Eenmaal thuis pakte ik mijn mobiel. Een what’s appje van Ma: ‘Hallo jongen, dank voor je berichtje. Ja, ik heb het druk,maar kan gelukkig ook van de omgeving genieten. Groet, Ma.’ Ik rekende even: het was hier nu iets over half tien; daar was het zeven uur vroeger, dus zou ze nog wel aan het werk zijn. ‘Hoi Ma. Nieuwtje: ik heb sinds vandaag verkering. Met Cora. Vanmiddag daar geweest en meegegeten. Lieve meid, leuke ouders en broer. Liefs, Rick.’ Die had iets om over na te denken als ze het las.

Nu de zussen: ‘Hé dames. Jullie lieve broertje heeft verkering. Met Cora. Groet, Rick.’ Voor de gein plakte ik er nog wat hartjes en smilies onder en verzond het berichtje. Die zouden het voorlopig ook niet lezen, schatte ik in. Ik wist natuurlijk niet hoe zo’n ‘afscheidsfeestje van een collega’ er uit zou zien,maar ze zouden het wel druk hebben. Ik pakte een radler uit de koelkast en plofte in een makkelijke stoel. Zo.

Nu eens even goed nadenken… Hoe nu verder? Met Ma, met de zussen, met Cora… Als ik Cora een week eerder tegen het lijf was gelopen, was er niks aan de hand geweest…Ik schudde mijn kop. Verdomme! Soms is het leven wel héél ingewikkeld. Ik smeet mijn blikje in de prullebak. Even gamen. Kop leegmaken… Microsoft Flightsimulator werd opgestart en ik koos de BUFF. Big Ugly Fat Fellow, oftewel de B-52 bommenwerper. Een uur later vloog ik boven de digitale woestijn van Nevada en probeerde ik bij te tanken uit een KDC-10 Extender tankvliegtuig. Twee mislukte pogingen... De brandstofmeters stonden al diep in het rood en ik worstelde in de luchtstroom van de KDC-10 die mijn richtingsroer beïnvloedde. Bij de derde nadering kleurden alle waarschuwingslampjes rood en een vrouwenstem snerpte in mijn oren: “Fuel! Fuel!” en één voor een vielen de motoren uit. Ik schakelde over op het beeld buiten de kist en zag dat ‘mijn’ B-52 net zo gracieus als een zwangere walvis naar de aarde spiraalde en vervolgens uiteenspatte. Weer een paar megabite verongelukt. Gefrustreerd zette ik de PC uit en pakte mijn mobiel.

Appje van Ma. “Gefeliciteerd knul! Wees lief voor haar. Morgenmiddag bel ik je!” Ik sloot het huis af en ging op bed liggen. Zou ik het doosje van An en Gon pakken en me bevredigen met de lucht van hun slipjes en panties in m’n neus? Uiteindelijk besloot ik om dat niet te doen. Ik dacht na over de intieme momentjes met Cora. Ze was lief… Behalve bij judo… En met die gedachte viel ik uiteindelijk in slaap.

De volgende ochtend verliep langzaam. Een appje van Annet, verstuurd om 03:45: “Leuk! Geniet ervan! Gr, An en Gon.” Ik haalde wat boodschappen deed wat klusjes, probeerde nog een keer te tanken in Flightsim; zelfde resultaat. De klok wilde niet sneller lopen.

Uit pure ellende pakte ik een paar boeken over meteorologie. Verplichte kost tijdens het eerste studiejaar en, maar wat ik begrepen had, een vak waar nogal wat studenten over struikelden. Met muziek uit m’n playlist zat ik even later gebogen over isobaren, hoge- en lagedrukgebieden, windshears en andere zaken die invloed konden hebben op vliegprestaties en brandstofverbruik. Ondanks dat het niet helemaal ‘my piece of cake’ was, begreep ik de stof wel en kon goede antwoorden geven op de vragen uit het proefexamen.

Om half één sloot ik de computer af. Even eten, dan spullen pakken voor zwemmen… Oh wacht even: zou ik logeerspullen meenemen? Of zou dat té prematuur zijn? Cora maar bellen hoe zij er over dacht. “Hé, lieve zeehond van me! Lekker geslapen toen ik door het weiland liep te baggeren?” Ze klonk vrolijk. “Ja hoor. Maar vanaf half tien heb ik zitten studeren. Dus ook ik heb gewerkt.” “Jaja… plaatjes kijken van ouwe vliegtuigen zeker?” spotte ze. “Ja, bijna. Maar schoonheid, ik heb een misschien nogal brutale vraag… Mag ik logeerspullen meenemen of is dat te vroeg?”

Ze schaterlachte en zong: “Eeeeeven aan m’n moeder vragen… Mams, Rick vraagt of hij logeerspullen mag meenemen of dat dat te vroeg is.” Op de achtergrond hoorde ik Margriet zeggen: “Wat een stomme vraag. Hij is alleen thuis. Zit daar een beetje sip te wezen. Natuurlijk mag hij logeerspullen meenemen.” “Je hoort het, schat. Duidelijk antwoord?” Ik lachte. “Zeg maar tegen je moeder dat ze op haar dochter lijkt. Zien we elkaar over een uurtje bij het zwembad?” “Ja. En ik heb er zin in. Tot straks, liefje.” Het geluid van een kusje volgde, toen hing ze op.

Ik pakte mijn grote rugzak. De kleine voldeed nu niet; Er moest nu spul in voor… even kijken, het was nu woensdag… twee nachten. Vrijdagmiddag wilde ik weer thuis zijn, dan zouden de zussen weer in Born aankomen. Dan moest het huis wel een beetje in orde zijn en er moest eten zijn. Anders waren de rapen gaar. Oké: ondergoed, schone kleren, oude kleren, toiletgerei, handdoeken… Zwembroek trok ik onder mijn broek aan, dus eenmaal bij het zwembad liep ik meteen naar het veld en zette mijn rugzak op de ondertussen bekende plek. Geen bekende tas, dus Cora was er nog niet…

Dat bleek een misvatting te zijn, want geen minuut later gleden er wéér twee handen over mijn ogen en klonk een bekende stem. “Hé, wat een knappe vent op mijn plekje… Die wil ik zoenen!” Meteen voelde ik warme lippen in mijn nek en haar handen die mij tegen haar aantrokken. Een glad meisjeslijf tegen me aan. “Hé lekker stuk… Kon je de hondjes wel alleen laten?” “Ik heb ze even ingeruild voor een zeehond. Die huilt zo lief…” Haar bruine ogen stonden spottend.

“Rotmeid. Ik gooi je in het water.” Meteen nam ze een verdedigende houding aan. “Ik dacht ’t niet Rick Anderson! We gaan gewoon samen naar het bad lopen en samen er in duiken. Als jij denkt dat je mij er in kan smijten heb je de verkeerde voor!” Ik zuchtte. “Verdorie. Heb ik weer. Een vriendin die me in een knoop kan leggen. Ik denk dat ik vanavond toch maar thuis slaap.” Ze deed een stap naar voren en zei héél zachtjes: “Heb het lef, Rick. Vanavond lig je naast mij, in mijn bedje.” Toen zoende ze me weer. En rende vervolgens naar het bad met een plagend: “Kom je?” Met een sierlijke duik dook ze onder water. Ik liep achter haar aan. Vanavond… Dat is snel… De middag ging snel voorbij met zwemmen, stoeien, op de kant uithijgen en wat zonnebaden.

En tijdens het zonnebaden vroeg ze: “Wil jij me even insmeren, Rick? Anders verbrand ik toch nog…” Ze reikte me een tube zonnebrandcrème aan en ging op haar buik liggen, haar hoofd naar me toe. Ze glimlachte. “Niet te snel… Ik wil er van genieten.” Ik smeerde haar in; rustig, langzaam. Nek, armen … “Maak je m’n bovenstukje even los? Ook daar onder smeren, Rick.” Ik zag een lachje in haar mondhoeken. Ik prutste even met de sluiting, en toen hij los was kon ik de zijkanten van borsten zien. Die waren ook mooi gebruind. En ze had geen bleke strepen op haar rug. “Jij ligt topless te zonnen, juffrouw?” Ze knikte. “In de achtertuin, op een veldje achter de schuur. Kan niemand zien. Omzoomd door struiken en bomen. Soms, als we tijd hebben, liggen we daar met z’n vieren.”

Ze zweeg even. “Naakt.” Dat moest ik even verwerken en ze keek me met een lachje aan. “Wat is er Rick? Geschokt? Wij zijn vrij opgevoed. ‘Naakt is natuurlijk’, zeiden mijn ouders van jongs af aan. En ga je me nu nog insmeren? Anders vis ik wel een andere gegadigde op van dit veldje…” Ze lachte gemeen. Ik kon niet anders dan lachen. “Je bent een ondeugend meisje, Cora Amelink. Maar goed, ik zal je wel insmeren hoor. Ik zie niemand anders zich melden voor deze klus.” Ze bromde laatdunkend.

Ik spoot wat meer crème in mijn handen, liet het even opwarmen en smeerde toen haar complete rug en schouders in. Met voorzichtig een uitstapje naar de zijkanten van haar borsten. Net zoals de zussen me geleerd hadden te strelen: langzaam en aandachtig. Ik hoorde een genietend “Hmmmm….” onder me, dus ik nam aan dat ze wel tevreden was met de behandeling. “Benen ook, Rick.” Plagend vroeg ik haar: “Moet je broekje dan ook uit? Anders heb je zo’n witte kont…”

Eén oog ging open. “Dat mag je thuis wel doen, maar hier niet. Smeer m’n benen maar lekker in. Maar denk er aan: mijn charmante billetjes blijven hier netjes bedekt!” Ik mopperde: “Ja hoor… mevrouw gaat op voor de hoofdprijs in de 'Miss Preutsigheid-wedstrijd'...” Een hand gleed naar achteren, kneep in mijn bovenbeen en ik hoorde héél zachtjes en plagend: “Je mag het op ons zonneweitje doen, Rick. Met vader, moeder en Hans naast je. Moet je zelf ook wel naakt zijn natuurlijk. Kijken of je dan nog zo’n grote bek hebt…”

Oeps, daar ze wel een punt. Nou ja, wie dan leeft, wie dan zorgt.

Weer crème op m’n handen laten opwarmen, toen mocht ik haar benen insmeren. En niet alleen Cora genoot: ik ook. Ze had prachtige benen. Stevig, met mooie kuiten en sierlijke voeten. “Je doet het heerlijk, Rickie… Ik lig hier te genieten.” “En jij bent prachtig, Cora. Een genoegen om te strelen en in te smeren. Ik zit hier een partij te genieten. Het mooiste uitzicht van het hele zwembad.” Weer keek ze om en zei toen liefjes: “Ik zie het, Rick. Tijd voor jou om het water weer in te gaan…” Een ondeugend knipoogje volgde.

Ik was blij dat ik een dubbele zwembroek aan had: een strakke Speedo met daar overheen een wat ruimere boxer. Ondanks dat was het te zien dat ik een behoorlijke erectie had. “Als ik klaar ben kom ik eerst even naast je liggen om wat dingen te laten afkoelen.”

Ze lachte zachtjes. “Ik denk dat dát niet gaat lukken, vriendje. Zeker niet als jij lekker dicht naast me komt liggen en ik je ga zoenen.” Als laatste smeerde ik haar voetenzolen in. “Wat doe je nou, gek? Dat kietelt!” “Als jij zo blijft liggen verbranden je voetzolen als een malle. Die zijn spierwit. En uit ervaring kan ik mededelen dat verbrande voetzolen behoorlijk pijnlijk zijn. Mijn zussen hebben rood haar, bij mij is het roodbruin, maar ook ik verbrand vrij snel. Vorig jaar had ik m’n voeten niet ingesmeerd; ik heb er twee weken lang last van gehad. Eén week pijn en een week gillende jeuk. De laatste week was het ergste.”

“Rick, doe mijn bovenstukje eens dicht…” Ik gehoorzaamde en Cora kwam overeind. “Mijn beurt om mijn lieve vriend in te smeren. Als jij zo snel verbrand…” Even later lag ik te genieten. Cora smeerde ook lief en zachtjes,af en toe afgewisseld door een zoentje. Mijn benen kregen extra aandacht van haar. “Ook jij ben mooi, lekker stuk. Lekker gespierd… Sexy...” Het laatste woord zei ze zachtjes in mijn oor. Gevolgd door een veelbelovend: “… daar ga ik nog veel plezier van hebben.” Ik bromde: “Jaja… in de achtertuin zeker. Naast je moeder, je vader en Hans.” Ze gierde het uit. “Zou zo maar eens kunnen, schatje…” Een klap op mijn billen volgde.

Even later lagen we lekker tegen elkaar aan in de zon. Af en toe een zoentje, rustig kletsend over school, elkaars interesses en thuis. De middag vloog om en om half vijf zei ze: “Kom schat, we moeten naar huis. Kwart over vijf staat het eten op tafel. Daarna afwassen, koffie en de honden uitlaten.” Ze boog zich naar me toe. “En daarna liggen we wéér naast elkaar… In mijn bed!” Haar ogen schitterden en ik kon niet anders dan haar langdurig zoenen en strelen. Tot ze zich losmaakte. “Kom Rick. Anders komen we te laat. Vinden ze niet leuk.” Even douchen en omkleden, Cora netjes bij de ‘dames’ ik bij de ‘heren’. Cora had een rokje en een T-shirtje aan. “Schatje… Je ziet er uit om in te bijten.” Ze lachte even. “Doe maar niet. Dat geeft zo’n rotzooi.

Een kwartier daarna reden we de oprit op en barstte er weer woest hondengeblaf los. Toen we de keuken binnenliepen was Margriet al aan het koken. “Hallo jongelui! Lekker gezwommen?” “Ook dat, moeder…”, giebelde Cora. Margriet greep haar bij de krullen. “Oh? En wat nog meer?” Ze klonk streng. “Kom moeder, jij bent ook jong geweest…AU!” Margriet trok aan Cora’s haren. “Ik ben nog steeds jong, denk daaraan!” “Ja hoor… Je bent twintig, maar met drie en twintig jaar ervaring.” Margriet liet Cora los en keek me aan.

“Jij ook nog een bijdehante opmerking, Rick?” Ik schudde mijn hoofd. “Ik kijk wel uit. Heb m’n haren te lief…” Ze lachte. “Goed zo. En nu tafel dekken, jongelui. Rap, want Abe en Hans kunnen zo binnenkomen.” Tijdens het eten was het gezellig. Een vlotte conversatie, af en toe een grapje…

Totdat Hans aan mij vroeg: “Zeg Rick… Jouw achternaam… Er werkt bij ons ook een zekere Anderson; manager bij R&D. Is dat toevallig familie van je?” Plotseling werd het doodstil aan tafel. Ik boog me over mijn bord. “Dat is mijn biologische vader.” Hans keek geschrokken en ik keek hem aan. “Gevoelig onderwerp, Hans. Ik moet één keer bij maand een weekend bij hem logeren; onderdeel van de omgangsregeling. Maar dat zijn niet de meest fijne weekends voor mij, om het maar eens zachtjes uit te drukken.”

“Als je er niet over wil praten, is dat oké, Rick.” Margriet legde zachtjes haar hand op de mijne. Ik keek rond. Allemaal keken ze naar mij. Ach, verdomme… Hier kon ik wel wat kwijt... “Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of tien was. Was geen makkelijke scheiding. Mijn vader werd door mijn moeder het huis uitgegooid. Na de scheiding hield mijn moeder het huis en mijn zussen en mij. Mijn vader verhuisde naar Heerlen, naar zijn vriendin. Mijn zussen hebben de verplichte bezoeken twee jaar geleden gestopt, toen ze achttien werden. Konden niet met hun pa door een deur en met zijn vriendin al helemaal niet. Nu sta ik op het punt om de bezoekregeling stop te zetten; ik voel me er niet thuis, laat ik het daar maar bij houden.”

Ik zweeg even en zei het toen tóch: “Wat ik gisteren hier zag, een vader die samen met zijn zoon dingen doet, die het haar van zijn dochter streelt en haar aanspreekt met ‘de tweede liefde van mijn leven’… Dát heb ik jarenlang gemist. Mogen jullie best weten: ik heb gisteren op het weitje van het zwembad even liggen janken toen ik dit aan Cora opbiechtte.”

Cora sloeg weer een arm om me heen en Margriet drukte haar hand iets nadrukkelijker op de mijne. “Dank voor het vertrouwen, Rick.” Hans keek me aan. “Sorry voor mijn stomme vraag.” “Kon jij niet weten. Heb je veel met mijn vader te maken?” Hij schudde zijn hoofd. “Weinig. Heel af en toe als ik iets met software moet doen. Ik ben techneut, geen manager.” Abe zei rustig: “Ik heb wat projecten met hem gedaan. Hij is wel een vakman, Rick.” Ik haalde mijn schouders op. “Dat zal best. Maar laat mijn familiegeschiedenis jullie houding ten opzichte van hem niet bepalen, alsjeblieft. Verder wil ik er niet zoveel over kwijt. Wij, mijn Ma, mijn zussen Annet en Gonnie en ik hebben het prima met elkaar. Hij draagt daar financieel keurig aan bij.”

Het was even stil. Margriet trok haar hand terug en zei simpel: “We hopen dat je je hier thuis voelt, Rick.” “Nu al, Margriet.” Ik keek rond. “Dank jullie wel.” Even later was iedereen uitgegeten. “Kom, even de afwas naar de keuken, we gaan nog even buiten zitten. Afwassen komt straks wel.”

We liepen naar buiten, naar een weitje achter de schuur en genoten van de temperatuur; het was nu heerlijk buiten: 23 graden. De zon stond al wat lager en was niet meer zo fel. “Rick, voordat je schrikt er zijn een paar dingen over ons gezin die je moet weten…” Margriet keek me aan. “Wij hebben onze kinderen vrij opgevoed. Op dit weitje liggen wij graag te zonnen en dat doen we naakt. Gewoon omdat we dat lekker vinden. Abe, ik, Hans en Coor… soms liggen we lekker naast elkaar te zonnen. En als het nodig is smeren we elkaar in. Ik hoop dat je daar geen bezwaar tegen hebt.”

Ik moest voorzichtig lachen, denkend aan het gesprek met Cora op het weitje van het zwembad. “Margriet, het zijn júllie gewoonten. Het zal even wennen voor me zijn. Ik hoop dat jullie me het niet kwalijk nemen als ik een knalrooie kop krijg of zo…” Cora giechelde gemeen. “Meneer hier smeerde mij vanmiddag lekker in en toen vertelde ik van onze zon-gewoonten. Ik heb hem een beetje geplaagd door ‘m uit te dagen dat hij mij hier niet zo zou durven insmeren als hij op ligweide van het zwembad deed. Rick had een beetje last van wat opstandige lichaamsdelen in z’n zwembroek…”

Ik voelde mijn kop gloeien en de familie Amelink schoot in de lach. “Wat ben jij een gemeen loeder”, bromde ik tegen Cora, “Ik sta hier volgens mij een rooie paprika na te apen.” Margriet glimlachte. “Hé, da’s de natuur hoor. En troost je: het went vanzelf. Als wij op een nudistenstrand lopen, zie je links en rechts ook eens wat. Na een uurtje ben je gewend en heb je nergens meer last van. Zoals ik al zei: het is de natuur. Zolang de heren der schepping niet meteen de dames bespringen…”

Naast me hoorde ik zachtjes: “Voor sommigen zou dat wel eens moeilijk kunnen zijn…” Cora’s ogen bevatten pretlichtjes terwijl ze naar mij keek. “Jongedame, je zit je vriendje hier bijzonder gemeen te plagen. Niet zo aardig.” Abe keek haar streng aan en Hans vulde aan: “Zie je Rick… ze is soms nog steeds een bitch.” Cora stompte hem. “Klep dicht jij. Komt Rick vanzelf wel achter. Hoef jij ‘m niet mee te helpen!”

Hans knipoogde naar mij en Margriet nam weer het woord. “Iets anders: als jullie vanavond samen in één bedje willen liggen: Cora heeft, toen ze achttien werd, van ons de vrijheid gekregen om die beslissing zelf te nemen. Mits jullie het er samen over eens zijn, uiteraard. Nogmaals: wij hebben onze kinderen vrij opgevoed. En het kan ook zomaar zijn dat je één van ons naakt in de gang tegenkomt: niet van schrikken, dat doen we al vijf jaar zo. Went ook.” Ik ademde langzaam in en uit. “Dank voor het vertrouwen. Maar dit is allemaal even nogal plotseling en zo. Mag ik even wennen?”

Cora giechelde. “Ja hoor. We zullen ons niet nu meteen uitkleden, hoewel het heerlijk weer is. We zullen het bewaren voor morgen.” Margriet keek streng. “Stoppen jij, krengetje. Rick heeft het nu moeilijk genoeg.”

“Pffff…. Dank je wel, Margriet.”

Ze keek me aan. “Jij bent de eerste met wie we dit delen, Rick. Coor’s vorige vriendje hebben we hier buiten gehouden. Was sowieso toch niet veel hier, maar we vertrouwden hem ook niet zo. Terecht, bleek achteraf.” Cora keek me aan en knikte. “Wauw… Nogmaals: dank jullie wel. Zal ik jullie vertrouwen niet beschamen.” Abe knikte simpel. “Dat dachten we al.” Hij trok Margriet overeind. “Kom schoonheid… Wij laten de jongelui even alleen. Zullen ze wel nodig hebben.” Margriet knikte. “Goed plan. Gaan we lekker vroeg naar bed.” Hans stond ook op. “Ik zal niet het derde wiel aan de wagen spelen. Morgen is het voor mij weer vroeg dag.” Met een grijns op zijn gezicht zei hij: “Slaap lekker allebei…” Cora smeet hem een onderzetter achterna. “Haal die grijns van je gezicht, Hans Amelink!”

Ik moest grinniken en keek toen Cora aan. “Wát een avond, schoonheid…” Ze kroop lekker tegen me aan. “Vanochtend een lang gesprek met moeder gehad terwijl we de honden uitlieten. Ze mogen je wel, Rickie.” Een kus volgde en toen zei ze zachtjes: “Mag ik dat wel zeggen? ‘Rickie’? Of vind je dat vervelend?” Ik knuffelde haar. “Jij mag alles tegen me zeggen. En ik vind ‘Coortje’ ook wel leuk…” Ze snoof. “Was vroeger mijn koosnaampje van vader. En toe een hele tijd niet; vond ik het niet meer zo leuk. Nu wel weer; hij kijkt er zo lief bij als hij het zegt… Ik hou van die twee, Rick. Ze hebben me de afgelopen weken vreselijk geholpen. En Hans ook. Vroeger sloegen we elkaar soms de tent uit, sinds een jaar of twee zijn we best close geworden.” Ik kan het me voorstellen. Het is best wel een goeie gast. Overigens is dat bij ons thuis ook zo: Tot voor twee jaar zaten mijn zussen mij ook heel vaak op de huid. Had ik drie moeders, in plaats van eentje. Sinds ze gingen studeren heb ik ze leren waarderen. Zijn het schatten.”

Cora giechelde. “Vind ik ook, ook al ken ik ze nog niet. Ze hebben je prima les gegeven, tenslotte…” Een tijdje zaten we lekker tegen elkaar. Een zoentje, wat strelen, zachtjes kletsen… Totdat ze me aankeek en zei: “Wil je met me mee naar boven gaan, Rick?” Haar ogen schitterden. “Ik zou de grootste ezel van de wereld zijn om nu ‘nee’ te zeggen, Cora.”

Hand in hand liepen we naar binnen, Bowy liep mee de trap op maar bleef voor de deur van Cora’s kamer zitten. “Neem jij ‘m maar mee, Rick. Dan associeert hij jou met een positieve ervaring.” Ik lokte de hond mee. “Bowy, kom! Kleedje!” Cora wees op het kleed voor haar bed. Toen stond de hond op, en ging op de gewenste plaats liggen: kop op de voorpoten, Cora met de ogen volgend. “Zo. Die ligt op zijn plekje. Nu jij nog, Rick.” Ze lachte ondeugend en zei op dezelfde toon: “Rickie, kom! Bedje!” Ik schoot in de lach. “Maf wicht. Dat zeg je toch niet tegen je lieve vriend?” Ze sloeg haar armen om me heen. “Nee, dat klopt. Tegen jou zeg ik: ‘Lieve Rick… Mag ik je uitnodigen in mijn bedje?”

Een lange zoen volgde en toen ze losliet zei ze: “Even tandjes poetsen… Heb jij een pyjama bij je?” Ik schudde mijn hoofd. “Met deze temperaturen? Eh, nee. Onderbroek is genoeg, als je het niet erg vindt.” Ze keek me na het tanden poetsen aan. “Kleed je uit. Mag ik kijken?” Ik knikte met een droge keel. Zij was zo anders dan… Nee Rick, niet aan denken! Toen ik mijn broek losmaakte voelde dat ik weer moest blozen. Cora zag het, maar lachte lief. Sokken uit… Ik was er klaar voor. “En nu jij naar mij kijken, schat. Ik heb van jou genoten, jij mag nu van mij genieten.” Langzaam trok ze haar T-shirt uit. Een wit BHtje werd zichtbaar. “Wil jij ‘m even losmaken, Rick?” Even worstelde ik met de sluiting, toen was het ding los. Langzaam haalde ze de schouderbandjes omlaag en hield haar BH even voor haar borsten. Ik hield mijn adem in! Ze keek me aan en liet het kledingstuk zakken. “Schat… Je bent zo mooi…”

Ze knipoogde. “Dank je wel. Je bent lief.” Ze maakte haar rokje los en liet dat op de grond vallen, stapte er uit en deed een stap naar me toe. “Mag ik naast je komen liggen, Rick Anderson?” Ik knikte, terwijl ik haar bekeek. Slank, goed gebouwd, haar borsten fier vooruit met mooie tepels. Een smal middel en een strakke buik. Mooie heupen en daaronder lange benen. Ondanks dat ze met haar blote voeten op de grond stond, hadden haar benen die sierlijkheid die andere vrouwen alleen hadden als ze op hakjes stonden. “Kóm…” Ze stak haar hand uit en trok me naar zich toe. “Jij bent van mij Rick. En ik ben van jou.” Een lange kus volgde. Ik voelde haar borsten. Haar onderlichaam duwde ze langzaam tegen me aan en ze wiegde met haar heupen. “Ik voel wat, liefje… Kom…” Ze trok me op bed en we gingen liggen. “Heerlijk, zo met jou, Rick.”

Ik streelde haar haren uit haar gezicht en kuste haar even. Zachtjes vroeg ze: “Hoe wil je…” Ik keek haar aan. “Ik vind je vreselijk lief en verleidelijk mooi schat, maar wil je me de tijd geven? Ik vind het heerlijk om zo tegen elkaar aan te liggen en elkaar zachtjes te strelen. Maar ik moet nog even wennen aan het feit dat ik hier lig, naast jou. Het is bijna een droom, maar eentje die wel héél snel gaat. Ik ben stapelverliefd op je, je bent vreselijk mooi en lief, en mijn lichaam wil maar één ding. Maar ik hoor ook een stemmetje wat zegt: ‘Kalm aan, Rick. Niet meteen…’ Ze keek me aan. “Dat is het laatste wat ik verwacht had, Rick.”

“Teleurgesteld?” Ze schudde haar hoofd en trok mijn hoofd tegen het hare. “Néé! Je bent een schat! Wil je slapen?” “Weet ik niet… Néé! Ik wil lekker naast je liggen, nog wat kletsen, lief zoenen… Genieten van een mooi meisje naast me. En misschien dat ik dan in slaap val… Ik weet het niet.”

Ze glimlachte. “Ik wil dat je één ding weet, Rick: als je je niet meer kan beheersen, als je tóch met me wil vrijen, weet dat je dan welkom bent. Je bent lief. Je laat me dingen voelen en ervaren die helemaal nieuw voor me zijn…” Een lange kus volgde. Daarna ging ze naast me liggen, haar gezicht naar het mijne toe. We kletsten over allerlei onderwerpen: school, hobby’s, zwemmen, toekomst…

En ergens tijdens dat gesprek kreeg ik geen antwoord meer. Cora was in slaap gevallen, een flauw glimlachje op haar gezicht. Voorzichtig draaide ik me om. In slaap vallen lukte niet meteen. Gedachten over Cora, de zussen en Ma vlogen door m’n hoofd… Moeilijk. Maar uiteindelijk zakte ik weg…