Ik ben een zomermens. Het licht van de zomerzon maakt kleuren feller en helderder. Dit heldere maakt mensen vrolijk en door hun lach worden ze sowieso mooier.

Toen ik de voordeur achter me dichttrok en de zalige warmte van de zon als een deken op me neerviel, besloot ik om van mijn fietstochtje naar de bakker een gezellige wandeling te maken.
Om het pleintje met de bakkerij te bereiken neem ik steeds een gezellig woonstraatje dat afgesloten is voor gemotoriseerd verkeer. Daardoor kan je gewoon in het midden van de straat wandelen. Over de hele lengte van de straat hangen er vrolijke vlaggetjes van de ene straatkant naar de andere.

Vlak voordat ik het straatje wou ingaan, kwam er een meisje uit het bankkantoor op het hoekhuis. Mijn hart sloeg een slag over. Het leek of de covergirl van een glamourmagazine had besloten dat het welletjes was geweest en vanuit het boekje de echte wereld was ingestapt. Hoewel ik niet naast haar kon kijken, leek zij mij niet te hebben opgemerkt.
Ze draaide dezelfde straat in en wandelde dus een paar meter voor me uit.

Het enige wat me in eerste instantie aan haar opviel, was haar nauw aansluitende jurkje. Die was rood. Niet het meisjesachtige roze of een door het veelvuldig wassen afgeschenen roderigheid. Het was knalrood.
Het zonlicht dat als een volgspot op haar scheen, versterkte dit nog. Als een rode lap op een stier werd mijn volledige aandacht ernaartoe getrokken. Er mocht een bom naast mij ontploffen, ik zou het niet merken.
Als contrast voor het rode had ze een roomwitte huid en lange zwarte haren, die ter hoogte van haar schouders ronddwarrelden. Het leek wel of Sneeuwwitje had besloten om eens gek te doen en haar lange gele jurk had omgeruild voor iets sexy.
Ze was ook sexy. Het was niet enkel de kleur van haar jurk die me van mijn zinnen beroofde. Het waren ook haar vrouwelijke rondingen. Haar silhouet was een klare lijn die in één enkele trek met perfecte welvingen op de juiste plaats leek getekend. Dat haar schouders quasi helemaal bloot waren en geen sporen van een bh toonden, en dat de onderkant van het jurkje haar kontje amper bedekte, verhieven haar verschijning in mijn hoofd tot een ideaalbeeld van opwindende schoonheid.
De bekroning van dit ideaalbeeld werd gevormd door haar bewegingen. Ze wandelde niet. Ze leek door de straat te schrijden. Bij elke stap werd er een bil lichtjes naar boven geduwd. Haar kontje gleed hierdoor zacht naar links en rechts. Mijn ogen werden door dit subtiele pingpongspel gehypnotiseerd. Ook haar middel leek een salsa in slow motion uit te voeren. Het valt niet te ontkennen dat dit een zeer grote invloed op mijn mentale en lichamelijke toestand had.

Normaal gezien zou ik haar zo voorbij gewandeld zijn. Ik wou hier echter zo lang mogelijk van genieten. Daarom vertraagde ik mijn tempo.
Helaas was het straatje veel te kort. Amper 150 meter. In mijn hoofd was ik al afscheid aan het nemen naarmate ze de laatste meters aflegde. De bakkerij was nabij.
Aan het eind van de straat sloeg ze linksaf. Net voor ze uit mijn zicht verdween, draaide ze haar hoofd mijn richting uit. Ze keek me recht in mijn ogen. Een mysterieuze Mona-Lisaglimlach verscheen op haar knappe gezicht. Ze knipperde met haar ogen. Was het een knipoog?

Ik weet niet wat me bezielde. Ik dacht niet na. Voor ik het doorhad, had mijn mond zich geopend.
“Wacht!”
Zodra ik die woorden had uitgeroepen, stopte de tijd. Alles en iedereen leek stil te vallen. Dit kwam voornamelijk omdat de engel die mijn aandacht had veroverd, nog het enige was dat leek te bestaan. Al de rest was sowieso vervaagd.
Ze was blijven stilstaan en keek me lichtjes verwonderd aan. De werkelijkheid drong tot me door. Ik had me laten verleiden door een droombeeld. Bij elke stap dat ik dichterbij kwam, werd de chaos in mijn hoofd groter.

Wat moet ik tegen haar zeggen? Oh God, wat is ze mooi. Moet ik de weg naar de bakker vragen? Ik mag niet naar haar ogen blijven kijken. De kans is groot dat ik erin verloren loop. Kijk weg, Oele. Idioot, je staat bijna vlak voor de bakkerij. De weg daarnaartoe vragen zou absurd zijn. Kijk weg! Ze heeft echt geen bh aan. Ik zie haar tepels door de rode stof heen. Ik weet het niet. Wat kan ik zeggen? Fuck it! Carpe diem!

Toen ik vlak voor haar stond, had ik net genoeg moed verzameld om de dapperste daad uit mijn leven te stellen. Of de stomste. Dat zou ik snel genoeg weten.
“Dank je!” Ik probeerde die twee woorden zacht en toch mannelijk uit te spreken.
Terwijl ze me onbewogen aankeek, met nog steeds een verleidelijke glimlach op haar lippen, hield ze even haar hoofd een beetje schuin. Het leek alsof ze in een museum de betekenis probeerde in te schatten van een abstract dadaïstisch kunstwerk.
“Waarvoor?” Toen haar mond zich opende voor deze vraag, ontdekte ik dat haar lippen in hetzelfde rood waren gelippenstift als dat van haar jurkje.
Mijn harte bonkte als gek. Het was nu of nooit.
“Omdat je 150 meter lang je gracieuze vrouwelijkheid met mij hebt willen delen. Je hebt mijn dag zoveel mooier gemaakt.”

Dit was het moment waarvoor ooit iemand de uitdrukking ‘oorverdovende stilte’ had bedacht. Ik zocht wanhopig naar enige vorm van reactie, maar die leek er niet te komen. Waarschijnlijk vroeg ze zich af of ze me een klap in mijn gezicht moest geven voor mijn voyeuristische onbeschaamdheid, of me vriendelijk een goede dag wensen alsof ik de lokale dorpsgek ben.
Ze leek haar keuze te hebben gemaakt. Ik zag hoe haar rechterschouder zich optilde. Haar arm kwam naar boven. Ik sloot mijn ogen en maakte me klaar om de slag te incasseren.

Plots voelde ik haar hand zacht tegen mijn achterhoofd drukken. Verrast opende ik mijn ogen weer. Haar gezicht hing net voor me. Twee lichtbruine ogen kwamen dichterbij. Twee lippen werden zacht op de mijne gedrukt. Een lichte zuiging trok mijn onderlip zachtjes tussen haar lippen in.
In mijn hoofd ontstond er kortsluiting. Mijn lichaam schakelde over naar automatische piloot. Mijn ogen gingen genietend toe en mijn armen sloten zich rond haar lichaam als de bloemblaadjes van een waterlelie die zich klaarmaken voor de nacht.
Terwijl haar lippen nog steeds tegen de mijne lagen, zuchtte ze amper hoorbaar: “Niet hier. Ik woon vlakbij.”
“Waar?”, vroeg ik in haar mond.

Ze wurmde zich van me los. “Hier.”
Snel opende ik mijn ogen en zag dat ze de voordeur losmaakte van het huis waar we net voor stonden. Ik had geen flauw idee waar ze de sleutel vandaan had gehaald. Ze had immers geen handtas bij. Nog voor ik me hier vragen bij kon stellen, pakte ze me met beide handen bij mijn T-shirt vast. Mijn blik werd getrokken door haar nagels. Het verbaasde met niets, maar ook deze waren assorti met haar lippen en haar jurkje. En haar passievolle vurigheid, want ze duwde me zonder verpinken de inkomsthal van haar huis in en drukte me tegen de muur aan nadat ze deur achter zich had dichtgegooid. Haar onderbuik duwde tegen mijn short, net op de plaats waar mijn genotsstaaf op zoek was naar wat bevrijding. Ze moest dit overduidelijk voelen.

“Vertel eens. Welke deel van mijn gracieuze vrouwelijkheid vind je het mooist?”, vroeg ze uitdagend. Haar ogen fonkelden van ondeugendheid. Ze sleepten me mee in een speelsheid die ik nog nooit had meegemaakt.
“Ik heb tot nu toe het meest van je kontje genoten,” zei ik, terwijl ik een kort kusje op haar lippen gaf. “Je billen hebben me de hele straat door verleid met hun wulpse gekronkel.”
“Deze billen?”, vroeg ze met een meisjesachtig onschuldig stemmetje. Ze nam mijn handen vast, legde die net onder haar kontje en schoof ze opwaarts, waardoor haar jurkje naar boven werd geduwd. Ik begon haar billen te kneden. Ze sloot haar ogen, beet verleidelijk op haar onderlip en slaakte een lange kreun.

“Wacht!” Het bevel deed mijn handen ter plaatse bevriezen. “Ben je zeker dat het niet mijn borsten zijn? Ik ben heel trots op mijn puppy’tjes.” Ze trok haar jurk naar beneden tot onder haar borsten. Ze had inderdaad geen bh aan. Ik snapte onmiddellijk dat ze er trots op was. Het waren twee mooie bolvormige heuveltjes met in het midden twee kleine maar stijve tepeltjes.
Ze haalde mijn handen van haar billen en bracht ze naar haar borsten. Mijn handen waren veel te klein om ze helemaal te bevatten. De tepels staken tussen mijn vingers door. Heel even kneep ik ze tegen elkaar. Ze slaakte een gilletje en begon daarna te lachen.
Mijn handen gleden terug naar haar billen. Ondertussen liet ik mijn hoofd naar haar borsten zakken. Ik zoog een van de tepels tussen mijn lippen door mijn mond in. Zacht likte ik er met mijn tong over. De tepel zwol nog een beetje verder op door deze natte aanraking.
Mijn vingers waren op ontdekkingstocht gegaan. Ze zochten onder haar billen naar de ruimte tussen haar dijen waar ik haar slipje zou kunnen vinden. Plots voelde ik een warme natheid. Ik was haar lipjes aan het strelen. Ze had dus ook geen slipje aan.

Ze duwde zich van mij weg en trok mijn short en slip in één ruk naar beneden. Met een geile blik in haar ogen keek ze naar de knots die voor haar ogen nawiebelde van de plotse bevrijding. Ze stond recht en keek me indringend in de ogen.
“Ik wil die harde pik zo snel mogelijk in mijn poesje voelen.”
Ze leunde voorover op de lage dressoir in de hal, waardoor haar kutje open en bloot tevoorschijn kwam. Ik positioneerde me tussen haar benen en plaatste mijn eikel tussen haar lipjes. Als een mes door boter gleed…

STOP!
Mijn excuses, beste lezer. Ik vrees dat mijn verbeelding even met me op de loop is gegaan. Dat gebeurt wel meer. Het beeld van deze jongedame in het rood beroofde me van mijn zinnen. Ik stel voor dat we even terugkeren naar de harde werkelijkheid.

Aan het eind van de straat sloeg ze linksaf. Net voor ze uit mijn zicht verdween, draaide ze haar hoofd mijn richting uit. Ze keek me recht in mijn ogen. Een mysterieuze Mona-Lisaglimlach verscheen op haar knappe gezicht. Ze knipperde met haar ogen. Was het een knipoog?

Met een diepe zucht vervolgde ik mijn weg naar de bakkerij. Wat was dit meisje een genot voor het oog. Weet je, ik ben een zomermens.