“Hoe vond je het bij mij thuis?” vroeg Cora met een schuine blik naar mij. “Gezellig. Je hebt leuke ouders en broer. En lieve honden. Alleen…” Ik zweeg. “Wát?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, laat maar.”

Het was stil tot we bij het zwembad aankwamen. Toen we ons omgekleed hadden en de spullen op het weitje neergelegd, pakte Cora mijn arm. “Je wilde op de fiets wat zeggen Rick, maar je zei het niet. Wat wilde je zeggen?”

Ik ging zitten en keek om me heen. Niemand vlak in de buurt, het was redelijk rustig. Toen keek ik haar aan. “Ik merkte dat ik al jaren thuis iets mis. Een pa en een ma die elkaar begrijpen. Elkaar aanvullen. Een pa die zijn hand door het haar van z’n dochter haalt. Dát mis ik. Mijn moeder is een schat, mijn zussen ook, maar het blijft een incompleet huishouden… Toen jouw vader zijn hand door je mooie krullen haalde zat ik bijna te janken. En geen van mijn zussen heeft bij mijn weten ooit haar hand door het haar van mijn pa gehaald…”

Nu was het mijn beurt om mijn hoofd op m’n armen te leggen en te huilen. Cora was stil. En even later voelde ik een aarzelende hand op mijn schouder. “Zit het je zó dwars?” Ik schudde mijn hoofd. “Normaal… niet. Maar dat gebaar tussen jou en je pa… Zoals jullie naar elkaar keken… Ik besefte toen pas wat er niet compleet was bij ons thuis.” Ik veegde mijn ogen af met mijn T-shirt. “Sorry. Moest ik even kwijt.” Ze keek me van dichtbij aan. “Dat mag.”

Haar hand op mijn schouder werd een arm om me heen en ze kroop tegen me aan. Ik voelde iets groeien en dat was op dat moment niet zo handig. “Kom. Het water in. Nu moet ík m’n ogen uitspoelen.” Ik stond op, trok haar overeind en heel even zag ik haar ogen omlaag flitsen. Ik rende naar het water en dook er in. Gelukkig was het ook hier rustig; er zwommen misschien tien mensen. Toen we een paar baantjes gezwommen hadden en in het ondiepe deel even stonden uit te rusten, trok ze me naar zich toe en zei zachtjes: “Alleen maar even je ogen uitspoelen, Rick Anderson? Volgens mij zag ik net ook iets anders, jokkebrokje…” Ze keek ondeugend. “Dat is de natuur. Kan ik niet tegenhouden als er een knap meisje haar arm om me heen legt… Maar dank je wel daarvoor.”

Haar ogen waren nu héél dichtbij. Mooie bruine ogen, met spikkeltjes goud er in. En die ogen keken me warm aan. “Rick…” Meer zei ze niet. Ze trok me onder water en bleef me aankijken. En gaf me een lange zoen. Héél zachtjes haar lippen op de mijne. Toen we weer boven kwamen bleef ze me aankijken. “Ik heb me de afgelopen dagen gerealiseerd dat ik een enorm stomme trut ben geweest om jou links te laten liggen. Rick Anderson.” Ik stapte iets naar achteren,buiten haar bereik.

“Dat van die stomme trut kan ik volmondig beamen, Cora Amelink…” Haar ogen spoten vuur. “Rotzak! Ik zal je…!” Ze liep naar me toe, maar ik ontweek haar snel. Maar even later had ze me toch te pakken en trok me weer onder water, sloeg haar benen om me heen en kuste me weer. Toen we boven kwamen sloeg ik mijn armen om haar heen. “Cora Amelink… Je bent lief.”

Ze legde haar hoofd op mijn schouder en mijn gezicht verdween in haar bruine haren. Nu nat en zonder krullen. Even was het stil en toen hoorde ik zachtjes: “Mag ik jouw vriendin zijn, Rick?” Even zachtjes antwoordde ik: “Ik zal je onder water antwoord geven.” We haalden diep adem en verdwenen onder de waterspiegel. Ze bleef me aankijken en toen kuste ik haar. Voorzichtig, zoals Gonnie me dat geleerd had.

Toen we weer bovenkwamen, straalden haar ogen. “Je bent lief, Rick. En je kust heerlijk.” “Een zeehond zoent het beste onder water, in zijn natuurlijke habitat.” Ze lachte. “Weet je wat? Dan blijven we vannacht hier. Ik wil nog wel een paar van die zoenen van jou…” Ze voegde de daad bij het woord, maar toen trok ze me naar de kant. “Kom. Er kijken een paar mensen naar ons. Afdrogen en nog even kletsen, voordat we er uit moeten.” We liepen hand in hand naar onze spullen. Na het afdrogen trok Cora haar tas open en haalde er een pak koeken uit. “Hier. Neem er ook eentje,Rick.” Ik keek zuinig. “Als zeehond prefereer ik een dooie haring. Liefst eentje die al twee dagen ligt te rotten. Die ruiken zo lekker…” Ik kreeg een stomp. “Viezerd.”

Even was het stil en zaten we te knabbelen. Toen vroeg ze zachtjes: “Zit jij er niet mee dat ik twee jaar verkering heb gehad, Rick?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Zoals je zelf zei: ‘ik leefde op een roze wolk.’ Ik hoop dat je daarvan genoten hebt, voordat je inzag wie hij werkelijk was. En toen ben je snel van die roze wolk afgestapt.” Ze fronsde. “Afgedonderd, kun je beter zeggen. Zwaar teleurgesteld. Het ging de laatste maanden al niet zo goed tussen ons, maar toen ik die foto's zag... Alsof ik een klap in mijn maag kreeg. Ik heb me toen maximaal geconcentreerd op de paar examens die ik nog moest doen. Leren, leren, leren, een week lang. En toen ik het laatste examen achter de rug had, hem ter verantwoording geroepen en de deur gewezen. Daarna drie dagen liggen janken en vervolgens was ik een paar weken niet te genieten thuis. En toen zag ik jou, hier in het zwembad…”

Ze sloeg haar arm weer om mijn schouders. Ik voelde haar warme lichaam tegen me aan en genoot ervan. Ze zag er prachtig uit in haar gele bikini en ze voelde fantastisch. Ik kuste haar even en keek weer in haar ogen. “En nu, schoonheid? Kun je nu een beetje genieten?” Ze bromde zachtjes. “Wat denk je zelf? Een lieve knul tegen me aan die er ook nog eens goed uitziet en heerlijk kan zoenen… Ga je zo meteen nog even mee naar huis?” Ze keek ondeugend. “Dan laat ik je even mijn slaapkamer zien…”

Ik aarzelde. “Wat vinden jouw ouders daarvan?” Ze keek me serieus aan. “Toen jij stond af te wassen, hebben moeder en ik even een onderonsje gehad. Ze vindt je een aardige knul en zei letterlijk: “Ik hoop dat het iets wordt tussen jullie.” Ik moest weer eens blozen en Cora lachte me uit. “En ik heb tijdens de afwas een onderonsje met je vader gehad. En die waarschuwde me om jou geen verdriet te doen. Ik heb ‘m ervan kunnen overtuigen dat ik dat niet van plan was.” Cora lachte nu hardop. “Hahaha… op en top mijn lieve vader! Weet je: hij heeft Gerard uiteindelijk met een mestvork van het terrein gejaagd, met Bowy als hulpje.” Ik grinnikte. “Bowy lijkt me een prima lijfwacht voor jou. Goed om te weten dat hij bij jou op de kamer slaapt.”

Ze keek me aan. “En moet Bowy op de gang als wij…” Wéér moest ik lachen. “Ja…? Maak die zin eens af?” Wéér kreeg ik een stomp. “Rotzak. Je laat me nog blozen ook… als wij eens willen vrijen. Zo goed?” Ze keek me verleidelijk lief aan. “Bowy mag lekker bij jou op de kamer blijven als ik er ben. Wát we ook doen. Als hij maar niet tussen ons niet gaat liggen. Geen zin om jou te willen zoenen en dan met een hond te tongen.” Ze schoot in de lach. “Wees daar maar niet bang voor. Bowy weet donders goed dat hij niet op het bed mag.” Toen stond ze op.

“Kom meneer, aankleden. Dat springen we op de fiets en kan ik je thuis voorstellen als mijn vriend. Ben ik trots op.”

We kleedden ons om in de kleedhokjes en even later stond ze weer voor me: haar haren bijna droog en weer krullend, jurkje, blote benen, sandaaltjes. “Ik weet nog niet waar ik de voorkeur aan geef, schoonheid… Dit jurkje of je bikini. Allebei staan ze je enorm goed!” Ze giebelde. “Je maakt me verlegen. Kom, naar huis!”

Tien minuten later werden we door de honden begroet: Veel lawaai en gekwispel. We liepen naar binnen, Bowy achter Cora aan, de rest van de honden bleef buiten. “Hallo, daar zijn we weer!” Margriet zat alleen in de kamer te lezen en keek op. “Ik hoorde al zoiets… Hoi Rick! Jullie zijn snel terug. Het zwembad sluit toch pas om negen uur?” Cora’s stem werd ondeugend. “We hadden even geen behoefte meer aan vreemde ogen. En elkaar steeds onder water zoenen wordt op den duur vermoeiend…”

Margriet keek naar mij. “Ik begrijp dat…” “Rick is nu mijn vriend, moeder”, zei Cora eenvoudig, terwijl ze mijn hand pakte. Ik kneep zachtjes in de hare. Margriet stond op. “Ben ik blij mee. Rick, nogmaals welkom.” Ik voelde dat ik rood werd. “Ik haal vader en Hans even.” Ze liep de gang in. “Abe… Hans! Willen jullie wat drinken? We hebben wat te vieren!” “Wát???” hoorde ik gedempt en even later een deur die open ging.

Hans kwam binnen, gevolgd door Abe. Hans had het meteen door. “Aha! Rick, ben je er in getrapt, arme knul? Kijk uit hoor, mijn zusje is nog steeds een bitch!” Cora snoof. “Kijk uit broer, of je ligt op de grond met pijn in je nek!” Hij grijnsde. “Dát bedoel ik dus…”

Abe keek ons aan. “Willen jullie iets vertellen?” Ik sloeg mijn arm om Cora heen en zei: “We vieren ons verkerings-jubileum: We hebben nu exact een uur verkering.” Abe schoot in de lach. “Alle reden voor een feestje dus! Welkom Rick!” En tegen Margriet: “Nou, laat de champagne en de kaviaar maar komen, schat.” Die keek zuinig. “Ik zat meer aan een biertje e chips te denken, zuiplap.” Ze liep naar ons toe. “Maar eerst…” Ze knuffelde Cora en gaf mij toen een zoen. Abe volgde. Hij tilde Cora moeiteloos van de grond en hield haar even zo vast. “Ik ben blij voor je, moppie.” Toen hij haar weer neerzette keek hij me aan. “Maak haar blij, Rick.” Ik voelde zijn hand door mijn haar en ik kreeg kippenvel. “Zal ik doen.”

Margriet vroeg: En wat willen jullie drinken?” Cora wilde jus d’ orange, dus dat koos ik ook. Even later zaten we rond de salontafel: Margriet met Radler, Abe en Hans met bier. Bowy had al uit een waterbak geslobberd, dus ook die was tevreden en lag aan de voeten van Cora te snurken. We kletsten wat en ik leerde in sneltreinvaart wat zaken over de familie Amelink. Margriet runde een honden-opvang; van de honden die nu achter waren, waren er slechts vier van de familie. De rest was ‘logé’. De husky, de teckel, Bowy en een blonde lab hoorden bij het gezin, de rest was tijdelijk. “En dat gaat prima. Logeerhonden passen zich snel aan. En als ze zich niet snel aanpassen, maken ze kennis met teckeltandjes…” Margriet lachte.

Abe en Hans werkten bij Nedcar; Abe als kwaliteits-controleur en Hans als software-engineer. “En dat bevalt goed. Al is het soms best wel spannend, als er weer een nieuwe eigenaar voor de fabriek gevonden moet worden.” En Cora zou over een paar weken naar de Pabo gaan, maar dat wist ik al.

“En jij, Rick? Jij wil vlieger worden?” Ik knikte. “Hoewel de term ‘vlieger’ meer iets is voor de Luchtmacht. Ik wil commercieel piloot worden. Een opleiding van twee jaar, véél vlieguren maken, liefst bij een fatsoenlijke maatschappij. KLM, Transavia of zo… Liever niet bij Ryanair, want die melken hun personeel uit. Net als hun passagiers; waar bij een normale maatschappij 90 stoelen in een kist staan, staan er bij Ryanair 100 en liefst nog meer.”

Ik grinnikte. “Ze hebben het liefst passagiers met geamputeerde benen en 50 kilo lichaamsgewicht. Scheelt enorm aan beenruimte. En die moeten natuurlijk wél de volle mep betalen…” Hans schoot in de lach. “Ik zie het voor me… Een hele kist vol met gehandicapten. En het laadruim vol rolstoelen.” Met hun drankje op stonden Abe en Hans op. “Wij moeten nog even aan het werk, schatje. Over een half uurtje zijn we wel klaar.” Margriet knikte. “Ja, ik moet ook nog wat dingen doen; de honden wachten niet!”

Even later was het stil in de kamer en keek Cora me aan. “Ga je even mee naar boven?” Ik twijfelde. “Vinden je ouders dat wel goed?” Ze knipoogde. “Waarom denk je dat vader, moeder en Hans zo plotseling ‘aan het werk’ moesten? Ze gunnen ons wat tijd met elkaar. Kom!” Ze pakte mijn hand en trok me de trap op. Bowy volgde trouw, maar bleef bij de deur zitten. “Bowy, kóm!” De hond was duidelijk blij dat hij mee naar binnen mocht. Eenmaal binnen draaide Cora zich naar me om. “Zo. En nu wij,meneer Anderson. Waarom dronk jij net zo vreselijk braaf jus d’orange? Ik weet dat je ook bier drinkt; heb ik tijdens de examenfuif gezien. Vertel!”

Ik gniffelde. “Ik heb een paar lesjes van mijn zussen gehad, dat had ik je toch al verteld? Eén van die lessen bestond uit de volgende zin: ‘Het is voor een meisje bijzonder onaangenaam om een vent te zoenen die naar bier stinkt als ze zelf geen bier heeft gedronken. Bovendien vind ik het helemaal geen straf om jus te drinken, hoor. Bier drink ik ook niet zoveel; de eerste smaakt niet en na de derde moet je enorm plassen.” Cora omarmde me. “Oh, wat heb ik een braaf vriendje…” Ze giechelde.

Ik genoot van haar warme lijf tegen me aan en we stonden even te zoenen. Toen trok ze me op bed. “Liggend zoent het beter, Rick…” “Probeer me maar te overtuigen, Cora. Ik vraag het me af…” Verder kwam ik niet, want ze trok me tegen zich aan. “En niet tegenstribbelen want dan lig je meteen in een houdgreep!” Haar ogen lachten en daarna zag ik even niets meer, want ze begon te zoenen. Eerst zachtjes, maar even later voelde ik haar tong over mijn lippen. Héél voorzichtig beantwoordde ik haar onuitgesproken vraag. Ik streelde langzaam haar hals, die nu vrijgekomen was. Ze liet me na een paar minuten los en kwam overeind. “Jij bent écht lief… Zo zachtjes… Je laat me genieten, Rick!” “Jij mij ook, Cora. Je bent lief, je bent mooi…”

Ze schoot plotseling in de lach. “Oh, je bent er achter gekomen dat ik niet zo’n bitch ben als op school?” Ik grinnikte. “Ik twijfel nog…” Het volgende moment lag ik op m’n buik, mijn arm pijnlijk op mijn rug en Cora bovenop me. “Denk er goed aan meneer Anderson: soms komt mijn bitcherigheid terug. En dat voel je!” Ik kreunde. “Nou en of… Hoewel ik geniet van jouw mooie benen om me heen: m’n arm nu best pijn. Wil je me alsjeblieft loslaten?” Ze liet mijn arm los en ik draaide me om. Ze bleef op me zitten, mij spottend aankijkend. “Jij mag ik het water in je element zijn, ik hier, denk erom!” Ik moest lachen. “Ben jij op je bed in je element? Dát wil ik wel eens meemaken dan…” Ze keek nu niet meer spottend, maar lief. “Wacht jij maar eens af, Rick Anderson… Wacht maar eens af…”

Ze boog zich voorover en zoende weer. Langzaam schoof haar lichaam naar beneden, terwijl we bleven zoenen. En toen lag ze op me. Ik sloeg mijn armen om haar heen en streelde haar: haar haren, haar nek en toen langzaam over haar rug en schouders… Na een paar minuten legde ze haar hoofd naast het mijne op het kussen. Ze bewoog niet meer en ik schrok. “Doe ik iets fout, Cora?” Ze schudde haar hoofd. “Néé! Het is zo lief wat je doet! Zo anders dan…” Ze zweeg en ik voelde een schokje door haar schouders gaan. “Huil je?” Een knikje was het antwoord en ik hoorde gesmoord: “Je bent zo… zo anders! Zo lief, voorzichtig..." Ik streelde over haar krullen, liet haar even uithuilen. Bowy keek naar ons, wist niet wat hij mee aan moest.

Toen ze me even later aankeek, waren háár ogen rood. “Nu moet ik even m’n ogen spoelen.” Toen ze terugkwam, lachte ze weer. “Laat Bowy even weten dat het weer goed met je gaat. Die was net even in de war, geloof ik…” Ze knielde bij de hond, die haar likte. “Bowy… Lief beest. De hond kwispelde. Cora keek naar me. “Lief, dat je ook Bowy in de gaten houdt.”

Ze stond op en pakte mijn hand. “Ik zou je mijn kamer laten zien, toch?” Het was een niet al te grote kamer, maar wel duidelijk een ‘meidenkamer’. Veel foto’s van honden, veel frutsels, twee grote kasten met kleren, een toilettafel met veel make-up… Ik wees ernaar. “Daar zul je wel veel tijd mee bezig zijn geweest… Op school droeg je nogal veel make-up.” Ze kleurde. “Ja. Maar dat was camouflage. Tegen acné. Baalde ik vreselijk van. Maar sinds een paar maanden nauwelijks meer last van. Ik denk dat het ook door de stress kwam: examenjaar, een relatie die niet goed liep, studiekeuzestress…” Ik trok haar tegen me aan. “Cora Amelink: zoals jij voor het eten binnenkwam, een klein beetje opgemaakt vind ik je prachtig. Ook zonder make-up: je bent van jezelf een vreselijk mooie meid.” Ze lachte. “Dat is lief, Rick.” Ze omhelsde me en ik trok haar dicht tegen me aan. We kusten elkaar; een langzame tongzoen.

Toen we elkaar loslieten keek ze me plagend aan. “Tja liefje… nu heb je een probleem. Geen zwembad in de buurt om even je hormonen tot bedaren te brengen. Ik voel wat groeien bij jou!” Ik werd rood. “Sorry…” “Sorry? Ik vond het een compliment! Daarstraks in het zwembad al…” Ze trok me weer tegen zich aan. “Niet voor schamen! Tenminste: niet bij mij. Als we zo meteen naar beneden gaan, moet je wel even de zaak tot rust hebben gebracht…” Ik trok een hopeloos gezicht. “Hoe kan ik dat nou, met jou in de buurt?” Cora grijnsde. “Heb ik middeltjes voor…” En een seconde daarna lag ik op de grond, een voet op mijn rug, een arm die ze stevig vasthad en waar ze aan trok. “AU! Rotmeid! Ga je elk vrijpartijtje zó beëindigen? Dan word ik priester of zo…”

Ze boog zich naar me toe en gromde in mijn oor: “Niks ervan Rick Anderson. Jij wordt geen priester. Jij blijft mooi bij Coortje en bent lief voor haar.” “Jaja... En de enige die nu lief voor me is, is Bowy…” De hond stond kwispelend mijn gezicht af te lebberen. Even later liet Cora me los en ik stond op. Ze keek triomfantelijk. “Zo… Jouw probleempje weer opgelost.” Ze had gelijk: er was niets meer van mijn erectie over. “Je bent lief dat je je zo over mijn probleempjes ontfermt, schat. Kom hier!”

Ze stak haar hand op. “Nee, niks ervan. Dan kan ik je zo dadelijk wéér op de grond smijten. Kom, naar beneden jij. Ik ga je eruit gooien; morgen moet ik er weer vroeg uit; de honden moeten voor zeven uur uitgelaten worden.” “Dan draai ik me nog wel een paar keer om in mijn lekkere bedje…” zei ik gapend, terwijl we naar beneden liepen. “Rick Anderson, je bent een enorme luilak!” Ze zei het terwijl we de huiskamer in liepen. “Oh? En waarom is jouw kersverse vriend een enorme luilak, Coor?” Hans keek op. “Omdat meneer morgenochtend als ik de honden aan ’t uitlaten ben, zich nog een paar keer in zijn nest omdraait. Verdorie.” Ze keek verongelijkt. Hans keek me aan. “Een beetje vriendje biedt dan aan om mee te helpen. Of de hondenuitlaatservice over te nemen, zodat het lieve vriendinnetje nog lekker in haar bedje kan blijven liggen. En na het uitlaten van de honden bij het vriendinnetje in bed te kruipen, natuurlijk.”

Ik grinnikte. “Leuk idee Hans, maar ik ben bang dat je ouders daar het nodige van vinden.” Het enige wat hij zei was een langgerekt “Hmmmm….”, waar ik geen betekenis aan kon vastknopen. “Kom Rick, eruit, want ik moet er inderdaad morgenochtend vroeg uit.” Op dat moment liepen Abe en Margriet de keuken in. “Dank voor jullie gastvrijheid. En de ontvangst als vriend van Cora. En de macaroni natuurlijk…” Margriet glimlachte. “Je bent hier welkom. Ga je nu naar huis? Je had ook hier kunnen blijven slapen hoor. Je bent toch alleen thuis? Niet gezellig.” Ik aarzelde. “Lief aangeboden, maar ik moet thuis nog wat dingen doen. En vandaag even verwerken. ’t Is even wennen om verkering te hebben. Speciaal met haar.”

Abe trok zijn wenkbrauwen op. “Oh? Hoezo?” Ik grinnikte. “Nou het ene moment zit je lekker te zoenen en twee seconden later lig je op je buik op de grond met een omgedraaide arm en een voet tussen je schouderbladen…” Hij schoot in de lach. “Ja, ik kan me er iets bij voorstellen. Maar Rick, wat Margriet zei: je bent hier welkom. Je hebt ons dochtertje binnen een paar dagen uit een hele diepe put getrokken. En over dat slapen hier hebben we het nog wel eens.”

Ze liepen door, de kamer in en ik keek Cora aan. “Wauw… Die zag ik niet aankomen.” Ze vloog me om de hals. “Teken dat ze wel blij met jou zijn, liefje…” De rest bleef steken in een lange zoen. “Wil je écht naar huis?” Ik keek haar aan. “Nee. Maar het is wel beter. En ik meende het over het ‘wennen’. Ik moet even rustig m’n gedachten op een rijtje zetten. Vandaag was een rollercoaster.” Ze lachte lief. “Oké. Wanneer zien we elkaar dan weer? Morgenmiddag in het zwembad? En daarna weer hierheen?” Ze dempte haar stem. “En blijf je dan slapen? Bij mij?” Ik keek haar aan. “Méén je dat? En je ouders… Hoe denken zij daar over?” Ze keek me aan. “Rick, ze hebben me een jaar geleden m’n eigen verantwoording gegeven. Ze waren niet blij met m’n vorige vriend, maar gaven me de ruimte. Alleen toen hij lelijk ging doen, kwam m’n vader in actie, afgelopen zondag. En toen was het ook meteen over en uit voor die lul. Jij bent anders. Ook voor hen. Ze zijn blij met je, dat weet ik En als jij bij mij blijft slapen vinden ze dat prima, zolang het goed gaat tussen ons.” Ze keek ondeugend. “En zij slapen aan de andere kant van het huis. Zitten twee stevige deuren tussen. En Hans slaapt op zolder, die hoort sowieso niks… Denk er maar over… Vannacht, in je eigen bedje.” Een zoen op mijn neus volgde. “En nu wegwezen, of ik stuur een hond op je af!” Ik trok haar nog even naar me toe. ‘Cora… Dank je wel dat je mijn vriendin wilt zijn.” Ze zoende me. “En jij dank je wel dat jij het met mij wilt proberen, Rick. Ik hou van je.”

Vijf minuten later zat ik op de fiets. Hevig nadenkend op weg naar huis…