Toen Jasmijn die donderdagmiddag was thuisgekomen van haar avontuur, had ze de rest van de middag en de avond besteed aan het verwerken van haar nieuwe ervaringen, wat hoofdzakelijk was gebeurd door zichzelf meerdere malen tot een hoogtepunt te vingeren, op een manier zoals daarvoor nog niet was gebeurd: ze verkeerde in een soort permanente staat van opwinding, die pas ergens halverwege de vorige dag (iets) begon af te nemen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze nu opnieuw onderweg is naar het bewuste café. Het is vandaag echter niet donderdag-, maar zaterdagmiddag. Op die manier hoopt Jasmijn dat ze het glory hole 'in actie' kan zien: op zaterdag is de kans dat er iemand in het hokje kruipt natuurlijk veel groter. Ze hoopt daarnaast vurig dat ze geen bekenden tegenkomt...

Als ze het café binnenloopt, is de plek waar ze de vorige keer heeft gezeten bezet. Gelukkig is ernaast nog een tafeltje vrij, een plek die een vergelijkbaar uitzicht over de gehele ruimte biedt. Ze bestelt een glas witte wijn aan de bar en loopt erheen. Ze gaat zitten en gebruikt, net als de vorige keer, haar telefoon als dekmantel.

Na ongeveer een uur zo onopvallend mogelijk acht te hebben geslagen op de ingang van de toiletten - en op eventuele rode hoofden bij degenen die er weer uit kwamen - lijken er (wederom) geen ondeugende dingen te gebeuren in het eerste hokje van de mannentoiletten, hoewel het nu inderdaad beduidend drukker in het café is dan de vorige keer. Ze heeft in elk geval nog geen mannen gezien die veel langer dan normaal op het toilet waren, om van een dame die zich in het hokje ophoudt (en die dus veel langer dan gebruikelijk weg is) nog maar te zwijgen. Dat doet haar besluiten om opnieuw zelf te gaan kijken, maar dat kan door de drukte nog wel eens een probleem worden... Geduldig wacht ze aan haar tafeltje op een kans om het hokje binnen te gaan.

Na een minuut of tien lijkt die kans zich voor te doen: één van de drie mannen die zich in het toilet begeven komt terug en de andere twee zijn pas net een halve minuut binnen. Jasmijn drinkt vlug de laatste slok uit haar inmiddels derde glas wijn, staat op en begeeft zich naar de ingang van de toiletten. Op dat moment ziet ze vanuit haar ooghoek een man in dezelfde richting gaan.
Geen paniek, denkt ze. Gewoon doen of je een berichtje krijgt.
Het lijkt inderdaad te werken: ze pakt haar telefoon, doet alsof ze erop leest en laat de man voorbijlopen. Met haar mobiel nog in haar hand volgt ze hem, op ongeveer drie meter afstand. Precies als ze op het punt komt waar je moet kiezen tussen de dames- en de heren-wc's, hoort ze de deur dichtvallen. Zonder nog achterom te kijken of iemand haar ziet, loopt ze het gangetje naar het gordijn door. Ze schuift het open en begeeft zich door de deur erachter. Er zit inderdaad niemand.

Ditmaal wil Jasmijn haar 'onderzoek' wat verder doorzetten. Ze schuift het gordijn terug, sluit de deur en draait hem op slot. Met het schijnsel van het scherm van haar mobiel verlicht ze de verschillende kanten van het kamertje. Ze ziet nu dat er aan de kant tegenover de deur een soort uitsparing in de bovenste helft van de muur zit, waardoor er een randje is ontstaan. Jasmijn zet haar tas op de grond en gaat op het randje zitten. Ze wacht en luistert of ze iets van geluid uit de aangrenzende ruimte kan horen, maar het enige geluid dat door de muur dringt, is dat van de handdroger. Het scherm van haar telefoon schakelt zichzelf uit, waardoor ze plots in het pikdonker zit. Ze schakelt het weer in en zet de zaklamp aan. Daarna zet ze haar telefoon op het randje en tegen de muur, zodat ze hem niet hoeft vast te houden. Onwillekeurig legt ze haar handen in haar schoot, waardoor er direct een siddering van genot door haar hele lijf gaat. De hele situatie windt haar blijkbaar nog veel meer op dan ze al dacht! Ze legt haar linkerhand tussen haar benen en voelt, door de stof van haar onderbroek en die van haar spijkerbroek heen, de warmte die haar lichaam daar afgeeft. Jasmijn twijfelt even. Zal ze...? Durft ze dat, hier? In dit hok? Ze kan het in feite niet laten.
Heel eventjes maar, denkt ze.
Zo stil als ze kan maakt ze haar riem, haar knoop en haar gulp los. Het voelt als een ware bevrijding. Voorzichtig legt ze haar hand op de stof van haar onderbroek, die, zoals ze al verwachtte, drijfnat is. Langzaam beweegt ze haar vingers op en neer over de stof, waarbij er een stroom van tintelingen door haar onderbuik en vervolgens door de rest van haar lichaam gaat. Ze voelt hoe haar ademhaling zwaarder wordt en hoe hij versneld. Ze sluit haar ogen, haar vingers nog altijd over de stof van haar slipje wrijvend. Stukje bij beetje gaan de vingers sneller. Ze merkt niet meer hoe ze steeds sneller en heviger begint te hijgen, hoe ze onwillekeurig haar billen naar voren schuift of hoe haar bekken langzaam begint mee te bewegen op het ritme van haar vingers. Pas als de eerste kreun komt, schrikt ze op uit haar beleving. Ze trekt snel haar hand terug en slaat de andere voor haar mond.
Niemand mag weten dat ik hier zit!

Geschrokken gaat ze weer rechtop zitten, het is niet de bedoeling dat iemand erachter komt wat ik hier doe, denkt ze bij zichzelf.
Nóg niet, hoort ze zichzelf daar achteraan denken, waarop ze een glimlach niet kan onderdrukken.

Aan de andere kant, deze ruimte lijkt behoorlijk geluiddicht te zijn: ze hoort nauwelijks geluiden van de wc's en zelfs helemaal niks uit het café, waar het nu toch aardig rumoerig moet zijn. Nog altijd opgewonden beweegt ze haar linkerhand weer omlaag, tussen haar benen. Ze laat hem nu direct ín haar slipje zakken, waardoor ze de donzige haartjes en het zachte vlees van haar poesje voelt. Ze begint meteen weer te kreunen, maar dat neemt ze dit keer voor lief. Met haar middelvinger dringt ze zachtjes naar binnen. Haar vrije rechterhand gaat naar haar borst, waardoor ze onderuit moet zakken om op het smalle randje te kunnen blijven zitten, half steunend op één elleboog. Langzaam beweegt ze haar middelvinger over haar opening. Op en neer. Op en neer. Steeds sneller. Op en neer. Af en toe laat ze hem even iets verder naar binnen verdwijnen als ze beneden is. Haar gekreun is nu niet zacht meer te noemen, maar ze vertrouwt op de dikke muren en de zware deur van de kamer waar ze in zit. Ze voelt hoe het almaar warmer en natter tussen haar benen wordt. Haar rechterhand omklemt haar borst stevig en knijpt erin. De tintelingen worden heviger en heviger. Op dat moment brengt Jasmijn een ronduit luide, harde kreun voort, die je bijna een schreeuw zou kunnen noemen. Dat zorgt ervoor dat ze (opnieuw) wakker schrikt uit haar genot.

Nog na hijgend zit ze onderuitgezakt op het randje. Het voelt alsof haar hele lichaam verlamd is. Verlamd van genot.
Je moet nog wel een béétje oppassen, spreekt ze zichzelf vermanend toe.
Hoewel deze gedachte gek klinkt in de ruimte en de situatie waarin ze zich bevindt, wil ze zich er toch aan houden. Ze neemt zich voor om weg te gaan, maar moet eerst nog even bijkomen. Ze trekt haar onderbroek recht en ritst haar broek dicht - alsof iemand haar hier anders kan zien - en strekt haar benen languit uit over de vloer.

Op dat moment hoort ze het toilet direct naast het kamertje luid en duidelijk doorspoelen. Jasmijn verstijft.
Er was toch steeds niets te horen?!
Muisstil blijft ze zitten wachten.
Het zal toch niet dat iemand me daarnet gehóórd heeft, denkt ze semi-angstig bij zichzelf.
Ze wacht tot ze het deurtje van het toilet hoort gaan, maar het geluid blijft uit. Dat kan twee dingen betekenen: óf er dringt toch niet zo veel geluid door als ze zo-even geschrokken dacht, óf er zit aan de andere kant van de muur iemand die haar heeft gehoord en nu wacht of er nog meer komt.

Wordt vervolgd.