Verlangen - 4

"Leen! Opstaan!"
Kreunend draai ik me om en trek ik mijn dekbed over mijn hoofd.
"Leen! Je komt te laat voor school!"

Ik open langzaam mijn ogen en bestudeer de schaduwen die zich uitstrekken over het plafond van mijn kamer. Ik schuifel uit bed naar de badkamer. Ik sla mijn handen over mijn gezicht zodat mijn spiegelbeeld heel even uit zicht verdwijnt. Flashbacks van de vorige dag tollen door mijn hoofd. Dat was geen goede dag geweest. Ik ben mijn laatste vriendin kwijtgespeeld. Het ziet er naar uit dat ik het vanaf nu alleen zal moeten redden. Ik begrijp niet waar en waarom het fout is gegaan. Eigenlijk begrijp ik een boel dingen niet. Ik zucht luid, laat mijn handen zakken en kijk met een wezenloze uitdrukking in de spiegel. 'Boe' zeg ik mijn spiegelbeeld. Ik steek een tong uit naar mezelf. 'Freak!' krijg ik als antwoord.

De geur van gebakken spek drijft omhoog vanuit de keuken. Mijn moeder is druk in de weer een ontbijt voor me te maken waarvan ik nu al weet dat het me moeite gaat kosten het op te eten. Stilletjes ga ik aan tafel zitten. Mijn ma geeft me een blik vol moederlijke bezorgdheid en draait zich weer naar het fornuis. "Je ziet er moe uit, Leen. Scheelt er iets?"
Ze zet een bord vol spek en eieren voor mijn neus neer. Ik staar er alleen maar naar. Ik knik nee, maar mijn ma weet wel beter. Ze kijkt me met een zachte blik aan. Tranen wellen op in mijn ogen. Ik begin te spelen met mijn eten. Mijn ma gaat voor me zitten en schuift mijn bord dichter naar me toe als aanmoediging om toch wat te eten. "Vertel het eens..."
"Ik heb ruzie gemaakt met Els." Ik buig mijn hoofd naar beneden, niet in staat mijn moeder aan te kijken.
"Ach kindje, zoiets gebeurt toch constant? Je zult zien, vandaag is alles vergeten en vergeven en is alles weer zoals voorheen."
Ik knik maar diep vanbinnen weet ik wel beter. De rest van het ontbijt verloopt in stilte waarbij ik langzaam en met veel moeite mijn eten naar binnen werk.

"Ma, vind je me dik?" floep ik er uiteindelijk uit.
"Hoe kom je daar nu bij?"
"Ik kan best een paar kilootjes missen, niet?"
Mijn ma glimlacht. "Als je dat vindt, dan moet je daar iets aan doen."

Die ochtend op school slaan mijn gedachten op hol over de komende middagpauze. Ik overweeg mijn verschillende opties: in mijn eentje mijn boterhammen op eten op de speelplaats en het risico nemen hiermee uitgelachten te worden. In de refter op mijn vertrouwde plaats gaan zitten en hopen dat Els bij me komt zitten. Proberen wat socialer te zijn en me net als Els bij het groepje van Eva voegen in de hoop dat ze me zullen aanvaarden. Ik neem mezelf voor om hier redelijk en logisch over na te denken en te bedenken wat het meeste voor de hand ligt. Maar naarmate de ochtend vordert, slaan mijn gedachten op hol terwijl ik in mijn hoofd het ene rampscenario na het andere de revue laat passeren. Tegen de tijd dat het tweede lesuur voorbij is, voel ik me in paniek door alle mogelijkheden en onmogelijkheden die door mijn hoofd schieten. Het vierde lesuur krabbel ik nerveus figuurtjes in de kantlijnen van mijn schrift en kan ik niet meer helder nadenken. Ik mag van geluk spreken dat me niks gevraagd wordt.

En dan gaat de bel. Middagpauze.

In de eetzaal loop ik, als in een impuls, naar het tafeltje van de barbiemeisjes. Ik neem een stoel en ga naast Els zitten. Iedereen kijkt me in stilte aan. Hun ogen groot omdat ik bij hen ga zitten. Ik krimp ineen als Christel haar neus optrekt. Ik kan het niet laten over mijn schouder naar het uiterste eind van de kantine te kijken. Dat is waar ik normaal gesproken eet. Ver verwijderd van alle drama. Els prikt met haar vork in het eten op haar bord. "Eén grote, blije familie," mompelt ze, waarna ze haar stoel een stukje van me wegschuift, net alsof ik een besmettelijke ziekte heb. Ik staar naar mijn hoopje boterhammen. Ik kan mezelf wel slaan omdat ik bij haar ben gaan zitten en omdat ik op dit moment geen woord uit mijn mond kan krijgen.

Steeds meer hoofden draaien mijn kant op. Ik sta in het middelpunt van de belangstelling en dat irriteert me. Fluisterende stemmen zweven rondom me. Sommige negatief, andere vooral omdat er eindelijk weer eens wat anders is om naar te kijken tijdens het eten. Een soort muppet show, maar dan anders. Ik maak even oogcontact met enkele meisjes en kijk dan weer weg. Mijn blik dwaalt naar de ingang van de eetzaal en ik verstijf als ik Eva zie binnenkomen. Ze beent recht op ons af. Allerlei smoesjes borrelen in me op. Waarom zit ik hier eigenlijk?

"Jullie hebben geen plek voor me vrijgehouden." Eva komt naast me staan. Alle ogen zijn op mij gericht, alsof ik de tafel heb besmet door hier te gaan zitten. Ik weet absoluut zeker dat ik morgen ergens anders zal gaan zitten, bij voorkeur op een andere planeet. Mijn stoelpoten schrapen over de vloer terwijl ik op wil staan om haar mijn stoel aan te bieden. Misschien lukt het me om zonder al te veel commentaar weg te komen. En bovendien heb ik genoeg van al het gestaar. Ik kom overeind, maar Eva steekt haar hand uit en drukt me zachtjes terug op mijn stoel. Ze pakt een stoel bij een andere tafel en komt tussen mij en Els zitten.

"En jij zit hier omdat?"

Ik haal mijn schouders op. Ik wend mijn blik af en begin aan mijn nagels te pulken. Eva slaat me zogenaamd vriendelijk op mijn rug. "Je zit aan mijn tafel dus ben je een vriendin van mij." Ondanks de positieve woorden, is de werkelijke boodschap heel duidelijk: het liefst breek ik alletwee je benen. Ik krimp ineen. Er is geen sprake van dat ik hier nog langer wil blijven zitten. Ik sta snel op en zonder om te kijken haast ik me naar de uitgang. Onderweg smijt ik mijn lunchzak in de prullenbak. Achter mij klinkt gelach.

In de gang bots ik bijna tegen Carl en zijn blonde vamp aan. Ik mompel iets onverstaanbaars als verontschuldiging en vervolg mijn weg.
"Leen, wacht!" Hoor ik achter me. Even later voel ik een hand op mijn schouder.
"Laat me!"
"Leen!"
"Als het om me uit te lachen is, ik heb mijn portie vandaag al gehad."
"Waarom zou ik je uitlachen?"
Ik loop zwijgend verder.
"Leen waarom negeer je me?"
"Pardon?"
"Sinds ons fietstochtje heb je geen contact meer gezocht."
"Dat is omdat je het te druk hebt met je nieuwe vlam?"
"Mijn nieuwe vlam?"
"Die blonde vamp."
Carl schiet in de lach. "Die blonde vamp noemt Maria."
"Rot toch op!" tranen stromen over mijn gezicht.
"Leen, dat is mijn nicht. Ze is nieuw hier. Ik heb haar gewoon wat wegwijs gemaakt. Ik had gehoopt dat jij mij daar bij zou helpen maar..."
"Je nicht?" Hoe dom kan ik wel niet zijn. Het liefst zou ik uit schaamte onder een grote steen kruipen.
"Je dacht toch niet dat ik...".
"Nee nee," antwoord ik haastig.
Carl kijkt me aan en pakt mijn hand vast. "Heb je vrijdag iets te doen?"
Ik straal. "Ik zou normaal gezien met Els naar de film gaan, maar ik denk niet dat dat nog door gaat na alles wat er gebeurd is."
"Hebben we een date?"
"Ja." dolblij geef ik hem een zoentje op zijn wang.

Op de speelplaats komt Maria bij ons staan.
"Heeft hij je eindelijk gevraagd?" vraagt ze.
"Ja!"
"Het werd tijd, ik heb hem al de hele tijd zitten pushen, maar hij durfde nooit."
"Echt?"
"Ja, hij is nogal verlegen."
"Hé, ik ben er ook nog." probeert Carl zich te mengen.
"Echt wel schattig." vul ik aan.
"Stop daar eens mee."
"Want anders?" vraag ik.
"Anders moeten we onze date maar beter aflasten."
"Geen probeem," zegt Maria, "dan gaat Leen wel met mij mee. Ik kan best ook wat vrienden gebruiken."
"Daarbinnen zit een groepje barbiepoppen. Daar pas je perfect bij." reageert Carl. "Kan je ineens wat discussiëren over lippenstift."
"Zwart of rood?" vraagt Maria.
"Zwart, hoe kan je daar over twijfelen." antwoord ik.
"Leen is zo al mooi genoeg." floept Carl er uit. Zijn hoofd wordt rood.
"Jij ziet er anders ook mooi uit met die rode kop." schatert Maria het uit.

Het eerste gesprek met Maria voelt als een verademing. Voor het eerst heb ik het gevoel dat iemand me aanvaardt zoals ik ben, zonder vooroordelen of afgaand op mijn uiterlijk. Ze behandelt me gewoon als een persoon. "Jij bent ten minste echt." Verwoordde ze het zelf. In ieder geval is de afgelopen dag het onverwachte me in de schoot geworpen. Of ik ben een enorme geluksvogel of mijn leven staat op het punt een heel stuk ingewikkelder te worden. Wat ik wel weet is dat niks volgens het normale script lijkt te gaan.