De schoot van Daniël is op dit moment misschien wel het fijnste plekje ter aarde. Ik ben zijdelings op hem gaan zitten, mijn billen rusten op zijn bovenbenen en ergens daaronder voel ik wel de onrust die hem heeft beslopen. Zijn pik die een tikje aandringt. Ik heb me tegen hem aan genesteld, mijn hoofd rust tegen zijn borst.

Daniël heeft zijn armen beschermend om me heen geslagen, het voelt alsof ik in het veiligste coconnetje ter wereld zit. Alsof niemand me ooit meer kwaad kan doen, mijn familie niet, mijn fans niet, mijn roem niet…


Weg met die demonen

Een tijdlang zitten we zo op mijn terras samen te genieten, van het bij elkaar zijn, van het schouwspel van de ondergaande zon boven de zee, van de vrede die langzaam maar zeker over ons neerdaalt. Alsof ik na een lange reis eindelijk thuis ben, dát is wat Daniël bij me oproept.

Maar dan, nogal abrupt: ‘Jenny, hoe komt het nou dat je fans je zo bang maken?’ vraagt Daniël me ineens. Ik schrik wakker uit dit bijna meditatieve samenzijn, ineens trekt hij me weer de buitenwereld in. Ik denk een tijdje na over zijn vraag en hij laat me dat rustig doen, ondertussen streelt hij mijn rug, niet alleen aan de voorzijde van de jumpsuit heb ik een flink decolleté, ook de rug is voor een behoorlijk deel vrij gelaten. Het voelt fijn hoe hij me daar streelt, wat er tegelijk ook voor zorgt dat allerlei rug kriebeltjes ineens om aandacht vragen en behaaglijk beweeg ik me onder zijn hand wat op en neer, zodat hij snapt dat er wat aan gedaan moet worden..

‘Weet je, ik heb hier al zó vaak over nagedacht, Daniël. Ik denk toch dat het vooral komt doordat op mijn tweelingbroer na mijn familie me zo heeft laten vallen. Eerst hebben ze toch gewoon mijn jeugd van me afgepakt omdat ik altijd maar mee moest in hun ambitie van bekend worden, en toen mijn succes dat van mijn zussen langzaam maar zeker oversteeg, lieten ze me vervolgens keihard vallen. Er zal ergens wel iets mis zijn gegaan in mijn vertrouwen, denk ik.’ Omdat Daniël blijft zwijgen ga ik na een tijdje verder: ‘nou ja, en misschien zijn het ook wel de fans zelf. Het kan zó overweldigend zijn, al die aandacht. Ze willen zó alles van je weten en hebben, alsof je geen eigen leven meer mag leiden. En alles wordt niet alleen door hen maar ook door de sociale media en in de bladen zó verdraaid over mij, het enige antwoord dat ik daarop weet is me terug te trekken en maar zo weinig mogelijk te delen over mijn leven. En eerlijk gezegd bevalt dat me wel goed…’

Daniël laat het op zich inwerken, kriebelt me ondertussen lekker verder, en zegt dan: weet je Jenny, door jouw verhaal besef ik nú pas goed hoe erg het mijne daar op lijkt. Toen Juliétte en ons kindje nog leefden kon ik alles aan, ik had een thuisbasis, wat er ook gebeurde, daar kon ik altijd naar toe en daar kon ik zijn wie ik ben. Toen dat in één klap werd weggevaagd…’. Hier stopt hij even, en na een paar keer diep ademhalen gaat hij verder: ‘… nou ja, ik was gewoon totaal de kluts kwijt. Alles wat me overkwam kon ik met niemand meer delen en ondertussen groeide de aandacht voor mij juist door de dood van mijn gezin uit tot iets monsterachtigs, tot iets wat me leek te willen verslinden. Iedereen wilde wat van me, eindeloos veel interviewaanvragen bleven er maar komen, toen ik die niet gaf de artikelen waarin alles compleet verzonnen werd, opdrachten, het rolde compleet over me heen, het dreigde me te vermorzelen. Het enige antwoord dat ik daarop had was vluchten, wegwezen, onderduiken. Hier, bij jou, voel ik voor het eerst weer een beetje contact met mezelf…’

Ik sla mijn beide armen om Daniël heen, druk me stevig tegen hem aan en geef hem de hug van mijn leven. Het liefst zou ik zo alle spookgedachten uit ons beiden willen verdrijven, maar zo werkt het niet, dat snap ik wel. We hebben elkaar gevonden en als we echt iets met elkaar willen zullen dit wel de demonen zijn en blijven zoals die af en toe tussen ons komen te staan. Maar nú even níet nu, want door ze vol in hun smoelwerk aan te kijken verdrijven we ze en slaan ze op de vlucht.

Ik wiebel wat op Daniéls schoot en weet het zeker, hij wordt hard daaronder en ik wil hem hébben. Ik glip van zijn schoot, steek hem mijn hand toe en zonder iets te zeggen lopen we samen naar mijn slaapkamer. Ik wil met hem mijn bed in, ik wil zachtheid om me heen voelen als ik deze man voor het eerst helemaal toe laat, niet alleen in mijn leven maar ook in mij…

Dubbele striptease

Voor Daniël zijn toch wel wat verbaasde ogen kleed ik me een beetje teasy helemaal uit, wat eigenlijk al snel klaar is, want als ik langzaam mijn jumpsuitje van me af laat glijden heb ik daarna alleen nog mijn slipje en sandaaltjes te gaan. Als ook die uit zijn ga ik op het bed liggen en wenk hem met mijn rechter wijsvinger, zo van: ‘kom jij maar eens hier mannetje.’ Maar Daniël komt niet in beweging, hij staat me te bekijken alsof hij nog nooit een blote vrouw heeft gezien. Dan brengt hij zijn wijsvingers en duimen in een vierkantje bij elkaar en bekijkt mij daar doorheen. Eigenlijk is het voor het eerst dat ik me zó voor een andere man dan mijn broer bloot geef maar op een of andere manier word ik hier helemaal niet verlegen van.

Omdat Daniël een beeldend kunstenaar is voel ik me wel gevleid zoals hij me nu bekijkt.
Ik weet dat ik er wel mag zijn. Ik heb geen overdadige vormen, omdat ik lang ben en geen grote tieten heb, maar toch ben ik best wel tevreden. Dankzij het vele hardlopen en zwemmen zit ik goed in mijn vel en volgens mij zijn mijn selling points mijn blauwe ogen en mijn lange benen, die ik nu alle vier in de strijd gooi. Ik kijk Daniël zo fixerend mogelijk aan en trek tegelijk mijn benen op, doe ze dan ietsje uit elkaar, weer bij elkaar tot m’n knieën elkaar raken, en zo door, hem zo een beetje lokkend met wat daar tussenin -vanmiddag nog fris geschoren- op hem wacht.

En ik zie dat het werkt want al gauw stopt hij met zijn ‘onderzoek’ en trakteert hij mij nu op zijn beurt op een striptease. Waar hij trouwens óók zo mee klaar is, maar wat er onder zijn shorts en shirt uitkomt is adembenemend, ik heb er geen ander woord voor. Met zijn zevenentwintig is hij bijna tien jaar ouder dan ik en dat is aan alles te zien, zijn lijf is zo groots en stoer en mannelijk! Zijn zowat gitzwarte ogen kijken me terwijl hij zich uitkleedt indringend aan en zijn gezicht met die omlijsting van schouderlange dreadlocks is zó fascinerend om te zien. En dan zijn gespierde lange donkere lijf, dat overal is versierd met tribal tattoos, die als het ware één netwerk over zijn lichaam vormen, heel subtiel en door de donkere kleur van zijn huid soms amper te onderscheiden, wat het tegelijk tot een mystery design maakt.

Nu maak ik op mijn beurt een vierkantje met mijn handen en merk dan dat je daardoor inderdaad heel anders kijkt. Genietend bekijk ik Daniëls immense lijf, tot ik zijn pik in beeld krijg. Langzaam trekt Daniël zijn boxer omlaag en wat dan tevoorschijn komt is eigenlijk beter te omschrijven als een stám, een óerpaal. Ik heb wel eens gehoord, van zwarte mannen en dat hun pikken vaak groot zijn. Maar dit… whow, geen idee of ik die enorme aardboor in het tunneltje in mijn buik kan bergen.

Dan komt hij op me af, zet mijn benen uiteen, knielt ertussen, leunt dan voorover tot hij aan weerszijden van mijn schouders op zijn handen leunt zodat zijn dreadlocks als een gordijntje om mijn gezicht hangen, ik ruik hun kruidige lucht. Zo kijkt hij me even aan, dan zucht hij een paar keer, en zegt: ‘weet je, mooi country-meisje, dit is de eerste keer sinds Juliétte dood is, ik weet niet of ik dit nu wel kan.’ Dit is natuurlijk heel sneu en serieus bedoeld maar sorry, ik kan niet anders dan giechelen en reageer: ‘nou, je bent anders al wel behoorlijk gevorderd hoor, met dat mooie grote blote lijf van je boven het mijne, en daar beneden heb je er volgens mij ook wel zin in.’

Alles past in elkaar

Er kan geen lachje van af maar wél valt hij met een grom met zijn mond aan op de mijne, boort hij zijn tong bij me naar binnen en néémt hij me daar zoals ik nog nooit in mijn mond genomen ben. Woest draait zijn tong om de mijne heen en bijna voelt het alsof ik een weerloos lammetje ben dat door een grote boze wolf wordt aangevallen. Maar dat ben ik niet, een weerloos lammetje, want ik wíl dit en als reactie vouw ik mijn benen om zijn heupen en trek hem zo met zijn lijf op het mijne, tot hij helemaal over me heen ligt.

Ik voel me gewoon bedólven onder al dat intens mannelijke natuurgeweld, zijn mond op de mijne waarmee hij me nog steeds plundert, zijn haren die me bedekken, zijn brede gespierde borst waarmee hij mijn arme kleine tieten plet, zijn heupen waarmee hij mijn benen nog verder uit elkaar wringt, zijn harde ronde billen, zijn huge paal die voor mijn kutje staat te dringen. Het overweldigt me, maar op een manier die ik écht wil toelaten, hij mag me hébben!

Ik beweeg een paar keer met mijn bekken, net zo lang tot ik voel hoe het kopje van zijn paal tussen mijn kutlipjes terecht komt en zo het smeersel wat al uit mijn kutje komt ertussen wordt verspreid.
Opnieuw met een grom schuift Daniël zijn eikel een stukje in me en zo neemt hij me ook daar, bijna millimeter voor millimeter werkt hij zich in me, en als ik al bang was dat het niet zou passen klopt dat misschien wel, ik voel me totaal opgevuld en uitgerekt. Maar er is nu duidelijk geen weg meer terug want langzaam maar zeker dringt Daniél volledig in me door, tot ik voel hoe zijn heuveltje het mijne raakt en zijn pik dus helemaal in me zit, hij is gearriveerd. Want zo voelt het, alsof hij nu écht bij me is.

Ik weet niet waarom, maar plotseling moet ik huilen. Daniël maakt zich dan los van mijn mond en kijkt me bezorgd aan: ‘doet het pijn?’ Ik schud nee, het enige wat ik kan doen is hem weer tegen me aantrekken, het enige wat ik wil is dat hij blijft waar hij is, diep in me. De tranen hebben te maken met de eenzaamheid en het gevoel dat die nu misschien voorbij is…

Heel teder begint hij zich voorzichtig in me te bewegen, wel beseffend dat hij groot voor me is en dat ik daar nog aan moet wennen. Omdat ik van binnen steeds gladder wordt door mijn eigen geil begint het na een tijdje echt lekker te voelen, die enorme stam die daarbinnen geen enkele plekje onberoerd laat. Per keer schuift hij zich steeds verder uit me, om daarna weer volledig en dieper dan eerder terug te komen. iedere keer weer voelt het alsof hij me ontmaagd, alsof alles daarbinnen nog plaats moet maken voor hem. Het voelt zelfs alsof hij mijn baarmoeder een stukje binnengaat, bij wijze van spreken zeg maar, want dat lijk me niet kunnen.

Aan alles is te merken dat Daniël zich al naar een eerste orgasme toewerkt. Als hij zich wat inhoudt fluister ik: ‘ga maar, m’n lief, ik volg jou wel.’ Ik weet niet wat ik daarmee precies heb gezegd maar als Daniël me daarna aankijkt is híj dit keer degene die huilt. Gelukkig blijft hij ondertussen wel door bewegen en terwijl ik zijn tranen wegkus beweegt hij zich steeds heftiger in me, waardoor het voelt of hij zelfs nóg ietsje dieper weet door te dringen. Het is niet alleen maar lichamelijk wat hier gebeurt, dat voel ik aan alles, ook onze minds zijn volop in beweging. Allebei zijn we niet alleen maar aan het neuken maar ook onze levens aan het resetten, aan elkaar aan het verbinden…

Inmiddels zweten we allebei flink en voel ik me zowel van binnen als van buiten gladder dan glad, heerlijk zoals onze lijven zich nu in en over elkaar bewegen. Met een heftig gekreun komt Daniël na enkele minuten in me klaar en ik ben daar echt zo blij mee, aan alles voel ik dat ik hem over een drempel heb geholpen. Als hij zich helemaal heeft leeggespoten in me laat hij zich met een diepe zucht over me heen zakken, me weer helemaal bedekkend met zijn grote harde lijf en fluistert dan: ‘dankjewel, mijn lief country-meisje.’ Als antwoord vouw ik me met alles wat ik heb om hem heen en zeg: ‘dankjewel, m’n lief.’

Als Daniël wat bekomen is, zeg ik dat ik graag boven wil. Alsof ik niks weeg draait hij zich met me om en hoewel zijn paal wel ietsje minder hard is geworden vult hij me nog steeds helemaal. Ik zit op mijn knieën aan weerszijden van zijn heupen zodat ik optimaal controle heb over mijn bewegingen, en rechtop zittend begin ik langzaam te wippen. Ondertussen geniet ik van het uitzicht onder me, van Daniëls gezicht dat er nu zó ontspannen uitziet, van zijn prachtige dreadlocks die als een waaier om hem heen liggen, zijn knappe gladgeschoren gezicht met de korte bakkebaarden. Zijn brede gespierde borst, waar de tattoos als een soort van kosmisch patroon overheen gelegd zijn, en waarvan enkele draden helemaal doorlopen tot tegen zijn paal, alsof ze daar zo bij me naar binnen gaan.

Na een tijdje komt mijn orgasme op gang en hoewel ik met mijn broertje Garreth altijd goed kan klaarkomen voelt dit zó anders. Het is alsof mijn lichaam voor het eerst echt ontwaakt en me laat weten dat het zo goed is. Want zo is het wel, het voelt íntens goed, omdat ik nu pas voor het eerst in mijn leven een man in me heb waar ik niet alleen maar mee wil neuken maar waar ik álles mee wil. Ik wil hem in mijn leven. maar tegelijk realiseer ik me heel goed, dat het maar de vraag is of dat überhaupt wel kan lukken, want die man daar onder mij zit met nog zoveel draden vast aan zijn eerste lief…

Haunted by his side
Is the darkness in his eyes
That so enslaves me
But if my love is blind
Then I don't want to see
He's a mystery to me
He's a mystery to me


The end of the tour

De afsluiting van mijn stadium-tour vindt deze avond plaats, hier en nu, in Madison Square Gardens, New York. Over het algemeen is dit niet een erg country-minded stad maar op een of andere vreemde manier heb ik deze East-coasters toch aardig in weten te pakken. Het is volle bak uitverkocht, ruim twintigduizend mensen en als ik opkom bevangt me toch wel even een gevoel van trots, dat het me gelukt is zelfs híer door te breken en dat ik nu op een podium sta waar al zoveel beroemdheden me voor gingen. Op deze plek vind ik de meest aansprekende daarvan toch wel Michael Jackson, niet alleen omdat hij lang voor mijn eigen roem húge was maar ook omdat zijn verhaal zo op het mijne lijkt. Uiteindelijk ging hij aan dat leven van roem en eenzaamheid onderdoor en ik hoop dat ik dát weet te voorkomen. Godzijdank heb ik iemand in mijn leven gekregen die voor me voelt als een anker, die ik liefst nooit meer loslaat..

Sinds we wat met elkaar hebben is Daniël steeds meegegaan naar mijn concerten en vanavond staat hij er weer, midden voor het podium, als een baken in volle zee. Het maakt me rustig en zelfverzekerd dat hij er is en omdat hij tegelijk ook een fotoreportage maakt komen zo twee fijne dingen bij elkaar. Mijn broertje Garreth is er natuurlijk ook, op het podium achter de vertrouwde speakertoren, dit keer samen met zijn vriendin Eleanor. Na het concert blijven zij voor een lang weekend in New York en ik vlieg dus met Daniël alleen terug naar huis.

Inmiddels is bij het publiek wel bekend dat ik open met ‘Mystery Girl’ en ook dat ik het in Seattle opdroeg aan mijn nieuwe vriend Daniël en zijn overleden gezin. Sindsdien is mijn performance van het nummer steeds indringender geworden, mensen luisteren ademloos. Vanavond, omdat het de laatste keer is, heb ik een verrassing voor ze in petto.

Als ik het podium oploop breekt meteen een hels kabaal los en even klamp ik me met mijn blik vast aan Daniël. Hij knikt me bemoedigend toe en dan kijk ik naar het orkest. Dit keer hebben we bij ‘Mystery Girl’ een gast en ik glimlach hem toe. Hij zit achter de drums, een opvallende man, midden veertig, lange blonde haren, een big smile op zijn gezicht op het moment dat we oogcontact hebben. Dan, zachter dan zacht zet hij het ritme in, waardoor het publiek muis- en muisstil wordt, al snel kan je bij wijze van spreken een speld horen vallen. Na een mooi uitgesponnen intro richt ik me tot het publiek: ‘dear New Yorkers, ik ben zo dankbaar dat jullie vanavond hier zijn. En ik ben extra dankbaar dat ik jullie een bijzondere gast mag aankondigen. Dames en heren, met trots vraag ik jullie aandacht voor… Alex Orbison!’

Een daverend applaus barst los, echt, het dak gaat eraf. De combinatie van dit lied en het gastoptreden van een van zijn zoons maakt dat Roy bijna tastbaar zelf aanwezig is. Na een minuut of wat steek ik mijn hand op om de mensen tot rust te brengen, waardoor het intro weer hoorbaar wordt. Dan zet Alex in:

Darkness falls and she will take me by the hand, Take me to some twilight land
Where all but love is grey, Where I can't find my way, Without her as my guide

Het bezorgt me echt kippenvel en ik zie het ook aan de mensen om me heen. Niet dat hij nou zó goed zingt, want de hemels klinkende stem van zijn vader kan niemand evenaren. Het is vooral de emotie, dat prachtige lied, Roy die zo’n moeilijk leven had en toch altijd de moed erin hield, die uiteindelijk zo onverwacht stierf, en dan zijn zoon hier, die ik zo goed heb leren kennen omdat hij me hielp met de productie van mijn eerste album.
Ik ga het refrein meezingen maar ik heb het er echt even moeilijk mee en het orkest houdt de muziek gaande tot ik verder kan. Als ik zo ver ben maak ik een kleine buiging naar Alex, als hij dan het refrein inzet neem ik de tweede stem en zingen we samen:

Night falls I'm cast beneath her spell
Daylight comes our heaven turns to hell
Am I left to burn and burn eternally
She's a mystery to me
She's a mystery girl
She's a mystery girl…

Op dat moment kijk ik Daniël aan die me een lieve knipoog geeft. Maar wat we allebei niet zien is dat hij precies op dat moment close-up getoond wordt op de twee grote schermen en opnieuw breekt de hel los…
Aan het slot van het lied bedank ik Alex en het publiek beloont hem met een daverend applaus, begeleid door een oorverdovend enthousiast gejoel.
Daarna maak ik er verder een echt country-feestje van en laat niemand ooit meer zeggen dat New Yorkers niet van country houden, het is een wonder dat na afloop het dak van de Madison Square Gardens er nog op staat.

Home sweet home Alabama

We zijn in de charter-jet op de terugweg, naar huis, de tour zit erop. Een maandje rust en dan ga ik samen met Daniël naar Nashville om mijn nieuwe album op te nemen. Ik zit bij hem op schoot en als ik voel hoe hij hard wordt onder mijn billen kijk ik hem vragend aan, met een grijns trekt hij één wenkbrauw op. Voor het eerst zitten we helemaal alleen in de cabine, dus waarom zouden we niet…

Ik klauter van hem af, zet ‘niet storen’ aan, maak de riem van zijn broek los en als ik die samen met zijn boxer omlaag heb getrokken is-tie daar, die immense paal die ik zo goed heb leren kennen. Gretig neem ik de donkere eikel in mijn mond en sabbel en masseer de paal nog groter en harder. Dan trek ik het jurkje waar ik in optrad over mijn hoofd, doe mijn beha en slipje uit en klauter schrijlings op Daniëls schoot, mijn gezicht gekeerd naar het zijne. Met wat spuug maak ik mijn kutje extra glad en dan breng ik zijn paal tussen mijn kutlipjes. En terwijl ik Daniël diep in zijn ogen kijk laat ik me langzaam over hem heen zakken. Iedere keer weer denk ik dat het me níet zal lukken hem helemaal in me te krijgen maar iedere keer lukt het uiteindelijk wél. En ook iedere keer voel ik me dan zó vervuld van deze heerlijke man, die nog steeds vaak last heeft van zijn demonen maar die me toch al zo vertrouwd is…

Op hetzelfde moment dat ik hem uiteindelijk helemaal in me heb sjort hij gehaast zijn bovenkleding uit en trekt me dan tegen zich aan, mijn tieten tegen zijn heerlijke harde borst plettend, waarna hij me ook van boven binnendringt. Met zijn tong boort hij zich in mijn mond en begint dan een heftig spel met de mijne, waar we samen alle aandacht voor nodig hebben. Het neuken daar beneden laat ik even voor wat het is, we hebben immers alle tijd. Ik zit goed verankerd op zijn paal en we hebben nog uren en hopelijk zelfs dagen, maanden, jaren te gaan…


Bedankt dat je dit verhaal las!
Hier eindigt de story van Jennifer Taylor en haar grote liefde.
Misschien kom ik er later nog eens op terug…
Liefs. X. Zazie