Ja, als je haar zou zien, zou je nooit gelijk kunnen raden wat zich allemaal afspeelde. Mooi, maar mokkend door het leven. Gewoon niet helemaal happy met hoe alles ging nu. Zoals velen van haar leeftijd. Nog maar zeventien. Net. En net een mbo-4 opleiding begonnen. En dat ging maar net. Eigenlijk net niet. Daar mokte ze over. Onder anderen. Vooral op school.

Maar ook over haar vriendje, Jordy. Hij en Manon, zo heet onze heldin, waren al zeker drie jaar samen. Haar eerste serieuze relatie en haar eerste. Maar ook dat liep een beetje af te lopen. Ze zagen elkaar minder vaak; afspreken leek steeds moelijker te worden en de zin leek er gewoon niet meer te zijn. Toch bleef ze overtuigd van hem te houden en dat het heus wel goed ging komen, terwijl ze eigenlijk wel beter wist. Het vertrouwen was er niet meer, en dan wordt het lastig. Vriendinnen, thuis en op school, hadden haar al gewaarschuwd voor het verloop. Maar iets zomaar opgeven, lag niet in haar aard.

Waar ze het ook moeilijk mee had, waren de jongens die haar ook wilden, maar zij niet wilde. Ze was lief. Vaak te lief. Afwijzen kon ze niet, en zonder dat ze het zo bedoelde, hield ze zeker een aantal jongens aan het lijntje, die allemaal veel meer in haar zagen dan ze zelf deed. Die jongens waren wel lief voor haar. Nog wel. En die jongens vonden haar wel knap. Van die jongens kreeg ze wat ze met Jordy mistte. Meer wilde ze ook niet van ze. Terwijl die jongens haar zowat aanbaden. Eentje op school, eentje thuis, en eentje die ze via via kende. Ze hield er drie aan het lijntje, en dat wist ze. Dat vond ze erg omdat ze het niet wilde stoppen. Zo kwam ze op dat gebied dus niks tekort, al was het zeker niet hoe ze het wilde. Maar het ging. Zo zat ze zichzelf behoorlijk dwars met zichzelf.

Dan ging het thuis ook niet altijd even lekker. Haar vrienden daar uit de buurt zag ze ook minder, en dat leidde wel eens tot spanningen. Vaak omdat als ze elkaar zagen, ze ging stappen of ergens zaten te blowen. En was niemand nog rationeel. Zoals ze vroeger gingen buitenspelen, kon ze zich niet meer voorstellen. Alles was veranderd. Enige inhoud leek nog ver te zoeken, tegenwoordig, terwijl ze daar wel naar verlangde. Ze was een puber en veranderingen zaten haar te vaak dwars. Zo ook haar broer waar ze vaker ruzie mee had, dan haar lief was. Dat was vroeger ook wel anders. Bij haar ouders hoefde ze het ook niet te zoeken. Die hadden een eigen winkel en waren daar veel te druk mee. Die vonden het natuurlijk ook niet leuk dat ze zich elk weekend zeker twee avonden klem zoop. En dan wisten ze nog niet eens van het blowen. Thuis was het dus ook lastig, en kon ze mokken.

In haar vrije tijd kon ze moeilijk alleen zijn, onzeker als ze was. Ze ging ook liever leuke dingen doen, dan bijvoorbeeld huiswerken of gewoon werken. Ze had wel een baantje. Achter de kassa bij de super, maar dat vond ze eigenlijk niks. Daar ging ze het nooit lang volhouden. Wat ze wel leuk vond, en waar ze altijd vrolijk van werd, was paardrijden. Ze had geen eigen paard, maar op de manage zorgde ze voor die van anderen, en reed ze veel. Sportief was ze verder absoluut niet. Maar van paardrijden kan je ook een mooi lichaam krijgen. Zij had dat zeker.

Mokkend door het leven. Dat kon toch niet alles zijn? Onze heldin was eerder de antiheld. Maar wat zij niet wist, was dat dit leven niet het einde was. Het moest eigenlijk nog beginnen.

Wat velen in eerste instantie opviel, was haar uiterlijk. Dat viel mij natuurlijk ook meteen op, al was ik zelf bijna vier jaar ouder. Ik kon er niet aan ontkomen. Ik was één van die jongens waar ze lief tegen deed. Ik hing aan een lijntje. Gelokt door haar svhoonheid, gevangen door hoe lied ze was, hoe zorgzaam en hoe ze zichzelf altijd op de tweede plek wist te zetten. Lieve, groene ogen, een paar kleine sproetjes rond de neus, prachtig lang haar, en een hele lieve lach. Ik maakte haar graag aan het lachen. En stiekem fantaseerde ik dan over se rest van haar. Ze was niet perse lang, maar had mooie lange benen en een hele platte buik zonder grote borsten, zodat ze wel lang leek. Ik vond haar een bijzondere verschijning met een bijzonder karakter. Ik dacht lang een grote rol te spelen, maar kwam er uiteindelijk achter dat mijn rol vrijwel te verwaarlozen viel, in dat leven wat voor haar eigenlijk nog moest beginnen.

Maar genoeg over mij. Nu laat ik het aan haar, en de verhalen die ze met mij heeft gedeeld, hoe bijzonder die ook waren...