Gastvrouwen In Huis - 21

Een paar uur later werden we wakker gemaakt door de stem van Annet. “Hé duifjes… Wakker worden, anders sta ik hier voor joker met twee koppen thee.” Ik kwam overeind en Cora ook.

“Wat lief… Brengt ze altijd thee op bed, Rick?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Vorige week koffie. Ook lief, maar dat was een primeur. Voor die tijd beperkten mijn lieve zussen zich tot een snauw, gil of brul. Met de volgende strekking: “Er uit of er volgen sancties!” Nou, en dan ging je je bed maar uit… Dank je wel An!”

“Tijden veranderen Rick. En Cora, wat zie je er lief uit met dat gele nachtponnetje aan… Kon die baal testosteron naast je z’n handjes wel thuis houden?” Cora glimlachte breed. “Nee. Nadat ik ‘m vanochtend om iets over half zes had wakker gemaakt met een paar warme benen in hele lekkere Londense nylons… Dank je wel daarvoor!”

An giechelde. “Zijn ze nog heel?” Cora knikte. “Maar schoon zijn ze niet meer. Ik zal ze straks wel wassen.” An boog zich over ons heen en gaf Cora een zoen. “Lief van je.” “Lief van jou, dat je in Londen met al die tassen hebt lopen sjouwen.” An keek haar aan. “Ook al kende ik je toen nog niet: ik heb er geen spijt van.”

Ik bromde: “Hé stelletje slijmjurken… Hou eens op met dat kleffe gedoe.” Cora gaf me een stomp. “Gisteravond en vanmorgen vroeg was jij anders best blij met mijn slijm, Rickie. Ontken dat maar eens als je durft!” Annet schoot in de lach. “Volgens mij hebben Gon en ik daar iets van meegekregen, ja.” Ik zuchtte. “Ik vraag me af hoe het eraan toe gaat als Ma weer terug is. Dan zit ik bij vier meiden onder de plak!”

“Ga dan maar eens met Hans praten jochie. Wedden dat hij geen medelijden met je heeft?” Cora keek me spottend aan. Annet gaf me een zoen op mijn wang. “Niet mopperen broertje. Zat kerels die met je willen ruilen. Zeker met zo’n mooie dame naast je in dat gele nachtponnetje. Staat je beeldig Cora. Dat geel bij jouw gebruinde huid… Past prima! En nu: lekker jullie thee drinken; over een halfuurtje beneden ontbijten, oké?”

We knikten. En vlak voor ze de deur doorliep, zei Annet ondeugend: “En niet in dat halve uurtje nog een snel vluggertje! Anders zwaait er wat!”

Ze verdween en Cora lachte. “Wát een zussen heb jij. Heerlijke meiden!” Ik knikte. “Ja. Al had ik dat twee jaar geleden niet beaamd. Ik pakte haar hand. “Kom. We gaan even douchen. Daarna lekker ontbijten.” Een halfuurtje later zaten we lekker te eten. Gonnie vroeg op een gegeven moment: “En wat zijn jullie plannen tot woensdag?” Cora en ik keken elkaar even aan. “Ehhh..” Annet vulde het in: “Behalve elke avond elkaar verwennen natuurlijk…” Cora gaf haar lik-op-stuk. “Dat zijn toch ook jullie plannen?” An en Gon gniffelden. “Niet elke avond liefje.” Gonnie lachte liefjes. “Dan wordt het sleur en dat willen we niet.” Cora slikte even. “Sorry. Flapte ik er uit. Niet netjes.”

Annet legde haar hand op die van Cora. “Hier mag dat Cora. We nemen elkaar graag op de hak. En als er iemand te ver gaat zeggen we dat wel. Don’t worry. Maar nu weten we nog niks van jullie plannen.” Cora zei beslist: “Ik wil, zo lang als het lekker weer is, elke dag in ieder geval zwemmen met deze zeehond hier.” Beide zussen keken elkaar aan “Misschien wel een goed plan. Mogen we mee? Lekker poedelen!”

Ik schraapte mijn keel. “En niet te vergeten: alle bewonderende bikken van mannelijk Born in ontvangst nemen natuurlijk…” Gonnie glimlachte liefjes. “Tja… Daar doen we het natuurlijk voor. Dat zwemmen boeit ons voor geen meter. Lekker langs de kant van het bad flaneren en zien hoe snel het water van het zwembad stijgt van alle kwijl van de kerels…” “Om van andere vloeistoffen maar te zwijgen”, vulde Annet aan. Cora trok een smerig gezicht. “Gétver… ik zie het voor me en daar word ik niet vrolijk van, meiden!”

Gniffelend spraken we af dat we rond een uur of twee zouden gaan zwemmen. “Dan gaan we voor die tijd wat dingen klaarmaken voor de avondmaaltijd, jongens. Hoeven we dat vanmiddag niet meer te doen; dan schuiven we het spul zó in de oven en de magnetron.” We gingen aan het werk en een half uur later was alles voor het avondeten gereed. “Gaan wij nog even wandelen, Rick?” Ik knikte. “Goed plan. Even het bos in.”

Even later liepen we onder de bomen. “Wanneer wil je naar je vader toe, Rick?” Ik haalde mijn schouders op. “Ergens deze week of volgende week of zo. Boeit op zich niet. Hoezo?” Ze keek voor zich uit. “Het zit je dwars, dat voel ik.” Ik reageerde nogal kortaf. “Natuurlijk zit het me dwars. Ondanks dat mijn laatste bezoek daar het tegendeel van ‘gezellig’ was… het blijft toch mijn vader. En die wil ik gaan vertellen dat ik hem niet meer hoef te zien”

Cora drukte mijn arm. “Dat kan toch anders? Je kunt hem ook vertellen dat je, sinds je achttiende verjaardag, niet meer verplicht bent om elke maand daarheen te gaan. Dat je de frequentie terug wil schroeven of zo. Gooi die deur niet permanent dicht, Rick.” Ik keek haar aan. “Waarom denk jij zo Cora?” Ze kneep in mijn hand. “Omdat het nog steeds familie is, Rick. En die flikker je niet bij het oud vuil… Denk er eens over. En dan nóg iets: wacht er mee tot je moeder weer thuis is. Ook zij heeft er mee te maken. Je moet haar niet voor een voldongen feit stellen over zoiets.”

Ze gaf me een zachte zoen. “En als je wilt, ga ik mee.” Ik keek haar aan. “Dat zou ik fijn vinden.” Ze knikte. We liepen rustig kletsend verder en maakten onderweg een paar selfies. “Voor Ma.” Naast elkaar zittend op een boomstronk, armen om elkaar heen. Ik verstuurde ze met What’s app, met de tekst: ‘Cora en ik wandelen nu door het bos achter het huis.’

Ik keek op m’n horloge. “Ze zal niet meteen antwoorden… het is daar vijf uur vroeger dan hier, dus nog net geen zeven uur. Die ligt waarschijnlijk nog lekker op één oor.” Tot m’n stomme verbazing begon mijn mobiel te zoemen. “Appje terug… Dat is snel!” Ma schreef: ‘Welkom Cora. Rick: lief zijn voor je vriendin!” Ik grinnikte. “Ze moest eens weten…” Ik typte terug: ‘Zal ik doen! Wel foto’s maken van dat mega-jacht!’ Een duimpje verscheen, gevolgd door een smiley van twee rode zoenlippen.

Een tijdje later liepen we de tuin weer in. An en Gon zaten lekker op ligstoelen op het terras te lezen. “Zo dames… Einde rust. Jullie puberbroertje is er weer.” Zonder op te kijken zei Annet: “Ja, ik ruik het…” Ze trok een gezicht. “Je zou er goed aan doen om eens behoorlijk te douchen.” Cora begon te lachen. “Gaan we doen hoor. En jullie gaan mee. In het zwembad, luie troela’s!”

Gonnie keek op. “Wij? Lui? Juffrouw Amelink, voor u ziet u twee serieus studerende studentes. In het volgende studiejaar moeten we aardig aan de bak en daar zijn we nu op aan het voorsorteren. Terwijl onze studiegenoten slap hangen en lullig kijken in hun bio-vakantieoord, zitten wij serieus te studeren.”

Ik trok het boek uit haar handen. “Jaja zussie… Een groot studieboek met daarin een flodderromannetje. Die truc is al zo…” Verder kwam ik niet. Het was inderdaad een studieboek: over statistiek. “Sorry, zus. Ik denk veel te slecht over jullie. Maar… de boog kan niet altijd gespannen zijn: Mogen wij jullie uitnodigen mee naar het plaatselijk zwembad te gaan om daar even lekker te poedelen?”

Ze stonden op. “Lekker! Veel te lang geleden dat we hebben gezwommen. De belangstelling van de aanwezige heren nemen we wel op de koop toe. Als ze te vrijpostigworden: we hebben een judoka bij ons.” Gonnie gniffelde gemeen.

Twintig minuten later liepen we het zwembad in. We legden onze tassen bij dezelfde boom als ik de laatste weken had gebruikt en trokken onze kleren uit. Cora had haar gele bikini weer aan en ik genoot van haar verschijning. Ze keek naar de zussen en floot zachtjes. Ik keek om en kon niet anders dan haar gelijk geven. Beide zussen hadden een strak lichtgroen badpak aan. “Wauw… Meiden, ik hoop dat jullie ongeschonden dit zwembad uitkomen.” Gonnie wees naar Cora. “Onze verzekeringspolis waakt.”

We liepen even onder de douche door en daarna plonsden we het water in en stoeiden wat, tot Cora zei: “Ik heb zin om me even lekker moe te maken… Rick? Tien baantjes? Afwisselend boven en onder water?” Ik knikte. “Doen jullie ook mee?” De zussen knikten. “Oké dan… naar de startblokken!”

Ik telde af en we doken het water in, het eerste baantje onder water. Ik wist dat de tweeling ook goed kon zwemmen, dus hield ik me niet in. Na het vijfde baantje lag ik één lichaamslengte voor op de dames. Die ontliepen elkaar niet zoveel, zag ik. Tijdens het zesde baantje doken er twee jongen ook het water in en begonnen mee te zwemmen. Twee baantjes later lagen ze al vér achter bij de dames en ik moest inwendig gniffelen. Afgegaan… als een gieter.

En Gonnie en Annet kennende zouden ze niet mild zijn met hun commentaar als de jongens wilden aanpappen. Toen concentreerde ik me weer op het zwemmen: Cora was het laatste baantje dichterbij gekomen… Tempo Rick! Nog even volhouden, daarna kun je uithijgen. Het laatste baantje, boven water gaf ik alles wat ik nog had: zwaar hijgend tikte ik aan met Cora twee meter achter me en daarachter Gonnie. Annet tikte als laatste aan, een seconde na Gon. Allemaal hingen we even uit te hijgen.

“Heb jij… weer aan de…. speed…. gezeten Rick?” Annet keek me aan en ik schudde mijn hoofd. “Nee beauty. Maar d’r zwommen drie meiden achter me aan. Dan moet een Adonis zoals ik even stevig doorzwemmen, anders ben je de sigaar. Om bepaalde lichaamsdelen maar even niet te noemen.”

“Nou, wij willen die klus best van je overnemen hoor, als je er zo tegenop ziet.” Een van de jongens die ons probeerde bij te houden lachte naar ons. Gonnie kneep haar ogen samen. “Daar moet dan wel een vént voor komen.” Het kwam er nogal vinnig uit en Annet vulde liefjes aan: “Leer eerst even zwemmen, daarna praten we wel verder, knul.” Hij droop af en de andere jongen was zo verstandig om alleen maar te zeggen: “Complimenten voor jullie zwemkunst. Ik ga maar eens in training, denk ik.” Gonnie lachte wel naar hem. “Dank je wel. Succes met trainen!” Hij klom op de kant en liep zijn maat achterna.

Cora tikte op mijn schouder. “Wat ben jij een arrogante kwal zeg… Met je ‘Adonis zoals ik’. Hebben we jou zo verpest de afgelopen dagen?” En meteen snauwde ze: “Nee, ik hoef geen antwoord!” We gniffelden. “Kom dames, nog even lekker ontspannen zwemmen. Rustig aan rugslag. Lang uitdrijven even de spieren het melkzuur laten wegwerken. Vijf baantjes en nee, het is geen wedstrijdje. Eigen tempo. Daarna lekker afdrogen en in de zon liggen.”

Cora keek aarzelend en ik vervolgde: “Ik méén het Cora. Als je er nu uitgaat krijg je behoorlijk last en voel je spieren morgen nog steeds.” Rustig trokken we onze baantjes, de tweeling naast elkaar en Cora en ik er achter. En na vijf baantjes gingen we er uit. Douchen, afdrogen en lekker in de zon liggen. “Niet te lang Rick! We hebben geen zin om te verbranden!” “Wacht maar”, zei Cora “We smeren jullie poezelige huidjes wel even in. It's a dirty job, but someone has to do it.” Ze begon met Annet. “Jij ook zussie?” vroeg ik aan Gonnie. Die knikte. “Laat me de handen van die ‘Adonis’ maar eens op mijn poezelige huidje voelen. Ben ik wel benieuwd naar…” Ze draaide zich op haar buik.

Ik nam de fles olie van Cora over en begon Gonnie rustig in te smeren. Toen ik haar benen insmeerde bromde ze heel zachtjes: “Lekker broertje… Heb je geoefend?” Ik boog me voorover. “Ja. Op die juffrouw hier naast me. Héél vervelend natuurlijk.” Gon grinnikte; ik voelde haar schouderbladen schokken. Ondeugend ging ik heel even met een hand haar badpak in, over haar borsten. Een ijzige stem reageerde. "Daar krijg je spijt van, jochie!"

Toen we klaar waren gingen Cora en ik liggen en werden wij ingesmeerd. Ik kon het niet laten: “Dat doe je goed zusje… Heb je geoefend?” Gon boog zich naar me toe en ik hoorde: “Ja. Op mijn lieve zusje hier naast me.” Daarna gleed haar hand over mijn zwembroek en fluisterde ze: "Moet ik die ook insmeren, broertje? Is een kwetsbaar lichaamsdeel voor zonnebrand..." Natuurlijk deed de natuur zijn werk: binnen een paar seconden had ik een erectie en lachte Gon gemeen. "Het staat nu één - één, jochie. En zie die erectie maar eens snel weg te rijgen. Als je gaat staan, sta je voor lul. Letterlijk."

Annet en Cora lagen slap van het lachen. Gon ging door met insmeren. "Ik zal je wel even uit je lijden verlossen hoor", zei ze toen ze klaar was. En meteen kneep ze in de wortel van mijn pik. "Zo, jij bent helemaal ingesmeerd, Rick. Ga maar naast je liefje liggen. Niet dat je nu in staat bent om iets te presteren, maar da's wel lekker rustig voor haar.”

Ze gaf een pets op mijn billen, ik gromde en schoof naast Cora. “Hé liefje. Ben je ook lekker vet?” Ze deed één oog open. “Wat is dat nou voor een vraag aan je meisje? Ben je niet goed wijs of zo?” Ik legde mijn arm om haar schouders. “Lekker stuk van me…” “Hmmm, dat klinkt beter. En nu de arm daar weg, anders heb ik vanavond daar een witte streep.”

Ik ging iets van haar af liggen en bekeek haar. Ze lag op haar rug, haar benen iets opgetrokken en naast elkaar. De gele bikini stond prachtig op haar zongebruinde huid. Héél vaag was tussen haar benen een heuveltje te zien. Daarboven haar mooie, platte gespierde buik en haar stevige borsten. Niet vreselijk groot, maar prachtig van vorm, inderdaad stevig en heerlijk om mee te spelen. Haar tepels waren nét onder haar bovenstukje te zien: kleine heuveltjes op een glooiend geel landschap. Haar hals: lang en sierlijk, overgaand in een stel best brede schouders voor een meisje. Bruine schouders, geaccentueerd door een geel bandje van haar bikini.

Haar gezicht was nu meestal ontspannen en vrolijk, met een lachje om haar mond. Dat was op school wel anders geweest: op school had ze meestal een afstandelijk, bijna arrogant gezicht gehad. Vrij zwaar opgemaakt. Voor zover ik het kon beoordelen gebruikte ze nu vrijwel geen make-up. Hooguit een beetje mascara en wat lipstick. Het stond haar een stuk beter.

En om haar gezicht krulden haar bruine haren. Nu wat lichter, door de zon. Maar wel weer krullend, ondanks dat ze twintig minuten geleden nog in het water lag… Ik pakte haar hand en streelde die zachtjes. “Cora Amelink, ik hou van jou.” Haar vingers krulden om die van mij en ze zei zachtjes: “Dat komt goed uit, zeehondje van me. Ik hou ook van jou.” We draaiden naar elkaar toe en kusten elkaar.

“Hé, we gaan elkaar hier niet aflebberen dame en heer! Wij willen graag nog vaker gebruik maken van deze ligweide. Als jullie hier aanstootgevend gedrag liggen te vertonen, worden we met pek en veren overladen en mogen wij ons hier nooit meer vertonen. Kappen met dat kleffe gedoe!” De stem van Annet klonk waarschuwend achter me. Cora liet me los. “We gaan wel verder op het grasveld naast jullie schuur…” “Jaja. Midden in het door je liefje gemaaide hart. Dan maken wij wel foto’s vanaf Rick z’n terras”, hikte Gonnie. “Ja! En die sturen we op naar Ma”, vulde Annet pesterig aan.

Ik kwam overeind. “Meiden, jullie solliciteren naar een enorm pak slaag…” Cora trok mij weer neer. “Niks ervan mannetje. Jij gaat mijn vriendinnen niet meppen. Want dan past Cora wat judo-dingetjes toe en vind je mij ook niet meer zo aardig. Je mag ze mondeling op hun donder geven, maar niet fysiek.” Annet en Gonnie antwoordden synchroon: “Dank je wel Cora. Samen houden we dat ventje wel onder de duim.”

Ik gromde: “De actiegroep ‘Wij vrouwen krijsen’ is weer actief…” Een lieve zoen van Cora volgde en héél zacht zei ze in mijn oor: “En soms vind jij dat helemaal niet erg, Rick, denk daar aan.” Hardop vervolgde ze: “En nu liggen en bakken. Verdorie, je wilt toch een beetje lol hebben van je zwembadabonnement?” Het daaropvolgende uur ging snel voorbij.

Lekker ontspannen in de zon liggen, wat drinken, af en toe een zoentje, zachtjes kletsen met de meiden en luisteren hoe zij de kerels in het zwembad van achter hun zonnebrillen beoordeelden. Ik kwam aardig wat te weten hoe vrouwen dachten: macho-types werden zonder meer afgekeurd, maar wat verlegen jongens, die schichtig een snelle blik op ons wierpen, kregen wat meer krediet. Leerzaam!

Plotseling stootte Gonnie Annet aan en siste: “An! Kijk eens bij de kassa! Volgens mij kennen we die vent…” Cora en ik keken uiteraard ook: Een gezin stond bij de kassa: moeder, vader en twee jonge kinderen.

Annet knikte. “Klopt. Een paar maanden geleden. Even denken… Wilde zonder condoom en begon herrie te maken toen jij dat weigerde, toch?” Gon knikte. “En toen, zussies?” “Toen kreeg hij de keuze: of gewoon doen en genieten of wegwezen. Hij koos het laatste. Heeft mij niet eens naakt gezien, de sukkel. Maar had al wel betaald…”

Gon grijnsde boosaardig. “Eens kijken of hij ons herkent. En hoe hij dan reageert.” Annet legde haar hand op de arm van haar zus. “Je houdt je wel in, hé krengetje? We willen geen huwelijk om zeep helpen.” Gon zakte brommend omlaag. “Oké, zuster Agnieta, ik zal me wel weer als de personificatie van de heilige maagd gedragen…”

Cora en ik schoten in de lach. “Zal je moeite kosten, zus…” Een grom was de reactie. Het gezinnetje was ondertussen ook op de ligwei neergestreken, aan de rand, vlak bij het badje. Handdoeken, mandje met eten… De kinderen werden klaargemaakt voor zwemmen en beide ouders liepen mee richting water. Ma en de kinderen voorop, pa liep er een beetje achter. Een breedgeschouderde man. Was duidelijk fysiek werk gewend, maar had toch iets ‘zakenman-achtigs’ over zich.

Hij keek om zich heen en zag ons liggen. Nou ja, ‘ons’… Hij zag Gonnie en Annet. Ze hadden hun zonnebrillen afgezet en keken naar het gezinnetje , een glimlachje om hun mond. En ik kende dat glimlachje. Dat wilde zeggen: ‘Hou je gedeisd, anders zit je diep in de shit.’ Hij schrok duidelijk, keek onmiddellijk voor zich en ging zich met zijn kinderen bezighouden.

Ik bekeek zijn vrouw: een jaar of vijf en dertig en zo te zien best een aardig mens: leuk gezicht, een beetje mollig figuur, maar niet dik. En lief voor haar kinderen, dat was duidelijk. Het gezinnetje ging het pierenbadje in, op zo’n veertig meter bij ons vandaan. De kinderen vermaakten zich zo te zien prima en de moeder ook. Pa wierp af en toe een schichtige blik onze kant uit.

“Wat doen we, zus?” Annet haar stem klonk zachtjes. “Gaan we ons eens vermaken in het pierenbadje, of houden we ons op de vlakte?” Gonnie antwoordde beslist. “Liggen blijven An. Hij weet dat zijn reputatie op het spel staat als hij gekke dingen gaat doen. Je moet de zaak niet op de spits willen drijven. Laat ‘m maar zweten, dan kan hij in dat badje prima afkoelen.”

Na een kwartiertje liep het gezinnetje weer terug naar hun plekje. We hoorden de man zeggen: “Zullen we ergens anders gaan liggen, schat? Hier is de zon best fel. Geen zin in gebraden kinderen.” “Je hebt gelijk Wim…” Ze keek rond en wees. “Daar, onder die boom is een mooi plekje.” De boom stond op nog geen vier meter bij ons vandaan. “Volgens mij was er aan de andere kant van het bad een beter plekje. Laten we daar heen gaan.” De vrouw was bezig om hun handdoeken te pakken “Onzin. Schaduw is schaduw. Kom spullen oppakken en verhuizen. Neem jij de kinderen maar mee.” Ik keek naar de meiden. Die lagen op hun buik, hun gezichten naar elkaar bijna te schudden van het lachen.

Even later was het gezinnetje geïnstalleerd, vlakbij ons. De man bleef angstvallig aan de andere kant van de boom. De vrouw kneep in een flacon zonnebrandcrème, maar behalve een incidentele pruttel kwam er niets meer uit.

“Verdorie… Zonnebrand op. En dat winkeltje is dicht… En de kinderen moeten echt ingesmeerd worden, anders hebben we de rest van de vakantie ellende. “Cora!” Annet fluisterde zachtjes. “Biedt ze onze zonnebrandolie maar aan!” Cora keek even héél geniepig, pakte de flacon en sprong overeind. “U heeft geen zonnebrandolie meer? Gebruik die van ons maar. Je kunt die kinderen ten slotte niet laten verbranden…”

De vrouw keek verrast op. “Dat is lief! Dank je wel!” “Niet te zuinig zijn hé? Anders heeft u alsnog de rest van de vakantie huilende kinderen; dat willen we niet op ons geweten hebben!” Even later was het gezinnetje druk aan het smeren. “Wim, jij ook! Anders ben jij straks ook gekookt. En dan kun je niet meer achter je mooie bureau bij Zwaagmeyer zitten. Je komt toch al veel minder buiten dan vroeger.”

Die knoopte ik in m’n oren. Straks eens even opzoeken op Internet: de firma Zwaagmeyer… Geen bekende naam. Ik zag dat de zussen exact hetzelfde idee hadden. Een paar minuten later was het hele gezinnetje ingesmeerd.

“Anna, kun jij dit flesje even teruggeven aan die aardige mevrouw daar?” Een meisje van een jaar of vijf gaf Cora het flesje. “Dank u wel, mevrouw!” zei ze netjes. “Zo, wat keurig. Hoe heet jij?” Cora lachte naar haar. “Anna, mevrouw.” “En vind je het leuk hier?” Ze knikte. “Zijn jullie op vakantie?” Weer een knik. “In een heel leuk klein huisje! En je mag vuur maken in het huis!” “Zóóó… Wat leuk! En wie doet dat dan?” Ze wees. “Mijn papa. Die is daar heel goed in!” “Goed zo. Niet zelf proberen hé? Daar ben je nog niet groot genoeg voor.” Het meisje schudde eigenwijs haar hoofd. “Weet ik wel.” “Nou dág Anna! Fijne vakantie nog!” Cora ging weer liggen, haar hoofd naar mij toe. Ik ving een ondeugend knipoogje van haar richting zussen op.

“Zeg meiden… en heer: Wat dachten jullie van nog een paar baantjes zwemmen? Ik bedoel: in de zon liggen kunnen we ook elders doen… Zwemmen niet.” Annet kwam overeind en rekte zich langzaam uit, gevolgd door Gonnie. Beide meiden maakten er een showtje van, de krengetjes: Langzaam opstaan, uitrekken met de armen boven het hoofd, toen een paar kniebuigingen gevolgd door een paar keer zijwaarts strekken. En Cora bleef niet achter.

“Kom luie meneer. Ook jij rekken en strekken voordat je ons weer door het water jaagt. Eerst even douchen: die zonnebrandcrème even afspoelen.” Toen we wegliepen hoorden we achter ons: “Wij houden wel een oogje op jullie spullen!” De moeder van het gezinnetje. Gonnie draaide zich om. “Dat is aardig van u, mevrouw. Dank u wel.” Na het douchen liepen we naar het vijf en twintig meter bad en doken er in. Hier konden we ongestoord kletsen. Annet en Gonnie gierden het uit.

“Die vent zit écht op hete kolen! Daar helpt geen zonnebrand tegen, die verbrandt levend…” “Zag je ‘m kijken toen wij ons uitrekten? Hij kreeg ook nog een vermanende blik van zijn vrouw… Die zegt nu waarschijnlijk tegen ‘m dat hij niet moet gluren naar een stel jonge meiden!”

Cora keek hen aan. “Wat zijn jullie een stelletje gemene… Nou ja, laat maar. Nu vraagt hij zich waarschijnlijk af of ik ook in jullie club werk…” Annet giechelde. “Je zou er prima bij passen, Cora. Maar je bent nog een beetje te jong.” Gonnie en ik keken haar aan “Pas jij een beetje op met dat soort uitspraken, zussie? Mijn vriendinnetje strikken om… Nou ja, laat maar.”

Cora lachte. “Ik vat het maar op als compliment, Rick. Kom, nog even een paar baantjes rustig zwemmen, daarna eruit, douchen, aankleden en naar huis. Ik heb honger!” Zo gezegd, zo gedaan en na een kwartiertje liepen we naar onze handdoeken toe. We pakten het boeltje op en wensten het gezinnetje nog een fijne vakantie toe. Annet vroeg waarom ze hier op vakantie waren. "We waren nog nooit in Limburg geweest." De dame antwoordde. "En gaan vanuit ons huisje de omgeving verkennen!" Annet zei met uitgestreken gezicht: "Aha... Tja, wij geven de voorkeur aan de Veluwe.. Maar ja, ieder z'n eigen pleziertjes, toch? Fijne vakantie!" Daarna liepen we richting douches en een halfuur later waren we thuis.

“Zo… héhé… Nu kunnen we ons ongestoord laten gaan…” Annet gierde van het lachen. “Ik weet één ding: die vent komt nooit meer in de buurt van de Club! Als ik dit vertel aan de andere meiden… Die liggen helemaal in een deuk!” Gonnie zei: “Op een gegeven moment zag ik hem kijken. Toen heb ik m’n zonnebril even afgedaan en hem een overdreven knipoog gegeven. Hij wist niet hoe snel hij voor zich moest kijken. En dat meisje zei toen heel schattig: ‘Pappie, wat bent u rood. Komt dat door de zon?’ Wat hij toen mompelde weet ik niet, maar…” Cora stootte Annet aan. "En jij bent een héél gemene bitch Met je verhaal dat wij de voorkeur gaven aan de Veluwe... Als die vent zich onder een grasspriet had kunnen verstoppen, had hij het gedaan." Verder kwam ze niet; alle drie de meiden proestten het uit.

“Arme kerel”, zei ik. “Die gaat deze vakantie niet meer zwemmen, dat weet ik wel.” “Z’n verdiende loon. Arrogante kwast. Maakte enorme stampij in de club toen hij z’n zin niet kreeg en kreeg nog nét de tijd om zich aan te kleden. En toen is hij naar buiten gestuurd.” Gonnie keek beslist. “Kijk, als een gast zich normaal gedraagt zal hij met niemand van de meiden een probleem hebben. Maar dit soort types… Gewend om altijd hun zin te krijgen. Het woord ‘nee’ kennen ze niet.”

Ik had ondertussen mijn telefoon gepakt en googelde Zwaagmeyer. Hmmm… Een redelijk groot bouwbedrijf in Rotterdam, onderdeel van een grotere, internationaal opererende firma. Ik opende hun website. Kijk eens aan: een fotogalerij het management: en jawel: hoofd planning heette Wim van Haften en de foto klopte ook. Ik liet ‘m aan de meiden zien en die knikten. “Check. Dat is ‘m. Nou ja, dan weten we dat ook weer. Doen we niks mee, tenzij…” Gonnie kneep even haar ogen samen. “Meid, laat ‘m. Die komen we nooit meer tegen. En zo ja en hij gaat dingen doen die we niet willen, geven we hem wel een hint.” Annet had haar hand op Gonnie’s arm gelegd.

“Kom, eten in de oven en de magnetron; deze jongedame heeft trek.” Een kwartier later zaten we lekker te eten en geintjes te maken. En na het eten maakte ik koffie, die we in de tuin opdronken, genietend van het geluid van de vogels en de aangename temperatuur… Het leven was goed…