Vermist

De ventilator aan het plafond bracht geen soelaas. De hittegolf duurde nu al enkele dagen en meer dan de warme lucht verplaatsen in het kleine kantoor van de privédetectives Danny en Oele, deden de draaiende wieken niet. Ze hielden de ramen angstvallig gesloten want buiten was de temperatuur nog verschroeiender. Hoewel de avondschemer begon in te treden, was verkoeling een verre droom.

Danny keek op van zijn papieren. Oele lag achterover op zijn bureaustoel met zijn benen op het bureau. Zijn ogen waren gesloten. Ook Danny had last van de nimmer aflatende warmte, maar hij zou pas rust zoeken zodra hij een doorbraak vond in het dossier dat voor hem lag.

“In plaats van te slapen zou je beter het politiedossier over de inbraken lezen.” Hij mompelde de verwensing voor zich uit. Ze kenden elkaar lang genoeg om te weten dat het geen zin had om zijn ergernis luidop tegen zijn partner te uiten. Oele deed de dingen op zijn eigen manier.

“Ik slaap niet. Ik heb de zaak net opgelost.” Oele opende zijn ogen en keek Danny doordringend aan. “Wat heb je met de krant gedaan die ik op je bureau heb gelegd?”

Met zijn zakdoek veegde Danny de zweetdruppels van zijn voorhoofd. “Ik heb echt geen tijd om hier rustig de krant te zitten lezen.”

“Jammer. Kijk eens op pagina 14 naar het verslag van de opening van de nieuwe jazzclub op Broadway.”

Met een zucht vouwde Danny de krant open en bladerde verder. Plots trok hij een wenkbrauw op. “Dit meen je niet. Kennen die drie elkaar?”

“Dat is de reden dat er geen inbraaksporen waren in de drie villa’s. Stanzie, Brechtje en Maddy hebben gewoon samengewerkt en elkaar de huissleutels van hun eigen woning gegeven.”

“Waarom zouden ze elkaars juwelen stelen?”

“Pagina 15. Kijk eens naar die foto. Dat is Brechtjes man, de veearts, en die vrouw naast hem is niet Brechtje! De wraak van de bedrogen echtgenotes…”

Danny sloot het dossier dat voor hem lag, en legde het op een stapel met afgewerkte dossiers. “Tijd om iets te gaan drinken!”

Een klop op het matglas in de deur deed Danny weer op zijn stoel neerzakken. “Binnen!”

De deur ging open en een oogverblindend knappe dame kwam het kantoor binnen. Ze droeg een klassevol mantelpakje. Het leek alsof de hitte geen enkele invloed op haar had. De enige make-up die ze ophad, was een felrode lippenstift die de aandacht van haar bedroefde ogen wegtrok. Zelfs ondanks haar weemoedige blik straalde ze pure elegantie uit.

Oele zwierde zijn benen van het bureau en op de meest stuntelige manier probeerde hij mooi recht te gaan zitten. Danny’s mond was opengevallen en zijn ogen maakten een wandeling langs de heerlijke vrouwelijke vormen van de dame die beide heren met een ingehouden zucht opnam.

“Welkom bij detectivebureau ‘Wapper and Boy!’” Oele liet zijn stem een beetje zakken om wat stoerder over te komen. Met een amper waarneembaar optrekken van een enkele wenkbrauw toonde ze dat hij daarmee niet veel indruk maakte.

Danny reageerde meteen. “Waarmee kunnen we u van dienst zijn, juffrouw…?”

Haar mondhoeken vergleden naar een glimlach, maar hij was niet van harte. “Mevrouw Lovely! Ik had verwacht dat een goede detective de trouwring aan mijn vinger wel zou opgemerkt hebben.”

Danny en Oele beseften meteen dat deze vrouw geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken. Danny herpakte zich zonder verpinken. “Waarmee kunnen we u helpen, mevrouw Lovely?”

“Noem me maar Xaviera!” Met deze vier woorden wist ze de ongemakkelijk spanning te verdrijven die in de lucht hing. Ze wachtte niet af tot Danny of Oele haar vroegen om te gaan zitten en ging bevallig op de stoel voor hun bureaus zitten. Uit de handtas die ze op haar knieën zette, haalde ze een foto. “Ik ben op zoek naar deze vrouw.”

Oele stond recht, nam de foto aan en legde hem voor Danny neer. Ze keken naar het wondermooie gezicht van een vrouw met lange blonde haren en blauwe ogen. Ze had iets mysterieus over zich.

Oele keek van de foto naar Xaviera en terug. “Waarom zoekt u haar?”

“Ze is verdwenen. Spoorloos. Alsof ze nooit heeft bestaan.” Een stille traan welde in haar ooghoek op.

“Hoe heet deze vrouw?” Danny had in zijn notitieboekje een nieuwe pagina opengeslagen en had een pen in zijn handen, klaar om aan de slag te gaan.

“Dat weet ik niet. Ze noemde zichzelf Aphrodite.”

“De Griekse godin van de liefde, de schoonheid, de seksualiteit en de vruchtbaarheid.” Danny schreef de naam op, terwijl hij de parate kennis die bij hem opwelde voor zich uit mompelde.

“Dat is ze helemaal.”

Danny en Oele staarden Xaviera aan. Deze reactie hadden ze niet verwacht. Bedoelde ze het letterlijk? Was ze op zoek naar een godin?

Bij Oele ging een lichtje branden. “U zei dat ze zich Aphrodite noemde. Wat bedoelt u daarmee?”

“Een tijdje geleden veranderde ze van naam. Ze werd Bambi.”

Het werd stil in het kantoor. Xaviera richtte haar blik op haar handen die op haar schoot lagen. Oele en Danny keken elkaar veelbetekenend aan.

“Waarom zoekt u haar precies?” Danny herhaalde Oeles vraag, nu met wat meer nadruk.

Xaviera begon te blozen. Het maakte haar nog charmanter dan ze al was. Ze opende haar mond, zag de starende blikken van de mannen en twijfelde even. Uiteindelijk begon ze stilletjes. “Mijn man en ik…”

Danny en Oele leunden voorover. Ze hingen meteen aan haar lippen en wilden geen woord missen.

“Vroeger waren mijn man en ik wat in een sleur beland. Het gebeurde zonder dat we er erg in hadden. Op een dag word je wakker en je kijkt naar elkaar en beseft dat je in slaap lijkt gedommeld. En toen kwam Aphrodite. Ze heeft een gave. Hoe ze het deed, is moeilijk uit te leggen, maar ze lijkt wel een magische fee die volop opwinding en geilheid in het rond strooit. Enkele woorden waren voor haar genoeg om pikken te laten steigeren en kutjes te doen tintelen. We lieten ons door haar betoveren en binnen de kortste keren leken we weer een dolverliefd koppel. We…”

“Kan je ons iets meer over haar vertellen?”

Xaviera schrok op uit de roes waarin ze tijdens het vertellen was beland en besefte dat ze met haar handen haar borsten aan het strelen was. Zelfs nu Aphrodite verdwenen was, bleef haar goddelijke kracht doorzinderen bij de gedachte aan haar.

“Helaas! Ze was erg op haar privacy gesteld. We begrepen dat. Ze bleef immers naar ons terugkeren. Soms was ze er vaak. Soms duurde het een tijdje voor ze weer opdook. In het postkantoor had ze een brievenbus, maar daar wisten ze ons te vertellen dat het niet meer in gebruik was. Ze is weg.”

Weer werd het stil. Danny en Oele voelden Xaviera’s verdriet en werden er zelf ook door overmand. Misschien was Aphrodite een engel wiens missie voltooid was nu ze zoveel genot had veroorzaakt. Hoe dan ook veroorzaakte haar plotse verdwijning een overduidelijk gemis.

Danny en Oele hadden geen idee hoe ze Aphrodite moesten vinden. Ze hadden geen enkele bruikbare informatie. Het enige wat ze konden doen, was hopen dat Aphrodite toch een echte godin was die vanop Olympus op aarde toekeek en zag hoe erg ze werd gemist. Wie weet zou ze een laatste teken van leven geven. Wie weet…