In 2021 plaatste ik in de weken voor Kerstmis een aantal verhalen over liefdeskoppels. Dit jaar heb ik er weer wat geschreven, want ‘love is all around’ en we kunnen wel wat liefde en romantiek gebruiken in deze tijd, toch?
Dit Kerstverhaal is zelfstandig te lezen, in deel zes vormt het samen met de eerste vijf een klein mozaïek.



Samen met allerlei andere sneeuwliefhebbers sta ik in Utrecht op een tochtig perron te wachten op de nachttrein naar Oostenrijk . Het is vrijdagavond, drie dagen voor Kerstmis en het is knetterkoud. Eigenlijk hadden we hier met zijn tweeën zullen staan, want eindelijk had ik mijn vriendin Ellen zo ver dat ze eens mee zou gaan snowboarden. Ik hoopte haar zo te kunnen laten zien hoe fijn en mooi dat is als je door de nog ongerepte tiefschnee zoeft. Maar ze is dus afgehaakt.

Al vanaf dat we vorig jaar gingen samenwonen heb ik haar bewerkt mee te gaan en dit jaar was het dus zo ver, samen naar mijn geliefde Kitzbühel. Maar een maand of drie geleden maakte ze het uit, ik had nog maar net voor ons beiden geboekt. Dat ze het toch niet zo zag zitten en dat we sowieso te weinig gemeen hadden en dat onze wegen maar beter weer uit elkaar konden gaan. In het begin vond ik het goed klote, vooral omdat ze al weer snel een ander vriendje had, een die volgens haar beter bij haar paste. Een kákker, zo noemde ik hem in het begin, maar in mijn hart wist ik ook wel dat we niet goed matchten. Ellen die haar leven tot in de puntjes vooruit regelde en alles wilde plannen, terwijl het voor mij meer komt zoals het komt…

Ik ben nu tweeëntwintig, al sinds ik zestien ben ga ik rond deze tijd ieder jaar met deze trein naar mijn oudste nichtje Emily. Zij trouwde met een Oostenrijker, Tobias en ze wonen in Kitzbühel, waar ze op de top van de Hahnenkamm een Berghütte runnen. Op de zolder daarvan hebben ze een klein appartementje gemaakt waar ze in het begin zelf woonden en daar trek ik ieder jaar in.

Rond Kerst en oud en nieuw is het in de Hut superdruk en ik help Emily en Tobias dan een week of drie. Omdat zij beneden in het centrum wonen en nog kleine kinderen hebben, doen een vrouw in de keuken en ik in de bediening de ochtendshift van vroege skiërs die er aanleggen voor meestal een ontbijtje. Zodra zij vervolgens tegen het middaguur arriveren kan ik er ook op uitgaan, snowboarden, ik ben er gek op. Afgelopen jaar ben ik niet geweest omdat ik Ellen niet mee kreeg en nu verheug ik me er dus op dat ik m’n nichtje en d’r man weer ga ontmoeten, maar het méest nog dat ik me zoals andere jaren weer lekker kan gaan uitleven in de sneeuw van Kitzbühel.

Pure opluchting

De reis kon niet geannuleerd worden want ‘n ‘break-up’ is geen geldige reden, zei de mevrouw van de reisverzekering, wat ik wel snap, want dan kunnen ze bezig blijven. Dus nam Ellen haar verlies en besloot ik toch te gaan. En hier sta ik dan in mijn uppie weg te vriezen en voel ik me toch best wel weer een beetje sneu en alleen, ik ben daarom blij als ik in de verte eindelijk de trein de bocht om zie komen. Hij lijkt eindeloos lang en als hij met een hoop kabaal van de remmen tot stilstand is gekomen blijkt dat de ieder jaar tot een skihut omgebouwde dancewagon pal voor mijn neus is komen te staan. De beats staan zo hard dat ze door de wand naar buiten weten te dreunen en blijkbaar is het feest al in volle gang want dit deel van de trein staat gewoon op zijn wielen de deinen. Ik word er meteen weer een beetje blij van en kan niet wachten om me in het feestgedruis te storten.

Eigenlijk kan je zeggen dat er twee soorten mensen meegaan met deze trein. De eerste groep bestaat uit vaak gesettelde koppels of gezinnen, die comfortabel willen reizen en in het rustige voorste deel een couchette of zelfs eigen coupé hebben genomen. Daar is ook de restauratie waar ze in redelijke rust een hapje of een drankje kunnen doen. En dan zijn er de jongeren, voor wie hier en nu het feest begint. Voor hen zijn er in de tweede helft van de trein de bar en de skihut en in de achterste wagons zijn er stoelen die in principe wel op naam zijn maar waar bijna niemand zich aan houdt omdat er altijd meer mensen meegaan dan er zitplaatsen zijn.

Dit jaar reis ik luxe in het voorste deel. Altijd had ik genoeg aan zo’n stoel, omdat ik toch de meeste tijd op de dansvloer sta. Maar nu hadden we dus een complete coupé met bedden alleen voor onszelf gehuurd, omdat Ellen er niet aan moest denken ‘samen met vreemde stinkende en snurkende mensen in een klein hokje met zes stapelbedden geperst te worden’. Gelukkig betaalde zij die coupé, omdat zij van ons tweeën de grootverdiener was, maar nu zit ik daar dus aan vast.

Een beetje chagrijnig dat ik blijkbaar zo’n beetje helemaal voorin moet zijn ploeter ik tussen alle zenuwachtig instappende mensen door met mijn onhandig grote board en rugzak naar voren. Als ik in de op een na voorste wagon mijn coupé heb gevonden kwak ik mijn boeltje en overkleding naar binnen, draai de deur op slot en ren terwijl de trein gelukkig nog steeds stil staat buitenlangs terug naar de Skihut.

Het is er warm, stampvol, de muziek staat snoeihard en wie er niet danst staat met een drankje in de hand te kwaken met anderen om boven het lawaai uit te komen, kortom, het is er heerlijk! Meteen merk ik hoe ik dit gemist heb, hoe mijn leven met Ellen langzaam maar zeker steeds meer door haar werd beheerst, waarin onverwacht uitgaan of feesten minder en minder voorkwamen. Voor het eerst voel ik me écht opgelucht dat ik weer single ben, alsof ik mijn leven terugkreeg en kan zijn wie ik ben, zoals te wijde en versleten skaterkleren dragen als ik dat wil of mijn lange haren in de war rommelen als ik daar zin in heb.

Om dat te vieren baan ik me eerst maar eens weg naar de bar in de aangrenzende wagon, om een paar drankjes naar binnen te werken. Ik kan wel wat alcohol gebruiken om me te ontspannen en misschien dat ik daarna een feestpilletje neem, ik zie nog wel.

Ik bestel bij het meisje van dienst een stevige gin-tonic en terwijl ik die aan de bar genietend sta op te drinken zie ik dat dat meisje er best wel mag zijn. Op het naambordje dat ze op haar bloesje draagt lees ik dat ze Katarina Gruber heet en als ik nog een gin-tonic bestel vraag ik ‘Östenreichisch?’ Met een klein lachje reageert ze: ‘Met zo’n achternaam? Kan niet anders, hè?’ Ik stel me dan ook voor en als ik haar vertel dat ik in dezelfde plaats in een Berghütte op de Hahnenkamm ga werken reageert ze: ‘ohw, toeval, mijn oom runt daar hotel ‘Kaiserhof’, vlak bij de kabelbaan er naartoe. Met Kerst hebben we daar onze familiereünie.’

Zo zeg, de wereld is weer klein, mijn nicht Emily woont daar zo wat tegenaan. Ik zou nog wel even met Katarina verder willen kletsen, maar ze heeft het druk en ik zoek daarom niet ver van de bar een rustig hoekje om mijn tweede drankje relaxed naar binnen te werken. Ik voel hoe ik langzaam maar zeker in de sfeer kom en genietend sta ik een tijdje het gedoe van iedereen om me heen te bekijken. Tegen de tijd dat mijn glas leeg is raak ik wel aan actie toe en ga dan op weg naar de dancefloor.

All night long

Niet ver van de DJ-boot vind ik een kwart vierkante meter om mee te gaan moven op de beats. Mooie meid trouwens, die DJ, hoewel ik meestal meer op meisjes met donkere haren val kan ik deze meid met haar groene ogen en roodbruine krullenbos wel waarderen. Ze staat er in haar sexy rooie Kerstjurkje übercool haar plaatjes te draaien.

Ik kan het dus niet laten, mijn oude reflexen komen meteen weer in actie, ik ga een beetje voor haar neus m’n moves showen. Op een gegeven moment probeer ik contact te maken, ik hoor dat haar aankondigingen steeds in het Engels zijn en vraag ‘English?’, waarop ze eerst met haar ogen draait en dan ja knikt. Tja, je kan niet altijd ‘n even intelligente binnenkomer hebben. Als ik me daarna voorstel kan er nog net af dat ze Pippa heet, maar verder is ze niet erg toeschietelijk. Ik houd het nog even vol voor haar neus maar al met al komt er geen schot in, nou ja, dan maar niet dus. Als op een gegeven moment de trein even stopt zie ik aan de plaatsnaam dat we al in Duitsland zijn en ik maak van de gelegenheid gebruik om me terug te dringen naar de bar, het is tijd voor wat biertjes en een feestpilletje.

Daar loop ik tegen een paar jongens op, aan hun kleding en lange haar te zien ook duidelijk skaters. Bram en Max heten ze en het blijkt dat ze net als ik al vaker in Kitzbühel zijn geweest, waarna we aan de praat raken over de beste sneeuwgebieden met tiefschnee daar. Op een gegeven moment wil ik ze een biertje aanbieden en bestel die met een knipoogje bij de nog steeds drukke Katarina, die me bij het afrekenen een lief knipoogje teruggeeft.

Die jongens zijn leuke gasten en als we uitgepraat zijn wisselen we telefoonnummers uit om eens samen te gaan boarden. Daarna scoor ik nog twee biertjes voor mezelf en wurm ik me terug naar het rustige hoekje waar ik eerder stond, even bijkomen.

Maar dat verloopt helaas niet helemaal goed, bijna als ik er ben ga ik op iemands voet staan en klinkt het ‘Au, klootzak!’ Ik schrik ervan en kan nog maar net mijn biertjes in balans houden, terwijl ik kijk wie daar zo uit d’r plaat gaat. Ohw, ‘mijn hoekje’ is in bezit genomen door een tenger meisje dat op de grond zit, ze draagt een zwart jack en een wijde camouflagebroek en heeft ook nog eens een donker mutsje tot over d’r oren getrokken, geen wonder dat ik haar over het hoofd zag. Vanonder die best wel sexy muts kijken mij de vurigste ogen aan die ik ooit zag. ‘Je breekt zowat mijn voet, idioot’ is haar volgende tekst en ik kan niks anders bedenken dan een beetje suffig grijnzend sorry te mompelen en haar in een reflex een biertje aan te bieden, wat ze tot mijn verbazing ook nog aanneemt. Een meisje dat bier drinkt, dat ben ik sinds Ellen ook al niet meer gewend…

Ik laat me naast haar op de grond zakken en omdat er weinig plek is zitten we dij aan dij. Dan kijk ik haar aan en zeg: ‘sorry meisje, mijn moeder zegt ook altijd dat ik zo kan klunzen. Ik ben trouwens Willem, aangenaam.’ Weird om te zien hoe haar ogen in een fractie van een seconde veranderen van boos in afwerend. Dan: ‘dender jij altíjd zo iemands leven binnen?’ Ik doe of ik even nadenk en zeg dan ‘ehm… ja, eigenlijk wel, ik doe maar zo’n beetje wat er in me opkomt, meestal.’ Mooi, ze draait bij, ik hoor een giecheltje. Maar verder geeft ze geen sjoege, ze stelt zich niet voor. Nou ja, dan niet toch?

Leuk meisje trouwens, jaartje of achttien schat ik zo, mijn type wel, tenger dus, lange donkerbruine haren, kooltjes van ogen, mooie rooie lippen met in de onderste een ringetje, net als ik draagt ze wijde skate-kleren en heel belangrijk, ze is niet groot want dat ben ik zelf ook niet. Maar dan haal ik blijkbaar weer iets stoms uit want als ik dan zeg ‘schoonheid, ik wou net een feestpilletje nemen, wil je er ook een?’ drukt ze me haar lege glas in de hand, springt omhoog, kijkt me met tranen in haar ogen aan en is dan weg. Nou, echt, hier snap ik niks van, wat deed ik nou fout. Het zit niet helemaal mee met de dames vanavond, misschien ben ik het wel verleerd. Nou ja, hup, pilletje erin en dansen geblazen. Ik koop bij Anna nog een vers biertje, weet weer een plekje in de skihut te vinden en ga in mijn uppie lekker los op de muziek.

Livvy’s verdriet

Op een gegeven moment moet ik pissen en loop naar het in- en uitstaphalletje achter de skihut, daar is ook een groepje toiletten. Even later staat toevallig Bram, een van die twee jongens uit de bar achter mij. Terwijl we wachtend in de rij wat kletsen valt me op dat hij een oogje lijkt te hebben op een meisje dat in de andere rij voor de dames-wc’s wacht, want steeds als ik wat tegen hem zeg lijkt hij meer bezig te zijn met haar dan met mij. Nou, ik snap het wel, leuk meisje met haar blonde krullen en blauwe ogen en aan haar reacties te zien vindt ze hem ook wel leuk, af en toe zie ik haar ook echt naar hém kijken. Net als ze elkaar zo een keer aankijken zeg ik wat tegen hem en voelt hij zich betrapt door mij, als ik hem dan een knipoogje geef krijgt hij een kop als een boei.

Als ik terugkom uit het toilet zie ik ineens weer dat bitchy en huilerige meisje van een uurtje terug. Ze zit op de grond in de lawaaierige overloop naar de volgende wagon, haar hoofd en armen steunend op haar opgetrokken benen terwijl ze van onder dat sexy mutsje iedereen een beetje bozig bekijkt. Volgens mij heeft ze het vervelendste en koudste deel van de trein uitgekozen om neer te strijken. Ik kan het niet laten, ze trekt me aan, ik probeer het nog eens en ga voor haar op mijn hurken zitten: ‘volgens mij heb jij het heel koud hier schoonheid, heb je geen stoel of zo?’ Opnieuw zie ik hoe haar de tranen in de ogen springen en geen idee waar dat steeds vandaan komt, maar ik laat me nu niet meer afschrikken. Als ik aandring komt het eruit: ‘er is iemand anders op mijn plek gaan zitten die ook haar eigen stoel kwijt was, alles hier is ramvol.’

Dan trek ik haar of ze nou wil of niet omhoog en zeg: ‘kom op meid, hier word je ziek. Ik heb als je wil een plek voor je in mijn coupé, ruimte genoeg daar, maar eerst gaan we dansen, je moet warm worden.’ En yés, ze gaat mee. we laten haar rugzak bij de ingang naar de skihut staan en eenmaal binnen move ik haar naar het midden van de dancefloor zodat ze geen kant meer op kan en begin dan te bewegen. Eerst blijft ze als een stokstaartje staan maar op een gegeven moment komt ze gelukkig ook een beetje los en niet veel later staat ze te hupsen alsof ze nooit anders doet. Als ze het warm krijgt gaan haar mutsje af en haar jack uit, ik pak beiden uit haar handen, leg ze snel op haar rugzak en ga dan weer met haar los.

Ze is écht heel leuk om te zien, helemaal nu ze haar mutsje heeft afgedaan, ze danst meestal met haar lange donkerbruine haren voor haar bijna zwarte ogen, maar af en toe zwiert ze die ineens achterover en per keer kijkt ze me liever aan, maar toch steeds ook alsof de tranen nog heel dicht onder de oppervlakte zitten.

‘Hoe heet je?’ vraag ik op een gegeven moment. ‘Livvy’. Hmm, Livvy, leuk, daar kan ik héel goed mee leven. Als na een tijdje haar trui uitgaat en er dan een rood topje tevoorschijn komt waarin haar tietjes overduidelijk zonder beha op de maat van de muziek mee-wiebelen ben ik helemaal verkocht. Echt alles maar dan ook álles aan dit meisje klopt en sinds lang voel ik hoe de vlinders in mijn buik uit hun winterslaap kruipen. Als ze vervolgens ook een pilletje neemt dansen we eindeloos door en heel grappig is dat ik op een gegeven moment oogcontact krijg met de mooie roodharige DJ, die grijnzend haar duim opsteekt.

Het is al bijna middernacht als ik zie dat Livvy moe wordt en ik vind het geloof ik ook wel even mooi geweest. Wat trouwens voor meer mensen op lijkt te gaan want het dansvloertje loopt al aardig leeg, volgens mij gaan ze hier ook zo sluiten. Nou, prima, we zijn allebei redelijk dizzy van de drank en de pilletjes en het dansen en we zijn wel toe aan onze rust, over een uur of zes komen we al aan en een beetje slaap kan dus geen kwaad. ‘Ga je mee naar mijn coupé?’ vraag ik Livvy. Als ik zie dat ze aarzelt zeg ik met een half lachje ‘om te slapen hoor…, als je verder niks wilt zal ik echt van je afblijven.’ Dat trekt haar over de streep en nadat we haar rugzak, jack, trui en mutsje hebben opgehaald banen we ons samen een weg naar het voorste deel van de trein. Maar niet nadat ik Pippa nog even gedag heb gezwaaid, wat ze dit keer enthousiast beantwoordt. En het barmeisje Katarina wens ik nog even een goede nacht.

Als ik mijn coupé open blijkt tot mijn verrassing dat de zitbanken voor het grootste deel zijn omgetoverd tot een breed bed. Meteen ook komt er een steward in een wit jasje op me af en vraagt: ‘zo in orde meneer?’ Ik kijk Livvy aan en als ze dan een beetje verlegen knikt zeg ik: ‘ja, fijn, dank u wel!’ Zodra we binnen zijn en ik de deur sluit zeg ik: ‘sorry Livvy, dit wist ik niet. Ik zou hier eigenlijk met mijn vriendin zijn en de man ging er natuurlijk vanuit dat we samen wilden slapen.’ Ik zie dat Lizzy van dat ‘vriendin’ schrikt en reageer snel: ‘ohw, don’t worry, het is uit hoor tussen ons, maar toen hadden we dit al geboekt.’ Dat stelt haar gerust en terwijl ik haar met haar rug naar mij toe wat zie rommelen bij het mini-wastafeltje kleed ik me snel uit en zonder er goed bij stil te staan duik ik zoals altijd in alleen mijn nachtboxer onder het dek.

Liefst zou ik nu rustig willen bekijken hoe Livvy zich uitkleedt en in bed terecht komt, maar dat is natuurlijk niet zo netjes, dus ga ik op mijn buik liggen zodat ze privacy heeft. Niet veel later merk ik dat ze naast me komt liggen, ik ga er dan nog even snel uit om mijn tanden te poetsen en als ik daarna terug het bed in kom draai ik het licht op de nachtstand en wens ik Livvy welterusten. ‘Jij ook’ reageert ze, waarna het stil wordt tussen ons en we alleen de cadans van de treinwielen horen, terwijl het nachtlicht in de coupé af en toe fel wordt opgelicht door een licht dat buiten voorbij flitst.

Na een minuut of vijf, als ik al slaperig word, hoor ik Livvy weer zachtjes huilen. Wat mankéert dit meisje, al die tranen, nu wil ik het weten ook en draai me op mijn zij naar haar toe: ‘wat is er toch schoonheid, je huilt zo veel.’ Blijkbaar druk ik weer eens een keer op een foute knop bij haar want meteen gaat ze nog harder huilen. Ik weet even niks anders te doen dan haar troostend over haar haren te strelen en vraag haar opnieuw wat er is.

Ook dan duurt het nog even maar eindelijk komt haar verhaal eruit: dat haar vriendje Pieter haar altijd ‘schoonheid’ noemde, dat ze vorig jaar met hem tijdens Kerst en Oud en Nieuw deze reis zou maken maar dat hij enkele weken daarvoor dodelijk verongelukte. Daarna is ze lang de kluts kwijt geweest en omdat het nu een jaar geleden is en ze alle medelijden thuis wilde ontvluchten heeft ze spontaan voor deze trein een ticket gekocht. Het komt er zó verdrietig uit dat mijn hart overloopt voor dit treurige grietje. Ik kan niet anders, ik trek haar tegen me aan en streel troostend haar haren, haar gezicht en haar schouders, die heel kuis verpakt zitten in een nachthemdje of zoiets. En zo vallen we in slaap.

Gevonden worden

Verschrikt worden we wakker als de trein vol op de rem gaat, schokkend en met oorverdovend geraas en geknars minderen we veel te snel vaart. Door de kracht van de remmende trein wordt Livvy tegen me aan gedrukt waarna ze zich angstig aan me vastklampt. Ik vouw beschermend mijn lijf om haar heen en zo wachten we op de klap. Maar gelukkig komt de trein zonder crash maar wel met een schok tot stilstand en net als we elkaar aankijken, wat of dit nou weer is, komt er een mededeling door het speakertje boven de deur. Na de nodige verontschuldigingen wordt gezegd dat we ons op een uur reizen van Kitzbühel bevinden. Door de combinatie van vorst, harde wind en heftige sneeuwval is verderop een kabelbreuk ontstaan waardoor de noodrem in werking trad. De reparatie kan wel een paar uur duren dus het duurt even voor we verder kunnen, reden waarom de restauratie en de bar opnieuw worden geopend.

Opgelucht kijken we elkaar aan en grinniken dan zo’n beetje tegelijk, volgens mij denken we allebei hetzelfde, en ik verwoord het: ‘nou ja, ze doen maar, wij liggen hier goed.’ En natuurlijk kan ik het daarna niet laten, nu dit mooie en door haar verdriet tot nu toe bijna onbereikbare meisje toch tegen me aan is komen liggen en niet meteen weer van me wegrolt trek ik haar nog iets steviger naar me toe. Als ik haar daarbij aankijk zie ik hoe ze aandoenlijk terugkijkt, meer verwelkomend dan afwijzend. Ik kus haar zachtjes op haar lippen en streel over de stof van haar nachthemdje haar schouders en rug, tot de aanzet van haar billen en dan weer omhoog. En ook háar hand komt wat aarzelend in beweging, de rillingen van genot lopen over mijn lijf als ik haar heel langzaam en voorzichtig op verkenning voel gaan over mijn blote borstkas. Dan, fluisterend, haar gezicht tegen het mijne: ‘bedankt Willem dat je zo helpt me terug te vinden. Misschien ben jij wel mijn Kerstengel…’

Het ontroert me zoals ze zich nu open stelt en als antwoord kijk ik haar aan en kus ik haar opnieuw op haar lippen, waarbij ik het niet kan laten om even met het puntje van mijn tong door het ringetje in haar onderlip te friemelen. Daar moet Livvy een beetje van giechelen en als ze dan haar lippen een beetje van elkaar doet ga ik ondanks mijn toenemende opwinding zo relaxed mogelijk bij haar naar binnen, om haar niet af te schrikken. Ik word verwelkomd door haar tong, blijkbaar waren we hier allebei wel aan toe. Genietend draaien we cirkeltjes om elkaar heen, eerst een tijdje in háar mond, waarna we oversteken naar de mijne. Al snel is goed voelbaar dat er een hele andere energie wordt aangeboord, het tongen wordt heftiger en intenser. Als we op een gegeven moment allebei in ademnood komen moeten we noodgedwongen een pauze inlassen, waarbij we nog dichter tegen elkaar aan kruipen.

Ondertussen verkent Livvy weer met haar hand mijn lichaam en dit keer gaat ze verder, terwijl ze me aankijkt of ik het oké vind streelt ze ook over mijn boxer, waar mijn pik al in een volledige staat van opwinding is. Terwijl ze met haar vingertoppen lichtjes over de hele lengte van ballen tot eikel streelt en in dat topje wat zachte kneepjes geeft, hoor ik haar kort haar adem inhouden en als er daarna een giecheltje komt weet ik dat we op de goede weg naar misschien wel seks zijn. Maar dat dat moment zó snel aan zou breken had ik niet verwacht want nadat ze me nog even wat heeft gestreeld en een paar keer in mijn pik kneep fluistert Livvy: ‘weet je Willem, sinds Pieter had ik niemand, ik vond niemand leuk. Maar jou wel...’

Dit raakt me echt heel diep, hoe ze probeert los te komen van haar liefde en van het verdriet daarom. Ik voel me nu écht een Kerstengel en als antwoord kus ik haar vol op haar mond en op haar ogen en op …ehm nou ja, overal waar ik haar leuke gezichtje maar kan kussen. Na een tijdje begint ze ervan te giechelen en duwt me dan van zich af, waarna ze gaat zitten en in één beweging haar nachthemd over haar hoofd trekt. Op datzelfde moment krijg ik haar adembenemend mooie meisjesbollen te zien, niet zo heel groot maar serieus wél de mooiste tietjes die ik volgens mij ooit zag. Klein, stevig en rond met donkere tepelhofjes en al even kleine bruine stijve tepels, allebei doorboord met een dun gebogen staafje.

Maar veel kans om haar pierced duo te bewonderen krijg ik niet want deze schoonheid heeft blijkbaar na een jaar van verdriet en winterslaap ineens haast gekregen, ze rukt het dek van me af en haalt door mijn boxer wat omlaag te schuiven mijn pik tevoorschijn. Mmm, blijkbaar had ze met die Pieter wel hele goeie seks, want als ze meteen daarna mijn eikel in haar mond neemt word ik op staande voet gek, zo heel warm en zacht en zuigend als ze dat doet.

In al die tijd dat ik met Ellen was wilde die me nooit in haar mond nemen en ik mocht ook nooit haar kutje likken, want dat vond ze allemaal niet hygiënisch, neuken hoefde trouwens sowieso niet zo voor haar. Terwijl nu uitgerekend dit meisje dat ik nog maar net ken als allereerste actie met haar mond een aanval op mijn neukpaal opent. Het overkomt me alsof er ook hier in de coupé zo’n sneeuwstorm is losgebroken als er buiten om de trein raast, binnen de kortste keren heeft Livvy al mijn sekszenuwen op scherp weten te zetten. Maar dat niet alleen, want ik voel dat ik zomaar verliefd kan worden op dit meisje…

Het paradijs dat Livvy heet

Genietend onderga ik haar zuigende bewegingen rond mijn pik maar na een tijdje voel ik dat als ze zo doorgaat ik al snel ga klaarkomen, en dat wil ik toch nog niet. Daarom maak ik Livvy voorzichtig van mijn pik los, doe mijn boxer helemaal uit en trek haar vervolgens languit tegen me aan. Ik wil eerst nog een tijd genieten van het gevoel van haar sexy blote lijf tegen het mijne voordat we verdergaan. Maar als je het mij vraagt is dit meisje of geboren voor de seks of ze is heel veel tekort gekomen óf allebei, want rustig tegen elkaar liggen is er niet bij. Al snel kronkelt ze zich languit op me en voor ik het besef zit ze geknield boven mijn heupen. Ze laat zich zakken tot ze mijn pik tussen haar kutlipjes kan zetten en schuift zich er dan met een reeks van kleine kreuntjes overheen. Pas als ze me helemaal in zich heeft en er niks meer van mijn paal te zien is kijkt ze me aan, haar donkere ogen vol van lust.

Tot mijn verrassing heeft ze ook zo’n gebogen staafje door haar klitje, whow, een echt seksdiertje dus. Ze voelt heerlijk warm en strak en ze was er duidelijk aan toe want mijn pik is soepel in haar gegleden. Dan, met haar handen op mijn borstkas steunend, begint ze te wippen, eerst rustig en langzaam, half van me af en dan weer helemaal over me heen. Iedere keer duwt ze zich net iets steviger weer terug en iedere keer ook net iets sneller, tot ze haar warm gedraaide kutje als een cilindertje onafgebroken over mijn drijfstang op en neer pompt.

Lang heb ik alleen maar genoeg aan het naar haar kijken. Ik ben bijna verbijsterd door de andere Livvy die ik nu zie, van een bitchy teruggetrokken verdrietig meisje veranderde ze naar een meisje dat zich niet alleen durft te laten zien maar ook duidelijk wat in te halen heeft en daar helemaal voor gaat.

Het is me volstrekt duidelijk dat Livvy dit orgasme hard nodig heeft en dat ik later wel aan de beurt kom, hoewel dat lastig is want voor mij en mijn volle ballen is het ook al lang geleden. Als ik merk dat haar ademhaling versnelt neem ik haar tietjes vol in mijn handen en streel en masseer ze op de maat van haar wipjes. Ook neem ik haar tepels tussen mijn beide duimen en wijsvingers, knijp er wat in en draai af en toe die kinky staafjes die ze er doorheen heeft laten boren een kwartslagje om. Blijkbaar is ze daar heel gevoelig op want in no time dient zich haar orgasme aan.

Kreunend en met kleine gilletjes komt ze klaar en laat zich dan voorover vallen, haar tietjes tegen mijn vel plettend en ondertussen steeds maar door pompend over mijn lul. Gaandeweg gaan haar kreuntjes over in snikjes en terwijl haar orgasme nog steeds duurt ontlaadt ze zich in opnieuw een flinke huilbui. Ik denk dat ik wel snap wat er gebeurt en laat haar het rustig beleven, ondertussen haar lijf overal waar ik het kan bereiken strelend en haar met kleine beweginkjes doorneukend zodat ze haar orgasme zo lang mogelijk kan rekken. Uiteindelijk kom ik ondanks dat ik me inhield ook klaar en samen beleven we zo het hoogtepunt van onze eerste gezamenlijke seks. Hierna liggen we een tijdje innig tegen elkaar aan en zoenen en knuffelen we vooral.

Het is elf uur in de morgen, de trein is alweer een tijdje aan het rijden en terwijl wij geen genoeg van elkaar kunnen krijgen wordt er omgeroepen dat we over een half uur arriveren. Ineens verlegen voor elkaar kleden we ons in stilte aan en als we eenmaal op het bed zitten te wachten tot de al vaart minderende trein stopt voelt het allemaal heel onwennig.

Om de stilte te doorbreken vraag ik: ‘waar heb je geboekt?' Niet dus, Livvy blijkt niks geboekt te hebben en daar zit ze behoorlijk over in want al in Nederland bleek haar dat er hier amper nog ruimte is in de accommodaties.

Daar weet ik wel wat op, met een knoop in mijn maag stel ik haar voor bij mij in te trekken. Zíelsblij ben ik als ze instemt, ik zou dit meisje niet meteen weer kunnen missen. Niet veel later stappen we uit en gaan we samen op weg naar de Hahnenkamm-kabelbaan, waarvan het beginpunt tegenover het treinstation ligt. Toevallig komen we bij de uitgang van het station ook nog Katarina tegen, het meisje van de bar. We kletsen nog even en ze vertelt dat ze de komende dagen haar oom in de 'Kaiserhof' gaat helpen om de familiereünie voor te bereiden. We nemen met een 'auf wiedersehn' hartelijk afscheid en niet veel later zitten Livvy en ik samen in een snel stijgende cabine, close tegen elkaar, genietend van het uitzicht over Kitzbühel, dat dit keer mooier is dan ooit tevoren...

Dankjewel dat je dit verhaal leest!

Het volgende Xmas-verhaal gaat over Katarina en Felix, nicht en neef.

X. Zazie