Slaapkamer Ogen - 3

Gael stormt het leven van Joney binnen en verovert haar met het mooiste compliment ever, over haar ‘slaapkamer ogen’, haar prachtige grijsgroene dromerige ogen met de sprankelende okergele spikkeltjes. In enkele uren tijds vindt ze in hem haar soulmate. Op een of andere manier kan ze niet anders reageren dan zich onvoorwaardelijk met hem te verbinden, met haar muziek en met haar alles.

Medieval Whisperings…

Na onze groepshug kijken Gael, Anthony, Bas en ik elkaar een beetje verward aan. We voelen alle vier dat er iets is veranderd maar weten niet goed wat. Is het omdat er een eerste song lijkt te zijn ontstaan? Omdat onze verhoudingen zijn veranderd? Het is begin mei en al behoorlijk warm, ik heb vanavond niet veel meer dan een bloesje en m’n sportshorts aan maar ineens voelt het een beetje bloot, kwetsbaar. Ik kijk de jongens onzeker aan en ben blij dat ik in hun ogen hetzelfde zie, namelijk ‘wat is dit’. Vooral Gael lijkt de kluts goed kwijt te zijn en als we oogcontact hebben geef ik hem een lief lachje, ik zie dat hij dat nodig heeft.

Ik besluit voor mezelf dat we snel weer aan de slag moeten gaan, we komen dan er hopelijk vanzelf wel achter wat hier aan de hand is. ‘Zullen we dit wat verder uitwerken?’ stel ik voor, en gelukkig reageert Anthony direct. We gaan naast elkaar op de bank zitten en werken de notatie van de muzieklijn en de tekst die Anthony noteerde in elkaars samenhang wat verder uit. Daarna is het tijd de song verder aan te kleden, dat moeten we al spelend doen. We nemen alle vier onze plek weer in en op het moment dat Bas de langzame donkere tromslag inzet komt de flow meteen terug, ik voel hoe het als het ware bij ieder van ons vibreren. Ik zet op het ritme van Bas zijn tromslag in met mijn viool, zachtjes, zoekend. Anthony en Gael pakken na de intro hun lijn eronder weer op en wat we vervolgens samen laten klinken is het mooiste wat ik ooit heb gehoord. Het kan regelrecht uit de Middeleeuwen komen, die bijzondere muzieklijnen die toen ontstonden.

Het lijkt bijna alsof wij deze muziek niet zelf maken maar dat het als geheel naar ons toe is gekomen. En opnieuw zing ik de woorden die zo maar in me opkwamen, en waarvoor ik nauwelijks het papier nodig heb waarop Anthony ze voor me uitschreef. Het is een lied van nu maar wortels in het verleden heeft en het is een soort van voorrecht dat wij dat nu op onze manier mogen vertolken, zo voelt het. Als we eindigen valt er even een diep stilte en na een tijdje zegt Bas zachtjes ‘Medieval whisperings’, fluisteringen uit de Middeleeuwen. Met open mond kijken we Bas aan, hij heeft zojuist naadloos kloppend de titel van onze eerste song benoemd. We kijken elkaar aan en dan breekt er een gejoel en geklap los, we zijn opgetogen, we hebben iets te pakken waar we mee verder kunnen! En blijkbaar komt het naar ons toe, als we het maar toestaan.

Een goed gesprek

Gael en ik fietsen in een soort van beschouwende stilte samen terug van Overvecht naar de binnenstad. Er is vanavond veel gebeurd, in onze muziek en tussen elkaar en dat vraagt tijd om in onszelf een plekje te krijgen. Eenmaal terug in mijn kamer kleden we ons gewoontegetrouw uit, verzorgen onszelf en kruipen dan lekker bloot en close tegen elkaar aan in bed, ik weer in het vertrouwde holletjes van Gael zijn oksel, zijn arm om mijn schouders, mijn hoofd op zijn borstkas. Na een tijdje wil ik meer contact, ik streel Gael over zijn borst, daarna hoger, via zijn nek naar zijn gezicht en raak hem overal aan. Dan dwaalt mijn hand weer naar beneden, over zijn een beetje trillerige buik, tot ik bij zijn piemel aankom. Uit gewoonte noem ik die nog steeds zo, totdat Gael er mee in me komt, pas dan is het voor mij duidelijk een pik of een paal.

Gael zijn piemel reageert direct, in no time groeit hij van slap naar halfstijf naar hard, naar páál. Ik moet even giechelen van dat enthousiasme en trek Gael dan op me, ik doe mijn benen voor hem uit elkaar, ik wil hem ín me en wel nu! Gael brengt zijn paal voor mijn gleufje en glijdt dan zachtjes bij me naar binnen tot hij niet verder kan. Als hij zo helemaal met me verbonden is voel ik het ineens: we moeten praten. Ik neem zijn gezicht tussen mijn handen, breng mijn eigen gezicht ietsje omhoog tot onze lippen elkaar in een kus raken en vraag dan: ‘wat was dat nou vanavond, Gael?’

Gael valt stil, gelukkig nog wel diep in me want ik wil hem vóelen, ik spreid mijn benen zo ver mogelijk en trek Gael nog wat dieper in me. Hij laat het gebeuren en doet verder alsof hij me niet begrijpt. ‘Huh? Hoe bedoel je?’ Oh ja, natuurlijk, een man, niet te moeilijk doen alsjeblieft. Maar dit moet even. ‘Je begrijpt me wel, liefje. Toen ik Anthony en Bas hugde viel jij in een soort van afgrond, ik zag het gebeuren.’ Diepe stilte, en dan: ‘was het zó zichtbaar?’ Ik knik. Weer een diepe stilte en dan legt Gael zijn gezicht naast het mijne, en terwijl we van onderen nog steeds met onze lichamen nauw verbonden zijn ontstaat er hierboven een heel andere verbondenheid, die van het eerlijk zijn. ‘Ik ben bang dat ik je kwijt raak’ fluistert Gael. Het komt er zó lief en kwetsbaar uit dat ik mijn armen om zijn nek sla en hem stevig tegen me aan trek.

‘Waarom?’ vraag ik, maar ik weet het antwoord zelf ook al wel. ‘…Ehm, nou ja, weet je, je groeit zó hard, ik ken je amper een maand en het is alsof je iedere dag je vleugeltjes verder uitslaat en verder weg vliegt, bij mij vandaan.’ Het is precies wat ik ook voel, dat ik me van hem los aan het maken ben. Met dat besef komt tegelijk binnen dat ik dat wél maar ook níet wil. Ik wil ruimte maar ik wil Gael daarbij niet verliezen. En ik vertel dan hoe het voor mij is: ‘ik ben altijd gemuilkorfd door mijn ouders en vooral mijn vader. Híj wist namens de Heere wat goed voor me was en ik hoefde alleen maar te leven zoals hij wilde, dan kwam het allemaal wel goed volgens hem. Ik ben heel blij dat jij me hebt geholpen me daarvan los te rukken. Maar snap je dat ik er dan niet direct een nieuwe benauwende relatie voor terug wil? Ik wil jóu maar ik wil niet je alleenrecht of erger nog je bemoeizucht of jaloezie en dat voel ik wel allemaal steeds meer opkomen.’ Ik denk nog even na, en dan: ‘weet je Gael, ik zal je nooit bewust verdriet doen en altijd eerlijk en open zijn. Maar ik wil echt ook met andere jongens om kunnen gaan zonder met jouw bezitsdrang of jaloezie te moeten dealen….’

Gael schuift zich een stukje uit me en komt dan weer diep bij me binnen, alsof hij troost en warmte zoekt in mijn lichaam. Ik til zijn hoofd weer op, geef hem een kus en vraag ‘snap je me, voel je aan wat m’n behoefte is? En klopt het wat ik voel?’ Gael kijkt me aan, knikt, legt zich dan weer tegen me aan en fluistert: ‘ja Joney, ik snap je en het klopt. Ik ben jaloers. Het liefst wil ik je voor mezelf houden en je blijven helpen met je leven. Maar ik zie ook wel dat dat niet nodig is en dat ik je juist kwijtraak als ik je claim.’ Gael valt even stil, ik wacht het rustig af. ‘Weet je, je had mij echt wel nodig om uit de toestand met je ouders te stappen, maar je bent nu al zo’n sterk en dapper meisje, ik zal echt proberen je ruimte te geven. Want liefje, ik wil je niet kwijt…’ en dan zie ik hoe zijn ogen vochtig worden en mijn hart loopt voor deze lieve jongen over. Ik kus zijn opkomende tranen weg en zo liggen we een tijdje stil bij elkaar. Ik voel aan Gael zijn buik dat hij zachtjes snikt en dat is goed, hij moet dit loslaten.

Langzaam komt onze seks weer op gang, traag beweegt Gael zich in me op en neer en misschien wel juist door die zachtheid vonkt het al snel in mijn buik, het voelt alsof er een zware onweersbui op komst is, het bliksemt en raast zo heftig dat ik in een soort van tornado zit en klamp me stevig aan Gael vast. Dat maakt dat ook hij in mijn furie terecht komt en neemt het over, beukt op me los, stampt zich iedere keer bij me naar binnen, alsof hij me zo toch wil markeren, alsof hij zijn paal diep in me achter wil laten. Het is wezenloos lekker, dit helse contact, het overkomt ons als een soort wolkbreuk die alles wat ons dwarszit wegspoelt, ieder zenuweindje in mijn lijf in vuur en vlam zettend. Ik sla mijn benen om Gael’s heupen, klem mijn armen om zijn nek, alsof ik me krampachtig vasthoud aan een in stukken gebroken vlot in de storm, want zonder dat houvast verdrink ik misschien wel…

Body language

Het is een paar weken later, de eerste zaterdag in juni en we hebben straks weer een sessie in het buurthuis. Ik kom net uit de sportschool, het was nodig om weer eens een stevige training te doen. Ik heb eerst ruim een half uur gerend op de loopband, zo’n programma met steeds wisselende hellingspercentages erin, en heb toen mijn rondje langs de spierapparaten gedaan. Het centrum heeft ook een Spa, een zwembad en diverse stoomcabines en sauna’s en dat is voor mij altijd het toetje. Heerlijk om eerst een tijdje te zwemmen, het water langs mijn blote lijf te voelen wervelen en daarna te ontspannen in de hitte van de sauna. Omdat het nog zo vroeg was lag ik er dit keer alleen en heb dan mooi de kans om wat rek- en strekoefeningen te doen. Het is nodig maar ook fijn om mijn spieren te ontspannen en na de training goed terug op lengte te brengen. Stiekem geniet ik dan ook wel van hoe mijn lijf er zo glanzend van het zweet eruit ziet, goed in shape, vind ik wel. Ik ben trots op mijn sixpackje, train daar hard voor en dan mag ik er toch ook wel van genieten, niet? Na afloop heb ik een heerlijk gevoel, alsof alle vezeltjes zich ‘gezien’ voelen en nu vrolijk tintelen.

Terug op mijn kamer heb ik voor de zoveelste keer geprobeerd een afspraak te krijgen met mama, steeds neemt ze wel op maar wil het dan kort houden en ze wil me nog even niet zien. Het is me nu wel duidelijk dat haar loyaliteit bij vader ligt, ze is bang het net als ik met hem aan de stok te krijgen. Ik snap het wel want zij moet met hem samenleven, toch doet het steeds weer behoorlijk pijn. Vader heeft ondertussen mijn studietoelage stop gezet maar daar wil ik het met mama niet over hebben, ik kan nog even vooruit met mijn spaarcentjes en zoek daarna wel weer een baantje of zo. Van vader weet ik het niet maar mama wil ik in mijn leven houden en ik ben daarom van plan het niet op te geven. Ik blijf contact zoeken maar voorlopig moet ik het hier dus mee doen.

En nu dus de sessie in het buurthuis, het is heerlijk weer en genietend van de zon fiets ik op mijn gemakje naar het appartement van de jongens. Als band krijgen we langzamerhand de smaak te pakken van onze ontdekkingstocht naar mooie muziek, de laatste paar keren komt er bij iedere improvisatie wel iets moois uit onze gezamenlijke energie. Het is inmiddels een soort ritueel dat ik eerst met Bas een joint rook, het is fijn om dat met hem te delen en het geeft mij in mijn mind nét dat ietsje meer vrijheid in het spelen en het op laten komen van melodieën en woorden. Ongemerkt begin ik zonder er echt op uit te zijn een beetje het centrum van de band te worden, ik merk dat ik de jongens aanzwengel, ze voorop ga in de reis die we steeds weer maken en waarin ze me enthousiast volgen.

Vanuit het appartement van de jongens lopen we met ons viertjes samen naar het buurthuis voor de jamsessie. Het is idioot warm voor de tijd van het jaar en omdat ik uit ervaring weet dat het jammen met elkaar veel energie en daarmee warmte oplevert heb ik het luchtige gele jurkje met de groene en rode motiefjes aangedaan, dat ik van Gael cadeau kreeg. Het komt tot net over mijn knieën, mooi zedig dus, maar een beetje stout heb ik eronder geen behaatje of slipje aangedaan. Ik ben na de sport in een voor mijn doen vreemd lichamelijke mood blijven hangen, iets wat ik amper ken. Sinds Gael en ik veel samenzijn heb ik dat steeds vaker, het is niet echt geilheid maar meer een soort toenemend bewustzijn van mijn lijf, dat ik de ruimte wil geven. Knellende kleding zit daar dan behoorlijk bij in de weg, ik wil me vandaag vrij in mijn bewegingen voelen.

De glans van succes

In het buurthuis blijkt het zaaltje al stampvol te zitten, in het Utrechtse Indie- en folkwereldje is rondgegaan dat wij ons eerste nummer willen laten horen en het blijkt dat daar heel veel mensen bij willen zijn. Het is bloedheet binnen en daarom mogen we gelukkig van de beheerder verkassen naar de grote zaal. En als we eenmaal beginnen blijkt dat er meer dan honderd mensen zijn, whow! Gael is altijd degene die een beetje de lead neemt in deze sessies en doet dat nu ook. ‘Lieve mensen, jullie weten dat we hier eigenlijk om beurten wat jammen, maar jullie hebben natuurlijk ook gehoord dat Joney ons bandje Cosmic Rhytms is komen versterken. Met elkaar maar vooral dankzij haar hebben we de afgelopen weken onze eerste nummers geschreven. Wij zijn daar alle vier apetrots op en willen jullie als aftrap van deze sessie er graag een van laten horen. Is dat oké?’ Er breekt een enorm gejoel en gestamp en applaus uit, niet te geloven zo heftig, al deze enthousiaste muziekliefhebbers die ons nu willen horen, het ontroert me! Niet te geloven ook hoe deze mensen laten blijken dat ze léven, terwijl mijn jeugd zo verstikkend… Nou ja, laat maar.

Vooraf heb ik met Bas nog een joint gerookt en ik voel me nu met íedereen hier verbonden, alsof we één grote family zijn. Op mijn signaal zet Bas op zijn grote trom het ritme in, hij heeft er een extra vel voor gespannen waardoor het geluid meer een vibratie is, zacht, omfloerst, diep, aanwezig, dwingend.
Whoem, whoem, whoemwhoem, ...

We laten deze opmaat van Bas een tijdje duren, het bouwt een mooie spanning op en als ik daarna ga inzetten zorgt het diepe tromritme ervoor dat ik mijn inzet op de viool daar precies tegenover kan plaatsen, licht, ijl, zoekend, fluisterend, Medieval whispering. En vanaf het moment dat Gael en Anthony hun melodielijnen eronder brengen ontstaat er in de zaal bijna een gewijde sfeer, ik kan als het ware voelen hoe iedereen naar onze muziek wordt toegezogen. Langzaam maar zeker bouwen we de spanning op en op het moment dat ik mijn zang inzet ontaardt dat in een bevrijdend applaus, iedereen gaat uit zijn dak.

Het is bijzonder, het voelt alsof we dit al zo lang spelen, hoe we elkaar aanvoelen is bijna onaards. Een gebaar of een blik is voldoende om een deel van de song te verlengen of meer accent te geven, het verloopt naadloos. Terwijl ik speel en zing beweeg ik me over het hele podium, probeer contact met iedereen te hebben en voel hoe mijn lichaam daarin vandaag een bijzondere rol neemt, ik voel me op een fijne manier ontzettend bekeken. Tegelijk lukt het me goed te concentreren op mijn eigen partij en de samenhang binnen de band. We komen er met elkaar hélemaal in, ik voel dat we echt goed bezig zijn en de kern van onze muziek op iedereen weten over te brengen. En het resultaat is verbluffend, als de song voorbij is valt er eerst een diepe stilte en dan is het een oorverdovend lawaai, iedereen staat en gilt en joelt en klapt.

Direct aansluitend op onze eigen song zetten we ‘Last of the Mohicans’ in, we hoeven elkaar maar aan te kijken om te weten dat dit nú hier thuis hoor, we hebben met onze song iets opgeroepen waardoor iedereen hiervoor open staat. Ik stel me voor dat ik de jonge ‘Jenny the hot violonist’ ben, toen ze nog niet bekend was en dit nummer speelde op allerlei kleinere festivals in het zuiden van Amerika. Ik stel me ook voor hoe dat land van de Indianen, de oorspronkelijk bewoners was en hoe ze werden verdreven. Ik stel me voor hoe al die stammen en in het bijzonder de Mohikanen probeerden toch samen te leven met de blanken maar beetje bij beetje hun land toch aan ze moesten afstaan. Op de een of andere manier heeft Jenny dat allemaal in haar muziek weten te vangen en hoe het komt weet ik niet maar precies dát weten we nu over te brengen. Ik heb de hele tijd mijn ogen open, zie iedereen terwijl ik speel maar het zijn eigenlijk toch vooral de sfeer en de gezamenlijke vibe die de verbinding bepalen.

Gevallen meisje

Het was een bijzondere sessie in het buurthuis, eigenlijk een soort van ‘coming out’ voor onze band. Het wordt uiteindelijk een behoorlijk heftig feest, met veel wijntjes en biertjes en joints. Als we na afloop samen teruglopen naar het flatje van de jongens ben ik dan ook behoorlijk van de kaart, het voelt alsof ondertussen alle adrenaline uit me wegloopt en ik als een soort van leeg hulsje achterblijf. Zowel Anthony als Gael hebben hun arm om mijn middel geslagen terwijl Bas mijn viool draagt. Anthony’s hand zakt regelmatig wat omlaag, op mijn billen, en dan giechel ik een beetje onbenullig ‘laat dat joh’. Na een paar pogingen richting mijn billen kijkt Anthony me grijnzend aan en fluistert dan in mijn oor ‘sorry, ik kan het niet laten, je hebt geen slipje aan.’ Oeps, dat was ik even vergeten en ik ontdoe me snel van de dwalende handen van beide heren.

Eenmaal terug in de flat blijkt pas hoe moe ik ben en voor het eerst besluit ik bij Gael te blijven pitten. Hij heeft gelukkig een eigen slaapkamer met een breed bed, maar tot nog toe deden we dit niet omdat mijn kamer meer privacy biedt. De jongens kletsen nog even na maar ik wil snel het bed in. Hoewel, even opfrissen kan geen kwaad. Maar ja, alleen een jurkje aan en verder niks betekent automatisch dat ik direct in mijn blootje sta. Ik pak een bloes van Gael en trek die aan, om naar de badkamer te kunnen. Als ik door de woonkamer loop klinkt er een enthousiast gefluit, ik bloos heftig, zien die gasten meer dan ik? Ik buk me iets om te checken of ze wat kunnen zien, maar het effect is natuurlijk dat door mijn buiging mijn billen half bloot komen en nou liggen ze alle drie helemaal in katzwijm.

Nou ja, jóngens, ze doen maar. Ik ren naar de badkamer, doe de boel op slot en spring snel onder de douche. Als ik terugloop zitten de jongens als drie bronstige aapjes op een rij, klaar voor een tweede voorstelling. Ik lach en wuif vriendelijk naar ze en zorg dat ik in bed kom, waar ik als een blok in slaap val. Ik word later die nacht half en half wakker als Gael in bed komt en me op mijn rug draait. ‘Liefje, please, mag ik even? Je was zo onaards mooi en sexy op dat podium, ik verlang hier al de hele middag naar, mag ik in je komen, please?’ Ik ben er nauwelijks met mijn hoofd bij, de joints en de alcohol razen nog behoorlijk door mijn lijf, ik heb eigenlijk geen idee wat ik vind, maar ik gun het Gael en knik ja.

Ondanks mijn roes voel ik toch goed hoe Gael mijn gleufje nat likt en daarna languit op me komt liggen. Hoe hij zijn paal voor mijn gleufje brengt en hem ineens behoorlijk stevig in me steekt. Hoe hij daarmee alles in mij wakker maakt wat al zo’n beetje was ingedommeld. Het was de hele afgelopen dag alsof er een soort van tropisch briesje door mijn lijf waaide, alsof mijn zintuigen en zenuwen voortdurend op scherp werden gezet. Het maakte dat ik me heel erg bewust was van mijn lijf en wat het bij andere mensen opriep. Ik voelde het tijdens het concert en hoe ik het voor het eerst gebruikte ons optreden mee in te kleuren. Dat bewustzijn beleefde ik ook daarna in het feest, alsof mensen mij nu pas echt zién.

En of het door dat nieuwe bewustzijn komt weet ik niet, maar nu Gael me aan zijn paal heeft gestoken, want anders kan ik het niet noemen, nu ontwaken voor het eerst de gevoelens die vader volgens mij bedoelde als hij het over 'gevallen meisjes' had. Ik heb nu inderdaad wel het gevoel alsof ik in een vrije val kom, alsof mijn lijf het van me gaat overnemen, alsof ik alle regie kwijt raak, alsof ik alleen nog maar seks ben. Maar, hoe ver ik ook weg raak, altijd is er in de verte nog dat schuldgevoel, dat dit niet mag. Gelukkig gaat óók door me heen dat de Heere ons niet voor niks dit lijf met alles erop en eraan en erin heeft gegeven, dat het een doel heeft, een groot kósmisch doel misschien zelfs wel.

Ik kan niet anders dan me eraan over geven. Ik laat me némen door Gael, hij mag me hebben en hij mag alles met me doen. Ik open me zo ver mogelijk voor hem, niet alleen met mijn lichaam maar ook met mijn mind, ik wil hem in alles voelen. Ik wil me laten overrompelen, ik wil beleven hoe het is om me helemaal over te geven, ik wil vertrouwen hebben in wat er met me gebeurt. Gael voelt mijn reactie goed aan en vraagt: ‘hoe gaat het liefie, kan dit wel, zal ik stoppen?’ Ik kijk hem alleen maar aan, beweeg mijn lijf een beetje onder hem, kantel mijn bekken even, laat hem voelen dat hij mag, dat hij welkom is. ‘Ohw, Joney, jouw ogen, kreunt hij.’ Ik weet het langzamerhand wel, slaapkamer-ogen. ‘Sorry Gael, kan-er-niks-aan-doen’ mompel ik, alsof het iets is om me voor te verontschuldigen.

Gael legt zijn hele lekkere stevige jongenslijf over me heen, bedekt me, kust mijn gezicht overal waar hij maar kan en gaat me dan néuken. Whow, dít is dus neuken, dit is dus alles wat je belemmert loslaten. Hij gaat helemaal op me los, steekt keer op keer zijn paal diep in me en is hélemaal niet meer zoals anders bezig met hoe het voor mij is. Hij pakt wat er te pakken valt. En dat is helemaal goed, want dit is wat ik wil, ik wil gepakt en gepaald en genomen en geneukt worden! Gael stookt mijn vuurtje zo hoog op dat ik al snel klaar kom en voel hoe alles in me zich aanspant rond die steeds maar weer binnendringende paal. Hoe ik hem probeer vast te houden door mijn spiertjes daarbinnen samen te trekken maar hem toch steeds weer moet loslaten. Ik vóel alleen nog maar, ik ben niet meer maar ook niet minder alléén maar mijn lijf geworden, het eist alles op. Het vuur laait hoog op maar op de een of andere manier dooft het daardoor ook snel. En terwijl ik voel hoe Gael nog lang niet met me klaar is en maar door beukt in mijn lijf val ik verzaligd en verzadigd in slaap…

Ons ‘kindje’ de wereld in

Ik ontwaak als het net licht wordt, het is tegen zessen en ik moet ontzettend plassen. Onnadenkend loop ik zonder iets aan te schieten en nog half slaperig de woonkamer in. Ik schrik me suf als ik ‘hi Joney’ hoor. In een reflex sla ik mijn armen voor mijn lijf. Pas dan zie ik Bas op de bank zitten, in alleen een shorts, met alweer een joint tussen zijn vingers en een glas wijn voor zijn neus. ‘Hi Bas’ zeg ik zachtjes en loop snel door, ik schaam me dood maar moet toch echt eerst behoorlijk naar de wc.

In de badkamer vind ik een badjas van een van de jongens en als ik terug de kamer in loop zeg ik zachtjes ‘Sorry Bas, dat was dom van me.’ Bas kijkt me breed grijnzend aan: ‘nou, ik vond het niet zo erg hoor…’ En weer bloos ik. ‘Kon je niet slapen?’ vraag ik dan maar, een beetje sullig. ‘Een uurtje of zo wel, maar op een gegeven moment begon mijn phone de hele tijd te pingen. Kom ‘ns even kijken Joney, niet te geloven wat er gebeurt.’ Ik ben nog steeds behoorlijk van de kaart maar zie toch echt wel dat er ondertussen iets gebeurt in Bas zijn shorts, die staat een behoorlijk stuk boller. En ik weet óók wat dat betekent. Ik kijk er naar, zie hoe Bas ook ziet dat ik zijn bobbel bekijk en meteen daarna een rooie kop krijgt. ‘Ohw Joney, dat bedoelde ik niet hoor.’ Nou grijns ík tevreden, het staat een-een.

Bas weer: ‘echt Joney, zo ben ik niet hoor. Ik bedoel dit, een opname van gisteravond, Medieval whisperings is door iemand ge-uploaded naar YouTube, kom even kijken! Lust je trouwens ook nog wat wijn?’ beetje heftig zo vroeg nog maar ik ben er nog steeds voor in de stemming, ik knik en terwijl Bas voor mij ook een glas indoet plof ik naast hem op de bank, pak zijn smokende joint van het schoteltje en neem een stevige hijs. En dan laat Bas het filmpje zien en stomverbaasd zie ik ons hele optreden van gisteravond terug op YouTube, echt nog mooi gefilmd ook. Ik kijk er naar alsof daar hele andere mensen staan dan wij vieren. Ik herken mezelf nauwelijks, zo anders als ik ben tijdens dat optreden, dat had ik echt niet in de gaten. Of ik een beetje van de wereld ben, helemaal in de muziek zit. Ik zie hoe iedereen naar me kijkt en hoe mensen net als ik bijna gretig de muziek naar binnen laten komen.

Bas en ik roken en drinken ijverig door, dit moet echt even verwerkt worden met de hasj en de wijn. We kijken samen het filmpje dat een minuut of acht duurt wel drie keer achter elkaar helemaal af, we kunnen er duidelijk geen genoeg van krijgen. Het is al een paar duizend keer bekeken, het voelt alsof ons kindje de wijde wereld intrekt en wij er op een of andere manier geen zeggenschap meer over hebben, alsof het een eigen leven gaat leiden. Op een gegeven moment word ik alweer helemaal high en tegelijk ook soezerig maar ik wil eigenlijk nog graag een tijdje met Bas samen zijn. Ik voel in alles dat we langzaam maar zeker naar elkaar toe kruipen, zowel lichamelijk als in onze aandacht voor elkaar, maar ik wil daar niet te ver in gaan, ik wil Gael niet op die manier voor het blok zetten. Dan krijg ik een brainwave. ‘Bas, ik krijg het koud maar wil nog even samen doorkletsen. Kom je naast me liggen in ons bed? Even weer warm worden ook.’ Bas kijkt me met grote ogen aan en vraagt ‘en Gael dan?’ Ik doe of ik onnozel ben: ‘oh, plek zat hoor.’

Pyamafeestje

In bed schuif ik Gael wat opzij, die zich met wat gesnurk van me wegdraait op zijn andere zij en ga met m’n badjas nog aan naast hem liggen. Aan mijn andere kant schuift Bas aan, op zijn zij naar mij toegekeerd en heel voorzichtig legt hij zijn hand op mijn buik. Ik kijk hem aan en zeg zachtjes ‘ehm, ik weet niet of dit nou de bedoeling was, Bas.’ Hij kijkt me met zijn grote donkere ogen aan en fluistert ‘ik zal echt niet te ver gaan, Joney, maar ik wil je al zo lang eens tegen me aan voelen. Mag dat?’ Ik moet eerlijk zijn, ik wilde immers ook bij hem zijn en knik. Bas drukt zich tegen me aan, ik voel zijn paal tegen mij dijbeen drukken. Bas maakt daarna de knoop van de band om mijn badjas los, schuift de panden opzij en legt dan zijn hand op mijn nu blote buik. In cirkeltjes rond mijn navel streelt hij me, waarbij hij de cirkel steeds ietsje groter maakt.

Ik voel hoe hij in zijn cirkels mijn borsten nadert en ook al naar beneden richting mijn gleufje dwaalt. Ik kijk Bas aan en zeg ‘je zou toch niet te ver gaan?’ Bas grijnst en legt dan zachtjes een hand om mijn linkerborst en ik hoor hoe hij een kreuntje uit: ‘ohw Joney, dit wilde ik al zo lang, je hebt volgens mij de mooiste tietjes ever, zo mooi van vorm.’ En tegelijk wrijft hij mijn tepel tussen zijn duim en wijsvinger wat op en neer waardoor die stijf wordt, ik ervaar direct hoe ik van binnen weer begin te stromen, hoe alles vloeibaar wordt. Op dat moment draait Gael zich ook naar me toe, waarschijnlijk wakker geworden van Bas zijn gefriemel aan mijn lijf. ‘Wat is dit nou?’ reageert Gael als tot hem doordringt dat Bas naast me ligt.

Ik vertel Gael hoe dit is gegaan en van het filmpje, maar het is me duidelijk dat hij hier niet blij mee is. Ik maak me los van Bas, draai me naar Gael toe en fluister zachtjes: ‘Liefje, dit is wat ik wil. Jij bent mijn soulmaatje maar ik wil nog niet aan je vast zitten. Ik vind je vrienden ook leuk maar wil niet stiekem doen. Daarom ligt Bas hier en ik zou het fijn vinden als je het oké vindt. Please, geef je me die ruimte?’ Bas voelt aan dat hij zich even stil moet houden, ligt achter mij rustig af te wachten wat er hier gebeurt. Gael zucht dan: ‘ik snap je wel Joney, maar ik vind dit echt moeilijk hoor.’ Als reactie geef ik hem een kus en fluister: ‘dit is goed voor ons allebei, liefje, probeer het maar.’ En draai ik me op mijn rug, spreid mijn armen en allebei de jongens komen close tegen me aanliggen, ook op hun rug, en zo liggen we een tijdje.

En dan vertelt Bas van het filmpje en hoe vaak het al bekeken is. Gael knapt er van op, wordt er helemaal blij van: ‘whow, weet je nog Bas, dat we droomden dat we mooie muziek zouden maken. Het is ons gelukt, dankzij dat kanjertje hier tussen ons in.’ Ik voel me helemaal warm worden van zijn compliment, alles in mij zwelt op van blijdschap. Ik kijk de jongens om beurten aan en geef ze een dikke kus. Op dat moment gaat de deur van Gael zijn kamer sneaky open en verschijnt het warrige dreadlock-hoofd van Anthony om de hoek, zijn blauwe ogen onwijs mooi oplichtend, zoekend. ‘Wat gebeurt hier?’ vraagt hij, ‘waarom ben ik niet uitgenodigd bij dit pyamafeestje?’ We schieten alle drie in een lach. ‘Dat ben je wel hoor, Anthony, maar je sliep nog’.

Ook Anthony loopt nog in een boxer en nu pas zie ik wat een mooi gespierde jongen hij is. ‘Maak eens plaats Gael, jij hebt die meid nou wel genoeg tegen je aan gehad’ moppert hij en gehoorzaam schuift Gael wat van me af. Als Anthony het dek openslaat grijnst hij ‘zo, het ruikt hier wel behoorlijk naar seks zeg’ en of ik wil of niet, ik bloos ontzettend. Anthony kruipt heel close tussen Gael en mij in en zo ligt uiteindelijk heel Cosmic Rhytms gebroederlijk en gezusterlijk samen in één bed. En ook Anthony krijgt het verhaal van het filmpje te horen en lijf aan lijf liggend genieten we van ons succes, van het wonderlijke feit dat mensen mooi vinden wat we maken.

En nu…

Op een gegeven moment ben ik even wat ingedommeld maar kom weer bij de les door gefriemel aan mijn lijf. Tja, ik snap ook wel dat één meisje tussen drie opgewonden jongens niet onopgemerkt blijft. Ik voel hoe handen over mijn lijf dwalen, hoe op een bepaald moment Bas mijn borsten streelt terwijl Anthony’s hand, zogenaamd mijn buik strelend, stiekem afdwaalt naar beneden. Maar dit wil ik niet, misschien ooit wél, maar niet nu. Ik kan zeggen dat ze moeten stoppen maar ja, het zijn en blijven jongens, dat gaan niet never nooit lukken.

Ik klauter daarom onder veel gemopper van de heren tussen hen uit, geef ze met de deurklink al in de hand een knipoogje en weg ben ik. Ik neem goed de tijd onder de douche, streel mezelf tijdens het inzepen want eerlijk gezegd ben ik net als de jongens behoorlijk opgewonden. Al snel kom ik klaar en dan is het tijd om te vertrekken. Als ik fris en aangekleed ben zwaai ik gedag naar de jongens, die inmiddels weer tot rust gekomen en relaxed in bed liggen te kletsen. Nog steeds een beetje high en blij fiets ik naar de binnenstad, het voelt alsof mijn leven aan een nieuw hoofdstuk is begonnen.
Ik gá er voor en laat gebeuren wat er op mijn pad komt…


Fijn als je reageert! Liefs, Zazie