Gastvrouwen In Huis - 34

“Waaraan hebben we dit te danken, Rick?” Ma keek me nieuwsgierig aan. “Ja, ben ik ook wel benieuwd naar”, zei Gon. “Heb je wat goed te maken? Wil je ons iets schokkends vertellen?” Ik keek hen aan. “Verdorie! Heb je eens een vrijgevige bui met je karige zakgeld, word je ervan verdacht om iemand om zeep te hebben gebracht… Ik ga nog een keer voor lekkere broodjes voor jullie halen!”

Ma legde haar hand op mijn arm. “Ja, doe dat maar. Wordt behoorlijk op prijs gesteld door ondergetekende. Beter dan donuts.” Na het ontbijt stond Ma op. “Sorry jongelui… Er moet gestudeerd worden!” Ik keek op. “Gien… Nu al? In de States is het nog nacht, hoor.” Ze lachte. “Jij bent scherp! Maar je moeder wil een paar uurtjes rustig in de boeken duiken. Zo heb ik wat voorkennis en kan de lessen makkelijker volgen.” Ze knipoogde. “Zelfs met mijn buitenlandse accent. Zorg rond een uur of half elf maar voor een kop koffie.” We knikten. “Dan gaan deze dames en ene heer even huishoudelijk tekeer. Kom, meiden!"

Even later hadden we de rollen verdeeld: Gon en An namen de slaapkamers voor hun rekening, Cora en ik de benedenverdieping. Onderbroken door een koffiepauze werkten we de ochtend door en toen was het huis weer spic en span. En na de lunch zei ik tegen Cora: “Goed voorbeeld doet goed volgen; ik ga ook aan de studie. Tweede deel meteo. Niet goed is einde opleiding en dat wil ik niet.” Ze gaf me een zoen. “Goed zo. Dan ga ik ook even studeren; online heeft de hogeschool wat spul staan wat ik interessant vind.”

Ze was even stil. “Hoe laat gaan we richting Heerlen, Rick?” “Vijf uur weg, dan zijn we rond zes uur daar. Zo ver is het niet, we moeten daar nog een stuk lopen.” Cora kwam tegen me aan staan en keek me aan. “Je gaat daar geen scéne schoppen, hé Rick?” Ik haalde m’n schouders op. “Als het aan mij ligt: nee. Maar als ze weer rot-opmerkingen gaan maken over Gien of de meiden…” Ze bleef me aankijken. “Rick… beloof het me.” Haar ogen stonden vastbesloten en ik capituleerde. “Oké. Beloofd. Ik zal me gedragen.” Ze knikte. “Dank je wel. En nu studeren, tot vier uur.”

Ik had de boeken voor me, maar kon me niet concentreren. Ik zat te repeteren op de woorden die ik zou zeggen en probeerde hun antwoorden te anticiperen. Na een uur gaf ik het op. Van studeren kwam vandaag niets. Als voorbereiding nam ik de scheidingspapieren van Ma en Ralf nog eens door. Ik had daar een kopie van, omdat de omgangsregeling er deel van uitmaakte.

Daarna keek ik Cora aan. “Ik ga een stukje lopen. Frisse lucht en beweging.” Ze knikte. “Goed plan.” Het werd een stille wandeling. Beiden hadden we weinig zin in een gesprek met geintjes. Cora hield mijn hand vast en dat was fijn. Om vier uur kleedden we ons om, pakten een paar boterhammen en na een knuffel en wat goede raad van Gien vertrokken we richting Heerlen. En om vijf voor zes belde ik aan.

Ralf deed open. “Rick… Vertel maar wat je te zeggen hebt…” Zijn ogen flitsten naar Cora. “En wie is dit?” Cora deed een stap naar voren. “Dag meneer Anderson. Ik ben Cora Amelink, Rick’s vriendin.” Ze gaf hem een hand. “Juist ja. Wat heb je te zeggen, Rick?” Hij bleef in de deuropening staan.

“Mogen we even binnenkomen? Wat ik te vertellen heb, doe je niet op straat.” Met enige tegenzin deed Ralf een stap naar achteren, de hal in. Ik sloot de buitendeur en Ralf bleef in de hal staan. “Wel?”

“Ralf, ik zal jullie niet langer lastigvallen met mijn komst. Ik ben twee maanden geleden achttien geworden; volgens de scheidingspapieren stopt dan de omgangsregeling. Dus vanaf vandaag zijn jullie niet meer gebonden om mij een keer in de vier weken onderdak te verlenen.”

Hij hapte naar lucht.”En dat zeg je zomaar? In mijn eigen huis? Waar een vreemde bij is? Je hebt wel lef, jongeman.”

Cora kneep zachtjes in mijn hand en ik beheerste me met moeite. “Cora heeft zich zojuist netjes aan je voorgesteld en is dus geen vreemde meer voor je. En voor mij al helemaal niet. En aangezien je me blijkbaar niet verder het huis in wil laten komen, zeg ik het je dus maar in de hal.”

Hij werd rood. “De opvoeding van je moeder is nog steeds waardeloos, jongen. Je bent gewoon hondsbrutaal. Een beetje waardering voor al de offers die ik, die wij, Fen en ik, moeten brengen zou wat meer op z’n plaats zijn!”

Ik keek hem aan. “Oh ja, al die offers… alle weekenden die jullie weg wilden maar niet konden omdat je vervelende zoontje weer kwam… Al het geld wat je moest overmaken voor mijn school en de studie van mijn zussen… Wie was ook alweer de oorzaak van de scheiding? Denk daar even over na, voordat je weer je tirade begint dat je zonder ons allang in het buitenland had gezeten.”

Hij siste bijna: “Ik heb heel veel zin om je eindelijk het pak rammel te geven waar je al zolang naar gesolliciteerd hebt, jongen…”

“Dat zou ik maar niet doen meneer Anderson”, hoorde ik Cora achter me zeggen. “Dan gebeuren er namelijk een paar dingen: het staat op film en Rick doet aangifte van mishandeling. Gaat u dat willen?”

Hij keek naar Cora. “Bemoei jij je met je eigen zaken, juffrouw. Ik praat met mijn zoon, niet met jou.”

“U praat met mijn vriend, dus ik bemoei me wel degelijk met mijn eigen zaken, meneer Anderson.”

“Ralf, we moeten eten. Ben je bijna klaar?” De stem van Fen in de huiskamer.

“Nog heel even, dan zet ik ze er uit.” Hij wendde zich tot mij. “Je begrijpt dat jouw studie per direct in het water valt, hé ventje? Die omgangsregeling werkt namelijk twee kanten op. Als jij je er niet aan houdt, hoef ik me niet meer aan mijn financiële verplichtingen te houden.”

Ik schudde mijn hoofd. “Volgens mij moet u die scheidingspapieren beter doornemen, meneer Anderson. Ik heb dat eerder deze middag wél gedaan. Ik zei net dat ik achttien was geworden. U bent dat blijkbaar vergeten; ik heb op mijn verjaardag niets van u vernomen. Zelfs geen kaartje of een felicitatie via Facebook. Maar goed, dat was ik wel gewend. Achttien dus. En dan beslis ik zelf of ik hierheen kom. Dat staat compleet los van uw financiële verplichtingen; die gaan voor mijn zussen nog bijna een jaar door, tot ze één en twintig zijn geworden. Bij mij duurt dat nog twee jaar en tien maanden. En u weet de consequentie als u niet netjes betaalt, want dat is u al een keertje overkomen.”

Hij deed een stap naar voren. “Rotjong! Ik zal je…” “U zult helemaal niets, meneer. Mijn camera in mijn telefoon loopt, de microfoon staat aan. Raak mijn vriend met geen vinger aan, anders krijgt u de politie op bezoek!” Cora’s stem klonk zoals ik me school herinnerde: hautain en ijzig.

Haar ogen flikkerden. “Guttegut… Heb je een meisje nodig om je te beschermen? Wat een held…” Hij zei het spottend. “Meneer Anderson: ik heb mijn vriendin beloofd dat ik me zou inhouden. Daar houd ik me aan. En nog een laatste mededeling: ik ga stappen in het werk stellen om mijn achternaam te wijzigen in die van mijn moeder. De naam Anderson wens ik niet meer te dragen.” Ik deed de buitendeur open. “Succes met de rest van uw leven, meneer. U heeft, behalve nog bijna drie jaar financieel, geen last meer van mij.”

Ik liet Cora voorgaan en we liepen naar buiten. Achter ons hoorden we hem brullen. “Ik wil je hier nooit meer zien, rotjong! Zak maar in de stront, daar waar je thuishoort!”

Cora draaide zich om en deed een paar stappen naar hem toe en zei liefjes: “Bedenk even wie u nu voor joker zet, meneer Anderson. U woont hier in een redelijk nette buurt, maar u staat te brullen en te schelden als de eerste de beste dronken kroegloper. Wat zullen de buren wel denken…” Ze draaide zich om en nam mij bij de hand. “Rick, we gaan.” Zwijgend liepen we richting station. Ik voelde me woedend en opgefokt, maar de energie die voor de wandeling nodig was, liet het adrenalinepeil een beetje zakken.

Terwijl we op de trein wachtten, pakte ik mijn telefoon. “Even Ma bellen… Voor hetzelfde geld heeft hij dat al gedaan…” De telefoon ging over. “Hoi Rick, zeg het maar.” De stem van Gien werkte kalmerend. “Ma, de kans is groot dat meneer Anderson je zo meteen belt en verhaal komt halen…” “Dat heeft hij al gedaan, Rick. Hij was helemaal over de rooie. Vloekte ons helemaal verrot. En jij bent nooit meer welkom. De meiden en ik overigens ook niet.”

Ik moest, ondanks alles, even lachen. “Goh, wat erg. We stappen over vijf minuten in de trein.” “Goed jongen. Dan wachten wij even met eten. Alles wel goed met jullie?” Cora pakte mijn telefoon af. “Behalve dat we aardig over de jank zijn: ja hoor.” Ik hoorde Ma grinniken. “We zien jullie zo meteen wel. Kalm aan!”

Even later, in de trein, zat ik voor me uit te staren. Binnenkort eens opzoeken hoe dat zat met zo’n naamsverandering. Hoe dan ook: de naam Anderson wilde ik niet langer dragen. Ma’s meisjesnaam was Peters; dat had een veel prettiger associatie. En dat was niet om de sex, maar om wie ze was: een prachtige, zorgzame vrouw die ik veel te weinig had gewaardeerd in al die jaren waarin ze voor ons zorgde. Cora leunde tegen me aan. “Rick… Gaat het?”

Ik kon er niets aan doen: ik duwde mijn hoofd in haar bruine krullen en moest even janken. Haar hand streelde mijn been. Geruststellend. Na een paar minuten keek ik haar aan. “Dank je wel dat je meeging, Coor. Nu kon ik me beheersen… En dan te bedenken dat dit mijn vader is. Wat een…”

Ze kneep even. “Nee, Rick. Je gaat niet schelden. Heeft geen zin. Bewaar je energie maar voor positieve dingen.” Ze glimlachte lief. “Voor mij bijvoorbeeld. En maak je gezicht even droog. Zo kun je niet bij Gien en de meiden aankomen.” De wandeling van de bushalte tot thuis maakte mijn gezicht weer nat; het regende behoorlijk en als een stel verzopen katten kwamen we binnen.

“Zo liefjes… zijn jullie er weer? Hup, maar boven en even omkleden in droge kleren!” Ma lachte. “Daarna gaan we eten en mogen jullie vertellen.” Boven gooide ik toch maar een plens water in mijn gezicht. Daarna kleedde ik me om: Nette broek, overhemd, stropdas, colbert. Cora keek verwonderd. “Vandaag is het feest, Coor. Ik doe afstand van de naam Anderson. Vanavond ga ik eens kijken hoe ik een andere achternaam kan krijgen.” Ze knikte langzaam. “Dat begrijp ik nu, Rick. Ik heb je vorige week gezegd dat je je pa niet bij het oud vuil kan zetten; hij heeft het bij jou wél gedaan.”

Ze legde haar handen op mijn schouders en keek me aan. “En welke achternaam wil je dan hebben, Rick?” Ik kuste haar. “Peters. De achternaam van Ma. Zij heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. En die naam zal ik met trots dragen.” Wéér knikte ze. “Ik begrijp het. En ik sta er compleet achter.” Ze trok haar spijkerbroek uit. “Voor de gelegenheid zal ik dan ook maar feestelijke kleren aandoen, meneer Peters…” Ze knipoogde. Uit haar weekendtas haalde ze een zwart rokje, een blouse met een mooie witte trui er over en een nieuwe, bruine glanspanty. “Speciaal voor mijn nieuwe vriendje…” Ze giechelde en ik gaf haar een tik op haar billen.

“Wéér een nieuw vriendje? Je verslijt meer kerels dan ik T-shirts, schoonheid.” Nu keek ze even gespeeld boos. “Pas op jij!” Toen ze aangekleed was, omhelsde Cora mij. “Ik hou van je, Rick Peters.” “En ik wil je, Cora…” Ze keek me even aan. “”Straks, lekker ding. En je mag alles met me doen…”

En lange kus volgde en toen liepen we de trap af. In de kamer werden we getrakteerd op fluitjes. “Zóóó… Dat ziet er fraai uit! Vanwaar deze feestkleding, dame en heer?” Gien keek nieuwsgierig. Cora pakte mijn hand. “Sinds vandaag heb ik een nieuw vriendje. Hij heet Rick Peters.” Het werd doodstil. Gien keek me aan. “Rick?” Ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. “Ik wil de naam Anderson niet meer dragen, Gien. Ik wil jouw naam dragen. De naam van mijn moeder die mij zo ongeveer in haar uppie heeft opgevoed en verzorgd. Een hele lieve moeder en een schat van een vrouw. En nee, dat doe ik niet vanwege de dingen die de laatste paar weken hier gebeurd zijn; ik had het veel eerder moeten doen.” Ik gaf haar een zoen.

“Als het mag van jou, lieve Gien…” Ik voelde haar een paar keer schokken. “Natuurlijk mag dat, Rick… Ik ben heel trots dat je dat wil.” Daarna voelden we nog een paar armen om ons heen: An en Gon. “Dan doen wij mee, Rickie. Verdomme, dat we daar niet eerder op zijn gekomen…” Ma knuffelde ons stuk voor stuk en zei toen simpel: “Dank jullie wel. Dit is een prachtig cadeau. We gaan na het eten eens kijken hoe dat in z’n werk gaat.” “En ik hoop over een paar jaar de naam ‘Peters’ ook te dragen, Gien. En ik zal er trots op zijn.”

Cora zei het zachtjes, maar zéér beslist. Gien omarmde haar ook. “Je bent van harte welkom, Cora.” We aten nogal stilletjes. Het voorval had best indruk gemaakt; de gebruikelijke geintjes bleven achterwege. Tijdens de afwas vroeg Gien: “Willen jullie vertellen wat er is gebeurd, of ben ik te snel?” “Straks bij de koffie, Gien. Dan zitten An en Gon er ook bij.”

Een half uurtje later zaten we in de kamer. “Vertel het maar, Rick…” Gien keek me aan. Ik vertelde het verhaal zakelijk, bijna afstandelijk. “… En toen hij begon dat hij de toelage per direct zou stoppen, ging bij mij een knop om. Vanaf dat moment heb ik ‘m alleen nog maar aangesproken met ‘u’ en ‘meneer Anderson’. Ja, hij heeft me verwekt, maar dat is alles wat ons nog bindt.” “Ik heb het hele verhaal opgenomen met mijn telefoon, Gien. Vanaf het moment dat hij de deur open deed.”

Gien keek Cora aan. “Je weet dat dat strafbaar is?” Cora haalde haar schouders op. “Zal me worst zijn. Hij bedreigde Rick. Ik heb voorkomen dat hij zou gaan meppen door te vermelden dat ik aan het filmen was. Beter dat dan wanneer ik ‘m tegen de grond zou moeten werken.” Annet zei zachtjes: “Wil je dat filmpje eens laten zien, Coor?” Gien knikte. “Doe maar. Ik ben wel benieuwd.”

Even later speelde het filmpje af op het beeldscherm van Gien’s computer. Schokkerig beeld, maar prima audio. Zelfs de stem van Fen was te horen. Gon en Annet keken woedend, toen het filmpje stopte. “Wát een klootzak…” Gien keek Annet aan. “Stop daarmee, An. Negatieve energie. Zinloos.” Ze keek ons aan. “Complimenten voor jullie gedrag, kinderen. Alhoewel…” Ze glimlachte even. “De term ‘kinderen’ is niet meer van toepassing voor jullie, heb ik net gezien. Ik wil dit filmpje wel hebben, Cora. Voor het geval dat…” Coor knikte. “Wetransfer is geduldig, Gien. Hij komt naar je toe, als ik je emailadres mag hebben.” Gien noemde het en Cora’s vingers gingen snel over de toetsen van haar telefoon. “Zo… hij is verzonden.” “

Het downloaden komt morgen wel”, zei Gien. “Nu even de gedachten verzetten, dames en heer. We gaan een stukje buitenlucht happen. Het is droog, zie ik; even een rondje bos.” Cora keek vragend. “Een rondje bos is exact dat: via de verharde wegen om het bos heenlopen. Iets minder dan vier kilometer.” Cora knikte. “Oké, maar dan trek ik even andere schoenen aan. Op die pumps ga ik dat niet fijn vinden.”

Vijf minuten later liepen we buiten. De lucht was schoongeregend, de natuur dampte uit en het rook heerlijk. In het westen kwam zelfs een klein strookje blauwe lucht tevoorschijn, waar de zon nét doorheen piepte. Cora gaf me een arm. “Mooi hier, Rick. Vlakbij, maar ik was hier nog nooit geweest.” “Gaan we verandering in brengen, Coor. Jij gaat hier veel vaker komen.” Ze verstevigde haar greep. “Zeker weten!” Toen ze me aankeek gaf ze me een knipoog.

Gien liep aan de andere kant van me. “Hé lieve ma… Hoe is het met jou? Niet teveel piekeren over dit gebeuren hé?” Ik gaf haar ook een arm. Ze glimlachte. “Ik ken hem al wat langer, Rick. Ondertussen heeft hij zich een aantal keren onder zijn vaderlijke plichten uit proberen te draaien, maar elke keer ving hij bot. Onze advocate is gelukkig een uiterst vasthoudend type. Duur, maar elke eurocent waard. Ook nu zal hij geen succes hebben.” Ze keek ons een voor één aan.

“En nu laten we dit incident achter ons, verdorie! Ik loop hier met drie mooie meiden en een knappe vent door de vers gewassen natuur. Daar wil ik van genieten!” Ik grinnikte. “Kun je nagaan hoe ik geniet… Ik loop met vier knappe dames door diezelfde natuur…” “En denk jij die vier knappe dames aan te kunnen, Rick Peters?” Gien vroeg het zachtjes en keek me doordringend aan. Ik keek de andere kant uit, naar Cora en die lachte zachtjes. “Van mij mag je, Rick…”

Ik keek Gien aan en fluisterde in haar oor: “Probeer het uit, Gien.” Om de mond van Gien vormde zich een klein glimlachje. “Hebben we het zo binnen wel over.” We liepen verder en op een gegeven moment maakte Gien zich los en liep naar An en Gon. Ik keek Cora aan en zei zachtjes: “Zie jij dat zitten, schat? Met Gien, An en Gon?” Ze knikte. “Ja. Lijkt me heerlijk…” Verder zei ze niets, maar haar ogen lachten.

Eenmaal thuis trokken we onze jassen uit. Gien keek Cora aan. “We zijn binnen, Cora. Nu even overleggen. Wat vind jij er van?” Cora zei niets, deed een stap naar Gien toe en omhelsde haar. Na drie zoenen op haar wangen hoorde ik: “Het lijkt me heerlijk Gien… Ik heb hele mooie verhalen van Rick gehoord.” An en Gon lachten zachtjes. “Jaja… Die verhalen kennen we ondertussen wel. Cora, mogen wij ook meedoen?” Coor liep naar hen toe en sloeg en arm om hen beiden heen. “Natuurlijk, schatten. Jullie willen mij toch niet alleen laten met zo’n oversext jong?” De dames giebelden. “En aan mij wordt weer niets gevraagd… Verdorie!” Ik stampte dramatisch op de grond.

Cora keek me aan. “Zal ik Hans even bellen om met je te ruilen? Die verbreekt het wereldsnelheidsrecord op de fiets om hierheen te komen…” De drie anderen gierden van het lachen en ik trok een scheef gezicht. “Nou… oké. Ik zal de klus wel weer klaren, hoor.” Cora zei geniepig: “Goed zo Rickie. Een kutklusje zeker?” Wéér een lachbui en ik moest wel meedoen. Gien trok Cora naar zich toe. “Jij bent een fraaie, zeg… Je past wel goed bij die twee meiden hier!”

Cora keek Gien aan. “Dat zie ik als een mooi compliment, Gien. Want die twee zijn ondertussen best wel goeie vriendinnen van me geworden.” Gien glimlachte en de zussen ook. “Mooi zo. Jongelui, ik wil wat drinken. Best wel dorst na die wandeling. En daarna kleden we ons om voor een lekkere avond en nacht op het grote bed! Rick… Wees eens galant en vraag iedereen wat ze wil drinken.” Ik zuchtte. “Ja hoor… ik ben weer de…”

Verder kwam ik niet. We hoorden de zoemer van het bewegingsalarm op het pad en Annet wees naar buiten. “Kijk eens wie daar de oprit op komt rijden!” De auto van Ralf naderde. En niet al te rustig: we hoorden de motor razen. Twee hoofden waren zichtbaar, dus Fen was ook mee. “Verdomme… Komen zij onze avond verzieken?” Gon keek nijdig. “Dat zal wel naar aanleiding zijn van ons bezoekje, meiden. Bereid je voor op storm.” Cora wees naar Gonnie. “Gon: pak je mobiel en film. Geluid aan en alles filmen! Dat lesje hebben we ondertussen wel geleerd!” Gon knikte, pakte haar mobiel en deed een paar stappen naar achteren, haar mobiel in de hand. Annet keek grimmig en Ma ronduit kwaad. “Ik zal meneer en mevrouw wel even te woord staan. Blijven jullie maar hier, hij komt niet verder dan de voordeur.”

Die vlieger ging niet op; ze liepen achterom en kwamen via de keukendeur naar binnen. En stonden toen recht tegenover een withete Gien. “Wat doen jullie in mijn huis? Ik heb jullie niet uitgenodigd, dus… Er uit!” Ralf lachte spottend. “Mijn huis? Wie heeft dit huis opgeknapt? En van alle gemakken voorzien? Volgens mij ben ik dat geweest, Gien. En binnenkort woon ik hier wéér. Als jij mijn zoon zo tegen mij opstookt, ga ik stappen ondernemen om de scheidingsovereenkomst te wijzigen. En dan zie je maar waar je gaat wonen, maar dit huis is dan van mij!” Hij was woedend.

“Ralf Anderson, ga wég! En neem je liefje mee. Jullie hebben hebt hier niets te zoeken. Uit dit huis, MIJN huis, of je hebt de politie achter je aan. Goed begrepen?” Hij snoof. “Zie je die keuken, Fen? Heb ik betaald en geïnstalleerd. Beide voorkamers tot één kamer gemaakt. Anderhalf jaar lang in dit huis staan ploeteren. Kom maar even mee naar boven, dan zal ik…”

“Jij gaat nergens heen, behalve naar buiten, Anderson! Waag het niet om één stap op die trap te doen! En je liefje al helemaal niet!”

Gien stond in de deuropening, voor de gang die naar de trap leidde. “Opzij kreng! Over een maand woon je hier niet meer. Donder op!” Hij duwde Gien ruw opzij en wilde de gang inlopen.

De volgende seconde vloog Cora hem aan en lag hij op zijn buik op de grond, Cora bovenop hem, zijn arm hoog boven zijn schouders trekkend. Een aantal vloeken volgde, vermengd met kreten van pijn.

“U blijft van mevrouw Peters af. Ik heb me vanmiddag beheerst; maak één beweging die me niet bevalt en ik breek je arm.” Haar ogen spóten vuur. Fen maakte een beweging naar Cora. Ik stapte tussen hen in en gromde: “Heb niet het lef om mijn vriendin aan te raken, want je vliégt de tuin in. En de landing zal hardhandig zijn, denk er goed aan! Er uit. Nú!” Ze verbleekte en rende de tuin in.

Ralf piepte. “Au! Klotekind! Laat me los en ga van me af! Ik bel de politie!” Cora lachte schamper. “Wát zei je? Klotekind? Volgens mij vergis je je in het geslacht. En de politie bellen? Prima plan! Weet u hoe men het noemt als iemand zonder toestemming een huis binnenkomt en daar stennis loopt te schoppen? Huisvredebreuk. Dat is strafbaar, meneer Anderson. Als men daar bij Nedcar achterkomt, ben je je mooie baantje kwijt, want ik weet dat Nedcar een nogal strak personeelsbeleid heeft. Ik ga je loslaten, je staat op en loopt rechtstreeks de achtertuin in, zoals mevrouw Peters zei. En daar praten we verder. Eén beweging die me niet bevalt en je ligt wéér met je hoofd op de grond. Alleen doe ik het dan wat harder. Er uit. Nú!”

Ralf stond op. “Hier krijg je spijt van, juffie. Héél veel spijt.” Zijn ene arm ondersteunend liep hij langzaam de kamer door. Gien stond tegenover hem. “Er uit, Anderson. In de tuin praten wij wel even verder. Maar jij zet nooit meer één voet in dit huis.” Hij liep langzaam naar buiten, en wij volgden. Toen iedereen buiten was, sloot Gien de deur achter zich.

“Zo. Dit was de laatste keer dat je dit huis van binnen gezien hebt, Anderson. En heb niet de illusie dat je binnenkort hier woont, want dat kun je vergeten.” Hij grauwde: “Ik doe aangifte van mishandeling.” Cora lachte liefjes, samen met Gonnie. En Gonnie antwoordde. “Dat is misschien niet zo handig, meneer Anderson. Vanaf het moment dat u zonder de toestemming van Gien de keukendeur binnenliep, staat alles op camera.” Hij werd wit. “Jij… Jij… En jij bent mijn dochter? Hiér met die telefoon, vuile teef!”

Cora deed een stap naar voren. “Kijk je uit wat je zegt tegen mijn vriendin? Momenteel lopen er twee camera’s, meneer. Annet is ook aan het opnemen. En je staat niet op je eigen grond, je bent hier zonder toestemming, dus beide dames staan compleet in hun recht. Vooruit, bel 112 maar, als je zo’n grote vent bent!” Hij keek mij aan. “En dit kreng is jouw vriendin?”

Ik keek van hem naar Fen. “Dat kan ik net zo goed aan jou vragen…” Hij verloor wéér zijn zelfbeheersing en haalde naar me uit. Cora schopte een been onder hem vandaan, hij verloor zijn evenwicht en viel op de tegels. “Niet zo handig, meneer Anderson. Staat ook op film.”

Terwijl hij overeind krabbelde zei Cora zachtjes: “Ik heb mij vanmiddag netjes aan u voorgesteld meneer. Weet u mijn achternaam nog?” Wrijvend over zijn onderarm schudde hij zijn hoofd. “Is dat zo belangrijk dan?” Cora liep naar hem toe en zei van dichtbij: “Misschien gaat u het wel belangrijk vinden, meneer. Probeer mijn achternaam maar te herinneren, als u op weg bent naar Heerlen.”

Gien onderbrak haar. “Anderson: stap in je auto en verdwijn van dit erf. Mijn erf. En kom hier nóóit meer zonder mijn toestemming het terrein op. En als jij probeert om via je advocaat onder de voorwaarden van onze scheiding uit te komen, doen wij aangifte, denk daar goed aan. Verdwijn. En geen commentaar verder meer.”

Hij gromde. “Hier ga jij spij…” Verder kwam hij niet. “Géén commentaar, had ik gezegd!” Gien’s ogen spoten vuur.

Fen trok hem mee naar zijn auto en even later reden ze weg. Fen reed. Annet en Gonnie lieten hun mobieltjes zakken. “Zo. De camera’s zijn uit, Ma. Nu mag je in elkaar storten of zo.” Gien sloeg haar armen om hen heen. “Ga ik niet doen, liefjes. Dank jullie wel. Rick, Coor: erbij komen!” Met z’n vijven stonden we dicht op elkaar en kregen elk een dikke zoen van Gien.

“Kom, naar binnen. Voor de afwisseling zal ik de drank inschenken. Jullie hebben gigantisch geholpen!” Een paar minuten later zaten we met een drankje voor ons in de kamer. Tia Maria deze keer. Gien keek ons aan. “Jullie zijn schatten. Proost!” “Hé Ma… Het is ook óns huis, hoor.” Annet giebelde en Gonnie ook. “En het is niet mijn huis, maar jij bent wel mijn vriendin. En iemand die aan m’n vriendinnen komt, is nog niet jarig!”

Cora keek wraakzuchtig en ik schoof een beetje van haar weg. Ze keek me aan. “Heb ik een verkeerde deo op, Rick?” Ik keek onschuldig. “Nee, maar je zei net dat iemand die aan je vriendinnen kwam, nog niet jarig was… Tot een half uur geleden was ik van plan om een hevige nacht met jou en je vriendinnen te beleven, schatje, dus ik ben een beetje voorzichtig…”

Ze keek me zuchtend aan. “Rickie Peters… Af en toe ben je een hoogst irritant klerejong.” Ze trok me naar zich toe en kuste me. Gon giebelde. “Da’s niet zo slim, Coortje. De uitdrukking ‘klere’ komt van ‘kolere’, wat de volkse naam was van cholera. Een nogal dodelijke en uiterst besmettelijke ziekte. En uitgerekend zo’n jong wat volgens jou aan cholera lijdt, ga jij zoenen? Nu ben je zelf ook besmet.” Cora trok me nog dichter naar zich toe. “Nou ja… Als ik dan toch al besmet ben, kan ik net zo goed met hem de koffer induiken, nietwaar? Hebben we nog een paar dagen lol van elkaar.” We grinnikten samen.

“Kom Rick, schenk nog eens bij…” Gien hield haar glaasje omhoog. “Weet je het zeker, Gien?” Ze knikte en knipoogde. “Ja. Ik wil een beetje teut worden en daarna gaan we doen wat we van plan waren: lekker met elkaar vrijen tot we doodmoe en uitgeblust in elkaar zakken. Als ik nú naar bed ga, slaap ik de eerst komende uren nog niet. Ben nog redelijk opgefokt, en dat zal voor jullie ook wel gelden. Dus: laten we samen die fles leegmaken en dan…” Ze giebelde.