Verstand op nul. Wat was gebeurt, was gebeurt. En meer was het niet. Ik had nog niks gehoord van die school, en kon me ook niet voorstellen dat dat nog ging gebeuren. Mijn leventje ging gewoon verder. We zaten alweer in de laatste week van de zomervakantie en het was hartstikke druk in Bergen. Ik had al werk, waar ik nu ook veel uren kon draaien in de zomer, en daarnaast had ik nog enkele andere zorg. En dat was niet die school in Amsterdam met al die gekken mensen. Nee, dat was Mary Jane, natuurlijk. We hadden wat appcontact gehad. Niks bijzonders. Zij zei me het ook wel lekker te vinden even alleen te zijn zonder haar ouders en ik zei haar dat als ze wat nodig had, ze gewoon moest bellen of appen, of langskomen in de strandtent. Wel zou ik de eerste avond dat ze alleen was even langsgaan. Ze wilde een soort check van of ze alles wel in huis had, en of ik nog tips had, enzovoort. Ik kon het me bijna niet meer voorstellen, maar als je als zeventienjarige alleen gelaten wordt, kan je daar best nerveus van worden. Het was ook wel aandoenlijk. Maar verder zou ik haar met rust laten. Na wat Lex allemaal verteld had en wat ik geleerd had in Amsterdam of hoe men tegenwoordig ook met elkaar om kan gaan, ben ook ik anders naar Mary Jane gaan kijken. Ik kon met niet voorstellen dat ze zo als Heather was. Natuurlijk niet. Maar het idee dat ze wel zo zou zijn, of maar een fractie van, was wel aanlokkelijk met hoe ik Mary Jane nu ook zag. Ze was niet meer dat kleine buurmeisje, maar een mooie, jonge meid die er meer dan wezen mocht… En ik wilde die problemen niet op m’n hals halen.

Die ochtend moest in onverhoopt nog naar de stad. Gelukkig was Lex thuis, en wilde hij wel rijden. Heather wilde me namelijk spreken, en nu zou ik niet haar alleen spreken. Ze hadden toch iets voor mij in petto, al wilde ze nog niet zeggen was. Lex vond het niet erg om te rijden. Die was dat nu wel gewend. En zo waren we ook even samen, wat misschien ook wel goed was na alle revelaties. Zoals we vroeger samen naar school fietsen, konden we straks samen naar werk carpoolen. Dat had wel iets.

‘Heb jij wel eens het idee gehad voor de klas te willen staan?’ werd me gevraagd door een wat oudere, dikkige man, die ook nog kalend was en een klein rond brilletje droeg. Zijn verschijning was op z’n minst komisch, maar daarnaast was hij ongelofelijk hartelijk en had mij hard de hand geschud toen ik weer was gekomen. Heather had ik nog niet gezien. Isak heette hij. En hij was de rector van deze school. Het kon hard gaan. Heather had namelijk een goed woordje voor me gedaan. ‘Zoals je weet is het een en al ellende met leerkrachten op dit moment. Jouw passie was haar niet onopgemerkt gebleven, en dat zette me aan het denken. De baan voor conciërge staat ook nog open, maar vroeg me toch af of je misschien niet meer wilde…’ was zij voorstel.

‘Ik heb niet de papieren.’ zei ik hem resoluut, en stond er dus wel voor open.

‘Dat regelen we wel.’ zei hij opgetogen. ‘Tegenwoordig is er van alles mogelijk en mag je als leerling al voor de klas staan. Geen goede zaak, natuurlijk, maar beter iets dan niet.’ legde hij verder uit. Ik moest dus weer aan de studie, haalde ik hier uit.

‘Juist.’ zei ik nog overwegend. ‘Ja, waarom niet?’ zei ik hem. Want ja, waarom niet? Niet wat ik dacht te willen, maar op zich wel een mooie kans. Ik vertelde graag iets aan anderen. Ik wist alleen nog niet wat. ‘Welk vak?’ vroeg ik hem dan ook.

‘Je kan kiezen.’ lachte hij wat cynisch, aangezien het tekort zo schrijnend was. ‘Ik begreep dat je in de wijn zit.’ wist hij ook al. Ik knikte. ‘Voor Frans zoeken we nog mensen, maar ook geschiedenis. Lijkt je dat wat?’ Ik kon wel een beetje Frans, maar niet echt goed. Nee, dat was niks. Geschiedenis was wel interessant, maar… Ik wist het niet. ‘Aardrijkskunde, economie, tekenen, muziek, uhm… Nederlands?’ noemde hij nog wat opties. Het benauwde me. Dit kon ik allemaal niet. Ja, tekenen kon ik wel redelijk. Dat was van jongs af aan een hobby. Heb wel eens een zomer bijverdiend met portretten tekenen van toeristen aan het strand. Deed ik om stiekem mooie meisjes te ontmoeten, maar die kwam toen niet… Een ander verhaal.

‘Ja, tekenen denk ik dan. Is dat nog een vak apart?’ Op mijn school niet vroeger. Maar hier wel, zei hij. Genoeg leerlingen, natuurlijk. Dus daar kon je wel een week mee vullen. Dus dat was het dan… M’n leven nam keer op keer een andere wending sinds ik terug was in Nederland. En dat was wel even wennen.

Toen we naar huis reden, had ik een contract in m’n handen. Het ging heel snel. Ik moest er nog even over nadenken, maar ik had een goede indruk gemaakt, en de school natuurlijk ook op mij. Dat Heather daar rondliep, hielp natuurlijk wel. Ik zou naast lesgeven ook een programma moeten volgen in de stad om mijn onderwijsbevoegdheid te halen, en er kwam veel meer bij kijken dan ik me tot dat moment realiseerde. Maar die school en die rector waren ontzettend wanhopig. Moest ik dan volgende week al beginnen? Dat kon toch niet. Ik had het er met Lex over en hij erkende dat er nogal wat krapte was.

‘Ik sta soms ook voor andere klassen. Als de gymleraar Duits moet geven, weet je het wel.’ wist hij mooi te verwoorden met zijn zelfspot. Ja, dan was er dus armoede. Ik had nog wel meer aan m’n hoofd. Ik had het er nog niet echt goed met Lex over gehad of er meer was tussen hem en Heather. Als ik haar geloven wel. Ik wilde het weten, maar hield het ook voor me. Ik wilde ook zeker geen oplossing voor hem vinden, mocht het lastig worden. Ik had aan Gijske gemerkt dat na die dag alles een beetje anders was. En ik hoopte dat ze meer mijn kant op zou trekken. Vroeger was mijn vriendschap met Lex onvoorwaardelijk. Maar nu hij dit soort dingen flikte, werd het toch een ander verhaal. Want Gijske betekende ook veel voor mij. Om wanhopig van te worden, zoveel betekende ze ondertussen voor mij.