De Wedergeboorte Van De Lust - 5

De twee mooie dames verdwijnen langzaam uit mijn actieve geheugen en daarmee komt de lust storm ook tot rust. Ik pak mijn telefoon en bel een paar mensen. Eerst naar de partijen die gas, water en licht kunnen verzorgen en daarna naar mijn vaste aannemer. Er worden afspraken gemaakt voor later op de dag en voor morgenochtend. Ik besluit om, na vandaag, even niet meer in de Lusthof te gaan slapen. Ik moet tekeningen en plannen maken van de mogelijkheden die ik zie en die spullen heb ik in mijn huidige woning allemaal ter beschikking. Wel loop ik door de twee hoekwoningen van dit blok. Ik tref er dezelfde sfeer aan als in het middelste huis me het grote verschil dat ik deze woningen nog vrouwelijker vind. Er zijn namelijk meer of veel meer ronde vormen in het huis verwerkt. Wat mij ook opvalt, is dat op de overloop de doorgaande lijn die ik ook in de middelste woning gezien heb daar terugvind. Het lijkt wel alsof de woningen op een bepaalde geheimzinnige manier met elkaar verbonden zijn. Met mijn telefoon maak ik foto’s van alles en dan trek ik de boel achter mij dicht, sluit het hek en vertrek naar mijn eigen woningen. Zo stap ik in de auto met naast mij de grote enveloppe met inhoud. Ook daarin wil ik mij verdiepen want de mysterieuze sfeer van de woningen houdt me bezig.

Na eerst eens heerlijk gedoucht te hebben, een handeling waarmee het fysieke bewijs van mijn erotische uitspattingen van de afgelopen dag worden weggespoeld, trek ik iets comfortabels aan en maak een plan voor de rest van de dag. In de uren die volgen ben ik geconcentreerd bezig met het maken van schetsen, internet doorzoeken en ideeën verzamelen. Ik wil de woonkamer beneden groter maken door de luifel te verplaatsen met een meter of vijf. Misschien zelfs meer. Hierdoor wordt het balkon boven nog groter en ik zoek een constructie waarmee op een verantwoorde manier het terras ook kan afdekken. De scene met de zonsondergang recht in de kamer heeft bewezen dat ik zomers heerlijke mooie momenten op het terras kan beleven. Misschien kan ik er zelfs een jacuzzi neerzetten. Dan moet de dakconstructie van de uitbouw wel sterk genoeg zijn, maar dat is op te lossen. Met het verplaatsen van de luifel aan de achterkant vergroot ik ook de keuken en misschien kan ik hierdoor een mooie inloopkeuken maken.

Zo maak ik de eerste schetsen en de eerste berekeningen die nodig zijn. Ik moet de wens of eis van de vorige eigenaren respecteren en weet ook dat ik de gemeente nodig heb om ervoor te zorgen dat zij de plannen ook goedkeuren. Door de voorkant niet aan te pakken, maar deze alleen goed op te knappen en aan te passen aan de hedendaagse eisen hoop ik dat ik de ambtenaren snel mee kan krijgen. Misschien dat Monique mij daarbij van hulp kan zijn, want als notaris zal zij ongetwijfeld ingangen bij de gemeente hebben die nuttig kunnen zijn. Ook daar maak ik een aantekening van. Zo vliegt de dag voorbij en moet ik aan het einde van de dag nog een keer terug om ervoor te zorgen dat er water en licht wordt aangesloten bij alle drie de woningen. Wanneer dat gedaan is, rijd ik opnieuw richting huis, langs een lokale AH voor wat eten en drinken, waarna ik mij ’s avonds op de bank nestel met op mijn schoot een grote verzegelde envelop. Het wordt tijd om ook die geheimen verder te onthullen.

Het zegel op de envelop is groot en is rood gelakt. Duidelijk lees ik EVA met vaag wat lijnen van wat menselijke vormen moet zijn. Eva, de eerste vrouw, zogenaamd ontstaan uit de rib van Adam, omdat hij zich verveelde. Natuurlijk is dit je reinste flauwekul. Mannetjes en vrouwtjes zijn vanuit een natuurlijk en biologisch evolutieproces ontstaan en hebben elkaar nodig om de eigen soort voort te laten bestaan, niets meer en niet minder. Dat EVA als naam op het zegel prijkt geeft het een bepaalde betekenis. Ik voel toch een zekere spanning wanneer ik een mes onder het zegel schuif om deze te verbreken zodat de inhoud zich niet langer gevangen voelt in deze grote envelop. Even is een onzekere weerstand en geeft het zegel zich gewonnen en opent de envelop zich als een soort van box van Pandora. Er is nu geen weg meer terug en de flap van de envelop valt open. De inhoud begint zich te openbaren doordat ik, met trillende handen, de inhoud naar buiten trek en die voorzichtig voor mij leg. Voor mij liggen vier boeken en een kleine envelop waarop met sierlijke letters staat geschreven: “Lees dit eerst!” Nieuwsgierig geworden pak ik de envelop die ik opensnijd met hetzelfde mes waarmee ik zojuist het zegel verbrak. Er zit een brief in, sierlijk handgeschreven en het is van een vrouwelijke hand.

Geachte mevrouw of meneer,

Kent u het gevoel in een verkeerde tijd geleefd te hebben. Dat is wat ik of wij u met deze brief willen laten weten. Nu de laatste bewoner van de Lusthof op het punt staat het leven te verlaten is het mijn taak deze brief te schrijven. Wij achtten het van belang de nieuwe eigenaar mee te geven wat ons is overkomen.

Het begint, in de zomer van 1930 toen mijn toenmalige vriend en later echtgenoot en ik, samen een wandeling maakten langs het water dat achter de Lusthof stroomt. Het moet juli geweest zijn en het is warm. Hand in hand lopen we als een verliefd stelletje en bespreken we onze toekomst. Ik kom uit een eenvoudig gezin en ben de oudste van zes kinderen. We hebben het niet te breed, maar zijn ook niet arm, er moet gewoon hard gewerkt worden. Ik ben eerder dat jaar 17 geworden en heb een paar maanden daarvoor, via de kerk, Simon leren kennen. Mijn moeder is in haar nopjes want Simon is van goede komaf en dat hij zijn ogen op mij heeft laten vallen is voor haar een zegen of een godsgeschenk. Simon studeert architectuur, net als zijn vader en is zeer welgesteld. We zijn tot onze oren verliefd op elkaar. Al lopend komen wij een alleenstaande eenzame kastanjeboom tegen en we besluiten in de schaduw van de boom even uit te rusten. Simon trekt zijn jasje uit en spreidt het over het gras en galant laat hij mij plaatsnemen waarna hij achter mij gaat zitten. Zo leun ik veilig en lief tegen hem aan en zien we de rand van Oudewater als een silhouet voor ons liggen.

Het indirecte contact met de grond, echter, maakt iets in mij los. Ik voel iets ongrijpbaars, iets onbekends, bezit van mij nemen. Mijn ademhaling gaat omhoog en ik voel mijn tepels hard worden. We zijn jong en weten niets van opwinding, althans, ik als vrouw weet al helemaal niets van of over seks. Dat we hand in hand lopen is al een vorm van aan elkaar voelen of contact hebben, laat staan dat we over seks kunnen praten. Bovendien zijn we nog niet getrouwd en behalve een vluchtige kus hebben wij elkaar nog nooit gezoend. De opwinding kruipt mijn lichaam binnen en neemt bezit van mij. Dat mijn tepels hard worden en mijn ademhaling sneller gaat is één ding. Dat ik een gevoel van opwinding in mijn schaamstreek ervaar, is helemaal nieuw voor mij. Ik schaam mij voor deze onzedige gevoelens. Toch kan ik het niet laten om mijn hoofd tegen de borst van mijn toekomstige man te leggen en ik kijk omhoog, recht in zijn gezicht. De blik die ik dan zie, zal ik niet snel vergeten. Ik lees een zalige mengeling van liefde, genegenheid en iets onbekends in zijn mooie jonge mannengezicht en vooral zijn ogen.

Even kijkt hij vooruit en daarna kijkt hij weer aan. Een kleine frons wordt zichtbaar, als een zichtbaar vraagteken waarmee hij wil zeggen, ‘wat is er met jou aan de hand.’ Zijn hand raakt mijn schouder aan, iets wat voor die tijd heel ongepast is en weer gaat er een schok door mijn lichaam. Oh, wat houd ik van deze jonge God. Ik schuif nog meer tegen hem aan en nestel mijn lichaam tegen de zijne. De schaduw van de boom zorgt er echter niet voor dat de warme gevoelens voor elkaar afnemen, sterker nog hij neemt alleen maar toe. De warmte van de hand op mijn schouder en de vingers die naar voren wijzen in de richting van mijn borst wakkeren een voor mij ongekend verlangen aan. Mijn tepel laat merken open te staan voor een nadere kennismaking met zijn hand. Met mijn ogen probeer ik zijn hand naar beneden te trekken want zelf het initiatief nemen is iets wat zeker als ongepast zou worden ervaren, zeker voor die tijd. Dat deel van de opvoeding is er wel met de paplepel ingegoten. Weer kijk ik omhoog en lees ik de warmte en de opwinding ook in zijn ogen. Ik breng mijn hoofd zelfs iets omhoog, vrijwel op hetzelfde moment dat hij zijn hoofd naar beneden brengt. Bij deze beweging schuift zijn hand iets verder naar beneden en zijn vingers rusten nu tegen de bovenkant van mijn bustier. Onze lippen liggen nu zo dicht tegen elkaar aan, dat ik de warmte van zijn uitademing kan voelen. Ik krijg er een droge mond van en met mijn tong lik ik mijn lippen op het moment dat hij tegen mij zei, “Oh Charlotte, wat houd ik van je.”

Deze bekentenis is zo oprecht, zo warm, zo liefdevol dat ik niet anders kan doen dan mijn lippen tegen de zijne duwen. Zo blijven we minstens een volle minuut tegen elkaar zitten. Onze lippen stijf op elkaar, tegen elkaar, de warmte van onze ademhaling als een strelende warme wind over onze wangen blazend. Onze lippen zijn nog nooit zo lang met elkaar in contact geweest. Ik kan mij niet meer herinneren wie als eerste zijn mond iets heeft opengedaan, maar de eerste liefdes kreun van mijn leven slaak ik die middag op het moment dat wij onze monden openen en onze tongen elkaar voor het eerst vinden. Voorzichtig tasten onze tongen elkaar af. Ik had hier nog nooit van gehoord of over gelezen, maar de vlinders in mijn buik maken overuren van blijdschap en liefde. Het is mijn man die de kus verbreekt en daarna vlug om zich heen kijkt, bang dat we worden aangesproken op ons onzedelijk gedrag. Gelukkig zijn we alleen en gerustgesteld kijkt hij mij opnieuw verliefd in de ogen waarna hij passioneel de net verbroken kus weer heelt door zijn lippen en tong met verhoogde energie opnieuw kennis te laten maken met de mijne.

Ik kan en kon de gevoelens van toen nog steeds niet goed beschrijven, beste lezer want dit is slechts een dappere poging daartoe om het gevoel van toen nu met u te delen. Ik voel het nog steeds, elke dag opnieuw, ook al is mijn man inmiddels van mij heengegaan. Wij maken die middag kennis met een vorm van houden van die nergens bekend lijkt te zijn, niet in boeken staat, laat staan dat wij er iets van weten. Zedigheid is iets voor in de slaapkamer wanneer je getrouwd bent en getrouwd, dat zijn we nog niet. Dat je buiten in het openbaar op deze manier met elkaar zoent, is ongepast en ongebruikelijk. Toch kunnen we niet stoppen, we willen deze nieuwe ervaring van elkaar zo zoenen niet nog een keer onderbreken. Ik ben zo in de wolken en blijf dingen voelen die ik niet ken. Dat de hand van mijn man inmiddels over mijn borst is gegleden heb ik wel geregistreerd, maar er is geen enkele stem in mij die tegen mij zegt dat ik hem hierop moet aanspreken. Integendeel, ik verlang ernaar dat zijn hand mijn borst gaat betasten, dat zijn hand het nog verborgen vlees van mijn redelijk grote borst gaat kneden en zelfs mijn tepel zou gaan aanraken.

Alsof hij mijn gedachten kon lezen, voel ik zijn hand over mijn borst glijden. Al zoenend kreun ik opnieuw in zijn mond. Zijn hand wordt brutaler en ik word weker. Vanuit mijn borst zendt mijn lichaam signalen naar mijn schaamstreek en ik voel iets aan de bovenkant van mijn vagina kloppen. Ik ervaar dat mijn vagina nat wordt en ik begin zo maar uit het niets op een andere manier naar mijn man te verlangen zonder te weten wat dit inhoudt. Ergens hoop ik dat de tijd stil zou gaan staan zodat dit ene moment, die middag eeuwig zou blijven duren. Natuurlijk werkt de tijd zo niet en we moesten dit moment verbreken. Mijn man staat op en helpt mij overeind, een beweging waarbij het lijkt alsof hij iets voor mij probeert te verbergen. Samen lopen we terug, weer hand in hand, en stil, ieder met zijn eigen gedachten maar ook met een sterkere band. Hoe heerlijk is het om onderweg stiekem in elkaars hand te knijpen, elkaar onzichtbare, maar voelbare signalen te sturen. Wij hebben voor het eerst echt gezoend en met verhitte hoofden lopen we verliefder dan ooit terug naar mijn ouderlijk huis. We wonen alle twee nog bij onze ouders en het is gebruikelijk en hoffelijk dat de jongen zijn meisje naar huis brengt. “Zo jullie zijn lang weggeweest.” Het zijn de strenge woorden van mijn moeder die mij terugbrengt naar de kille realiteit van ons leven van dat moment. Mijn moeder kan mij gezicht lezen, maar die middag gelooft zij mijn smoesje dat het warme weer er debet aan is waardoor onze gezichten zo verhit zijn. We spreken af morgen opnieuw samen te gaan wandelen en ik kan haast niet wachten tot de nacht om is, alhoewel.

Wanneer ik ’s avonds mijn lange nachthemd aantrek en voor de spiegel mijn gezicht was, neem ik voor het eerst de tijd om echt naar mijzelf te kijken en dat doe ik vanaf dit moment elke dag, eerste gekleed en later ook naar mijn naakte lichaam. Ik leer op die manier dat ik mijzelf voor mijn eigen lichaam niet hoef te schamen. Ik kruip mijn bed in en de warmte van de warme zomernacht hangt als een hete deken in mijn kamer. Ik voel opnieuw de opwinding van die middag. De zoen, zijn lippen, zijn hand en de daarbij voelende gevoelens. Het is allemaal zo nieuw voor mij. Onbewust streelt mijn hand mijn lichaam en ik voel een deel van de opwinding van die middag opnieuw bezit van mij nemen. Voor het eerst van mijn leven raak ik met mijn vingers mijn tepels aan en voel ik de opwinding die dit innerlijk veroorzaakt. Hongerig schuif ik mijn lange hemd omhoog en met het licht van de late zomeravond en de volle maan zie ik hoe mijn vingers mijn tepels beroeren. Ik voel opnieuw hoe mijn lichaam zich opent, letterlijk doordat ik mijn benen spreid, figuurlijk omdat ik een warmte en spanning in mijn vagina ervaar die mij terugbrengt naar de gebeurtenissen onder de kastanjeboom.

Met gesloten ogen haal ik de eerste zoen en de eerste aanraking van Simon op mijn borst terug en ondertussen dwaalt mijn hand af naar de rand van mijn ondergoed. Ik kan haar niet stoppen en nieuwsgierig slechten mijn vingers het elastiek van mijn ondergoed, woelen ze door mijn schaamhaar en maken ze contact met de warme vlezige lippen van mijn vagina. Ik voel de warmte en de nattigheid. Onwennig en onzeker glijdt mijn vinger tussen mijn lippen door en ik geniet van de opwinding die verder oploopt. Met de knedende hand van Simon die onwennig mijn borst kneedt in gedachten laat ik mijn vingers vrij in hun ontdekkingstocht door mijn natte kutje. Steeds vlugger gaan mijn vingers door de natte lippen van mijn vagina en dan voel ik iets in mijn lichaam gebeuren. Gelijktijdig neem ik vaag een beeld van drie personen, twee vrouwen en een man, ergens in een aparte wereld, waar. Zij zijn engelachtig verlicht en de vrouwen zijn naakt, schitterend naakt, terwijl de man slechts in vage contouren zichtbaar is. Een van de vrouwen wenkt mij alsof ze mij uitnodigt om haar te volgen. Precies op dat moment raast er een spanning door mijn lichaam en verkrampt alles in mij. Golf na golf rolt door mijn onbekende lijf en ik moet me inhouden om niet luid te kreunen. Het beeld vervaagt weer en ik kom tot rust, klam van het zweet van de zwoele avond. Ik heb met mijzelf gespeeld en iets heeft zich geopenbaard wat ik niet ken, maar wat ik niet had willen missen net zoals de gebeurtenissen eerder vandaag.

De dag daarop vertrekken we opnieuw in de richting van de kastanjeboom. Ik heb een klein pakje met wat boterhammen, een deken en een fles water ingepakt en wordt, achterdochtig, door mijn moeder nagekeken. Er knaagt iets aan mij en ik sprokkel de moed bij elkaar omdat ik een brandende vraag voor Simon heb. Ik moet weten wat hij voelde gisteren. Nadat wij het dorp achter ons hebben gelaten en ik voldoende het gevoel had dat we alleen zijn stel ik de prangende vraag die op mijn lippen brandt. “Simon, ik moet je een vraag stellen en ik wil dat je mij eerlijk antwoord.” Zonder op zijn antwoord te wachten ga ik verder, “Heb jij gisteren bij de kastanjeboom iets gevoeld toen je op de grond ging zitten?”

Simon wacht even en houd me stil en kijkt mij aan. Hij knikt zachtjes en spreekt rustig, “Ik voelde een warmte en energie mijn lichaam instromen en verlangde naar je. Ik wilde je als een man bezitten en de liefde met je bedrijven. Ik raakte zo opgewonden dat ik je moest zoenen en mij niet kon inhouden om je borst aan te raken. Oh, Charlotte, het voelde mijzelf zo opwindend en gespannen. Het spijt me ontzettend dat ik je borst heb aangeraakt en dat ik je gezoend heb. Ik kan aan niets anders meer denken dan bij jou zijn, aan jou zitten, je ontdekken en voelen, veel meer voelen. Ik weet niets van het vrouwelijk lichaam, helemaal niets. Ik ken mijn eigen lichaam amper en moet mijzelf dwingen om niet toe te geven aan mijn eigen lusten maar lieve, lieve Charlotte. Ik houd van je.”

Met het uitspreken van zijn woorden maakt mijn hart steeds een sprongetje. Hij heeft het ook gevoeld en hij ondergaat dezelfde worsteling als ik. Ik pak zijn hand beet en begin weer rustig te lopen, terwijl ik verder sprak, “Ik voelde het ook bij het eerste contact met de grond en alles wat er gisteren gebeurde, heeft bij mij gevoelens los gemaakt die ik niet ken. Je hoeft je niet verontschuldigen over je gedrag. Ik vond het zalig om zo te zoenen en je hand op mijn borst te voelen. Het maakt mij week en opgewonden. Ik heb voor het eerst het idee dat ik mijn lichaam kan voelen.” Ik durf hem niet te vertellen dat ik met mijn vagina gespeeld heb want daar botst de opvoeding enorm met het schuldgevoel van mijn opvoeding. Vanuit de kerk is ons wel duidelijk gemaakt dat we ons lichaam niet voor genot gekregen hebben. Gisteravond heb ik van mijn lichaam en eigen genot genoten, maar de duivel is mij niet komen halen want ik ben gewoon weer wakker geworden, klaar voor een nieuwe dag, klaar om nog meer te ontdekken.”

Terwijl mijn ogen de netjes geschreven woorden lezen van de bekentenis van een Charlotte voel ik mij aan de aan de ene kant ongemakkelijk, eerder boos, maar aan de andere kant voel ik ook een zekere sympathie met haar. Wat zij schrijft, is zo eerlijk en zo vrouwelijk. Wat heeft het leven ons lang in onzekerheid gehouden over het genot dat de mens kan ervaren en wat heeft het geloof hier als een verstikkende deken overheen gelegen. De zuivere ontboezeming van hun ontluikende liefde is zo puur geschreven dat ik wel verder moet lezen. Ongeduldig én opgewonden, draai ik het zoveelste handgeschreven stuk papier om en lees verder.

“Opnieuw volgt onze weg in de richting van de kastanjeboom. Nu lopen we doelgericht en eerder gehaast naar deze zo opwindende plek in de hoop dat we hetzelfde gaan ervaren als gisteren. Ongeduldig leg ik de deken op de grond en galant helpt Simon mij bij het vinden van een plekje waarna hij opnieuw achter mij gaat zitten. Opnieuw gaat er een schok door mij heen wanneer mijn billen contact maken met de grond en de opwinding van gisteren is onmiddellijk terug, zelfs heviger voor mijn gevoel. Weer leg ik mijn hoofd tegen zijn borst en in tegenstelling tot gisteren vinden onze monden elkaar opnieuw, haast automatisch verlangend naar het contact van onze lippen tegen elkaar. Hij is hongeriger nee brutaler dan gisteren. De opwinding is er direct en ik verlang er nu alweer naar om de hand van Simon weer op mijn borst te voelen. Daar waar ik gisteren nog een trui aanhad, draag ik vandaag een bloesje met een hemdje met daaronder natuurlijk nog een bh. De tepels drukken al tegen de binnenkant van mijn bh aan als een sluimerend teken van mijn ontluikende lust. Zo zoenen we de tijd die ons gegeven is weg en verliezen wij ons zelf gezamenlijk is een passionele dans.

Simon verplaats zijn hand naar mijn gezicht en streelt mijn nek wat mij doet huiveren van de spanning. Met trillende vingers maakte hij een knoopje van mijn bloesje open en daarna nog een. Dit geeft hem voldoende ruimte en de hitte van zijn hand op mijn huid maakt dat ik voor mijn gevoel ik brand sta. Ik kreun en hoop dat hij hierdoor aangemoedigd wordt om vooral niet te stoppen. Zijn vingertoppen vervolgen hun weg tergend langzaam naar beneden. Ik duw mijn borsten voorzichtig iets naar voren als een ander signaal dat ik naar zijn warme hand verlang. Wanneer zijn wijsvinger onder de rand van mijn hemdje schuift, moet ik zijn mond loslaten en kijken wat er gebeurt. Vlug kijk ik naar zijn hand die inmiddels bijna geheel onder mijn kleding verdwenen is, waarna ik opnieuw mijn mond op die van hem duw. Het kloppende en natte gevoel in mijn vagina is ook al in alle hevigheid aanwezig en zonder dat ik erg in heb, trek ik mijn benen iets omhoog en spreidt ze wijder. Dat hierbij mijn rok omhoog kruipt, had ik ook niet door. Ik voel mij verloren in de kus van Simon en wil maar een ding, verder gaan, verder gaan in het hier-en-nu, verder gaan met onderzoeken en ervaren. Plagend zoekend vervolgt de vinger van Simon zijn weg. Het eerste contact met de rand van mijn degelijke bh en mijn eigen borst is voor eeuwig opgeborgen in het actieve deel van mijn hersens.

De honger waarmee zijn vingers nu verder zoeken neemt toe naarmate Simon meer borstvlees vindt. Ik houd mijn adem in en verlies mijzelf volledig, wild tongend op het moment dat zijn vinger mijn tepel beroerd. Hij houdt even stil, als een schrikreactie, maar dan herwint hij zijn honger om te zoeken naar mijn volle nog zo jonge volle vrouwenborst. Instinctief lijkt hij te weten dat zijn vinger mijn tepel moet blijven beroeren of het komt door de mijn reacties op zijn aanraking. Met mijn linkerhand houd ik zijn bovenarm vast alsof ik wil zeggen dat hij daar vooral niet weg moet gaan. Mijn rechterhand is onder mijn rok verdwenen en heeft de ingang naar mijn onderbroek alweer gevonden. Ik sta in brand en ik ben nat, een grotere tegenstelling is niet denkbaar. Mijn vingers strelen mijn natte lippen en ik voel de contouren van de toegangspoort tot mijn innerlijke vrouwelijkheid.

Naar adem snakkend maak ik mijn mond los van de zijne en zie ik waar ik mee bezig ben. Mijn hand die onzichtbaar handelingen verricht terwijl driekwart van mijn benen open en bloot door de buitenlucht gestreeld wordt. Mijn hand streelt mijn vagina en raakt ineens het knopje aan de bovenkant aan en ik verlies mijzelf in mijn eigen verlangen. Simon houdt mij stevig vast en is toeschouwer van mijn, voor hem, onzichtbare bewegingen. Ineens is daar weer dat spastische gevoel en trekt mijn vagina zich samen waarna ik opnieuw iets uit mijn lichaam voel lopen. Het is ontastbaar en zo’n ontzettend heerlijk gevoel en het is nat. Dan komt mijn lichaam langzaam weer tot rust en geschrokken van mijn plotselinge ontlading kijk ik Simon angstig aan. Wat zal hij wel niet van mij denken. De schaamte drukt mijn opwinding haar mijn geheime kamer weer in. Ik kom omhoog, een beweging waarbij hij zijn hand min of meer geschrokken terugtrekt en ga op mijn knieën zitten en plaats mijn handen op mijn bovenbenen. Ik kijk naar beneden en durf Simon niet aan te kijken.

Dat in deze houding mijn ogen op zijn kruis gericht zijn is het gevolg van de houding die ik heb aangenomen. Wat mij opvalt, is dat hij een veel grotere gevulde broek lijkt te hebben. Gebiologeerd vraag ik mij wat er bij hem gebeurt, wat dit met hem doet. Dan lukt het mij om mijn ogen van deze plek los te maken en vervolgen mijn ogen hun weg naar boven totdat ik Simon weer in de ogen kijk. Ik slik bij de blik in zijn ogen. Ik lees onbekende dingen, verlangen, liefde maar ook een bepaalde honger, eerder wild of misschien wel meer ondeugend. Hij heeft gezien dat mijn ogen op zijn lenden gericht geweest zijn, slikt ook en gaat iets verzitten. “Komt dat door mij?” vraag ik zenuwachtig. Hij knikt en antwoord, “Wat wij hier doen windt mij ook op en bij mij betekent dit dat ik een hard geslacht krijg. Het vult zich met bloed en die spanning voelt ontzettend lekker. “Wat doe jij dan om van die spanning af te komen.” Hij kijkt mij aan en vraagt, “Wil je dit echt weten Charlotte.” Nu is het mijn beurt om te knikken. Met een klein stemmetje vervolgt hij, “dan speel ik met mijn geslacht totdat ik klaarkom. Spelen betekent eigenlijk aftrekken net zolang totdat een spastische beweging het sperma mijn lichaam verlaat.” Ik zit met rode oortjes te luisteren. “Als ik niet kan ontladen dan zit er niets anders op dan rust te vinden zodat de opwinding wegvloeit en dan lijkt het alsof er niets meer aan de hand is.” Hij glimlacht een beetjes schaapachtig.

Na het uitspreken van deze woorden hangt er een stille deken rond de plek waar we zitten. Ik zou zo graag willen zien hoe hij er naakt uitziet, hoe zijn geslacht eruitziet want daar heb ik absoluut geen weet van. Seksuele voorlichting heb ik niet gehad en we zijn nog niet getrouwd, maar deze plek en onze liefde is, sinds gisteren, zoveel sterker geworden dat ik de moed verzamel om het toch aan hem te vragen. Ik maak een slikkende beweging en vraag zachtjes, “mag ik hem zien Simon, mag ik zien wat dit met jou doet.” Onze ogen houden we gericht op elkaar en ik zie dat mijn vraag hem bereikt heeft. Hij slikt weer en ik zie hem denken, een soort tweestrijd. Zonder een woord te zeggen verplaatst hij zijn hand naar de gulp van zijn broek en hij knoopt hem voorzichtig open maar niet voordat hij eerst goed om zich hem gekeken heeft. Dan verdwijnt zijn hand in zijn broek, zie hem wat wiebelen waarna hij een lange harde vleesachtige stam naar voren. Bovenop zit een soort van kop. Ik zit met open mond te kijken en geloof mijn ogen niet. Hij is lang, ik schat 18 centimeter en zijn kop glimt, is nog iets groter van de stam waarop hij rust. Een kleine druppel is zichtbaar op de kop van zijn geslacht. Al met al duurt het niet meer dan een minuut en dan bergt hij hem weer op en kijkt hij mij glazig aan.

Hij opent zijn armen en omhelst me en fluistert, “genoeg voor vandaag Charlotte, genoeg voor vandaag want ik wil niets overhaasten. Ik mag je heel erg graag, maar wil niet het risico lopen dat we gesnapt worden wegens onzedelijk gedrag en ik wil onze liefde niet kapot maken. Als jij het goed vindt dan gaan elkaar langzaam, beetje bij beetje, ook op deze manier beter leren kennen. Mijn verlangen en mijn liefde voor jou is zo groot dat ik niets wil riskeren of kapot wil maken. Ik denk veel over ons na Charlotte, heel erg veel.” Ik knik alleen maar terwijl mijn hoofd op zijn schouder rust. ‘Ik houd ook veel van jou, Simon.” Mijn hart zingt, mijn lichaam zingt, alle cellen in mijn lichaam zingen van deze woorden. Voor het eerste ervaar ik hoe het voelt om gelukkig te zijn. Zo doezelen we een beetje tegen elkaar waarna we wat eten en drinken.

Wanneer Simon zijn hand verlegt tegen de stam van de boom raakt hij iets aan of wordt hij door iets geprikt want plotseling trekt hij verschrikt zijn hand terug. Hij kijkt me aan en we kijken beiden naar de plek waar hij iets voelde. Voorzichtig trekken we het gras wat weg en langzaam verschijnen er contouren van een leren map. Met wat moeite weten we hem los te trekken. Het is verbluffend goed ingepakt in een aantal leren hoes flappen. We kijken elkaar aan alsof we een schat gevonden hebben en wanneer we hem uiteindelijk helemaal geopend hebben ligt er voor ons een soort van dagboek uit een ver verleden tijd, voor ons.

Ik ben dit verhaal begonnen met de opmerking of de lezer van deze documenten het gevoel kende in de verkeerde tijd geboren en opgegroeid te zijn. Dat is wel een gevoel dat dat wij samen ontwikkeld hebben. Het oude dagboek dat voor u ligt, stamt uit 1817 en bevat informatie over en van een dichter, schrijver die toen leefde en die bij de kastanjeboom vergelijkbare gevoelens of signalen opgevangen heeft als dat wij toen ervoeren. Hij heeft het openlijk over iets wat hier ooit gebeurd moet zijn, zonder te weten wat. Ongeacht wat, heeft het met genot, verlangens of lust te maken en ook wij kunnen dit onderschrijven. Het dagboek is vanuit het Oudhollands in een tweede deel vertaald of overgeschreven naar de tijd van 1930 en later. Mijn latere opleiding als schooljuffrouw en lerares heeft mij hier enorm bij geholpen. De andere twee delen bevat een bloemlezing van de inwoners van de Lusthof en hun lustbelevingen, soms geschreven door en vanuit het gezichtspunt van een vrouw, soms vanuit een man en in een aantal gevallen van ons als groep. Het beschrijft ook de weg naar het ontstaan van de Lusthof want toen wij het boek bij de kastanjeboom vonden waren deze huizen nog niet gebouwd.

Op het moment dat ik deze brief schrijf, is nu 2005 en de seksuele revolutie van de jaren 70 heeft geleid tot het begin van de bevrijding van de vrouw. Sorry dat ik dit zo schrijf maar dat ik wel het gevoel dat ik heb. Ik ben zo ontzettend blij dat ook vrouwen nu steeds meer in staat zijn om te kunnen en mogen genieten van hun verlangens in plaats van een marionet van het mannelijk genot te zijn. Wij zijn veel meer dan wezens die dienen om kinderen te baren, zoveel meer. Natuurlijk zijn we er nog niet maar wat eenmaal in gang gezet is lijkt nu onomkeerbaar.

Ik ben nu nog zo helder van geest en los de belofte van alle vorige bewoners van de Lusthof hiermee in ook al beginnen voor mij de jaren te tellen. Wat wij in Lusthof hebben meegemaakt en hebben gedaan zou in onze jongere jaren als zedeloos en aanstootgevend ervaren en bestempeld zijn. Wij hebben dus in die zin in de verkeerde tijd geleefd zoals ik het begin van deze brief begon. Ook wij zijn er niet in geslaagd het geheim dat schuil, lijkt te gaan in de boeken en de plek rond de kastanjeboom, te ontrafelen, maar we hebben er wel maximaal van genoten. Nu de tijd rijp is en de vrouw haar gelijke plek in de samenleving, volkomen terecht, meer en meer opeist of opvraagt (iets wat eigenlijk een vanzelfsprekendheid had moeten zijn) hopen wij, na een nieuwe, voor mij onbekende rustperiode, dat de tijd rijpt en dat het echte geheim van de Lusthof zijn ware gezicht kan laten zien en vrijgeeft.

Wees dus niet verbaast wanneer u dingen voelt die u niet kent, wees ook niet verbaast wanneer alleen u dit voelt en andere niet. Wees tot slot niet verbaast wanneer u beelden gaat zien die er niet zijn of dat u stemmen gaat horen die bij onzichtbare personen lijken te horen. Het zullen stemmen van genot, verlangen en lust zijn. Het is een roep of oproep naar iets wat met verlossing te maken moet hebben. Ik kan terugkijken op een gezond en mooi spannend en opwindend leven. Een leven dat mij en ons zoveel meer gegeven heeft dan dat wij aan het leven hebben kunnen teruggeven. Als ik of wij het over zouden mogen doen dan zouden wij hetzelfde pad bewandeld hebben. Het gaat u goed en leef voor uw genot. Lang leven de LUST, en deel uw LUST gerust want gedeelde lust is zoveel meer.

Heel veel liefs

Charlotte Kinkelaar, Oudewater 2005

Mij hand valt stil en de papieren liggen open voor mij. Ik heb als een kleine jonge dit verhaal geabsorbeerd alsof het een spannend jongensboek is. Dat is het ook. De zuiverheid en oprechtheid waarmee dit verhaal geschreven is raakt me. Het verklaart veel, zoals het handelen van Monique en haar dochter en de secretaresse, maar het verklaart ook veel niet. Eén voor één pak ik de boeken op en ik blader er voorzichtig in. Alles is handgeschreven op dun bijbelpapier dus de informatie is veel uitgebreider dan de omvang doet vermoeden. Soms staan er verwijzingen bij, soms zie ik een kleine tekening. De handschriften zijn ook soms hier en daar verschillend. Ik ben benieuwd naar de inhoud van de boeken, maar voel ook een vermoeidheid opkomen wat ongetwijfeld met ook met afgelopen nacht te maken heeft gehad. Wat er voor mij ligt, is van waarde, grote waarde zelfs en ik besluit om er uitgebreid kennis van te nemen.

Ik moet ook besluiten wat ik met wie deel want er zijn nu minstens vier mensen die van het bestaan van een grote verzegelde envelop weten. Gelukkig heb ik een kluis in mijn huis en ik pak met een resoluut gebaar de boeken op en berg ze veilig op. Hierna loop ik naar mijn slaapkamer en ik besluit om morgen toch ook de kastanjeboom met een verzoekje te vereren.