Mini - 162

Vrijdagochtend… Laatste werkdag voor de kerstvakantie! Dat was de eerste gedachte die bij me binnenkwam, toen de wekker afliep. Lekker anderhalve week niet naar Gorinchem, maar leuke dingen doen! Bij Joline kwamen blijkbaar er wat andere gedachten naar boven: met een hartgrondige kreun kwam ze overeind. “Ahhhh…. Wat heb ik geslapen! En ik ben stijf… nog steeds!” Ik boog me over haar heen en gaf haar een zoen. “Ik nog niet, mooie dame. Maar als ik nu langer dan vijf seconden naar jouw mooie borsten kijk, ben ik ook stijf, hoor.”
Een pets op mijn hoofd was mijn beloning. “Smeerlapje.” Ik trapte het dekbed van ons af. “Kom. Lekker douchen. Goed warm, dan trekt die stijfheid wel weg.” Joline bromde iets. “Wat zei je schat?” “Ik zei: als het water maar warm genoeg is neemt jouw stijfheid alleen maar toe.” Ik grinnikte en knikte. “Precies. Geniet ervan. En nu: douchen.”

Eenmaal opgefrist en aangekleed pakte ik de weekendtassen en zette die op bed. “Vanmiddag lekker rennen schat. Onder leiding van je eigen fitnessbeul. Daar word je ook soepel van.” Joline ging mokkend zitten. “Ik staak. Ik ben hoofd backoffice van een ingenieursbureau. En wat heb ik deze week gedaan? Dinsdag afgebeuld door een ex-Infanterist, woensdag door een heel lief uitziend meisje in een fitnesszaal, gisteren door een ex-sergeant-majoor op een ijzig koud dak, en vandaag zou ik weer afgeknepen worden door een voormalig sergeant van de Infanterie en vanavond door dans-echtpaar? Dat stond allemaal niét in de kleine lettertjes.” Ik sloeg mijn arm om haar heen. “Dan had je ze maar moeten laten lezen door Angelique, schoonheid. Die is specialist ‘kleine lettertjes’. Passen, volgens Fred, goed bij haar postuur. Maar vooruit, ik zal je matsen: wil je koffie of thee bij je ontbijt?” Ze bromde: “Koffie. En een beetje normaal bakje graag. Geen koffie a la Rob.”

We kleedden ons aan, nadat Joline me erop gewezen had dat we ons ‘netjes’ moesten kleden. “We moeten we een beetje feestelijk uitzien vandaag, Kees. Theo vroeg daar gisteren om. Iedereen in het gebouw is om 15:00 uitgenodigd in de grote zaal op de eerste verdieping voor een kerstborrel.” “Oh? Dat heb ik even gemist. Goed dat je het zegt…” Joline trok een mooie witte rok aan met een rode trui, hakjes en een rode panty, ik mijn nette blauwe pak. Even later zaten we lekker te eten.
Plagend vroeg ik: “Hoe denk je dat Meike nu zit te ontbijten?” Joline keek me lang en peinzend aan. “Ik twijfel er aan of ik je ga verzuipen in een bad met drie grote haaien of dat ik je een liefdevol duwtje geef als je dicht langs de balustrade van het balkon staat, Kees. Ga nog even door met dit soort opmerkingen en ik neem het besluit.” “Doe me dan die haaien maar. In het kader van de circulaire samenleving, zeg maar. En dan hebben die beesten ook eens een leuk dagje.” Een grom was het antwoord.

“Hé dame! Doe eens wat opgewekter! Vanaf vanmiddag 17:00 hebben we anderhalve week vrij! Leuke dingen doen en zo… Vanavond dansles, zaterdag lekker luisteren naar mooie muziek van je privé toeteraar, een avondje in Rhenen, plannen maken voor je bruiloft… Kom op, geen reden om zo te mopperen.” Ze keek me aan. “Ja, dat is allemaal wel zo en daar ga ik ook van genieten, maar…” Er was een bepaalde trek op haar gezicht die me niet beviel. “Joline… Wat zit jou dwars?”
Ze keek nietsziend naar buiten. “De week tussen Kerst en oud-en-nieuw was ik altijd thuis, Kees. Samen met Ton en Rob. Hadden we het altijd vreselijk gezellig met Pa en Ma. Dat gaan we dit jaar missen, en daar baal ik best wel van.” Ik dacht even na en zei toen: “Ik wil best samen met jou, Rob en Tony kerst in Malden vieren. Lijkt me heel gezellig. Maar leggen we daarmee niet een té grote belasting op die twee?” Ze schudde haar hoofd. “Ma liet me vorig weekend, bij het afscheid zachtjes weten dat ze best wel opzag tegen een kerst zonder kinderen. ‘Het zal hier stil worden, meisje’, zei ze. En Pa knikte toen.”

Ik stond op. “Dan ga je straks Claar, Ton, Mel en Rob bellen; informeren wat hun plannen zijn en vragen of zij zin hebben in nóg een weekend Malden. En vervolgens Tony: of zij gereed is voor een kerstfeest met drie extra monden. Of twee of eentje, afhankelijk van de plannen van de rest. En vervolgens ga je ophouden met miepen en vandaag weer jezelf zijn: de personificatie van…”
Verder kwam ik niet. Joline vloog me om de hals en ik voelde een paar druppels in mijn nek. Ze snikte: “En daarom hou ik van jou…” Ik liet haar even uithuilen, maakte me wat los van haar en knipoogde. “Malle meid. Ik kan jou toch niet laten kniezen hier? En Tony toch ook niet? Om acht uur ga je met Tony bellen! En als je de uitslag hebt, bellen we daarna met de rest, oké?” Ze knikte, nog met tranen in haar ogen. “En nu ga je je gezicht in orde maken. Anders denkt Fred dat ik je heb liggen meppen vannacht en krijg ik de hele dag commentaar!”

Even later kwam er een andere, opgewekte Joline uit de slaapkamer. Ik waarschuwde haar toch nog maar even. “Lieve schat, hou er rekening mee dat jouw ouders misschien andere plannen hebben gemaakt. Dat ze bijvoorbeeld de kerstdagen weg zijn…” Ze knikte. “Dat kan, en zou jammer zijn. Maar dan weet ik in ieder geval dat jij bereid was om toe te geven aan mijn rare nukken.” Ik knipoogde. “Hou er rekening mee dat daar ook een grens aan is, dame.” Ze lachte lief terug. “Ik heb zo mijn maniertjes om die grens wat op te rekken…” Ze zette een voet op de sport van een barkruk en trok haar rok iets op. “Hmmm. Ik ga die middeltjes vanavond eens nader inspecteren.” Ze keek me aan. “Dat mag. En ergens deze vakantie ben ik een hele dag van jou. Omdat ik gisteravond toch in slaap ben gevallen en vanwege jouw reactie zonet.” Ze knuffelde me en ik hoorde in mijn oor: “Een hele dag een lief meisje in huis met sexy kleren aan… Helemaal voor jou.” We keken elkaar aan en ze knikte. “Ik meen het, Kees.” “Dank je wel, schat. Ik zal ervan genieten.”

En met een blik op m’n horloge: “Kom, we gaan naar die andere malloten. De laatste eindjes aan elkaar knopen in Gorinchem, lekker rennen en dan de jaarafsluiting.” Eenmaal aan het werk, ging de tijd best vlot; de laatste puntjes moesten nog op de ‘i’gezet worden bij twee kleinere projectjes. Om elf uur bereidde ik op m’n eigen bureau wat voor voor het ‘rondje rennen’. Al kijkend op Google Earth ontstond een plannetje en ik gniffelde. Dit rondje zou ze nog lang heugen…
Even later liep ik de groepsruimte in. “Kom lui, omkleden, om twaalf uur iedereen in de hal en lekker rennen.” Er klonk links en rechts wat gebrom, maar de weekendtassen werden tevoorschijn gehaald. Ik liep m’n eigen bureau binnen en begon me om te kleden. Even later stond Frits achter me. “Kees… mag ik even binnen komen?” Ik knikte en hij sloot de deur achter zich. “Dochterlief was gisteren helemaal gesloopt en heeft in de auto zitten janken. En vervolgens hebben we, m’n vrouw en ik, een uurtje met haar zitten praten. Ik denk dat we de goeie kant uit gaan. Dank je wel.” Ik wees richting Backoffice. “Je moet hén bedanken, Frits. Fred en Joline. Die stonden te blauwbekken op het dak. Ik niet. Maar nu…” Hij zuchtte en ik knikte. “Jawel meneer. Lopen. Door de nu nog natte sneeuw. Vanavond is het weer wit in Nederland, volgens de geleerden. Dus jullie hebben mazzel. Eruit!”

We liepen naar de hal en ik hield appél. “Directie? Receptie? Piraten? Backoffice? Team Miranda? Freek? Meike?” Op elk woord kan een bevestigend antwoord. “Mooi mensen. We gaan een aardig stukkie rennen, maar ook wat andere dingen doen. Zorg dat je zakken helemaal leeg zijn, want die sneeuw en regen maken alles zeiknat. Wat er nog in je zakken zit nú even op de receptie van DT leggen. Daarna: mij volgen en bijblijven. Joline, vandaag ben jij veegploeg. En vooruit, je mag Fred er ook voor gebruiken.”
We renden even later naar buiten, waar de natte sneeuw hard in ons gezicht sloeg. Ik riep, boven de wind uit: “Lekker doorrennen, mensen! Dan blijf je ten minste warm! En bijblijven!” In een behoorlijk tempo liep ik richting Mc. Donalds… en er voorbij, een stuk naar het westen. Na anderhalve kilometer maakte ik een grote bocht om een distributiecentrum heen en liep weer richting DT. Vlak voor het kartingcentrum liep ik langs het hek naar het noorden.
Op Google Earth liep daar een sloot van tien meter breed tussen het industrieterrein en de snelweg. Een driehoekig eilandje er midden in. Verrassing! Zonder te aarzelen rende ik de slootkant af en het water in. KOUD! De sloot was dieper dan ik dacht en na een paar meter moest ik een stukje zwemmen, voordat ik aan de overkant was. Daar draaide ik me om en zag nog nét Marion met een gil het water in plonzen. André hield haar vast, Freek en Meike plonsden ook in het water en als laatsten kwamen Fred en Joline er meteen achteraan . Mooi, iedereen er in.
Ik draaide me om en rende langs de kant van de sloot verder, het eilandje rond. Even later kwam ik op dezelfde plek weer uit, net op tijd om Joline en Fred op de kant te zien krabbelen. "Eilandje rondrennen, daarna weer terugzwemmen!" "Idioot!", gromde Fred. Wéér het water in, zwemmen, waden en weer op de kant. Ik wachtte even al dribbelend, totdat iedereen bij was en ving een boze blik van Joline op. Haar haren zagen er niet uit! “Iedereen weer bij? Mooi. Goed mensen, dit was het makkelijkste deel…” Er klonken wat grommen, maar wonder boven wonder geen gevloek.
In een iets langzamer tempo rende ik weer terug, langs de fitness, richting DT. Bij de fitness stond Mariëtte voor het raam, lachte, stak haar duim op en zwaaide. Bij DT geen ‘morele momentjes’ deze keer; ik rende rechtstreeks naar de voordeur. Daar, iets uit de wind riep ik: “Schoenen en sokken uit en naar binnen! Spullen pakken en meteen douchen. Heet!” Angelique, die vlak bij me stond, mopperde: “Wat heb jij een soepele bui, Kees… Zo ken ik je niet.” “Jij mag koud douchen, schoonheid, als je dat wilt. Samen met je liefje.” Henry gromde: “Ik dacht het niet meissie. Ik ga zo meteen voor een tweedegraads verbranding, zo heet wordt dat water!”

We liepen naar binnen en Tineke keek vanuit de receptie nogal verontrust naar het gore water wat uit de kleren kwam. “Wat hebben júllie in hemelsnaam gedaan?” Ik wees naar buiten. “Dat heet ‘sneeuw’, Tineke. Dat is best wel nat.” “Maak dat de kat wijs, Kees. Ruimen jullie zelf straks die modderzooi even op in mijn mooie schone hal?” Ik bleef even hangen bij de desk. “Ik kom zo meteen wel even schoonmaken, Tineke. Maar kun jij ondertussen bij de bakker twintig warme saucijzenbroodjes laten bezorgen? Ik betaal.” Ze lachte. “Alleen als wij er ook eentje krijgen.” Ze wees op Anneke, die net aan kwam lopen. Ik zuchtte. “Corruptie viert hoogtij, merk ik wel. Vooruit, twee en twintig dan.” “Die zijn hier met twintig minuten, Kees.” “Mooi, dame. Bel maar als de auto voor komt rijden, dan betaal ik meteen. En nu ga ik douchen!” Ik pakte mijn schone kleren en weekendtas en ging naar de douche. Daar kwamen Rob, Frits en Freek juist uit. “Kijk, daar hebben we onze dorpsidioot. Als je nog eens wat weet, Kees…Midden December bij een gillende sneeuwbui iedereen de sloot in jagen… Heel DT ligt in de kerstvakantie ziek in bed!” Ik grijnsde breed. “Het zal wel meevallen, hoor. Je lichaam heeft niet eens de kans gehad om koud te worden.”

Ik sprong even later onder een koude douche en draaide de warme kraan langzaam steeds iets verder open. Heerlijk! Daarna afdrogen, aankleden en richting receptie. Tot mijn verwondering was de vloer kurkdroog en schoon. “Tja… In ruil voor een lekker saucijzenbroodje geven wij wat meer service, Kees.” Tineke knipoogde. “Dank je wel, schoonheid. Ik zag me al in een schortje met een emmer en een dweil in handen…” Even later kwam het busje van de warme bakker voorrijden; ik betaalde de broodjes, gaf er twee aan Tineke en Anneke en nam de doos mee in de groepsruimte. Ik keek rond: natte haren, rode gezichten en een aantal sarcastische opmerkingen. Ik zette de doos op tafel. “Zo, bikkels… Alles laten vallen: warme saucijzenbroodjes. Als wiedergutmachung, zeg maar.”
Joline kwam naar me toe. “Dat is ook wel nodig ook, Kees. Ik hoorde al voorstellen om je op een hele creatieve, pijnlijke en langzame manier van het leven te beroven.” Ze zweeg even. “En ik zou meegedaan hebben. Je weet wel hoe, rotzakje.” Ze lachte en gaf me een zoen.
Even later zat iedereen van een warm broodje te genieten en kwamen de verhalen los. “Toen ik Kees die sloot in zag plonzen dacht ik: ‘Die is helemaal geschift.’ ‘Over twee dagen is iedereen snipverkouden!’ Henk bromde: “Hoor je gisteren dat je je vandaag netjes uit moet dossen, dus ben ik even naar de kapper geweest voor een permanentje. Lig je verdorie in een of andere stinksloot. Dááág permanentje!” We moesten lachen; Henk z’n hoofd was een glimmende biljartbal.
“Ja, en het ergste in nog: die sloot loopt door tot achter de Mc. Donalds. Wie weet wat die lui elke dag in die sloot mieteren…” Ik tikte even met mijn lepeltje op mijn kopje. “Lui, luister even. Ja, dit was best wel koud. Maar je lichaam heeft er niks van meegekregen, hoor. Jullie waren behoorlijk warm gelopen voordat we gingen zwemmen. Heel even heeft je bloed wat kou mee naar binnen meegenomen, maar op de terugweg werd die kou alweer afgevoerd. Het zou anders geweest zijn als ik jullie honderd meter had laten zwemmen. Dat heb ik expres maar niet gedaan, want dan zou ik ingehaald worden door Joline…” “Die je vervolgens zou verzuipen!” kwam het bitse commentaar van haar. “Ik hou ook van jou, schat…”
Fred had Freek en Meike meegenomen; die zaten in een hoekje. Ik zag Meike iets in Freek z’n oor fluisteren. De jongen lachte. “Mogen wij meegenieten, Meike?” Ze kleurde lichtjes. “Ik zei tegen Freek dat het gisteren op het dak een stuk kouder was, meneer.” Ze was even stil en zei toen: “Maar misschien had ik dat ook wel verdiend.” Fred knipoogde naar haar en Joline zei rustig: “Klopt. En je hebt er van geleerd. En dat was vandaag te merken. Prima.” Verder maakte ze er geen woorden aan vuil.

Na de lunch riep ik de piraten nog even bijeen voor een korte bespreking over het volgende jaar. We evalueerden het afgelopen halve jaar en waren het er over eens dat de Piraten een prima team was. “Jongens… Bedankt hiervoor! Jullie verdienste!” Het even stil en toen stond Henry op. “Ik wil ook wat zeggen. Toen ik hier 9 maanden geleden kwam, was dat voornamelijk om het werk. Leuke projecten, afwisselend werk, vaak buiten… Geen ‘standaard ingenieursbureau’. Toen Kees kwam, heb ik serieus overwogen om ontslag te nemen en ergens anders te gaan werken. Er waren best wel wat zaken die me in feite niet aan stonden. Ik gaf mezelf twee maanden, dan zou ik beslissen. Na één maand wist ik het al en ik bleef. Gewoon: om het werk en de collega’s. Deze groepsruimte is een heel warm bad. Dank jullie wel.”
“Dat warme bad miste ik anders net behoorlijk, meneer Claassen. Ik kwam in een ijskoude stinksloot terecht…” Theo was stilletjes binnengekomen. “Wat zijn jullie aan het doen, Kees?” “Een soort informele evaluatie van het afgelopen halve jaar, Theo. Aan elkaar vertellen hoe lief we elkaar vinden en zo…”
Hij grijnsde gemeen. “Dat zal dan een korte evaluatie zijn, denk ik.” Er klonk onderdrukt gegrom van diverse kanten. Theo’s grijns ging over in een glimlach. “Oké stelletje muiters… Ik wil, voordat ik aan m’n stutten trek en de Franse Alpen ga bekijken, speciaal de Piraten bedanken voor jullie inzet. Niet alleen hebben jullie een project van 40 miljoen naar binnen gehaald door een aantal maanden keihard er aan te werken, jullie hebben er ook voor gezorgd dat we Damen als klant hebben. Afgelopen week mochten we weer een nieuwe klant verwelkomen: een producent van windmolenparken op zee. Totaal onverwacht. Hadden een aantal service-vessels bij Damen besteld en waren daar aan de praat geraakt. Damen heeft ze naar ons verwezen en zojuist heb ik, met nog natte haren, een mail gelezen waarin ze definitief bevestigen dat ze met ons in zee willen gaan. Jullie verdienste. Da’s het zakelijke deel. Maar voor mij is het menselijk deel belangrijker. Jullie hebben er voor gezorgd dat een behoorlijk deel van DT langzaam maar zeker op jullie manier gaat werken. Ben ik hartstikke blij mee. ‘Teamwork’ is iets wat bij jullie hoog in het vaandel staat en daar hou ik van. En dat je dan af en toe eens door een vieze stinksloot moet waden of moet staan blauwbekken in Veldhoven… Nou ja, dat neem ik maar op de koop toe. Een hele fijne kerstvakantie gewenst! Ik ga de Franse Alpen in met Gertie. Marion bewaakt het fort tot de 29e, daarna neemt Angelique het over. Mijn telefoon ligt thuis; ik kan DT gerust verlaten. Voor het eerst in vier jaar vakantie zonder zakelijk gezeik… Heerlijk!” Hij gaf ons elk een hand en verdween.

“Heeft hij ook verdiend… Nog nooit zo’n goeie baas gehad.” Frits zei het zachtjes, maar de rest knikte. “Oké mensen, we gaan grote schoonmaak houden. Even alle troep opruimen voor we vakantie gaan vieren. Ook de schoonmaakster heeft recht op een paar rustige dagen!” Een uur later waren de groepsruimte en mijn bureau brandschoon en nadat Joline en ik de weekendtassen in de auto hadden gegooid, vertrokken we naar de grote kantine. En iedereen had zich ‘netjes’ gekleed; geen spijkerbroeken en truien, maar nette kostuums, rokjes en jurken. Daar was het al druk; vrijwel al het personeel van de bedrijven uit het gebouw had zich daar al verzameld. We namen een drankje en keken wat rond.
Jan van Weert, voormalig werkgever van Joline, kwam naar ons toe. “En hoe is het jou, Jolien?” Ze sloeg haar arm om me heen. “Prima. zo meteen even vakantie en in het nieuwe jaar begin ik aan m’n master. En in Juni gaan we trouwen!” Hij keek ons beiden aan. “Proficiat! Heb je het naar je zin bij DT?” Joline giebelde. “Meestal wel. Maar er zijn momentjes…” Jan keek vragend. “Dan word ik gewoon een stinksloot ingejaagd. Door m’n eigen fitnessbeul, deze mooie meneer naast me. Meneer vond het nodig om vandaag, tijdens het rondje rennen wat we op vrijdag doen, gewoon een sloot in te rennen ons te laten zwemmen, een rondje eiland te rennen en wéér te zwemmen. En toen terug hiernaar toe. De idioot.”
Ik grinnikte. “Je moet toch wát om de sport te promoten? Elke dag yoga wordt op den duur ook saai.” Jan schudde zijn hoofd. “En ondanks die ‘stinksloot’ sta je hier weer ontzettend mooi te zijn, Jolien. Goede vakantie, allebei!” Hij liep verder. “Het valt me mee dat hij niets zei over de lucht van die stinksloot, dame.” Joline gaf me een por. “Daar heeft men deo en parfum voor uitgevonden, meneertje. En daar heb ik ruimschoots gebruik van gemaakt!” Ik gaf haar een korte zoen. “Dat ruik ik en dan wordt behoorlijk op prijs gesteld door ondergetekende.” We kletsten nog wat met anderen en toen vonden we het welletjes. “We moeten richting Veldhoven, Kees. Eten en… dansen!” We namen afscheid van een aantal mensen. Marion en André, Angelique en Henry, Frits en z’n kroost en uiteindelijk van Fred. “Hé ouwe reus… we zien elkaar volgende week woensdag in Rhenen!” Fred knikte. “Ja. Snode plannen smeden en lekker eten. We verheugen ons er op!”

En een paar minuten later zaten we in de auto en reden we Gorinchem uit. “Zo meneer de fitnessbeul… En waarom moest jij nu zo nodig met dit weer die sloot induiken?” Joline’s stem klonk verontwaardigd. “Testcase, schatje. Voor iedereen. Weer een stukje vertrouwen kweken, net als Mariëtte. En het groepsgevoel versterken.” Er klonk een honende brom naast me. “Jaja… Samen er in en samen er uit zeker? Ik dacht dat je helemaal stapelkrankjorum was geworden toen je die sloot in rende.”
“Dat meende ik al te zien schat… Vlak voordat jij het water in ging, ontving ik zo’n doordringende blik van je.” Ze grinnikte. “Weet je wat Fred allemaal uitkraamde toen we in het water lagen? ‘Jolien, ik heb een deja-vú. Wéér onder leiding van Kees het water in, verdomme. Heeft die klootzak van jou niks geleerd in acht jaar?’ Ik heb ‘m de bijbehorende push-ups maar vergeven…” “Ga ik ‘m volgende week mee pesten, schat. By the way: wanneer zijn we welkom in Malden?” “Morgenavond, na de kerstavonddienst. Wanneer de rest komt… Ik weet het niet.” Ik keek haar snel aan; ze keek door de voorruit, maar er lag een kleine glimlach op haar lippen.

“Joline Boogers… Er gaan bij mij alarmbellen af. Jij houdt iets achter voor me!” De glimlach werd breder. “Oh? Mag dat niet dan? Jij had toch ook wel eens kleine geheimpjes voor mij? Nu is het mijn beurt. Je komt er vanzelf achter. En nee, ik geef geen hints.” Ik bromde. “Het zal wel weer wat fraais zijn. Enfin, er is in ieder geval dit weekend ergens goulash.” Ze klopte op mijn been. “Laat dat dan een fijn vooruitzicht zijn voor je. Maar eerst… Dansen, meneer.” Ik knikte. “Heb ik zin in. Lekker met mijn aanstaande echtgenote zwieren.” We aten snel en licht: een soepje en wat brood en toen kleedden we ons om in ‘danstenue’. Om tien voor acht kwamen we bij de dansschool aan.

Rob, Ton, Mel en Claar stonden binnen al aan de koffie en we begroetten hen. Melissa keek me aan en zei verwijtend: “Wat hoor ik nou van Rob, broertje? Jaag jij je personeel midden in December de sloot in? Inclusief mijn lieve vriendje? Ben je wel goed bij je hoofd?” “Nou Mel, niet alleen zijn personeel hoor. Ook zijn aanstaande bruid en zijn eigen buddy.” Joline gniffelde en Rob vulde aan: “En twee nogal puberende tieners… Die overigens vandaag redelijk mak waren, heb ik begrepen.” Ik knikte en Joline vertelde het verhaal van Freek en Meike. Ton moest lachen. “Feest der herkenning…”
Carlos en Juanita riepen ons op om naar de danszaal te komen en even later was het weer hard werken bij de muziek van een ‘Latin Rumba’. Eerst kregen we een aantal pittige Latin-American dansen voor de kiezen, daarna na Carlos het woord. “Beste mensen… Om te voorkomen dat jullie aan het einde van de les helemaal op apegapen liggen, gaan we het tweede deel van de les iets rustiger aan doen: de Engelse wals. De reden? Als je de Engelse wals goed kent, kun je die passen ook in Latin gebruiken. Bovendien is de Engelse wals uiterst geschikt om het bal te openen. Op een bruiloft bijvoorbeeld…” Hij keek onze richting op en grinnikte. “Bijvoorbeeld eerst met je bruid netjes en statig de Engelse wals doen en de tweede dans is dan een Latin Rumba en kan de bruidegom zijn kersverse schoonmoeder alle hoeken van de vloer laten zien. Het arme mens.”
Joline keek mij aan. “Die kent Ma nog niet, da’s wel duidelijk.” Ik fluisterde: “Zullen we ze uitnodigen op ons feest? Dan kan Tony zich helemaal uitleven met Carlos en Rob Sr. met Juanita. Die twee liggen dan aan het eind van de avond voor pampus en sméken of ze kunnen blijven slapen…” Tot mijn verrassing knikte Joline.
“Goed plan. We nodigen ze vanavond, bij het drankje wel uit. En ik ga helemaal stuk van het lachen als Carlos met Ma danst. Ik zal haar van te voren inlichten.” Ik knikte. “Arme kerel…”

We gniffelden samen, maar moesten toen aan de bak: de Engelse wals is weliswaar een relatief rustige dans, maar het bleef goed opletten voor mij. Een half uur later deden we de wisseldans en kon ik Mel en even later Claar even in m’n armen sluiten. Claar keek me tijdens het dansen aan. “Je doet het goed, broertje…” “Wat wil je, met zo’n privé dansmevrouw thuis? En in Malden overigens ook. Het is leuk, zussie. En af en toe met mijn mooie zussen dansen is ook geen straf.” Ze gaf me een zoen op de wang. “Dank je wel. Je bent lief.”
Na de laatste dans liepen we naar de bar. “Zo… En nu een groot glas drinken, jongens en meiden. Ik heb dorst!” Toen we alle zes voorzien waren toastten we even. “Op een mooi kerstfeest!” Even later liep Carlos langs en Joline trok aan zijn mouw. “Kun je straks even met Juanita bij ons komen, Carlos?” “Ik zal haar even halen. Momentje!”
Een minuut later stonden ze naast ons en zei Joline: “Graag willen wij jullie uitnodigen voor ons bruilofstfeest. We hebben het hier bijzonder naar onze zin, jullie zijn leuke mensen en ach…”, ze gniffelde even, “wie weet valt er nog wat te coachen.” Juanita trok een wenkbrauw op. “Daar geloof ik niets van, Joline! Maar… wanneer?” Ik antwoordde. “1 Juni. In Malden, vlak onder Nijmegen. Jullie krijgen ergens in Januari of Februari de trouwkaart wel.” Ze keken elkaar aan en lachten. “Leuk! Zien we jullie dan alle zes daar?” Ik knikte. “En onze wederzijdse ouders. En dan mag jij, Carlos een Latin Rumba doen met Joline’s moeder. Eens kijken wie van jullie als eerste op apegapen ligt…”
Joline glimlachte liefjes. “Onze privé danslerares…” Juanita keek Carlos aan. “Tja, dat krijg je van die gewaagde uitspraken, kereltje!” Hij lachte. “Ik ben héél benieuwd… Maar dank jullie wel; we zijn vereerd!” Even later liepen we naar buiten en namen we afscheid van de andere vier. “Wij komen morgenavond pas laat in Malden aan, jongens. Het zal wel twaalf uur worden of zo. Als jullie naar bed willen… Gewoon doen.” Alle vier knikten ze. “We maken het wel gezellig met Rob en Tony, Joline. Gaat lukken. Tot morgen en Kees: Doe je best!”

Ik knikte en even later reden we weg. “Zo juffrouw Boogers… Nu lekker naar huis, nog een borrel of een wijntje en dan lekker slapen. Morgenochtend uitslapen, daarna nog een beetje studeren en dan vertrekt jouw prins richting kerk om macho en iets minder macho te toeteren.” Joline knikte. “Ik ben heel benieuwd Kees… En jullie eten bij ons hé?” Ik knikte. “Ik zal morgen voor vertrek de aardappels schillen en het vlees stoven… Dan zijn we ’s avonds snel klaar met koken.” Eenmaal thuis dronken we inderdaad nog een drankje en vrij snel daarna gingen we douchen en naar bed. “Zenuwachtig voor morgen, Kees?” klonk het vanonder het dekbed naast me. “Nee. Ik kan het. Morgen nog even wat puntjes op de ‘i’ zetten en daarna… Ik heb er zin in. Wat ik van Greet begreep is het een kerkdienst waarin wat Anglicaanse gewoonten zijn verwerkt. En da’s mooi, want die Engelsen hebben een prima gevoel voor muziek. Enfin, je hebt de stukken gezien die ik mag spelen. In een kerk met prima acoustiek, begeleid door een tweetal prima organisten en een meisje met een dijk van een stem… Heerlijk!”

Geheel tegen mijn verwachting in maakte Joline geen opmerking over ‘andere vrouwen’, maar knuffelde me zachtjes. “Geniet ervan, Kees. Dat zal ik ook doen. Maar nu lekker slapen, oké?” “Goed schat…” Even lagen we nog lekker te zoenen en te knuffelen, toen draaide ze zich na een lange zoen om. “Nu slapen, lekkere vent, anders komt er de volgende drie uur niets van slapen terecht. Morgen moet je fit zijn.” “Jazeker freule. Slaap lekker freule…”
En met de bromstem van Balou: “En waarvoor moet Kees fit zijn, Jolientje? Gaan jullie weer tekeer?”
“Klep dicht en slapen, Beer. Heb je geen bal mee te maken.”
“’t Zal wel lekker rustig hier zijn, als jullie een paar dagen in Malden logeren. Kom ik ook eens aan m’n rust toe.” Joline gromde.
“Als je niet oppast Beer, slaap je voortaan in de garage, denk er om.”
Balou deed er het zwijgen toe.
Een verstandig beest, dat dan weer wel…