Ik werd een beetje koud wakker. Niet vreemd: het raam stond nog steeds wat open en buiten plensde het. En niet zo’n beetje: ik hoorde het water door de regenpijp van de garage naar beneden gorgelen. Zachtjes kwam ik uit bed; Cora sliep nog. Ik legde een dunne dekbedhoes extra over haar heen en deed het raam dicht. Hoe laat was het? Half negen… Tijd voor een ontbijtje.

Gien zou er ook wel zin in hebben, dacht ik. Ik was benieuwd hoe ik de dames zo meteen zou aantreffen, maar bedwong de neiging om nu al te gaan kijken. Zachtjes trok ik op de gang broek, slippers en T-shirt aan en ging naar de keuken. Oké, ontbijtje dus… Ma ontbeet graag met cornflakes met wat honing er doorheen en een paar beschuitjes. De zussen ook beschuitjes, maar ook een gekookt eitje. Cora? Tot nu toe ontbeet ze met gewone bruine boterhammen met kaas of hagelslag… Ook maar een eitje voor haar koken.

En voor Ma ook beschuitjes met hagelslag. Je hoorde toch altijd dat mensen, die lang in het buitenland waren geweest, de hagelslag, pindakaas en drop hadden gemist? Sinaasappelsap erbij, een thermoskan met gewone thee… Een kleiner blad werd gevuld met gesmeerde beschuitjes, eitjes en een kleinere thermoskan met thee voor Cora en mij. Eerst het grote blad naar boven…

Klopklop-klop… Een nogal duf “Ja?” kwam door de deur heen. “Hé dames, goedemorgen. De roomservice. Mag ik binnenkomen?” “Kom maar Rick…” Van de drie dames waren er twee wakker: An en Gon. Ma lag tussen hen in, nog steeds in slaap. Gon legde een vinger op haar lippen. “Zachtjes doen! Maak haar maar lief wakker.” Ik kroop over Gon heen en kuste ma op haar voorhoofd. “Hello beauty... This is roomservice with your breakfast. A large coke, french fries en a grillburger. Wake up please!”

Ma deed één oog open. “Donder op met je grote cola en steek die french fries maar één voor één in een plekje waar de zon nooit schijnt…” Het andere oog ging ook open en ze keek me aan. “Ik ruik hele andere dingen, Rick!” Ik snoof nadrukkelijk. “Ja, ik ook. Maar die hebben niks met je ontbijt te maken, geloof ik.”

De zussen lachten zachtjes. “Rotzakje. Ik denk dat een zelfde lucht bij jou op de slaapkamer hangt.” Ma kwam overeind en ik floot. Een wit, transparant nachthemdje werd zichtbaar. Haar tepels schenen door. De zussen waren ook nogal sexy aangekleed. “En waar is jouw lieve Cora?” “Die sliep nog toen ik naar beneden ging. Maar voor haar en mij heb ik ook een ontbijtje gemaakt. Ga ik zo boven brengen.” Ma knikte. “Doe maar. Lief van je. En als jullie zin hebben, mogen jullie het ook hier komen opeten, hoor.”

Ik schudde mijn hoofd. “Nee Gien, dat doen we niet. Gon, An en ik hebben een afspraak gemaakt: tot we er met z’n allen een goed gesprek over hebben gehad, vrijen beide dames niet meer met mij en ik niet met hen.” Annet knikte. “Zorgen dat er niemand jaloers wordt. Safety first. Niet dat Cora ook maar enige tekenen hiervan vertoont, maar toch…” Ma knikte langzaam en nadenkend. “Da’s heel goed. Daar gaan we het dan straks eens over hebben, voordat we richting de andere kant van het dorp gaan. Want wij moeten het er wel over eens zijn.” We knikten.

“Oké dames… ik ga mijn meisje eens voorzien van haar ontbijtje.” Ik liep de kamer uit en naar beneden. Tweede ontbijtblad naar mijn kamer… “Hé schoonheid. Heb je trek in een ontbijtje?” Er ontstond beweging onder het dekbedje en Cora’s krullen werden zichtbaar. Ze hoorde het gekletter van het water buiten en zwaaide haar benen buitenboord. “Eerst plassen! Anders gaat het mis hier!” Bowy rekte zich uit en keek me verwachtigsvol aan. “Ja, jij wilt natuurlijk ook ontbijten… en plassen en zo…” Op de gang riep ik: “Ik laat Bowy even uit!” “Goed zo!” was het antwoord. Bowy rende de kliedernatte tuin in, voorbij de schuur en het bos in. Ik volgde wat langzamer met een paraplu, zag hem plassen en even later poepen. “Goed zo Bowy… En nu eten?” Een kwispel was de reactie, gevolg door een sprint naar de achterdeur, wéér door de plassen.

In de keuken gooide ik zijn brokken in de bak en even later was hij aan het eten; ik kon weer naar boven. Bowy bleef maar even beneden met z’n gore en natte poten. Cora zat ondertussen lekker te eten. “Kom je erbij, Rick?” Ik schudde mijn hoofd. “Ik heb kletsnatte voeten. Net Bowy uitgelaten. Ik ga wel aan het voeteneinde zitten, Coor.” Ik keek naar haar terwijl we zaten te eten en genoot.

Een prachtig meisje, waarmee ik vannacht heerlijk had gevreeën. Met hele mooie ogen, die soms ondeugend mijn kant uitflitsten. Blote schouders, onderbroken door de bandjes van een sexy nachthemdje. Daaronder twee mooie borsten. De rest van haar lichaam was nog onder het dekbed verstopt, maar ik wist dat wát er onder dat dekbed zat, ook heel mooi en lekker was…

“Rick! Je zit te staren!” hoorde ik plotseling. “Klopt. Ik zit te staren naar een prachtig meisje waar ik vannacht heerlijk mee heb gevreeën. Mág ik?” Ze knikte. “Ja. Maar alleen staren wordt op den duur saai.” Ze knipoogde. “Als je je eten op hebt, wil ik dat je even bij me komt.” Met mijn bordje leeg gehoorzaamde ik en ging naast haar zitten. “Wat is er, Coor?”

Ze streelde kort over mijn gezicht. “Ik hou van je, Rick. Dát wilde ik even gezegd hebben. Voor het geval je het zou vergeten. En ik ben heel benieuwd naar vanavond, als onze families kennismaken. Ik hoop dat ze het goed met elkaar kunnen vinden.” “Dat hoop ik ook schat. Maar eerlijk gezegd: ik ben er niet zo bang voor. Alleen…”

Ik zweeg.

“Wát, Rick?” “Ik hoop dat het niet nóg ingewikkelder wordt. Dat Hans of Abe plotseling met Gien, Gon of An willen vrijen…of andersom…” Cora ging iets rechter zitten. “Daar hebben wij niets over te vertellen, schat. Wederzijdse toestemming, weet je nog? Dat geldt hier maar net zo goed bij ons thuis hoor!” Ze giechelde. “Een enorme familie-orgie, als die er komt, moeten we maar hier doen. Meer ruimte en privacy met de rolluiken dicht…” Ik schudde mijn hoofd. “Cora Amelink, soms ben jij écht heel slecht.”

Ze trok me naar zich toe. “Rick, je ziet leeuwen en beren op de weg. Ja, Abe en Hans zullen jouw moeder en zussen best kunnen waarderen en zo, maar ze zullen de kat goed uit de boom kijken, hoor. Ik ken ze langer dan vandaag.” Ze kuste me. “Geen zorgen Rick. En nu: sta eens op, dan kan ik mijn charmante onderstel onder dit dekbedje vandaan toveren. En me even gaan douchen.”

Ze stapte uit bed en ik keek onmiddellijk naar haar benen. “Oh nee Rickie, niks ervan. Deze mooie benen-in-sexy-nylons gaan linea-recta richting douche. Als jij nu iets gaat proberen lig je meteen op de grond.” Ik grijnsde. “Met die benen naast me? Lekker…” Cora keek me aan. “Dan heb jij het veel te druk met ‘au!’ roepen, ventje. Opzij, dit meisje wil gaan douchen.” Tijdens het passeren gaf ze me snel een kusje en een knipoog. Ik ruimde de ontbijtboel op en na een kwartiertje kwam Cora beneden. Spijkerbroek, witte bloes. Gewone, stevige schoenen. “Is dit dezelfde dame die vannacht zo verleidelijk bij mij in bed lag? Waarmee in heerlijk gevreeën heb?”

Ze glimlachte. “Ja. En die nu even in ‘gewone kleren’ wil lopen, want steeds naaldhakken aan doet op een gegeven moment pijn aan je voeten. En een kort rokje is wel leuk en zo, maar je moet zo verdraaid goed oppassen dat je ‘netjes’ zit, anders kijken de kerels tegen je slipje aan en worden ze opdringerig.” Ze omarmde mij. “Wees maar niet bang, Rick; ik vind het ook heerlijk om sexy lingerie te dragen. Zeker voor jou.”

Ze keek me van vlakbij aan. “Heb jij genoten gisteravond?” Ik knikte. “Zeker weten! Het is heerlijk om met jou te vrijen, Cora.” Ze glimlachte liefjes. “Ik meende al zoiets gemerkt te hebben.” Ze zoende me zachtjes, lippen op lippen, verder niets. Toen ze losliet zei ze met een lief lachje: “Het was heerlijk, Rick.”

“Dat heb ik gezien, Cora”, klonk Ma’s stem plotseling achter ons. Ik draaide me geschrokken om. “Wát zag je, Ma?” Ze liep naar ons toe en sloeg haar armen om ons heen. “Niet boos worden, maar… Gisteravond moest ik nog even naar de badkamer en hoorde ik jullie bezig.”Ze keek Cora aan. “Héél zachtjes de deur opengedaan en toen zag ik dat jij heerlijk verwend werd door die knul hier. Ik heb een minuutje staan kijken en toen de deur weer dichtgedaan… Met een brede glimlach op mijn gezicht.”

Er viel een kwartje bij mij. “Ma… klikte het slot toen je de deur dicht deed?” Ze knikte. “Ja. De schoot van het slot sprong er plotseling in. Hoezo?” Ik grijnsde. “Ondanks dat ik met mijn hoofd tussen Cora’s benen zat, meende ik dat al te horen. Maar ik werd afgeleid, dus kon je even niet te woord staan. Sorry.” Cora had een rood hoofd gekregen en nu was het mijn beurt om te lachen. “Hé schat… Een wijze vrouw zei een paar dagen geleden tegen mij dat schaamtegevoel aangepraat is. En nu heb jij daar last van?”

Ze mopperde: “Als de moeder van je vriendje ziet dat je wijdbeens op bed ligt met datzelfde vriendje wat bezig is om je een enorm orgasme te bezorgen: ja, dan schaam ik me wel een beetje.” Ma kuste haar op haar voorhoofd. “Cora, ik zag een prachtige jonge vrouw die gigantisch genoot. Rick heeft goed opgelet tijdens zijn lessen. En ik was best wel een beetje trots, want een deel van die lessen heb ik verzorgd.”

Cora lachte. “Dan bij deze: hartelijk dank. Het is inderdaad een goeie leerling gebleken.” Ma kuste mij. “Goed zo, jochie. Heb je nu een kopje koffie voor me? Ben ik wel aan toe. Ik heb heerlijk geslapen, maar nog best duf.”

“Vanmiddag nog even een lekker middagdutje doen, Gien. Je bioritme ligt momenteel nog een beetje ondersteboven. Vanavond gaan we naar de andere kant van het dorp, dan moet je wel een beetje helder zijn. Om één uur naar bed en lekker slapen tot vier uur. Dan een douche, eten, optutten en dan ben je weer helder. En morgen loopt je bioritme weer in de pas. Tenzij je je vanavond te buiten gaat aan allerlei alcoholische drank; dan ben je om tien uur een wrak.”

Ze keek me met afgrijzen aan. “Geen drank voor mij vanavond, Rick. Ik moet ook nog rijden, weet je wel? Bovendien moet ik een nette indruk maken op de familie van deze juffrouw hier.” Cora keek ondeugend. “Jaja… ‘een nette indruk maken’ noemt mevrouw dat. Gewoon gluren als haar zoontje ligt te vrijen… Oh, wat een nette indruk!” Ma schoot in de lach. “Jij mag blijven. Maar waar blijft die koffie nou?” “En doe ons ook maar een bakje!” klonk er vanaf de trap: Gon en An kwamen binnen, ook in spijkerbroek en bloesjes. “Er zijn nog lekkere koekjes in de kast, Rick.” Gonnie wees.

Even later zaten we in de kamer koffie te drinken en Ma vertelde een paar zaken over haar cursus. “Soms kreeg ik het idee dat Yanks denken dat iedereen die niet uit de States komt een IQ van hooguit 50 heeft… Sjongejonge, wat een manier van lesgeven daar. Waar wij in Nederland heel veel aan de zelfwerkzaamheid van cursisten overlaten, moet je daar exact doen wat meneer de docent vertelt. En vooral niet gaan voorwerken, want dat gaat hij niet leuk vinden En slimme opmerkingen worden ook niet op prijs gesteld. Zeker niet van een vrouw.

Eén van de heren docenten zei tijdens een pauze tegen mij dat het wel te horen was dat ik uit Europa kwam. Mijn Engels was volgens meneer niet geheel accentloos. Ik heb ‘m toen vriendelijk verteld dat, wanneer hij me in accentloos Nederlands te woord kon staan, me mocht vertellen wat er mis was met mijn talenkennis. In het Nederlands wel te verstaan. En zolang hij dat niet kon, hij mond maar beter dicht kon houden over mijn accent. Meneer was ‘not amused’. Kwam goed uit, want ik was het ook niet.” Ze kneep haar ogen iets samen. “En emancipatie is binnen de ICT-wereld in Amerika een vrijwel maagdelijk gebied.”

Gonnie zei plagend: “Jij hebt dus verzuimd daar verandering in aan te brengen. Foei!” Ma keek vragend. “Hoezo verzuimd?” “Nou ma, jij was in de gelegenheid om een zekere docent… of was het de cursusleider? whatever… tijdens een boottochtje ervan te overtuigen dat je…”

KLETS Ze had een tik op haar hoofd te pakken. “Rotmeid! Jij denkt toch zeker niet dat ik met zo’n vetlel de koffer in duik hé? Ook al heeft hij een zeegaand jacht: jouw moeder wenst niet met een speklap te vrijen, begrepen?” Haar ogen fonkelden en wij moesten hard lachen.

“Vertel eens Gien, van dat mega-jacht…” Ik keek haar aan en ze pakte haar telefoon. “Kijk maar eens. Dat jacht was waarschijnlijk alleen zo ‘mega’ om het gewicht van de eigenaar te dragen.” We zagen een aantal foto’s van een fors jacht in een haven, liggend aan een steiger. Zeker 30 meter, een lage accommodatie met daar boven de brug. Ook kregen we foto's te zien die op de brug genomen waren. Een man van een jaar of dertig achter de besturing.

“Zo’n erge vetlel was het nou ook weer niet, Ma”, merkte Annet op. Gien keek haar aan. “Dat is de schipper, schat. Meneer had een bemanning van 5 man en een vrouw op die boot die voor hem werkten. Kon zelf he-le-maal niks op nautisch gebied. Kijk, dit is ‘m.”

Een foto kwam in beeld van een vrij korte vent van middelbare leeftijd en zo te zien een gewicht van ruim over de honderd kilo. “Als docent bakte hij er niks van. Ja, hij had wel kennis, maar kon het niet goed overbrengen. Had z’n geld verdiend met software-ontwikkeling, maar was even vergeten dat succes in het werk iets anders is als succes in het leven.” Ze keek even voor zich uit.

“En een halfuur nadat ik deze foto had gemaakt, vroeg hij dus of ik die avond aan boord wilde blijven. ‘I would be very honored, Gien. You wouldn’t regret it.’ Ik heb vriendelijk voor de eer bedankt. Brrrr…” Ik keek verongelijkt. “Verdorie. Zoals ik al zei toen je het via de telefoon vertelde: wéér geen auto voor m’n volgende verjaardag.” Ze trok aan mijn oor. “En jij denkt dat ik, omdat mijn lieve zoontje zo graag een autootje wil, met m’n benen wijd ga liggen voor zo’n speklap? Keep on dreaming, son.” Ze knipoogde. “Voor je volgende verjaardag verzin je maar een ander cadeau.” Ze liet ons nog wat andere foto’s zien: van de cursus, van het jacht, van zo te zien een gezellige avond aan een bar…

Het viel me op dat een bepaalde man redelijk vaak in beeld was: gewoon een ‘doorsnee’ man van een jaar of veertig, kortgeknipt peper-en-zout-kleurig haar, gemiddelde lengte en postuur en ‘gewone’ kleding. Spijkerbroek, overhemd. “En wie is dat?” Ma glimlachte. “Dat is Henk, die mede-cursist van ASML. Leuke vent. Tijdens een wandeling zou je hem zó voorbij zijn gelopen, maar… Scherp verstand, heel veel kennis en een prima gevoel voor humor. Met hem samen heb ik besloten om over te gaan op een brood-dieet in plaats van vette hap.” Snel scrollde ze door naar een volgende foto en ging verder met vertellen.

Ik onderschepte een knipoogje van An naar Gon. De meiden dachten dus hetzelfde als ik… “Ma….” zei Annet langzaam en Gon vulde aan: “Vertel!” Ze keek op. “Wát?” “Over die Henk, Ma”, vulde ik aan. “Je was net iéts te onverschillig…” Ze kleurde. “Nou ja zeg…” Gon boog zich naar haar toe. “Als jij Henk zo’n aardige vent vindt… Is hij ook eerder teruggekomen?” Ma knikte. “Dan moet je ‘m hier maar eens uitnodigen. Tenminste… Is hij vrijgezel?” Ma knikte. “Ja. En dat beviel hem prima, zei hij.” “Aha! ‘beviel’. Da’s verleden tijd, lieve moeder van me! Nu dus niet meer!” Annet gniffelde. “Kijk maar uit; die ICT-ers lijken van die sexloze types, maar oh wee als ze loskomen!”

Gonny zat peinzend te kijken. “Wat is er zus?” vroeg ik. Ze keek Ma aan. “Hij liep vlak achter je toen jullie de gate doorkwamen. En stond even te kijken toen wij jou knuffelden, met een glimlach op zijn gezicht. Blauwe broek, wit overhemd, rood colbertje. Ik heb er nog over lopen denken om m’n tong uit te steken naar hem, want hij keek wel bijzonder geïnteresseerd…”

Ma keek haar perplex aan. “Heb jij een camera in je hoofd in plaats van ogen? Toen we in de taxi naar het vliegveld zaten zei ik ‘m nog dat hij niet zo demonstratief hoefde te etaleren dat hij blij was dat hij weer naar Nederland ging. En dat het me tegenviel dat hij geen oranje stropdas om had gedaan, verdorie!” Ze keek betrapt en Gon en An sloegen hun armen om haar heen. “We kennen je een beetje, schat. En als jij hem ziet zitten… Wie zijn wij om daar iets van te vinden? Iemand met een goed gevoel voor humor is hier altijd welkom!”

“Dank je wel Gon”, zei Cora lachend. Het leverde haar een stomp op haar schouder op. “Jij bent een uitzondering, tutje!” Dat resulteerde natuurlijk in een grote stoeipartij; even later lagen we met z’n allen op de vloer uit te hijgen. “Nou, als dit de opmaat is voor een moeder die op het vrijerspad gaat… Dat belooft nog wat!” Gonnie hijgde.

Ma stond op en trok ons een voor een overeind. “Dames… en heer: ja, ik vind Henk een leuke vent en hij mag mij ook wel, geloof ik, maar het is allemaal nog bijzonder nieuw voor me. En voor hem ook; hij vertelde dat hij nog nooit een serieuze relatie heeft gehad. Heel veel weggeweest voor zijn werk. Dan weer een paar maanden naar Afrika, dan een half jaar naar zuid-oost Azië, een tijdje naar Amerika… Hij vertelde dat er jaren waren geweest dat het enige wat hij van Nederland had gezien het NOS-journaal op z’n laptop was. Hij heeft nu een prima baan bij ASML, hoeft niet meer zo vaak naar het buitenland…”

Ze keek me aan. “Ja, Rick, ik zal hem grondig natrekken op Internet. Ik zie je kijken.” Ik knikte. “Anders doe ik het wel, Ma…” Ik grijnsde. “Alles om mijn lieve moedertje te beschermen, natuurlijk…” “Rotzak!” Ze keek me semi-boos aan. En vervolgens naar Cora. “En jij… Wat vindt jij ervan, Cora?” Ze fronsde. “Waarom moet ik er iets van vinden, Gien? Het is jouw, het is jullie leven. Wat ik van Rick begreep is dat je een jaar of tien geleden zwaar bedonderd bent, degene die het deed het huis uitgetrapt hebt en zelf verder bent gegaan… Alleenstaande moeder met drie kinderen… Ik vind het héél knap.”

Ze zweeg even en trok toen weer rimpeltjes op haar neus. “Zeker met dat tuig hier…” Nu was het haar beurt om naar buiten te sprinten: An, Gon en ik renden achter haar aan, het bos in. Buiten regende het nog steeds, dus werden we nat. En smerig. En toen we terug wilden lopen richting terras werden we nog veel natter: ma had de tuinslang in handen en spoot Cora kliedertjenat. Die vervolgens achter de meiden en mij probeerde te schuilen… Dus wij ook nat. En niet zo’n beetje...

“Zo juffrouw Amelink… Geen rot-opmerkingen over mijn lieve kinderen hé?” Ma sloot de kraan van slang en liep met uitgestoken hand op Cora af. “Maar je bent wel aardig hoor…” Ik wilde haar nog waarschuwen, maar was te laat. Cora greep Ma’s handen binnen de seconde lag Ma op het zeiknatte gras, Cora bovenop haar. “Zo, mevrouw Anderson… Geen grapjes uithalen met mij, hé? En of ik je aardig vind, daar denk ik nog even over.” Ze liet Ma los en stond op. “Ja, over nagedacht. Je bent aardig.”

Ze lachte en weer strekte ze haar hand uit en trok Ma overeind. Ma zag er niet uit. Haar broek en shirt: ook kliedernat, maar met grote gras- en moddervlekken er op. An, Gon en ik proestten het uit en na een paar seconden zijzelf ook. “Maffe muts. Zoals Gonnie net al zei: iemand met een goed gevoel voor humor is hier altijd welkom! Kom hier!” Ze trok Cora tegen zich aan, knuffelde haar stevig en zei toen, gemeen lachend: “Zo. Ik smerig, jij ook smerig.” Cora keek beteuterd naar haar blouse: nu ook vol groene vlekken en modder.

We lachten haar uit en Ma zei liefjes: “Voor het geval je het nog niet door had, Cora: ook de achterkant van je blouse en broek heb ik maar even ‘behandeld’ met mijn gore modderhanden.” Cora keek in het spiegelbeeld van de ruiten. “Wat ben jij een gemene bitch…” Ze kleurde en Ma schaterde het uit.

“Dat moet wel, schat. Met al dat ‘tuig’ hier. Ander walsen ze over je heen.” Ze keek ons een voor een aan. “Een mooi ‘welkom thuis’ overigens. Kliedernat en onder de blubber. Kom dames en heer: hier op het terras uitkleden tot op ons ondergoed en daarna linea recta richting douche. Even schoonspoelen. Die gore kleren meenemen; gooi die maar in het bad. Kunnen ze even weken.” Was het een paar weken geleden nog best ongemakkelijk geweest om me in het bijzijn van m’n moeder en zussen uit te kleden, was het nu bijna natuurlijk. Ook Cora zat er niet mee. In ons ondergoed liepen we de douche in, kleedden ons helemaal uit en douchten we.

“Shit…” Cora keek beteuterd. “Ik heb geen schoon ondergoed meer. Het ondergoed van gister…” Ma schoot in de lach. “Ja, dat verdient óók een grondige wasbeurt, heb ik gisteren gezien.” Cora bromde wat. Annet keek haar aan. “Kom zo meteen maar even bij ons. Wij schelen qua maten niet zoveel” “Niet té spannend, hé zus?" Gon gniffelde. "Anders kan ze straks wéér nieuw ondergoed aan, omdat ons lieve broertje zich niet kon beheersen.” Ik knipoogde. “Geef haar maar twee setjes, Annet. Voor het geval dát, zal ik maar zeggen.”

Cora keek nuffig. “Rick Anderson: krijg de hik, jij.” Een kwartier later was iedereen weer netjes aangekleed. “Zo héhé… Wat een toestand… Zo zit je foto’s te bekijken en zo rol je door de blubber in de tuin”, lachte Ma.

“Wij hebben ook wat 'toestanden' meegemaakt, Gien, in de tijd dat jij weg was..” Gon en Annet vertelden over onze ontmoetingen met het gezinnetje in het zwembad en Cora vertelde over de laatste confrontatie met Wim en z’n vrouw. Ma gierde het uit toen Cora vertelde over de opmerking ‘kutklusje’. “Wat ben jij een bitch! Heerlijk! Ik zou het gezicht van die vent wel hebben willen zien…”

Ik vertelde vervolgens over de confrontatie tussen ons en Gerard, de ex-vriend van Cora. Ma keek toen serieuzer. “Dus als ik het goed begrijp: hij is de deur uitgezet door z’n ouders, heeft geen werk meer en kan een gepeperde rekening verwachten? Jongens kijk alsjeblieft goed uit, want dat soort lui neemt vroeg of laat wraak.” Cora keek grimmig. “Gien, het jong is in feite een enorme slapjanus. Zat alleen maar achter het stuur van z’n truck of z’n eigen auto. Van sport had hij nog nooit gehoord, behalve Studio Sport. Conditie als een natte krant. Als hij binnen een straal van een halve kilometer van ons huis komt hebben de honden ‘m al geroken en slaan alarm. En dan staat m’n pa weer klaar met de hooivork.”

“Of Cora de judobitch legt ‘m weer in de knoop”, vulde ik aan. Ze keek me aan “Rick, jij legt ‘m ook zonder moeite om, hoor.” Ik keek twijfelend. “Cora, ik heb nog nooit iets aan vechtsport gedaan, behalve wat boksdingetjes als training…” Ze snoof. “Desnoods gooi je je gewicht in de strijd. Je bent best wel breed en je bent ook snel. Vlak jezelf niet uit, Rickie.”

Ma onderbrak haar “Rick, als er iemand aan je meisje komt, heb je mijn toestemming om die persoon op welke manier dan ook uit te schakelen.” Ik keek haar verwonderd aan; Ma was nooit voorstander van geweld geweest. ‘Met praten kun je meer oplossen dan met vechten’, was haar motto. Ze knikte. “Ja, dat meen ik Rick. Cora, kent hij Rick?”

Coor schudde haar hoofd. “Nee. Hij kent Rick totaal niet. Rick was voor hem ‘een van die sukkels van klasgenoten’ van mij. Misschien heeft hij Rick tijdens onze laatste confrontatie voor het eerst bewust bekeken.” Ma knikte. “Prima. Dan weet hij dus ook niet dat Rick hier woont. Houden zo. En nu jongelui: heb ik trek in een lunch. En daarna gaat deze dame lekker weer een dutje doen, om vanavond fris en fruitig aan de andere kant van het dorp te verschijnen.” Zo gezegd, zo gedaan: we aten een simpele lunch. “Geen extraatjes jongens. Gewoon brood en een glas melk voor mij, that’s it.”

Na de lunch ging Gien naar boven. “Maak me om vier uur maar wakker. Dan even douchen en wat leuks aantrekken voor het bezoek.” “Ga je dan ook bij je dochters in hun lingerielades….” Verder kwam Cora niet. “Pas op jij, dame!” Gien hief haar wijsvinger naar Cora op en keek streng. Deed in ieder geval een poging en ging toen naar boven.

Cora trok mij op de bank en zoende me zachtjes. “Wat heb jij een heerlijke moeder, Rick. Ik weet zeker dat we vanavond een hele leuke avond gaan hebben.” “Jaja… En wij die broer van je maar van ons afslaan…” mopperde Gon. Cora keek haar aan “Kunnen jullie prima. Hans is een leuke vent en een hele lieve broer voor zijn verdrietige zusje, maar zit teveel achter zijn computer. Enfin, jullie zien hem vanavond wel, dan kun je zelf je oordeel vellen.” “Als we Hans plotseling missen, en jullie ook, dan…” verder kwam ik niet:

Annet gaf me een harde stomp en snauwde: “Kut-puber!” Het scheldwoord wat ze de jaren ervoor nogal vaak gebruikten. Cora gniffelde. “Je vergist je, An. Die zit hier. Ik dacht dat jullie wel op de hoogte zouden zijn van het verschil tussen jongetjes en meisjes...” Gonnie zei droog: “Oh, wil je ook zo’n dreun dan? Je hoeft het maar te zeggen hoor…” Cora stak haar tong uit.

“Kom jongelui, overeind! We gooien dit spul even in de afwasmachine en daarna even hier beneden aan ’t werk.” Gonnie trad op en even later waren we aan het werk: de dames in huis, ik ruimde de schuur op. Gelukkig stopte de regen halverwege de middag, maar het bleef bewolkt. Toen we om drie uur even wat dronken zei ik dan ook: “Jullie hebben mazzel, zussies.” Twee wenkbrauwen in twee gezichten werden opgetrokken. “De zon schijnt niet, dus jullie hoeven niet in je nakende niksie op het veldje naast de schuur bij Cora’s huis te liggen.”

Annet zei nuffig: “Ik denk dat er mensen zijn die dat uitzicht helemaal niet erg zouden vinden. Maar mijn lieve zus en ik hadden afgesproken vanavond de personificatie te zijn van de nette gezusters Anderson, de lievelingsnichtjes van Tante Trees uit Nieuw-Buinen en toonbeelden van deugdzaamheid en preutsheid.”

Cora giechelde. “Jaja… en uiterst bedreven in ‘de nuttige handwerken’ zeker?”

“Trutje”, zei Gonnie kort en we moesten grinniken.

“Kom Coortje. Wij gaan even naar boven, de dames koken vandaag.” “Niet meteen mijn lingerie onderzoeken, hé Rickie?” Ik keek Gon vragend aan. “Jouw lingerie? Hoezo?” “Die heeft jouw liefje nu aan, sukkel…” Pesterig stak ze haar tong uit en ik gromde. Eenmaal boven liet Cora zich op bed ploffen. “Zo… even lekker liggen, hoor. De dames hebben me flink bezig gehouden. Ik heb de hele vloer gepoetst en een behoorlijk deel van de was gedaan.” Ik knuffelde haar. “Je bent lief. Gewoon aan het werk gaan terwijl Gien ligt te slapen.”

“Gien is ook lief. Je hebt een lieve moeder, Rick.” Ik knikte. “Klopt. Terwijl ze best streng kan zijn, hoor. Af en toe heb ik behoorlijk op haar zitten mopperen. Zeker in de tijd dat ik nog niet wist wat ik wilde met m’n leven. Maar het laatste jaar heeft ze me heel veel geholpen met schoolwerk. Mijn goeie cijfers heb ik voor een behoorlijk deel aan haar te danken. Dit laatste jaar hebben we elkaar een stuk beter leren kennen.”

Cora keek me aan. “En je vader? Heeft hij je nog geholpen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Voor geen meter. En die vriendin van ‘m ook niet. Als ik schoolwerk mee had genomen tijdens een van de weekeinden daar en wilde gaan leren, zei ze: “Nu ben je bij ons. Leren doe je thuis maar. Tot ruim een jaar geleden vond ik dat prima, maar het laatste jaar kreeg ik pas door dat dat het toppunt van kortzichtigheid was. Stom mens.”

Het laatste kwam er kwaad uit en Cora keek me aan. “Hé, het is wel de vriendin van je pa… In feite dus familie.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee Coor, zij is géén familie. Nog in geen honderd jaar. Ze had altijd hatelijke opmerkingen over Ma. Steken onder water. Gemeen. Of ze geen vierkante ogen kreeg van dat ‘gedoe met computers'. Of ze de zussen wel aankon. Dat het wel moeilijk zou zijn als vrouw alleen om drie lastige pubers op te voeden, maar ja, daar had ze zelf voor gekozen...'

Op een gegeven moment, een jaar of twee geleden was hier de elektriciteit uitgevallen. Compleet geen stroom meer, midden in de winter. Wij moesten toen een nacht bij hen logeren, de zussen en ik omdat het hier ijskoud was. Toen An zich hardop afvroeg hoe Ma nu in dat kouwe huis zat, zei dat mens doodleuk: ‘Ach, zij vind vast wel een adresje waar ze kan opwarmen. Lekker makkelijk met de kinderen de deur uit.’ Er zat zoveel vergif in haar stem dat een cobra er jaloers op zou worden. Het scheelde niet veel of An, Gon en ik waren haar aangevlogen.

Een paar weken later werden die achttien, zijn nog een keer samen met mij naar Heerlen gereden. Een uur later pakten ze de trein weer terug en moest ik daar blijven. Ze hebben toen tegen mijn vader gezegd dat ze de omgangsregeling per direct stopten. Dat weekend was verdomd moeilijk voor me, Cora…”

Ze legde haar arm om me heen. “Wat voel je voor je vader?” Ik dacht goed na over het antwoord. “Hij is mijn biologische vader. Hij heeft dit huis laten verbouwen tot wat het nu is. In mijn optiek zijn dat de enige twee zaken die hij goed heeft gedaan. Voor de rest ben ik een blok aan z’n been, en de zussen ook. Hij moet totdat we 21 zijn bijdragen aan onze studiekosten. Meerdere malen heeft hij dat voor m’n voeten gegooid: ‘Als jullie er niet waren, hadden wij nu al jaren in het buitenland gezeten, verdomme!’ Steevast gevolgd door een stekelige opmerking van z’n vriendin.

Tijdens het laatste weekend daar gaf ik hem een grote bek terug en zei: ‘Ja, jammer hé dat je ons verwekt hebt? Nu moet je nog een jaar de studiekosten voor de meiden betalen en nog drie jaar krom liggen om mij te laten studeren. En je weet ‘t: te laat met betalen betekent meteen een brief van een advocaat!’

Hij werd woest en z’n vriendin ook. ‘Vertel je moeder maar dat ik elke gelegenheid zal aangrijpen om onder die regeling uit te komen! En dan mag ze eens kijken hoe zij in haar eentje jullie opvoeding en opleiding mag bekostigen!’ Hij was witheet; had niet veel gescheeld of hij was gaan slaan.”

Cora keek bezorgd. “Juist… Daarom is het maar beter als ik mee ga als jij je laatste bezoekje daar brengt, Rick.” Ze trok me tegen zich aan. “En dat gaan we deze week doen, vriend. Dit hangt als een onweersbui boven je hoofd en dat wil ik niet. Ik wil dat wij nog een paar leuke weken hebben samen. Na de vakantie gaan we allebei studeren en zullen we elkaar een stuk minder zien.” Ik keek haar aan. “Dat wordt geen leuk bezoek, Cora.” Ze knikte. “Snap ik. Maar ik wil er wel bij zijn. Om jou een beetje af te remmen als het nodig is. Maar eerst met Gien daarover praten, dan pas een afspraak maken met je vader.”

Ik knikte en ze trok me naar zich toe. “En nu vriendje: even knuffelen met je meisje. Heb je vandaag veel te weinig gedaan. We hebben nog een uurtje, daarna moeten we Gien wakker maken, eten en ons klaarmaken voor de audiëntie. Dus…”

Ze zoende me intiem, haar tong ging meteen op zoek naar de mijne. En daar had ik geen bezwaar tegen… Na een paar minuten maakte ik de knoop van haar spijkerbroek los en trok haar rits omlaag. Meteen pakte een zachte hand de mijne beet. “Hé meneertje… We gaan niét de spannende lingerie van je zus verkennen. Ik heb van haar weliswaar een extra setje gekregen ‘voor het geval dat’, maar we gaan nu geen vreselijk spannende dingen doen hier. Jij hebt kennis gemaakt met mijn moeder terwijl je je gulp open had, van dat soort aanstootgevende taferelen wens ik verschoond te blijven. Duidelijk?”

Ze keek me verontwaardigd aan en ik moest lachen. “Wát?” snauwde Cora. “Ja, ik stond met m’n gulp open tegenover jouw moeder, ja dat klopt. Maar wie lag er gisteravond met haar blote doos en naakte tieten, haar benen wijd in sexy nylons gebeft te worden toen mijn moeder even om het hoekje van de deur keek? Nou? Volgens mij was jij dat, Coortje…” Ze werd rood. “Rotjong.”

Ik gleed weer met mijn hand haar broek in, maar die hand werd meteen er uitgehaald. “Niks ervan. Handjes thuis jochie, of je maakt kennis met Cora de judobitch. Of ik ga heel hard gillen en dan komen hier drie meiden jouw kamer binnen stormen om me te redden. Ga je dát willen?” Ik keek haar aan. “Ik wil niets doen wat jij niet wilt, schat.” Ze glimlachte en gaf me een zoen. “Dank je wel, Rick. Dat wist ik al, en dat is een van de redenen waarom ik van je hou. Nu even lekker zoenen, want jij moet even uit je sombere bui gehaald worden.”

Het volgende halfuurtje lagen we inderdaad lekker rustig op bed; soms wat zoenen, maar vooral kletsen. Cora hoorde me uit over wat ik lekker vond tijdens een vrijpartij. Ik bekende dat ik vreselijk geil werd van mooie benen in nylons en een panty en dat ik een paar weken terug voor het eerst lingerie aan had gehad… En dat ik daar enorm van genoten had! Cora zoende me zachtjes. “Daar gaan we vanavond eens gebruik van maken, liefje. Ik wil wel eens lekker vrijen met jou in lingerie tegen me aan… Lijkt me heerlijk geil!”

We knuffelden elkaar, totdat een klopje op de deur ons terugriep naar het heden. Annet stak haar hoofd om de deur. “Wij hebben Ma net wakker gemaakt. Ze komt zo beneden. Komen jullie ook? Dan drinken we samen thee, daarna gaan wij koken.” Bowy kwam overeind en liep kwispelend naar haar toe. “Hé Bowy… mooie hond! Moet jij hier op je kleedje blijven liggen terwijl die twee elkaar de kleren van het lijf rukken en hevige sex hebben? Arm beest…”

Ze keek ons aan. “Het is maar goed dat honden niet kunnen praten hé?” Ik zei: “Hé zus, bemoei jij je nou maar met al die knuffels op jullie kamer. Heb je het druk zat mee. Maar we komen er aan hoor.” An kwam overeind en boog zich over ons heen. “Hé Cora… ondanks dat we best wel pesten en zo: we zijn blij dat jij het vriendinnetje van ons kleine broertje bent. Je bent een schat.” Cora kwam overeind en sloeg haar armen om Annet heen. “Jullie zijn ook heerlijke meiden, An. Vanaf het eerste moment voelde ik me hier thuis.” An kwam overeind. “Komen jullie zo beneden? Tenminste…” Ze giechelde gemeen. “Als Cora haar tweede setje lingerie heeft aangetrokken…”

“Trut!” Cora gooide haar kussen richting An en die verdween snel achter de deur. Met een grote glimlach stond Cora op. “Heerlijk… wát een meiden…”