Zusjes - Nichtjes Paradijs - 2

Dankzij zijn nichtjes die er nogal vrije gewoontes op na houden én het leven in deze stad gaat Antoine liefst nooit meer uit Parijs weg. Sinds drie jaar woont hij bij zijn oom Hugo, die kunstenaar is in Montmartre, Parijs. Wat begon als een soort van tussenjaar om voorafgaand aan de kunstacademie alvast wat van het schilderen te leren, is zijn leven geworden. En nu ook nog eens zijn zusjes naar Parijs zijn gekomen…


TOEN


Een ander land, andere...

Achter me hoor ik gegiechel terwijl ik in mijn blote kont de kamer uitren, naar de badkamer. ‘Dankzij’ mijn behoorlijk stijve ochtendlul moet ik om te kunnen plassen gaan zitten op het toilet en hem stevig omlaag drukken, om niet over de pot te piesen. Terwijl ik me daar mee bezig houd en me ondertussen afvraag waar ik eigenlijk in terecht gekomen ben, komt even later mijn nichtje doodgemoedereerd binnen wandelen. Ze hijst zich op haar billen op de wasmachine en dankzij haar korte rokje moet ik mijn best doen om niet langs haar lange blote benen tot zowat tegen haar, ehm, volgens mij lichtblauwe slipje te kijken. Vanaf haar uitkijkpunt zit Zazie me op haar beurt zeer geïnteresseerd te bekijken. Na een korte stilte, die me behoorlijk verlegen maakt, is haar openingszin: ‘weet je wel dat je een mooie jongen bent?’ ‘Duh…’ reageer ik. ‘En weet je ook dat je er een beetje spooky uitziet?’ Huh? Als ik klaar ben met plassen en mijn pik dankzij dat maar ook door de schrik weer wat is geslonken schiet ik op de spiegel af, vergetend dat ik naakt ben.

Kutterdekut, gisteravond had ik geen zin om mijn eyeliners weg te halen en nou is het één uitgelopen boel. Met mijn lange zwart geverfde haren er warrig om heen is het inderdaad wel wat Halloweeny om te zien, ik moet er ook wel een beetje om grinniken, geen best begin bij mijn nichtje. Hoewel, echt erg vindt ze het geloof ik niet want als ik zie dat ze me nog steeds ietsje té geïnteresseerd zit te bekijken, en niet alleen mijn gezicht, doe ik snel een handdoek om mijn middel. ‘Doe je dit altijd, blote mensen zo op hun huid zitten?’ vraag ik dan, inmiddels nijdig wordend. Want ze mag nóg zo mooi en ook nog eens behoorlijk sexy zijn, een beetje privacy zou geen kwaad kunnen.

Vanaf de wasmachine komt er eerst een giecheltje, dan: ‘nee hoor, alleen leuke jongens hebben die eer. Maar ehm, schiet je nou even een beetje op? Papá heeft de ontbijtboel nog op tafel staan maar wil gaan opruimen.’ ‘Hallo zeg, als je dan even weg zou willen gaan?’ mopper ik en als Zazie me vervolgens een duimpje geeft en vertrekt spring ik gauw onder de koude douche, ik kan wel een opfrissertje gebruiken. Als ik daarna mijn ogen op orde heb gebracht en mijn haren met gel uit mijn gezicht heb gewerkt kan ik er weer mee door. Ik trek een skinny zwarte spijkerbroek aan, met daarboven een oud mouwloos shirt met een opdruk van de ‘Sisters of Mercy’ en volgens mij zijn zo m’n looks wel weer op orde.

De schoonheid zelve

In de keuken staan Zazie en haar papá bij het aanrecht af te wassen, volop kletsend en als ik binnenkom geeft Hugo me net als gisteravond een stevige hug. ‘Bonjour Antoine, tast toe’ gebaart hij vriendelijk en genietend werk ik een eerste croissant naar binnen, hmm, hier kan ik wel aan wennen. Ondertussen kletsen en vaatsoppen Zazie en Hugo weer verder, geen idee waar ze het over hebben, en dat geeft me tijdens het eten de kans haar eens goed te bekijken. Ze is volgens mij zeventien, een half jaartje ouder dan ik. Voor een meisje is ze best wel lang, niet veel kleiner dan ik, slank, lange bijna zwarte haren, chocobruine ogen, net als ik lijntjes er omheen, blauw rokje en daarop een wit bloesje, behoorlijk aanwezige maar niet overdreven grote tietjes, onwijs lange blote benen, blote voeten met roodpaars gelakte nagels, goudkleurige sandaaltjes . Wat mij betreft is ze ‘de schoonheid zelve’, zoals papá altijd tegen maman zegt, wat me even aan mijn ouders doet denken, vanavond ze eens even goed bijpraten via ’n appje en wat foto’s.

‘Bevalt het?’ vraagt Zazie en pas dan merk ik dat ik naar haar zit te staren, de afwas klaar is en het gesprek met haar pa is stil gevallen. Ik krijg een kop als een boei, maar bedenk me dan dat zij ook zo vrij is als maar kan, dus zeg ik het eerste dat me te binnen schiet: ‘mwah, ehm…, laat me eens denken…, ehm ja, best wel.’ Hugo barst uit in een bulderende lach, geeft me een harde mep op mijn schouders en nokt hem met de woorden ‘nou jongens, dit zal best wel een leuk dagje worden, geniet van elkaar!’ En weg is hij, schilderen of lassen of naar een van z’n vrouwen of whatever.

Het is even stil, dan: ‘ben je alíjd zo aardig tegen meisjes?’ vraagt Zazie terwijl ze naast me komt zitten en ook op een croissantje begint te kauwen. Ik kijk haar aan, bedenk me hoe ik verder zal gaan en besluit de witte vlag te hijsen.’ Nee, zo ben ik niet Zazie, ik vind meisjes leuk. Je hebt me een beetje overvallen maar nou staan we wel gelijk, toch? Dus ik zal me verder gedragen’ en geef haar een verzoenend kusje op haar wang. Meteen hoor ik weer dat typische giecheltje van d’r, wat ik nú al leuk vind.

‘Wat gaan we doen vandaag?’ vraag ik dan. Zazie geeft me een ‘Parijs-pasje’ voor twee dagen en vertelt dat we vandaag ‘de buitenkant’ van Parijs gaan doen. ‘We gaan de dingen zien die iedereen ziet die naar Parijs komt. En morgen doen we ‘de binnenkant’, wat alleen Parijzenaren zien.
We hebben een onwijs leuke maar ook vermoeiende dag, álles hebben we gezien, van de Eiffeltoren tot de Champs Elysées en van een rondvaart op de Seine tot het Centre Pompidou. Daar zijn we eigenlijk nog het langst geweest, er was op het plein zóveel te zien aan straattheater, we hebben ons samen staan verbazen over wat mensen allemaal kunnen en hoe ze daar anderen mee vermaken.

Zijn wie je bent

Gaandeweg de dag leer ik Zazie steeds beter kennen en ze is niet alleen mooi maar ook heel léuk. Ik heb echt niet veel ervaring met meisjes, mijn zusjes leven in een ander universum en de meisjes op school eigenlijk ook. Die hadden wel interesse voor ons jongens maar wilden of durfden dat niet te tonen, bang om voor sletje of zoiets uitgemaakt te worden.
Zazie lijkt daar allemaal geen last van te hebben, ze is wie ze is, zégt wat ze leuk vindt, dóet wat ze leuk vindt en het lijkt haar totaal niet te interesseren wat ik of anderen daarvan vinden. Regelmatig slaat ze onder het lopen even een arm om mijn middel of geeft ze me een kusje, gewoon omdat ze daar zin in heeft. Het breekt me open, ze bereikt daardoor dat ik me ook wat meer durf te laten zien en wat minder bezig ben met te bedenken hoe ze me vindt en hoe ik op haar overkom.

Weer terug bij Hugo eten we met ons drietjes aan de overkant op het terras van ‘Brasserie Berthe’ en daar komt op een gegeven moment aan de orde hoe Zazie eigenlijk aan die naam komt, want zo vaak hoor je hem niet.
‘Ohw’ grijnst Hugo, ‘dat zal ik eens even uit de doeken doen. ‘In de tijd dat ik haar maman Layla leerde kennen was die helemaal gek van Isabelle de Truchis, die zich als artiest Zazie noemt en toen heel hot was. De hele dag liep ze ‘je suis un homme’ te zingen, gek werd ik ervan. En toen dit meisje zeventien jaar geleden op de wereld kwam moest en zou ze dus Zazie heten.’

Als reactie begint Zazie het liedje te zingen, het is haar blijkbaar tegelijk met de moedermelk ingegoten. Als ik het een beetje begrijp is het een soort van aanklacht tegen vooral ‘de man’ die de aarde verklooit. Nou, nog steeds lekker actueel, ik voel me niet schuldig maar steek voor de zekerheid toch beide handen op, ik geef me over. Wat Hugo opnieuw stevig laat bulderen en bij Zazie weer een lief giecheltje oplevert…


NU


Als ze onder veel begeleidend gezusterlijk commentaar hun rugzakken hebben uitgepakt leid ik mijn zusjes rond door de buurt. Daarna klimmen we naar de Sacré-Coeur, bekijken die en van daar lopen we naar Place du Tertre, waar het zoals altijd een behoorlijk gekkenhuis is rond de schilders die daar aan het werk zijn. Sommigen maken serieus werk maar de meesten richten zich vooral op de toeristen, die er goud geld betalen voor een klein dingetje van niks of voor een snel gemaakt portret of karikatuur. Hugo zegt altijd dat er niks mis mee is als mensen dat willen maken of kopen maar hem zullen ze daar niet vinden. Nou, mij lijkt dat hij dat ook niet hoeft te doen want volgens Zazie verdient hij bakken met geld en had hij zelfs al eens een goed verkopende expositie in new York, in het ‘Moma’.

Showtime

Die eerste avond, als mijn zusjes en ik voor het eerst samen in de ‘neven en nichtenkamer’ gaan slapen is het wel even behoorlijk onwennig. Terwijl ik op mijn bed met oortjes in naar muziek luister zie ik het allemaal een beetje aan. De gordijnen tussen de bedden zijn opzij getrokken omdat ik de meeste tijd hier alleen lig en ik kan dus goed bekijken hoe ze aan het redderen zijn. Vooral Marie is druk met op en neer rennen naar de badkamer, heel erg efficiënt ziet het er allemaal niet uit. Uiteindelijk ligt Sophie als eerste in bed en het was wel een mooi momentje toen ze sneaky in een slipje en een t-shirtje voorbij glipte, het bevestigde al wat ik steeds zag, dat mijn zusjes een mooi lijf hebben gekregen, alles in de goeie verhoudingen en lekker afgetraind want ja, het zijn natuurlijk wel hockeymeisjes.

Als na veel gedoe en genietend door mij van top tot teen bekeken uiteindelijk ook Marie in bed ligt is het mijn beurt. Ik douche me, poets m’n tanden en wrijf mijn oogmake-up weg. Als ik daarna in mijn boxer terug de slaapkamer binnenwandel liggen allebei mijn zusjes met grote ogen te kijken, aan alles zie ik dat ze hier op hebben liggen wachten. Nou, een showtje dan maar en zo charmant mogelijk draai ik een pirouetje: ‘in orde zo, lieve zusjes?’ Marie: ‘Puh. We zagen jou wel kijken en nou waren wij dus aan de beurt, toch?’ Ik knik, steek mijn duim op, doe onder het dek mijn boxer uit en dan kletsen we nog een tijdje. Vanmiddag kwam het er al wel wat uit, dat maman zo bemoeizuchtig was de laatste tijd en dat ze zo blij zijn om een tijdje hier te zijn. Hugo vinden ze allebei heel lief en als ze dan ook nog eens over mij de loftrompet steken en dat ik zo’n lieve broer geworden ben word ik er gewoon verlegen van, want net als de maan heb ik ook twee kanten...


TOEN


Bedtrubbels

Na onze eerste Parijsdag blijft Zazie ook bij haar papá Hugo slapen. Als zij samen die avond nog wat zitten te kletsen geeft mij dat de kans wat eerder naar bed te gaan, ik ben total loss. Als ik bijna slaap hoor ik dat Zazie de slaapkamer binnenkomt en wat aan het rommelen gaat om zich voor de nacht voor te bereiden. Ondanks wat lawaai dommel ik toch steeds verder weg, ik ben zelfs al te ver heen om te gluren of ik tijdens het omkleden iets van haar lijf te zien kan krijgen. Plotseling maakt Zazie me klaarwakker door tot mijn verrassing naast me in bed te stappen. Als ik kijk zie ik nog net voordat ze het dek dichtslaat dat ze net als ik bloot slaapt. Mijn eerste impuls is uit bed te gaan en een ander te pakken. Als Zazie dat ziet zegt ze: ‘sorry maar dit was toch mijn bed en d’r is toch ruimte genoeg? Blijf maar liggen, schichtig neefje, ik doe je niks hoor.’

Ja, dat kan wel zo zijn, maar er ligt toch echt niet iedere dag, wat zeg ik, eigenlijk nooit een bloot meisje naast me, laat staan zo’n mooi exemplaartje. Bovendien is ze wel mijn nichtje en ik wil hier geen problemen door krijgen. Natuurlijk ziet mijn pik ziet dat anders, die is klaarwakker en ik voel hoe hij zich vult en opmaakt voor een strijd die ik toch echt niet ga leveren. Ondertussen doet Zazie alsof dit allemaal de gewoonste zaak van de wereld is, met haar armen onder haar hoofd en haar tepels nog net onder het dekbed wil ze een beetje over de afgelopen dag kletsen. Ik kan er niks aan doen, ik voel me er super-ongemakkelijk bij en uiteindelijk geef ik me maar een houding door me met de rug naar haar toe te draaien en ‘welterusten’ te mompelen. ‘Hmm, gezellig hoor’ moppert Zazie nog wat, dan knipt ze het licht uit en wordt het rustig

Nou ja, ‘rustig’, ik slaap al met al slecht, steeds ben ik bezig met afstand te houden en ik word ondanks dat regelmatig wakker omdat Zazie op de een of andere manier toch contact weet te maken met mijn lijf, ik vraag me zelfs af of ze wel slaapt. Zeker als ze op een gegeven moment lepeltjes tegen me aan ligt en ik haar tietjes als kussentjes tegen me aan voel krijg ik het er heel moeilijk mee, en uiteindelijk besluit ik als ik toch even ga plassen een ander bed te zoeken. Daarna duurt het nog een tijdje maar uiteindelijk slaap ik gelukkig weer in en heb ik nog een redelijke nacht.

De volgende morgen negeert Zazie me eerst, ze is duidelijk boos dat ik toch een ander bed genomen heb. Nou, ik snap echt niet waarom haar dat zo irriteert, ze had zo toch óók alle ruimte…?

De andere kant van Parijs

Na het ontbijt is Zazie gelukkig helemaal bijgedraaid en opgewekt gaan we weer op pad. Ze ziet er betoverend uit in haar korte broek en t-shirt, waarin dankzij de banden van haar rugzak haar borsten behoorlijk spannend hun aanwezigheid laten zien. Vandaag wil ze me vooral laten beleven hoe de Parijzenaren leven. Zazie vertelt dat het een heel dure stad is om in te wonen, daarom woekeren ze met hun geld en daarom kopen er veel mensen hun spullen op vlooienmarkten. De meest bekende daarvan is die van Saint Ouen, aan de andere kant van het centrum, tegen de Périphérique aan. We beginnen dus met een flinke rit met de metro.

Als we op de markt arriveren kijk ik mijn ogen uit. Hij is gróót en íedere dag geopend. Je kan echt niks verzinnen of het is er wel te koop, in stands van vaste verkopers of op het deel waar particuliere verkopers voor één dag zitten. Voor soms een paar centen kan je de mooiste spullen scoren. Op een gegeven moment zie ik een standje met leren kleding waar ik een zwartleren jackje vind met op de rug een opdruk van een Finse band, H.I.M., in een heartagram geprint. Ik kan het niet laten hangen en koop het, voor zeven en een half euro!

Daarna nemen we de metro naar de Jardin du Luxembourg. Zazie vertelt onderweg dat de brasseries voor de meeste mensen veel te duur zijn en dat Parijzenaren daarom vaak picknicken. Voordat we het park binnenlopen koopt Zazie in een buurtwinkeltje een fles wijn, wat kaasjes, een stokbrood en fruit. Op een mooi plekje tovert ze een kleed, wat bestek en glaasjes uit haar rugzak en zo, liggend in het gras onder een boom, met boven onze hoofden de twitterende vogeltjes, genieten we samen van de lekkerste lunch die ik ooit heb gehad. Die natuurlijk voorál zo lekker smaakt omdat ik met mijn leuke spiksplinternieuwe nichtje op het mooiste plekje ter aarde ben en alle kans heb om haar te bekijken. Want ik ben vannacht wel gevlucht voor haar maar op de een of andere manier kan ik gewoon mijn ogen niet van haar afhouden. Als ze voor me loopt zie ik haar haren op haar slanke rug dansen en haar mooie billen op de maat van haar passen wiebelen, als ze achter me loop voel ik haar ogen op mijn rug branden, als ze… ik zucht maar eens diep.

Als we na het eten lekker chilled naast elkaar liggen voel ik dat Zazie me aankijkt en draai ik mijn hoofd naar haar toe. Ze kijkt me eerst een tijdje heel intens aan en zegt dan: ‘jij voelt het ook hè?’ Als ik dan een wenkbrauw optrek en zo haar vragend aankijk: ‘nou, dat we een klik hebben?’ Ja, ik voel het ook maar zou het graag ontkennen, want ze is mijn níchtje. Toch knik ik ‘ja’. Dan draait Zazie zich op haar zij naar me toe en geeft me een lange kus op mijn mond. Ik onderga het met gesloten lippen, afhoudend, maar als ze op een gegeven moment het tipje van haar tong tussen mijn lippen wriemelt kan ik niks anders doen dan mijn mond openen en haar toelaten. Het wordt helemaal niet intensief tongen of zo en toch is deze zoen het heftigste wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Het voelt alsof via haar mond bij mij de bliksem inslaat en alsof mijn hele lichaam zich vult met háár chemie, met álles wat zij is. Totaal in de war maak ik me weer van Zazie los, kijk haar nog even aan en sluit dan mijn ogen, dit moet ik even verwerken. Zazie reageert door zich tegen me aan te kroelen en haar arm over mijn borst te leggen… en zo vallen we in slaap.

We hadden natuurlijk niet zo’n heel beste nacht en daarom slapen we een gat in de middag, het is al tegen half vier als ik wakker word, terwijl Zazie nog steeds tegen me aan ligt te slapen. Ik maak haar wakker en als we allebei wat bij onze positieven zijn gekomen gaan we weer op pad. Met de metro gaan we naar de Arsenal bibliotheek waar mensen gratis binnen mogen en urenlang doorbrengen om zich bij te lezen in boeken of tijdschriften en kranten. Daarna lopen we naar het Ile de la Cité, om de herbouw van de afgebrande Notre Dame te bekijken en tot slot, als we weer bijna op Montmartre zijn, laat Zazie me Pigalle zien, waar in de smalle straatje veel tentjes zijn waar zij en haar vrienden en vriendinnen uitgaan.

Bekaf zijn we als we weer bij Hugo arriveren, die gelukkig heeft gekookt en een gigapan spaghetti heeft gemaakt. Na het eten gaat voor mij al snel weer het licht uit, al die indrukken en de belevenissen met Zazie hebben me aardig geraakt en nadat we nog een tijdje wat gekletst hebben doe ik met Zazie de afwas, waarna ik weer m’n eenpersoonsbed opzoek. Het is al donker als ik wakker word omdat Zazie de kamer binnenstommelt, zo te horen heeft ze met Hugo nog behoorlijk aan de wijn gezeten. Na wat gedoe ligt ze eindelijk ook in haar bed en kan ik weer gaan slapen.

Nicht en neef…?

Dacht ik ten minste, slapen, want dan klinkt het ‘Antoine?’ Ik hou me slapend.
‘Antoine? Doe niet zo flauw, je bent wakker hoor, ik zag het wel.’
Verdorie. ‘Wat is er Zazie?’
‘Kom je bij me liggen?’
Daar gaan we weer. ‘En dan?’
Zazie laat haar lieve giecheltje horen: ‘we hadden toch een klik?’
‘Zazie, hou op, we zijn neef en nicht verdorie.’
Maar ik kan er niks aan doen, onwillekeurig groeit mijn pik alweer.

Het blijft een tijdje stil en net denk ik dat ze het opgeeft als Zazie haar bed uit klautert en naast me in het smalle bed schuift. Eerst kruipt ze dicht tegen me aan maar als ik niets doe wurmt ze zich op me. Ze is net als ik bloot en voelt koud en met mijn bewustzijn inmiddels op oorlogssterkte ervaar ik hoe haar stijve tepels zich tegen het vel van mijn borstkas prikken en hoe ze haar benen aan weerszijden van de mijne manoeuvreert. Ze steunt op haar armen, haar gezicht hangt boven me en haar lange haren omhullen het mijne waardoor het lijkt alsof we samen in een piepklein tentje zitten. ‘Als jij het voelt en als ik het voel, waarom zouden we dat dan ontkennen?’ fluistert ze, waardoor ik ruik dat het klopt dat ze aardig aan de wijn zat. Maar ik ruik ook háár, een lekker luchtje wat ik al vaker rook en dat me doet denken bloemen en aan zon en aan wind en aan regen en aan alle drukte van Parijs, ik ervaar het alsof dat allemaal in haar zit.

Omdat ze zich wat over me op en neer beweegt groeit mijn pik als kool, Zazie voelt het ook en daar is haar lieve giecheltje weer. ‘Als we allebei dan niet meer ontkennen dat we een klik hebben, waarom zouden we er dan niet iets mee doen?’ gaat ze verder. En weer gaat haar heerlijke lijf op me op en neer, wat mijn paal naar ongekende hardheden stuwt. ‘Ehm…’ reageer ik een beetje suffig, ‘omdat we neef en nicht zijn?’ Weer haar giecheltje: ‘dat is echt het domste wat ik ooit gehoord heb, Antoine. We hoeven toch niet meteen te trouwen en kindjes te maken? We kunnen toch gewoon een jongen en een meisje zijn die elkaar leuk vinden? Doe ik ook met mijn broer en mijn andere neefje hoor.’

Ik heb het gevoel alsof ik helemaal tot stilstand kom. ‘….ehm, …wat zeg je nou? Je doet het met zo’n beetje iedereen van de familie?’ Altijd maar weer dat niet alleen lieve maar inmiddels ook geile giecheltje: ‘nou, niet met papá hoor, ik val niet op oude mannen.’ Het voelt alsof ik van een richel val, een soort diepe eindeloze verte in. Alsof ondertussen alles wat normaal was voor me achterblijft en ik in een nieuwe wereld terecht kom. Een soort planeet, ver weg, waar alles anders is en waar mensen op geen enkele manier hetzelfde naar de dingen kijken dan ik thuis heb geleerd. Nu pas snap ik wat Hugo bedoelde met ‘dat het hier een beetje anders aan toe gaat.’

‘Hallo, aarde roept Antoine’ fluistert Zazie die nog steeds op haar handen steunend haar ‘tentje van haren’ rond mijn gezicht in stand houdt. En alleen dat al is echt genieten, ik vind haar zó’n leuk meisje, maar haar neuken?
Maar het leuke meisje in kwestie wordt ongeduldig: ‘hé joh, wat dacht je ervan, wil je me of niet?’, ondertussen haar lijf nog eens op me op en neer schuivend. Nou, willen is echt het probleem niet want mijn paal is er meer dan klaar voor. Het is mijn hoofd, daar wringt het nog steeds. Maar dan is het duidelijk Zazie die de knoop doorhakt. En voor ik het goed en wel besef zorgt ze ervoor dat mijn paal voor haar kutje komt en schuift ze zich een stukje over me heen. Als ik van schrik maar ook van het onwijs lekkere warme zachte strakke gevoel rond het kopje van mijn pik even m’n adem inhoud is daar het giecheltje weer. ‘Voel je het nou ook, neefje, dat het fijn is om te genieten van onze lijven?’

Tegelijk duwt ze zich stevig omlaag en in één beweging heeft ze mijn neukstaaf volledig in zich opgenomen en met een diepe zucht en kreun laat ze zich op me zakken, me onder haar haren bedelvend. Ik kan het bijna niet beseffen, ik zit volledig in mijn mooie knappe lieve nichtje en het enige wat ik hoef te doen is het te accepteren en er van te leren genieten…


Fijn dat je m’n verhaal las! X. Zazie