Bedankt voor jullie positieve reacties op het eerste deel van dit verhaal. Het is echt heel leuk om voor jullie te schrijven! En het klopt, er is best wel snel seks, Joney is zelf ook onder de indruk van deze stroomversnelling in haar leven. Aan het begin van dit deel mijmert ze daar wat over...

Enjoy it! Liefs, Zazie


Gael stormt het leven van Joney binnen en verovert haar met het mooiste compliment ever, over haar mooie dromerige ogen, haar ‘slaapkamer ogen’. In enkele uren tijds vindt ze in hem haar soulmate en helpt hij haar zich eindelijk wat losser te maken van haar streng gelovige jeugd. Op een of andere manier kán ze niet anders reageren dan zich onvoorwaardelijk met hem te verbinden, met haar muziek en met haar alles…

Ik word wakker van het daglicht in de kamer en van het gefluit van de vogels in de boom voor mijn open raam. Gael slaapt nog, op zijn zij tegen me aan, zijn rechterbeen over de mijne gevouwen, zijn hand op mijn linkerborst en zijn gezicht in mijn haren gefroemeld.

The day after

Langzaam komt het besef terug wat er is gebeurd. De manier hoe Gael in mijn leven kwam en het tempo waarin alles gebeurde. Hoe we elkaar over onze levens vertelden, elkaar onze lievelingsmuziek lieten horen, elkaars lijf verkenden. Mijn orthodox-gelovige ouders zullen mij nu een 'gevallen fout meisje' noemen maar voor mij voelt dit totaal anders. Na alle treurnis in mijn jeugd voelt het alsof de Heere precies dít voor mij heeft voorbestemd, dat hij dit wilde. Dat het helemaal niet zijn bedoeling is dat mensen elkaar het leven zo zuur maken. Dat hij mij daarom redde van alle verdriet en bekrompenheid door Gael op mijn pad te sturen. Dat dit en alleen dít de reden was waarom ik altijd maar weer doodvermoeiend tegen mijn ouders ben ingegaan, mijn haar liet groeien, viool leerde spelen, in Utrecht ging wonen. Het voelt allemaal als een levensgroot signaal om mijn leven op een ander spoor te zetten en daarom kon ik niets anders kon doen dan het gisteravond en vannacht te laten gebeuren, wat er verder ook van komt.

Deze nacht zal de meest bijzondere nacht van mijn leven blijven, dat kan niet anders. Zoals Gael mij hielp om mij open te stellen voor hem en zijn muziek, mij daarna leerde seks te hebben en te genieten van het gezamenlijke spel van onze lijven, als ik terugdenk aan alles wat we samen onderzochten en experimenteerden springt mijn hart weer zowat uit mijn lijf. Ik zucht eens diep en dat maakt geloof ik dat Gael wakker wordt. Ik kijk toe hoe hij zich op zijn rug draait en dan langzaam zijn ogen opent. Als hij mij ziet verschijnt er zó'n mooie glimlach op zijn gezicht en dan krijg ik een lieve ochtendzoen van hem. ‘Hmm, liefje, goeiemorgen, …bedankt voor deze fijne nacht!’ mompelt hij zachtjes en dat is precies wat ik ook voel, ik kruip verliefd in het holletje van zijn oksel, mijn hoofd op zijn borstkas en geniet intens van het ritmische gebonk van zijn hart, terwijl Gael me nog steviger tegen zich aantrekt en zachtjes door mijn haren kroelt.

Zo liggen we een tijdje, zonder woorden, genietend van elkaars nabijheid. Maar dan komt langzaam maar zeker het besef binnen dat niet alleen vannacht een keerpunt is in mijn leven, maar dat dat voor dit hele weekend zal gelden. Ik wil vandaag nieuwe kleding kopen en met Gael meegaan naar de repetitie van zijn band. En ik moet mijn ouders bellen, dat ik niet vandaag maar pas morgen naar huis kom. Die koe moet ik maar meteen bij de horens pakken.

Ik geef Gael nog een lange ochtendzoen en sta dan op. Met zijn armen onder zijn hoofd ligt hij releaxed te bekijken hoe ik bloot door mijn kamer loop, wat spullen verzamelend voordat ik onder de douche ga. ‘Je bent zo mooi, Joney’, klinkt het dan. Pas als ik dat hoor besef ik goed welke grenzen ik allemaal ben gepasseerd, dat ik me zo durf te vertonen en het nog fijn vind ook. Ik geef Gael een lachje en ben dan weg, naar mijn badkamertje. Als ik opgefrist ben kam ik mijn haren uit, die gaan voorlopig niet meer in een knotje. Ik trek mijn sportlegging en een hoody aan, de tutten-rokken gaan naar de kledingcontainer. Dan ga ik weer naast Gael op het bed liggen en bel naar huis.

Gelukkig krijg ik moeder als eerste, die is wat minder rechtlijnig dan vader. Ik heb besloten dat ik volledig open ga vertellen wat er is gebeurd en voor hen wordt het ‘take it or leave it’. Ik heb me meer dan genoeg in bochten gewrongen om aan hun verlangens te voldoen, mijn tijd is nú aangebroken. Als moeder opneemt en ze hoort dat ik het ben klinkt het meteen, nogal afstandelijk, ‘Oh…,Johanna, ben jij het….’ Alsof ze vijftien kinderen hebben in plaats van één. ‘We dachten al dat je niet meer leefde.’ Ta, vrijdags bel ik altijd hoe laat ik op zaterdag arriveer en dat ben ik vergeten. Dan vertel ik moeder dat ik een jongen heb leren kennen en vandaag de dag met hem ga doorbrengen, daarom morgen pas naar huis kom. Er volgt een lange stilte en ik wacht het maar rustig af, ik ken dit, de koude oorlogsvoering komt meteen op gang. ‘…Is het weer zo ver, zoek je onze grenzen weer op, Johanna? Dit moet ik even met vader overleggen’ klinkt het dan, en hop, de verbinding is weg. Gael heeft meegekregen wat er gebeurde en kijkt me stomverbaasd aan. ‘Gaat het altijd zo, Joney?’ Ik knik: ‘als ik me niet precies in hun straatje voeg word ik eerst op negeer gezet en daarna drammen ze net zo lang tot ik toegeef.’

Voordat Gael kan reageren gaat mijn phone weer, vader, direct met de deur in huis vallend: ‘jongedame, wat is dit voor lichtzinnig gedrag’ is zijn begroeting. Ik wil het hem vertellen maar vader wacht mijn antwoord niet eens af: ‘moeder heeft me alles al vertelt, laat maar Johanna. Ik verwacht je begin van de middag thuis.’ Ik weet dat nu snel de hoorn er op gaat want vaders wil is wet, dus ik reageer direct ‘nee vader, ik kom morgenochtend en dan kunnen we samen ter kerke gaan.’ ‘…Als het zo moet blijf je maar daar’ en weg is hij.

De tranen springen me in de ogen, ik word hier intens verdrietig van en moet het echt even kwijt. Altijd gaat het zo, álles moet ik bevechten, nooit gaat het om mij, altijd om hen en om hun strijd met de Heere. Gael geeft me een dikke knuffel en zegt lief ‘ik ga morgen met je mee, oké?’ Ik weet zeker dat als wij morgen samen bij mijn ouders op de stoep staan het oorlog wordt, maar dat moet dan maar, het is mijn leven en ik bepaal wat er mee gebeurt. Dus ik kijk Gael blij aan en zeg ‘lief van je, heel graag!’ De teerling is geworpen.

De nieuwe Joney

Nadat ook Gael zich heeft opgefrist lopen we samen naar de Oude Gracht, naar een bakker waar ik wel vaker snel een broodje eet voordat ik naar het conservatorium ga. Vervolgens zetten we koers naar de Specsavers, voor dag-lenzen. Na een test krijg ik ze op juiste sterkte voor het eerst in en het is alsof er een wereld voor me open gaat. Ik zie beter dan met dat zware monster op mijn neus en gaaf zoals mijn ogen in de spiegel voor me nu veel beter tot hun recht komen. Op advies van het meisje bestel ik meteen twee-voor-de-prijs-van-een brilletjes voor als mijn ogen even geen lenzen verdragen.

Als we uit de winkel komen lijkt het of alles anders is, lichter, frisser, scherper. Het is de eerste warme dag van de lente en iedereen op straat ziet er blij en al een beetje zomers uit, ik geniet er intens van. Gael kent een paar straten verderop richting de Neude een tweedehands kledingzaakje waar het goedkoop is én ze vaak wat apartere outfits hebben. En inderdaad, whow, wat een feestje voor het oog is dit, rekken vol met jurken, broeken, shirtjes, truien, wat dan ook, in alle kleuren van de regenboog. Ik pas van alles, Gael volgt het allemaal op de voet en wat ik even vergeten was is dat ik vandaag geen behaatje heb aangedaan. Ik heb best wel kleine stevige borsten, of tietjes zoals Gael ze noemt en ze zijn nog gevoelig van afgelopen nacht. Ik had behoefte dat gevoel nog even vast te houden door ze niet ‘op te sluiten’. Maar nu staat Gael natuurlijk de hele tijd in mijn kleedhokje te loeren en kan hij amper zijn handen thuishouden.

Ik koop uiteindelijk veel en het wordt een flinke hap uit mijn geld dat ik in mijn bijbaantje verdiende, maar het is voor een goed doel, ‘de nieuwe Joney’. Het meest blij ben ik misschien wel met het jurkje tot net over mijn knieën dat ik op zijn laatst paste, een jurkje dat voor mij gemaakt lijkt te zijn, diepgeel met allerlei felrood en -groen gekleurde motiefjes erop. Gael is er meteen helemaal weg van en geeft het me cadeau! En hij zocht er een rode hoed, een spijkerjackje en een paar cowboylaarzen bij, ik ben er superblij mee. Ik houd dit outfitje meteen aan, de rest gaat in zakken vol mee naar huis.

Gael, met een lachje: ‘ohw Joney, wat ben jij onwijs mooi geworden. Echt niemand die jou nog herkent, vergeleken met hoe je tot gisteren er nog uit zag.’ Het klopt, ik vind zelf mijn verandering ook niet te geloven, zoals mijn losse haren nu onder die hoed vandaag komen en dan dat mooie jurkje. En ik moet echt uitkijken in mijn mind, steeds weer steekt er een schuldgevoel op dat dit niet mag van de Heere, maar gelukkig wint in mijn hoofd vandaag deze eerste lentedag. Ik voel me gelukkig, lichtvoetig, ik zweef bijna. Gael ziet het en hij kan onderweg zijn handen niet van me afhouden, bijna voortdurend voel ik zijn hand op mijn rug, op een gegeven moment zelfs ook lager afdwalend naar mijn billen waar hij zachtjes in knijpt op het ritme van mijn loopbewegingen. Ik kijk hem lachend aan en zeg ‘gedraag jij je eens, ik ben nog altijd wel een netjes opgevoed Christelijk meisje hoor.’

Het zat er dik in, terug op mijn kamer slaat de vlam in de pan, niet alleen bij Gael maar ook bij mij. Alles gaat snel uit en voor ik het besef heeft Gael zich tussen mijn benen diep in mij verankerd. We knuffelen en kussen elkaar alsof het weken geleden is dat we elkaar hadden, alles wat ik miste aan liefde en warmte maakt deze jongen in me wakker en vraagt direct om vervulling. Nog steeds zit er op mijn schouder mijn vaders duiveltje dat me influistert dat ik slecht ben, maar gelukkig weet ik zelf zo langzamerhand wel dat dat niet zo is. Ik doe hier niemand kwaad mee, dit kán dus niet slecht zijn.

Langzaam schuift Gael in me op en neer en het lijkt wel of hij me van binnen in brand steekt. Alle gevoelige plekjes die na de heftige afgelopen nacht net in de rust waren komen weer tot leven en al snel vonkt het diep in me weer volop en voel ik hoe kleine schichtjes van vuur en lust door mijn lijf razen. Gael versnelt zijn beweging en probeert iedere keer nog iets dieper in me te komen. Ik voel die behoefte ook, wil hem het liefst helemaal opnemen en ik maak me zo open mogelijk voor hem, ontvang hem met alles wat ik in me heb! Deze beweging houden we samen lang vol, het wilde en het snelle elkaar willen leren kennen is er af en waardoor het nu vooral gevoelig en aandachtig en, ja, liefdevol is. Met alles in ons bewegen we samen op, samen roepen we onze oerkrachten weer op en samen temmen we ze.

Indie-gangers

Die middag fietsen we naar Overvecht waar Gael woont. Daar deelt hij een flatje met Anthony en Bas, die al weg blijken te zijn naar het buurthuis waar ze vandaag repeteren. Ik kijk mijn ogen uit, wat een puinhoop hebben die jongens van hun huisje gemaakt, overal slingeren boeken, kleren en muziekspullen. Maar ’t oogt wel gezellig, hier wordt geleefd. Mijn leven bestaat tot nu toe alleen maar uit de boel opgeruimd en afgeschermd houden, uiterlijk vertoon dus, voor het oog van het kerkvolk zeg maar en ongemerkt heb ik dat geloof ik wel overgenomen. Nou, daar zijn deze jongens dus duidelijk niet mee bezig.

Gael vertelde me al dat ze hun eigen repetities hier thuis doen, maar dat ze iedere eerste zaterdag van de maand een zaaltje in een buurthuis mogen gebruiken voor een soort van jamsessie met meer mensen. We kunnen het belopen vanaf Gael zijn huis en zo gaan we samen die kant op, Gael met zijn gitaar en banjo en ik met mijn viool in mijn hand. Onderweg vertelt Gael me wat over hun muziekstijl, dat ze Indie spelen, wat eigenlijk is afgeleid van independent en zich afzet tegen commerciële muziek. Indie heb je in rock en pop maar dus ook in folk, in zeg maar vroege muziek en oude ritmes, en dat is waar hun bandje Cosmic Rhytms zich op richt.

Ik voel me wat gespannen, eigenlijk heb ik nog nooit met anderen gespeeld, hooguit eens een uitvoering in het conservatorium, maar dat was toch anders. Deze zenuwen vallen eigenlijk direct van me af als we het zaaltje binnenkomen. Er zijn een stuk of twintig mensen en allemaal reageren ze enthousiast op onze binnenkomst. Gael zijn huisgenoten hadden al verteld dat ik mee zou komen, met een viool, en de ene jongen na het andere meisje begroet me met een knuffel en met te zeggen dat het zo fijn is dat er nu eindelijk ook iemand met een viool is.

Een stuk of zeven mensen zitten bij onze binnenkomst met hun instrumenten al klaar. Een jongen zet op een soort van djembé een ritme in en langzaam vallen anderen op hun instrumenten bij. Eerst lijkt het nergens heen te gaan maar langzaam komt er meer kleur in, meer samenhang, en ik merk dat ik zonder het eerst in de gaten te hebben ben begonnen mee te wiebelen op de muziek. Dat geldt ook voor anderen, als ik zo om me heen kijk. Iedereen die niet een instrument bespeelt danst voor zichzelf of neuriet of zit alleen maar te genieten van de muziek. De sfeer is zo totaal anders dan wat ik ken, iedere dwang en ‘zo hoort het’ is afwezig, mensen doen hier wat goed voor ze voelt en vinden elkaar daarin. Verwonderlijk hoe het groepje samenwerkt en reageert als iemand een nieuw thema ontdekt en in de muziek weeft. Het lijkt daardoor wel eindeloos door te kunnen gaan, tot ik op een gegeven moment zie dat de jongen met de djembé nog maar met een hand het ritme aangeeft, vertragend, terwijl hij met zijn andere hand het gebaar maakt om zachter te gaan spelen. Als ze uiteindelijk stoppen klinkt er een gejoel en applaus, whow, dit is echt zó inspirerend.

Gael, Anthony en Bas stappen nu met hun spullen naar voren, en er sluiten nog wat andere mensen bij aan. Gael wenkt mij en met nogal wat aarzeling stap ik met mijn viool in de hand in het groepje. ‘Joney, zou jij in willen zetten met dat stuk wat je gisteren speelde, van Bertali?’ vraagt Gael. ‘ja, ehm, maar Gael, dat is geen folk hoor.’ ‘Geeft niet, het past wel, speel maar.’ Ik sluit mijn ogen, omdat ik het spannend vind iedereen aan te kijken, maar ook om verbinding te maken met het stuk, een Chaconne, een muzieksoort die veel in de Barok werd gespeeld. Zachtjes zet ik in en ik hoor hoe het meteen muisstil wordt. Het maakt dat ik echt pianissimo kan spelen, het begin van dit stuk vraagt er om. Voor mij zijn de oude Italiaanse componisten uit de barok de klassieke muziek die me het meeste raakt en ik zit er direct in, vergeet alles om me heen.

Gael zet met zijn gitaar ritmisch in als ik het intro heb gespeeld en dan ontstaat een samenspel dat ik niet voor mogelijk had gehouden. Nu pas valt het me hiér en nu op hoeveel de barokritmes en toonzetting overeenkomen met de muziek die de mensen hier mooi vinden. Ik wist het natuurlijk al wel dat in de muziek alles met alles samenhangt, maar folk en oude muziek leken altijd gescheiden werelden en dat zijn ze helemaal niet. Vanuit de Chaconne komen we in andere ritmes, zoals de sarabande en de fandango en het is zó leuk zoals we elkaar aanvoelen en elkaars motieven en inzetten oppikken. Als we uiteindelijk met onze improvisatie stoppen is er ruim een half uur voorbij, iets wat ik totaal niet in de gaten had.

Er wordt tot een uur of zes doorgespeeld en het is niet te beschrijven hoe fijn het is dat ik nu ergens bij hoor. Ik heb echt een klik met deze mensen en hoop ze nog vaak te zien. Met de huisgenoten van Gael, Bas en Anthony, heb ik ontzettend veel lol. Anthony, een leuke excentrieke jongen met blauwe ogen en lange blonde dreadlocks en vreemde kleren over elkaar aangetrokken fluistert als we even naast elkaar zitten in mijn oor dat het zó jammer is dat Gael mij als eerste heeft ontdekt. ‘Volgens mij ben jij mijn meisje’ fluistert hij op een gegeven moment. Ik kijk hem liefjes aan en murmel in zijn oor terug ‘volgens mij ben ik niemands meisje, Anthony. Ik ben blij dat ik net wat los kom van de Heere en ik hoef er niet een nieuwe voor terug.’ Anthony lacht luidkeels, steekt zijn duim op en dan kletsen we onbekommerd verder over van alles en nog wat.

Dit is wat het is…

Die avond peddel ik in mijn uppie terug naar mijn kamer, ik heb weer even tijd alleen nodig en Gael en ik hebben afgesproken elkaar morgen om zeven uur op het centraal station te treffen. Erg vroeg voor een zondag, maar het moet omdat ik mijn ouders wil spreken voordat we ter kerke gaan. Ik heb me anders dan anders gekleed, niet al te kleurig maar wel in een grijze linnen broek, zwart spijkerjackje en met mijn haren los. Gael heeft zich ook wat aan de situatie aangepast, hij heeft juist zijn haren in een knotje bij elkaar geharkt en een gewone jeans aangedaan.

De heenreis verloopt een beetje gespannen en als we arriveren gaan we achterom. Mijn ouders zitten in de keuken nog aan het ontbijt als wij binnenstappen. Ze vallen allebei stil, kijken me bijna ongelovig aan. ‘…Johanna, God betere het, dus toch…’ mompelt vader. Het blijft dan stil en ik doorbreek de spanning door Gael aan mijn ouders voor te stellen, maar vader reageert niet eens op zijn uitgestoken hand, waardoor moeder dat ook niet doet. ‘Johanna, ik heb je toch gezegd dat je niet welkom bent als het zo moet’ barst vader dan los. Zelfs moeder schrikt er van, terwijl ze toch wel wat van hem gewend is. ‘Theo, alsjeblieft….’ Zegt ze zachtjes.

‘Anna, houd jij je er om ’s-Heerenwille even buiten’ schreeuwt hij bijna. ‘Als mijn dochter zich niets meer wil aantrekken van het gebod van de Heere hoef ík haar ook niet meer te zien’ en hij staat op om te verdwijnen. Ik weet hoe hij is, ik heb me hier zo goed mogelijk op voorbereid. Ik weet dat dít het moment is om mijn leven in eigen hand te nemen en zeg luid en duidelijk ‘vader, luister naar me!’ Dat brengt hem tot stilstand en bijna ongelovig staart hij me aan wat dít nou weer is. ‘Al sinds Markus is verongelukt tiranniseer je mama en mij. Ik heb ontdekt dat dat helemaal niet de wil van de Heere is, het is jóuw wil dat wij zo leven. Jíj verzint dit allemaal. Ik wil dat je leert naar mij te luisteren en te aanvaarden dat ik anders ben dan jij. Ik wil dat je van me houdt, niet om wie ik van jou moet zijn maar om wie ik ben. En trouwens, voor moeder mag je ook wel eens wat liever worden.’

Vader loopt tijdens mijn ‘speech’ rood aan, hij barst geloof ik nog net niet uit elkaar. Hij kijkt me woedend aan, brult ‘Johanna, verdwijn, voorgoed!’ en vertrekt dan, de deur naar de kamer achter zich dichtknallend. Nou, wat had ik nou gedacht, dit was het dus, niet echt een succes. Moeder kijkt eerst mij en daarna Gael verbijsterd aan en snikt dan ‘oh, Johanna toch…’ Ik trek moeder tegen me aan en heb voor het eerst sinds ik weet niet hoe lang lichamelijk contact met haar. En heel vreemd, de omgekeerde wereld eigenlijk, ik troost haar in plaats van zij mij. Ik weet niet hoelang we zo staan maar dat maakt ook niet uit, het is fijn mijn moeder te kunnen troosten. Ze snikt het uit en ik heb wel een idee wat dat allemaal is, mijn overleden broertje en mijn tirannieke vader en ons treurige leven met hem…

‘Mama’ zeg ik, en het valt me direct al op dat ik niet meer moeder zeg. ‘Mama, het komt wel goed. Ik blijf gewoon komen als hij niet thuis is.’ Maar dan schiet mama alweer in haar oude rol: ‘ik praat wel met vader, hij draait over een tijdje wel bij, blijf tot die tijd maar even weg, kindje.’ Mijn vader is een stijfkop, ik weet dat ik dat echt niet ga afwachten maar laat het voor nu maar. Ik knuffel mama nog als afscheid en vertrek dan met Gael. In de trein weet ik me met al die mensen om me heen goed te houden, pas op mijn kamer kom ik aan mijn eigen gevoelens toe en in de armen van Gael heb ik de huilbui van mijn leven. Ik had het zó graag zó anders gehad, maar dit is dus wat het is, hier moet ik voorlopig mee verder. Maar zeker is dat ik mama niet laat barsten, ik zie in dat ze net zoveel lijdt onder het gedrag van vader als ik. Ik blijf haar bellen en opzoeken en misschien dat vader op een dag wel bijdraait…

Liefderijke troost

Pas als ik een beetje tot bedaren kom voel ik hoe close we samen op bed liggen. Ik ben in mijn behoefte aan liefde en bescherming zo’n beetje half op Gael gaan liggen en heel lief heeft hij beide armen om me heen geslagen terwijl ik op zijn borstkas lig te snotteren. En ik kan er niks aan doen, door alle misère heen voel ik zijn pik tegen mijn been aandrukken, half stijf. Ik duw mijn been er zachtjes een paar keer tegen aan en Gael’s reactie is dat hij diep en een beetje trillend inademt en dan flink zucht. Ik kan er niks aan doen, ik word er vrolijker van en giechel zachtjes. Gael, fluisterend: ‘ehm, waar ben jij mee bezig, Joney?

Ik ga helemaal languit op hem liggen en kus hem. ‘Dankjewel liefje, dat je bent mee gegaan vandaag. Hoe vond jij het nou?’, ondertussen een beetje gemeen zijn pik tussen mijn benen wat knedend. Gael kreunt zachtjes, antwoordt dan, naar woorden zoekend: ‘… ehm, eigenlijk, ehm, ja, eigenlijk was het wel zoals ik had verwacht. Ik weet dat mensen vast kunnen zitten in hun opvatting en je ouders kwamen wel overeen zoals je ze beschreef. Ik vond het vooral heel erg voor jou, Joney, dat je zo hebt moeten leven en dat je nou nog steeds niet begrepen wordt.’

Hij is zo lief, ik kus Gael en dat brengt ons in een heftige tongzoen. En op dat moment weet ik het, ik wil hem hebben, nú, ik wil seks hebben met hem. Ik klauter van hem af, kleed me snel uit, sjor Gael zijn broek uit en vind het onwijs spannend om zijn nu helemaal harde paal uit zijn broek te zien floepen. Ik geef er zacht een kusje op, de eerste keer dat ik hem zo aanraak! Gael kreunt zachtjes, trekt dan snel zijn shirt uit en wacht daarna in volle glorie uitgestrekt voor me af wat er gebeuren gaat. Ik heb op internet al zo vaak gekeken naar meisje die het heft in handen nemen en zich op een jongen werken, dat wil ik nu óók eens beleven.

Ik klauter op Gael, kniel aan weerszijden naast zijn heupen en laat me dan zakken tot ik zijn pik tussen mijn lipjes voel. Langzaam glijdt hij in me en omdat ik nu boven zit kan ik zelf bepalen hoe diep ik hem wil hebben. En ik wil hem diép, ik wil hem tegen ieder fijn plekje in mij aan voelen wrijven. Als ik helemaal over hem heen zit laat ik me voorover zakken tot ik mijn gezicht naast het zijne kan leggen en wrik me dan nog net ietsje dieper op hem. Dan kijk ik Gael aan en kus hem weer, het voelt zó fijn om tegelijk onder en boven met hem verbonden te zijn. Ondertussen beweeg ik me zachtjes op en neer over zijn paal en tot mijn eigen verbazing kom ik binnen een minuut klaar. Al die emoties maken in mijn lijf duidelijk ook andere dingen los…

Gael trekt zijn knieën op en kan mijn bewegingen zo wat tegendruk geven en ik geniet intens. Maar tegelijk is het alsof diep in mij een grote zwarte bal aan het loskomen is en al stuiterend allerlei plekjes aanraakt die me flink pijn doen, vooral in mijn hart. De zwarte bal vindt een weg uit mij als Gael zich met me omdraait, hij mijn benen ver spreidt en zich dan heftig in me op en neer beukt. Het voelt alsof hij me ver opent en alle ellende en zwartgalligheid me kan verlaten. Het is tegelijk een gevoel van diepe pijn en grote opluchting dat ik ervaar, het voelt als een bevrijding. En op dat moment begin ik weer hard te huilen, de tranen stromen over mijn wangen en ik gil het uit.

Van schrik houdt Gael zich stil maar tussen de heftige snikken door weet ik hem duidelijk te maken dat hij door moet gaan, het is juist goed voor me! En terwijl ik het open en weerloos onderga legt Gael zich volledig over me heen, stevig in me doorpompend terwijl hij me ondertussen overal kusjes geeft op mijn gezicht, mijn tranen op die manier wegnemend. Ik kan niet anders, ik huil met luide snikken en met alles wat ik in me heb klamp ik me aan Gael vast, alsof hij mijn reddingsboei is, alsof ik opnieuw word geboren…

De Heere gaat en de Heer komt?

De dagen en weken daarna is Gael steeds vaker bij mij. Een keer in de week repeteren we in hun appartementje met Anthony en Bas, maar verder lijkt het soms alsof hij bij mij is ingetrokken. En, als we met zijn vrienden zijn, merk ik dat Gael me in de gaten houdt, hoe ik met ze om ga, zeker als Anthony weer eens met me aan het grappen is. Anthony liet direct al merken dat hij wel op me valt en ik voel geloof ik ook wel wat voor hem. Ik weet niet goed wat ik hier mee aan moet, deze jongens zijn zo verschillend en toch vind ik ze allebei leuk. En langzaam maar zeker is het alsof er in mij iets aan het verschuiven is, alsof de claim die mijn vader op mijn leven legde is verdwenen maar dat ik nu tegelijk ook wel ben losgeslagen van mijn anker. Ik drijf wat, alsof ik alleen en naakt in een grote meer lig, op mijn rug, drijvend, kwetsbaar, eenzaam. Van iedereen verlaten, alsof mensen om me heen in een soort van mist leven, ik niet bij ze kan komen. Tegelijk is het allemaal oké, dat ik de tijd neem om te beleven hoe het leven om me heen doorgaat terwijl ik in een soort van cocon leef, een soort van afwachting, op een nieuw levensdoel misschien wel.

Ik ben Gael dankbaar, want wie ik nu ben heb ik voor een groot deel aan hem te dank, híj trok me ten slotte uit mijn benauwde leventje. Hij is mijn soulmaatje, en dat zal hij altijd blijven, we hebben op een heel diep level iets met elkaar. Maar wat er ook gebeurt, dit is en blijft hoe dan ook wel mijn leven en ik wil gewoon niet dat hij het over neemt en daar lijkt hij met zijn jaloezie wél mee bezig te zijn. Dan is het alleen maar of ik de ene Heere heb ingeruild voor een andere.

Er komt een soort van ommekeer als op een avond, voor het begin van onze repetitie, Bas een joint draait. Bas is de stille jongen van de drie, pas als hij achter zijn drums en trommels en weet ik wat allemaal kruipt komt hij tot leven. Hij is ietsje langer dan de twee andere jongens, op het magere af maar heeft een zó’n leuk exotisch gezicht, met zwarte krullen, een stoppelig baardje en bijna gitzwarte ogen waarmee hij me soms secondenlang indringend kan aankijken. Wat hij bedenkt is dan totaal niet te raden en af en toe voel ik me er echt ongemakkelijk bij, maar tegelijk is het dan of hij me van binnen vloeibaar maakt.

En zo zit hij me nu ook weer aan te kijken en net als ik wil wegkijken vraagt hij ‘ook een hijs, Joney?’ Waarop Gael meteen protesteert, dat hij het niet kan maken om mij daarin te betrekken. Dat laat meteen alle alarmbellen in mij rinkelen, daar is de Heere weer die wil bepalen hoe ik mijn leven leid. En hoewel ik sowieso nog nooit heb gerookt aarzel ik geen moment, ik neemt die lange rokende sigaret van Bas over en neem een stevige trek. Met als gevolg een heftige hoestbui maar ik geef niet op, samen met Bas rook ik het hele geval op. En het is niet te geloven wat het me doet. Het tilt me op, ik voel in mijzelf een soort van rust of misschien wel vrede ontstaan die ik nog niet kende. Alsof nu pas alles op zijn plek valt, mijn vlucht van thuis, mijn ruzie met vader, mijn vriendschap met Gael, maar die mij steeds meer claimt.

Die avond speel ik voor mijn gevoel de sterren van de hemel. Alsof mijn viool een verlengstuk van mijzelf is geworden en een soort van eigen drive heeft gekregen. We beginnen meestal met een beetje te improviseren en steeds vaker komen daar hele mooie motieven en melodieën uit voort. De ene keer nemen we een klassiek ritme als invalshoek, dan weer pikken we iets op uit het Keltische Ierland of eender welke streek in Europa. Dit keer is het een ritme uit het Zwarte Woud, zoals dat later met emigranten naar Amerika ging en daar Texmex is genoemd.

Wij komen in een subtiele maar toch heel vrolijk melodie terecht en op een gegeven moment neemt mijn viool het compleet over, met mijn ogen dicht, ietsje dansend, belééf ik gewoon hoe het is om in dat mooie Zwarte Woud te leven, ik herinner het me levendig van toen ik er met vader en moeder eens op vakantie was. In een soort van visioen zie ik hoe de mensen daar in vroegere tijden met elkaar dansten en muziek maakten op het dorpsplein.

En waar het vandaan komt weet ik niet, na een tijdje schakelen we als in een soort gezamenlijke flow geleidelijk over naar iets middeleeuws, iets Gregoriaans. Het lijkt op wat de ‘Gregorians’ doen, die songs van vandaag prachtig in die oude stijl uitvoeren. Ik begin mee te neuriën en wordt al snel ondersteund door zowel Anthony als Gael, die met hun gitaar en keyboards een tweede en een derde muzieklijn er onder leggen en tegelijk met aanvullende stemmen mee neuriën. Met steeds weer een zachte tik op de grote trom brengt Bas er een diepte en spanning in die de sessie perfect maakt. Het voelt alsof we in een trance komen. Even later komen er zelfs woorden in me op en ik zing ze, een soort van litanie of mantra, woorden waarvan ik niet wist dat ik ze in me had, over schoonheid en verlangen en liefde en onafhankelijk zijn. En het stopt ook zo maar weer en langzaam maar zeker komt de melodie dan tot een einde.

Het voelt als ontwaken en ik weet dat ik dit moet vasthouden. Ik ga zonder contact met de anderen te zoeken op de bank zitten en werk de muzieklijn uit in een notatie, misschien kunnen we hier nog eens wat mee. En Anthony komt naast me zitten, zonder dat ik het merkte heeft hij mijn woorden opgeschreven en zachtjes zegt hij: ‘dat was onwerelds mooi Joney, waar komt dát nou ineens vandaan?’ Pas dan land ik weer in deze kamer en kijk Anthony aan alsof ik het ook even niet weet. Hij ziet mijn verwarring en ik krijg als reactie een hug van hem. ‘Het was er gewoon ineens’ zeg ik dan. En kijk eerst Gael en dan Bas aan, alsof zij misschien weten wat er is gebeurd. Bas haalt zijn schouders op en kijkt me met zijn grote zwarte ogen weer zo intens aan. Op dat moment voel ik het voor het eerst zo duidelijk: ik heb in mijn hart niet alleen plaats voor Gael maar ook voor Bas en Anthony.

Ik sta op en wenk de jongens bij mij. Bas en Anthony reageren direct en we huggen elkaar heel intiem. Gael staat het even aan te kijken, met een soort van verdriet, lijkt het wel. Ik wenk hem en uiteindelijk komt hij ook en terwijl we elkaar zo vasthouden voel ik me met alles in me met deze drie jongens verbonden. Tot in iedere vezel voel ik dat ik liefst van hen allemaal wil zijn…

Fijn als je me een reactie stuurt! Liefs, Zazie