Ze had nu een Pools meisje op het prikbord bij de Spar gevonden en meteen gebeld. Dat meisje ging niet meer naar school en wilde de oppasklus inclusief overnachting voor 20 euro doen. Al moest ze wel in het tweepersoons bed van Lindsey slapen. Waar uiteraard weinig ruimte over was als Lindsey erin lag. Maar Lindsey hoefde haar waarschijnlijk vanwege de taalbarriere niet van alles uit te leggen, dat was een voordeel. En ze kende de ouders van het Poolse meisje niet, en omgekeerd ook niet.

Lindsey had haar kinderen op de vreemde oppas voorbereid met een lulverhaal waar geen touw aan vast te knopen was en dat bij de tweeling meer vragen dan antwoorden opleverde. Lindsey was niet creatief genoeg om een plausibel verhaal te bedenken en geloofde het wel. De Poolse oppas, die een moeilijke voornaam had die Lindsey niet onthield, was mooi op tijd. En de kinderen waren nog wel te horen op hun slaapkamer, maar hadden strikte opdracht om daar niet uit te komen en te gaan slapen.

Lindsey deed haar winterjas aan, pakte haar tas en de riem van Zuma, die blij meeging voor een wandelingetje met de bazin. Ze liep naar een donker steegje bij de kerk, bond de hond even vast aan een fietsklem en trok snel haar normale kleren uit. Toen ze naakt was deed ze de jarretels aan over haar dikke bovenbenen en trok de plastic jas aan. Het plastic plakte aan haar zweterige lijf en ze rook haar kut. Sinds vanochtend had ze zich daar niet meer gewassen en ze was ook vergeten zich enigszins op te maken. Ze deed haar gewone kleren in de tas en verstopte die ergens tegen de kerkmuur. Haar rode schoenen hield ze in haar hand.

Net toen ze Zuma losmaakte om op haar blote voeten naar de bus te lopen, kwam er een hondenuitlater aanlopen met een hond die aansloeg die hij Zuma ontwaarde. Lindsey probeerde weg te duiken in het donker, maar de man had op zijn minst een glimp van haar opgevangen, dat kon niet anders. Omdat Zuma aan de riem trok, moest ze uit haar schuilplaats komen, maar omdat ze zo raar gekleed was, herkende de man haar gelukkig niet. Hij keek wel verschrikt naar haar plastic jas en kon niet om haar vette lijf heen, ook al zag hij er niet veel van in het duister. Hij mompelde ‘goedenavond’ en liep door, zijn hond met zich meetrekkend. Lindseys hart stokte in haar keel.

Ze meende de man overigens herkend te hebben, en zijn hond ook. En ze kende zijn vrouw, omdat ze twee kinderen hadden op de school waar haar kinderen op zaten. Haar dorp had maar één basisschool, dus was het ‘ons kent ons’ op het schoolplein. Al was Lindsey al jaren aan buitenbeentje. Zeg maar gerust buitenbeen. Vanwege haar fysieke verschijning en al haar kilo’s. Ook haar financiële toestand plaatste haar ook buiten de hechte dorpsgemeenschap. In het begin had ze nog wel eens de pinpas van haar moeder geleend, maar aan die luxe was ook een eind gekomen toen haar moeder erachter kwam dat haar rekening door haar dochter geplunderd werd.

De meeste dorpelingen die haar situatie kenden, begrepen niet waarom ze niet wat meer moeite deed om haar toestand te verbeteren. En verweten haar haar gelatenheid, die in hun ogen wel bij haar vadsige lijf paste uiteraard. Maar ze was te trots om naar de voedselbank in de stad te gaan, en ook het voedselkastje bij de kerk liet ze met rust, bang om gespot te worden. Ze liep nu in het donker langs dat voedselkastje om bij het parkeerterrein uit te komen waar de ME-bus stond. Ze keek wel goed uit dat ze niet in glas stapte met haar blote voeten en kwam gelukkig geen hondenuitlaters of fietsers meer tegen tot ze het busje bereikte. Ze deed snel haar rode schoenen aan en klopte op de achterdeur van het blauwe gevaarte.

Lindsey maakte Zuma even vast aan de trekhaak van het busje en wachtte tot de deur openging. Ze hoorde de stem van Jeannette, die tegen iemand praatte. Intussen bedacht Lindsey zich dat ze misschien door de hondenuitlater was gevolgd zonder dat ze het merkte. Dan zou hij haar het busje in zien stappen, en dar was niet waar ze op zat te wachten. Niet dat hij zou wachten tot ze er weer uitkwam, want ze wist niet hoe lang ze daar binnen zou zijn, maar toch.

De deur ging open en de imposante verschijning van Jeannette stond in vol ornaat boven haar. Van onder naar boven zag ze naaldhakken, een witte legging met een flinke cameltoe en daarboven een strak corset waar haar grote tieten uit puilden. Jeannettes tieten waren iets voller dan die van Lindsey, die nog erger waren gaan hangen van de borstvoeding die ze de tweeling maandenlang had gegeven. Melk genoeg.

‘Zo, kom binnen, Lindsey, en laat Zuma nog maar even buiten’, zei Jeannette. Lindsey gehoorzaamde en klom via een klein trapje naar binnen. Daarbij zwikte ze bijna door haar enkel heen, zodat Jeannette haar moest opvangen om te voorkomen dat ze plat op haar snufferd ging. In de bus zaten vier manspersonen met zwarte kappen over hun hoofden. Ze waren onbehaard, dus nog tieners waarschijnlijk. Ze waren naakt, maar toen ze goed keek zag ze dat ze allemaal een flinke eikelpiercing hadden, waardoor hun pik naar beneden bungelde. De ene pik was wat langer dan de andere, maar ze bungelden alle vier. Door het metaal dat door de eikels gepierced zat.