Felix - 17

Bedankt voor de mooie reactie's, echt geweldig!
Dit deel zal geen sex bevatte, het leven bestaat niet alleen uit sex en opwinding.
Helaas ook uit serieuze dingen in het leven waarbij liefde en vriendschap centraal staat maar ook wat een impact het kan geven als je deze belangrijke dingen kwijt raakt.
Hopelijk kan dit gewaardeerd worden in dit deel,

De wereld lijkt stil om me heen te staan. Ik zie hoe Felix naar binnen komt gelopen. Zijn blik staat ongerust, hij kijkt naar me, ik hoor alleen 'Rick wat is er?'
Er vormt een onrustige steen in mijn maag. Na het tweede berichtje beluisterd te hebben was het duidelijk waarom Jeffrey me al die tijd bleef bellen.
Langzaam dringen zijn woorden door. Een ongeloof dringt zich op. Ik moet verwerken wat ik zojuist gehoord heb.
Ik voel een traan over mijn wang rollen en kijk Felix aan,

Het zachte fluwelen grote bankstel kietel tegen mijn blote onder armen. Felix neemt plaats naast me, nadat hij me hier zojuist in een soort van dwang neer gezet heeft. Rumoer klinkt vanuit alle kanten. Mensen om ons heen zijn uitgelaten, vrolijk door de muziek, de gezelligheid en de benodigde drankjes.
Niet begrijpend kijkt hij naar me. 'Wat is er Rick? wat is er aan de hand?'Vraagt hij nogmaals. Ik geef hem mijn telefoon. Ik krijg de woorden niet eens uit mijn mond. Waarschijnlijk is het ongeloof te groot.
Ik kijk hoe hij van me vandaan loopt met mijn telefoon in zijn hand om enigszins te kunnen verstaan wat er gezegd word. We kijken elkaar aan. 'Jezus Rick! Hij komt terug gelopen. Ook Felix weet niet wat hij moet zeggen.
'Ik wil weg Felix' geef ik aan. 'Sorry maar ik wil weg.. Blijf ik herhalen.
Hij kijkt me aan 'tuurlijk alleen ik kan je niet brengen Rick, ik heb te veel alcohol op.' Hij kijkt om zich heen en ik hoor hem mompelen 'verdomme is er nu niemand die ons weg kan brengen.'
Inmiddels lijkt ook Maurits lucht gekregen te hebben dat er iets gaande is. Hij komt de huiskamer binnen gelopen, loopt op ons af en kijkt ons beide aan 'Is er iets?
Felix loopt op hem af neemt hem mee een stukje verder op waar de herrie niet zo enorm is .Ze zijn in gesprek. Ik heb de moed niet eens om op te staan. Ik sluit mezelf compleet af.
'Ik Breng jullie wel.' Hij heft zijn hand omhoog met daarin een drankje 'Alcohol vrij, ik ben met de auto.'

'Ik kan ook alleen gaan Felix het is je ouders hun feest, ik bel mijn ouders wel.. ik bedoel.. Hij onderbreekt me 'geen denken aan Rick ik laat je niet alleen!'
'En je ouders dan? antwoord ik.
'Rick..er komen nog genoeg feestjes, mij ouders begrijpen dit, jij bent nu het aller belangrijkst .. Dus ik ga met je mee en ik wil er geen woord meer over horen' zegt hij resoluut.
Hij pakt me vast en trekt me van de bank af 'geef me twee minuten.' in grote passen zie ik hoe hij naar buiten beent richting de dansvloer waar hij zijn moeder zowat van af moet trekken.
Maurits staat naast me net zo onder de indruk van wat hij te horen heeft gekregen als ik.
Met zijn drieën lopen we de oprit op. Ik voel de steentjes onder mijn schoenen kraken. Achter het huis klinkt een enorme herrie. Zijn dure BMW staat blinkend op de oprit. Felix opend de deur van het achter portier laat me instappen en neemt vervolgens plaats naast me. Ik kijk hem aan 'moet je niet voorin zitten?'
Hij schud zijn hoofd gaat achter tegen de stoel leuning aanzitten en pakt mijn hand vast. Er volgt een stilte die bijna voelbaar lijkt, niemand lijkt meer iets te willen zeggen, wat valt er te zeggen?'
Deze vervalt pas als de woorden van Maurits tot me door dringen. 'Waarheen Rick?'
'Ja waarheen? Moeten we naar het ziekenhuis rijden? Naar zijn huis? Ik weet niet eens hoe het nu met hem is?

Rick... Rick je moet me terug bellen verdomme! Waarom pak je niet op? Het waren zijn woorden, de paniek de onrust. Ik moest goed luisteren. Soms viel hij weg, Jeffrey.
Ik wist dat er iets gruwelijk fout was. Zijn stem, zijn paniek was haast voelbaar door de telefoon.
Ik duwde daarom mijn telefoon nog dichter tegen mijn oor, ik wilde alle woorden goed verstaan.
Rick... Sam heeft ... Verdomme Rick... hij heeft zichzelf iets aangedaan, ik ... Rick... Zijn stem is vol emotie, de woorden onverstaanbaar. De verbinding word verbroken.
Mijn wereld zakt onder mijn voeten vandaan. De enigste woorden die door mijn hoofd stormen " ik wist het!! Ik wist het gewoon" en ik heb mijn voorgevoel genegeerd. Ik heb niets maar dan ook niets gedaan.

'Ik weet het niet Maurits ... Ik weet niet waar we heen moeten.. Mijn stem slaat over. Ik kijk hoe hij door de achteruit rij spiegel naar me kijkt en vervolgens naar Felix.
'Bel Jeffrey.'
Ik kijk Felix aan 'denk je dat ik dit niet al gedaan heb!' het klink geïrriteerder dan dat ik eigenlijk wil 'Hij pakt niet op,' antwoord ik gelaten als ik nogmaals hem probeer te bellen.
Ik kijk naar buiten.
'Weet je welk ziekenhuis hij is opgenomen? Ik schud mijn hoofd en kijk Maurits aan die voor het rode stoplicht snel achterom kijkt.
'Oké, het Sint Anna doen? Lijkt me voorhand liggend.
Ik knik.
Eindelijk gaat mijn telefoon als we met zijn drieën midden in de nacht voor het grote ziekenhuis uitstappen. We hebben geen informatie geen plan helemaal niets.
'Rick.. Het is de stem van Jeffrey.
'Sorry ik had je telefoontjes gemist ik moest.. Ik onderbreek hem 'waar is Sam?
Het blijft stil... Ik hoor hem zeggen 'in het Anna, ik weet niet hoe het met hem is Rick.. Ik weet alleen dat hij in kritieke toestand is opgenomen.
'Waar ben je Rick?
Ik slik de brok in mijn keel weg. 'Bij het Anna,' zeg ik haast onverstaanbaar,het zijn de enige woorden die ik uit lijk te kunnen persen.
'Kom anders eerst naar mij Rick ik weet niet... Ik denk niet dat we naar hem toe kunnen... Rick?
Ik knik aan de telefoon, stom want hij kan me helemaal niet zien. Maar mijn stem is weg. Mijn emoties zijn vlak. Ik probeer mezelf compleet af te sluiten. Waarschijnlijk is de impact te groot ik weet het niet.
Terug in de auto op weg naar Jeffrey. Ben ik stil.
Ik voel de hand van Felix over mijn been heen gaan. Hij probeerd me gerust te stellen wat ook hem niet lukt.
Ik had hem nooit mijn rug mogen toe keren. Ik wist dat het niet goed ging met Sam. Afgelopen week constateerde ik zelf nog dat hij er leeg en mager uitzag.
Ik wrijf onrustig door mijn gezicht. Mijn lichaam beeft zacht. Spanningen? de vermoeidheid? Uitwerking van de alcohol? Ik heb er geen controle op.

Zijn aanstekelijke glimlach staat ernstig. Zijn altijd vrolijke ogen staan ernstig. De reus die jeffrey heet. Een grote iets wat stevige vent. Een goed lachse kerel. Een avond met hem is een garantie voor een avond vol gezelligheid.
Hij opent de deur en pakt me vast. Hij laat me los en kijkt me aan met zijn blauwe ogen die rood doorlopend zijn 'wat moet die kakker hier? Vraagt hij zacht, terwijl zijn blik zich op Maurits vestigd.
Ik kijk om en kijk naar Felix en Maurits die nog bij de auto staan.'Hij heeft ons weg gebracht Jeffrey, maakt het iets uit dat hij erbij is?'
'Hij is een ...antwoord hij. 'Ja een kakker een eikel dat weet ik jeffrey maar hij is ook een goede vriend van Felix,ga niet moeilijk doen niet nu..
Hij knikt zacht 'oké.'
Hij laat ons binnen. Het is een rare gewaarwording om hier midden in de nacht naar binnen te lopen. Zijn ouders zijn allebei wakker.
We nemen plaats in de tuin, op mijn verzoek. De warmte binnen verstikt me of dit echt komt door de warmte? Ik heb geen idee?
Ik heb geen zin in prietpraat ik wil weten wat er gebeurd is, hoe het nu met hem gaat?
'Wat is er gebeurd Jeffrey?'
Hij kijkt ons aan en haalt zijn schouders op 'ik weet alleen dat hij door zijn broer gevonden is, bewusteloos op zijn bed.'Overdosis drugs, pillen, alcohol of een combinatie? Ze weten het niet. Ze hebben hem in alle spoed naar het ziekenhuis gebracht meer weet ik niet.'
Zijn broer appte me,hij vertelde dat het niet goed ging met Sam, pas toen ik hem zelf belde omdat hij niets meer liet weten vertelde hij kort wat er gebeurd is.
'Hij... Zijn stem valt stil... Hij heeft me vanmiddag nog gebeld... Sam.. vertelde dat hij zin had in morgen, wij drieën... Waarom Rick? Hij had toch naar ons kunnen komen... We hadden hem samen toch kunnen helpen?.. Waarom doet hij zoiets?'
De tranen stromen langs zijn wangen. Ik zeg niets kijk alleen naar hem.

Het waren zijn woorden die er flink inhakte. We hadden hem kunnen helpen Rick. Wij samen.. Wij hadden Sam kunnen helpen.

Mijn moeder pakt me stevig vast 'ik vind het zo erg voor je Rick... En voor Sam natuurlijk. Ze pakt mijn gezicht vast en blijft me kussen. 'Mam.. ' ik haal haar hand van mijn gezicht en trek een kleine glimlach over mijn gezicht.
Na het bezoekje midden in de nacht bij Jeffrey besloten we niet naar het ziekenhuis te gaan. Jeffrey kreeg nog contact met Sam zijn broer. Het was een telefoontje die je nooit hoopt te krijgen .. Zijn woorden waren niet hoopvol. Sam lag in een kunstmatige coma zijn toestand was ernstig. Zijn ouders wilde niet dat wij kwamen niet nu.
Het kon me weinig schelen, ik wilde de auto terug instappen en gaan. Ik wilde met eigen ogen zien hoe hij er aan toe is. Ik wilde hem zien,vast houden en zeggen hoeveel het me spijt.
Jullie kunnen hier blijven? Ik schudde mijn hoofd 'sorry ik wil naar huis Jeffrey.' Ik voelde de vermoeidheid toeslaan. Ik wilde naar huis, naar mijn ouders die inmiddels op de hoogte waren.
Ik keek naar Felix 'ik wil gewoon naar huis oké, naar mijn eigen huis.' hij knikte 'tuurlijk.' Ik wist dat ik ook bij hem kon blijven dat was eigenlijk ook de bedoeling maar nu.. Ik wilde naar mijn ouders.
'Felix? Hij keek op. 'Blijf je dan bij mij... Ik bedoel als mij ouders het goed vinden ik wil niet alleen zijn, niet nu.'
Hij glimlachte pakte me vast en drukte me stevig tegen hem aan' tuurlijk blijf ik bij je.'
Maurits bracht ons weer netjes naar mijn huis. Hij zei weinig maar ik zag aan hem hoeveel het met hem deed.

Ik trek mijn kleding uit en ga alleen met mijn boxer aan in mijn bed liggen. Ik staar naar het plafon, kijk pas op als Felix de slaapkamer in loopt.
Ik ben blij dat mijn ouders het beide goed keurde. Ze zaggen ook wel in dat ik hem nu nodig heb en niet alleen wil zijn.
Hij gaat op de rand van het bed zitten en kijkt rond. Mijn zolderkamer, ik was altijd best tevrede over de grote en de luxe die ik hier had maar tegen over Felix is dit niks.
'Je hebt een gezellige kamer.' hij glimlacht en kijkt me aan.
Ik knikt 'het is allemaal niet zo luxe als bij jou.'
Hij haalt zijn schouders op 'nou en? Is dat nodig dan?
'Nee maar... Hij onderbreekt me 'maar wat Rick? blijf je nu echt denken dat het me iets uit maakt dat je ouders niet zo rijk zijn als de mijne... Je hebt geweldige lieve ouders Rick.
Hij trekt zijn overhemd over zijn hoofd legt deze op de grond en draait zich opnieuw naar me toe.
'Nogmaals je hebt een gezellige kamer' pak het dit keer alsjeblieft op als een compliment. Hij staat op en opent zijn pantalon die hij meteen naar beneden trekt.
In zijn strakke dure boxer staat hij voor me. Aantrekkelijk zoals altijd.
Zijn mooie licht gespierde getinte lichaam. Zijn gel lijkt zijn werk minder goed gedaan te hebben zijn normale achterover gekamde haren, hangen nu bijna woest voor zijn prachtige grote blauwe ogen, waardoor zijn perfecte gevormde wenkbrouwen niet zichtbaar zijn. Zijn volle bovenlip krult wat omhoog en zijn rechte neus glimt door de verlichting die mijn schemer lamp afgeeft. Normaal is dit beeld al genoeg om hem het bed in te trekken en heerlijke geile wilde sex met hem te hebben.
Even voel ik een tinteling door mijn lichaam gaan als deze prachtige sexy boy naast me gaat liggen in mijn krappe twijfelaar en naar me kijkt.
Maar ik kan het niet, niet nu.

Hij kijkt naar me. We liggen beide op onze zij kijkend naar elkaar.Hij zegt niets en streelt zacht door mijn donkere haren met de toppen van zijn slanke vingers.
Je kunt je groot blijven houden alles proberen weg te duwen, jezelf afsluiten. Maar nu hier samen met Felix in mijn bed voel ik me kwetsbaar.
Zijn vingers strelen zacht over mijn gezicht. Ik voel een traan over mijn gezicht glijden. Ik til mijn hand op om deze weg te vegen.
'Rick het maakt niet uit,' fluisterd hij zacht. Hij pakt mijn gezicht voorzichtig vast geeft me een kus en duwt me dan nog dichter tegen hem aan.
Ik voel mijn verdriet, ik kan het niet meer weg stoppen. De tranen blijven stromen.
Ik voel schuld, machteloosheid.
'Het is allemaal mijn schuld Felix!'
Hij laat me los en kijkt me aan 'Rick dit is niet jou fout je hebt dit nooit gewild, hoe kan je dit nou zeggen?' Hij pakt mijn gezicht opnieuw vast. Ik ruik zijn bekende heerlijke geur als hij me opnieuw aankijkt 'hij had problemen Rick, problemen vooral met zichzelf ... Zover ik kan inschatten al wen hele tijd. Ja.. jij, ik ,en ook Jeffrey hadden moeten zien dat het niet goed met hem ging daar ben ik het helemaal mee eens.'
'Rick?
Ik veeg mijn tranen weg en kijk hem aan.
'Hij gaat er gewoon boven op komen.'
'En zo niet? Antwoord ik. Het blijft even stil 'dat moet gewoon Rick, hij gaat er boven op komen oké.'
Ik draai mezelf van hem af en staar weer naar het wel bekende witte plafon. Ik knik zacht. Ik wil hem geloven, ik moet hem geloven anders word ik gek.
Hij kruipt tegen me aan en laat zijn hoofd op mijn borst rusten. Zijn vingers strelen opnieuw. We zeggen niets meer,voordat ik mijn ogen sluit kijk ik op de klok die half zes in de ochtend aan geeft. Ik voel hoe moe ik ben, Felix ook ik hoor hem zacht snurken. Ik streel door zijn haren blijf naar mijn gevoel nog uren naar het plafon staren met een slapende Felix half op me.
Mijn gedachte's tollen, mijn verdriet is groot veel groter dan ik toe wil geven naar mezelf toe. De gedachte's dat ik hem kwijtraak maken me bijna gek.
Ik had hem nooit mijn rug mogen toe keren. Ondanks wat hij gedaan heeft.. Het blijft Sam ..de mooie jongen met zijn licht blonde haren,zijn grote bruine ogen zijn kuiltjes in zijn wangen als hij lacht.

'Zo hallooo,' toen je moeder aangaf dat ik gewoon naar boven kon lopen had ze er wel even bij kunnen vermelden dat ik hier twee half naakte mannen zou aantreffen.'
Ik kijk hem nog volledig van de wereld aan. Het dringt niet meteen door waar ik ben, met wie, en dat Jeffrey hier nu wat ongemakkelijk kijkend naar Felix en mij in mijn zolderkamer staat.
'Ben je wakker Rick? Vraagt Jeffrey. Ik wrijf door mijn ogen en kom omhoog. Met een krakende stem antwoord ik 'ja nu wel...wat doe je hier? Hoe laat is het?
Hij glimlacht 'het is half één in de middag en ik heb beter nieuws dan vannacht 'hij is de nacht doorgekomen.. Sam en zijn toestand is verbeter dus dat is goed nieuws.'
Ik voel langs mij het bed opnieuw bewegen. Felix kreunt en wrijft door zijn ogen, ook hij lijkt amper te beseffen waar hij is en waarom Jeffrey in de slaapkamer staat.
Ik veer op 'echt .. echt waar ? Meteen ben ik wakker.
'Eeuhm, misschien kan ik beter even beneden wachten, zodat jullie samen iets aan kunnen trekken. Ik trek mijn wenkbrauw omhoog 'we hebben gewoon onze boxers aan.'
Hij glimlacht 'dat kan wel zijn maar toch... Ik wacht wel beneden, ik hou je moeder wel even gezelschap, hij knipoogt en loopt naar de deur.
Ik knik.
Ik kijk naar Felix en glimlach 'heb je het gehoord?
Hij knikt slaperig en glimlacht als ik hem vast pak en hem een kus op zijn mond geef. Ik weet niet hoe snel ik uit bed moet komen om naar beneden te komen.

Een aantal dagen later,

Alleen loop ik door de lange witte gangen. In mijn rechter hand heb ik een grote knuffel beer vast.
Kan ik deze wel geven? Misschien wat kinderachtig gezien onze leeftijden. Ineens slaan de twijfels weer toe. Kan je iemand die zich een aantal dagen geleden zelf van het leven wilde beroven wel zoiets totaal nutteloos geven.
Ik lees nu pas wat er echt op de beer staat 'get well soon' in een rose hart, niet eens gezien toen ik hem kocht.
Ik vloek in mezelf 'wat heerlijk ongepast Rick, wie koopt er nu een belachelijke beer met deze tekst en geeft hem aan zijn vriend die zich... Ik stop en ga zitten op één van de bankjes in het bijna steriel gebouw.
Ik kijk voor me uit. De afgelopen dagen waren intens, heftig, onwerkelijk.
Het goede nieuws is dat hij er boven op is gekomen,lichamelijk dan.
De eerste dagen wilde hij zelf geen bezoek ontvangen. Ik hoorde zelfs van Jeffrey dat ze zijn vader het ziekenhuis hebben uit gegooid wegens ongepast gedrag, terwijl zijn zoon ... Arme Sam.
Mijn behoefte om hem te zien en spreken was groot. En nu ik hier alleen zit met deze kl*te beer in mijn hand weet ik het ineens niet meer.
Ik vind het moeilijk om hem onder ogen te komen wetend wat hij gedaan heeft.Het is moeilijk te begrijpen.. Waarom?'
Misschien ben ik bang voor de waarheid, dat alles door mij komt. Het is waar wat Felix tijden geleden benoemde toen ik samen op zijn boot compleet verliefd op rozen liep, ik was zijn uitspraak bijna vergeten tot gisternacht toen deze ineens de revue passeerde " Hij lijkt gebroken Rick nadat jij je rug naar hem hebt toegekeerd" merkte Felix op toen ik duidelijk liet weten dat onze vriendschap wat mijn betreft over was.
Maar was het echt allemaal mijn schuld? Felix vond van niet, ook mijn ouders en Jeffrey zeiden van niet. Ik kwelde mezelf met deze gedachtes.
Felix is al deze dagen bij mij gebleven, mijn ouders vonden het goed. En ook zijn ouders leefde met ons mee en vonden het prima dat hun zoon zijn vriendje steunde.
Hij steunde me, ging samen met mij jeffrey en maurits naar school, praatte met me, maakt mijn ontbijt, hielp mijn moeder mee met koken, waardoor ik achter zijn grote verborgen getalenteerde passie kwam, hij kuste me, streelde me totdat ik rustig in slaap viel dicht tegen hem aan en hield me vast wanneer ik dit nodig had.
Ik hield van hem misschien nog wel meer dan dat ik al deed.
We hadden al die dagen geen sex met elkaar terwijl we half naakt tegen elkaar aan lagen. Hij nam me in zijn armen en drukte me tegen hem aan.
Tegen zijn warme lichaam,voelde ik zijn stijve lul zacht onbedoelt tegen me aan. Het maakte hem niet uit. Tuurlijk zou hij me gewild hebben als ik hem toe zou laten, maar hij drong zich niet op. Ik voelde me verbonden met hem misschien nog wel meer dan tijdens de sex.
Ik hield van hem en hij van mij. We groeide ondanks wat er gebeurd was nog dichter naar elkaar toe.

Ik zit nog steeds alleen in de lange witte gang met die stome beer in mijn hand geklemd.
Ik kijk naar een vader en een moeder die samen met hun huilend zoontje voorbij komen gelopen. Zijn moeder zet hem op een bankje en gaat naast hem zitten om te troosten. Zijn vader loopt de toiletten uit en dept de bloedende schaafwond met een stuk papier.
Ik sta op en loopt naar het gezin. 'Kan ik iets doen? Vraag ik mezelf richtend tot zijn moeder. Ze glimlacht en schudt haar hoofd 'ik denk dat het wel mee valt.'
Ik knik kijkt naar het jongetje en vraag 'wil jij deze goed maak beer van mij hebben? Het jongentje knikt en kijk me door zijn tranen heen aan. Ik geef hem de beer en loopt weg de lange gang terug in. Ik heb geen kado nodig om hem te zeggen hoe ik me voel.
Ik weet niet eens of hij me wil zien of spreken.
Ik wil laten zien dat ik er voor hem ben nu, morgen en daarna. Ik wil hem dit zelf vertellen zonder Felix , ik wil hem vertellen wat het met me gedaan heeft de wetenschap dat hij er bijna niet meer was, niet nu maar wel in de toekomst.
Ik hoop dat gelukkig kan worden samen met mij, Jeffrey en Felix.
Ik kijk op het briefje waar zijn kamer nummer op staat. Ik sta voor een witte gesloten deur. Ik zucht en heb moeite met het in bedwang houden van mijn zenuwen. Mijn handen trillen en mijn ooglid trekt trillend op en neer.
Ik pak de klink van de deur vast en open de deur.
Hij kijkt op. Zijn bruine grote ogen kijken me recht aan. Ik glimlach en kom tot het besef dat ik ontzettend dankbaar ben dat hij er nog is.


'