De Hunting Kronieken - 20

Lyl liep pronkend met Joen hand in hand door de straten van Xintan. Iedereen keek vol belangstelling naar de jongeman met zwarte peniskoker en de vrouw naast hem met het zwarte plaatje. Het controlebureau lag aan de andere kant van de stad in een groot vierkant gebouw. De schaarse ramen in de zwarte gevel gaven het een sinistere en armzalige indruk. Eens je echter binnenstapte door de grote houten poort, kwam je in een andere wereld. De met zware kandelaars verlichte gangen waren bekleed met kostbare tapijten waarin de kleuren koper, zilver en goud veelvuldig in waren verwerkt. Binnenkort zal men wel nieuwe tapijten laten maken waarin ook de kleur zwart veel voorkomt, zei Lyl zelfzeker zodat iedereen in haar buurt dit kon horen. Een man kwam ons tegemoet en begeleide ons door verschillende gangen naar de zaal waar de controle zou plaatsvinden. Toen hij de deur voor ons opende bleven we even als aan de grond genageld staan. Het was een grote zaal fel verlicht door enorme lusters. In het midden stond een bed en een tafel met daaromheen hoge tribunes. De tribunes zaten afgelaten vol met, maar ik schatte zeker vijfhonderd, druk pratende, mensen. De gesprekken vielen stil in een zacht geroezemoes toen wij binnentraden. Bern en Iri stonden ons reeds op te wachten.

De man die ons naar de zaal had gebracht nam het woord. Wij zijn hier allen bijeen om getuige te zijn van de mogelijke uitreiking van het tweede zwarte plaatje in de Bardische Laaglanden en dit op verzoek van heer Bern en vrouw Iri. Vrouw Iri, verkiest u het bed of de tafel? De tafel, was haar antwoord. Bern, Lyl, Caro en ik werden verzocht plaats te nemen op de stoelen aan de zijkant van de tafel, zodat we goed zicht hadden op wat gebeuren zou. Mag ik nu verzoeken dat vrouwe Iri en heer Joen zich klaarmaken. Het werd stil in de zaal. Niet zozeer doordat Iri haar kleed uittrok en wijdbeens op de tafel ging liggen, maar vooral toen Joen zijn peniskoker uitdeed en uit zijn kleren stapte. Ik wil nog even de voorwaarden verduidelijken, ging de man verder. Heer Bern moet de penis van heer Joen begeleiden en inbrengen in de vagina van vrouwe Iri. Daarna moet heer Joen haar neuken, waarbij zijn penis tot aan de balzak in haar moet stoten en hij moet in haar klaarkomen. Bern stond recht, nam de reeds stijve lul van Joen in zijn hand en plaatste die voor Iri haar kut. Daarna stootte Joen zijn lul zo diep mogelijk in haar en begon hij haar te neuken. Hij stootte wild in haar, maar het duurde een tijdje voordat zijn balzak telkens tegen haar billen kletsten. Het publiek begon te roepen en aan te moedigen. Joen ging onverstoord verder en Iri kreunde luid op het ritme van de stoten. Op Iri haar gezicht verscheen een uitdrukking van pijn bij elke stoot van Joen , maar hij bleef lang doorgaan en op de tribunes begonnen mensen zich luidop af te vragen of Joen wel in staat was om klaar te komen. Maar uiteindelijk spoot Joen met een luide kreet zijn zaad in Iri met lange schokkende bewegingen. Het publiek applaudisseerde en joelde toen zijn sperma uit haar kut drupte.

De man die alles nauwlettend had gevolgd nam terug het woord: bij deze hebben wij de eer om vrouwe Iri de toestemming te geven om vanaf heden het middelste zwarte plaatje te dragen. Een luid applaus rees op uit te tribunes. De zaal begon leeg te lopen, er was blijkbaar veel minder interesse voor de toekenning van de volgende zilveren en koperen plaatjes die na ons aan de beurt waren. Bern betaalde Joen de overeengekomen gage en ontving, na betaling van de gage voor de controlecommissie, het zwarte plaatje.

De volgende dagen kwamen er nog verschillende verzoeken binnen. Lyl liet Joen niet toe om te onderhandelen of zijn mening te geven over het feit of hij het wel zag zitten om de vrouw in kwestie te neuken. Verschillende onderhandelingen sprongen af omdat Lyl de vijftienduizend zilverlingen als minimumbedrag bleef hanteren. Daarbij, hoe minder mensen zwart dragen, hoe beter voor mij, want hoe belangrijker ik hier in de Bardische Laaglanden ben, vertelde ze ons een avond tijdens het avondeten. Volgende week komt er nog iemand met Joen praten voor een neukbeurt voor een zwart plaatje, als we het goedkeuren en Joen heeft zijn zaad in die vrouw gepompt, dan kan ik en Joen een aanvraag doen voor mijn tweede zwarte plaatje. Dat laat me eraan denken dat we nog moeten oefenen daarvoor. Joen sta recht en laat je broek zakken. Joen keek hulpeloos naar ons maar stond toch recht en liet zijn broek tot op zijn enkels zakken. Lyl knielde voor hem neer, nam de slappe penis in haar mond, en begon te zuigen, terwijl haar handen zijn ballen masseerden. Even later stopte ze met zuigen: Joen werk eens wat mee, ik wil geen mal figuur slaan omdat jij hem niet stijf krijgt. Daarna ging ze luid smakkend verder met zuigen. Vijf minuten later zei Joen met een schorre stem: het lukt me niet, misschien moet je me een beetje helpen? Of ik kan het ook Caro vragen, die is daar heel goed in. Lyl stond kwaad recht: ik ben veel bedrevener dan Caro, dat zal je nog wel merken. Het is genoeg voor vandaag, zei ze. En ze liep kwaad de kamer uit.

Toen Caro en ik terug op onze kamer waren, zei Caro opgewonden: voor we het verder gaan hebben over onze expeditie moet ik je iets vertellen, ga even zitten. Ik was hierover enigszins verbaast, maar ging toch in de enige zetel van de kamer zitten. Peter, zie je me graag? Ja natuurlijk Caro, waarom vraag je dat? Enigszins aarzelend ging ze verder: Peter, ik ben zwanger. Ik wist eerst niet wat zeggen, ik moest dit even tot me laten doordringen. Maar dat is fantastisch goed nieuws Caro, ik ben er enorm blij om. Kom hier, en ik stond recht, nam haar in mijn armen en kuste haar teder. Ik denk dat we deze expeditie moeten afronden en terugkeren naar Durod, zei ik. Ja, dat zou geweldig zijn, antwoorde Caro, we zullen het morgen aan Lyl en Joen zeggen, maar Peter, zeg niet dat ik zwanger ben. Laat ons dat nog even voor ons houden.

De volgende ochtend tijdens het ontbijt ging het gesprek aan tafel enkel over de machtsverhoudingen in de regentschapsraad. Eigenlijk kon je het geen gesprek noemen want het was meer een monoloog van Lyl. Toen ze uitgepraat was, vertelde ik dat we de expeditie wilde verderzetten en dan terugkeren naar Durod. Joen keek ons hoopvol aan maar Lyl wou er niet van weten. Wij vertrekken hier nog niet, was haar antwoord met de nadruk op ‘wij’. En wij kunnen hier gerust overleven zonder jullie. Joen en ik blijven hier, vertrekken jullie maar. Maar Joen wil misschien ook samen met ons terugkeren want hij wil misschien Sali terugzien, zei ik in een poging om haar over de lijn te halen. Joen heeft het beter met mij dan met Sali, nietwaar Joen, was haar antwoord. Nog voor Joen iets kon inbrengen stond ze recht: kom Joen, we hebben belangrijker zaken te doen vandaag, we zien jullie morgenvroeg nog wel als jullie met de wagens vertrekken. Dat was het dan, de teerling was geworpen, onze wegen zouden hier scheiden.