Blijkbaar zijn we samen even kort in slaap gevallen, als ik wakker word lig ik nog op Garreth, die zijn pik nog steeds een stukje in me heeft zitten. Voorzichtig probeer ik van hem af te klauteren maar daardoor maak ik hem wakker en meteen grijpt hij mijn heupen klemvast. ‘Hoho, waar gaat dat heen, zusje…’ bromt hij en tegelijk dat hij dat zegt draait hij zich in één beweging met me om.

Vanmorgen vroeg kwamen we terug van mijn concert in Baltimore en als vaste ‘prik’ na een optreden hadden mijn broer en ik heftige seks, voor ons allebei nodig om de spanningen af te reageren. We hebben wél een soort van ongeschreven regel dat we alleen maar samen neuken na een optreden, tussendoor leiden we allebei ons eigen leven. Maar vandaag wil Garreth blijkbaar een toegift…


The day after

Als mijn broer me onder zich heeft liggen vouwt hij me helemaal open, waarna hij me genietend bekijkt. Ondertussen staat zijn pik alweer stijf genoeg om er wat mee te kunnen doen, hij laat zonder zicht te bukken wat spuug op mijn gleufje vallen, wrijft het uit met zijn eikel en smoothly schuift hij zich in me, waarna hij het op een traag neuken zet. Het is pas half negen en alweer bloedheet, de airco staat nog steeds niet aan en eigenlijk hoeft deze seks niet persé voor mij, ik ben wel toe aan een opfrismoment. Maar nu ik Garreths paal diep in me stijf voel worden krijg ik er ook wel weer zin in en al snel doe ik vol overgave mee.

Ik trek mijn benen zo hoog mogelijk op tot mijn knieën naast mijn schouders liggen, zodat mijn broer overal goed bij kan en genietend onderga ik zijn wrijving in mij. Hij neukt me knielend, waardoor ik een mooi uitzicht heb op zijn al best wel mannelijke lijf, geil om te zien hoe de spierblokjes van zijn buik bewegen in het ritme van zijn stoten. Mijn zijn al net zo helblauwe ogen als de mijne kijkt hij me aan één stuk door aan en op de een of andere manier voelen ze als lazertjes, die zich door mijn hele lichaam heen boren.

Het duurt niet lang of de kriebels razen weer door mijn onderlijf en kreunend werk ik mij toe naar een ontspannend ochtendorgasme. Nadat ook Garreth zich in me heeft leeggepompt zijn we allebei plakkerig en drijfnat van het zweet en snel maken we er een eind aan. We rennen als uitgelaten kinderen naar buiten en plonzen zo het zwembad in. Natuurlijk hadden we ons eerst moeten douchen maar dit is veel lekkerder! We dollen wat, daarna trek ik een tijdje baantjes waarna ik, zo bloot als ik ben, op een zonnebedje ga liggen drogen onder de parasol, ondertussen goed water drinkend.

Binnen maakt Garreth zich klaar om te vertrekken naar zijn eigen huis, een appartement ook aan de strandboulevard, een paar honderd meter hier vandaan richting Mobile.
Ik besluit zo meteen te gaan hardlopen en omdat ik dan altijd de beste invallen krijg voor een songtekst lees ik op mijn phone mijn lijstje met de meest recente ideeën door. Steeds als ik iets meemaak of zie of lees of whatever wat me raakt, voeg ik een korte beschrijving toe aan een lijstje in mijn ‘notities’. Inmiddels zijn het honderden ideeën en als ik ze doorlees popt er altijd wel ééntje op die me juist op dit moment inspireert.

Over drie weken zit de tour erop en dan gaan we in Nashville werken aan mijn nieuwe album. Daarvoor wil ik genoeg uitgewerkte songs klaar hebben liggen en bij mij werkt het zo dat als ik maar een tekst heb de melodie er bijna vanzelf bijkomt, alsof die ergens al kant en klaar in mijn hoofd wacht om ontdekt te worden. Als ik helemaal droog ben trek ik mijn hardloopspullen aan, niet te veel, het is warm, een sportbeha en een hipster-achtig broekje. Om niet steeds maar weer herkend te worden draai ik mijn haren op een knotje en verberg ik ze onder een onder een cap. Tot slot zet ik donkere sunglasses op en met een knuffel neem ik afscheid van Garreth, nadat we hebben afgesproken morgenochtend samen het volgende optreden door te nemen. Dan ben ik weg, hij sluit de boel af.

Alabama heeft heel weinig kustlijn aan de golf van Mexico, alleen maar zo’n beetje links en rechts van Mobile. Als ik naar het Westen wil om te rennen moet ik eerst door de gribus van de stad en dan kom ik bij Bayou la Batre in een prachtig beschermd natuurgebied dat tegen de grens met Mississippi aan ligt. Als ik daar wil lopen ga ik altijd met de auto. Maar als ik naar het oosten ga kan ik vanuit huis direct op het strand beginnen en ben ik al na een mijl of wat in Florida.

Dit is mijn lievelingsroute, hier kan ik eindeloos langs de kust rennen, zonder me te hoeven bekommeren om de route, waardoor ik me helemaal kan concentreren op het doordenken van een tekst. Hoewel ik dus onvervalste country zing ben ik niet zo van het ‘stand by your man’ genre, ik verwerk graag wat mensen van nú bezig houdt in mijn songs.

Een schokkende ontmoeting

Het is al ruim boven de dertig graden en het lijkt vandaag nóg weer wat warmer te worden. Al snel transpireer ik flink en op de een of andere manier pept me dat op. Mijn oudere zussen klaagden altijd over de hitte maar ik vind het juist heerlijk, mijn lijf kan er goed tegen en alles in me functioneert juist beter als ik lekker op temperatuur ben. Laatst had ik een optreden in Chicago en hoewel de mensen daar het aangenaam vonden had ik het er echt ijskoud. Wat dat betreft ben ik dus wel een Southern-belle, zoals ze hier zeggen.

Als ik op mijn tracker zie dat ik al ruim vijf mijl heb gelopen keer ik om, voor training vind ik ‘ten miles’ wel voldoende. Die afstand is lang genoeg om mijn lichaam de kans te geven de laatste stress van het optreden los te laten en in mijn hoofd geeft een uur me voldoende tijd om een songtekst van alle kanten te bekijken.
Normaal gesproken heb ik dan geen of amper oog voor wat er om me heen gebeurt maar dit keer word ik halverwege de terugweg afgeleid door een lange vent die vanaf de richting van Mobile hard op me af komt rennen. Hij is adembenemend om te zien: hij is láng, hij is donker van huid, hij heeft alleen shorts aan, hij glimt van het zweet, en verder heeft hij, heel weird, een gebreide zwart-groen-gele muts op zijn hoofd. Met deze hitte…!

De aanblik van die grote donkere glanzende op me afstormende man die al bijna bij me is overweldigt me totaal, waardoor ik volledig afgeleid regelrecht op een op het strand getrokken bootje afren. Net op het moment dat ik daar waarschijnlijk heel gemeen overheen zou zijn gevallen, neemt de man een snoekduik en werkt hij me tegen de grond waarna we samen een soort van koprol door het zand maken. Slechts een paar seconden ligt hij op me en wat er gebeurt weet ik niet maar, waar onze blote huid elkaar raakt knéttert het gewoon, ik voel het door mijn lijf gonzen. Bij hem zie ik ook zo’n soort reactie, hij raakt net zo in de war als ik.

Door de val zijn mijn cap en sunglasses afgevallen en aan zijn even iets meer opengesperde ogen zie ik dat hij me herkent. En ook hém herken ik, al weet ik niet waarvan. Doordat bij hem zijn muts van zijn hoofd is gevallen hangen er nu lange dreadlocks om zijn gezicht en ik weet zeker dat ik dat ergens heb gezien. Maar waar…

‘Please use ya eyes, Ma’am’ gromt hij terwijl we allebei opkrabbelen. Voordat ik hem ook maar kan bedanken staat hij alweer op zijn benen, heeft hij zijn muts weer over zijn haren gesjord en is hij opnieuw ‘on the run’. Over grote delen van zijn lijf is hij dankzij mijn ‘redding’ nu bedekt met een laagje zand. Op de niet bedekte stukken van zijn huid zie ik dat hij een soort van tribal tattoo over zijn hele rug heeft en min of meer in shock zit ik nog even dat ‘natuurgeweld’ na te kijken terwijl hij snel van me wegrent. Ik heb geen idee wat er nou gebeurde zojuist, het houdt me nog een minuut of vijf behoorlijk bezig, tot het me lukt me weer op de songtekst in mijn hoofd te concentreren.

Het kwartje dat valt

De ochtend is al aardig gevorderd als ik vanaf het strand tussen de wilde begroeiing door de lange trap opklim naar mijn huis, dat niet zo heel groot is maar wel prettig ligt wat privacy betreft. Eigenlijk vormen we hier met drie wat oudere houten strandhuizen van begin vorige eeuw een soort van enclave tussen de steeds meer oprukkende nieuwbouw van vakantieresorts en we, mijn buren en ik, houden in de gaten dat ze niet dichterbij komen. Ik woon vanaf zee gezien in het linker huis, het middelste huis wordt bewoond door Holly-Mae en haar vriend Johnny, zij kochten het een jaar eerder dan ik. Samen houden we zicht op wat er met het rechter huis gebeurt, want dat staat te koop. Of eigenlijk stond, want pas nu besef ik dat ik bij onze thuiskomst vanmorgen het bord niet meer aan de weg zag staan.

Als ik de poort in het hek naar mijn tuin met de code open merk ik dat de extra beveiliging er al af is, dan moeten meneer en mevrouw Ruiz dus al gearriveerd zijn. Overdag werken zij allebei voor mij, nog niet zo lang geleden zijn ze vanuit Cuba hier komen wonen en ze waren zielsgelukkig dat ik hen sámen wilde aannemen. Dolores doet het huishouden en kookt voor mij en Alejandro zorgt voor mijn beveiliging en het onderhoud van alles en nog wat.

Dolores begroet me zoals altijd enthousiast, geeft me een groot glas water en wil dan eerst alles weten over het concert afgelopen nacht in Baltimore. We kletsen een tijdje en als ik ben uitgedampt douche ik me snel, waarna ik eindelijk kan gaan genieten van het sap en de kwark die Dolores voor me als ontbijt heeft klaargezet. De rest van de dag doe ik het rustig aan, ik werk verder aan de tekst en muziek en al vroeg in de middag heb ik een complete song klaar, ik heb er een goed gevoel over.

Vanavond eet ik bij Holly-Mae en Johnny, hij gaat zoals zo vaak zijn ultralekkere tuinpizza’s bakken. Dankzij hen heb ik weer een beetje een sociaal leven, langzaam maar zeker heeft Holly-Mae me uit mijn schulp weten te krijgen, die ik door mijn beroemdheid om me heen heb gebouwd. Ik ben zó vaak lastig gevallen door fans en vooral het mannelijke deel daarvan, dat ik bijna niet meer relaties durf aan te gaan. Omdat Holly-Mae dankzij haar constante stroom chick-lits, die iedere keer weer in no time een bestseller worden, ook beroemd is beseft zij als geen ander wat ik soms moet doormaken. Alleen, het verschil is dat zij Johnny heeft als steun en toeverlaat, en dat ik alleen maar mijn broer heb, die ook een eigen leven heeft.

Voordat ik naar de buren ga zwem ik eerst een tijdje, ik probeer iedere middag honderd baantjes te trekken en dit keer worden het er zelfs meer. Omdat Dolores en Alejandro al vroeg naar huis zijn kan ik vandaag lekker bloot zwemmen en er is niks lekkerders dan die constante werveling van het water om mijn lichaam. Na een baantje of dertig kom ik een cadans die heerlijk aanvoelt en uiteindelijk heb ik misschien wel eens zoveel baantjes gedaan als ik eerst van plan was. Nadat ik me wat heb opgemaakt trek ik een simpele shorts en bloes aan en via het paadje tussen onze tuinen loop ik naar de buren. Ook zij hebben daar een beveiligde poort, waarvan ik de code ken.

Het is supergezellig en terwijl Johnny staat te kokkerellen kletsen Holly-Mae en ik weer eens goed bij. Op een gegeven moment komt ook even het te koop staande huis naast hen aan de orde en dan vertelt ze dat het volgens haar verkocht is. ‘Kom maar eens even mee naar boven’ zegt ze. Vanuit haar werkkamer kan ze net de oprit en een deel van het buurhuis zien en er staat een flinke truck, met de laadklep open. Niet veel later komt er iemand het huis uitlopen, en met een schok herken ik de man van vanmiddag, het aanstormende natuurgeweld dat me zo afleidde en daarna redde van een val over dat bootje.

Om een reden die ik niet begrijp slaat het terugzien van hem in als een bom, als een steekvlam voel ik het vanuit mijn kruis door mijn lijf razen. Holly-Mae ziet het: ‘wat is er Jenny, ken je hem?’ Dan vertel ik van onze botsing van vanmiddag en dat ik het gevoel heb dat hij mij herkende en ik hem ook eerder heb gezien. ‘Ohw, maar dat kan kloppen hoor liefje. Dat is Daniël Coley, die beroemde fotograaf en schilder.’ Het kwartje valt met donderend geraas naar binnen. Die Jamaicaan die vorig jaar zijn vrouw en kindje naar de States mocht laten komen en ze toen verloor bij een vliegtuigongeluk, de kranten stonden er dagenlang vol van. Híj? Hiér?

Vertrouwen en geborgenheid…

Vroeger dan ik van plan was ga ik op huis aan. Ik moet dit verwerken, niet alleen het drama dat om hem heen hangt en nu weer naar boven komt maar ook mijn reactie op hem toen ik nog niet wist wie hij was. Steeds weer als ik aan zijn snoekduik denk die boven op mij eindigde krampt het tussen mijn benen…

Thuis ga ik direct op Daniël Coley googelen en dan komt alles over hem langs. Hoe hij het in de USA helemaal had gemaakt, eerst als fotograaf en later als schilder. Hoe hij eindelijk visa kreeg en zijn vrouw en kindje kon laten overkomen. Hoe hun vliegtuig kort na het opstijgen van Jamaica neerstortte, waarbij geen van de inzittenden het overleefde. Hoe uit alle berichten blijkt dat hij daarna van de aarde leek te zijn verdwenen. Terwijl hij nu dus hier is opgedoken…

Ik heb geen idee waarom dit me allemaal zo raakt.
Het is bijna alsof mijn eigen behoefte aan geborgenheid rauw gaat schuren, alsof mijn onvermogen om mensen te kunnen vertrouwen me weer volledig in zijn klauwen krijgt. Zeker nadat mijn zussen me in de steek lieten had ik zón last van eenzaamheid en nog altijd ligt het gevoel van alleen en verlaten te zijn dicht onder de oppervlakte.

Nou ja, en dan is er natuurlijk dat andere, het mannelijke natuurgeweld dat Daniël óók is.
Als ik zijn werk bekijk begrijp ik eigenlijk meteen wat die man met me doet. Al zijn schilderwerk heeft een soort rauwe seksualiteit, het spát er vanaf. Hij maakt eerst veel foto’s van iemand, daar selecteert hij er vervolgens een van als inspiratie voor zijn schilderij. Hij maakt er een pure impressie van, zonder de foto ernaast zou je nooit kunnen weten om wie het gaat. Maar de vormen, de kleuren, whow, die man moet gewoon wel púre seks zijn.

De hele nacht houdt het me bezig, steeds weer word ik wakker van een onrustig gevoel in mijn lijf en ten einde raad vinger ik mezelf een paar keer klaar. Maar echt helpen doet het niet, de volgende morgen is het alweer raak en wat ik ook doe, lopen, zwemmen, Dolores helpen met poetsen, niks werkt. Steeds weer voel ik hoe Daniël gisteren op het strand op me dook en als ik dat combineer met de schilderijen die ik van hem bekeek, whow.

Als later op de dag Garreth arriveert om de organisatie van mijn volgende concert in Seattle te bepraten bespring ik hem bijna. Tegen onze gewoonte in wil ik nu ook tussen de concerten een keer met hem neuken. ‘Hup, kleren uit’ commandeer ik hem. Als hij mij totaal verbaasd aankijkt leg ik hem uit wat er aan de hand is en gehoorzaam gaat hij dan bloot op een zonbedje liggen. Ik zuig hem stijf, klim dan over hem heen, mijn kutje is al zeiknat en in één beweging spies ik me volledig op zijn lul. Dit is wat ik nodig had, mijn buik gevuld met de harde paal van een vent.

Met mijn ogen dicht en denkend aan die geheimzinnige Daniël wip ik een tijdje stevig door en al snel transpireer ik heftig van het harde werken én de hitte. Garreth ondergaat het gedwee en ook wel geamuseerd, met zijn armen onder zijn hoofd ligt hij met een tevreden grijns te bekijken hoe ik me op hem uitsloof. Hij geniet duidelijk van het uitzicht en na een tijdje legt hij zijn handen op mijn borsten om ze te strelen, te masseren, te kneden en om mijn tepels te bewerken. Dat duwt me al gauw naar het randje en als ik, nadat ik ben klaargekomen, van hem af wil klimmen vindt Garreth dat hij nu ook rechten heeft. Ja, snap ik, even later lig ík op mijn rug en heeft hij zich in me geboord, waarna hij de zon van de hemel neukt.

Voor mijn redder in de nood

Net als ik die man een beetje uit mijn systeem heb gekregen slaat twee dagen later een nog veel grotere bom in. In het immense Lumen Field Stadium van Seattle zijn bijna zeventigduizend mensen gekomen voor mij, waaronder heel veel Canadezen. Ik ga deze tour niet naar hun land en dit is omdat het zo dichtbij is hun kans tóch een concert te bezoeken. Als ik opkom is het húge, ik ben diep onder de indruk van hoeveel mensen er zijn en hoe ze mij begroeten, het is één grote enthousiaste oerkreet als ik het podium op kom.

Vandaag heb ik een getailleerde jumpsuit met ultrakorte pijpjes aan, die iets gerend uitlopen, waardoor ze wat losjes om mijn bovenbenen fladderen. De stof is rood met allerlei kleine groene en blauwe en gele bloemetjes. Een diep uitgesneden V-hals laat aardig wat van m’n borsten zien en hoewel ze niet groot zijn ben ik best tevreden over het effect. En dat merk ik ook aan de mensen, want als ik op de grote videoschermen close-up in beeld kom gaat er nog een veel harder gebrul op. Verder heb ik natuurlijk weer cowgirllaarsjes aan, dit keer groen en ook de stetson is groen.

Maar dan, net als de eerste drums ingezet worden van ‘Mystery girl’, zie ik hem staan, vooraan, pal onder het podium. Weer die vreemde Jamaica-muts op z’n hoofd waardoor ik hem direct herken. Hij staat me intens te bekijken, met een camera al in de aanslag. Meteen heb ik spijt van mijn flodderpijpjes, want het kan niet anders dan dat hij van onderaf regelrecht mijn broekje inkijkt, waaronder ik gelukkig nog wel een rood boxertje aan heb. Alleen al door hoe hij daar staat slaan de vlammen me weer uit. Ondertussen geeft hij geen enkele blijk van herkenning, als een vreemdeling staat hij me te bekijken.

De band houdt ingetogen de introdrums aan en ik zie ze al naar me kijken, wanneer ik inzet. Oké, ik weet dat ik me hier en nu los moet maken van de blik van die man daar beneden, want anders gaat het vanavond niet goed. Dus loop ik naar de rechterkant van het podium en wil daar het nummer van Roy Orbison inzetten. Maar dan bedenk ik me, waarom zou ik voor hem weglopen. Nog vóór de eerste zin voel ik dat ik terug moet gaan naar Daniël. Ik weet niet waarom, ineens is het alsof de tekst over zijn vrouw en kindje gaat.

Als ik weer voor hem sta kijk ik hem aan, trek met kramp in mijn buik de stoute schoenen aan en zeg dan zachtjes en een beetje trillerig in de microfoon: ‘vanavond zing ik dit lied speciaal voor mijn redder in de nood….’ Nu zie ik hoe zijn ogen zich iets verwijden, het komt binnen bij hem. Dan, nog zachter, bijna fluisterend: ‘en voor zijn geliefden...’
Ik zie dat hij het begrijpt.

Alle zeventigduizend mensen zijn muisstil, iedereen voelt dat er wat gaande is.
En dan zet ik eindelijk in…

Darkness falls and she will take me by the hand, take me to some twilight land
Where all but love is grey, where I can't find my way, without her as my guide…

Night falls I'm cast beneath her spell
Daylight comes our heaven turns to hell
Am I left to burn, and burn eternally
She's a mystery to me

She's a mystery girl
She's a mystery girl…



ThnX dat je mijn verhaal leest! X. Zazie