Vrijheid Blijheid - 1

Ik was nerveus, maar belde wel zonder te aarzelen aan. Het was laat, misschien wel te laat. Ik wist dat ik welkom was. Dat had ze gezegd. Of had ze het zomaar gezegd, omdat ze toen vond dat ze het moest zeggen. Gelukkig was Geraldine thuis en deed ze zelf open, en niet een van haar huisgenoten.

‘Jesp?’ klonk ze verbaast uit het raam op de derde. Ik hoorde vervolgens even later ook haar stem terwijl ze in de gang liep, en haar silhouet achter het melkglas van de deur liet m’n hart al sneller kloppen.

‘Hey, zus…’ noemde ik haar maar, omdat ik op die titel beroep wilde doen. Ik had m’n oudere zus nodig. Maar zoals altijd keek ze ook nu weer onwennig. Die term had haar nooit zo gelegen. We waren wel broer en zus, maar ook weer niet echt. Geraldine was m’n twee jaar oudere stiefzus. En dus waren we niet echt familie. Zo moesten we af en toe wel acteren, en dus ook nu, als het aan mij lag. ‘Kan ik hier blijven vannacht?’ vroeg ik haar snel en wilde al binnenlopen. Ze hield me tegen en keek me kort argwanend aan.

‘Hoezo?’ wilde ze eerst weten.

‘Ja, weer ruzie.’ hoefde ik alleen maar te zeggen. Haar argwanende blik veranderde meteen in één van medelijden.

‘Weer?’ vroeg ze me nu bezorgd. Ik knikte, en vervolgens liet ze me wel binnen, zonder nog moeilijk te doen.

-

Binnen ontmoette ik een van haar bloedmooie huisgenotes, Rachel. Net als Geraldine een brunette met een onwijs lief gezicht en een lekker lichaam. Ook ik zag Geraldine niet altijd als m’n zus vanwege haar uiterlijk. Daar was ze te knap voor. Gelukkig was ze maar m’n stiefzus.

‘Hey Rach, dit is Jesper, m’n broertje waar ik het wel eens over heb gehad.’ zei ze vlug. ‘Hij blijft waarschijnlijk een nachtje. Al ga ik wel onze ouders bellen.’ zei ze mij nog. Dat laatste was niet tegen te houden. En terwijl zij met de telefoon aan haar haar oor naar de keuken liep, bleef ik in de kamer staan en zag ik Rachel op de rand van het bed zitten die, bijna net zo argwanend als Geraldine net, mij aan bleef kijken.

‘Jesper was het?’ vroeg ze me nog voor de duidelijkheid. Ik knikte wat verlegen en zweeg verder. ‘Alles goed wel?’ vroeg ze daarna omdat ze ook wel doorhad dat er iets aan de hand was.

‘Kan beter.’ zei ik toen zacht.

‘Ja, okay. Uhm, ga zitten.’ werd ze toen wat hartelijker. ‘We keken net een film.’ Ik zag de tv gepauzeerd aanstaan.

‘Oh, die ken ik. Ik zeg niks over het einde.’ wilde ik haar maar geruststellen. Dat ik een oen was, wist Geraldine al en zal ze Rachel waarschijnlijk ook wel verteld hebben. Maar ik was ook echt een kneusje.

‘Popcorn?’ vroeg ze me nog en ze hield me een houten kom voor met het snoepgoed.

‘Nee, hoor. Dankje.’ Zo op het bed werd het toch al snel vrij knus, maar het enige andere plekje was een houten stoeltje aan het tafeltje waar de tv stond, zo op het eerste gezicht, dus nam ik plaats en begon mijn hart steeds harder te kloppen. Die vriendin van haar was echt ongelofelijk knap. En ze rook ook erg lekker, bijna verleidelijk. De eerstvolgende keer dat ik over Geraldine fantaseer, zijn we niet meer met z’n tweeën. Dat stond vast.

-

‘Sinds wanneer maak jij zoveel ruzie?’ vroeg Geraldine me toen ze zich weer bij ons vergezelde. Ze had er die stoel van de tafel bij gepakt en ging erop zitten alsof ze me wilde uithoren.

‘Heb wel vaker ruzie met ze. Dat weet je toch?’ Dat wist ze inderdaad.

‘Ja, maar vechten op school? Waarom? Met wie dan? Zo ben jij helemaal niet.’ kende ze me wel goed genoeg, al kon onze relatie een stuk beter zijn.

‘Tja…’ zuchtte ik alleen schuldbewust. Ik was hier niet gekomen om me te verantwoorden. Ik wilde niet meer terug naar huis. Als het kon zou ik hier blijven. En zo niet, dan vind ik wel iets anders. Iets wat ik haar niet zei, maar wat ze wel leek in te zien. Ik en Geraldine hadden wel een speciale band. We zagen allebei niks in de nieuwe relatie van onze ouders met elkaar, en in eerste instantie ook niet in elkaar. En dat terwijl zij een van de hartelijkste mensen is die ik ooit hebt ontmoet. Maar vooral naar anderen toe. Naar mij was het altijd wat moeilijker. Ik was eerder een rivaal. Terwijl ze van mij toch weinig te duchten had. Zij had haar havo met gemak gehaald, ging nu voor haar master op het hbo en zou daarna waarschijnlijk nog verder gaan op het wo. En ik? Ik had maar net m’n havo gehaald. Via een herkansing. En nu was ik aan m’n derde vervolgstudie bezig op het mbo omdat het hbo twee keer te veel van me vroeg, en zou ik naar alle waarschijnlijkheid van die school getrapt worden omdat ik een andere jongen geslagen had, die een meisje wat ik leuk vond, had lastiggevallen. Even kort gezegd. Ik was in ieder geval niet zoals Geraldine. Zij deed altijd alles goed, en ik deed voornamelijk alles verkeerd. Zo was ook mijn komst hier een slechte zaak. Het was duidelijk dat ze niet op me zat te wachten, en dat wist ik misschien al wel van tevoren. Haar kamertje was al zo klein. Toch had ik het gedaan.

-

Maar ik mocht blijven. In ieder geval vannacht, waar ik echt heel blij om was. Ik had niet meer bij dan m’n tandenborstel en wat andere toiletspullentjes. Ik was vrij gehaast vertrokken en hoorde Geraldine net afsluiten aan de lijn met de woorden dat ik vanavond hier zou blijven. Onze ouders kennende, zouden ze me nog ophalen ook. Geraldine woonde in een studentenflat in de stad Dordrecht, ongeveer een kwartiertje rijden van ons eigen dorpje Hendrik Ido Ambacht waar ik was opgegroeid, en zij nog een paar jaartjes met ons had gewoond. Een kwartier rijden was al snel een heel stuk langer lopen. Ik was dan ook kapot. Deels van het lopen, deels van de emoties en de spanning. Ik ging niet meer terug naar huis. Dat stond vast. Maar dat was ook heel spannend.

-

Wat ook spannend was, waren die twee meiden. Geraldine, een mooie brunette met een slank lichaam en echt Hollands meisjesgezicht met de paar sproetjes op haar bleke en lieve snoet, die ik heb zien opgroeien van verwend, klein meisje tot zelfstandige en verstandige jonge vrouw. Zij was 22 en ik net twintig. We scheelden dus maar twee jaartjes. En dat gold ook voor Rachel. Ook 22, en ook een brunette met een prachtig, mooi lichaam. Als je even vlug keek, hadden ze wel wat van elkaar weg. Maar keek je maar een seconde langer, zag je de duidelijke verschillen. Ik kende Rachel niet, maar had al meteen door dat het een ander typje was dan mijn zus. De twee kenden elkaar van de opleiding en na het eerste jaar is ze in hetzelfde complex als Rachel getrokken. Voor en achter waren kamers, driehoog. Beneden had je een soort gemeenschappelijke keuken voor iedereen die hier woonde. De kamer was niet meer dan dat. Een enkele kamer. Een twijfelaar in de hoek en je kon er net aan twee kanten omheen lopen. Er stond een kast voor haar kleding en dat tafeltje diende niet alleen als televisiemeubel, maar ook als bureau. Een minuscuul balkon bood nog net ruimte voor twee krukjes en een hoog houten tafeltje. Er was wel een aparte ruimte voor toilet en douche, maar daar kon je ook amper je kont in draaien. Eigenlijk was het best een armoedige bedoeling. Ze was happy, dus was het prima. Maar met mij erbij? Er was eigenlijk helemaal geen ruimte voor mij. Letterlijk niet, en zo zou blijken, ook figuurlijk niet.

-

‘Je moet wel op de grond slapen.’ zei ze me dan ook al snel.

‘Kan toch op mijn kamer?’ stelde Rachel nog voor die snel het zwijgen werd opgelegd door een indringende blik van Geraldine. Vroeg ze nou of ik bij haar wilde slapen?

‘Nee, de grond is prima.’ zei ik echter snel, met enige spijt in mijn stem, omdat ik vooral nerveus werd van die gedachte. Dit was echter niet de reden waarom Geraldine wilde dat Rachel haar mond hield. De twee hadden een geheimpje en dat mocht ik niet weten. Al waren ze de volgende ochtend toch al wat minder discreet, toen ze dachten dat ik alweer op pad was.

-

Ik had bijna niet geslapen en toen het weer licht werd, sloop ik stil door huis naar beneden naar de keuken en ging ik op het aanrecht zitten. Achter de flat lag een gracht en ik keek naar de vogels en de mensen die de brug overstaken in de vroegte van de ochtend. Vroeger zat ik zo altijd op het aanrecht in de flat van mijn oma en telde ik de vrachtwagens die daarlangs reden. Die waren hier niet. Naar buiten kijken werkte voor mij op dit soort momenten rustgevend. Ik bleef ook zitten toen ik de twee rond een uur of zeven al naar beneden hoorde komen. Ze moesten naar school of naar werk. Ik wist nog niet precies hoe hun week eruitzag, maar in ieder geval vroeg uit de veren. Vroeger dan wie dan ook.

-

‘Is hij al weg?’ hoorde ik Rachel zich verbaast afvragen die Geraldine had horen zeggen dat ik afwezig was toen ze wakker werd. Het keukentje was een hoekje en ik vond het wel leuk de twee even te laten zoeken. Misschien hoorde ik zo wel hoe ze echt over me dachten, dacht ik nog.

‘Jesper?’ riep Geraldine nog bedaard, maar ik hield me nog altijd stil.

‘Zou hij terug zijn gegaan?’

‘Nee, dat denk ik niet. Oh, als hij maar niet… weet ik veel.’ zuchtte m’n stiefzus toen toch bezorgd.

‘Hij kon hier toch niet blijven.’ probeerde Rachel haar gerust te stellen en ik zag dat ze niet alleen een hand op de schouder van m’n zus legde, maar haar ook een innige knuffel gaf. ‘Vond het niks om weer in m’n eigen bed te moeten slapen.’ voegde ze er ook meteen aan toe, waardoor ik mijn oren meteen spitsten. Wat zegt ze?!

-

‘Ja, je had ons bijna verraden. Ik weet dat het niet makkelijk is, maar het moet echt nog even geheim blijven.’ hoorde ik Geraldine vervolgens bevestigen wat ik toen vermoedde.

‘We hebben al bijna twee jaar verkering. Alleen onze vrienden weten het zover. Wordt het niet tijd?’ ging Rachel erop verder en ik deed er al niet eens meer toe. Dat was minder. Maar ik begreep hun zorgen wel. Niet dat ik er iets tegen had, maar onze ouders zeker wel. We kwamen uit een christelijk dorp, zal ik maar zeggen. En het feit dat onze ouders elk gescheiden zijn en weer hertrouwd, vonden ze al moeilijk zat. Laat staan dat hun zoon rebels is en ruzie zoekt en wegloopt, en dat hun dochter dus lesbisch blijkt te zijn? Want dat is wat ik hieruit haal.

‘Ik bel hem wel even.’ zei ze toen en ze leek Rachels vraag te ontwijken. Ik had het te laat door, en even later klonk Jack Black vanuit de keuken. M’n telefoon had ik nog op zak, en lag nu open en bloot op het aanrecht. De twee keken meteen verschrikt mijn kant op. Ik stapte naar voren en hield m’n handen op.

‘Nee, ik was nog niet weg…’ liet ik alleen in het midden vallen. De schrik zat er bij de twee meteen goed in.

-

‘Fuck, dit mag je echt tegen niemand zeggen.’ begon Geraldine gelijk die doorhad dat ik alles gehoord had. ‘We dachten dat je weg was. Je zei ook zo weinig gisteren.’ maakte ze er maar van, en ze klonk echt een beetje nijdig.

‘En blijkbaar zeggen jullie ook niet alles. Maar maak je geen zorgen. Waarom zou ik wat zeggen en tegen wie? Tegen onze ouders? Die zie ik toch niet meer.’ hield ik vooral vol. Ze hield zich even stil. Wie van ons had nu eigenlijk het grootste probleem. ‘Maar laat mij nog even hier, alsjeblieft. Ik zeg niks tegen wie dan ook, maar heb nog even tijd nodig om te kijken waar ik naar toe kan. Alsjeblieft?’ wilde ik zeggen zonder enige vorm van dreiging, maar begreep dat het toch een beetje overkwam zo. Absoluut niet mijn intentie, maar de twee voelden zich al in het nauw.

‘Dus als je hier mag blijven, zeg je niks?’ vroeg Rachel me dan ook op een toon die niet bepaald aangenaam was, en ik moest ervan slikken.

‘Nee. Zo bedoel ik het niet. Ik zeg hoe dan ook niks. Ik snap jullie probleem niet. Die is er niet. Ik heb wel een probleem. En ik heb gewoon jouw hulp nodig, Ger.’ probeerde ik wat meer aan te dringen.

-

De twee gingen in overleg en het was duidelijk dat ze me niet vertrouwden. En toch mocht ik blijven, maar wel onder één voorwaarde. Ik mocht echt niks zeggen. Ik was niet zo stug als de andere mensen van ons dorp. Absoluut niet. En zij ook niet. Dat wist ik al lang. Niet dat ze gay was, dat wist ik niet. Maar ondanks dat het me verbaast, vond ik het verder helemaal niet erg. Zij blij, ik blij. Zo is het altijd al geweest. Want ook al was onze relatie vaak wel stug, heb ik haar altijd het beste gegund. Liever zag ik haar niet met een andere jongen en een vriendje heeft ze volgens mij ook nog niet gehad. En dat ze dus op meiden viel, zou daar ook nooit verandering in brengen. En dat was ergens wel geruststellend. Ik dacht niet dat ik ooit een kans zou maken bij haar, of dat er ook maar wat zou gebeuren. Maar de gevoelens die ik voor haar had, waren er nu eenmaal en die zouden ook niet meer weggaan. Ook niet nu ik wist dat ik echt geen kans meer bij haar maakte. Daarom maakte het me ook niet uit dat ze het geheim wilde houden. Dat moest ze lekker zelf weten. Ik was al lang blij dat ik mocht blijven.

-