Het is een heerlijke zonnige dag en ik kan rustig aan doen want ik moet 's ochtends naar de chiropractor. Ik weet niet goed wat ik daarvan moet verwachten, maar ik hoop sterk dat hij de pijn in mijn nek en rug kan verhelpen. Ik sta te twijfelen voor de kledingkast. Ondanks dat de telefoniste had gezegd dat broek en hemdje aan mochten blijven, doe ik toch mijn dokteronderbroek aan. Normaal draag ik altijd een string maar speciaal voor zulke gelegenheden heb ik 2 zwarte slipjes die mijn ronde billen keurig verpakken. Ik trek een nette bh aan, jeans met erboven een hemdje en blazer. Zwarte sneakertjes eronder ik ben er klaar voor.

Ik ben keurig op tijd. Een man met vriendelijke uitstraling komt mij halen en stelt zich voor als Eduard. Zo, zegt hij, ik heb je formulieren bekeken. Je hebt een behoorlijke klap gemaakt, refererend naar de aanrijding waar mijn klachten gevolg van zijn. Heb je momenteel veel last van pijn? Vraagt hij, terwijl hij voorover leunt. Ik geef aan een hoge pijngrens te hebben, maar vooral aan het einde van de dag hoofdpijn en spierpijn voel. Ah, zegt hij, gelukkig is het ochtend, want ik zal je straks best even moeten plagen. Hij knipoogt geruststellend. Eduard is een slanke man, niet heel lang, het valt me op dat hij mooie ogen heeft.

Goed, zegt hij, kleed je maar even uit tot op je ondergoed. Ik ga wat onderzoekjes doen bij je, maar geen zorgen, ik begin met de minst vervelende. Hij ziet mijn twijfel waarschijnlijk want hij zegt direct, geen zorgen! Ik zie dagelijks mensen in hun ondergoed.

Ik begin maar met uitkleden. Kom op Sjors, denk ik bij mezelf, kort geleden was je nog verkleed als hoertje en liet je je gebruiken door een man van 20 jaar ouder.
Blijkbaar is dat duidelijk een andere kant van mezelf, want ik ben nerveus.

Ik hang mijn hemdje als laatst over de stoel en kijk hem aan.
Kom maar even voor me staan, zegt hij. Ik voel me ernstig opgelaten maar doe het. Haal maar even diep adem, zegt Eduard op kalme toon. Hij bekijkt de stand van mijn schouders en heupen. Goed, draai maar om en buig maar voorover zover als je kan. Wederom doe ik het en probeer niet teveel na te denken.

Goed, hoor ik weer achter me. Ga maar traag rechtop en kom maar voor me staan.
Beoefen je een sport?  Vraagt hij. Fitness, antwoord ik. Maar niet heel frequent meer.
Ah, zegt hij, je kan zien dat je sportief bent.
Na nog wat evenwichts controles en andere checks waarbij ik zijn zachte handen op mijn huid voelde, moest ik gaan zitten.
Ik heb hier een gereedschapje, zegt hij terwijl hij een soort paardenspoor laat zien. Een tandwieltje met puntjes. Daarmee ga ik over heel jou lichaam, vervolgd hij. Zijn rustige manier van praten terwijl hij me recht in mijn ogen kijkt geeft me een kriebel.
Ik begin bij je gezicht en eindig bij je tenen. Het is belangrijk dat jij goed concentreert en me verteld waar je verschil voelt, Eduard kijkt me aan. Oke, zeg ik. Begrepen? Vraagt hij nogmaals. Ja Eduard, terwijl ik het zeg ben ik me bewust van hoe gehoorzaam dat klonk.
Goedzo, zegt hij, sluit je ogen maar en open ze wanneer ik het zeg.
Mijn ogen dichtdoen bij een ander? Die ik niet ken? Nee, dat vind ik niks. Hij ziet het en stelt me gerust. Je bent in goede handen en als je het te spannend vind stoppen we even.

Oke, ik sluit mijn ogen en voel hoe het tandwieltje over mijn gezicht gaat. Geen verschil? Vraagt hij. Ik zeg zacht nee. Het tandwieltje daalt naar mijn schouders en armen, een zachte rilling gaat door mijn lijf. Geen verschil? Hoor ik weer. Ik schud nee. Dan voel ik het tandwieltje boven mijn borst, mijn tepels priemen door de stof van mijn bh. Geen verschil? Ik schud weer nee. Hij zacht naar mijn buik, nu moet ik me echt inhouden. Mijn huid is zo gevoelig hiervoor! Een zachte siddering gaat door me heen en ik open mijn ogen. Eduard kijkt me strak aan, zie ik nu een glimp van geiligheid in zijn blik? Mijn ogen dwalen naar beneden maar hij drukt zacht met zijn vinger tegen mijn kin zodat ik hem aankijk. Hij buigt lichtjes voorover en zegt zacht, ogen sluiten.
Mijn lijf begint te gloeien, ik sluit mijn ogen. Sjors, gedraag je, je raakt gewoon opgewonden van hem! Dat kan niet! Vermaan ik mezelf in gedachten. Ik schraap even mijn keel en dan voel ik het tandwieltje op mijn bovenbenen. Weer reageert mijn lijf, ik voel hoe mijn slipje nat raakt. Verschil? Hoor ik hem vragen. Ik schud nee. Hij daalt verder naar beneden, dat is beter te handelen. Goedzo, open me ogen maar, zegt hij rustig. Ik kijk hem aan, hoe was dat? Vraagt hij. Ik stamel wat en kom maar moeilijk uit mijn woorden.
Hij lacht, ik begin te blozen. Het geeft niet, zegt hij, je bent erg gevoelig en dat maakt mijn werk ook wat leuker. Hij geeft een knipoog.
Wat bedoelt hij daarmee? Had ik het juist gezien? Was hij opgewonden?  Ik besluit de stoute schoenen aan te doen en ik zeg, het is lang geleden dat een knappe man mij op zoveel plekken aanraakte.
Ah, is dat zo? Vraagt hij terwijl hij dichterbij komt. Zo'n knappe meid? Met zo'n lijf? Mannen zouden er heel wat voor over hebben om naast jou te liggen. Helaas, ik ben professioneel en dat maakt dat ik automatisch geen kans maak. Mocht de kans er überhaupt zijn. Hij draait zich om en legt het tandwieltje weg.
Wat als ik ook een professionel ben maar dan op het fysieke vlak waar mannen zoveel voor over zouden hebben? Vraag ik.
Ik schrik van mezelf, dit kan lelijk uitpakken.