Mijn Leven, Mijn Liefdes, Eindexamenjaar - 4

Het was een gedenkwaardige avond geworden afgelopen vrijdag. We waren tot in de late uurtjes nog bezig geweest met elkaar waarvan we alledrie immens hadden genoten.

Op de zaterdag hadden we nog wat uitgeslapen en na het ontbijt waren de meiden naar huis gegaan om zich wat op te frissen en om te kleden. Later die middag hadden we elkaar weer getroffen bij Eline thuis om verder te gaan met de examenvoorbereiding. Het waren een productieve middag en avond, gezien de thuissituatie van Eline was er geen gelegenheid om de ‘biologielessen’ die dag voort te zetten, waardoor we ons alleen maar met de examenstof bezighielden.

De zondagen hielden we altijd aan als rustdagen zolang de voorbereiding vlotjes verliep. Als we qua tijd in de problemen zouden komen, zouden we naar de zondag uitwijken om eventueel verloren tijd in te halen. Zo niet in dat weekend, waardoor we de zondag gezellig met familie en vrienden konden doorbrengen.

‘Waar zou Nannie het over willen hebben?’ vroeg ik me af toen ik op woensdagavond even voor half acht het huis verliet, ‘of wil ze echt alleen maar bijpraten.’

Lichtelijk ongerust stond ik bij hen aan de voordeur en belde aan. Ik hoefde niet lang te wachten voordat de deur werd opengedaan door…. Josie!

‘Shit’, dacht ik nog,‘heeft die geen dansles?’ Ze zag eruit alsof ze naar een feestje ging. ‘Wat was het toch een knappe meid!’.

Ze keek me wat verbaasd aan en groette me: “Hé, Mucike! Wat brengt jou hier?”

“Ik had met Nannie afgesproken om eens te komen bijpraten toen ik vorige week wat kwam afgeven.”

“Wat jammer dat ik daar niet bij kan zijn, want ik moet vanavond om acht uur afdansen voor zilver. Ik sta eigenlijk op het punt om te vertrekken. Het dansen begint wat later dan gewoonlijk vanwege het afdansen. Daar komt mijn nieuwe danspartner al aan om me op te halen.”

“ Hé buurman!” hoorde ik een bekende stem zeggen. Ik draaide me om en keek in het gezicht van… Charrel, de buurjongen.

“Ik had geen idee dat je op dansen zit,” zei ik enigszins bedremmeld.

“Je weet wel meer niet,” antwoordde hij op arrogante toon, “kom op, Josie, we moeten nu gaan!”

Josie liet me binnen terwijl ze me een beetje verontschuldigend aankeek en zei: “ We zien elkaar later nog wel! Houdoe!” en liep samen met Charrel naar zijn auto, eigenlijk de auto van zijn vader.

Ik liep naar de huiskamer waar ik Nannie en Dré-tje aantrof. “Hé Moets!” groette Dré-tje me terwijl hij me om de hals vloog, “kom je me gezellig naar bed brengen?”

Ik keek hem lachend aan: “Als het mag van Nannie vertel ik je nog wel een kort verhaaltje voor het slapen.”

“Hè Nààn, dat mag wel, hè?” zei hij op zeurende toon terwijl hij Nannie smekend aan keek.

“Dat moet dan nu gebeuren want het is nu bedtijd, Dré!”

“Jaaa!” riep hij uit en weg was hij en rende de trap op naar zijn slaapkamer. Ik liep achter hem aan naar boven. Binnen een mum van tijd had hij zich verzorgd en omgekleed. Toen hij in bed lag vertelde ik hem één van de vele Indische verhalen die mijn moeder me placht te vertellen toen ik zo jong was. Het duurde echter niet lang voordat hij in slaap was gevallen en ik weer in de woonkamer zat.

“Fijn dat je hem naar bed hebt willen doen, het gaat anders nooit zo soepeltjes.”

“Kleine moeite, hoor! Ik vind het zelf ook wel leuk.” “Zeg,” vroeg ik na een poosje, “hoe zit het eigenlijk met Joos en die Charrel?”

Nannie vertelde dat ze al langer samen op dansles zaten, maar pas elkaars partner waren geworden nadat Josie’s oude partner ermee was gestopt. Dat was zo’n half jaar geleden.

“Een half jaar, hè. Heeft ze me niets van gezegd.”

“Huh, nu je het zegt. Dat is wel opvallend, ja. Normaal gesproken deelde ze toch vrijwel alles met je.”

“Kennelijk niet alles,” zei ik enigszins beduusd,”maar het verklaart wel een en ander.”

“Behalve dat ze me heeft verteld dat ze een nieuwe danspartner had, heeft ze er tegen mij ook niet meer over gezegd. Ze was zeker in díe periode erg gesloten en later was het voor mij niet zo’n belangrijk onderwerp dat ik er nog tegen haar over begon. Je zou er anders nog eens bij haar over kunnen beginnen,” suggereerde Nannie.

“Ik denk niet dat dat zin heeft en het gaat me ook niet aan. Dit is haar keuze. Ik hoop alleen dat het bij dansen blijft. Die Charrel vertrouw ik niet zo.”

“Ja, daar zeg je wat, ik ben ook geen fan van hem. Maar genoeg hierover, vertel eens hoe het met je is en hoe het met je examenvoorbereiding gaat!”

We keuvelden wat over elkaars bezigheden en over hoe het met hen ging.

Hoewel Dré nog wel steeds erg verdrietig was, leek hij steeds beter met het verlies van ouders om te gaan. Er waren dagen dat hij weer dezelfde spring-in-‘t-veld was als voor het ongeluk.

Josie was erg veranderd na het ongeluk, therapie had wel iets geholpen maar het leek wel alsof ze iets te verbergen had, ze deed vaak heimelijk dingen hoewel ze nu wel minder gesloten was dan een paar maanden na het ongeluk. Niet dat dat voor problemen zorgde, maar als je zo op jezelf teruggeworpen bent, is het wel fijn om wat closer met elkaar te zijn. Helaas was dat niet altijd het geval.

Nannie had gesolliciteerd als stewardess bij Martinair en was aangenomen. Ze zou in augustus met de opleiding beginnen en hopelijk na enkele maanden al haar eerste vlucht kunnen maken. De brief die ik de week ervoor had gebracht was de bevestiging dat ze was aangenomen.

“Gefelicteerd!”, zei ik en gaf haar een paar zoenen, “wat fijn voor je! Hebben jullie al bepaald hoe dat dan met Dré-tje zal gaan. Josie gaat immers volgend jaar ook studeren, ik dacht in Amsterdam en als jij nu gaat vliegen, wie zorgt er dan voor Dré?” vroeg ik.

“Daar hebben we het met de voogd over gehad, onze tante Hildegard, de zus van mijn moeder die in Rotterdam woont, en die neemt hem in huis. Hij is verzot op haar, en dat is wederzijds, dus dat komt wel goed. Het enige dat hij zei te zullen missen hier in de straat, is het voetballen met jou, Mudjikan!”

“Wel, ik ben toevallig voorlopig aangenomen aan de NEH in Rotterdam en als ik slaag met de juiste punten ga ik daar de komende vijf jaar studeren. Dus wie weet kan ik ons wekelijkse voetbalpartijtje met Dré daar voortzetten. Ik zal alleen nog een studentenkamer moeten zien te vinden, maar dat is nu nog niet aan de orde. Eerst slagen!”

“Goh, dat zou wel heel fijn zijn. Dré zou dan toch een bekend gezicht in de buurt hebben. Trouwens tante Hildegard is de jongste zus van mijn moeder, ik geloof dat ze eind dertig is, en woont alleen in een groot huis. Ik zou eens kunnen vragen of ze nog een kamertje over heeft. Wat vind je daarvan?”

“Dat… zou me wel goed uitkomen, denk ik,” zei ik, “het is in ieder geval een ding minder waar ik achter aan zou moeten. Als de huur niet al te hoog is, lijkt het me wel wat.”

“Ik zal haar er eens over vragen en laat het je weten, goed?”

“Ja, fijn. Alvast bedankt!”

“We blijven dan ook niet meer hier in de straat wonen,” vervolgde ze haar verhaal, “Begin augustus vertrekken we.”

“Jullie zullen gemist worden hier in de straat,” zei ik,”maar, uh, Dré gaat naar Rotterdam, Josie naar Amsterdam en waar ga jij dan heen?”

“Gedurende mijn opleiding heb ik een kamer in Amstelveen vlak bij de Hostess School op Schiphol en daarna zal ook ik eerst nog bij tante Hildegard een kamer aanhouden totdat ik helemaal op mezelf ga wonen.”

“Nou, wie weet dat we elkaar dan nog bij je tante tegenkomen, als het allemaal meezit! Het was in ieder geval fijn om weer eens bij te kletsen, Nannie. Maar ik moet weer aan de gang met de studie,” zei ik en maakte aanstalten om te vertrekken.

Ze stond op, liep naar me toe en legde haar hand om mijn wang als, zoals ik toen dacht, een teken van genegenheid en zei: “Weet je, Mudjikan, ik heb het altijd jammer gevonden dat wij niet meer tijd hadden om samen op te trekken. Maar wie weet hebben we daar in de toekomst meer de gelegenheid voor,” en kuste me zachtjes op mijn mond.

“Ja,… dat lijkt me fijn,” zei ik en zoende haar, wat ik nog niet eerder gedaan had, wat langer terug op haar mond, “en laat me alsjeblief weten of je tante het ziet zitten met me, okay?”

“Dat zal ik doen,” antwoordde ze en hield me even aan mijn elleboog vast wat me een zeker gevoel van intimiteit gaf.

Ik nam afscheid en verliet het huis terwijl het een beetje duizelde in mijn hoofd, ‘Josie met Charrel, die eikel??? En heeft Nannie net met me geflirt? En ze gaan over een paar maanden verhuizen? En ik kan eventueel bij hun tante inwonen? Ik had die tante Hildegard wel eens gezien en, wauw, die mocht er ook wel zijn. Schoonheid lijkt bij hen een familietrekje te zijn.’

Het was te laat om nog naar Willie te gaan om met het engels door te gaan, maar we hadden al zoveel vorderingen gemaakt dat ik er een goed gevoel bij had gekregen. De laatste paar onderwerpen deed ik in mijn eentje want die waren niet zo moeilijk.

Rond elf uur was ik klaar met mijn engels, maar was nog niet zo moe. In mijn onderbewustzijn moet ik nog steeds bezig geweest zijn met wat eerder die avond was voorgevallen, want zo gauw ik mijn boeken opzij legde, gingen mijn gedachten terug naar mijn gesprek met Nannie.

Ik ging naar mijn zolderkamer om wat muziek te beluisteren en zodoende wat te ontspannen. Pink Floyd’s Atom Heart Mother leek me wel een goede keuze om te trachten mijn gedachten te verzetten. Behalve een klein lampje in de hoek van de kamer was de rest van mijn lichten uit en zette ik de muziek aan.

Mijn gedachten gingen al snel alle kanten op.

Mijn contact met Josie, wat we samen hadden gedaan de afgelopen jaren, ons gezamenlijke seksuele ontwaken, het ongeluk van hun ouders en het effect dat het had op onze relatie en dus onze vriendschap. En nu haar band met Charrel! Onbegrijpelijk.

De meer dan vriendschappelijke band die ik nu had met Eline èn Willie, de perfecte samenwerking tijdens de voorbereiding op het eindexamen, onze gezamenlijke ontdekkingsreis naar de seksuele geneugten van het leven die nog lang niet voorbij was. Het was een fantastische ervaring die ik nooit had willen missen.

En nu de flirt van Nannie. Hoe kon ze überhaupt in mij geïnteresseerd zijn? Ze was zeker drie jaar ouder dan ik! Ik heb haar altijd als een abstractie, een quasi seksloos wezen beschouwd dat, vooral vanwege haar unieke schoonheid, buiten mijn bereik zou blijven. En nu, nu had ze onmiskenbaar laten weten interesse te hebben in mij, nota bene in mij!