Ik kan me niet herinneren dat ‘Mystery Girl’ ooit zó’n intense lading voor me had als nu. Te midden van zeventigduizend ademloos luisterende mensen heb ik het dit keer hier in Seattle opgedragen aan Daniël Coley, die midden voor me staat.
Ik snap niet hoe ik dit heb gedurfd, mezelf zo bloot te geven, tegenover hem, maar daarmee tegelijk ook tegenover al die andere mensen die hier voor mij zijn gekomen.


Voordat ik verder ga wil ik jullie als lezers eerst bedanken voor de stimulerende reacties en voor de waardering voor dit verhaal. En Muis, inderdaad, ‘She’s a mystery to me’ is geschreven door Bono en The Edge van U2. Bono was in die tijd helemaal idolaat van de zoals hij zelf zei ‘bijna hemelse stem’ van Roy en schreef dit nummer speciaal voor hem. Hij nam het nummer met Roy nummer op, enkele maanden voor zijn plotselinge dood eind 1988, waarna het begin 1989 postuum werd uitgebracht. Het werd een wereldhit...

Haunted by her side
Is the darkness in her eyes
That so enslaves me
But if my love is blind
Then I don't want to see
She's a mystery to me



He’s a mystery to me

Het eerste vers van het lied richt ik me speciaal tot Daniël, en alleen al het kijken naar hem, zelfs op deze afstand, zet mijn lichaam ‘aan’, het voelt van binnen alsof alles wat met de voortplanting te maken heeft het van me overneemt. Dat is de reden dat ik hem na het eerste vers verder negeer, het is de beurt aan alle anderen. Ik loop in uptempo een paar keer over de volle breedte van het podium, om Daniél van me af te schudden en om tegelijk iedereen, ook helemaal achter in het stadium, zoveel mogelijk te bereiken. Ik neem de tijd om het nummer uit te spinnen, het bij de mensen binnen te laten komen.

Als het afgelopen is wordt na een eerste moment van stilte de tent zowat afgebroken. Ik kijk terwijl ik het applaus in ontvangst neem nog één keer naar Daniël en zie aan zijn ogen dat hij ontroerd is, met een licht knikje van zijn hoofd bedankt hij me. Echt, wat is dat met die man, met een knikje alleen al jaagt hij me opnieuw de stuipen op het lijf, alsof er een bliksemschicht zo vanuit mijn hart naar mijn kutje wordt geschoten, of misschien is het wel andersom.

De rest van het concert zet ik hem definitief op ignore, al die mensen hier hebben recht op mijn onverdeelde aandacht en het lukt, meer dan ooit weet ik er een feestje van te maken. Samen met Garreth heb ik besloten de nummers die ik graag als toegift zou doen in de set-up te verwerken, om me aan het slot tot één laatste song te kunnen beperken. Als ik dat beëindig en het publiek uitzinnig reageert zwaai ik naar iedereen en meteen daarna rennen we weg. Om negen uur in de morgen zijn we weer thuis.

Normaal gesproken zou ik nu na het concert met Garreth seks hebben maar ik heb met hem besproken dat ik nu eerst eens uit moet zoeken wat dat is met Daniël, waarom hij zo door me heen spookt. Ik heb besloten vandaag mijn rust te nemen en hoewel ik in het vliegtuig al aardig heb geslapen hoef ik maar mijn bed te zien of ik ben alweer naar dromenland vertrokken.
Als ik om een uur of twee wakker word hoor ik Dolores in huis rommelen en besluit ik te gaan hardlopen. Het geeft mij de kans om nog even alleen te zijn met mijn gedachten en amper een kwartier later ren ik al over het strand, in mijn gebruikelijke outfit van broekje, sportbeha, cap en sunglasses.

Het is blóedheet maar omdat ik weinig aan heb doet het me niet veel, dankzij het zweet raak ik niet oververhit en de druppels die in het zand vallen zie je nooit meer terug. In mijn hoofd ben ik constant bezig met wat er toch aan het gebeuren is, waarom ik zo’n klik met Daniël voel. Normaal gesproken ben ik bang om op mannen in te gaan, omdat ik nooit weet of het ze om mij of om mijn roem gaat.

Maar dit keer voelt het anders. Daniël is zelf beroemd en is óók gekwetst, maar dan wel op de afschuwelijkste manier die je kan bedenken. Als ik het zo overdenk merk ik dat ik eigenlijk twéé gevoelens voor hem heb. De eerste draait om bijna onbedwingbare rauwe harde seks, die man ís gewoon seks, zoals hij is en zoals hij schildert. Maar het andere gevoel is eigenlijk vooral dat ik hem zou willen helpen te genezen, misschien juist wel omdat er bij mijzelf ook werk aan de winkel is…

Als ik langs het bootje ren waar ik bijna overheen viel moet ik onwillekeurig even kijken naar de plek waar Daniël en ik in het zand terecht kwamen, toen hij me redde maar tegelijk ook boven op me dook, de sporen ervan zijn nog te zien.

Moment van de waarheid

Ik ren verder dan normaal, als ik bijna aan het eind van het strand bij Fort McRee ben besef ik pas dat ik ook nog terug moet. Gelukkig heb ik dit keer mijn gordel met waterflesjes omgedaan en neem een korte pauze om bij te drinken. Alles aan me is door en door nat van het zweet en ik loop met kleding en al het water in om me af te spoelen en op te frissen. Daarna zet ik het weer op een lopen. Tegen de tijd dat het ‘ongeluksbootje’ weer in zicht komt zie ik vanuit de verte dat daar iemand zit, in het zand, leunend tegen het bootje, gezicht in mijn richting. Omdat die persoon de zon achter zich heeft zie ik alleen het silhouet maar naarmate ik dichterbij kom word me duidelijk dat het Daniël is, hij ‘verraadt’ zich door zijn muts.

Ik ga langzamer lopen naarmate ik dichter bij hem ben en op zo’n tien meter voor hem kom ik tot stilstand. Alles in me vlamt en knettert, alsof er tussen twee tegenpolen vonken over en weer springen. Ik kijk hem vragend aan en dan wenkt hij, naast zich kloppend op het badlaken waar hij op zit. Net als ik heeft hij niet veel kleding aan, hij draagt alleen ‘n shorts en slippers, waardoor zijn donkere gespierde lijf zich grotendeels in al zijn glorie aan me toont. Ik moet even tot mezelf komen en ook omdat ik het gevoel heb dat ik stink als een bunzing loop eerst nog een keer de zee in om me schoon te spoelen.

Daarna doe ik wat hij me vraagt, druipend en wel ga ik naast Daniël zitten, waarna we enkele minuten zwijgend doorbrengen.
Dan begint hij, aarzelend, zachtjes te praten: ‘…weet je, Jennifer, ik was bij je concert omdat ik flabbergasted was van onze ontmoeting hier en wat dat deed met mijn lijf. Het was net of het niet meer van mij was, voor het eerst voelde ik weer contact met iemand. Ik wilde in Seattle ervaren of ik dat opnieuw zou voelen als ik je zag en tegelijk wilde ik weer eens foto’s maken, kijken of het opnieuw zou gaan borrelen in me. En dan sta jij daar in je prachtige sexy pakje en draag je ook nog eens dat ‘Mystery girl’ op aan mij en aan… nou ja, je weet wel.
Het was zón lief gebaar, maar waarvoor was dat nou? Ik ben er nog helemaal kapot van…’

Jeetje, zo had ik me dat gebaar niet bedacht. Maar wat dan wel?
‘…Ohw, nou, sorry Daniël, het was een impuls… Ik was net als jij ook nogal ondersteboven van hoe je me hier besprong en wat dat met me deed…’ Als Daniël me dan alleen maar zwijgend aankijkt ga ik verder: ‘… ik was de dagen voor mijn concert net weer een beetje aan het landen toen je daar ineens tussen al die mensen pal vóór me stond. Normaal gesproken ga ik mannen altijd uit de weg, maar wat jij met me doet en wat ik ook nog eens over je gelezen had… dat is zo bij me binnengekomen, het riep zoveel herkenning op … Ik mocht van mezelf niet meer weglopen, dit was onontkoombaar voor mij…’

En om voor mij niet echt duidelijke redenen begin ik zomaar ineens te huilen. Daniël slaat een arm om mijn schouder en trekt me tegen zich aan. En zo zit ik daar, in het holletje van zijn arm, huid aan huid, close tegen zijn grote sterke prachtige mannenlichaam. Ik heb geen idee hoe lang we zo zitten, er lijkt geen tijd meer te zijn, m’n tranen zijn allang gedroogd, er is alleen maar het contact met deze man die ik totaal niet ken en die me toch zo’n volledig gevoel van bij hem thuis komen geeft. En meer dan dat, want alles in mijn lichaam is op scherp komen te staan, het gonst en zoemt in me, net zoals wanneer vroeger bij opa in een bijenkast een volk op het punt van uitzwermen stond.

Volgens mij moet Daniël mijn opwinding gewoon wel vóelen, want als hij me even heel intens aankijkt gaan ineens alle remmen los. Hij trekt me mee op het badlaken en voor ik het besef heeft hij mijn beha al omhoog geschoven en betast hij mijn borsten. Mijn lichaam reageert hyper, ik druk me met mijn bekken hard tegen hem aan, maar op het moment dat zijn hand mijn broekje inglijdt kom ik tot bezinning. Dit wil ik niet, ik wil zo niet door wie dan ook gezien worden maar vooral wil ik niet dat zó de seks tussen ons begint…

Alle begin is moeilijk

Ik wurm me uit zijn omhelzing en als we weer naast elkaar zitten begint opnieuw het grote zwijgen, met dit keer nog véél meer om op te broeien. Eindelijk praat Daniël dan: ‘…Sorry Jennifer, het voelde alsof ik door mijn lijf werd overgenomen, alsof er een deur open ging waar ik snel doorheen moest. Weet je, ik zag je daarstraks wegrennen toen ik boven voor mijn raam stond en omdat ik gewoon met je wilde praten ben ik je nagelopen. Echt, ik ben hier niet gekomen om seks met je te hebben.’

Ik laat het even op me inwerken en dan gaat hij verder: ‘wat je eigenlijk vooral moet weten is dat ik van binnen kapot ben, na de dood van Juliëtte en ons kleintje wilde ik heel lang liefst zelf ook dood. Alles ontglipte me, alsof langzaam alles afstierf. Pas een paar dagen terug toen ik hier op je dook om je voor die val te behoeden voelde ik voor het éérst weer echt contact met iemand en ook daar in Seattle was dat zo, het was alsof je me een reddingsboei toegooide…’

Hij is nog niet klaar, ik blijf luisteren: ‘… alleen, ik weet niet of ik je reddingsboei wel kan aannemen. Ik weet nog helemaal niet of ik je wel iets te bieden heb…’ Waarna hij verder zijn hart lucht, hoe hij na de dood van zijn vrouw en kindje op Jamaica is gebleven en niks maar dan ook helemaal niks meer uit zijn vingers kreeg. Hoe hij zijn tijd maar in apathie doorbracht in hun huisje of op het strand, tot zijn agency hier in de States begon aan te dringen dat-ie terugkwam, omdat anders zijn werkvergunning zou verlopen. Dat hij eerst niet van plan was te komen maar dat hij uiteindelijk wel inzag dat hij weer wat moest gaan doen. Dat hij vervolgens hier een huis hier kocht, om toch nog zo dicht mogelijk bij Jamaica te zijn...

Als antwoord kijk ik hem aan en geef hem dan een zoen. Heel licht, met mijn lippen zachtjes de zijne aanrakend. En dan vertel ik mijn verhaal. Hoe mijn vader en mijn zussen me al van kinds af aan onder druk hebben gezet om mee te gaan zingen. Met als gevolg dat ik amper een normale jeugd had, altijd waren we onderweg en nooit kon ik daardoor vriendinnen of vriendjes maken. En hoe ze me uiteindelijk allemaal keihard lieten vallen toen mijn succes hen overvleugelde, ook mijn ouders, die de kant van mijn zussen kozen. Dat ik me daarna zó eenzaam heb gevoeld terwijl ondertussen het succes als een stoomwals over me heen rolde, waardoor ik ook nog eens bang werd voor ál die fans die altijd maar méér van me willen. Hoe mijn broer Garreth me geholpen heeft om tot mezelf te komen en langzaam weer vertrouwen in mensen te krijgen.

De middag loopt al ten einde als we opstaan en samen terugwandelen naar onze huizen. Als we daar zijn aangekomen nodig ik Daniël uit morgenavond te komen bbq-en, samen met onze wederzijdse buren Holly-Mae en Johnny en met mijn broer Garreth en zijn vriendin Eleanor. Het lijkt of hij meteen weer in zijn schulp kruipt: ‘ik laat het je weten, Jenny’ zegt hij dan en weg is hij, als het ware de strandtrap naar zijn eigen huis op rennend, mij onzeker achterlatend.
Hoewel, hij zei al ‘Jenny’, een begin, lijkt mij…

Voor de leeuwen dan maar

Ik probeer het los te laten. Terug in huis douche ik mij en nog terwijl ik in de ondergaande zon de heerlijke maaltijd Cubaanse rijst zit te eten die Dolores had klaargezet komt Holly-Mae aanlopen, wapperend met de avondkrant: ‘whow, Jenny, wat heb je nóu uitgespookt!’ Als ik haar vragend aankijk houdt ze de Mobile-Press omhoog met een foto van mij in mijn jumpsuit frontaal op de showpagina, met als kop:
”Country-star eert herrezen schilder Coley”
Nou, lekker, die heb ik dus voor het hele land flink voor de leeuwen gegooid.

Ik schenk voor Holly Mae ook een koel wijntje in en dan vertel ik wat er is gebeurd. Ook dat we vanmiddag hebben gepraat en dat hij het nou heel moeilijk heeft, waar ik me dan weer schuldig over voel.
Het fijne aan Holly-Mae is dat ze altijd zo nuchter reageert: ‘nou Jenny, weet je, hij hád het al moeilijk hoor, dat ligt niet aan jou. Je hebt het goed gedaan hoor meid, ’t is een lekkertje, zie hem maar voor je te winnen.’ Op de een of andere manier weet zij steeds weer het juiste te zeggen en dankbaar hug ik haar.

De volgende avond is voor de bbq iedereen allang gearriveerd, alleen Daniël is niet verschenen en ik ben heftig teleurgesteld. Speciaal voor hem heb ik de jumpsuit aangetrokken die ik in Seattle droeg. We hebben net allemaal wat gegeten van Garreth’s barbecue als mijn voordeurbel gaat. Ik check op mijn phone wie er staat, Daniël, alsnog, met een fles wijn. Het voelt alsof ik van blijdschap wel uit elkaar kan barsten.

Ik ren naar voren, doe de deur open, neem de fles aan, zet die op de grond en zonder verder er bij na te denken vlieg ik hem om de nek. Ik hoor hem als reactie zachtjes grinniken, dan vouwt hij zijn armen om me heen en tilt me omhoog, tot mijn gezicht op zijn hoogte is. ‘Ik heb erg getwijfeld, Jenny, maar nu ben ik wel blij dat ik hier ben’ fluistert hij dan, waarna ik maar één ding kan doen, en dat is hem een echte stevige zoen geven. Dan lopen we naar het terras waar ik hem aan iedereen voorstel.

Het wordt een beetje een vreemde avond, met Daniël die niets zegt of alleen ja en nee als het echt nodig is, Johnny die gezellig met hem mee zwijgt en mijn broer Garreth die bezorgd kijkt over wat ik aan het aanhalen ben. Ondertussen doen Holly-Mae en Eleanor alsof er allemaal niks aan de hand is en kletsen die steeds meer en harder over van alles en vooral niks. Hoewel we nog best lang hadden kunnen doorgaan vind ik het na een paar uur wel mooi geweest en zeg ik dat ik moe ben. De hint wordt begrepen en nadat we samen hebben opgeruimd, vertrekt iedereen. Net voordat Daniël wil wegglippen pak ik zijn hand vast en zeg, stoerder dan ik me voel: ‘jij niet, jij blijft hier. Wij zijn nog niet uitgepraat.’

De steen de vijver in

Met een zucht gaat hij ‘heel enthousiast’ weer zitten en dan vraag ik het maar, recht op de man af: ‘wat wil je met me, Daniël?’ Hij kijkt me ongelovig aan: ‘met jou? Ehm… niks hoor.’ Het is alsof er een steen op mijn hoofd valt, ik ga nog net niet knock-out. Dat is dus duidelijk!
Abrupt sta ik op en terwijl ik richting de voordeur loop zeg ik, een tikje hysterisch: ‘oké buurman, heb een fijn leven verder, daar in je eigen huis.’

Is dit het keerpunt? Geen idee, maar zijn reactie vind ik wel het begin van iets goeds, want hij springt op en met drie grote passen haalt hij me in, trekt me met mijn rug tegen zijn borst, slaat zijn armen om me heen en met zijn handen op mijn buik fluistert hij: ‘wait a minute, Big Country-diva, niet zo heetgebakerd … sorry … please, heb een beetje geduld met mij…’

Even geniet ik van het contact, dan wurm ik me uit zijn omhelzing om hem aan te kunnen kijken en zeg: ‘weet je Daniël, ik heb me tijdens ons gesprek gisteren voorgenomen eerlijk te zijn, tegen jou en tegen mezelf. Ik heb dit nog nooit gevoeld voor een man en ik heb het ook nog nooit dúrven voelen. Ik wil dit echt graag met je onderzoeken en ik snap het best wel als jij dat niet kan. Maar wat je nu doet is met me spelen. Eerst duik je op me en ren je snel weer weg, dan sta je ineens in Seattle, gisteren ben je me nagelopen en zat je bij het bootje op me te wachten en vanavond kom je eerst niet en dan toch wel naar de barbecue. Wat wil je nou…?’

In stilte lopen we terug naar het terras en dan, als we weer zitten, zegt hij zachtjes: ‘…ik weet het niet, ik denk dat ik het ook wel wil onderzoeken, Jenny. Maar ik weet niet of ik me ooit weer zo kan binden als wat ik met Juliëtte had. Bovendien voelt het alsof ik haar verraad als ik wat met jou zou beginnen.’ Ik snap hem maar tegelijk maakt me dat ook wel boos: ‘hoezo Daniël, denk je dat Juliëtte van je zou verlangen dat je je verdere leven in treurigheid doorbrengt? En vraag ik je soms om haar te vergeten? Dat dacht ik dus eigenlijk niet, het enige wat ik wil is samen uit te zoeken wat er gaande is.’

Als het stil blijft plons ik de steen die hij zojuist op mijn hoofd liet vallen ook maar in de vijver: ‘en weet je Daniël, wat mij betreft hoort daar ook een keer seks bij. Want wij kunnen dit in onze hoofden allemaal wel beredeneren, maar voor mijn gevoel hebben onze lichamen allang een besluit genomen…’
Achteraf bezien heb ik het gevoel dat het vanaf dit moment de goede kant is opgegaan. Want met een grijns, nog niet echt breed maar toch, met een grijns op zijn knappe rasta-gezicht zegt Daniël: ‘nou, dat is dan duidelijk. Zullen we dan maar met ons onderzoek beginnen, country-girl?’ en met een klopje op zijn benen nodigt hij me uit op zijn schoot te komen zitten.

Wat ik van harte doe, ik wil daar wel zijn.
Het lijkt me een mooie start om ons gezamenlijke ‘mystery’ uit te zoeken…


Dankjewel dat je mijn verhaal leest! X. Zazie