannen over het algemeen best wel blij mee, vriendje van me.”

Haar jurk gleed even later van haar schouders, over haar heupen heen op de grond. “Maak m’n BH los, schat.” Ook die vloog in een hoek. Langzaam en sierlijk trok ze haar panty en slipje uit en even later stond ze naakt voor me. Ik kreeg een droge keel. “Schat… Je bent mooi. Zó mooi…” Ze glimlachte. “Jij ook, Kees.” Ze kroop naast me op bed en ik trok haar tegen me aan. We keken elkaar in de ogen. “Ook dit hebben we samen gefikst, Joline. Samen.” Ze knikte. “En wéér was ik woest. Woest op mensen die jou kwaad wilden doen. Mijn eerste schot…” Ze dacht even na. “Hij sprong van het aanrecht, keek naar jou en op dat moment zag ik alleen maar moordzucht. Ik dacht niet eens na, richtte de laser op zijn kop en drukte af. En had grote voldoening toen het schot daar kwam waar ik het hebben wilde: precies tussen zijn ogen.” Ik kuste haar. “En ik was apetrots op je, toen die eikel eenmaal lag. Je was ijskoud. Geen paniek, geen emoties, nee ijskoud.” Ze giebelde. “Da’s nu wel anders, Kees… Ik voel iets heel warms tussen mijn benen. Laten we het daar eens over hebben, en de familie de Rooij in hun eigen sop laten gaarkoken. Nu gaat het alleen over ons!”

Ze keek me aan: twee warme, zachte ogen. “Wil je… wil je in me komen, Kees? Langzaam en zachtjes?” Ik kuste haar. “Ik wil niets liever, schat. Wil jij bovenop? Jij wilde paardje rijden…” Ik lachte en Joline ook. Ik ging op m’n rug liggen. Ze kwam op me zitten en ik streelde langzaam over haar borsten. Ze leunde iets naar achteren, tegen mijn knieën aan. Langzaam liet ze zichzelf zakken, pakte mijn paal en leidde hem in haar warme grotje. “Kalm aan Kees… Even mezelf opwarmen…” Ze streelde over haar klitje. Ik streelde haar borsten, cirkelde om haar tepels heen, steeds ze nét niet rakend. Langzaam voelde ik haar warme poesje vochtiger worden. Joline had haar ogen nu gesloten en wipte heel voorzichtig op en neer. Alleen mijn eikel zat nog maar in haar. Haar vingers gingen sneller over haar clit en plotseling voelde ik haar schokken. Meteen daarna werd ze nat en hijgde ze: “Toe maar Kees… Nu helemaal in me komen!” “Jij zit nu te paard, schatje. Jij bepaalt hoe diep…” Ik kon m’n zin niet afmaken: ze liet zich in één keer zakken en kreunde: “Diep! Vul me op! Ik ga je helemaal leegmelken…”
Ze kneep met haar poesje en ging nu sneller op en neer. Ik kneep zachtjes in haar tepels en zag dat ze op haar onderlip beet. Ik stootte omhoog en haar ogen sperden zich open. “JA! Nog een keer! Neuk me! Vul me op… Ik…” Ze kwam niet verder: haar orgasme overviel haar. Ze kreunde, hijgde, ging snel op en neer en kneep mijn paal hard. “Oh ja… Lekker klaarkomen met jouw harde pik diep in me… Geef me je zaad, Kees! Spuit diep in me… Ik wil het voelen… Neuk je meisje!”
Ik was ook aan de eindsprint bezig en stootte diep in haar. “Jolientje… Ik ga… ook… klaarkomen… Lekker in jouw geile kutje spuiten… Kom, kus me!” Ik trok haar naar me toe en ze opende haar mond voor me. Onze tongen gleden over elkaar heen en dat trok mij over de streep. Ik trok haar aan haar billen zo dicht mogelijk tegen me aan en spoot! “Lekker geil in jou spuiten… In de mooiste vrouw die ik ken… Zo lekker…” “Ik voel je, schat… Lekker diep… Ik wil het allemaal hebben…”
Even later lagen we stil tegen elkaar aan. Af en toe een zoen of een streling. “Dit is heerlijk, schat… jij en ik… helemaal van elkaar…” Een zachte brom was het antwoord en ze kneep met haar spiertjes. “Jij bent van mij, Kees. En ik van jou. Daar komt niemand tussen.” “Zal nu ook een beetje moeilijk worden, schatje. Volgens mij past er nu nog geen vloeipapiertje tussen ons in, laat staan een ‘iemand’.” Ze draaide haar hoofd naar me toe. “Je bent een droogkloot, Kees Jonkman.” Ik knikte. “Nu wel even. Maar ik zal de productiechef van mijn zaadfabriekjes opdracht geven om…” Ze kwam overeind. “Dat doe je maar in je eigen tijd, meneertje. Nu gaan we lekker douchen en dan slapen. Dit avondje hakte er best in…”

Een kwartiertje later lagen we weer in bed, nu onder het dekbed. “Zou je wel kunnen slapen, Joline?” “Ik slaap al bijna Kees…” “Dat noemen ze de slaap der rechtvaardigen Jolientje.” Balou moest zich er weer mee bemoeien en Joline antwoordde gapend: “Nee hoor Balou. Dat is de ontspanning als je met de lekkerste vent van Veldhoven heerlijk hebt gevreeën. Iets met endorfinen of zo… En nu je berenbek dicht; ik wil lekker slapen.” Ze draaide haar rug naar me toe en wreef zich tegen me aan. “In de armen van mijn lieve vent.” “Nou lekker dan”, bromde Balou, “Er waren ooit nachten waar ik in jouw armen sliep, Jolientje Boogers…” De beer werd van zijn stoel en onder het dekbed gerukt en Joline sloeg haar armen om hem heen. “Zo. Nu tevreden? En nou je klep dicht en slapen, beer.” “Ik voel je tieten, Jolientje…” Met enige hulp van mijn hand gleed een berenpoot over Joline’s borsten. “Het valt me mee dat je ze kan vinden Balou…” Ik grinnikte. “Anders help ik je beer wel een beetje. Lekker slapen schat en lief zijn voor Jolientje, Balou.” Even later voelde ik me wegzakken…