Slet Odette - 29

Nienke zuchtte verlossend toen we bij mijn huis aangekomen waren. Naast de auto mochten we onze jurken aantrekken. De mijne was enorm gekreukeld, maar verder nog wel toonbaar. Die van Nienke zat ook nog eens vol met vlekken: waterig rood en poepbruin.

Ze keek er bewust niet naar en toen we langs de buurvrouw liepen, zwaaiden er twee mensen: ook zus Julia zwaaide uitbundig. Nienke keek me verbaasd aan en zei: “Die twee kunnen het goed met elkaar vinden!”

Ik humde even en ik zag kort nog een duimpje van Julia. Mooi! Zij had in haar vriendin blijkbaar een goede steun gevonden!

Nienke liep zo snel mogelijk naar de voordeur van mijn huis in een poging zo snel mogelijk met haar verfomfaaide jurk buiten beeld van anderen te zijn. Ik deed rustig aan, want ik wist dat Martijn anders wel iets zou bedenken om me juist langer te exposeren…

Martijn gaf me de sleutel van mijn eigen huis en tegen Nienke zei hij: “Volgens mij liggen mijn schoenen nog in de auto. Haal ze even”.

Inwendig lachte ik, want daardoor moest Nienke nog een keer heen-en-weer naar de auto. We lieten de deur open en toen Nienke buiten gehoorsafstand was, vroeg ik: “Liggen er echt schoenen in de auto?”

“Nope”, zei Martijn met een steels lachje.

Binnen gekomen trok ik mijn jurkje uit en zeilde hem in de wasmand. Daarna pakte Martijn me beet en kuste me passievol op mijn mond. Midden in de gang stoeiden we met onze tongen en ik hoorde Nienke hijgend aan komen lopen. Ze waagde het, gelukkig voor haar, niet om ons tongenspel te onderbreken. We lieten Nienke minutenlang in de deuropening staan en jammer voor mij brak Martijn uiteindelijk onze zoen af. Hij kneep in mijn borsten en draaide even aan mijn tepels. Aan zijn gezicht kon ik heel duidelijk zien dat hij er heel erg van genoten had.

Loom draaide hij zich naar Nienke en vroeg: “Heb je mijn schoenen?”

“Nee, Meester’, antwoordde ze schuldbewust. “Ik heb ze niet kunnen vinden…”

Martijn zuchtte en zei dwingend: “Ga naar de woonkamer en ga in de hoek staan!”

Daarna richtte hij zich naar mij en zei: “Ga jij de schoenen dan maar halen”.

Zonder aarzeling draaide ik me om. Ik was naakt, maar als mijn Meester mij een opdracht gaf, was het heel verstandig om die te volbrengen!

Ik voelde een tikje op mijn schouder en ik kreeg een lange jas aangereikt door Martijn. Ik glipte die snel aan en daarna kreeg ik een paar schoenen in mijn hand gedrukt.

Ik speelde het spelletje mee, liep naar de auto, rommelde er even in en liep weer terug.

De deur stond op een kier en ik hing de jas aan de kapstok. Daarna liep ik met de schoenen naar de woonkamer, knielde voor Martijn neer en reikte deemoedig de schoenen aan Martijn.

Hij nam ze aan, richtte zich naar Nienke en zei: “Zie je nou? Jij doet moeilijk om een slordig jurkje waar je ongesteldheidsvlekken en poep duidelijk op te zien zijn. Odette was naakt, maar zij ging gelijk naar de auto en is met de schoenen teruggekomen. Dit is geen goed gedrag voor een slavin en daar krijg je straf voor, zodat je de volgende keer beter je best doet. Want: het is nooit de Meester die iets verkeerd doet: altijd de slavin. Als je iets niet kan of begrijpt, dan ben je jezelf er van bewust dat je dom bent en vraag je je Meester om meer aanwijzingen of uitleg”.

Martijn vertelde geen onwaarheden, maar hij luisde Nienke er wel magistraal in. Ik zag een paar tranen bij haar verschijnen en diep in mijn hart wilde ik haar gaan troosten, maar ik hield me in: dit was een les voor Nienke.

“Sorry, Meester”, zei ze uiteindelijk met een snik in haar stem.

“Daar heb ik niet veel aan, slavin! Hoe ga je het de volgende keer oplossen?”

“Ik ga beter navragen, Meester”.

“Precies. En, om dat te benadrukken, krijg je straf!”

Dit was exact waar ze bang voor was en ze barstte in snikken uit. Ik moest me weer bedwingen, maar bleef relaxed in nadu geknield.

“Meester, ik wil alles voor U doen, maar alstublieft, straf me niet”, smeekte ze heel overtuigend.

Martijn draaide even om en ik zag dat hij even moest lachen, maar Nienke kon dat nu helemaal niet zien. Hij zuchtte en draaide weer terug: “Je snapt het nog niet helemaal… Je bent mijn slavin, dus je MOET al alles voor me doen… Maar… Ik zal je helpen...”

Hij pauzeerde even voor het theatrale effect en ging door: “Je gaat het zelf doen”.

De schouders van Nienke zakten een paar centimeter en ik kreeg opdracht om een touw en de mand met wasknijpers te gaan halen. Ik was snel terug en Martijn bond beide einden van het dunne touw aan een wasknijper.

Ondertussen vertelde hij: “Je straf is, dat je deze wasknijpers op de gevoeligste delen van je lichaam zal zetten. Odette heeft er best veel meegenomen, dus ik zal even een paar markeringen zetten”.

Hij rommelde in mijn dressoir en vond er een pen. Daarmee liep hij naar Nienke en zei: “Goed onthouden: je moet straks van boven naar beneden werken. Een kruisje betekent één knijper en een streep zijn er veel naast elkaar. Ik wil de kruisjes en strepen straks niet meer zien”.

Martijn zette een kruisje bij haar wenkbrauw, haar neusvleugel, boven- en onderlip, oorschelp en oorlel, via haar nek naar haar borsten, waar hij een lange verticale en horizontale streep op zette.

Daarna een stel kruisjes op haar schaam lippen en een streep aan de binnenkant van haar dijen. Hij deed het netjes symmetrisch en zei: “Zo moet het worden. Let er op, dat het touwtje telkens tussen je vlees en de knijper zit. Neem alle tijd die je wilt, maar ik adviseer je: wees snel, want de knijpers op je hoofd zullen heel vervelend zijn”.

Ik wilde Nienke een beetje beschermen en stelde de vraag die ik zou hebben gesteld als ik deze opdracht kreeg en vroeg: “Meester, wat gebeurt er als er nog een stukje pen te zien is?”

“Dan zal ze daarvoor gestraft worden?”

“Op welke manier, Meester?”

“Met een zweep op haar kut”.

Dit was me nog niet concreet genoeg, want Martijn had nog steeds de ruimte om bijvoorbeeld vijf, of zelfs tien klappen op haar kut te geven als hij één stukje penneninkt zag. Maar, ik liet het er bij. Ik hoopte dat ik Nienke aan het denken had gezet.

“Snap je je straf, slavin?”

“Ik denk het wel, Meester”.

Martijn wachtte nog even en ik greep in en zei: “Nienke, als je wilt dat Meester Martijn even blijft kijken hoe het gaat, dan kan dat. Maar, dan moet je dat wel vragen. Je kan het ook niet doen, maar dan heb je grote kans dat het niet naar wens is en dat je het overnieuw moet doen”.

Ze dacht kort na en zei: “Wilt U mij helpen, Meester, want ik weet niet precies wat u bedoelt”.

Martijn maakte het haar niet te moeilijk en zei: “Prima, ik blijf er even bij. Dan kan Odette haar dagelijkse oefeningen even doen”.

Zonder er op te reageren, ging ik in een slaapkamer de spagaat en split oefenen. Dat viel me niet erg mee, want het was te lang geleden dat ik echt geoefend had. Het was zeker geen toeval dat Martijn dit nu tegen mij zei!

Al snel ging ik op in de training en ik merkte niet dat Martijn bij mij stond te kijken. Hij had een cognacglas in zijn hand en walste de vloeistof aandachtig rond. Ik ging door met mijn oefeningen en hij zei: “Gebruik een stel boeken om de split en de spagaat beter te doen. Je hebt veel te lang niet getraind en ik ben sterk aan het nadenken om je weer een paar dagen aan Tanja te koppelen”.

Die woorden motiveerden me enorm, want ik had nog steeds een diepgewortelde angst voor die Russische turntrainster…

Ik haalde een stel boeken en strekte mijn spieren zoveel mogelijk. Het waren dezelfde spieren als gisteren, maar nu moesten ze strekken, in plaats van samenkrimpen. Ik realiseerde me voor de zoveelste keer, dat Martijn telkens een heel ‘passende’ oefening verzon!

Terwijl ik aan het strekken was op een split, vroeg ik aan Martijn: “Hoe gaat het met Nienke?”

Martijn keek op zijn horloge, tikte er een paar keer op en zei: “Ik heb een camera op haar gericht en ze heeft de opdracht goed begrepen. Ik gun het haar dat ik nog wat penneninkt terug ga vinden, want het is heerlijk om haar op haar klit te slaan. Ze reageert daar heel fel op, maar ondertussen wordt ze er drijfnat van in haar kut. Dat heeft ze zelf alleen nog niet door, maar dat komt nog wel”.

Dit zei hij al mijmerend en ik was best blij met dit inkijkje in zijn denkwereld. Ik vond de analyse en de conclusie heel mooi om te horen.

Het leek heel klinisch, misschien zelfs onpersoonlijk, maar dat was niet zo. Dat wist ik zeker. Martijn gaf me een inkijkje in de werking hoe hij een slavin ‘aanpakte’. Passend bij haar niveau, ontwikkeling ofwel training.

Het zorgde ervoor, dat mijn vertrouwen in hem alleen maar sterker werd en ik voelde een vlindertje in mijn buik dartelen. Ik vroeg: “Wil je op me komen zitten? De laatste centimeters willen niet”.

Ik zat in een split en ik wilde mijn kutlippen tegen de vloer werken, maar ik had echt meer druk nodig. Martijn keek me aan en zei: “Ik zal alles doen om een slavin beter te maken!”

Een beetje frivool, maar wel gecontroleerd, ging hij voor me zitten, sloeg zijn benen over de mijne heen en hij greep mijn nek vast.

“Daar komt ‘ie”, zei Martijn en hij strekte zijn benen.

Daardoor kwam er veel meer druk op mijn benen en zakte mijn hele lijf naar beneden. Ik voelde de vloer aan mijn lippen en ik wilde meer: ik voelde de euforie aankomen. Ik zei: “Wip op en neer”

Martijn deed wat ik aangaf en langzaam, maar steeds harder wipte hij met zijn benen, wat er voor zorgde dat ik de spieren in mijn benen steeds beter kon stretchen.

Ondertussen kon ik heerlijk met mijn Meester knuffelen. Dat vergoedde heel veel van de pijn die ik voelde.

Het knuffelen en strelen ging heel lang door en de pijn in mijn benen associeerde ik met het knuffelen van mijn Meester. Dit klikte ik heel hard vast in mijn brein, zodat er later nog veel meer gebruik van kon maken. Pijn is niet fijn, maar je leert er veel van.

Gevoelsmatig na 10 minuten verbraken we onze knuffel. Martijn had in de tussentijd mijn opengesperde kut met zijn vingers ‘ernstig’ verwend en ik voelde mijn eigen schaamlippen tegen elkaar soppen.

Weer geen orgasme, maar ik had heerlijk genoten. Martijn hielp me op te staan en masseerde mijn benen. Ik was meer dan tevreden, vooral omdat het zo lang geleden was dat ik serieus geoefend had. Martijn was ook tevreden en hij beloonde me met nog een heerlijk romantische zoen.

Hij sloeg zijn arm om mijn schouder en samen liepen we naar Nienke, die de laatste knijpers aan het monteren was.

Martijn bemonsterde alle knijpers en zette er tot pijnlijke frustratie van Nienke een paar op een betere plek. Van waar ik stond, had ze heel goed haar best gedaan. Martijn beloonde ook Nienke met een heerlijke kus en die had ze zeker verdiend!

Daarna begon het treiteren en Martijn en ik bespeelden de bungelende knijpers, die best pijnlijk bleken te zijn.

Martijn zei: “Dit ziet er schitterend uit. Het lijkt wel een soort ritssluiting. Maar, zoals het met BDSM vaak is, er is niet alleen een fijne of mooie kant, maar er zit ook een keerzijde aan.

Als je er een knijper afhaal, zal dat veel pijnlijker zijn, dan wanneer je die er op zet. Je hebt er serieus veel op je lijf zitten, dus dat gaat pijn doen. Nu is de vraag: hoe gaat dat gebeuren? Snel? Of langzaam?”

Martijn keek Nienke aan en verwachtte duidelijk een antwoord. Ze wist echt niet wat ze moest antwoorden, omdat ze de implicaties van het antwoord niet kende. Martijn hield haar met opzet in die onduidelijkheid.

“Ik weet het niet, Meester”, zei ze duidelijk hoorbaar, maar heel bedeesd.

“Okay, ik zal je wat meer vertellen. Bij de snelle manier bind ik aan het touwtje wat onder de knijpers zit iets zwaars wat je makkelijk kan gooien en dat wordt dan weggegooid. Daarmee zullen de meeste knijpers van je afschieten.

Bij de langzame manier worden de knijpers er één voor één van af getrokken door rustig aan het touwtje te trekken”.

Nienke huiverde en kon werkelijk niet kiezen. Ze keek desperaat naar Martijn en zei: “Wilt u het besluiten, Meester?”

“Ja, dat wil ik wel. Ik zal er nu zelf aan trekken en alle knijpers die blijven zitten zal ik met een zweep los slaan. Ik wil dat je de volgende keer het uiteinde van het touw aan mij geeft en dan zelf achteruit ga lopen, zodat je in feite jezelf pijn doet”.

Ik vulde aan: “Tipje: doe de volgende keer als je dit doet, het touwtje in een lusje om de knijper, dan blijft ‘ie een stuk beter hangen. Het er af trekken is dan echt wel pijnlijker, maar dat voorkomt de zweepslagen”.

Nienke keek heel gespannen en Martijn pakte het uiteinde van het touw en begon er aan te trekken. Ik ging achter Nienke staan om er voor te zorgen dat ze niet naar voren zou lopen. De vrolijk tikkende knijpers die van haar benen afschoten gaven geen problemen, maar de binnenkanten van haar onderbenen waren wel heel gevoelig. Bij haar schaamlippen moest Martijn flink hard trekken en Nienke zakte huilend even door haar knieën.

Daarna via haar buik naar het kunstwerk van haar borsten. Martijn mat heel goed en gaf een ruk aan de beide touwtjes, waardoor het hele kunstwerk bijna in één keer verdwenen was. Nienke krijste het uit en Martijn gebruikte deze tijd om de laatste centimeters van haar borsten en nek af te leggen. Toen restte er alleen nog maar de knijpers op haar hoofd. Die liet hij even zitten en elke wasknijperbeet op haar borst pakte Martijn even vast, kneep er in en rolde hem.

Daardoor leek het alsof de pijn in het vlees werd gemasseerd en Nienke huilde onophoudelijk. Minutenlang bleef hij bezig, maar uiteindelijk verwende hij met zijn lippen haar pijnlijke borsten. Kussend, zuigend en likkend masseerde hij puntje voor puntje haar lekkere vlees.

Ik stond achter haar en vroeg: “Is dit lekker?”

Een instemmend ge-hum was het antwoord: haar snikken werd al snel een passievol gehijg.

Martijn onderbrak zijn verwennerij en haalde een knijper van haar lip. Hij kuste de pijn weg. De volgende haalde hij zachtjes weg en hij kuste alle pijn weg voordat de volgende knijper aan de beurt was.

Zo werkte hij alle knijpers af. Ik bedacht dat hij dit heel slim deed, want daardoor liet hij aan Nienke de pijnlijke en de liefdevolle kant van knijpers merken.

Nienke genoot van de aandacht en was de pijn van de eerste knijpers al bijna vergeten: Martijn had haar tranen weggekust.

Loom verbrak hij de zoenen en hij keek naar de overgebleven knijpers: ongeveer een kwart was er blijven staan. Martijn nam een flogger en nam daarmee de knijpers onder handen die dicht bij elkaar stonden. Na elke slag keek hij heel goed naar de reacties van Nienke: het was duidelijk een reis die ze samen aflegden!

Nienke leek slecht aan de slagen te kunnen wennen. Ze deinsde telkens heel heftig terug als Martijn aanhaalde. Daardoor raakte hij de knijpers vaak niet op de manier zoals hij wilde en duurde het allemaal langer.

Ik gaf Nienke tips en die volgde ze zoveel mogelijk op, maar de neiging om de pijn te ontwijken was best wel sterk. Martijn verwisselde de flogger voor een rijzweep met leren flapje: daarmee kon hij heel precies mikken.

Stuk voor stuk sloeg hij de knijpers door de ruimte. Nienke stond ondertussen met haar armen in haar nek en door het geluid van de zwiepende zweep deinsde ze in elkaar; niet door de impact er van.

Eindelijk waren alle knijpers verdwenen en ze slaakte een enorme zucht van verlichting.

Martijn zei: “Je hebt dit best goed gedaan, maar je hebt nog heel erg veel te ontdekken. Als je wilt, kunnen ik en Odette je daarbij helpen”.

Ze keek ons afwisselend aan en zei smekend: “Graag, Meester Martijn en Odette”.

“Goed, dan ben je vanaf nu onze slavin in opleiding. Het lijkt mij leuk om twee slavinnen tegelijk op te leiden. Dan kan ik jullie ook tegen elkaar uitspelen. Dat lijkt me heel leuk!”

We deden een groepsknuffel en genoten intens van de naakte lijven die tegen elkaar kwamen. Daarna moest Nienke gaan douchen, waarna ze op haar fiets naar huis zou gaan.

Toen Nienke onder de douche stond, zei Martijn tegen mij: “Kom, we gaan haar tas even inpakken”.