Mijn vriendin Mariska en haar man zaten net aan de koffie toen ik bij hen achterom binnenkwam. Vanzelfsprekend kreeg ik ook een kopje aangeboden, maar de vlotte babbel die mijn vriendin probeerde op gang te houden, kon me dit keer maar matig boeien. Dat ontging Mariska niet, want herhaaldelijk voelde ik haar vorsende blik op mij gericht. Toen haar man na een tijdje nog altijd geen aanstalten maakte om ons alleen te laten, meende zij hem een zetje te moeten geven.

“Kees, moest jij niet iets dringends afwerken op kantoor vanmiddag?”

“Nou ja, zo dringend is dat nu ook weer niet hoor, dat klusje loopt niet weg.”

Tegelijkertijd merkte ik hoe zijn nieuwsgierige blik voor de zoveelste keer op de bruine omslag viel die ik voor me op tafel had gelegd.

“Kees?!” sprak Mariska, duidelijk dwingend. Ik was er haar dankbaar om, zeker toen haar man opstond.

“Oké,” zei hij met een grijns op zijn gezicht. “Een heer weet wanneer de dames alleen gelaten willen worden. Een prettige middag dan maar.”

Allebei keken we hem na terwijl hij in de richting van zijn kantoor slofte.

“Zeg het maar, Lies,” zei Mariska, zodra de deur achter haar man dichtviel. “Jij zit ergens mee, dat is me intussen duidelijk. Jij ziet eruit alsof je een spook hebt gezien.”

“Een spook van vlees en bloed dan,” antwoordde ik. Vervolgens bracht ik haar op de hoogte van Stefs onverwachte bezoek en ondertussen schoof ik de omslag in haar richting. “Kijk maar eens wat hij bij zich had.”

Mijn vriendin haalde de foto’s en het briefje tevoorschijn.

“Heeft Remco deze plaatjes ook gezien?” vroeg ze. Nadat ze er enkelen had bekeken, wist ze al wel waarover het ging. Ik had haar immers zelf verteld dat Stef mij de vorige zaterdag in dat bos veelvuldig gefotografeerd had.

“Nee, gelukkig niet! Ik mag er niet aan denken dat hij die onder ogen zou krijgen.”

Mariska reageerde daar niet meteen op. In plaats daarvan bladerde ze op haar dooie gemak doorheen het bundeltje. Nergens gaf ze commentaar. Ook aan haar houding of gelaatsuitdrukking kon ik niet afleiden wat ze ervan vond. Ik werd er zowaar nerveus van.

“En?” vroeg ik toen ze het bundeltje foto’s eindelijk terug op tafel legde.

“Mooi hoor,” was haar emotieloos antwoord. Ze nam het briefje en hield het omhoog. “Mag ik dit ook lezen, of is dat privé?”

“Doe maar,” antwoordde ik schouderophalend. “Er valt toch niets meer te verbergen.”

Ik kon het niet helpen dat mijn stem wat nors klonk, maar ook dat wist Mariska te negeren.

“Je immer liefhebbende Stef.”

Mijn vriendin las de laatste woorden van het briefje luidop. Nu verscheen er wel iets van een glimlach om haar mond. Ik kende haar goed genoeg om te begrijpen, dat zij de situatie waarin ik verzeild was geraakt hoogst amusant vond.

“Lies,” zei ze, “ik val in herhaling, maar weet dat ik bijna jaloers op je ben. In jouw leven gebeurt er ten minste nog eens iets op amoureus gebied. Op dat terrein is het bij mij al veel te lang zo glad als een dichtgevroren waterplas. Maar goed, laten we het over jou hebben. Ik moet toegeven dat hij wel lef heeft, jouw minnaar.”

“Hij is mijn minnaar niet,” stoof ik, “ hoogstens is hij…” ’t Ja, wat was Stef dan wel, hoe kon ik dat het best omschrijven?

“Hoogstens is hij een goede vriend,” vulde Mariska ongevraagd aan.

“Ja,” haastte ik me, “zoiets… maar dan wel van vroeger”

“Komaan Lies,” ze tikte met haar vinger op de bovenste foto. “Geef toe dat hieruit blijkt dat er tussen jullie meer aan de hand is dan gewoon wat vriendschap uit lang vervlogen tijden. Nog niet zo lang geleden liet je mij verstaan dat jij die Stef haatte. Dat blijkt uit deze foto’s absoluut niet. Volgens mij mag jij die man nog altijd heel erg graag.”

Toen ik haar aankeek, was de lach van haar gezicht verdwenen. Haar conclusie was juist. Tot dat besluit was ikzelf een half uur eerder ook gekomen, maar om dat nu tegenover Mariska met zoveel woorden toe te geven, viel me moeilijker dan ik verwachtte. Blijkbaar zag ze mijn aarzeling, want het volgende moment boog ze naar me toe en legde haar hand bovenop de mijne.

“Lies, ondanks alles hou je nog altijd van hem, is het niet?”

“Ja, je hebt gelijk,” biechtte ik op. “Ik voel meer voor hem dan ik zelf zou willen of ooit toe zou geven, want het kan niet en het mag niet.”

Secondenlang keek mijn vriendin me doordringend aan.

“Hoe denk je dat het nu verder moet?” vroeg ze uiteindelijk.

Begeleid door een diepe zucht haalde ik mijn schouders op. “Ik weet het niet, Maris. Ik wil Remco geen pijn doen, ik wil hem ook niet verliezen.”

“Dat hoeft toch helemaal niet.”

“Hoezo? Zie jij dan een oplossing?”

“Natuurlijk.”

“Nou, die wil ik dan wel eens horen,” antwoordde ik ferm. Om mijn woorden te onderstrepen, kruiste ik mijn armen voor de borst en wachtte af.

“Lies,” zei Mariska na een moment van aarzeling, “Jij houdt van twee mannen en dat weet je. Volgens mij ben jij toe aan een driehoeksrelatie.”

“Een wat?!” stamelde ik ongelovig. Even dacht ik nog dat ze een grapje met me wilde uithalen, maar haar ogen keken me daarvoor veel te ernstig aan.

“Een driehoeksrelatie … of een driehoeksverhouding, als je dat liever hoort. Doe nu niet alsof jij zo wereldvreemd bent dat je daar nog nooit van gehoord hebt.”

‘Nee, natuurlijk niet,” stoof ik op, “maar hoe kom je erbij dat ik dat zou willen? Dat kan toch helemaal niet. Zoiets komt vroeg of laat uit en dan gaan de poppen pas goed aan het dansen.”

“Je begrijpt me verkeerd, Lies. Natuurlijk geeft zoiets de grootste problemen als je er in het geniep aan begint, maar als je het goed aanpakt, dan werkt het wel. Ik ken hier in de buurt een stel dat op die manier al jaren in perfecte harmonie samenleeft.”

“Mariska, je bent gek.”

“Misschien wel,” antwoordde ze glimlachend, “maar geef toe dat het een mooie oplossing zou zijn.”

“Jij bent echt gek,” viel ik in herhaling. “Ik zie me thuis al aankomen met de mededeling dat Remco me voortaan met een ander moet delen. Geloof me, Mariska, hij schopt me meteen de deur uit.”

Of Mariska’s glimlach zijn oorsprong vond bij de inhoud van mijn woorden of eerder werd ingegeven door de heftigheid waarmee ik ze uitkraamde, daar had ik het raden naar. Zelf bleef ze in ieder geval opvallend rustig toen ze verder sprak.

“Ja, als je het hem op die manier zou zeggen, dan zal hij waarschijnlijk zo reageren. Je moet het uiteraard veel subtieler aanpakken.”

“Ik ga niets aanpakken,” snauwde ik, een en al opwinding. “Ik ga Stef uit mijn hoofd en uit mijn leven bannen, dat ga ik doen.”

“Liesje, Liesje toch,” zei Mariska hoofdschuddend. “Alsof jou dat ooit zou lukken.”

Daar had mijn vriendin een punt, moest ik bekennen. Gedurende al die jaren had ik de herinneringen aan Stef kunstmatig verdrongen, maar achteraf bekeken was het me nooit voor de volle honderd procent gelukt om hem helemaal uit mijn gedachten te weren. Nu hij onverwacht weer was opgedoken, waren die beelden van vroeger meer dan ooit terug. Mariska wist dat, ik had het haar zelf verteld.

“Het moet,” zei ik strijdvaardig. “Ik kies resoluut voor Remco.”

“En wat als Stef niet bereid is om jou met rust te laten? Eerlijk gezegd zie ik het hem nog zo snel niet opgeven hoor. Wat dat betreft, is hij wel erg duidelijk in dat briefje.”

“Hij moet me met rust laten, anders klaag ik hem aan voor stalking. De driehoeksverhouding die jij voorstelt, kun je wel helemaal op je buik schrijven. Dat zou sowieso een mislukking worden.”

“Niet als je daarover met alle drie de partijen duidelijke afspraken maakt, daar ben ik van overtuigd,” hield Maris vol. “Als iedereen zich daaraan houdt, dan is het perfect mogelijk. Wie weet wordt het op termijn wel een verrijking binnen jullie huwelijk”

“Hou er alsjeblief over op, Mariska. Ik wil er niets meer over horen. Wist je trouwens al dat Remco en ik volgend weekend eindelijk nog eens een uitje naar zee hebben gepland?”

“Nee, dat zei je nog niet. Wordt het opnieuw Blankenberge?”

“Ja. We gaan terug naar het ons zo vertrouwde hotelletje. De kamer is al geboekt. Mariska, die paar dagen ga ik mijn uiterste best doen om de romantiek tussen Remco en mij weer wat op te krikken en misschien moet ik hem dan gelijk ook maar mijn misstap opbiechten.”

“Lies, zou je dat wel doen?” reageerde mijn vriendin prompt. “Ik vraag me af hoe Remco daarop zal reageren. Maar goed, het is jouw man, maar anderzijds weet je natuurlijk zelf ook wel hoe jaloers hij soms uit de hoek kan komen.”

“Het moet, Maris. Als ik voor Remco kies, dan moet ik tegenover hem ook eerlijk durven zijn.”

Daarin gaf mijn vriendin me uiteraard gelijk. In de minuten die volgden bracht ze me herhaaldelijk aan het schaterlachen door allerlei manieren te bedenken waarop ik mijn man van mijn ‘scheve schaats’ op de hoogte zou kunnen brengen. De meeste van haar suggesties waren vooral ludiek, vaak ook pikant, maar bovenal niet ernstig te nemen. Het lachen luchtte me behoorlijk op en al gauw fantaseerde ik vrolijk en zorgeloos met haar mee. Pas toen Mariska vroeg wat ik met de foto’s ging doen, was ik weer helemaal bij de realiteit terug.

“Verbranden zeker, wat anders? Ik wil Remco wel de waarheid vertellen, maar dat betekent niet dat ik het risico wil lopen dat hij die foto’s vroeg of laat zou vinden.”

“Dat zou ik niet doen, Lies. Als jij ooit zou moeten bewijzen dat je door die ex-vriend gestalkt wordt, dan kunnen die foto’s en zeker dat briefje nog goed van pas komen. Zal ik ze voor je bewaren? Bij mij zijn ze veilig.”

Mariska kon wel eens gelijk hebben en dus ging ik ermee akkoord. Na nog een laatste kopje koffie namen we afscheid.

Terug thuis kwam ik de woonkamer binnen met in iedere hand een afgeladen boodschappentas. Mijn man was aan het telefoneren, dus liep ik maar snel door naar de keuken om de levensmiddelen alvast op te bergen. Nauwelijks was ik daarmee bezig, toen Remco in de deuropening verscheen.

“Wie had je aan de lijn?” vroeg ik nieuwsgierig.

“Marco.”

“Marco van de zeilclub?”

“Ja. Hij had slecht nieuws voor ons, schat.”

“Voor ons? Hoezo?”

“Dat weekendje Blankenberge kan niet doorgaan want het zeilweekend wordt een week vervroegd.”

“Remco, zeg dat het niet waar is. Niet nu!”

“Toch wel. Vier leden van ons vaste kliekje kunnen het weekend nadien niet en daarom is er beslist om een week vroeger uit te varen.”

Ook na ons huwelijk was Remco lid gebleven van de zeilclub. Door zijn drukke praktijk als dierenarts had hij daar niet zo vaak de tijd voor, maar viermaal per jaar trokken ze er met een bende vrienden een weekend op uit om te gaan zeilen op zee. Die zeiltrips waren hem heilig en nooit eerder had ik daarmee problemen gehad. Zonder morren had ik Remco zijn pleziertje altijd gegund, maar ditmaal lag dat anders. Zag hij dat dan zelf niet in?

“Dit weekend kun jij niet, Remco,” reageerde ik, alsnog beslist.

“Jawel hoor. Blankenberge loopt niet weg, we gaan wel een andere keer, schat.”

“Nee Remco, we gaan dit weekend naar zee en daarmee uit.”

“Mooi niet, Lies. Ik ga zeilen. Die hotelkamer zal ik wel afbellen.”

“Waag het niet!” riep ik kwaad, “Als jij niet meegaat, dan ga ik wel alleen!”

“Oké, jij je zin,” bleef Remco schijnbaar kalm. “Je doet maar wat je niet laten kunt.”

Het volgende moment draaide hij me zijn rug toe en achter zich gooide hij de keukendeur met een smak dicht.

Het voelde aan alsof tegelijk met die harde klap al mijn hoop op een romantische boost binnen ons huwelijksleven op de keukenvloer aan diggelen viel. Kwaad en koppig probeerde ik de opkomende tranen terug te dringen, maar het was een ongelijke strijd.

Wordt vervolgd