Een half jaar heb ik hem niet gezien! Het is Kerstavond en over een paar uur arriveert mijn tweelingbroer Milan vanuit Nijmegen, waar hij woont en studeert. Ik kijk er onwijs naar uit om hem weer te zien en te kunnen knuffelen.
Als ik naar buiten kijk zie ik dat het even wat minder sneeuwt en omdat het over een uurtje al gaat donkeren lijkt het me het beste om nu eerst Seppie nog goed uit te laten, dan kan hij er vanavond en vannacht weer even tegen.


Vier dagen geleden ben ik hier bij papa en mama in Noorbeek aangekomen. In totaal logeer ik twee weken bij ze en dan ga ik weer terug naar Berkeley, San Francisco, waar ik het eerste jaar van mijn geneeskundestudie doe. Toen ik net een paar dagen hier was begonnen ze er een beetje aarzelend over dat ze vanwege de hond nooit makkelijk weg kunnen, en of ik het erg vond om op Seppie te passen als ze een weekje naar Gambia, naar de zon zouden gaan .
Als ik iéts voor ze over heb is het dit wel, en eerlijk gezegd vind ik het wel lekker dat Milan en ik Kerstmis en ook de dagen daarna gezellig met ons beidjes door kunnen brengen.

De weg kwijt

De hele dag al waait het hard en er is ook een flink pak sneeuw gevallen. Omdat ik ‘dankzij het warme California’ niet goed meer tegen kou kan maar helaas ook geen echt warme winterkleding bij me heb, besluit ik via het weggetje langs de kerk het dorp uit te wandelen. Er is daar een holle weg die richting Sint Martensvoeren gaat en waar je redelijk beschut uit de wind loopt. Net als ik langs de supermarkt loop stappen daar twee jonge gasten uit een grote Landrover, mmm, vooral die achter het stuur vandaan komt lijkt me wel een smakelijk hapje.

Seppie is een uit de kluiten gewassen labrador en hoewel hij al best wel oud is kost het me altijd veel kracht om hem in bedwang te houden. Ik ben zelf namelijk helemáál niet uit de kluiten gewassen, dankzij mijn mama die uit India komt, Milan en ik hebben het donkere uiterlijk en de kleine bouw van haar. Niet dat ik dat erg vind want ik vind mezelf met mijn grote bruine ogen en lang donker haar juist best geslaagd, maar als je een hard trekkende labrador in bedwang moet houden terwijl het ook nog eens glad is, dán zou iets meer eigen gewicht en kracht wel fijn zijn.

Als we na een minuut of twintig in het bos komen is het daar al aardig donker aan het worden en ik besluit om er toch maar een klein rondje te lopen en dan terug te gaan.
Op een gegeven moment komen we langs dichte lage struiken als daar luid geritsel klinkt, een dier waarschijnlijk, geschrokken denk ik van Seppie. Waardoor ik nu pas snap waarom hij steeds al zo liep te grommen en te trekken. Als dan ineens een haas tevoorschijn schiet en voor ons zigzaggend wegrent is er voor mij geen houwen meer aan. Seppie wil achter het beest aan en nog heel even probeer ik hem in bedwang te houden, maar al gauw ga ik hard onderuit in een opgewaaide hoop sneeuw. Ik laat de riem glippen en weg is-tie.

Als ik mezelf uit de sneeuw heb bevrijd en het meeste van me heb afgeklopt ga ik achter hem aan. Gelukkig blaft hij luid zodat ik ongeveer weet welke kant hij is opgegaan, maar het geblaf wordt wel steeds zachter en op goed geluk blijf ik het pad afrennen, in de hoop dat hij zo meteen tot bezinning komt en ik hem weer mee kan nemen. Het wordt een behoorlijk dolle tocht door het bos en enkele keren moet ik echt even stil gaan staan om te luisteren of ik hem nog hoor.

Als ik weer even stil sta om te luisteren hoor ik hem in de verte vreemd hoog blaffen en janken en na vrij lang zoeken vind ik hem, helemaal van het pad af op een open plek, met zijn rechtervoorpoot in een vossenklem. Welke klojo doet zoiets nou, midden in een bos. Met moeite weet ik Seppie te bevrijden, maar daarna blijkt dat hij nog amper kan lopen. Zachtjes jankend hobbelt hij langzamer dan langzaam op drie poten achter me aan en omdat het steeds harder gaat waaien en inmiddels ook al weer harder is gaan sneeuwen krijg ik het al gauw ijskoud. Whow, wat een heftig weer, en nu pas realiseer ik me dat het maar goed is dat mama en papa gisteren al naar Gambia zijn vertrokken, want vandaag was het vast niks geworden met dat vliegen.

De terugweg lijkt eindeloos lang en op een gegeven moment begin ik te twijfelen of ik wel richting Noorbeek loop, want er is nergens meer een lichtje te bekennen. En als ik dan op mijn phone op Google maps wil checken waar ik ben blijkt kutterdekut dat de batterij leeg is. Wat een oen ben ik toch. Op goed geluk strompelen Seppie en ik verder maar als hij uiteindelijk bijna niet meer vooruitkomt besluit ik maar om hem te gaan dragen. Echt, nooit geweten dat die hond zo zwaar is, volgens mij hebben we zo ongeveer hetzelfde gewicht.

Kerstengelen

Glibberend en soms bijna vallend worstel ik me door het bos, terwijl ik door de nog toenemende wind en de sneeuwjacht steeds minder zie en het gevoel krijg dat ik nu zo langzamerhand wel echt bevries. Achteraf vind ik het bijna ongelooflijk dat dit nog goed is afgelopen, ik ben ieder gevoel van richting kwijt geraakt en als ik eindelijk een huis met verlichte ramen zie opdoemen, kan ik niet eens meer de energie opbrengen om bang te zijn. Zonder erbij na te denken strompel ik, met Seppie nog steeds in mijn armen naar de voordeur en bel aan.

Een vrouw doet de deur op een kier en ze schrikt duidelijk als ze me ziet, een donker gekleurde behoorlijk kleine jonge vrouw met een grote hond in de armen, allebei wit van de sneeuw, bebloed door de wond aan de poot van Seppie. Gelukkig twijfelt ze toch niet lang en laat ze me binnen. Eindelijk kan ik Seppie op de grond zetten, waarna ik zelf ook niks anders meer kan doen dan op de vloer van de gang neer te zakken. Ik ben doodop en heb het gevoel dat ik een shock heb opgelopen door dit avontuur, of misschien is het wel dat ik bevangen ben door de kou, of allebei, geen idee, iedere vorm van goed nadenken lukt me niet meer.

Een man helpt me overeind en ondersteunt me om de warme woonkamer binnen te gaan, waar hij me helpt mijn kletsnatte jas uit te doen, waarna ik een dekentje omgeslagen en een beker Glühwein te drinken krijg. Seppie wordt ook verzorgd en dan dringt langzaam tot me door dat ik wat moet doen. Ik vraag waar ik ben en dan blijkt dat ik flink ben afgedwaald en nu in zo’n beetje het eerste huis van Voeren ben beland.

Gelukkig hebben deze aardige Belgische mensen een oplader voor mijn phone en als ik na een paar keer proberen contact krijg met Milan schrikt hij zich een hoedje.
‘Sjit Mira, wat heb je nou weer uitgespookt’ is zijn eerste niet erg liefdevolle reactie. Als ik dan begin te huilen draait hij snel bij. Hij is net in Noorbeek gearriveerd en wil me meteen met de auto van papa en mama komen halen. Hij vraagt me mijn phone aan de man te geven die hem daarna het adres geeft, en amper een half uur later staat Milan voor de deur. Ik ben nog steeds in een shock maar heb gelukkig wel het besef die aardige mensen te bedanken en ik vang nog net op hoe de man tegen Milan zegt dat hij vannacht zijn vriendinnetje maar goed moet verwarmen…

Lichaam als kruik

Het is al licht als ik wakker word. Tot mijn verbazing lig ik bloot in bed, en niet alleen…, Milan ligt naast me, ook bloot! Iets waar ik vroeger best wel eens over heb nagedacht, hoe hij met meisjes zou zijn, maar nu hij zo met zijn naakte lichaam naast me ligt vind ik het wel heel vreemd. Wat is er gebeurd?

Het meeste van gisteravond komt al gauw terug, m’n rampzalige tocht door het bos met Seppie, de redding door die aardige mensen in Voeren, m’n broertje die me daar ophaalde, de barre tocht terug die dankzij de Four-wheeled van papa en mama nog redelijk goed verliep, de kachel die thuis flink werd opgestookt door Milan, hoe ik maar niet warm werd, de glaasjes Glühwein die ook niet echt hielpen. Op een gegeven moment is daar ergens voor mij blijkbaar het licht uitgegaan, en nu lig ik dus naast een piemeltjenaaktblote en ook nog eens zachtjes snurkende broer.

Voorzichtig stap ik uit bed om een plasje te doen, maar omdat het stervenskoud is hierboven en mijn eigen temperatuur nog steeds niet op orde is waardoor ik meteen weer shaky word, kruip ik snel terug in bed. En vreemd of niet, ik ben nu wel blij dat Milan als een levende kruik naast me ligt, ik nestel me als een lepeltje tegen hem aan, met mijn rug tegen zijn borst en buik en mijn billen tegen zijn kruis. Maar wat ik niet had voorzien is de reactie van Milan, in zijn slaap slaat hij zijn arm om me heen en neemt hij mijn rechterborst in de kom van zijn hand. ‘Mmm Susan’ mompelt hij, waarna hij al snel weer onder zeil is, aan zijn snurkjes te horen. Maar dat geldt niet voor mij, want wat doet die hand daar om mijn borst en wie is Susan nou weer. Tegelijkertijd voel ik, tot mijn schrik, hoe zijn piemel tussen mijn billen groeit en hoe zijn hand die dus wel perfect om mijn borst past me daar zachtjes kneedt en masseert.

Zijn warmte, zijn lijf tegen het mijne, zijn groeiende piemel, zijn hand die niet alleen mijn borst maar ook mijn tepel kneedt tot die er als een stijf torentje op staat, ik begrijp totaal niet wat hier gebeurt. Slaap hij nou wel of niet? Dit kan écht niet, maar op een of andere manier windt dit me mateloos op, ik voel gewoon hoe mijn kutje zich spontaan klaar aan het stomen is voor een bereidwillige ontvangst. Voor de zekerheid haal ik even mijn middelvinger tussen mijn kutlipjes door, maar als ik er dan aan snuffel ruik ik zeker geen seks, we hebben dus tot nu nog niks gedaan.

Saved by the dog

Nou ja, echt, ik ben totaal geen preutse meid, alleen al in Berkeley heb ik het de afgelopen tijd met zeker drie jongens gedaan. Maar seks met mijn broertje?
We hebben samen in mama’s buik gezeten, we zijn samen opgegroeid, hebben eendrachtig de basis en middelbare school doorlopen, hebben alles met elkaar beleefd wat je maar als een tweeling kan beleven. En in de tijd dat we onze lijven ontdekten hebben we echt wel eens aan elkaar gezeten om de verschillen te zoeken en bevoelen, maar iets met séks kwam nooit in ons op.

Maar daar lijkt nu dus verandering in te komen, want achter me wordt Milan’s paal steeds harder, opdringeriger zeg maar en mijn kutje lijkt er ook wel zin in te hebben. Maar zo’n beetje op het moment dat ik besluit om aan mijn aandrang toe te geven en me over de paal van Milan te gaan werken begint Seppie beneden in de hal zielig te piepen. Ohw, ja, hoe zou het met hém zijn! Ik ruk me los van mijn broertje z’n warme opdringerige lijf, kleed me met een dubbel joggingpak warm aan en ga eens kijken hoe het er met onze hond voor staat.

Als ik de trap afloop kwispelt hij me al tegemoet, hompelend op drie poten. De rechtervoorpoot zit dik ingezwachteld, Milan leert in Nijmegen voor fysiotherapeut en heeft blijkbaar gisteravond nog al zijn kunsten op Seppie losgelaten. Ik geef hem een dikke knuffel en doe dan de achterdeur van het slot, hij kan nog niet echt lopen en moet vandaag z’n behoeftes maar in de achtertuin doen. Daarna besluit ik, omdat ons etentje gisteravond in duigen is gelopen, een lekker Kerstontbijt klaar te gaan maken. Uiteindelijk, als ik de tafel heb volgeladen met zelfgebakken croissants, kerstbrood, pasteitjes, eitjes, sapjes, name it, roep ik onder aan de trap Milan zijn bed uit en al gauw komt hij naar beneden, ook al lekker chill in een warm joggingpak.

Het eten smaakt ons goed maar allebei voelen we dat deze nacht met elkaar in één bed iets tussen ons heeft veranderd. Als we uiteindelijk ons lekker hebben volgegeten en we met een koffietje bij de warme kachel gaan zitten kijkt Milan me op een gegeven moment verlegen aan en vraagt dan: ‘ehm, zusje, had je vannacht nog meegekregen waarom ik bij je ben gaan liggen?’ Ik doe of mijn neus bloedt, beetje teasen kan geen kwaad. ‘Neuh?’ ‘…ehm, je was zo koud, het leek me maar het beste om je zo wat warmte te geven. Die man in België adviseerde het ook al…’

Ik kan er niks aan doen, ik moet giechelen en zeg dan: ‘ohw Mil, dat is dan goed gelukt, je paal deed vanmorgen zelfs ook mee om me warmte te geven.’ Knalrood wordt-ie terwijl hij zachtjes ‘klote’ mompelt. Ik besluit dan om te stoppen met hem te plagen en klim op zijn schoot, zoals we vroeger wel vaker deden: ‘geef niet hoor broertje, ik vond het wel geil eigenlijk, had me al bijna aan je opgedrongen. En nog bedankt voor je hulp gisteravond, want ik was wel echt ver heen hè?’ Milan trekt me tegen zich aan en geeft me een kus op mijn lippen: ‘ja, ik was wel geschrokken maar je maakt het weer goed’ zegt hij met zo’n lieve halve grijns. ‘Zullen we vandaag trouwens een flesje wijn of zo naar die aardige mensen brengen?’

Weer close together

En dat doen we. In de super kopen we een goede fles wijn en wat lekkere kaasjes, stoppen alles in een rugzak en samen gaan we op pad, te voet, om meteen een mooie tocht door het gave witte landschap te maken. Seppie hebben we met een goeie bak brokken en genoeg drinken opgesloten in de verwarmde bijkeuken, die redt zich wel een tijdje zo.
Op de heuvel net buiten het dorp zien we een koppeltje dat bij een mooi oud huis een sneeuwballengevecht houdt, en ik mag een biet zijn als dat niet die gast is die ik gisteren uit die landrover zag komen. ‘Zullen we mee gaan doen?’ vraagt Milan met een brede grijns, maar ik heb het idee dat daar iets gaande is waar wij niet tussen moeten komen. Dus reageer ik ‘neuh Mil, ik loop liever lekker door.’ Kijk, als ’t nou die gast was geweest die achter het stuur zat…

De meeste tijd praten we nauwelijks, genietend van het uitzicht, het samen wandelen, de frisse lucht, alles. Tot ik op een gegeven moment voel dat ik het toch nog even wil hebben over wat er in bed gebeurde. Dat ik het best lekker vond om zo samen te zijn en dat vannacht wel wéér zou willen, lekker bij elkaar liggen. We hebben het er een tijdje over, wat dat nou ineens is tussen ons, maar we zijn het al gauw eens dat we er maar niet te moeilijk over moeten doen. We hebben hier lekker een weekje sámen en het beste is goed te ervan te gaan genieten, Milan vindt dat ook, dus mmm, wordt gezellig.

‘En broertje, wie is trouwens Susan? Je noemde haar naam in je slaap.’ Het blijft stil en als ik hem dan terwijl we nog steeds lopen aankijk zie ik tot mijn verbazing tranen in zijn ogen: ‘Mil, liefje, hey, wat is er?’ Dan vertelt hij dat ze sinds september zijn vriendinnetje was en het net voor zijn vertrek naar hier heeft uitgemaakt. Ik vind het superzielig voor hem, hou hem staande, hug hem lang, fluister in zijn oor dat het wel goed komt en geef hem tot slot een onbehoorlijk lange zoen op zijn lippen. Dan lopen we in stilte verder, we hebben het een beetje uitgepraat, we hebben gehugd en het is goed zo. Ik neem me voor extra lief voor mijn broertje te zijn. En dan bedenk ik me, geil als ik blijkbaar ben, dat hij en die meid wél vaak seks moeten hebben gehad, want anders was hij niet zo vertrouwd tegen me aan gaan liggen en was hij niet zelfs in zijn slaap mijn tiet en tepel gaan bewerken.

De Belgische mensen zijn heel blij met onze presentjes, we drinken genoeglijk koffie met ze, maar als de man dan doorkrijgt dat we geen setje maar broer en zus zijn grinnikt hij ‘ohw, en ik had je broer nog wel geadviseerd maar lekker tegen je aan te kruipen.’ We grinniken liefjes mee maar hij moest eens weten…
Als we ruim twee uur later weer thuis komen gaan we gezellig samen in de keuken aan het kokkerellen, om een echte Kerstmaaltijd te maken. Het is weer ouderwets close tussen ons, zoals vroeger, als we soms aan een half woord genoeg hadden om elkaar te begrijpen. En vooral geiten we weer volop, onze ouders werden er ooit stapelgek van hoe wij om niks moesten lachen en maar door bleven gaan.

Die avond is het uitbuiken geblazen en uiteindelijk, als het bedtijd is, kijken we elkaar een beetje twijfelend aan. Jeetje, Mil, de sufkous, dus ben dan maar weer degene die de koe bij de horens pakt: ‘jij bij mij of ik bij jou in bed?’ Dan grijnst Milan breed: ‘ik bij jou d’r in dan maar.’ Nou, die is dus duidelijk...

Kansen zien en pakken

Ik lig al in bed als Milan uit de badkamer terugkomt en ik kan echt niet anders dan hem even bewonderen. Hij is niet veel groter dan ik, maar zó anders, hij heeft een echt mooi ontwikkeld lijf, plat, niet te breed maar wel redelijk gespierd, glad geschoren wat ik onwijs sexy vind en whow, nu zie ik hem goed voor me, echt een behoorlijke lul die zich nu nog redelijk rustig houdt maar toch al behoorlijk aanwezig is. Maar het allermooiste aan mijn broertje is toch wel zijn gezicht, net zo’n grote bruine ogen als ik, op zijn wangen en bovenlip een waasje van donkere stoppeltjes, halflang donkerbruin beetje krullend haar, ik snap die Susan niet dat ze van dit snoepje afstand heeft gedaan.

We kruipen meteen dicht tegen elkaar aan, het is hierboven ijskoud en we hebben behoefte aan warmte. We liggen met onze benen verstrengeld, buik aan buik, borsten aan borst en geven elkaar zachte korte kusjes, met onze handen elkaars rug en billen strelend. ‘Mmm broertje, dit hadden we al veel eerder moeten doen’ fluister ik. ‘Mmja’ is zijn antwoord en genietend liggen we zo een tijdje.

Tot mijn stomme verbazing word ik uren later wakker, het is nog donker en ik moet naar de wc. Zijn we nou zomaar in slaap gevallen? Ik kan het bijna niet geloven, oenen die we zijn. Als ik terug het bed in stap kruip ik weer dicht tegen Milan’s warme lijf aan. Hij ligt op zijn rug en ik ga ongegeneerd op ontdekkingstocht over zijn borst, buik, ik streel hem waar ik hem maar kan strelen en kneed daarna zachtjes zijn piemel en ballen. Zijn ballen neem ik vool in mijn hand en wiebel ze een tijdje cosy. Weird zoals zijn piemel reageert, als door een wesp gestoken. In minder dan een paar minuten staat hij stokstijf op zijn lijf en wat ik daarstraks al zag kan ik nu voelen als ik hem met mijn hand omsluit, whow, het is best wel een behoorlijk apparaat.

Voor mijn gevoel is het sinds gisternacht en door alles wat afgelopen dag gebeurde onafwendbaar deze kant op gegaan. Ik heb zó’n zin in seks dat ik nu niet meer wil wachten, of Milan nou slaapt of niet. Mijn kutje is er totaal aan toe, ik heb geleerd er goed naar te luisteren en haar snel haar zin te geven. Ik kruip op Milan, geniet een tijdje van het languit liggen op zijn lekkere strakke jongenslijf, organiseer dan zijn paal tussen mijn benen en langzaam maar zeker schuif ik me daarna over hem heen.

Milan lijkt door te slapen, maar dan wel behoorlijk onrustig, want opnieuw mompelt hij van alles en ik weet echt zeker dat ik hem weer een keer ‘Susan’ hoor zeggen. Nou, laat hem dat maar denken, kan-ie in zijn dromen nog weer even bij haar zijn. Eigenlijk heb ik aan zijn paal in me al genoeg, ik schuif een paar keer relaxed op en neer en als ik uiteindelijk zijn lul helemaal in me heb en mijn kutje maximaal gevuld is komt mijn orgasme al op gang. Zachtjes kreunend geniet ik ervan, ondertussen de spieren van mijn kutje aantrekkend en ontspannend, zoals ik in mijn tantra-lessen in San Francisco leerde. Het lukt me daardoor oeverloos lang klaar te komen en intens genietend heb ik het gevoel dat ik nog nooit zo close met mijn broertje was.

So this is …

Ik word wakker omdat ik geneukt word. ‘Hey zusje, was je d’r ook weer’ fluistert Milan, met zijn lieve grijnzende koppie boven me, terwijl hij zijn paal diep in me gestoken even stil houdt. En die hij om me te begroeten er daarna even zachtjes en teder en bijna helemaal uithaalt en daarna weer gemeen en hard en volledig en tot onze botjes elkaar botsend raken naar binnen ragt.

Het is licht, het is ochtend en blijkbaar ben ik vannacht al klaarkomend weer in slaap gevallen. ‘Je lag op me met mijn pik nog in je, dus leek het me wel oké als ik verder ging waar jij was gebleven’ zegt broerlief, nu met een dikke vette grijns. ‘Ik dacht dat je wel wakker zou worden als ik me met je omdraaide, maar je was vannacht blijkbaar al lekker bezig geweest, hè?’ Als antwoord zeg ik niks maar lach ik liefjes, soms moet een meisje zich als een mysterie gedragen. Wél spreid ik mijn benen as far as possible, vouw ik ze om zijn heupen en moedig ik broerlief aan niet te lullen maar te rijden.

En dat blijkt mijn broertje graag te doen en heel goed te kunnen, want hij paalt me alsof zijn leven ervan af hangt, aan één stuk beukt hij zijn paal in me en echt, it’s really whow! Ik heb wel het idee dat hij zich tegelijk een beetje afreageert, alsof ik die Susan ben, en van mij mag hij, dit lijkt me wel een goeie manier om die meid uit zijn systeem te krijgen. Regelmatig kijken we elkaar aan, met ogen die zo ontzettend hetzelfde zijn, alsof we in die van onszelf kijken. De ene keer is het een knipoogje, dan weer een lachje of een zoentje, we hebben intens contact terwijl Milan me door en door neukt en paalt en bezit en uitwoont en wat ik allemaal met intens genoegen onderga.

Ik heb het deze Kerstmis buitensporig naar mijn zin, want we zijn alleen maar broer en zus, we zijn geen relatiemateriaal dus we hoeven hierna niks met elkaar, behalve lief zijn en ook blíjven voor elkaar. En dan te bedenken dat we nog een week samen zijn…



Heel fijn dat je mijn verhaal leest! X. Zazie